| Pod. Oto cwiczenie si w rzeczach, które kademu czowiekowi w szczegolnosci, i caey spoecznosci w ogol s naypotrzebnieysze. St. Którez to takowe s umieitnosci? Pod. Te bez których aden czowiek obeysdz si nie moe. St. Iakie one? Pod. Domylasz sie W. Pan zapewne co powiem: e te naypotrzebnieysze umieitnosci, s to: nauka dobrego siebie prowadzenia podug czystych praw moralnych, i umieitno iak moe bydz naydokadnieysza Oyczystey mowy. St. Prawda e te nauki s potrzebne: lecz czyli umys dzieccy, iest zdolny do przyicia tak trudney nauki, iak np. iest obyczaiowa? Pod. Bog który zaoy ca szczsliwo ludzi na cnocie; wla Im te od urodzenia instynkt; który ich do przyicia dobrego, a do unikania zego prowadzi. Nie sdz wic W. Pan, aeby Nauka moralna, bya dzieciom nieprzystpna. Maxymy wprawdzie Pilozoflezne s nad Ich poicie: Moralna Nauka dla dzieci naywicey przykadem si gruntuie. I dla tey to przyczyny ganiem guwernera za którym W. Pan tak mocno obstaiesz. St. Jednake na co dzieci mczy: za przyisciem do lat, kiedy poznanie wzmocni si, za maem staraniem to zdziaa mona, co teraz z naywiksz staie si prac. Pod. O! panie Dobrodzieiu, za daleko odkadasz nauk, na którey caego ycia szczliwo zasadza si. Wcale sprawiedliwie powiedziano: «Poki drzewko mode, da si atwo zgi lub nachyli, iak urosnie, prdzey go zamiesz niz nachylisz. Tak i dziecie poki modóm iest, do wszystkiego przyuczy i przyzwyczai go mona: gdy urosnie, prozne wtedy s usiowania.» – Dziecie, iest to prawdziwa mapa; wszystko cokolwiek widzi, pospolicie nasladuie: niech e no tylko od pierwszych lat bdzie otoczone towarystwem ludzi zych obyezaiów; niech Pan Guwerner od pocztku samemi i tuczy podchlebstwami; niech wpaia mniemania daice im powod wznoszenia si nad innych, i sdzenia iakby im wszystko czyni wolno byo; a wtedy zobaczysz W. Pan, iak atwo bdziesz mog zwroci na drog prawdziwey moralnosci i cnoty. Czym si raz napoi skorupa, dugo ten e zapach wydaie: A iesli znaydui si przykady aeby zy sta si dobrym, to prawie za cud natury uwaza mona. |
| 7082 E.g., Plato Cratylus 41 ID and passim; Livy 1.43.13; Aulus Gellius 1.25; 2.21; 3.18; 5.7; Apollodorus 1.7.2; 2.5.10; Ps.-Callisthenes Alex. 1.15, 31. This continued despite the recognition that words changed in meaning over time (Aulus Gellius 4.9). For plays on peoplés names, see, e.g., Homer Od. 1.62; 5.340, 423; 16.145–147; 19.275, 407–409; Aelian Farmers 7 (Dercyllus to Opora) and 8 (Opora to Dercyllus); Alciphron Fishermen passim; Athenaeus Deipn. 9.380b; Phlm 10–11 . Philós use (sometimes indicating weak knowledge of Hebrew; Hanson, «Etymologies») differed considerably from rabbinic etymologies (Grabbe, Etymology). 7083 E.g., Demosthenes Ep. 3.28; Diogenes Laertius 6.2.55; 6.2.68; for discussion in the rhetorical handbooks, see Anderson, Glossary, 59–60 (cf. also 81–82). Some were intended for amusement (Suetonius Gaius 27). 7086 E.g., lQpHab 12.1–10; see Lim, «Alteration.» Revocalizing the consonants was common (Sipre Deut. 357.5.11; see Jub. 26:30; Brownlee, «Jubilees,» 32); for later rabbis, multiple meanings for single referents were certainly not problematic (b. Ber. 55b; Pesiq. Rab. 14:6; 21:6). 