Cum honoris propriæque esistimationis curam, non tantum licitam esse, verum etiam ad nostra officia pertinere comprobavimus: necesse est definite, qualis illa esse debet, ut dignitati hominis Christiani correspondeat? Sine dubio, in omnibus, quæ ad bonum nostrum pertinent, curandis, modum tenere obligamur; ne studium illud limitos honestatis transgrediatur: præcipue vero id observandum est in iis, ad quæ stimulo naturali ducimur; naturalium enim stimulorum ea est conditio, ut cæco impetu evagentur, nisi severe rationis imperio regantur. Primum itaque Christianæ cures honoris attributum est, ut sit moderata. Talis autem erit; si eum non pro ultimo fine, ad quem unice tenders oportet, habeamus. Homini enim prouti ad altiora destinato, in illo summam dignitatem collocare, nefas est. Curam itaque honoris juxta sanæ rationis judicium componere, ac ne in superbiara aliaque vitia modestiæ humilitatique opposita degeneretur, vigilare debemus. Licitis etiam tantum honestisque mediis ad acquirendum honorem uti, indultum nobis est. Unicum vero honestissimumque ad hunc finem perveniendi medium, virtus est. Aliâ viâ æstimationem apud alios consequi, illâque frui, nemini puto mortalium concessum fuit; inprirais enim naturam hominum, qua invincibiliter ad probanda æstimandaque ea quæ virtutis honestatisque sunt, feruntur, mutare oporteret. In quærendo denique honore, finem bonum præfigere debemus. Experientia docet, famam existimationemque nostram pluribus modis tum nobis tum aliis prodesse posse; eo consilio, ad salutem nempe nostram et aliorum eamque temporalem ac æternam promovendam; honorem honumque nomen apud homines quærere, non tantum licet, sed etiam cujuslibet officii est. Hæc itaque tria in comparanda nobis aliorum æstimatione ante oculos habenda sunt: constituuntque veram, ordinatam ac Christianam curam honoris. De cura facultatum Ad ea, quæ nomine bonorum temporalium veniunt, pertinent etiam bona fortunæ seu facultates; continentque omnes illas res externas, quæ ad victum cultumque, ad vitæ sive necessitatem sive commoditatem sive splendorem, aptæ sunt. Ilia etiam esterna, cuilibet homini non esse inter adiaphora numeranda, sed potius curanda et conservanda, facile comprobatur.

http://azbyka.ru/otechnik/Iosif_Semashko...

80 Если живая цельность и внутреннее единство воззрения есть прямое и несомненное ручательство того, что это воззрение принадлежит одному уму и духу, или одной личности: то послания Павловы представляют именно такую цельность и единство раскрытого в них боговдохновенного воззрения. Желающие поверить это, пусть хоть только для этого прочитают мою книгу: «несколько статей о св. апостоле Павле». В этой же книге показана внутренняя и живая сообразность Павловых посланий и с разными периодами жизни этого апостола, в которые происходили те или другие из них. 81 Говорю здесь об этом слишком общо; потому что обстоятельное раскрытые этого потребовало бы особого значительного сочинения, которое мною и написано и уже издано в свет под названием: «несколько статей о св. ап. Павле». Здесь все послания Павловы оказываются одинаково служащими к дельному изображению духовной личности этого св. апостола, как прямые и живые выражения одной этой личности с разных сторон. 85 Апокалипсис Иоанна, в сравнении с его посланием и евангелием, то же представляет резкую особенность, которая происходит равным образом от особенности предмета. 86 Находят следы, что еще ап. Варнава и Ерма руководствовались некоторыми посланиями Павловыми. Первый, по видимому, пользуется 4, 1 ст. из 2-го посл. ап. Павла к Тимофею. Ибо у него читаем: μλλων κρνειν ζντας κα νεκρος ( ιος τ θε). См. ер. с. 7. (Patr. Op. t. I. p. 20). Ерма, думают, пользовался посланиями к Ефесеям и первым к Коринфянам. Ибо приводятся у него Еф.4:4,30,31 , 1Кор.3:16, 17 , – хотя без буквальной точности. Сравни: Similit. 9, 13. Mandat. 3. 10, 1. 88 К Римлянам послание было в употреблении у Климента Римского (Ер. 1. ad Corinth, с. 35. Ibid. 33. и др.), у Игнатия (ad Smyrn. с. 1, ad Eph. с. 18.), у Поликарпа (ad Philip, с. 6.). Первым посланием к Коринфинам пользовался Климент Римский (цитованное место, и др.), Игнатий (ad. Ephes. с. 2. с. 16. с. 18.), Поликарп (Philip, с. 5. с. 11). Вторым к Коринфянам: Климент (ер. 1 ad. Cor. с. 5.), Поликарп (ad Phil.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Buha...

