Nil igitur mirum si de Immaculata Deiparae Virginis Conceptione doctrinam iudicio Patrum divinis literis consignatam, tot gravissimis eorumdem testimoniis traditam, tot illustribus venerandae antiquitatis monumentis expressam et celebratam, ac maximo gravissimoque Ecclesiae iudicio propositam et confirmatam tanta pietate, religione et amore ipsius Ecclesiae Pastores, populique fideles quotidie magis profiteri sint gloriati, ut nihil iisdem dulcius, nihil carius, quam ferventissimo affectu Deiparam Virginem absque labe originali conceptam ubique colere, venerari, invocare, et praedicare. Quamobrem ab antiquis temporibus Sacrorum Antistites, Ecclesiastici viri, regulares Ordines, ac vel ipsi Imperatores et Reges ab hac Apostolica Sede enixe efflagitarunt, ut Immaculata sanctissimae Dei Genitricis Conceptio veluti catholicae fidei dogma definiretur. Quae postulationes hac nostra quoque aetate iteratae fuerunt, ac potissimum felicis recordationis Gregorio XVI Praedecessori Nostro, ac Nobis ipsis oblatae sunt tum ab Episcopis, tum a Clero saeculari, tum a Religiosis Familiis, ac summis Principibus et fidelibus populis. Nos itaque singulari animi Nostri gaudio haec omnia probe noscentes, ac serio considerantes, vix, dum licet immeriti arcano divinae Providentiae consilio ad hanc sublimem Petri Cathedram evecti totius Ecclesiae gubernacula tractanda suscepimus, nihil certe antiquius habuimus, quam pro summa Nostra vel a teneris annis erga sanetissimam Dei Genitricem Virginem Mariam veneratione, pietate et affectu ea omnia peragere, quae adhuc in Ecclesiae votis esse poterant, ut beatissimae Virginis honor augeretur, eiusque praerogativae uberiori luce niterent. Omnem autem maturitatem adhibere volentes constituimus peculiarem VV. FF. NN. S. R. E. Cardinalium religione, consilio, ac divinarum rerum scientia illustrium Congregationem, et viros ex clero turn saeculari, turn regulari theologicis disciplinis apprime excultos selegimus, ut ea omnia, quae Immaculatam Virginis Conceptionem respiciunt, accuratissime perpenderent, propriamque sententiam ad Nos deferrent. Quamvis autem Nobis ex receptis postulationibus de definenda tandem aliquando Immaculata Virginis Conceptione perspectus esset plurimorum Sacrorum Antistitum sensus, tamen Encyclicas Litteras die 2 Februarii anno 1849 Caietae datas ad omnes Venerabiles Fratres totius catholici orbis Sacrorum Antistites misimus, ut, adhibitis ad Deum precibus, Nobis scripto etiam significarent, quae esset suorum fidelium erga Immaculatam Deiparae Conceptionem pietas, ac devotio, et quid ipsi praesertim Antistites de hac ipsa definitione ferenda sentirent, quidve exoptarent, ut quo fieri solemnius posset, supremum Nostrum iudicium proferremus.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/kato...

