Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG 91. 1348A=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 314 Ларше Ж.-К. Преподобный Максим Исповедник – посредник между Востоком и Западом. С. 111. См. также: Thunberg L.Man and the Cosmos: The Vision of St Maximus the Confessor. P. 81-82. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG 91. 1309A=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 281 Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG 91. 1156D=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 135. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG 91. 1345D.=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 314. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG 91. PG 91. 1305В=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 278. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG 91. 1305C=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 279. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. 1092С=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 76-77. «Первый человек был призван воссоединить в себе всю совокупность тварного бытия; он должен был одновременно достигнуть совершенного единения с Богом и таким образом сообщить состояние обожения всей твари» ( Лосский В. Н. Очерк мистического богословия… С. 121-122). «Не имея ничего вне себя, кроме одного Бога, человеку ничего не оставалось бы, как полностью себя Ему отдать в порыве любви и вручить Ему всю вселенную, соединенную в его человеческом существе. Тогда Сам Бог, со Своей стороны, отдал бы Себя человеку, который по этому дару, то есть по благодати, имел бы все то, что Бог имеет по природе. Таким образом свершилось бы обожение человека и всего тварного мира» (Там же. С. 122). Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG. 91. 1308C=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 280-281. «Дабы не стать человеку изгнанным далеко от Бога, [подобало изначально задуманный способ обожения] заменить иным, настолько более парадоксальным и боголепным, чем первый, насколько сверхъестественное выше естественного» ( Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG. 91. 1097С=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 81). См. Larchet, J.-C.Intoduction//Saint Maxime le Confesseur… – P. 58.

http://bogoslov.ru/article/4574482

Cumque simul per nemus pergerent, dixit ille, qui fiierat inclusus, ad socium suum. Ah! quid sum oblitus, remansit in cella saccus pecuniae, vis vt reuertamur & tollamus eum? Qui respondit: Omnino tollamus eum nobiscum. Redeuntes ergo cum venissent ad cellam, dixit ille qui prius intus fuerat ego longa sessione debilimanms non bene valeo ascendere. Ascende ergo tu & intra, & pecuniam ad caput lectuli quaeras.» 11. 23–32 cf MSE : «Et cum ille intrasset, alter post eum ascendens lapidem ad os speluncae aduoluit, sociumque intus inclusit, & descendens ad fenestram, ait: Chare socie ego spero in misericordia Dei, quod iam emendauerim peccata mea, sede tu hic per tantundem temporis, & emenda peccata tua, & serui Deo quia satis diu diabolo serviuisti. Sed iste putans esse iocum, rogavit, ut exire permitteret, ille autem fortius obserans speluncam, dixit ei, vt animum suum ad hoc applicaret, quia eum inde nullatenus esset emissurus. Hortabatur autem quotidie verbis sanctis, & sedulo ministrauit ei. Ipse autem primitus cum magna impatientia, & indignatione audiuit eum.» 11. 33–40 cf MSE: «Sed illo crebrius orante pro eo, & salubribus monitis, & exemplis sanctorum Patrum eum continuo exhortante, paulatim verbis exhortantis animum adhibere coepit. Et tandem accedente Dei gratia necessitatem in voluntatem vertit, & sic ambo in sancto proposito perdurantes vitam suam foeliciter terminauerunt. Ex vitis fratrum Eremitarum sancti Augustini» (p. 172). Published in PLDR and Рапепко. Кощун 3. Taken from Faber, In Festo S. Georgii, No. 6 «Martyres Diaboli», sect. 6 «Mundani»: «Qui ut mundo serviant eique se accommodent, seipsos affligunt, onerant, consumunt, veluti candela, quae ut aliis luceat, seipsam vorat.» Published in Majkov, Berkov, PLDR and Рапепко. Кощун 4. Taken from Meffreth, Dominica In Sexagesima, No. 2: «Quia dicit Hieronymus: Histrionibus dare, nihil aliud est nisi daemonibus immolare. ... Et ad hunc sensum etiam loquitur Hieronymus dicens: Pecuniam tuam vt singulis necessarium tribuas, non ad luxuriant sed ad necessitatem» (Pars hyem., p.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