7090 Homer Od. 6.207–208; 14.57–58. For charity among Gentiles, see, e.g., Publilius Syrus 274; Cornelius Nepos 5 (Cimon), 4.1–2; Dionysius of Halicarnassus R.A. 12.1.7; cf. Hesiod Op. 354 (give to the generous); giving to beggars in Seneca Controv. 10.4.intro. 7092 Hom. Od. 17.347, 578. Few, however, took this practice as far as the Cynics (see, e.g., Epictetus Diatr. 3.22.10; Diogenes Laertius 6.2.46, 56, 59; 10.119; cf. 2.82), often to others» disdain (Diogenes Laertius 10.119); for priests of Isis or Cybele, see, e.g., Babrius 141.1–6; Phaedrus 4.1.4–5; Valerius Maximus 7.3.8 (also often to others» disdain, Syr. Men. 262–277). 7095 Cf. perhaps also the implied disgrace in Musonius Rufus 11, p. 80.19, 21. Merely pretending to be in need leads to judgment in Abot R. Nat. 3 A. 7096 E.g., the same epideictic function in Chariton 5.4.1–2 (emphasizing Callirhoés beauty); Xenophon Eph. 1.2. |
| «Synu Pompiliusza: modo i niedoswiadczenie, wymawiai twoi porywczo; a, dobre twe serce dale mi otuch, e nie odstpisz tych chwalebnych maxym któremi ci Rodzice i cnotliwy Tullus napoili. – Mniemasz e, e same tylko grzmice odgosy woiennych czynów, chwa przynosz Bohaterom: e rze i nieszczsliwo Narodów Niesmiertelneini ich czyni? mylisz si: Bachus, nie podbiciem Azyi, lecz ucywilizowaniem i uszczliwieniem iey mieszkaców iest sawnym: Achilles, bardziey z przyiani ku Patroklowi, iak z smierci zadaney Hektorowi,godzien iest uwielbienia: Herkules i Tezeusz nakoniec, nie z swoiey e gorliwosci o dobro ludzi s dotd podziwieniu? Nie bdz Numo uprzedzonym basniami przeciwniczki moiey: nie same tylko talenta woienne Romulusa, potrafi zyska serce Rzymian. Ty sam nie przez waleczno w potyczkach, lecz spokoynemi cnotami iasnieic, scigniesz ich wybor na siebie. – Rozwa e teraz umysem od przesdów dalekim, iakich roskoszy doznawa bdziesz iesli si udasz za mn: y osuszone iednego nieszczsliwego, mksz ci napeni radosci iak podbite królestwo. Podz no do tego slarvnego Romulusowego Pastwa: a zobaczysz iak daleko si róni od spokoyney twoiey Oyczyzny Kures . Tam ubostwo, przymusza prawie umiera z godu mieszkaców; tu przeciwnie obfito wszdzie widzie si daie: tam pacz znaydziesz, bezustanny prawie, po smierci Oyców, mzów, i Synów zabitych w potyczkach; tu zas Familie wspolnie si cieszce z darów, które im matka Ceres hoynie udziela: tam postrzeesz cig obaw nieprzyiacio, wszdzie pospno; tu przeciwnie wzaiemn ufno i spokoyno. – Teraz e uwa iak chwa woyna, a iak pokoy przynosi: masz otwart drog, tey lub owey szuka: bydz katem lub Dobroczyc Narodu Ludzkiego. Lecz dosy na tem: widz e ochone z pierwszego zapdu, i uczucia wrodzone cnoty trvarz twoia okazuie: Nu e Numo! nie ustawaj – d do celu który ci wyroki naznaczyy – Niech ci Rymianie, za Nasladowc Saturna, nie za kochanka Marsa uwaai». – То rzekszy obie Boginie znikny, a mnie obudzonego, w zadziwieniu i pomieszaniu zostawiy. Od tego czasu, to nadzwyczayne zdarzenie zawsze mi byo w pamici. Odtd woyn w obrzydzeniu, a pokoy za iedyny cel chci moich miaem: – Dostpiem nakoniec tey roskoszy, którey poczciwy czowiek zwyczajnie doznaie: widok ludu wdzicznego dopeni moiego szczscia, i sprawdzi t Masym; e nie masz wikszey roskoszy, iak bydz przyczyn szczscia podobnych sobie ludzi. |