Memento Domine famulorum famularumque tuarum N. N. et omnium circumstantium, quorum tibi fides cognita est et nota devotio, pro quibus tibi offerimus, vel qui tibi offerunt hoc sacrificium laudis pro se, suisque omnibus, pro redemptione animarum suarum pro spe salutis et incolumitatis suae, tibique reddunt vota sua aeterno Deo vivo et vera. Помяни, Господи, рабов и рабынь Твоих (имярек) и всех присутствующих, вера которых известна и благочестие которых Тебе ведомо, за которых мы приносим Тебе или которые приносят Тебе сию жертву хвалы за себя и всех своих, во искупление своих душ, в надежде спасения и благополучия своего, и воздают обеты свои Тебе, вечному, живому и истинному Богу. Communicantes et memoriam venerantes in primis gloriosae semper Virginis Mariae, Genitricis Dei et Domini nostri Jesu Christi, sed et beatorum Apostolorum ас Martyrum tuorum: Petri et Pauli, Andreae, Jacobi, Joannis, Thomae, Jacobi, Philippi, Bartholomaei, Matthaei, Simonis et Thaddaei, Uni, Cleti, Clementis, Syxti, Cor-nelli, Cypriani, Laurentii, Chryso-goni, Joannis et Pauli, Cosmae et Damiani, et omnium Sanctorum tuorum, quorum meritis, preci-busque concedas, ut in omnibus protectionis, tuae muniamur auxilio. Per eumdem Christum Dominum nostrum. Amen. Пребывая в общении и ублажая память, во первых Преславной Приснодевы Марии, Матери Бога и Господа нашего Иисуса Христа, также блаженных апостолов и мучеников Твоих Петра и Павла, Андрея, Иакова, Иоанна, Фомы, Иакова, Филиппа, Варфоломея, Матфея, Симона и Фаддея, Лина, Клита, Климента, Сикста, Корнилия, Киприана, Лаврентия, Хри-согона, Иоанна и Павла, Космы и Дамиана и всех святых Твоих, заслугами и молитвами которых даруй нам во всем ограждение помо-щию Твоего Промысла. Чрез Того же Христа Господа нашего. Аминь. Hanc igitur oblationem servi-tutis nostrae, sed et cunctae famili-ae tuae, quaesumus Domine, ut placatus accipias, diesque nostras in tua pace disponas, atque ab aeterna damnatione nos eripi, et in electo-rum tuorum jubeas grege numer-ari. Per Christum Dominum " nostrum. Amen.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Uspens...

Такой же взгляд высказал и преосвященный епископ Порфирий Успенский . На запрос бывшего директора департамента иностранных исповеданий, Хрущова, по саратовскому делу он писал от 2-го Августа 1855 года: «Некогда я занимался ученым исследованием изуверства евреев, о новом проявлении которого вы писали мне в 30-й день Июля, и совершенно убежден в том, что оно есть печальный остаток того ревностного служения их Молоху и Ремфану (Сатурну), каким они заклеймили себя еще за 1500 лет до Рождества Христова. Как христианские народы удержали многие языческие суеверия, так и евреи (разумеется не все) продолжают проливать кровь младенцев и отроков не их племени по древнейшему преданию, указывающему искупление целого рода их в кровавой человеческой жертве». Взгляд, высказанный преосвященным Порфирием, мы разделяем всецело и безусловно. Но для нас непонятно только то, почему не разделяют его евреи? Мы недоумеваем отчего каждый раз, когда возникает дело об умерщвлении христианского ребенка одним или несколькими изуверными евреями, все безусловно евреи считают это дело своим, общим всему еврейству и употребляют все средства к тому, чтобы такое дело не было раскрыто во всей его наготе? С этим недоумением, мы остаемся и теперь... Проф.– Прот, Т.И. Буткевич. 3 Некоторые экзегеты понимают, впрочем, этот текст иначе. «Заклятие, говорят они (напр. еп. Хрисанф «Религии древнего мира», Спб., 1878, III. стр. 261), не есть обет вообще, а особый вид обета (anathema, devotio internecioni vel perditioni), имевший значение в особых обстоятельствах. Такие обеты давал Израиль относительно народов и городов, которые ему предстояло завоевать ( Числ. 21. 2 ). Заклятие в этом роде могло быть произносимо целым обществом, а не отдельными лицами, и так как оно было выражением ревности о законе Божием, то относилось только к лицам, которых жизнь враждебна закону и назначалось только против идолопоклонников. ( Втор. 2. 34; 13, 12–17 ; Иис. Нав. 6, 16 ). Это был скорее суд Самого Бога над чуждыми богопознания народами – Трудно удовлетвориться этим объяснением: 1) в приведенном тексте речь идет не об обществах или народах, а просто о человеке, а 2) под понятие анафемы (anathema) нельзя подводить того, что называется «великою святынею Господнею».

http://azbyka.ru/otechnik/Timofej_Butkev...

