La nomenclatura propia de Roma debía asemejarse a la del África. San Cipriano y San Agustín usan los términos oratio y prex, que se encuentran también en documentos romanos de Inocencio I, Geroncio y San Gregorio Magno, y el de actio (entendido sacrijicv), que, como ya observábamos, en sentido amplio significaba la misa, pero que sirvió también para designar la parte más íntima y principal. Por esto, el término latino actio, en cuanto al sentido, se puede considerar equivalente al griego κανν (regula), Canon Actionis (sacrijíóii), introducido más tarde, que se encuentra por primera vez en la carta del papa Vigilio (538) a Profuturo de Braga y en San Gregorio. Sobre todo aparece como título de la oración consecratoria en el sacramentarlo gelasiano y en el Missale Francorum: Incipit Canon actionis. Este vocablo, modificado más tarde en Canon missae, ha quedado desde entonces inmutable y se ha convertido en el término técnico. Pero nuestro misal, en la rúbrica infra (intra) acííonem, no ha olvidado totalmente la antigua nomenclatura de la Iglesia. Por último es preciso recordar otro sinónimo, praedicatío, conocido por San Cipriano y Firmiliano, y preferido, según parece, por el redactor (s. VI) del Líber pontijicalis, y alusivo probablemente a la solemnidad con la cual se pronunciaba la prez. Pero el vocablo no tuvo después seguidores. Actualmente, los límites del canon son exactamente señalados por la rúbrica del misal, que lo hace comenzar con la fórmula Te igitur... y termina con el Amen, recitado inmediatamente antes del Pater noster. Respecto al fin, su uso concuerda perfectamente con el antiquísimo, referido por San Justino y quizá ya por San Pablo, y que se mantuvo inalterable en toda la Edad Media. En cambio, respecto al principio, hay que observar que, en su comienzo, el prefacio se consideraba como parte integrante de la oración eucarística; la cual formaba por esto un todo único, sin discontinuidad, desde el diálogo inicial hasta el Amen final. San Cipriano y San Agustín lo atestiguan formalmente. Además lo exigía así el lógico desenvolvimiento del tema tradicional de la prez. In ipso sacrificio Corporis Christi – escribe San Fulgencio de Ruspe (África; f 533 – A Gratiarum Actione Incipimus.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Отдохнув под маслиною, где Богородица получила от Ангела «райскую ветвь», о чем хороший путеводитель сумеет красно рассказать, паломники идут дальше в храм Молитвы Господней, Патер-Ностер (Pater Noster), где «Отче наш» написано на стенах притвора на разных языках; с особенным удовольствием наш богомолец читает молитву на русском (написанную, к слову сказать, не особенно грамотно). Тут же находится пещера с католическою церковью Символа Веры . За посещение всех этих святынь, как и вообще католических, с поклонников ни в какой форме ничего не взимается, монахи не торчат перед глазами со свечами или записью, что так прискучивает видеть у православных святынь. Один из братий, наблюдающий за храмом, стоит где-нибудь в углу, молится или читает что-нибудь, не мешая посетителям отдаваться чувству, охватывающему их; буде же у кого найдется усердие поставить свечу или опустить пожертвование, он укажет кружку или с поклоном продает свечу. Так как в церковь Патер-Ностер обыкновенно ведет поклонников сторож, который подносит также посетителям «цветы из вертограда», то многие ему дают от себя одну, две парички, тем более, что путеводитель приглашает сделать это, так как сторож очень беден. При спуске с Елеонской горы путеводитель останавливает внимание паломников еще