Fg. dogmatica (Mai et atii), 1621 24. Fg. exegeticä In Genesim (Nicephorus), 1623–64; In Exodum (id.), 1663–6; In Psalmos (Corderius), 1665–8. In Ep. ad Romanos (M.), 1668–1728; In I Cor. (Cramer), 1727–30; In II Cor. (id.), 1729–30. In Ep. ad Galatas (O_Ecumenius), 1729–32; In Hebræos (Cramer), 1731–4. Notitia Lequien. el Nicephori (græca), 1611–4. GENNADIUS II (GEORGIUS SCHOLARIUS), CP. patr., 1453–8, 160. Confessio fidei prior (Gass), 319–32; posterior 333–52. Homilia 1–2 de sacramentali corpore Christi, 351–74, 375–80. Orationes 1–4 in Synodo Florentina, 385–521. Matthæi Caryophylli admonitio, 381–86. Precatio ad Christum (A. Manutius), 525–28. Responsio Georgii Scholarii ad Marcum morientem (Renaudot), 533–36. Epistola ad Maximum monachum, fg. 537–40. De Providentia et prædestinatione, lib. 1, græce (Thorlacius), 1105–26; 1. 2 (Morellus, gr. lat.), 539–66; 1. 3–5, editio princeps græce, 1125–56. De Deo in Trinitate uno (editio princeps), 567–96. De processione Spiritus S., epistola ad Plethonem, græce (Alexandre), 599–630; argumentum, 597–8. De libro Plethonis igni tradito, epistola ad Josephum Exarchum, græece (Alexandre), 633–48. Contra Acyndinistas, græce (Dorotheus), 649–64. De processione Spiritus S., gæce (id.) 665–714, præmissa epistola ad Joannem Сотпепит, imp. Trapezuntinum (Lambecius), 665–68. De additione ad symbolum (Filioque), (Dorotheas), 713–32. De hæresi simoniaca, seu infidelitate, græce, (id.), 731–38. Contra Latinos, de jejunio sabbatino, quadragesima, matrimonio sacerdotum et barla, græce (id.), 731–44. De Christi humanatione, græce (editio princeps), 1157–62. Epistola ad Marcum Ephesinum de libro in Aristo-telem, græce (editio princeps), 743–46. De Aristotelis defensione, fg. græce, 745–48. Epistolæ ad Lucam Notaram 1–13 (Gennadii sunt 3, 5, 10, 12, 13), 747–68, cum monito Boissonade. Expositio, inscriptionis sepulchri Constantini (M.), Instrumentum abdicationis, latine, 264–65 (in Dissertatione Renaudotii). Monodia de CP capta græce (ibid. n. 2), 263–4=Josephi Methonensis? Cf. 1214.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