121  Sacramentum dicitur conferre gratiam ex opere operato ita, quod ex eo ipso, quod opus illud, puta sacramentum, exbihetur, nisi impediat obex peccati mortalis, gratia confertur utentibus, sic quod praeter exhibitionem signi non requiritur bonus motus interior in suscipiente. Ex ореге operante vero dicuntur sacramenta conferre gratiam per modum meriti, quod scilicet sacramentum foris exhibitum non sufficit ad gratiae collationem, sed ultra hoc requiritur bonus motus vel devotio interior in suscipiente, secundum cujus intentionem confertur gratia. Lib. IV. d. 1. q. 3. Hase, Handbuch der protestantischen Polemik. S73. 122  In sacramentis N. legis non per se requiritur, quod homo se disponat: ergo per ipsum sucramentum dispouitur, et sic probabile est, in omni Sacramento N. legis, quod justificat ex opere operato. Lib. IV. d. 1. q. I. Herzog, XIII. 351. Köllner II. 371. 124  Novae legis sacramenta – multum a sacramentis differunt antiquae legis. ilia enim non caussabant gratiam, sed eam solum per passionem Christi dandam esse figurabant: haec vero nostra et continent gratiam et ipsam digne suscipientibus conferunt. Μansi, Cuncil. t. XXX. col. 1031 ff. Köllner II. 371, Hase. 370. 127  Non sacramentum, sed fides in sacramento justificat. Dorner, Geschichte der protest. Theologie. 159. 128  Doceant pastores nostri, septem esse ecclesiae sacramenta divinitus instituta: per quae velut apta remedia alque inslrumenta, et peccatis nostris mederi, et suae gratiae munera nobis impartiri Deus voluerit; eaque non esse ritus simplices, quod quidam impie confingunt, sed sacrosancta signacula, et efficacia signa, quae rite ea susciepientes gratiam eis conferendo sanctificent: gratiam vero sacramentorum, non ex ipsa externarum rerum virtute, nec ex merito mimstri, sed ex internae et divinae operationis virtute, aestimandam esse. Concil. Moguntin. Harduin. IX. 2116. 129  Si quis dixerit, sacramenta novae legis non continere gratiam, quam significant, aut gratiam ipsam non ponentibus obicem non conferre... anathema sit. Si quis dixerit, per ipsa novae legis sacramenta ex opere operato non conferri gratiam, sed solam fidem divinae promissionis ad gratiam consequendum sufficere, anathema sit. Concil. Trident, sess. VII. de sacramentis canones 6, 8.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Belyae...

Именно такая тенденция торжествует в эпоху раннего Средневековья как в восточном, так и в западном христианстве. Этико–психологическая традиция, идущая от Павла и Августина и требующая от верующего интенсивного переживания все новых и новых ступеней О. (самопреодоление, «покаяние»), находит себе, как и религиозный индивидуализм вообще, единственное прибежище в сфере монашеского аскетизма, особенно на Востоке (Иоанн Лествичник, Исаак из Антиохии). Кризис феодальной формации и рост религиозного индивидуализма создают возможности для нового расцвета психологии О. как интимного самоуглубления в еретических движениях (богомильство, альбигойцы и др.), индивидуалистической рефлексии мистиков (Бернард Клервоский, Бонавентура), предреформационных кружках «Братьев общей жизни» («Fratres communis vitae») и «Современного благочестия» («Devotio moderno»). С другой стороны, негативное отражение идеи религиозного О. можно видеть у провозвестника новой, иррелигиозной культуры Ф. Петрарки: в его диалоге «О презрении к миру» восходящий к Августину мотив О. снова становится инструментом психологического самоанализа, но на этот раз самоанализ выявляет, по сути дела, невозможность О. для человека Возрождения, т. е. подлинного подчинения его внутренней жизни христианским нормам. Борьба Реформации и Контрреформации, создав возможность выбора между конкурирующими вероисповеданиями, возрождает психологию религиозного О. в ее исконном виде (ср. биографии Лойолы, Лютера и других деятелей эпохи). По Лютеру, человек должен непрерывно вновь и вновь переживать динамику О.: «Наша жизнь — не пребывание в благочестии, но обретение благочестия, не здоровье, но выздоровление, не бытие, но становление…» (цит. по кн.: He7tzschE., Die Wirklichkeit der Kirche, Halle, 1956, S. 15). Сентиментально–индивидуалистические полусектантские религиозные течения, широко возникающие в XVII в. в русле как католицизма (янсенизм), так и протестантизма (пиетизм), исходят из резкого противопоставления избранников, прошедших через О., и массы верующих, приемлющих религию чисто формально.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=697...