на месте Пророческаго плача Спасителя о судьбе Иерусалима, а также заводит к могилам Пророков. Тут ни жертвовать, ни платить бакшиша никому не приходится, потому что они не заняты ни арабами, ни христианами (кажется куплены о. Архимандритом Антонином). Для посещения этих интересных погребальных пещер необходимы свечи, а путеводитель всегда их имеет у себя за пазухой. Многие паломники, впрочем, не лазают в эти подземелья, тем более что в них ничего особенного нет с точки зрения богомольца. От Пророческих гробниц начинается крутой спуск с Елеона в долину Иосафатову, прямо к источнику Божией Матери. Подходят сюда обыкновенно с пением молитв и хвалебных песней Богородице. Так как источник находится довольно глубоко в земле и туда ведет спуск ступеней в 50, то путеводитель и здесь должен наблюдать особенный порядок и очередь, как и в пещерах Лазаря и Пелагеи. Каждый богомолец считает своею священною обязанностью спуститься туда, умыть свое пылающее лицо в студеной воде источника и попить из него «с молитвою и верою». Между бывалыми паломниками ходит слух, что вода этого студеного ключа действует чудотворно на болезни глаз. Пока продолжается спуск и умывание, другие немного отдыхают, образуя вокруг источника живописные группы. К ним присоединяются еще арабы и арабки, всегда во множестве торчащие около колодезя, и все это у подножия зубчатых стен Иерусалима производит особенное впечатление на паломника.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Maccabaeorum primum librum Hebraicum repperi. Secundus Graecus est: quod ex ipsa quoque ρασει probari potest... Migne. Лат. серии XXVIII, стр. 555. 437 Friderici t. III, p. 18: Fertur et panaeretus Iesu Filii Sirach liber et alius pseudepigraphus, qui Sapientia Salomonis inscribitur. Quorum priorem Hebraicum reperi, non Ecclesiasticum, ut apud Latinos, sed Parabolas praenotatum. Cui juncti erant Ecclesiastes et Canticum Canticorum, ut similitudinem Salomonis, non solum numero librorum, sed etiam materiarum genere coaequaret. Secundus apud Hebraeos nusquam est, quin et ipse stylus Graecam eloquentiam redolet, et nonnulli scriptorum hunc esse judaei Filonis affirmant. Sicut ergo Iudith, et Tobiae, et Maccabaeorum libros legit quidem Ecclesia, sed inter canonicas Scripturas non recipit; sic et haec duo volumina legat ad aedificationem plebis, non ad auctoritatem ecclesiasticorum dogmatum confirmandam. 438 Friderici ed., t. III, p. 14: Christus Dominus Noster, utriusque Testamenti conditor, in Evangelio secundum Ioannem: Qui credit, inquit, in me, sicnt dicit Scriptura, flumina de ventre ejus fluent aquae vivae. Utique scriptum est, quod Salvator scriptum esse testatur. Ubi scriptum est? Septuaginta non habent; Apocrypha nescit Ecclesia. Ad Hebraeos igitur revertendum est, unde et Dominus loquitur, et Discipuli exempla praesumunt. 439 Friderici t. I, p. 37 (Epist. VII, ad Laetam de institutione Filii): «Cave omnia apocrypha. Et si quando ea non dogmatum veritatem, sed ad signorum reverentiam legere voluerit: sciat non eorum esse, quorum titulis praenotantur, multaque his admixta vitiosa; et grandis esse prudentiae, aurum in luto quaerere». 440 Напр. Prooeinum in Commentarios super Mattheum. Friderici, t. IX, p. 1: Quibus (4 животн. Иезек.) cunctis perspicue ostenditur, quatuor tantum debere evangelia suscipi et omnes apocryphorum naenias mortuis magis haereticis, quam Ecclesiasticis viris canendas. 441 Respondet slultae interrogationi tuae liber sapientiaë Altiora te ne quaesieris et fortiora te ne scrutatus fueris.

http://azbyka.ru/otechnik/Nestor_Dagaev/...