«Судом едва ли не всех, говорил искренний Иероним, признавали меня достойным высшего священства. Блаженный памяти Дамас говорил моими словами; меня называли и святым и смиренным и знаменитым» 1295 . Тем не менее зависть и оскорбленное самолюбие язвили знаменитого Иеронима; он не щадил развратного клира римского 1296 в сочинениях о девстве, и раздражил тем многих против себя; между тем Дамас покровитель его умер. Он (в авг. 385) оставил «Вавилон», чтобы искать покоя в местах, освященных стопами Господа 1297 . 1266 Слова Иеронима De vir. illustr. 135. Bedechouius в своей пространной топографии Венгрии (1718) пишет о Стридоне: Oppidum Stridonense, quod in latino idiomate Slridon, in Slavonico pro vario circumiuncti populi dialecto Stridovo, Strigovo et Strigna appelatur, ut oculis circumspicimus, in valle inter montes vineis consitos situatum est. (c. 60). Он же (с. 44) замечает, что Стридон лежит на полчаса пути от реки Муры, что страна населена была славянами и что (с. 64) в 1447 г. папа Николай 5 письмом своим предписывал возобновить древнюю церковь св. Иеронима в Стридоне, как месте родины Иеронима. 1267 Epistola 3 (41) ad. Rufinum. сл. Epist. 4. § 4. liber 4. contra Rufin. § 30. Epist. ad. Evstoch. (T. 4. P. 2. p. 42). 1268 In Epistol. liber. 4. c. 2. In Ezechielem lib. 12. c. 40. contra Rufinum. lib. 1. § 16. В последнем сочинении исчисляет от классиков, каких читал. Донат комментатор Вергилия и Теренция (Lib. 1. ad. Rufinum.). О чтении книг философских epist. 50 (51) ad Domnionem. 1270 Epist. 44 (I) ed. veronensës; epist. (43) ad Chromatium: Scitis ipsi lubricum adolescentiae iter, in quo et ergo lapsus sua et vos non sine timore transitis. 1272 Epist. 3 (41) ad. Rufinun. Post romana studia ad Rheni semibarbaras ripas primus coepi Christum colere. 1273 Как в Риме, так и в Трире он, то покупал, то сам списывал и просил друзей списывать рукописи; в Трире он между прочим списал толкование св. Илария на псалмы и его же сочинение о Соборах. Epist. 5 (6) ad Florentium Ep. 4. p. 6. 1274 Здесь ом познакомился с Руфином, Хромацием – толкователем Евангелии, с братом его Евсевием, с Никитою. Rnfini lib. 1. invectiuae § 3. Иероним Epist 3. chron. ad. an 376. Об Аквилее путеш. Норова в Египет 1, 10. Из Аквилеи писал он первое письмо свое к п. Иннокентию о чудесном обращении грешницы. Ер. ad. Innocent de muliere septies acta ap. Martinay 49. ap. Vallarsi. Ep. 1. 1275 Epist. 3 (44) ad. Rufinum: Subito turba mea latere tua convulsit. Эту бурю поднял, кап вероятно, vir consularis, обличенный в жестокости и несправедливости.

http://azbyka.ru/otechnik/Filaret_Cherni...

