Ист.: Kraeling C. H. , ed. A Greek Fragment of Tatian " s Diatessaron from Dura. L., 1935. Арм. текст коммент. прп. Ефрема: Leloir L., ed. Saint Éphrem, Commentaire de l’Évangile concordant, version arménienne Louvain, 1953–1954. (CSCO; 137, 145. Armen.; 1–2). Сир. текст коммент. прп. Ефрема: Leloir L., ed. Saint Éphrem, Commentaire de l’Évangile concordant, texte syr. (Ms. Chester Beatty 709). Dublin, 1963. Франц. пер. сир. и арм. текстов коммент. прп. Ефрема: Leloir L., ed. Saint Éphrem, Commentaire de l’Évangile concordant ou Diatessaron/Trad. par L. Leloir. P., 1966. (SC; N 121). Сравнение сир. и арм. текстов коммент. прп. Ефрема: Leloir L. Divergences entre l’original syriaque et la version arménienne du Commentaire d’Éphrem sur le le Diatessaron//Mélanges E. Tisserant. Vat., 1964. Vol. 2. P. 303–331. (ST; 232). Араб. пер. Д. Marmardji A.-S., ed. Diatessaron de Tatien: Texte arabe établi trad. en français, collationné avec les anciennes versions syriaques, suivi d’un évangéliaire diatessarique syriaque. Beyrouth, 1935. Персидская гармония: Messina G. Diatessaron Persiano. R., 1951. (Biblica et orientalia; 14). Фульдский кодекс: Ranke E. Codex Fuldensis: Novum Testamentum Latine interprete Hieronymo ex manuscripto Victoris Capuani. Marburgi; Lipsiae, 1868. Среднеголландские гармонии: Bruin C. C., de, ed. Diatessaron Leodiense. Leiden, 1970 [Льежский Д.]; idem. Diatessaron Haarense. Leiden, 1970 [Хааренский Д.]; Bergsma J. De Levens van Jezus in het Middelnederlandsch. Groningen, 1895–1898 [Льежский и Штутгартский Д. в разворот]. Староитальянские гармонии: Todesco V., Vaccari A., Vattasso M., ed. Il Diatessaron in volgare italiano: Testi inediti dei secoli XIII–XIV. Vat., 1938. (ST; 81). Среднеанглийская гармония: Goates M., ed. The Pepisian Gospel Harmony. L., 1922. Millwood (N. Y.), 1987. Кембриджский Диатессарон: Bruin C. C., de, ed. Dieatessaron Cantabrigiense. Leiden, 1970. Цюрихская гармония: Gerhardt C., ed. Das Leben Jesu. Leiden, 1970. Старосирийские Евангелия: Kiraz G. A., ed. Comparative Edition of the Syriac Gospels: Aligning the Sinaiticus, Curetonianus, Peshitta and Harklean Versions: In 4 vol. Leiden, 1996. Каноны Раввулы Эдесского: Vööbus A. Syriac and Arabic Documents regarding Legislation Relative to Syrian Asceticism. Stockholm, 1960. Комментарий Ишодада Мервского: Gibson M. D., ed. and transl. The Commentaries of Isho’dad of Merv Bishop of Hadatha (c. 850 A.D.): In Syriac and English. 1911. Vol. 1–3. Старолатинские Евангелия: Jülicher A., hrsg. Itala: Das Neue Testament in Altlateinischer Überlieferung: In 4 Bde. B., 1938. Bd. 1: Matthäus-Evangelium; 1940. Bd. 2: Marcus-Evangelium; 1954. Bd. 3: Lucas-Evangelium; 1963. Bd. 4: Johannes-Evangelium.