Вера, по определению католической церкви, «начало человеческого спасения, основание и корень всяческого оправдания». «Без веры невозможно угодить Богу», сказано в древнейшем памятнике католической церкви, в «Послании Евреям». Для того, чтобы мы могли восприять истинную веру и до конца пребыть в ней, Господь и «учредил чрез Сына Своего Единородного церковь и явными знамениями Своего установления устроил ее, дабы все могли признавать ее., как хранительницу и учительницу откровенного слова». Это постановление или заявление Ватиканского собора, как ясно из всего контекста, имеет в виду именно видимую, католическую и римскую церковь , которая «призывает к себе тех, кто еще не уверовал», а сынам своим предлагает «укрепить их веру на твердейшем основании». Вера таким образом начало спасения, как начало церкви. Она начало знания, как необходимое условие правильного его развития и правильного понимания истин религии. Она, следовательно, начало индивидуального религиозного развития, а, значит, и спасения всякого человека. Без знания истины нельзя знать и пути оправдания. Следовательно, вера – основание оправдания; при более же глубоком понимании она раскрывается и как «корень» его. Действительно, согласно с мнением Тридентского собора и старым католическим учением, «вера, если не присоединяются к ней надежда и любовь, не соединяет со Христом совершенно и не соделывает живым членом тела Его». Вера без дел, по слову ап. Иакова, мертвая вера, и во Христе Иисусе обладает силою только вера, действующая в любви или через любовь, «вера живая». Действие в любви или через любовь, это – добрые дела, оправдывающие человека, и сказать, что вера мертва без любви, то же самое, что сказать: вера мертва без дел. Средневековые схоластики и мистики, анализируя любовь и веру, вскрыли их внутреннее тожество. «Что отделяешь ты, – спрашивает Бернард Клервосский, – веру от действия? Неправо отделяешь ты, губя веру свою: «вера без дел мертва». Мертвый дар приносишь ты Богу. Ибо, если любящая вера (devotio) – некая душа веры, что такое вера, не действующая из любви, как не труп бездушный? Хорошо чтишь ты Бога даром, издающим зловоние разложения! Хорошо умиротворяешь Его, убийца веры своей!.. Смерть веры – отделение любви. Веришь во Христа? – Твори дела Христовы, да живет вера твоя». И Бернард поясняет нам свою мысль или свое наблюдение, показывая, как в наивысший момент любви к Богу, которая есть познание Его, из этой любви сами собой, органически проистекают добрые дела.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/kato...