| На подлинном собственною Его Императорского Величества рукой написано: «Быть по сему» . Одесса. 30 июля 1828 года. Приказали : для приведения в надлежащее исполнение сего Высочайше конфирмованного мнения государственного совета послать указы: Греко-Униатской духовной коллегии и гг. министрам: финансов и внутренних дел и состоящему в должности Главноуправляющего Духовными делами Иностранных исповеданий; а для сведения и в потребном случае должного исполнения дать знать таковыми же всех присоединённых от Польши губерний губернским правлениям, казённым палатам и главным судам; а в 3-й департамент Правительствующего Сената сообщить известие. Августа 27 дня 1828 года. По общему собранию первых трёх департаментов. О десятинном сборе для Греко-Униатского духовенства. из письма отца его высокопреосвященства от 16 ноября, о неприятностях, переносимых им от Латинян Po caorocznych moich cierpieniach, dzis z uniesieniem radonym serca moiego zawoaem do Boga: величит душа моя Господа и возрадовася дух мой о Бозе Спасе моем. После страданий целого года, ныне с радостным сердцем я воззвал к Богу: величит душа моя Господа и возрадовася дух мой о Бозе Спасе моем. Dzi po mszy switey rozmyslaem z bolesci serca moiego nad oczernieniem ciebie naywikszem przez Jana Sierociskiego, w tych stronach sze niedziel bawicego; z którego byem gryziony niewinnie od Jana Markiewicza w Daszowie u naszych Lewickich publicznie podczas chrzcin wnuka moiego. Ныне, отслужив обедню, я со стеснённым сердцем рассуждал о величайшем очернении тебя Иоанном Сероцинским 25 , в здешних странах в течение шести недель пребывавшим; по поводу коего я был безвинно оскорбляем от Иоанна Маркевича 26 публично во время крещения моего внука. W dwa tygodnie potem w probostwie Jlinieckim od X. kanonika Truchsesa take publicznie, z pogrokami od obydwóch, e nas z koscioów swoich iako syzmatyków wypdz. Po takiey zaksce i miotanych na ciebie potwarach, chorowaem 5 dni. После таковой почестки и брошенных на тебя клевет, я болел в течение пяти дней. |
| 6993 Stibbe, «Elusive,» finds sources for Jesus» escapes, linguistic elusiveness, etc., in Wisdom, Isaian, and Markan traditions. 6994 Cf.,e.g., Appian R.H. 4.6. 6995 E.g., Aristophanes Ach. 390; Sophocles frg. of Inachus 8, 26 (Sei. Pap. 3:24–25); Apollo-dorus 2.4.2. 6996 E.g., Homer I1. 16.788–789; 17.551–552; Ovid Metam. 12.598–599; Silius Italicus 9.488. They could also escape by flying over walls (Euripides Bacch. 655, reflecting staging limitations). 6997 E.g., Homer I1. 3.381; 5.23, 344–345; 20.321,443–446; 21.597–598; 24.334–338; Od. 7.14–17, 41–42; 13.189–193; Sophocles Ajax 70, 83–85; Euripides Helen 44–45; Iph. taur. 27–30; Orest. 1629–1636; Apollonius of Rhodes 3.210–213; 4.647–648; Virgil Aen. 1.411–414,439–440; 12.52–53, 416; Ovid Metam. 5.621–624; 12.32–34; 15.538–539; Philostratus Vit. Apol1. 