Nam idcirco dicitur: sedet ad dexteram patris. De iudicio vero, quoniam princeps huius mundi iudicatus est. Mysterio enim crucis omnes adversae Christo ab eodem Christo triumphatae sunt potestates. Haec, inquit, docebit spiritus sanctus. Quid eligitur? De salute mysterium paraclitus complet et non completa Christus abscedit an, quia idem ipse Christus est et spiritus sanctus, vel quia ipse eum mittit vel quia spiritus habet omnia Christi, habet omnia quae per Christum celebrantur? 16. Et tamen videamus, quid acturus est spiritus, scientiam daturus gestorum et insinuatione scientiae quasi vim testimonii ac magis iudicii habiturus vel ad paenitentiam vel ad poenam. De peccato, inquit, quod in me non crediderunt. Ergo, ut sciat mundus iam poenam suam. De iustitia autem, quod ad patrem vado. Et hoc potest esse de peccato, quod iniuste fecerunt qui eum in crucem sustulerunt, quia se filium dei dicebat. Et nunc pergit ad patrem. Quod item erit omnium, si in deum credant et faciant dei iussa, ut et ipsi ad patrem pergant. Iustificantur enim. Nam Abraham credidit et reputatum est ei ad iustitiam. Deinde, in iudicio, inquit, quod princeps mundi iudicatus sit. Haec, ut cernitur, non ad salutem, quae iam a Christo completa est, sed pertinent ad scientiam rerum gestarum. Est enim pater loquens silentium, Christus vox, paraclitus vox vocis. Ergo spiritus sanctus, in isto actu alter paraclitus, in salutis mysterio cooperator, ut Christus, in spiritu vero sanctificationis, quod deus. Si igitur et hoc modo Christus quod spiritus, sed deus, in mysterio aeternae vitae Christus, in sanctificatione spiritus sanctus. Sanctificat autem deus, ut dictum: sanctifica eos in veritate. Patri filius dicit. Ergo sanctificat pater. Item Christus sanctificat, ut dictum: et pro his sanctifico me ipsum, ut sint ipsi sanctificati in veritate. Item sanctificat spiritus sanctus. Nam et baptizare ad sanctificationem pertinet. Dictum ergo in actis apostolorum: Iohannes baptizavit aqua. Vos autem spiritu sancto tinguemini, quod superfudit se illis ad scientiam.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Sozontis, quod urbi erat contiguum, cum diligenti custodia posuerunt: demum vero ad ecclesiam s. Leuntii transtulerunt. Inde cum mane facium esset, universa civitatis multitudo conveniens, assumpto sanctarum reliquiarum loculo, totam cum magnis laudibus in circuitu lustraverunt urbem, cl sic ad majorem basjlicam venientes, in ea ipsum honorifico locaverunt: sicque omnes: demum ad sua gaudentes reversi sunt. 6. Post haec praedictus Philosophus iter arripiens, et ad gentem illam, ad quam missus fuerat, veniens, comitatus Redemptoris omnium Dei praedicationibus et rationibus eloquiorum suorum, convertit omnes illos ab erroribus, quos tam de Saracenorum quam de Judaeorum perfidia retinebant. Unde plurimum exhilarati, et in fide catholica corroborati atque edocti, gratias referebant omnipotenti Deo et famulo ejus Constantino Philosopho. Littoras insuper Imperatori cum multis gratiarum actionibus transmiserunt; quia eos studio suo ad veram et catholicam revocare studuerit fidem; affirmantes se ob eam rem imperio ejus semper subditos et fidelissimos de cetero velle manere. Deducentes autem Philosophum cum mullo honore, obtulerunt ei munera maxima, quae ille omnia, ut revera Philosophus, respuens, rogavit ut pro muneribus illis, quotquot captivos externos haberent, sibi secum mox reversuro dimmitterent. Quod protinus completum est. 7. Philosopho autem reverso Coustanlinopolim, audiens Rastilaus princeps Moravic, quod factum fuerat a Philosopho jn provincia Gazarorum; ipse quoque genti suae consulens, ad praedictum Imperatorem nuntios misit, nuntians hoc, quod populus suus ab idolorum quidem cultura recesserat, et Christianam legem observare desiderabat; verum doctorem talem non habent, qui ad legendum eos et ad perfectam legem ipsam edoceat: rogare se ut talem hominem ad partes illas dirigat, qui pleniter fidem et ordinem divinae legis et viam veritatis populo illi ostendere valeat. Cujus precibus annuens imperator, eumdem supernominatum Philosophum ad se venire rogavit; eumque illuc, id est, in terram Sclavorum, simul cum Methodio germano suo, transmisit, copiosis valde illi de palatio suo datis expendiis.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej_Viktor...