Sequitur consecratio in modum praefationis. Deus, qui Annam fi liam Phanuelis, vix per annos septem sortitam iugale coniugium, ita in annos octoginta quattuor in sancta et intemerata viduitate servasti, ut noctibus ac diebus orationes ieiuniaque miscentem, usque ad prophetiae gratiam sub circumcisione Christi tui, iustus remunerator, adduceres; quique deinceps per apostolicam intentionem sanctarum huius ordinationis manibus foeminarum, sexus ipsius adolescentulas ac iuniores instrui cum sancti chrismatis visitatione iussisti, suscipere dignare, omnipotens, piissime rerum omnium Deus, huius famulae tuae arduum et laboriosum nec satis discrepans a perfecta virginitate propositum, quia tu creaturarum omnium conditor probe nosti mundiales illecebras non posse vitari: sed cum ad te venitur per te, numquam animas semel vivifi catas vel terribiles passiones vel deliciarum blandimenta sollicitant. Nam sensibus, quibus ipse dignaris infundi, nihil est desiderabilius quam regnum tuum, nihil terribilius quam iudicium tuum. Da ergo, Domine, ad petitionem nostram huic famulae tuae inter coniugatas trigesimum, cum viduis sexagesimum fructum. Sit in ea cum misericordia districtio, cum humilitate largitas, cum libertate honestas, cum humanitate sobrietas. Opus tuum die ac nocte meditetur, ut die vocationis suae talis esse mereatur, quales per spiritum prophetiae esse voluisti. Per. Tunc ponat episcopus orarium in collo eius, dicens: stola iocunditatis induat te Dominus. Ipsa autem imponat velamen capiti suo palam omnibus de altari acceptum, cum Antiph. Ipsi sum desponsata, cui angeli. Oratio. Preces famulae tuae, quaesumus, Domine, benignus exaudi, ut assumptam castitatis gratiam te auxiliante custodial. Per. Ad annulum dandum. Accipe annulum fi dei, signaculum spiritus sancti, ut sponsa Christi voceris, si ei fi deliter servieris. Per. Ad torquem. Accipe signum Christi in capite, ut uxor eius effi ciaris, et si in eo permanseris, in perpetuum coroneris. Deinde dicat antiphonam. Annulo suo subarrhavit me Dominus. Oratio. Famulam tuam, quaesumus, Domine, pia devotio te adiuvante perducat ad veniam, quatenus mereatur a cunctis mundari sordibus delictorum, reconciliatam tibi per Christum sereno vultu respicias et omnia eius peccata dimittas, severitatem quoque iudicii tui ab ea clementer suspendas et miserationis tuae clementiam super eam beni gnus infundas. Per eundem. Tunc imponat evangelium secundum Joannem. In illo tempore respondit Jesus et dixit: Non potest homo accipere. Post evangelium in ordine velatarum ad manus episcopi off erant, choro imponente off ert. Miserere mei, Domine. Secret. Munera, quaesumus, Domine, famulae et sacratae tuae, quae tibi ob consecrationem sui corporis off ert, simul ad eius animae medelam profi ciant. Per.

http://azbyka.ru/drevnie-chiny-rukopoloz...

В старокатолической: В римско-католической: Свящ. О премилосердый Отче! приими же и † благослови сии дары и сию священную жертву…(См. далее в чине мессы) Свящ. Te igitur clementissime Pater per lesum Christum Filium Tuum Dominum nostrum supplices rogamus ac petimus (целует алтарь), uti accepta habeas et benedicas haec † dona, haec † munera, haec † sancta sacrificia illibata, In primis quae tibi offerimus pro ecclesia tua Sancta Catholica: quam pacificare, custodire, adunare et regere digneris toto orbe terrarium una cum familo tuo Papa nostro N et antistite nostro N (в так наз. чине Ambrosiano прибавлено: et rege nostro N) et omnibus orthodoxis atque catholicae et apostolicae fidei cultoribus… Memento Domine familorum familarumque NN (поминает имена по желанию) et omnium circumstantium, quorum tibi fides cognita est et nota devotio, pro quibus tibi offerimus, vel qui tibi offerunt hoc sacrificium laudis, pro se suisque omnibus: pro redemption animarum suarum, pro spe salutis et incolumitatis suae: tibique reddunt vota sua aeterno Deo, vivo et vero… Communicantes et memoriam venerantes imprimis gloriosae semper Virginis Mariae genitricis Dei et Domini nostril Jesu Christi: (в этом месте делается вставка в праздники Рождества, Епифании, Воскресения, Вознесения и Пятидесятницы) sed et beatorum Apostolorum ac Martyrum tuorum Petri et Pauli, Andreae, Iacobi, Ioannis, Philippi, Bartholomaei, Mattaei, Simonis et Thaddaei: Lini, Cleti, Clementis, Xisti, Cornelii, Ioannis et Pauli, Cosmae et Damiani et omnium sanctorum: quorum meritis precibusque concedes, ut im omnibus protectionis tuae muniamur auxilio Per ejundem Christum Dominum mostrum. Amen! (Этой молитвы у старокатоликов нет). Hanc igitur oblationem servitutis nostrae sed et cunctae familiae tuae quaesumus, Domine, ut placates accipias: diesque nostros in tua pace dispones atque aeterna damnatione nos eripi et in electorum tuorum jubeas grege numerari. Per Christum Dominum nostrum. Amen. (Священник произносит молитву «призывания» св. Духа с троекратным знамением креста над дарами).