4.16; Apollodorus 3.6.8; Silius Italicus 9.484–485. Mist was also used to conceal horses (Homer Il. 5.776; 8.50) or to rape mortals (Apollonius of Rhodes 1.218; cf. Ovid Metam. 1.601–606); transformations also concealed mortals (Homer Od. 16.454–459; Ovid Metam. 8.851–854, 872–874); cf. temporary invulnerability (Apollodorus 1.9.23). 6998 Mortals could not even render themselves visible again until the deities wished (Virgil Aen. 1.579–581, 586–587; cf. Homer Od. 7.143; 13.352; 16.167–179). 6999 Virgil Aen. 9.657–658. 7000 As in b. Sanh. 98a; Pesiq. Rab Kah. 5:8; Num. Rab. 11:2; Ruth Rab, 5:6; Song Rab. 2:9, §3; Pesiq. Rab. 15:10; Tg. Mic. on 4:8. Also note the more general hidden Messiah expectation in 1 En. 62:7; 4 Ezra 13:52; Justin Dia1. 8.4; cf. Barnard, Justin, 46–47; Shotwell, Exegesis, 72; Higgins, «Belief,» 300; Ford, Revelation, 191: See also comment on 7:27. 7001 Rabbis understood the tabernacles celebrated at this feast as recalling the clouds of glory (Rubenstein, «Sukkah»). 7002 Though Jer 43LXX prefers a more ambiguous passive κατεκρβησαν, perhaps allowing construal as a divine passive but also allowing readers to avoid the Hellenistic connotations with regard to deities or magicians more widely circulated in the time of this translation. |
| 7902 Homer Il. 8.31; 22.178; 24.473; Od. 1.45, 81; 5.7; 8.306; 12.377; Aristophanes Wasps 652; even those not descended from him, such as his siblings (Homer I1. 5.757,762; 19.121; Od. 13.128). 7903 Homer Il. 2.371; 7.179, 202, 446; 8.236; 12.164; 13.631; 15.372; 17.19, 645; 19.270; 21.273; 24.461; Od. 12.371; Cleanthes Hymn to Zeus in Stobaeus Ee1. 1.1.12; Sophocles Oed. tyr. 202; Aristophanes Ach. 223–225; Apollonius of Rhodes 4.1673; Plutarch R.Q. 40, Mor. 274B; Longinus Sub1. 9.10. 7905 Jub. 1:25, 28; Wis 11:10; Tob 13:4; later, Jos. Asen. 12MSS; T. Job 33MSS, 9; T. Ab. 16:3; 20:13A; cf. Pr. Jos. 1. 7906 Jeremias, Prayers, 15–16; idem, Message, 14. Chilton, Approaches, 59, cites «Father» as a prayer invocation in T. Job and (probably later) the Targumim. Greeks and Romans may have employed the title less pervasively than Judaism and in contrast to Judaism applied the image to the deity " s power rather than to his intimacy with Israel (cf. Johnson, Prayer, 61). 7907 M. Sotah 9:15; t. Ber. 3:14; B. Qam. 7:6; Hag. 2:1; Péah 4:21; Sipra Qed. pq. 9.207.2.13; Behuq.pq. 8.269.2.15; Sipre Deut. 352.1.2; b. Ber. 30a, bar.; p. Sank 10:2, §8; Pesiq. Rab Kah. 24:9; Lev. Rab. 1:3; 7:1; 35:10; SongRab. 7:11, §1. 7908 Marmorstein, Names, 56–60; Moore, Judaism, 2:204–9; McNamara, Targum, 116–18. Jeremias contends that «Father» is rarely attributed to first-century sages (Prayers, 16–17); but this observation omits some evidence (Vermes, Jesus and Judaism, 40) and fails to take into account the sparseness of rabbinic attributions in general in the earlier period. 7911 E.g., Sipre Deut. 27.2.1; " AbotR. Nat. 24, §51B; cf. Jub. 25(«Lord of the age»). Satan assumes this role (kosmokratör) only in some later texts (e.g., Hoskyns, Gospel, 426, cites Exod. Rab. on 24:7, following Billerbeck). Some gnostics later argued that the Jewish God was the lord of the world, whom they identified with Satan, inviting apologetic (Marmorstein, Names, 64, 99). 7912 E.g., 3 En. 1:4. Michael regularly appears as αρχιστρτηγος or similar titles ( Dan 10:13,21; 12:1 ; 2 En. 22:6J; 33:10; 3 Bar. 11:4,6–8; T. Ab. 1:13; 2:1A; 14:7B; Jos. Asen. 14:7; Gk. Apoc. Ezra 4:24; cf. Raphael in Gk. Apoc. Ezra 1:4). |