http://pravenc.ru/text/171943.html

981 . Zöckler O. Evagrius Pontikus. Seine Stellung in der altchristlichen Literatur- und Dogmengeschichte//Biblische und Kirchenhistorische Studien. München 1893. 4. Евагрий и проблема монашеского оригенизма Евагрий не только величайший систематизатор аскетического учения отцов-пустынников, но также и один из вождей особого направления оригенизма, в этом качестве подвергшийся осуждению на V Вселенском и ряде других соборов Церкви. Наиболее прямо оригенистские воззрения Евагрия выразились в двух произведениях, дошедших до нас по-сирийски: «Гностические главы» и так называемое «Большое письмо к Мелании». Тексты, текстологические исследования и переводы Гностические главы (Kephalaia Gnostica) (CPGS 2432) 982 . Les six centuries des «Kephalaia Gnostica» d’Évagre le Pontique/Éd. crit. de la version syriaque commune et ed. d’une nouvelle version syriaque, intégrale, avec une double trad. fr. par Guillaumont A. P. 1958. (PO 28/1). пер. (небольшие фрагм., под именем «Умозрительных глав»)://ЕвагТвор. 4 .857). 120–122. [Пер. текстов, дошедших в греч. оригинале, без учета сир. перевода остальных глав]. 983 . Bundy D. The Kephalaia Gnostica//Ascetic Behavior in Greco-Roman Antiquity: a Sourcebook 1 .240). 984 . Bundy D. The philosophical structures of Origenism: the case of the expurgated version (S1) of the Kephalaia Gnostica of Evagrius//Origeniana Quinta. Leuven 1992. 577–584. 985 . Guillaumont A. Les «Kephalaia Gnostica» d’Évagre le Pontique et l’histoire de l’origénisme monastique chez les Grecs et les Syriens. P. 1962. 360. (Patristica sorbonensia. 5). [Coxp. знач. основополагающей монографии.] Kirchmeyer J.//L’Orient Syrien. 1964. 9. 383–389; Zandee J.//ViC 1964. 18. 242–248. 986 . Guillaumont A., Guillaumont C. Le texte véritable des «Gnostica» d’Évagre le Pontique//RHR 1952. 142. 156–205. 987 . Young R. D. The Armenian adaptation of Evagrius’ Kephalaia Gnostica//Origeniana Quinta. Leuven 1992. 535–541. Capita cognoscitiva (CPG 2433) 62 главы, часто помещаемые как дополнение к Гностич. главам. Изданы:

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

1287 . Draguet R. Parallèles macariens syriaques des logoi I et III de l’Ascéticon Isaïen syriaque//Muséon. 1970. 83. 483–496. 1288 . Draguet R. Commentaire anonyme du livre d’abba Isaïe (fragments). Louvain 1973. (CSCO 336, 337. Scr. Syri 150, 151). 1289 . Guillaumont A. Une notice syriaque inédite sur la vie de l’abbé Isaïe//AB 1949. 67. 350–360. 1290 . Guillaumont A. L’Ascéticon copte de l’abbé Isaïe. Fragments sahidiques édités et traduits. Le Caire 1956. (Publications de l’lnstitut français d’archéologie orientale. Bibliothèque d’études coptes. 5). 1291 . Sauget J.-M. La double recension arabe des Préceptes aux novices de l’abbé Isaïe//Mélanges E. Tisserant. 3. 314–341. (StT 233) 1964. [=PL 103.427–434]. 1292 . Sauget J.-M. Les fragments de l’Ascéticon de l’abbé Isaïe du Vatican arabe 71//OrC 1964. 48. 235–259. 1293 . Sauget J.-M. Un nouveau témoin de collection d’ " Apophthegmatum Patrum». Le «Paterikon» du Sinai arabe 547//Muséon 1973. 86. 14–16. 1294 . Sauget J.-M. Un fragment ascétique l’abbé Isaïe en traduction arabe sous le nom d’abba Moïse//Proche Orient chrétien. 1977. 27. 43–70. 1295 . Vailhé S. Un mystique monophysite, le moine Isaïe//EO 1906. 9. 81–91. О степенях монашеского жития (CPG 5556) 1296 . Graffin F. Un inédit de l’abbé Isaïe sur les étapes de la vie monastique//OCP 1963. 29. 449–454. [Трактат дошел в сир. пер.]. Диадох Фотики йский CPG 6106–6111; DS 3, 817–34; DHGE 14, 374–378 Прибл. 400–474, св. Епископ древнего Эпира. Автор богосл. и аскетич. трактатов. Подлинные произведения Capita centum de perfectione spirituali (PG 65, 1167–1212 latine; CPG 6106) 1297 . «Подвижническое слово» в 100 главах. Вошло в греч. Добротолюбие: Φιλοκαλα. θναι 4 1974. 1. 235–273. 1298 . Попов К. [Д.] Блаженный Диадох (V-ro века), епископ Фотики древнего Эпира, и его творения. Творения бл. Диадоха . Греческий текст, редактированный по древним греческим рукописям, с предисловием, русским переводом, разночтениями, примечаниями и приложениями. Киев 1903. 34, 620. [первостеп. важности, имеющая большое текстологич. знач.]. Дмитриевский А. А. Опыт издания греческих церковных писателей древнейшего времени в русской патрологической науке. СПб. 1905. 4, 124. же://Сборник статей, посвященных почитателями академику и заслуженному профессору В. И. Ламанскому по случаю пятидесятилетия его ученой деятельности. СПб. 1907. 1. 327–450.