20 . Ceterum quod ad moralem pertinet locum, quia omnes saluos uult fieri dominus deus noster, dedit etiam per Ioseph his qui sunt in seruitute solacium, adtribuit magisterium, ut discerent etiam in ultima condicione posse mores esse superiores nec ullum statum inmuncm esse uirtutis, si animus se uniuscuiusque cognoscat, carnem seruituti subdi­tam esse, non mentem multosque seruulos esse dominis liberiores, si in seruitute positi a seruilibus putent operibus abstinendum. Seruile est omne peccatum, libera est innocentia. Vnde et dominus ait: Omnis qui facit peccatum seruus est peccati. Quomodo enim non seruus auarus om­nis, qui pro exiguo pecuniae lucello se ipsum auctionatur? Timet omnia ne congesta amittat qui non utenda congessit, maiore periculo seruatrus quo maiora quaesiuit. Quomodo non mendicus cui sunt parua quae possidet? Nam etsi mihi diues uideatur, sibi eget, nec testimoniis sua uota solatur qui quod optat nescit credere. Quomodo autem non et ille seruus qui subditus libidini est? Primum suis ardet incendiis et pectorissui facibus exuritur. Quibus recte dicit prophetä Ambulate in lumine ignis uesiri et in flamma, quam accendistis. Suscipit omnes metus, insidiatur somno singulorum, ut unius cupiditate potiatur, fit seruus omnium. Se­ruit igitur ac miseram quidem seruitutem qui ipse sibi dominos facit, ipse uult habere quos timeat; nihil enim tam speciale seruitutis est quam semper timere. Ille uero in quauis condicione seruitii semper liber qui amore non capitur, auaritiae uinculis non tenetur, metu criminis non alligatur, qui securus spectat praesentia, quem futura non terrent. Non­ne tibi uidetur iste in seruitute dominari, ille autem in libertate seruire? Seruiebat Ioseph, regnabat Pharaö beatior huius seruitus quam regnum illius. Denique tota Aegyptus conlapsa esset fame, nisi regnum suum consilio seruuli subdidisset. 21 . Habent igitur unde glorientur originis seruuli; seruiuit et Ioseph. Habent unde se consolentur qui ex libertate in seruitutcm aliqua ne­cessitate uenerunt. Habent quod imitentur, ut discant condicionem se mutare posse, non mores, esse et in uernaculis libertatem et in seruitte constantiam. Habent etiam domini quod per seruulos bonos sperent. Abraham filio per uernaculum inuenit uxorem. Benedixit dominus do­mum Aegyptii propter Ioseph, et facta benedictio domini in toto censu eius et in domo et in agris. Et conuertit, inquit, ei omnia quaecumque erant illi in manus Ioseph. Aduertimus quod ea quae domini gubernare non poterant seruuli gubernauerunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

ц. святых Сильвестра и Доротеи в Трастевере. В кон. XV - нач. XVI в. такие оратории стали появляться в Италии (в Генуе в 1497, в Риме ок. 1515, в Неаполе в 1517); это были добровольные объединения клириков и мирян, которые выступали за проведение реформы католич. Церкви путем возрождения молитвенных практик, в т. ч. совместных, утверждения благочестивого образа жизни католиков, оказания помощи больным и нуждающимся. Членам оратория (их число не должно было превышать 40 чел., из них только 4 могли иметь сан священника) по утрам надлежало читать обычные молитвы, затем 7 раз «Pater noster» и «Ave Maria», по понедельникам поминать усопших членов оратория 5-кратным повторением этих молитв, еженедельно, а также по церковным праздникам собираться для совместных молитв и участия в богослужении; рекомендовалось раз в неделю соблюдать пост, ежемесячно исповедоваться и регулярно причащаться. Важной сферой деятельности рим. оратория Божественной любви был уход за бедными и неизлечимо больными в госпитале при ц. Сан-Джакомо-ин-Аугуста ( Paschini P. Amour (Compagnie du Divin)//DSAMDH. T. 1. Col. 531-533). В 1524-1525 гг. К. Т. являлся кустодом рим. госпиталя, получившего в 1518 г. статус «архигоспиталя», к-рому были подчинены приют в Генуе, госпитали в Савоне и Болонье. Весной 1518 г. К. Т. вернулся в Виченцу. В янв. 1519 г. он вступил в католич. братство святых Климента и Иеронима и провел в нем преобразования по примеру рим. оратория Божественной любви. В июле того же года стал членом братства св. Тела Христова; под влиянием К. Т. статуты братства были изменены в соответствии с принципами деятельности римского оратория. К. Т. настаивал на регулярном участии членов братства в церковных таинствах, был сторонником частого причащения. В 1520 г. он реорганизовал действовавший в Виченце госпиталь Милосердия в приют для неизлечимо больных. После смерти матери (нояб. 1520) и замужества племянницы К. Т. стал широко использовать деньги семьи на благотворительность. Так, в 1522 г. основал госпиталь для неизлечимо больных в Венеции, куда он приехал по совету духовного наставника доминиканца Джованни Баттисты Карьони да Кремы († 1534).