ad Quintum. 534 Epist. 72 с соборными постановлениями; на сем третьем соборе присутствовало 87 Епископов. Ему предшествовал в том же 256 г. Собор 71 Епископа; о сем же соборе Epist. ad Jubacianum. 73. Того же 256 г. Ер. 74 ad Pompeium, где опровергает возражения Стефана; Ер. 75. Firmiliani ad Cyprianum с подтверждением мнениям Киприана. 535 Понтий § 14–18. В 256 г. писано письмо к Немезиану и другим исповедникам, где утешал их в страданиях, (Ер. 77–79 к Киприану). В 258 г. писаны Ер. 80. ad Successum с извещением о жестоком указе Валериана по мученической кончине П. Сикста; Ер. 81. последнее увещание народу пред кончиной. 536 Acta martyrii proconsularia s. Cypriani у Руинарта 2, 46. 47. По актам св. Киприан скончался 14 Сент. Память св. Киприана в греч. церкви 31 Авг. в римской 16 Сент. 537 Epist. 13. 24. 28 ad presbyt. Quando a primordio episcopatus mei statuerim nihil sine consilio vestro et sine consensu plebis mea privatim sententia gererem. 539 Лучшие издания сочинений: Ригальтово. Paris 1666 г. с замечаниями Памелия и Ригальта; Феллево с критикой текста, биографией и рассуждениями, с замечаниями Персона на хронол. порядок писем Oxonii 1680. Вгетае. 1690. Paris 1700. Балюзиево изданное Мараном в Париже 1726 г. в Венеции 1728 г. в Вюрцбурге 1786. В Христ. чтении напечатаны в переводе, кроме книги к Донату (пр. 3) сочинения о поведении девственниц 1825, о зависти и злобе 1825, о терпении 1832, о милостыне 1835, о смертности 1836, о молитве Господней 1839, о единстве церкви 1837. 1 к Деметриану 1836 пять писем 1832, 837, 838, 839. Вот перечень писем Св. Киприана в хронологич. порядке их, по Оксфордскому изданию их: 1) Письма 249 г. Epist. 1 ad presbyteros Furnis consistentes о пресвитере Викторе, назначавшем пресвитера Фавстина в распорядителя по своему имению; Ер. 2 ad Eucratium fratrem о новокрещенном комедианте, которому запрещается вперед заниматься своим ремеслом. Ер. 3 ad Rogatianum о диаконе, поносившем Еп. Рогациана. Ер. 4 ad Pomponium 4. Письма 250 г. Ер. 5 ad clerum Carmhagen.

http://azbyka.ru/otechnik/Filaret_Cherni...

1.11. Valde pernecessarium est iustum in hac uita et uitiis temptari, et uerberari flagello, ut, dum uitiis pulsatur, de uirtutibus non superbiat, dum uero aut animi aut carnis dolore adteritur, a mundi amore retrahatur. Temptari autem oportet iustum, sed temptatione plagae, non temptatione luxuriae. 1.12. Durius circa suos electos in hac uita Deus agit, ut, dum fortioribus flagelli stimulis feriuntur, nulla oblectamenta praesentis uitae delectent, sed caelestem patriam, ubi certa requies expectatur, indesinenter desiderent. 1.13. Electos uitae istius aduersitate probari, ut, secundum Petrum, iudicium a domo Dei incipiat, dum in hac uita electos suos Deus iudicii flagello castigat. II. De gemina percussione. 2.1. Gemina percussio est diuina; una in bonam partem, qua percutimur carne ut emendemur. Altera qua uulneramur conscientia ex caritate, ut Deum ardentius diligamus. 2.2. Gemino more Deus respicit uel ad ueniam, uel ad uindictam. Ad ueniam sicut Petrum; ad uindictam, sicut dum facta Sodomorum se descensurum et uisurum testatur. 2.3. Trimoda ratione Deus quos uoluerit percutit, id est ad damnationem reprobos, ad purgationem quos errare uidet electos, ad propagandam meritorum gloriam iustos. Primo namque modo Aegytus caesa est ad damnationem; secundo modo pauper Eleazar ad purgationem; tertio modo percussus est Iob ad probationem. 2.4–5. Flagellatur homo plerumque a Deo ante peccatum ne malus sit, ut Paulus, qui Satanae angelo instigante carnis tolerabat stimulos. Flagellatur etiam et post peccatum, ut corrigatur, sicut ille in apostolo qui traditus est Satanae in interitum carnis, ut spiritus saluus esset. ­ Non tamen iuste murmurat etiam qui nescit cur uapulat. Nam Deus ideo plerumque iustum flagellat, ne de iustitia superbiens cadat. 