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/star...

latam, sapore delectatus, inter annuos processus adveniente vindemia. clanculum accito nimiae fidelitatis iam dicto sequaci, vi- neanim septa noctu transiliens; fiscellulas utriusque dorso dependentes gravidis implens racerais, cellulam palatio remotiorem sibique adeo caram furto laudabili revisit. Interim hospitioli foribus repagulorum cauta undique clausura munitis, in vas huic congruum vindemiolae uvas pistillo conterens, expressoque musti tenero liquore, per linei sacculi mundam subtilitatem studiosissima castarum impressione manuum excolavit, sicque diotae, conscio solum clientulo, infusum, secretiusque repositum, considerata oportunitate, inter clericos conprovinciales cum oblatis, quas missali celebritati providendo ipse coquebat, sub mira divinorum communione distribuit. O indissolubile circa pectus castissimum fidei inviolabilis vinculum! O laudabilis obedientie sectatorem devotissimum! O principis miram humilitatem, servulorum officia divini amoris instinctu subire non pudentem! Qui mentis ardua contemplatione coelestia quae corde tenuit intuitus archana, reverendam ас salutiferam dominici corporis et sanguinis collationem tanto veneratus est ac dilexit obsequio, ut libaminis cultui coelestis, criminum contagia mundantis, non fidei solummodo militasset constantia, verum etiam fontis purgatissimi exteriore instar servuli agrestis labore ac pia largi- cione sacerdotum religioni sortitus ipse fuisset. Non latere autem benignam veri amatorum intentionem utile ducimus, quoniam honesta quorundam relatione, futurorum certa praesagia coelitus iam doctum iuvenem in crebris erga res humanas eventibus praescisse ac familiarum saepe fidei per novos casuum terrores praesignasse, (experti sumus). Cuius doni memorabilis gloriosam inter tot miraculorum praeconia mentio- nem, scribentis non reticet humillima devotio, quia divinitus aperta visione, noctis conticinio, forte cuius dam atrium presbiteri Pauli, quod amoenis et vastis aedium munitur ambitibus, sub sancti deoque pleni Vencezlavi clarissimo obtutu, omni moenium cultu descrtum et humanae passionis habitacione omnino compa-

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Nikols...

Вестфальский мир, допуская возможность существования в территории, кроме господствующего вероисповедания, других, различал три степени осуществления религии: exercitium religionis publicum, exercitium religionis privatum и devotio domestica. Под exercitium religionis publicum разумелось то самое осуществление религии, которое до реформации принадлежало католической церкви, когда она была единственной церковью германской империи, и которое сделалось после реформации достоянием лютеранского или реформатского исповедания в территориях, присоединившихся к тому или другому из этих новых исповеданий. К публичности осуществления религии должны были следовательно относиться: обладание храмами, как богослужебными зданиями особой архитектуры, звон, возможность собираться на богослужение во всякое время, публичные церковные процессии. Под exercitium religionis privatum разумелось осуществление религии с образованием частного общества и с духовенством, но без упомянутых знаков публичности. Под devotio domestica разумелось домашнее богослужение в пределах дома и семьи, без образования религиозной ассоциации и без привлечения посторонних к домашнему богослужению. В этом последнем виде осуществления религии стали различать еще простое домашнее богослужение (dev. dom. simplex), без участия духовного лица, и квалифицированное (dev. dom. qualificata) с привлечением духовного лица. Позднее теория и практика распространили приведенную квалификацию на секты, с расширением понятия домашнего богослужения. Позднее стало рассматриваться, как необходимый вывод из индивидуальной свободы совести, которому следовательно противоречило бы запрещение участия духовного лица всякий раз, как богослужебное действие, на основании правил данного религиозного общества, могло бы быть совершено только духовным лицом. Т. н. jus reformandi при этом еще раз изменилось в своем содержании: оно применяется не к великим религиозным партиям, на которые было рассчитано в эпоху аугсбургского и вестфальского мирных трактатов, и о которых в настоящее время обыкновенно и вопроса не возникает, а к новообразующим обществам или сектам.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Suvoro...

   001    002    003    004    005    006   007     008    009    010