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

57 См.: Histoire «acéphale» et Index syriaque des Lettres festales d’Athanase d’Alexandrie/Introduction, texte critique, traduction et notes par A. Martin, avec la collaboration pour l’édition et la traduction du texte syriaque de M. Albert. P., 1985. P. 248–249. Ср.: Epistolae festales S. Athanasii//PG. T. 26. Col. 1355C (sed cum renuissent Romani dicentes, se ob traditionem a Petro apostolo acceptam haud progredi ultra diem XXVI Pharmuthi…). См. далее: Sokrates. Kirchengeschichte/Hrsg. G.C. Hansen. Berlin, 1995. [Die griechischen christlichen Schriftsteller; N.F. 1]. S. 299.6–300.5 (Τεσσαρεσκαιδεκατται δ φασιν π ωννου το ποστλου τν παρατρησιν τς τεσσαρεσκαιδεκτης παραδεδσθαι ατος, ο δ κατ τν μην κα τ σπρια μρη τος ποστλους Πτρον κα Παλον τν κε παραδεδωκναι συνθειαν λγουσι. λλ οδες μν τοτων γγραφον χει παρασχεν τν περ τοτων πδειξιν…). О том же: Sozomenus. Kirchengeschichte/Hrsg. J. Bidez, G.C. Hansen. Berlin, 19952 . [Die griechischen christlichen Schriftsteller; N.F. 4]. S. 328 (VII 18.8). 59 Таков лейтмотив ответа папы Льва (Leonis ep. 129. Col. 1075–1078) на синодику Протерия, отправленного 10 марта 454 г., отдельные пассажи которого были сформулированы как утверждение папой прерогатив Александрийского архиепископа, гарантом которых отныне выступал Римский понтифик: teneat fraternitas tua suorum consuetudinem decessorum, et comprovinciales suos episcopos, qui Alexandrinae sedi ex antiqua constitutione subjecti sunt, congrua sibi auctoritate contineat, ut mori ecclesiastico non resultent, sed vel statutis temporibus, vel cum ratio causae alicujus exegerit, ad charitatem tuam convenire non differant; et si quid, quod Ecclesiae sit utilitatibus profuturum, ex communi collatione tractandum est, collecta in unum fralernitate unanimiter ordinetur (Ibid. Col. 1077BC). См.: Klug St. Alexandria und Rom. S. 117–172. 61 Ibid. Col. 1100C: Litteras autem fratris et coepiscopi mei Proterii Alexandrinae civitatis episcopi me accepisse significo, quibus apud pietatem vestram de mea consensione respondi… По-видимому, ответа лично Протерию со стороны Льва так и не последовало.

http://azbyka.ru/otechnik/Lev_Velikij/pa...