http://pravenc.ru/text/1683995.html

Ista ergo, esse animae iuxta imaginem patris et filii, sic autem esse iuxta similitudinem. g-homoousion ergo etiam ipsa in sua unalitate, et simili substantia in triplici potentia; ipsa generans ergo, ipsa se movens et semper in motu, in mundo motionum fons et principium, sicuti pater et filius ipsius animae motionis et creator et praecausa et praeprincipium. 64. Adhuc dico in occulto mysterium magnum. Sicuti divinior trinitas unalis, secundum quod per se, effulgenter fecit animam in mundo intellectibili in subsistentiam et propriam substantiam, quam proprie dicimus substantiam, sic anima, trinitas unalis secunda, explicavit imaginationem in sensibili mundo, ipsa anima semper quae sursum sit mundanas animas gignens. Et istud ergo iuxta imaginem et similitudinem. Videamus ergo, si et iuxta carnem. Quidam et iuxta carnem dicunt praedivinatione, quoniam futurum erat, ut Iesus indueret carnem. Ego autem dico: forte, si et in isto quod g-logos et carnis est g-logos, et deus et incorporalis et super omne corpus dicitur: potentia enim universorum et omnium deus, non frustra secundum imaginem corporis. Si enim futurum est nostrum corpus et caro resurgere et induere incorruptionem et fieri spiritalis caro, sicuti et salvator noster iuxta omnia et fuit et resurrexit et ascendit et futurum est ut veniat, et si post resurrectionem inmutabimur accipientes spiritale indumentum, nihil inpedit iuxta imaginem carnis superioris g-tou g-logou hominem factum esse. Ad istud enim testimonium dicit propheta dicens: et fecit deus hominem iuxta imaginem dei. Si fecit deus secundum imaginem, pater iuxta filii imaginem. Si autem et istud dicit: fecit ipsum masculofeminam et praedictum est: fecit hominem iuxta imaginem dei, manifestum, quoniam et iuxta corpus et carnem valde mystice g-tou g-logou et mare et femina exsistente, quoniam ipse sibimet filius erat in primo et secundo partu spiritaliter et carnaliter. Gratia deo patri et filio eius domino nostro Iesu Christo ex aeterno in omnia saecula saeculorum. Amen.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Mortificate ergo membra, quæ sunt super terram, fornicationem, immunditiam, passionem, desiderium, propter quæ venit ira Dei. Deportant ergo ipsi quoque iram, indignationem, vitium, maledictum, turpem sermonem ex ore suo, exuentes veterem hominem cum concupiscentiis, et induentes novum, qui renovatur in agnitionem, ad imaginem ejus, qui creavit ipsum. Colossians 3:4, 10 Vitæ enim institutio aperte eos arguit, qui mandata novere: qualis enim sermo, tails est vita. Arbor autem cognoscitur ex fructibus, non ex floribus et foliis ac ramis. Cognitio ergo est ex fructu et vitæ institutione, non ex sermone et flore. Non enim nudum sermonera dicimus esse cognitionem, sed quamdam divinam scientiam, et lucem illam, quæ innata animæ ex præceptorum obedientia, omnia, quæ per generationem oriuntur, manifesta facit, et hominem instruit, ut seipsum cognoscat, et qua ratione compos fieri possit, edocet. Quod enim oculus est in corpore, hoc est in mente cognitio. Neque dicant libertatem, qua quis voluptati servit, sicut ii, qui bilem dicunt dulcem. Nos enim didicimus libertatem, qua Dominus noster nos liberat a voluptatibus, eta cupiditatibus, et aliis perturbationibus solvens. Qui dicit: Novi Dominum, et mandata ejus non setvat, mendax est, et in eo veritas non est, 1 John 2:4 ait Joannes. Caput VI.– Secundum Genus Hæreticorum Aggreditur, Illorum Scilicet Qui Ex Impia de Deo Omnium Conditore Sententia, Continentiam Exercent. Adversus autem alterurn genus hæreticorum, qui speciose per continentiam impie se gerunt, tum in creaturam, tum in sanctum Opificem, qui est solus Deus omnipotens; et dicunt non esse admittendum matrimonium et liberorum procreationem, nec in mundum esse inducendos alios infelices futuros, nec suppeditandum morti nutrimenturn, hæc sunt opponenda: primum quidem illud Joannis: Et nunc antichristi multifacti sunt, unde scimus quod novissima hora est. Ex nobis exierunt, sed non erant ex nobis. Nam si fuissent ex nobis, permansissent utique nobiscum. 1  John 2:18–19 Deinde sunt etiam evertendi, et dissolvenda, quæ ab eis afferuntur, hoc modo: Salomæ interroganti, quousque vigebit mors, non quasi vita esset mala, et mala creatura, Dominus, Quoadusque, inquit, vos mulieres paritis, sed quasi naturalem docens consequentiam: ortum enim omnino sequitur interitus.

http://azbyka.ru/otechnik/Kliment_Aleksa...