III Paulus uero statim cognoscens quod gestum erat per spiritum, dixit ad plebem: – Viri fratres, inuenit locum malignus 552 ut uos temptaret. sed dominus lesus Christus more solito eius nequitiam conuertet ad suam gloriam. ite igitur fores, et inuenietis iuuenem Caesaris delicatum ex alto cecidisse et iam nunc iacere exanimem. quem leuantes ad me huc affere satagite. Illi uero concito gradu pergentes confestim iuuenem mortuum attulerunt. mirabantur autem turbae, quomodo Paulus rem gestam ex ordine cognouisset sibi nemine nuntiante. dixit itaque Paulus ad turbas: – Nunc fides uestra parebit erga dominum lesum Christum. tempus est enim, ut semen aeternae uitae in bonam terram deueniens centuplicata satione fructificet accedite ergo plena fide ad dominum deum nostrum, et deprecemur illum ut restituatur anima eius in istud iuuenile cadauer, uiuatque melius quam uixisset. Et cum ingemuissent uniuersi procumbentes orationi, ait Paulus: – Adolescens Patrocle, surge et narra quanta tibi fecerit deus. Ad quam uocem mox Patroclus tamquam a somno surrexit et coepit glorificare deum, qui dedit potestatem talem hominibus. dimisitque eum Paulus cum caeteris qui erant ex domo Caesaris, et abibant laetantes et gaudentes omnes in domino, qui facit uoluntatem timentium se et deprecationes eorum exaudit. IV Cum autem lamentaretur Nero Patroclum et immensitate absorberetur tristitiae, dixerunt circumstantes ad Caesarem: – Non, domine, magnanimitas uestra 553 grauetur molestia super mortem adolescentis. nam uiuit et adest pro foribus. Caesar uero cum audisset Patroclum uiuere quem paulo ante didicerat mortuum, expauit corde et recusabat eum introire et abstare suo conspectui. sed cum persuasum illi fuisset ab amicis perplurimis, iussit eum introire. et uidens eum uegetum et nulla mortis signa habentem, obstupuit et ait ad eum: – Patrocle, uiuis? At ille respondit: – Caesar, uiuo. Nero dixit: – Quis te fecit uiuere? Cui Patroclus exhilaratus corde et accensus calore fidei dixit: – Dominus lesus Christus, rex omnium saeculorum. Et Nero conturbatus de nomine uirtutis dei dixit ad iuuenem:

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

3.1b. Quamuis usque ad parilitatem angelicam humana post resurrectionem natura proficiat, et ad contemplandum Deum indefessa consurgat, uidere tamen eius essentiam plene non ualet, quam nec ipsa perfectio angelica in totum adtingit scire, secundum apostolum qui ait: Pax Dei, quae exsuperat omnem sensum, ut subaudias etiam angelorum. Sola enim Trinitas sibi integre nota est, et humanitas a Christo suscepta, quae tertia est in Trinitate persona. 3.2a. Intellegibiliter quodam miro modo Dei essentia sciri potest dum esse creditur. Opus uero eius, quod utique aequari ei non potest, et iudicia a nullo penitus sciuntur. 3.2b. Dei secreta iudicia non posse sensu penetrari, uel angelico uel humano. Et ideo, quia occulta sed iusta sunt, tantundem uenerari ea opus est et timere, non discutere aut inquirere, secundum apostolum qui ait: Quis enim cognouit sensum Domini, aut quis consiliarius eius fuit? IIII. Quod ex creature pulchritudine agnoscator Creator. 4.1. Saepe ad incorpoream Creatoris magnitudinem, creaturarum corporea magnitudo conponitur, ut magna considerentur ex paruis, et ex uisibilibus inuisibilia aestimentur, atque ex pulchritudine factorum effector operum agnoscatur, non tamen parilitate consimili, sed ex quadam subdita et creata specie boni. 4.2a. Sicut ars in artificem retorquet laudem, ita rerum Creator per creaturam suam laudatur, et quanto sit excellentior, ex ipsa operis conditione monstratur. 4.2b. Ex pulchritudine circumscriptae creaturae, pulchritudinem suam, quae circumscribi nequit, facit Deus intellegi, ut ipsis uestigiis reuertatur homo ad Deum quibus auersus est, ut, quia per amorem pulchritudinis creaturae a Creatoris forma se abstulit, rursum per creaturae decorem ad Creatoris pulchritudinem reuertatur. 4.3. Quibusdam gradibus intellegentiae per creaturam progreditur homo ad intellegendum Deum Creatorem, id est ab insensibilibus surgens ad sensibilia, a sensibilibus surgens ad rationabilia, a rationabilibus surgens ad Creatorem. Intellegibilia per se conlaudant Deum; inrationabilia et insensibilia non per se, sed per nos, dum ea considerantes Deum laudamus; sed ideo dicuntur laudare ipsa, quia eandem laudem earum parturit causa.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Thomam. PG. 91. 1037A=О недоумениях к Фоме//О различных недоумениях… – С. 18. Кирилл (Зинковский), иером. Учение святителя Кирилла Александрийского и преподобного Максима Исповедника о животворящем теле Христа//Церковь и время: 2014. – С. 40. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG. 91. 1341С=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 310. См. также: Ibid. 1276A=Там же. С. 250. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG. 91. 1276B=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 251. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Thomam. PG. 91. 1049АВ=О недоумениях к Фоме//О различных недоумениях… – С. 28. МаксимИсповедник, прп. Expositio orationis dominicae. 154-157 .=Толкование на молитву Господню//Творения. Кн. 1. – С. 188. Максим Исповедник, прп Ambigua ad Iohannem. PG. 91. 1276B-D=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 250-251. МаксимИсповедник, прп. Quaestiones ad Thalassium. 61. 142-148.=Вопросоответы к Фалассию//Богословские труды. Сборник тридцать восьмой. – С. 79. Этот закон заключается в том, что в своем падении Адам образовал «иное начало рождения, [происходящее] от наслаждения», которое не следует за тягостью (πνος), а предшествует ей. Из-за этого «неправедного начала [рождения, возникающего] от наслаждения», все люди обречены «через тягость» на смерть. То есть рождение каждого является страстным, так как ему предшествует плотское наслаждение, а тягость жизни и смерть являются неизбежной платой за это наслаждение (Ibid. 111-120.=Там же). Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG. 91. 1312A=О недоумениях к Иоанну. С. 283. Ср. Гал. 3:8. Ibid. 1309С-1312В=Там же. C. 282-283. О Христе-Всечеловеке см. Пеликан, Я. Христианская традиция: История развития вероучения. Том 2. С. 73-87. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG. 91. 1281CD=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 257. Максим Исповедник, прп. Ambigua ad Iohannem. PG 91. 1097D=О недоумениях к Иоанну//О различных недоумениях… – С. 82.

http://bogoslov.ru/article/4574482

ad Magn. in I Vesp. in festis Β. Μ. V. per annum), sacada de la homilía De sanctis, atribuida forzosamente a San Agustín; las antífonas Si, veré, fratres, divites esse cupitis, veras divitias amate (ad Nonam, in Dom. Sexag.) y Si culmen veri honoris quaeritis, ad illam caelestem patriam quantocius properate (ad Magn. fer. 2 post Dom. Sexag.), sacadas de la homilía 15 de San Gregorio sobre el Evangelio; en el comunicantes propio de la Epifanía con la expresión de San León Die quo intemerata virginitas humano generi edidit Salvatorem (Serm. 1 de Epiph.), si bien en este último caso sea difícil establecer si la prioridad del tiempo pertenece a la homilía leoniana o a la fórmula litúrgica. d) Los textos de las antífonas o de los responsorios, seguidos del acta de los santos mártires Lorenzo, Juan y Pablo, Clemente, Inés, Cecilia, Agueda, Lucía, etc., o de las Vitae sanctorum insertas en los oficios respectivos del Breviario, así como diversos textos métricos sacados o de poetas cristianos o de antiguas inscripciones, como la antífona ad introit. Salve, sancta Parens... en la misa votiva de Santa María, y la segunda antífona ad laudes de Navidad Genuit puérpera regem... una y otra tomadas del Carmen Paschale, de Cecilio Sedulio (+ 430): Salve, sancta parens, enixa puérpera Regem, Qui coelum terramque tenet per saecula, cuius Numen et aeterna complectens omnia gyro Imperium sine fine manet; quae ventre beato Gaudia matris habens cum virginitatis honore, Nec primam similem visa est, nec habere sequentem, etc. (Lib. II, v.63–68). Y las dos siguientes inscripciones, esculpidas una en la antigua basílica de San Pedro, la otra en el oratorio de la Santa Cruz, contiguo al baptisterio de la misma basílica, que pasaron, respectivamente, a la misa en honor de San Pedro ad Vincula (Y ad Alleluia), al oficio de la Cruz (I ant. ad laudes):Solve, iuvante (iubente) Deo, terrarum, Petre catenas, Qui facis ut pateant coelestia regna beatis. O magnum pietatis opus! mors mortua tune est Quando hoc in ligno mortua vita fuit.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