Chabot J. B., Littérature syriaque, Paris 1934. Hayek M., Maronite (Église), DS 10 (1980) 631–644. Leloir L., Martyrius (Sahdona), DS 10 (1980) 737–742. Ortiz de Urbina I., Patrologia syriaca, Roma 1965. Также см. библиографию в ku.-.Handbuch der Ostkirchenkunde, с. 778. Podipara С. I., Die Thomas-Christen, in Das östliche Christentum, 18 (1967); Rubens-Duval, La littérature syriaque, Paris 1907. Syrienne (Église), DThC Tables générales III, 4108–4111. Tisserant E., Syro-malabare (Église), DThC 14,2 (1941) 3089–3162. Vööbus A., History of Ascetism in the Syrian Orient, CSCO 184, 197, Subsidia 14,17, Louvain 1958–60. Vööbus A., Syriac and Arabie Documents Regarding Legislation Relative to Syrian Ascetism. Edited, Translated and Furnished with Literary Historical Data, Stockholm 1960. Ziadé I, Syrienne (Église), DThC 14,2 (1941) 3017–88. Армянские авторы Amadouni G., Le rôle historique des hiéromoines arméniens, in Monachesimo orientale, OCA 153 (1958) 279–305. Boettiger L. A., Armenian Legends and Festivals, Minneapolis 1920. Dulaurier E., Histoire, dogmes, traductions et liturgie de l’Église Arménienne.., Paris 1857. Handbuch der Ostkirchenkunde, с. 778 (библиогр.). Hausherr L, Arménienne (spiritualité), DS 1 (1937) 862–876 (библиогр.). Mécérian J., Histoire et institution de l’Êglise arménienne, Beirut 1965. Ormanian M. – Poladian T., The Church of Armenia, London 19552. Грузинские авторы Наиболее полным исследованием по истории грузинской христианской книжности является книга К. Кекелидзе K’art’uli literaturis istoria (История грузинской литературы), I, Тифлис 1923, 1941, 1951, 1960; в сокращ. вар. издана под ред. J. Karst, Littérature géorgienne chrétienne, Paris 1934; нем. переложение 2-го изд. под ред. М. Tarchnisvili, Geschichte der kirchlichen georgischen Literatur, Città del Vaticano 1955. Garitte G., Géorgienne (littérature spirituelle), DS 6 (1967) 244–256. Lang D. M., Lives... of Georgian Saints, London 1956. Tarchnisvili Μ., Il monachesimo georgiano nelle sue origini e sviluppi, in Monachesimo orientale, OCA 153 (1958) 307–319.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/duho...

2 Вар.: Rosenthal F. Vier apokryphische Bücher aus der Zeit und Schule R. Akiba’s. Lpz., 1885; Charles R. H. The Apocalypse of Baruch. L., 1896, 1917r, 1929r; Violet B. Die Apokalypsen des Esra und des Baruch in deutscher Gestalt. Lpz., 1924; Bogaert P.AM. L’Apocalypse de Baruch: Introd., trad. du syriaque et commentaire. P., 1969. (SC; 144, 145); Denis A.AM. Apocalypsis Syriaca Baruch: Fragm. Pseudepigraphorum quae supersunt Graeca. Leiden, 1970; Dedering S. Apocalypse of Baruch//The Old Testament in Syriac. Leiden, 1973. Pt. 4. 3. P. I–IV, 1–50; Charlesworth J. H. The Pseudepigraph and Modern Research with a Suppl. Chico, 1981; Collins J. J. The Apocalyptic Imagination: An Introd. to the Jewish Matrix of Christianity. N. Y., 1984; Brockington L. H. The Syriac Apocalypse of Baruch//The Apocryphal Old Testament/Ed. H. F. D. Sparks. Oxf., 1984. P. 835–895; Sayler G. B. Have the Promises Failed?: A Literary Analysis of 2 Baruch. Chico, 1984; Murphy F. J. The Structure and Meaning of Second Baruch. Atlanta, 1985; Leemhuis F., Klijn A. F. J., Gelder G. J. H., van. The Arabic Text of the Apocalypse of Baruch. Leiden, 1986; Hadot J. Apocalypse Syriaque de Baruch//La Bible: Écrits intertestamentaires/Éd. A. Dupont-Sommer, M. Philonenko. P., 1987. P. 1471–1557. 3 Вар. Изд.: Греческая версия. James M. R. The Apocalypse of Baruch//Apocrypha Anecdota II: Texts and Studies 5.1. Camb., 1897. P. LI–LXXI, 84–102 (рус. пер. в кн.: Витковская М., Витковский В. Апокрифические апокалипсисы. СПб., 2000. С. 141–155); Picard J.AC. Apocalypsis Baruchi Graece. Leiden, 1966; Denis A.AM., Janssens Y. Concordance de l’Apocalypse grecque de Baruch. Louvain, 1970; Argyle A. W. The Greek Apocalypse of Baruch//The Apocryphal Old Testament. Oxf., 1984. P. 897–914; Diez Macho A. Apocalipsis Griego de Baruc//Apocrifos del Antiguo Testamento. Madrid, 1984. Vol. 1. P. 292–295; Riaud J. Apocalypse Grecque de Baruch//La Bible: Écrits Intertestamentaires/Éd. A. Dupont-Sommer, M. Philonenko. P., 1987. P. 1141–1164; славянская версия: Тихонравов Н. Апокрифические сказания//СбОРЯС. 1894. Т. 58. С. 48–51; Лавров П. А. Апокрифические тексты//Там же. 1899. Т. 67. С. 149–151; Соколов М. И. Апокрифическое откровение Варуха//Древности: Тр. МАО. М., 1907. Т. 4. Вып. 2. С. 201–258; Иванов Й. Бъгомилски книги и легенди. София, 1931. 19702; Hercigonia E. «Videnje Varuhovo» u Petrisovu zborniku iz 1468. Godine//Зб. за филол. и лингв. Нови Сад. 1963. Т. 7. С. 63–93; Gaylord H. E. The Slavic Version of III Baruch: Synoptic Ed. Groningen, 1984; СтБЛ. С. 304–305. [Библиогр.].