Idem. Dialogus adversus Pelagianos//PL, XXIII, 495–590. Idem. Contra Vigilantium//Ibid., 339–352. Idem. Commentariurh in Isaiam prophetam//PL, XXIV, 17–678. Idem. Commentariorum in Epistolam ad Ephesios libri tres//Pl, XXVI, 439–554. Idem. Apologia adversus libros Rufini//PL, XXXIII, 398–492. Idem. De viris illustribus liber//Ibid., 602–726. Idem. Vita Sancti Hilarionis//Ibid., 30–54. Idem. Commentarioli in psalmos//Corpus christianorum, series latina. Vol. LXXII. Turnholti, 1959, 177–245. Idem. Tractatus de psalmo//Ibid. Vol. LXXIII, 3–370. Hilarii Pictaviensis episcopi Tractatus super psalmos//PL, IX, 231–908. Hippolyti Portinensis episcopi Demonstratio de Christo et Antichristo//PG, X, 725–788. Idem. Refutationis omnium haeresium//PG, XVI, 3017–3454. Ignatii archiepiscopi Theopoleos Antiochiae Ad Ephesios//PG, V, 729–756. Idem. Ad Romanos//PG, V, 801–817. Nili Anciriensis Orationes//PG, XL, 1105–1206. Isidori Pelusiotae Epistola XC: Apostolicum esse mulieres in ecclesiis canere//PG, LXXVIII, 244–245. Jamblichi De vita Pythagorica liber, graece et latine, recognovit Th. Kiesling. Pars I–II. Lipsiae, 1815–1816. Joannis Cassiani abbastis Massiliensis De coenobiorum institutis libri duodecim//PL, XLIX, 53–476. Joannis Chrysostomi archiepiscopi Constantinopolitani Homiliarum in Genesim continuatio//PG, LlV, 386–579. Idem. De Sanctis martyribus Bernice et Prosdoce virginibus//PG, L, 629–640. Idem. Ad homilias in Oziam//PG, LVI, 97–142. Idem. Expositio in psalmos//PG, LV, 35–498. Idem. Commentarius in Sanctum Matthaeum Evangelistam//PG, LVII–LVIII, 13–794. Idem. Commentarius in Acta Apostolorum//PG, LX, 13–384. Idem. Argumentum Epistolae primae ad Corinthios//PG, LXI, 9–382. Idem. In Epistolam ad Colossenses commentarius//PG, LXII, 299–392. Idem. In Epistolam primam ad Timotheum commentarius//PG, LXII, 501–600. Idem. In Epistolam ad Hebraeos//PG, LXIII, 9–236. Idem. II Homilia, dicta postquam reliquiae martyrum//Ibid., 467– 472. Josephi Flavii Opera omnia, recognovit S. A. Naber. Vol. I–VI. Lipsiae, 1888–1896.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