выше, с.28, прим.5), но особенно оно было развито св. Мефодием Олимпийским (см. ниже, с.99, прим.6) и преп. Макарием Египетским (в конкретно–наглядной форме, см. гл.«Мистика…», прим. 11, 21, 23, 25), а также (в смысле подражания Христу и перенесения в душу Его духовных сил — созерцаний) св. Григорием Богословом (Ог.37, n.12, PG.36, 297А; р. п. III.3, 85; Or.38, п.1.4,313А,316А; р. п. III, 193. 194; Or.39, р.10,17,31,34, 345В,353С,404В,408В–С; р. п. III,214,220,251,254; см. слова на Господские праздники, где вся евангельская история толкуется в применении к таинственной жизни Господа в душах верующих; ср. гл.«Свв. Григорий Богослов,…», прим. 29). Преп. Максим более всего приближается к св. Григорию Богослову, немного менее к св. Мефодию. 538 Quaest. ad Tahl. XXII, PG.90, 320A, p.45 [р. п. II,76]; schol.3, 321D, p.47 [р. п. II,239] (cap. quing. I,62); LXI,637D, p.220. Ambigua, PG.91, 1385B-C, f.253a; 1084C, f.125b. Ad Thomam, PG.91, 1040D, f.107b. Orat. Dom. expositio, PG.90, 877A, p.347 [р. п. I,187]. Quaest. ad Theopemptum, PG.90, 1400D, p.640 [р. п. I,207]. Св. Григорий Богослов, Or.38, n.13, PG.36, 325C; р. п. III.3, 202; Or.40, n.45, ibid. 424B; р. п. III,264; cp. or.1, n.5, PG.35, 397C-400A; р. п. I.3,5. 539 Cap. theol. II,11 [р. п.1,236]. 540 Quaest. ad Tahl. XL, PG.90, 400C, p.91 [р. п. II,126]; XXII,321B, p.47 [р. п. II,77]. 541 Ibid.; Orat. Dom. expositio, PG.90, 889C,897A, p.354,358 [р. п. I,193. 196]. Cap. quing. I,9. 542 Ambigua, PG.91, 1360C. 1364C, f.243b. 245a. 543 Quaest. ad Tahl. LIV, PG.90,525AB, p.160 [р. п. II,194]. Отсюда никто, согрешая, не имеет права ссылаться на немощь естества, ибо единение с Логосом достаточно укрепляет его: ibid. LIV, schol.31,563A, p.164 [р. п. II,316] (cap. quing. III,46). 544 Quaest. ad Tahl. LXIII, PG.90, 685C, p.246–247. Учение о Церкви как воплощении Христовом не так развито у преп. Максима, как учение о воплощении в»малой церкви»души каждого верующего (ради которой существует и великая Церковь, resp. храм; ср. Mystagogia 5, PG.91, 681D, p.505 [р. п. I,166]) и даже не так, как у св. Мефодия Олимпийского (Convivium, III,8–9. VIII,6 (Церковь); VIII,8,9. VII,4 (душа), PG.18, 73А-76А, 148АВ; 149В; 152В. 129В–С; р. п.(2 изд.,1905), с.51–53,93–94;95,97,83), которому преп. Максим следует в учении о том и другом воплощении, как и в некоторых других пунктах, например, в истолковании Зах.4:1–3 в приложении к Церкви (Quaest. ad Tahl. LXIII, PG.90, 665С,677В. 688А, p.235,242,247; cp. Convivium, V, 8. X, 6, PG.18, 112A-B,204A; р. п., с.73,128), в символике чисел (Quaest. ad Tahl. XL, PG.90, 396C, p.89 [р. п. II,123]; LV; 545D, p.171 [р. п. II, 201–202]; cp. Convivium, VIII,11, PG.18, 156AB; р. п., с.99). О церковном устройстве преп. Максим почти не говорит ничего, сосредоточиваясь главным образом на созерцании внутренней стороны жизни Церкви и на истолковании богослужения. 545

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=760...