http://pravenc.ru/text/154383.html

Успенский 2002 – Успенский Б. А. Древнерусское богословие: проблема чувственного и духовного опыта. Представления о рае в середине XIV в.//Этюды о русской истории. СПб., 2002. С. 279–312. Чельцов 1879 – Чельцов М. Полемика между греками и латинянами по вопросу об опресноках в XI–XII веках. СПб., 1879. Darrouzes 1961 – Nicetas Stethatos. Opuscules et lettres/Ed. Darrouzes J. P., 1961 (SC 81). Δοπτρα 1920 – Δοπτρα, θως γιορειτικν περιοδικν (νατπωσις τν χειρογρφων συγγραμμτων) κδιδμενον κατ τριμηναν π Σπυρδωνος Λαυριτου το ατρο , τος α´ τεχη α´ + β´. θναι, 1920. Crumel 1951 – Grumel V. Remarques sur la Dioptra de Philippe le Solitaire//BZ 44.1951. P. 198–221. Guillaumont 1958 – Les six centuries des «Kephalaia Gnostica» d’fivarge le Pontique/fid. crit. de la version syriaque commune et ed. d’une nouvelle version syriaque, integrale, avec une double trad. fr. par Guillaumont A.//PO 28/1. 1958. Jeremias 1983 – Jeremias/. Paradise//Kittel G., Friedrich G. Theological Dictionary of the New Testament/Transl. and Editor G.W. Bromiley. Vol. 1–10. Michigan, 1983. Vol. 5. P. 765–773. Koutsas 1996 – Callistos Angelicoudès . Quatre traités hésychastes inédits/Introd., texte crit., trad, et notes par Archim . Syméon Koutsas//Θεολογα. T. 67, 2. 1996. Σ. 316–360. Manusakas 1995 – Λεονρδος Ντελλαπρτα. Ποιματα/κδοση κριτικ, εσαγωγ, σχλια κα ερετρια Μ.I. Μανουσκα. θνα, 1995. Michel 1930 – Michel A. Humbert und Kerullarios, Quellen und Studien zum Schisma des XI. Jahrhunderts. Padeborn, 1930. 2. Wenger 1951 – Wenger A. Ciel ou paradis//BZ 44.1951. P. 560–569. Список сокращений ЖМНП=Журнал Министерства Народного Просвещения. Санкт-Петербург, 1803–1917. ХЧ=Христианское чтение. Санкт-Петербург, 1821–1917. BZ=Byzantinische Zeitschrift. Leipzig, München, Stuttgart, 1892–. DS=Dictionnaire de spiritualite ascétique et mystique. Doctrine et Histoire/Publiésous la direction de Marcel Viller, S. J., assisté de F. Cavaliera, et J. de Cuilbert, S. J., avec le concours d’un grand nombre de collaborateurs. T. 1–17. Paris, 1937–1995.

http://azbyka.ru/otechnik/Dionisij_Shlen...