и символизировавший душу всех вещей ( Orig. Contr. Cels. VI 25). Блж. Иероним считал, что Л. служит образом того великого змея, об уловлении к-рого Христом таинственно предвозвещается в Книге Иова (Иов 40. 19-20) и о к-ром говорится в Откр 12. 7-8. Демонический облик Л. усиливается представленными только в переводе LXX словами Иов 40. 19: «Вот начало творения Господа; он был сотворен, чтобы быть поругаемым от ангелов Его»,- которые соотносятся с обетованием Спасителя апостолам об их власти попирать змеев (Лк 10. 19). По мнению Иеронима, слова из Ис 27. 1 указывают на то, что диавол, символизируемый Л., не принесет покаяния и не будет прощен, но будет повержен Богом ( Hieron. In Is. VIII 27. 1). Свт. Григорий Богослов утверждал, что Л.- одно из наименований «противника Иисуса» в ВЗ ( Greg. Nazianz. Or. 39. 16). Олимпиодор, диакон Александрийский, писал, что Л.- тот самый змей, который обманул Еву ( Olympiod. Alex. Comment. in Job//Kommentar zu Hiob/Ed. U. Hagedorn, D. Hagedorn. B., 1984. S. 365). Сокрушенный Господом Л. (или δρκων по LXX) из Пс 73. 14 символически указывает на егип. фараона, погибшего в волнах Чермного м. ( Euseb. In Ps. 73. 13//PG. 23. Col. 861; Athanas. Alex. In psalm. 73. 13). Наиболее пространное аллегорическое истолкование образа Л. представлено в «Толковании на Книгу Иова» свт. Григория I Великого, к-рый считал, что слово Л. означает «их добавление». Это символическое истолкование говорит о том, что Л. как обманщик человеческого рода вместо обещания людям вечной жизни добавил им вину за грех и т. о. увеличил его так, что человек стал заслуживать вечной смерти ( Greg. Magn. Moral. XXXIII 17). Л.- символ того змея в раю, который, пообещав человеку божественность, упразднил его бессмертие и поныне, как змей изгибающийся (ср.: Ис 27. 1), продолжает проскальзывать в глубины людских сердец ( Greg. Magn. Moral. IV 15; XXXIII 17). Приняв человеческую плоть, Христос лишил Л. силы. При Своем воплощении Иисус Христос связал язык Л. веревкой (ср.: Иов 40. 20), т. е., приняв на себя человеческую плоть, пораженную грехом, он заставил молчать исходящую от нее ложную мудрость века сего ( Greg. Magn. Moral. XXXIII 18-19). Прокалывание Господом челюсти Л. (Иов 40. 21) указывает на потерю диаволом тех грешников, которые обратились к раскаянию ( Greg. Magn. Moral. XXXIII 21-22).

http://pravenc.ru/text/2463309.html

– Вт., XXXIII, 20; ««Благословен распространивший Гада». Сим указуется на Еммануила, Который через Апостолов отверз вход в царство евангельского учения и расширил оный. «Он покоится как лев и сокрушает и мышцу, и голову». Мышцею именуется область демонов, а главою – диавол, которые сокрушены» 654 . – Втор, XXXIII, 22: ««Дан.., молодой лев», есть Еммануил, Который языческие народы, бывшие дотоле младенцами в духовном смысле, освободил от греха, возлёг, и из ада извлёк души святых подобно тому, как львёнок высасывает молоко у львицы» 655 . – Вт., XXXIII, 23: «Неффалим изображает собою достигших совершенства по благодати Еммануила, Которые есть благоволение Отца Небесного. «Море и юг во владении его». Наследие на запад есть Христос. О Нём взывает пророк, говоря: «воспойте Восшедшему на запады, Господь имя Ему» ( Nc. LXVII, 5 ), Наследие же на юге есть также Христос, разделяющий обители святым в царстве Своём» 656 . – Втор., XXXIII, 34: «Об Асире сказал:... он будет любим братьями своими, и окунёт в елей ногу свою». «Елей (иносказательно) означает причастие Духа; нога же – делание правды» 657 . Когда Моисей окончил свою беседу с народом, в тот же день получил повеление взойти на возвышенность Аварим, па гору Навав (Нево). Там Господь дал ему увидеть всю землю, которую Он назначил во владение Своему избранному народу. Посмотревши на неё, Моисей умер ста двадцати лет. Тело его погребено было в Моавитской земле на долине против Беф-Фегора. Место могилы его осталось неизвестным 658 . Архангел Михаил, покровитель Еврейского народа, вступивший в прение с сатаною касательно тела Моисеева (Иуд, IX), не дозволил устроить пышного погребения, дабы Израильтяне, склонные к идолопоклонству, не воздали Моисею божеского поклонения 659 . «Обоготворявшие неодушевлённые вещи и изображение тельца наименовавшие богом, очевидно, тем паче воздали бы, как Богу, поклонение тому, кто был для них служителем толиких благ. Посему-то премудро правящий нами Бог гроб Монсеев и соделал неизвестным» 660 .

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij-Protop...