2.6. In hac uita Deus tanto magis studet ut parcat, quanto magis expectando flagellat; sed alios feriendo corrigit, de quibus dicit: Ego quos amo arguo et castigo; alios feriendo punit quos incorrigibiliter delinquentes aspicit, quosque non iam sub disciplina ut filios pater, sed districta damnatione, ut hostes aduersarius, percutit. De quibus dicit: Flagello inimici percussi te castigatione crudeli. Et iterum: Quid clamas ad me super contritione tua? Insanabilis est dolor tuus. Vnde unusquisque festinet, et timeat ne simul feriatur uita eius cum culpa. Flagellum namque tunc diluit culpam, cum mutauerit uitam. Nam cuius mores non mutat, actiones non expiat.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Epist. 75 (29) ad Theodoram Lucinii viduam: Quum ille (Lucinius) desiderio opuscula nostra flagitavit et missis sex notariis describi sibi fecit, quaecunq. ab adolesentia usq. praesens tempus dictauimus. В письме к самому Люцинию сказав, что напрасно тот требует от него переводов Флавия, Папия и Поликарпа, которых не переводил он, я что им переведены только некоторые сочинения Оригена и Дидима, продолжает: canonem hebraicae veritatis, excepto octateucho, quem nunc in manibus habeo, pueris tuis et notariis tuis dedi describendum. Opuscula mea, quae non sui merito, sed tua bonitate desiderare dicis, ad describendum hominibus tuis dedi et descripta vidl in chartaceis codicibus ac frequenter admonui, ut conferent diligentius et emendarent, ego enim tanta volumina, prae fraequentia commeantium et peregrinorum turbis, relegere non potui, et ut ipsi probavere praesentes, Ionge tentus incommodo vix diebus quadragesimae, quibus ipsi proficiscebantur, respirare coepi. Ep. 73. ad Evangelum. Ego post. longam aegrotationem vix in quadragesimae diebus febri carere potui, et quum me operi praepararem, pavcos dies, qui supererant, in Matthaei expositione consumsi. В 391 г. писаны письма 65–70. 1333 См. Praefat. in lib. 3. in Amos. В 398 году он весь год был болен и во время болезни писал письма 71–74. В 403 году писано письмо 106 ad Sanniam et Fretelam, в 404 году Ep. 108 ad Evstochium; Epitaphium Pavlae особенно важное для истории самого Иеронима. 1335 На больших пророков писаны толкования: на Даниила в 407 г., на Исаию в 409 г. (см. Praefatio ad Iesaiam, praef. libri novi et 12); толкование на Езекииля начато в 410, и прерванное глубокою скорбию о бедствиях Рима продолжено в 412 г. и окончено в 413 г. (Praef. ad lib. 13, 4, 6), на Иеремию писано в 415 г. (Praef. 1. lib. et 4). Убеждения к покаянию особенно in praef. lib. 8 in Ezechielem. О Риме см. Pagium ad an. 409; Hieronimi Epist 123 (11) ad Agerachiam § 17. Epist. 128 (12) ad Gaudentium. Ep. 125 (4) ad Rusticum monachum. 1338 Vita S. Hieronymi (ap. Martinaeum): Dormivit autem beatus Hieronymus anno imperii Theodosii junioris xu (419) priedie kalendas Octobris, 30 Septembri. Omne vitae suae tempus implevit annis 88 et mensibus sex. Тот же год смерти показывается и в другом кратком жизнеописании. Проспер в хронике указывает 420 г., но он не точен и в других случаях. Память «преподобного Иеронима Стридонского » в ркп. греч. минеях, в древних слав. святцах, в синаксаре и в Четьи Минее полагается под 15 Июня: но римские мартирологи поставляют под 30 сентября. Греческая Церковь чтит прп. Иеронима еще в субботу сырной недели. Читать далее Источник: Историческое учение об отцах церкви : [В 3-х т.]/[Соч.] Филарета, архиеп. Черниговского и Нежинского. - Санкт-Петербург : тип. II-ro Отд-ния собств. Его. Имппер. Вел. Канцелярии, 1859./Т. 2. – VIII, 384 с. (В 1-м изд. т. 2 напеч. в тип. Акад. наук; Т. 3 - в тип. В. Безобразова и К°). Вам может быть интересно: Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/Filaret_Cherni...