| 10576 Also 1 En. 87:2; 90:31–33; 2Macc 3:26; 11:8; Jannes and Jambres fragments in P.Beatty 16; cf. the exception in late Pesiq. Rab. 20:4. 10577 Also 1 En. 71:1; cf. Adam in Gen. Rab. 20:12. For angels» beauty, see also Liv. Pro. 16.2 (Malachi) (Greek §23: ed. Schermann, 73). 10578 Jos. Asen. 10:8–9/10; 14:12; Isaeus Estate of Nicostratus 7; Lysias Or. 13.40, §133; Euripides Alc. 216, 427; Aristophanes Frogs 1337; Ovid Metam. 8.777–778; Valerius Maximus 1.7.7; Seneca Controv. 10.1.1, 4; Plutarch Alex. 49.3; Apollodorus Epitome 1.7, 10; Silius Italicus 11.257–258; Valerius Maximus 2.4.5; Philostratus Hrk. 31.9; 53.9, 11, 17; Herodian 4.2.3; Dupont, Life, 260; death is regularly dark (e.g., Homer I1. 5.22, 47, 310; cf. Homer Od. 11.32–33; death as «black» in Statius Thebaid 4.528; the Styx in Lycophron Alex. 705; see further the comment on 1:4–5). 10579 E.g., p. Roš Haš. 1:3, §27; Ovid Tristia 5.5.8; hence the burial clothes of the righteous (L.A.B. 64:6; cf. T. Ab. 20:10A; L.A.E. 48.1; Apoc. Mos. 40.1–3; b. Ber. 18b; cf. Plutarch R.Q. 26, Mor. 270DE). Gregory the Great Homilies 21 opined that the angel came in white because of joy (Oden and Hall, Mark, 243). But people might prefer either white or dark wool (Seneca Nat. 3.25.4). 10580 Culpepper, John, 85 (on the scenes in ancient literature, see 72–77; in lohn " s Gospel, 77–86). 10581 Homer I1. 4.86–87, 121–124; 5.127–128, 177, 183, 191, 461–162; 5.604, 784–785; 7.58–59; 13.43–45, 69, 215–216, 356–357; 14.136; 16.715–720, 788–789; 17.71–73, 322–326, 551–555, 582–583; 20.79–81; 21.284–286, 599–611; Od. 1.420; 2.267–268, 382–387, 399–401; 4.417–18; 6.21–22; 7.19–20; 8.8, 193–194; Virgil Aen. 1.314–315, 402–406, 657–660; 5.618–620, 645–652; 7.415–416; 9.646–652, 657–658; 12.784–785; Georg. 4.405–414, 440–442; Ovid Metam. 1.676; 11.241–246, 633–643; 14.765–771; Pausanias 3.16.2–3; Achilles Tatius 2.15.4; Apollodorus 2.4.8; 3.8.2; 3.10.7; 3.12.6; 3.13.5; Silius Italicus 7.422–425,435; Eunapius Lives 468; for ghosts, cf. Philostratus Hrk. 21.1 (the closest parallel to lohn 20:14–16 is Hrk. 21.5–6, it but may be derivative). They could also disguise the appearance of mortals (e.g., Homer Od. 13.397–399) and become invisible (Homer II. 5.845). |
| Nic by te zego nie bylo, iesliby biskup Rymski i innych Rossyiskiego Koscioa nie odruca zwyczaiów; iak i my obawiamy si, aeby kiedy nie zabroni tych, które Koscioowi Francuzkiemu s wasciwe, czego e uczyni nie moe, nauczamy. Znayduie si- w hierarchii czyli koscielnym rdzie iaka istotna rónica, podanemu obu koscioów poczeniu przeszkadzaica? ta co do wanieyszych punktów natychmiast upadnie, iesli, odruciwszy prón gadanin, sam recz widocznie w krótkosci wyoemy. Nauczamy najprzód, i biskupi wadz Bosk s nastpcami apostoów i Chrystusowemi namiestnikami, – biskup