4.4. Dixerunt antiqui quod nihil tam hebes sit quod non sensum habeat in Deum. Hinc est illud quod ex silice duro scintilla excutitur. Et si ignis in saxo, utique ibi sensus sentitur ubi se uita non sentit. V. Quod ex usu nostro quaedam species ad Deum referantur. 5.1a. Nostro usu Deus zelare dicitur uel dolere. Horum enim motuum apud Deum perturbatio nulla est apud quem tranquillitas summa est. 5.1b-2. Non ita est praecipitanda mentis sententia ut credamus posse Deo furoris uel mutationis accidere perturbationem, sed ipsam aequitatem iustitiae qua reos punit iracundiam sacra lectio nominauit, quoniam quod iudicantis aequum est, furor est et indignatio patientis. – Ita ergo intellegere opus est et alias passiones quas de affectione humana ducit scriptura ad Deum, ut et iuxta se incommutabilis sit credendus, et tamen pro causarum effectibus, ut facilius intellegatur, nostrae locutionis more et mutabilitatis genere appelletur. 5.3. Tam clementer Deus humanae consulit infirmitati, ut, quia eum sicut est non possumus agnoscere, nostrae locutionis more se ipsum nobis insinuet. Vnde et membrorum nostrorum qualitatem habere scribitur, et passionum indigna dici de se uoluit, quatenus ad sua per nostra nos traheret, et dum condescendit nobis consurgeremus ei. 5.4a. Multis modis Deus ad significandum se hominibus de inferioribus rebus species ad se trahit. Quem reuera iuxta propriam substantiam inuisibilem esse et incorporeum constat. 5.4b-6. Plerumque de corporibus ad Deum sumuntur qualitatum species, quae tamen in Deo non sunt, quia in propria natura incorporeus est et incircumscriptus, sed pro efficientiis causarum, rerum in ipso species scribuntur, ut, quia omnia uidet, dicatur oculus; et propter quod audit omnia, dicatur auris; pro eo autem quod auertitur, ambulat; pro eo quod expectat, stat. – Sic et in ceteris horum similibus ab humanis mentibus trahitur similitudo ad Deum: sicut est obliuiscens et memorans. Hinc est quod et propheta dicit: Iurauit Dominus exercituum per animam suam, non quod Deus animam habeat, sed hoc nostro narrat affectu. Et alibi, simili figura, et uermis et scarabeus intellegitur. – Nec mirum si uilibus significationibus figuretur qui usque ad nostrarum passionum, seu carnis contumelias descendisse cognoscitur. Nam et Christus agnus, non pro natura, sed pro innocentia, et leo pro fortitudine, non pro natura; et serpens pro morte et sapientia, non pro natura scribitur. Nam et in propheta plaustri portantis faenum species ducitur ad Deum. Et haec omnia ideo per figuram Christus, quia nihil est horum ad proprietatem substantiae eius.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

1037 В этом месте говорится о том сопротивлении, какое карфагенские христиане (народ) выказывали всякий раз, как только принимались в церковь тяжкие грешники (прелюбодеи, отступники от веры и др.) – по решению епископа. 1039 Епископское возложение рук в данном случае есть не что иное, как выполнение лишь простого церковного обряда, который не составлял исключительного права епископа: в случае нужды даже диакон мог возлагать руки на кающегося. Hackenschmidt, op. cit. s. 168. 1052 Вариант «in hominem», говорит Rettberg, если он не намекает на воплощение антихриста, смысла не имеет, так как антихрист придет не для опустошения только между людьми, но и для потрясения всего мира. Rettberg, op. cit. s. 342. Если в данном случае Rettberg хочет сказать, что в лице антихриста воплотится непосредственно сам дьявол, то такая мысль будет противоречивой общепринятому православному церковному учению об антихристе, по которому последний будет только орудием сатаны, но не сам воплотившийся дьявол . 2Сол.2:3, 2:8, 2:9 . Ефрем Сирин , слово 39. Иоанн Дам. Точн. изл. прав. веры, IV, 26. Кирилл Иерус. Оглас. слово 15. Макарий, Догмат. богословие, т. 2, стр. 621, изд. 4. 1053 Св. отец даже известного гонителя иудеев царя Антиоха называет антихристом. Ep. Ad Fortunatum, de exhertatione martyrii, c. 11. 1058 Например, у Иринея, adversus haeres. lib. 5, c. 25, у Ипполита, de Christo et Antichristo, и др. 1059 Ep. 56, ad Thibaritanos. Ep. 21, Lusiani reaponsum Celerino. Ep. 58, ad Lusium. Ad Demetrianum. De mortalitate, и др. 1063 Ad Demetrianum. De mortalitate. Ep. 56, ad Thibaritanos. Справедливо поэтому замечание Remmberg’a, что по своему учению о последних событиях мира и церкви св. Киприан стоит хотя в конце хилиастического периода, но не вне его. Rettberg, op. cit. s. 340341. 1068 Ibidem, c. 1. Ad Fortunatum, de exhertatione martyrii, pracfat. De bono patientiae, c. 12. Ep. 40, ad plebem, c. 6. 1070 Ep. 57, ad Cornelium, c. 3. Patrol. curs. compl. t. 3, p. 834835. Ep. 58, ad Lucium, c. 3. Ibidem, p. 974.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksij_Molcha...