GREGORIUS NAZIANZENUS. Oratio de pace 1 ad monachos, 35, 721–52. De pace 2 et 3, 1131–52, 1151–68. De moderatione in disputando, 36, 173–212. Carmina moralia, , 1–40, 37, 521–968. De seipso, 1–99, 969–1452. Ad alios, 1–8,1451–1600. (Pro monachis, 1451–78.) GREGORIUS NYSSENUS. De vita Mosis, 44, 297–430. De professione Christiana, 46, 237–50. De perfecta christiani forma, 251–86. De instituto christiano, 287–306. De castigatione, 307–16. Ex epistola ad Philippum monachum, 1111–12. JOANNES CHRYSOSTOMUS. Ad Theodorum lapsum, 47, 277–316. Adversus oppugnatores vitæ monasticæ, 319–86. Comparatio regis et monachi, 387–92. De compunctione, lib. 1–2, 393–410, 411–22. Ad Stagyrium a dæmone vexatum, 1–3, 423–94. De Anathemate [Flavianos Antiochenus?], 48, 945–52. Non esse ad gratiam concionandum, 50, 653–62. De non evulgandis fratrum peccatis, 51, 353–64. Non esse desperandum, 51, 363–72. Quod nemo lædatur nisi a seipso liber, 52, 459–80. Ad eos qui scandalizati sunt, 479–528. De consolatione mortis, 56, 293–99, 299–306. Quod frequenter conveniendum sit, 63, 461–8. Eclogæ 1–48, 567–902. PSEUDO-CHRYSOSTOMUS. Ascetam facetiis uti non debere, 48, 1055–60. Responsio Theodori, 1063–6. Christi discipulum benignum esse debere, 1069–72. De fugienda hypocrisi, 1073–6. De patientia 1–2, 60, 723–36. De salute animæ, 735–8. Epistola ad monachos, 751–6. De non judicando proximo, 763–6. Admonitiones spirituales, 741–4. De mansuetudine, 63, 549–56. De patientia et consummatione sæculi, 937–42. De non contemnenda Dei clementia, 64, 17–8. De virtute animi, 473–80. SEVERIANUS. De pace, 52, 425–28. EVAGRIUS PONTICUS. Capita practica, 40, 1219–51. Rerum monachalium rationes, 1251–64. Capitula 1–33, 1263–8. Spirituales sententiæ, 1267–70. De octo vitiosis cogitationibus, 1271–8. Sententiæ ad fratres, 1277–82. Ad virgines, 1283–86. Fg. ex gnostico, 1285–86 et in scholiis S. Maximi, 4, 173ab. In NINI. Vide PL., 23, 1271. ARSENIUS MAGNUS. Doctrina et exhortatio, 66, 1617–22. Ad nomicum tentatorem, 1621–6.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Videaumus itaque in quas Dei vias, et in quae opera a saeculis creata sit, nata ante saecula ex Deo Sapientia. Vocem deambulantis in paradiso Adam audivit ( Gen III, 8 ). Putas ne deambulantis incessum nisi in specie assumptae creationis auditum: ut in aliqua creatione consisteret, qui inambulans fuerit auditus? Non requiro qualis ad Cain et Abel et Noe locutus sit. et benedicens, quoque Enoch qualis adfuerit. Angelus ad Agar loquitur ( Gen. XVI, 9, 13 ): et utique idem Deus est. Numquid speciei ejusdem est cum angelus videtur, cujus esi in ea natura qua Deus est? Certe species angeliostenditur, ubi postea Dei natura memoratur. Sed quid de angelo dicam? Homo ad Abraham venit (Qen. XVIII, 2). Numquid secundum hominem in creationis istius habitu Christus talis assistit, qualis et Deus est? Sed homo loquitur, et corpore assistit, et cibo alitur: verum tamen Deus adoratur. Certe qui ante angelus, nunc etiam homo est: ne naturalem hanc esse Dei speciem diversitas hujus ipsius assumptae creationis pateretur intelligi. Ades antem ad Jacob etiam usque ad luctae complexum in habitu humano, et manum conserit, et membris nititur, et lateribus inflectitur, et in omni motu nostro incessuque consistit ( Gen. XXXII, 24 ). Sed idem postea et Moysi esse ignis ostenditur (Exodi III, 2): ut naturae creatae tum potius