Quarum quidem Litterarum prima, seu potius primum rescriptum priuilegii illustris Alexandri, Ducis Kijoviæ ex Actis Officii Castrensis Leopoliensis emanatum, sigillo eiusdem Officij obsignatum et manu generosi Sigismundi Poradowski Vicecapitanei et Iudicis Castrensis Leopoliensis subscriptum, continebat in se innouationem iurium prædecefsorum præfati Ducis , illustrium quondam Vlodimeri Kijoviæ et Vitoldi Lithuaniæ Ducum, Ecclesiæ seu Conventui supradicto super theloneum, vulgo Poklodne dictum, et villam in ulteriori Syrecz sitam, atque Allodium, nuncupatum Chlopacz, collatorum, de tenore tali: Actum in Castro Inferiori Leopoliensi feria tertia in Vigilia Festi Purificationis Beatæ Mariæ Virginis, anno Domini millesimo sexcentesimo quinto. Ad Officium Actaque præsentia Castrensia Leopoliensia personaliter veniens reverendus Frater Reginaldus Kruszynski, Prædicator generalis et Prior Conuentus Kijouiensis Ordinis Prædicatorum Monasterii sancti Nicolai, obtulit Officio præsenti privilegium certum Alexandri Ducis sigillatum, ratione infra scriptorum emanatum, petens ab eodem Officio, ut hoc idem priuilegium Actis Officii sui inseri demandaret, quod ab Officio benigne obtinuit. Cujus quidem priuilegii verba hæc sequuntur; IN NOMINE DOMINI. AMEN. Cum humana memioria de facili labitur, necefse est, ut testimonio litterarum ac testium roboretur. Nos igitur Alexander, Dei gratia Dux et hæres Kijouiæ et cet, significamus tenore præsentium uniuersis et singulis: quomodo donationem per eleemosynam, quam præclarus felicis memoriæ Wlodimirus, Dei gratia Dux Kijouiæ et cæt, pater Noster carifsimus, Ecclesiæ Sancti Nicolai in Kijow ac Fratribus Ordinis Sancti Dominici donauit sen dedit; demumque præclarifsimus Vitoldus, Dei gratia Dux Magnus Lithuanorum bonæ memoriæ, Litera sua confirmauit. Nos autem his visis seu consideratis, dictam donationem vel eleemosynam patris Nostri iam dicti, duximus confirmandam præsentibusque confirmamus: velut theloneum, vulgo Poklodne, ut ex antiquo tenuerunt et recipiebant, villamque in ulteriori Syrecz sitam et allodium, dictum Chlopacz vel Paschnia, quæ bona fuerunt cuiusdam foeminæ, dictæ Biescborva Вава, cum omni jure, dominio omnibusque prouentibus, quicunque in dictis bonis fuerunt vel fieri pofsint, nihil pro Nobis reseruantes, perpetue et in ævum damus et tribuimus dictam villam et præfatum allodium cum dicto theloneo antedictæ Ecclesiæ S.

http://azbyka.ru/otechnik/Evgenij_Bolhov...

76 . Praecellit igitur Paulus et eius exuberat portio, sed tamen ha­bent et alii praedicatores gratiam suam. Binas stolas accipiunt. Quas? illas utique, de quibus dubitare non debes, quia legisti de Sapientia dic­tum: Binas uestis fecit uiro suo. Vna est mystica, moralis altera. Sed non omnes apostoli, non omnes prophetae, non omnes pastores, non omnes uirtutes, non omnes habent gratiam curationum, non omnes linguis lo­quuntur. Vbi diuersa praemia, merita diuersa. 77 . Et praemittuntur et patri munera. Filius honorat patrem, Chris­tus populum suum inuitat promissis, inuitat muneribus. Portant haec munera illi asini inutiles et laboriosi ante, nunc utiles, portant in typo Christi munera portaturi in euangelio munerum largitorem. 78. Dimisit autem fratres suos et abierunt. Et dixit illis Ioseph: nolite irasci in uia. Quam bene docet ab iracundia praecauendum. quod ea possit etiam amantes sui separare germanos, et maxime in uia fugien­dam esse discordiam, ubi ipse uiandi comitatus debet inuiolabilis gratiae habere consortium. Quid aliud autem ait dominus noster Iesus ex hoc corpore recessurus, cum discipulos dimitteret suos, nisi ne irascerentur in uia, dicens: Pacem relinquo uobis, pacem meam do uobis? Vbi enim pax est, iracundia locum non habet, ablegatur discordia, fugatur dissensio. Hoc est ergo quod ait: Pacem meam do uobis. id est nolite irasci in uia. Et uide ne in hac uia dicat, hoc est in hoc cursu totius uitae indignationem cauendam, quod ira saepe etiam innocentes in crimen adducat, quia, dum iusto amplius irascimur et uolumus alienum coercere peccatum, grauiora peccata conmittimus. Ideo apostolus non uos ipsos, inquit, uidicantes, carissimi, sed date locum irae, hoc est declinemus eam, ne nos illa corripiat. Vnde et dominus Iesus dimittens ad euangelizandum dis­cipulos misit eos sine auro, sine argento, sine pecunia, sine uirga, id est ut et incentiua litis et instrumenta eriperet ultionis. 