Экклезиология. Höh Л. Primatus in doctrina Nestorianomm illustratus novis argumentis. Act. V . Conv. Velehradensis. P. 97−104; Armalet I. Primatus romanus in ecclesia syriaca. Beryti, 1933 (по-арабски); Engberding H. Die Kirche als Braut in der ostsyrischen Liturgie. OCP 3 (1937). S. 5−48; Idem. Primat, Communio und Kirche bei den frühen syrischen Monophysiten. OCP 18 (1952). S. 52−88; Idem. Zum Kirchenbegriff der späteren Jakobiten. OCP 19 (1953). S. 128−177; Idem. Der Kirchenbegriff der von Rom getrennten Syrer. Rom, 1955; Idem. La conception de l " Église chez les syriens séparés de Rome. OS 2 (1957). P. 111−125; 3 (1958). P. 149−164; Graffin E. Recherches surie them e de L " Éguse-Épouse dans ies utuhjies t la utter ture de langue syriaque. OS 3 ( 1958). P. 317−337; Robert R. Zwei Fassungen von Mt. 16:18 bei den Syrern. Bi 40 (1959). S. 1018−1020; Chabá R. La primauté de Pierre et du Pape dans l " Église syrienne orthodoxe. Studia Orientalia Christiana. Collectanea, N 5. Cours, 1960. P. 183−214. Таинства. Raes A. Les paroles de la consécration dans les anaphores syriennes. OCP 3 (1937). P. 486−504; Edsman C. M. Le baptême de feu. Leipzig; Upsala, 1940; de Vries W. Sakramententheologie bei den syrischen Monophysiten. Rom, 1940; Idem. Sakramententheologie bei den Nestorianem. Rom, 1947; Idem. La théologie sacramentare chez les Syriens Orientaux. OS 4 (1959). P. 471−495. Разное. Hausherr I. Penthos. La doctrine de la componction dans l " Orient chrétien. Rome, 1944; Idem. Dogme et spiritualité orientale. Rev. Ase. Myst. 23 (1947). P. 3−37; Levene A. The early Syrian Fathers on Genesis. London, 1951; Krüger P. Das älteste syrisch-nestorianische Dokument über die Engel. Ost. St. 1 (1952). S. 283−296; Tonneau R. M. Moïse dans la tradition syrienne. Cahiers Sioniens 8 (1954). P. 245−265; Hayek M. Elie dans la tradition syriaque. Elie le prophète. I. Selon les écritures et les traditions chrétiennes. Études Carmél. 1956. P. 159−179; Jansma T. Investigations into the early Syrian Fathers on Genesis. Oudtertamentische Studien 12 (1958). P. 69−182; Hausherri. Noms du Christi et voies d " oraison. Or. Chr. Anal. 157. Roma, 1960.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/si...