17 Св. Ириней говорит: «Все мы имеем умеренное или большое владение, которое мы приобрели от мамоны неправды. Ведь откуда мы имеем дома, в которых живем, одежды, которые носим, сосуды, которые употребляем, и все остальное, что принадлежит к нашей обыденной жизни, если не из средств, которые мы по алчности приобрели, будучи еще язычниками, или получили от своих языческих родителей, родственников или друзей, которые приобрели их неправдою, – не говоря уже о том, что мы еще и теперь, состоя в вере, приобретаем так. Ведь кто продает и не хочет пользы от покупателя? Кто покупает и не хочет, чтобы от продавца приобресть покупаемое с выгодой? Кто ведет торговлю с иной целью, как не поживиться? И даже христиане при императорском дворе – разве они не получают все необходимое для жизни из императорских средств, и разве каждый из них не делится ими с нуждающимися по своей возможности?» (Iren. IV, 30:1). Св. Киприан (De lapsis 6) говорит о епископах, которые оставляли свои епархии и по чужим провинциям искали рынков, где можно было сделать хороший оборот, и даже о таких, которые увеличивали свои капиталы ростовщичеством, – на что, конечно, в древней церкви смотрели с крайним осуждением. 19 Это значение слова «символ» будет ясно, если сопоставить и сравнить между собою два места – Tert. Praescr. 20 (contesseratio hospitalitatis etc.) и с. 36 (quid [sc. ecclesia Romana] cum Africanis quoque ecclesiis contesserarit). 22 Pol. ad Philipp. 14. Дальше см. Hefele, Konciliengesch, I-e, 165 о 25 кан. Элвирского собора. 23 Clem. I. ad Corinth. 1, 2, Can. Antioch. 25 и Can. Apost. 40 предполагают, что епископ лично, но из церковных сумм, должен был оказывать гостеприимство. Ср. Just. Apol. I, 67. 25 Pallad. Histor. Lausiaca, ed. Meursius p. 21. О монастырских гостиницах близ Вифлеема см. у Hieron. ep. 66, 14 ad Pammachium. 33 Касательно первого см. Ign. ad Philad, 10; Smyrn. 11: ad Pol. 7–8:1; Pol. ad Philipp. 13 1; касательно второго – послание Александра к антиохийцам у Eus. V, II, 5; касательно того и другого также послание Дионисия Коринфского к афинянам у Eus. V, 23б 2 и сл. 39 Acta Pionii с. 4 (Ruinart, Acta sincera. 1689, p. 126). Нельзя не пожалеть, что блаж. Иероним не назвал тех епископов, мучеников и ученых, которые в прежние времена посещали Палестину (Epist. 46:9). 43 Знаменитое письмо Фирмилиана среди писем Киприана 75) составляет ответ на письмо Киприана к нему. Читать далее Источник: Лопухин А.П. Взаимообщение в христианском мире в первые три века//Христианское чтение. 1897. 10. С. 448-467; 11. С. 264-280. Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/Lopuhin/vzaimo...