79. Et ascenderunt, inquit, de Aegypto et uenerunt in terram Chanaan ad Iacob patrem suum et nuntiauerunt illi dicentes quia Ioseph filius tuus uiuit et ipse est princeps totius terrae Aegypti. Quae est terra Chanaan? Quae nutabat. Quid igitur tam euidens quam apostolorum tempora designari, quibus ingressi Iudaeorum synagogas nutantes Iesu domini potentiam praedicabant, sicut habemus in Actibus apostolorum dicente Petrö Hunc ergo Iesum resuscitauit deus, cuius nos testes sumus. Dextera igitur dei exaltatus repromissione spiritus sancti accepta a patre ejfudit hoc donum, quod uos uidetis? Aduertimus certe quomodo et uiuere eum et terrae totius principem dicat, qui aperiens horrea sua spiritalis gratiae donet omnibus ubertatem. Haec dicebant apostoli, sed Iudaei non eredebant, sed iniciebant manus in eos et trudebant in custodiam praedi­catores sallitis.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Виктор Живов . Да, конечно. Но Лютер в какой-то момент начал очень возмущаться индульгенциями. Но вот я приводил в пример епитимейники. Это то же самое, что на Западе – пенитенциалы, и можно думать, что западные пенитенциалы были одним из источников той покаянной дисциплины в восточной церкви, которая развивается в IX-X веках. Западные пенитенциалы, так называемое тарифицированное покаяние – когда за такой-то грех тебе полагается такое-то покаяние, – развивается в VII-oм веке. Вы говорите, что все люди любили грешить. Это, конечно, правда. Но в разных местах люди по-разному боятся греха, и поэтому с разной скоростью бегут сделать что-то такое, чтобы от греха избавиться. Вот на Западе приблизительно с VII века люди начинают очень бояться… Конечно, большая часть населения как жила свободно, так и жила, вплоть до Тридентского собора, когда католическая церковь начала вытрясать душу из подведомственного населения. Но, тем не менее, в VII-oм веке начинают происходить очень существенные изменения. Об этом замечательно писал Питер Браун. Он, в частности, связывает эти изменения с видением святого Фурсея. Он был ирландским монахом, и от него осталось видение о том, как он отправлялся на тот свет. Он пришел в такой ужас и так испугался, потому что там он увидел, как ангелы его защищали, а в это время демоны приносили списки с грехами, и там были нераскаянные грехи его, про которые он сам забыл по неосторожности, они говорят: «Вот, ха-ха» – и тянут его в огонь, а ангелы вытягивают его оттуда. Он как-то обратно оказался в теле, но у него даже осталась отметина, потому что он видел, как мимо него пролетало горящее тело в ад, и этим телом ему обожгло щеку. И потом он даже ездил по Англии, показывал эту щеку и говорил: «Вот так они, эти грешники, уже горят…» Он очень напугал население, и это произвело впечатление. Это начало так называемого тарифицируемого покаяния. Такое покаяние давало возможность привести покаяние за некий грех , чтобы он не «висел» на тебе и не тащил туда, в вечные муки. Эти тарифы были взаимозаменимы: ты мог, в зависимости от тяжести греха, провести год на хлебе и воде, если тяжелый грех, или вместо этого каждый день читать 200 раз Pater Noster, а мог вместо этого дать денег на милостыню бедным. Это и был способ покупки спасения. Но никто с самого начала христианства не сомневался в том, что милостыня для бедных – это доброе дело, которое делает человека более приемлемым для Господа Бога.

http://azbyka.ru/otechnik/Viktor-Zhivov/...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010