ad speciem, quam ad substantia naturae, fidem disceres. Habuit tum in se potestatem conflagrandi, non tamen naturalem suscipiens urendi necessitatem: quia sine rubi damno conflagratio ignis apparuit (De Tr., XII, 46). Curre per tempora, et intellige qualis visus sit, vel Jesu Nove nominis sui prophetae, vel Esaiae etiam cum (Joan. XII, 41) evangelico testimonio visum praedicanti, vel Ezechieli usque ad conscientiam resurrectionis assumpto (Exech. XXXVII), vel Danieli hominis filium in aeterno saeculorum regno confitenti ( Dan. VII, 13–14 ), caeterisque aliis, quibus se in habitu variae creationis ingessit, in vias Dei et in opera Dei, ad cognitionem scilicet Dei et nostrae aeternitatis profectum. Quid hic nunc haec humanae salutis dispensatio tam impiam aeternae nativitatis contumeliam molitur? Creatio ista ea saeculis est caeterum ante saecula infinita nativitas est. Vim sanenos dictis afferre contende, si Propheta, si Dominus, si Apostolus, si sermo ullus ad divinitatis aeternae nativitatem creaturae retulit nomen. In his enim omnibus Deus, qui ignis consumens est, ita creatus inest. ut creationem ea virtute qua assumpsit absumeret: potens abolere rursum, quod tantum ad causam contemplationis exstiterat (De Tr., XII, 47).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

Testamenti novï quatuor Evangelia, secundum Mattheum, Marcum, Lucam et Joannem; Actus Apostolorum a Luca evangelista conscripti; quatuordecim epistolae Pauli Apostoli, ad Romanos, duae ad Corinthios, ad Calatas, ad Ephesios, ad Philippenses, ad Colossenses, duae ad Thessalonicenses, duae ad Timotheum, ad Titum, ad Philemonem, ad Hebraeos; Petri Apostoli duae, Joannis Apostoli tres, Jacobi Apostoli una, Judae Apostoli una, et Apocalipsis Joannis Apostoli». Ss. Concilii Tridentini sessio quarta, decretum de canonicis scripturis. Ed. Aem. L. Richter. Lipsiae, 1839, col. 4. Все эти книги содержатся в Biblia sacra vulgatae editionis Sixti V, Pont. Max. jussu recognita atque edita. У меня есть издание Antverpiae, 1603 г., с которым я сравнивал упомянутый декрет Тридентского собора. Протестанты в своей библии имеют меньшее число ветхозаветных книг сравнительно с церковью римско-католическою. Число новозаветных книг у них равняется числу книг в православной и римско-католической церквах, а из ветхозаветных признаются: пять книг Моисеевых, Иисуса Навина, книга Судей, Руфь, две Самуила, две книги Царств, две книги Паралипоменон, Ездры, Неемии, Эсфирь, Иова, псалмы Давида, притчи Соломона, Екклезиаст, Песнь песней, Исаии, Иеремии, Иезекииля, Даниила и двенадцати меньших пророков. По этому каталогу составлены издания британского и иностранного библейского общества, а также и сербский перевод Даничича. Ср. Oehler, Kanon des Alt. Test., в Herzog’s Real Encyklopädia. Bd. VII, S. 243 sq. См. выше прим. 3 § 7. Критерий для оценки истинности предания церкви выражен в одном классическом сочинении западного отца церкви, Викентия Леринского († ок. 450), которому следует и ныне православная церковь . На возбужденный вопрос, как отличить неподдельную истину, Викентий говорит, что это может быть «primum divinae legis auctoritate, tum deinde ecclesiae catholicae traditione... In ipsa item catholica ecclesia magnopere curandum est, ut id teneamus, quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikodim_Milash...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010