77, 1040–1049 5207/2, cp. 5253 77, 1009–1016==98, 1248–1254 Commentarii in Lucam (in catenis) [Scholia in catenis] 5207/3a 72, 476–949 Commentarii in Lucam [Scholia in catenis] 5207/3b Commentarii in Matthaeum[Scholia in catenis] 5207/3c X95, cm. 29–30 Commentarii in Joannem (additamenta) Fragmenta in sancti Pauli epistulas 5209/1–3 Fragmenta in sancti Pauli epistulam ad Romanos (Explanatio in epistolam ad Romanos) 5209/1 74, 773–856 Fragmenta in sancti Pauli epistulam I ad Corinthios (Expla­natio in epistolam I ad Corinthios) 5209/2 74, 856–916 Fragmenta in sancti Pauli epistulam ii ad Corinthios (Expla­natio in epistolam II ad Corin­thios) 5209/2 74, 916–952 Fragmentum in sancti Pauli epistulam I ad Corinthios (Explanatio in epistolam I ad Co­rinthios) 5209/2 Fragmenta in sancti Pauli epistulam ad Hebraeos (Explanatio in epistolam ad Hebraeos) 5209/3   74,953–1005 Fragmenta in Acta apostolorum et in epistulas catholicas: Fragmenta in Acta apostolorum 47, 757–773 Fragmenta in epistolam B. Jacobi apostoli [Fragmenta in Acta apostolorum et in epistulas catholicas] 74, 1007–1012 Fragmenta in epistolam I B. Petri [Fragmenta in Acta apos­tolorum et in epistulas catholicas] 74, 1012–1016 Fragmenta in epistolam II B. Petri [Fragmenta in Acta apostolorum et in epistulas catholicas] 74, 1017–1021 Fragmenta in epistolam I divi Joannis [Fragmenta in Acta apostolorum et in epistulas catholicas] 74, 1021–1024 Fragmenta in epistolam Judae[Fragmenta in Acta apostolorum et in epistulas catholicas] 74, 1024 Thesaurus de Sancta et consubstantiali Trinitate 109, X66 (frr., см. TLG 7051/1), X68 (frr., см. TLG 4147/1) 75, 9–656 Thesaurus de Sancta et consubstantiali Trinitate (additamenta) 130,cp. 4090/109 75, 1479–1484 De Sancta Trinitate dialogi i-vii 23, X67 (frr., см. TLG 7051/1), X91 (fr.) 75, 657–1124 Capita argumentorum de Sancto Spiritu 75,1124–1145 Adversus Nestorium [Libri v contra Nestorium] X47, cm. 5000/1 76, 9–248 X62, cm. 5000/2; X69 (fr. a), cm. 4147/1 75, 1369–1412, cp. PL 48,1005–1040

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/bi...

35.3. Item quaedam uitia species uirtutum esse uidentur, sed tamen uirtutes non sunt. Nam interdum sub praetextu iustitiae crudelitas agitur, et putatur esse uirtus quod nimirum est uitium, sicut remissa segnities mansuetudo esse creditur, et quod agit torpens neglegentia, putatur agere indulgentia pietatis. Nonnunquam etiam uirtutem largitatis imitatur uitium prodigae effusionis, et uirtutem parcitatis tristis tenacitas imitatur, et uitium pertinaciae absconditur sub uirtute constantiae. Item timor sub specie obedientiae occultatur, et dicitur uirtus humilitatis, quod tamen uitium est timoris. Sed et procacitas uocis pro ueritatis libertate accipitur, et uitium pigritiae quietis uirtutem imitatur. Porro uitium inquietudinis uirtutem se uult uocari sollicitudinis, et praecipitationis facilitas feruor boni studii creditur, et bene agendi tarditas consilii mora esse uidetur, dum tamen ista sit uirtus, illa uitium. Tali igitur exemplo uitia species uirtutum imitantur, et inde se nonnulli esse iustos confidunt, unde maxime reprobantur. 35.4. Aptum exemplum uitiorum de latronis specie sumitur; nam sicut ex insidiis latro prodit, seque iter agentibus iungit, fingens se socium donec decipiat inprouisum et, dum subito eruperit, ad exitium latro manifestus ostenditur, ita se miscunt interdum periculose uirtutibus uitia quousque omnem boni operis efficaciam in suis usibus rapiant, ut anima quae sibi erat placens de uirtutibus, deceptam se conspiciat uitiis damnabilibus. XXXVI. De appetitu virtutum. 36.1. Ad uirtutes difficile consurgimus, ad uitia sine labore dilabimur. Ista enim prona, illa ardua sunt. Grandes enim sudores perpetimur ut ad caelum conscendere ualeamus. 36.2. Quemadmodum ad uirtutum tendentes culmen, non a summis inchoant, sed a modicis, ut sensim ad altiora pertingant, ita et qui dilabuntur ad uitia, non statim a magnis criminibus incipiunt, sed a modicis adsuescunt, et sic in maximis proruunt. 36.3–4. Sicut paulatim homo a minimis uitiis in maximis proruit, ita a modicis uirtutibus gradatim ad ea quae sunt excelsa contendit. ­ Qui autem inordinate uirtutes conprehendre nititur, cito periclitatur. Haec est causa in rerum natura, ut quaecumque uelociter ad profectum tendunt, sine dubio celeriter finiantur, sicut herbae, quae tanto festinius pereunt, quanto celerius crescunt. At uero contra, arbores alta radice fundatae, ideo perdurant diutius, quia gradatim ad profectum perueniunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010