(4) Трещина в универсуме воли ( De Genesi contra Manichaeos ) (5) Анализ воли по De diversis questionibus LXXXIII , 1-60 (6) Gratia как милость в De vera religione   3. Павловы мотивы (период священства, 391-396 гг.) (1) «Делаю то, чего не хочу» ( De duabis animabus ; Contra Fortunatum ; De libero arbitro , III) (2) Принятие людей сынами Божьими (De fide et symbolo ; De sermone Domini in monte ; Enarrationes in Psalmos , 1, 32; De Genesi inperfectus liber ) (3) Августиново толкование посланий Римлянам и Галатам (а) Expositio quarundam propositionum ex Epistola ad Romanos (б) De diversis questitionibus LXXXIII , 66-68, 76 (в) Epistolae ad Romanos inchoate exposition (г) Epistolae ad Galatas expositionis liber unus   II. «Благодать победила» (396-411 гг.) 1. Ответ Симплициану (1) Римлянам, 7 ( Ad Simplitianum , I, 1) (2) Римлянам, 9 ( Ad Simplitianum , I, 2)   2. Исповедь (1) Божие присутствие в человеке ( Confessiones , I) (2) Зло само по себе ( Confessiones , II-VII) (3) Обращение ( Confessiones , VIII) (4) «Делай то, что поручишь, и поручай то, чего хочешь» ( Confessiones , IX-X) (5) Вечность и время ( Confessiones , XI-XIII)   3. Остальные сочинения в начала епископства (1) Полемика с манихеями (а) «Заслуга веры» и исполнение закона (б) Адоптивное усыновление (в) Дарованный свет (г) Бог не зависит от человека (2) Благодать, дарованная даром ( Enarrationes in Psalmos ; In Epistolam Ioannis ad Parthos ) (3) Защита благодати ( Adnotationes ad Iob ) (4) Причины, сокрытые в Боге ( De Genesi ad litteram ) (5) Благодать исключает гордость ( De virginitatae ) (6) Благодать за благодать ( Tractatus in Ioannis Evangelium , 1-16)   4. Антидонатистские сочинения (1) Святость благодати и благодать сама (2) Кафолическая церковь и церковь-голубица (3) Преследование (4) Действие на волю и теология насилия (5) Ответ Симплициану и полемика с донатистами   III. Спор с пелагианами (411-430 гг.) Введение 1. Полемика с Пелагием и Целестием (411-418 гг.) (1) Унаследованный грех ( De peccatorum meritis )

http://bogoslov.ru/book/1277875

3 О Добротолюбии см.: A Monk of the Eastern Church. The Jesus Prayer. Crestwood, 1987. P. 65–79; Sherrard P. The Revival of Hesychast Spirituality//Christian Spirituality: Post-Reformation and Modern/Ed. by L. Dupre and D.   E.   Saliers (World Spirituality: An Encyclopedic History of the Religious Quest. Vol. 18). N. Y., 1989. P. 417–431. За дальнейшей библиографией можно обращаться к моей статье “Philocalie”//Dictionnaire de Spiritualit 12. Paris, 1984. Cols. 1336–1352. Наиболее доступное греческое Добротолюбие выпущено издательским домом Astir Al&E. Papadimitriou (5 томов, Athens, 1957–1963; репринт: Athens, 1974–1976). Есть два английских перевода: базирующийся на версии святителя Феофана Затворника и содержащий избранные труды: Writings from the Philokalia on Prayer of the Heart. London, 1951; Early Fathers from the Philokalia. London, 1954, и базирующийся на греческом оригинале и содержащий полный текст греческого издания: The Philokalia: the Complete Text (пока вышли 3 тома из пяти (London–Boston, 1979–1984)[в 1995 г. вышел 4-й том. — Ред. ]). Русский перевод Добротолюбия — репринтное издание пятитомника святителя Феофана Затворника: Свято-Троицкая Сергиева Лавра, 1992 (все дальнейшие ссылки на русский перевод даны по этому изданию); Славянский перевод преподобного Паисия Величковского. М., 1832. — Пер. 4 Ср. Евсевий Кесарийский. Церковная история VI. 20. 2//PG 20, 572B, где сказано, что Берилл, епископ Бострийский (начало III в.), “оставил различные филокалии”. Предположительно святитель Макарий и преподобный Никодим озаглавили свой труд вслед за антологией писаний Оригена, составленной святителями Василием Великим и Григорием Богословом в 358–359 гг. и названной ими Филокалия (ed. J. A. Robinson. Cambrige, 1893); но это мало продвигает нас в понимании намерений двух редакторов XVIII века. 5 См. Cavarnos C. St. Macarios of Corinth. Belmont, 1972; Stiernon D. Macarios de Corinth e //Dictionnaire de Spiritualit 10. Paris, 1977. Cols. 10–11. 6 См.: Father Kosmas: The Apostle of the Poor. Brookline, 1977. P. 112; Cavar­nos C. St. Cosmas Aitolos. Belmont, 1971. P. 32.