za Rymski, iako prawdziwy S. Piotra nastpca, iest take wadz Bosk pierwszym biskupem i pierwszym Chrystusowym namiestnikiem, a dla tey przyczyny rodkiem ziednoczenia i widocznym kommunikacyi zwizkiem, przez który, iak mówi S. Ireneusz, – stolica Apostolska otrzymaa pierwszestwo nad wszelk inn stolic, do starania si, aeby w caym Kosciele prawa si swite zachowyway, a wiara i iedno utrzymyway, iak naucza s. Cyprian. – Jakowe Rymskiego biskupa pierwszestwo, na Rwangelii zasadzone, dawném pierwszych koscioa wieków podaniem stwierdzone, przyznay osm pierwsze, które i Rossyiski przyimuie Koscio, Powszechne Zbory. I to tylko iedynie o pierwszestwie w caym Kosciele Rymskiego biskupa zgodn i wspóln wiar utrzymuiemy; inne za punkta, wzgldem których nie masz zupeney midzy katolikami zgody, nie s istotnemi do skadu Katolickiego wyznania nalecemi dogmatami, – co potwierdzi i sam nayswitszy Papie, pochwalaic pismo iednego z naszych biskupów, w celu wystawienia na widok katolickiey wiary i zaszczycenia oney od protestanckich potwary uoone. Nauka Francuzów, co do tego punktu, iest nastpuica: e wadza, któr swita stolica w caym Kosciele i nad kadym w szczególnosci koscielnym ma pasterzem, nie od samey zaley woli i upodobania Rymskiego biskupa, lecz spenian bydz powinna z naleytem umiarkowaniem podug praw, Duchem Boym ustanowionych i czci pierwszych wieków Koscioa poswiconych; i e zebraniu biskupów dana iest od Chrystusa Pana bezporednie zupena wadza, którey powodowa si obowizany i sam papie w reczach, nalecych do wiary, wykorenienia odszczepiestw i poprawie koscielney karnosci; iak przez powszechne nasze zbory Konstancyeski i Bazylceski ustanowiono, przez kler Francuzki publicznie obiawiono, a przez Paryskich teologów zawsze byo utrzymywano. |
| Изд.: Bartoszewski W. , ed. Parthenomelica, albo Pienia nabone o Pannie Najwitszej. Wilnia, 1613. Warsz., 1988; Pieni nabone na wita uroczyste. Kraków, 1627. Pozna, 2011; Symphonie anielskie, abo Kolnda/Interp. J. abczyc. Kraków, 1630. Warsz., 1998; eský Dekakord neb Kancionál na deset Díl pes celý Rok dle Slawnosti, as a Dleitosti rozdlený. Praha, 1642; eská mariánská muzika/Sloená a vydaná od A. Michny z Otradovic. Praha, 1647, 1989; Svatoroní muzika, aneb svátení kancionál/Sloená a vydaná od A. Michny z Otradovic. Praha, 1661, 2001; Šteyer M. V., ed. Kancyonal cieský. Praha, 1683, 1687, 1697, 1712, 1727, 1764; Lyra coelestis: Svavi concordia divinas laudes personans/Opera et studio G. Naray. Tyrnaviae, 1695; Slawíek rajský/Od dwogi cti hodného knze J. J. Boana. Hradec Králové, 1719; Cantionale ecclesiasticum complectens ea, quae in ecclesiis per Poloniam praescripto synodorum decantari solent, cum instructione ad cantum choralem/Accurante P. Rzymski. Varsaviae, 1822, 1856 5; Mioduszewski M. , ed. piewnik kocielny czyli pieni nabone z melodyjami w kociele katolickim uywane a dla wygody kocioów parafialnych. Kraków, 1838; Siedlecki J., ed. piewniczek zawierajcy pieni kocielne dla uytku modziey szkolnej. Kraków, 1876 (то же, изм. загл.: idem. piewniczek zawierajcy pieni kocielne z melodiami dla uytku modziey szkolnej. Kraków, 