Whision, The Testimony of Phlegon vindicated. London 1732 (с собранием выписок о затмении из авторов первых шести веков). Ответом на него было А. А. Sykes, A Defence of the Dissertation on the Eclipse mentioned by Phlegon. London 1733. После этого появился mpakmam J. Chapman, Phlegon examined Critically and Impartially. In Answer to the late Dissertation and Defence of Dr. Sykes. Cambridge 1734. Sykes написал тогда A second Defence of the Dissertation upon the Eclipse mentioned by Phlegon. London 1734. Снартап издал eщe Phlegon Reexamined: In Answer to Dr. Sykes’s Second Defense of his Dissertation concerning Phlegon. Cambridge 1735. Routh, II, 479, упоминает eщe Whismon " a Sex Dissermamiones. O показаниях Флегонта,  Юлия Африкана и Оригена ср. H. F. Clinton, Fasti Romani. Vol. II. Oxford 1840, p. 279 – 280 M. J. Routh, Reliquiae sacrae. Ed. 2. Vol. II. Oxonii 1846, p. 477–480. A. Б. Это 7-е письмо „Дионисия“ дало повод к появлению еще и других подлогов с именем Дионисия Ареопагита . Так, ему приписан трактат по астрономии и метеорологии, имеющийся на сирийском языке и изданный М. А· Kugener " ом, Ип traité astronomique et météorologique syriaque attribué à Dcuys l " Areopagite, b Acmes du XIV-c Congrès international des Orientalistes, t. II, Paris 1907, p. 137 – 198 (с введением и переводом на французский язык). Существует затем легендарная „автобиография“ Дионисия или рассказ его о своем обращении в христианство , где он сообщает и о бывших во время смерти Христа затмении солнца и землетрясении; свидетелем их он был, когда находился в Илиополе в Сирии, и свою запись о них мог потом сопоставить с рассказом апостола Павла об обстоятельствах смерти Спасителя, когда Павел пришел чрез 14 лет в Афины с проповедью евангелия; это и убедило его в истинности евангелия. Об этой автобиографии и ее содержании упоминает и Паркер, p. vij. На сирийском языке этот памятник издал также М. А. Kugener, Une autobiographie syriaque de Denys l’Aréopagitc, в Oriens Christianus, t: VII (1907), 1910, p.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Boloto...

Том 25. 1943. 814 с. Скан: Т. 25. Текст на коптском, греческом, славянском и сирском I – Les Homiliae cathedrales de Severe d " Antioch. Homelies XCI a XCVIII Maurice Briere, II – Le lectionnaire de la semaine sainte. II. O.H.E. Burmester, III – Euchologium Sinaiticum. Jean Frcek IV – Les homiliae cathedrales de Severe d " Antioche. Homelies CIV a CXII Maurice Briere Том 26. 1950. 720 с. Текст на арабском, эфиопском, грузинском, греческом, латинском и сирском I – Le synaxaire Ethiopien Sylvian Grebaut, II – La liturgie de Saint Jacques Dom B.-Ch. Mercier, III – Les homiliae cathedrales de Severe d " Antioche Maurice Briere, IV – The old Georgian version of the gospel of John Robert P. Blake, Maurice Briere, V – Voyage du patriarche macaire d " Antioche Basile Radu Том 27. 1957. 626 с. Текст на армянском, грузинском, греческом, латинском и сирском I-II – Hippolyte de Rome Maurice Briere, Louis Maries et B.-Ch. Mercier, III – La version Georgienne ancienne de l " evangile de Luc Maurice Briere, IV – Le candelabre du sanctuaire de Gregoire Aboul» Faradj dit Barhebraeus Francois Graffini Том 28. 1959. 776 с. Текст на армянском, коптском, греческом и сирском I – Les six centuries des «Kaphalaia Gnostica» d " Evagre le pontique edition critique de la version syriaque commune et edition d " une nouvelle version syriaque, integrale, avec une double traduction francaise par Antoine Guillaumont II – Les homiliae cathedrales de Severe d " Antioch Ignaziole Pontique Antoine Guillaumont, II – Le grand euchologe du Monastere Blanc Emmanuel Lanne, III – Eznik de Kolb, de deo, edition critique du texte armenien Louis Maries et Charles Mercier, IV – Eznik de Kolb, de deo, traduction francaise, notes et tables Louis Maries et Charles Mercier Том 29. 1961. 869 с. Текст на грузинском, латинском и сирском I – Les homiliae cathedrales de Severe d " Antioch.Introduction generale a toutes les homelies. Homelies CXX a CXXV editees et traduites en francais Maurice Briere, II – the old Georgian version of the Prophets. Petits prophetes. Critical ed. with a Латинском translation Robert Pierpoint Blake & Canon Maurice Briere,

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

   001    002    003    004    005    006    007   008     009    010