http://pravmir.ru/episkop-kallist-diokli...

De viris illustribus//PL. T. 23. Col. 604–631 (pyc. пер.: Иероним Стридонский , блж. Книга о знаменитых мужах//Там же. C. 258–314). Ер. Epistulae//PL. T. 22; CSEL. 56 (ed. I. Hilberg); (pyc. пер.: Иероним Стридонский , блж. [Письма]//Там же. 1893, 1894, 1903. Ч. 1–3). In Amos. Commentaria in Amos//PL. T. 25. Col. 989–1097 (Комментарий на кн. пророка Амоса). In Ep. ad Gal. Commentarii in Epistolam ad Galatam libritres//PL. T. 26. Col. 307–139 (pyc. пер.: Иероним Стридопский, блж. Три книги толкований на Послание к Галатам//Творения. Ч. 17. Киев. 1901). In Is. Commentaria in Isaiam//PL. T. 24. Col. 17–678; (pyc. пер.: Иероним Стридонский , блж. Толкование на пророка Исаию//Творения. Ч. 7. Киев. 1882). In Matth. Commentaria in Matthaeum//PL. T. 26. Col. 15–218 (pyc. пер.: Иероним Стридопский, блж. Четыре книги толкований на Евангелие от Матфея к Евсевию//Творения. Ч. 16. Киев. 1901. С. 1–316). Quaest. Herb, in Gen. Quaestiones Hebraicae in Genesim//PL. T. 23. Col. 935–1010 (pyc. пер.: Иероним Стридонский , блж. Еврейские вопросы на книгу Бытия/Пер. С. Жуков. М. 2009). Hippolitus Romanus – Свт. Ипполит Римский Philos. Refutatio omnium haeresium (Philosophumena)//Refutatio omnium haeresium/Ed. M. Marcovich. B. 1968. S. 53–417. (PTS; 25) (Философумены или опровержение всех ересей). Ign. Ignatius Antiochenus – Свт. Игнатий Антиохийский (Богоносец) Ep. ad Magn. Ep. ad Magnesios//PG. T. 5. Col. 661–674; Ibid.//Ignatius Scr. Eccl. Epistulae vii genuinae (rec. media)/Ed. P.T. Camelot. Ignace d’Antioche. Polycarpe de Smyrne. Lettres. Martyre de Polycarpe. Paris. 1969. P. 80–92. (SC; 10) (pyc. пер.: Игнатий Богоносец , cem. Послание к магнезийцам/Пер.: прот. П. Преображенский //ПМА. С. 317–322). Ep. ad. Philad. Ep. ad Philadelphienses//PG. T. 5. Col. 697–708 (pyc. пер.: Игнатий Богоносец , свт. Послание к филадельфийцам/Пер.: прот. П. Преображенский //Там же. С. 334–339). Ep. ad Polyc. Ep. ad Polycarpon//PG. T. 5. Col. 717–728 (pyc. пер.: Игнатий Богопосец, свт. Послание Поликарпу/Пер.: прот. П. Преображенский //Там же. С. 346­–350).

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Epifano...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010