1878, 1922 11; idem. piewnik kocielny z melodjami na 2 glosy: Zawiera pieni polskie i piewy aciskie, oraz róne naboestwa i moditwy: Wydanie jubileuszowe (1878-1928)/Opracowa X. W. wierczek ze wspóudziaem B. W. Walewskiego. Lwów; Kraków; Pary, 1928; idem. piewnik kocielny/Kolegium redakcyjne: ks. K. Mrowiec, ks. M. Michalec, ks. T. Sinka. Kraków, 2001 40); idem. Cantionale ecclesiasticum: Ad usum Ecclesiarum Poloniae juxta decreta Synodorum praesertim Synodi Petricoviensis, cum adhnotaionibus caeremoniarum et instructione ad cantum choralem. Kraków, 1882, 1922, 1925; Gieburowski W., ed. Cantionale ecclesiasticum: Ad normam editionis Vaticanae ratione habita: Ritualis pro Polonia approbati. Pozna, 1926, 1933; idem. Kancjona kocielny: Z uwzglndnieniem rytuau polskiego: Na podstawie Cantionale ecclesiasticum/W nowym oprac. G. Mizgalsiego. Pozna, 1952, 1954 2; rek J. Cantionale Franus: Indices. Praha, 13.10.2000//www.clavmon.cz/clavis/index.htm [Электр. ресурс]. |
| Papie Jan, nie mogc si doczeka pomocy od swego Cesara i maic przytem przyczyn bydz z niego niekontentym, i daic zyska pomoc przeciw Saracenom (a moe i Francuzom) od Bazylego, zgodzi si ze wszelk atwoci na przywrócenie Fociusza’ posmierci Jgnacego, z warunkiem iednak nieprzywaszczania adnego prawa do Bugarii – 428. Patriarcha Alesandryiski nazywa si Pap – 438. Papie Jan owiadcza (podobnie iat Leon III) Fociuszowi, i on nie dodaie do symbou Pilioque i tych, który to czyni, za przestpców poczytuie, lecz e nie mona razem wyprowadzi zwyczaiu, oddawna utwierdzonego na Zachodzie – 445. Papie Jan dzikuie Bazylemu za dan pomoc galerami swoiemi przeciw Saraeenóm, i przywrócenie mu Bugarii (ten ostatni punkt nie speni si i zapewne tylko na obietnicy Cesara zasadza si) – 479. hiastpca Jana Marin II, bywszy posem na koncylium w Konst., utwierdziwszym Fociusza w patriarszestwie, zaraz potpi Fociusza, – to uczyni i nastpca iego Adrian III. – Zaczem zaraz postpi w publiczno list Fociusza, gwatownie oskaraicy acinników wzgldem Filiogue, opieraic si wkocu i na poprzednim koncilinm, które z papieskiemi posami potpio osmielaicych si zmienia dawne wiary wyznanie – odtd a do powtórnego zrucenia Fociusza cige byy zatargi – 489. Fociusz zrucony przez Leona Cesara, którego brat zastpi patriarszeskie miejsce – 570. O nierzdach papieów z Marocciami, podobnie innym historykom. – Od czasu udalenia Fociusza, papiee zaprzestali swoich wzgldem Greków wyniosych zamiarów, iu e doswiadczywszy mocnego odporu, nie osmielali si naraa si nanowo na to, iu e straciwszy Bugary, nie mieli iu powodu do sporu i pretensiów, iu nakoniec, i zaici po wikszey czsci w owych czasach nierdami, i bdc sami igraszk Maroccych, nie mieli czasu na zewntrzne intrygi; te-to hierdy, zapewne bdc przyczyn ohydzenia ich w oczach Greków, byy przyczyn ostatecznego rozerwania za Cerulariusza; dziwna rzecz, iak papiee, który w Rymie wówczas byli przedmiotem obrydze nia, zatrzymali iednak nad Zachodem dawn wadz; prawda, w rzeczy samey wadza ta cokolwiek wówczas osabiaa, a z drugiey strony, wiadomosci Rymu nie tak to si atwo rozchodziy w owe czasy. |
|
|
