El tradicional Kyrie eleison no fue, sin embargo, excluido, sino que quedó como preludio o como apéndice de las preces, dicho solo o, más comúnmente, tres veces y aún más. En los siglos siguientes, las preces, introducidas también en la hora de prima, asumieron un marcado carácter penitencial con la inserción de versículos especiales para implorar el perdón de los pecados, y de los salmos Miserere y De profundís; de ahí el nombre de preces flébiles dado a aquéllas por los liturgistas medievales y también la costumbre de recitarlas de rodillas. Por este motivo, desde el tiempo de Amalario fueron excluidas del oficio pascual, de los domingos y de las fiestas, y más tarde, en el breviario de la curia, fueron arregladas en un texto muy prolijo, restringidas al Adviento y a la Cuaresma. El breviario de los Menores llevaba también un breve formulario de preces para los domingos y los días ordinarios en prima y completas. Estas han quedado todavía en uso, si bien se muestran menos concordantes con el tradicional carácter festivo de la dominica. La oración dominical . Era natural que el Pater noster, la fórmula cotidiana de la oración enseñada por Nuestro Señor, tuviese su puesto en la ordenación de la oración pública de la Iglesia. En efecto, a ejemplo de la misa, en la cual la anáfora eucarística se concluye con la oración dominical, también el oficio le asignó su puesto conclusivo o porque era considerada como el resumen ideal de toda oración o, más probablemente, para que sirviese para cancelar los defectos ocurridos en la recitación del oficio, conforme al pensamiento de las Padres antiguos, que la consideraron como el cotidianum baptisma, hecho para cancelar los debita cotidiana. Como quiera que sea, es un hecho que, en un principio, todas las horas terminaban regularmente con el Pater noster. Lo atestiguan desde el principio del siglo VI el concilio de Gerona, en España (517): ómnibus diebus post matutinas, et vespertinas (horas), oratio dominica a sacerdote proferatur (en.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Κα σπερ βασιλικ ξουσια μν ες τν γν σβεται κα τιμται, οτω ϑεσπζομεν σβεσϑαι κα τιμσϑαι τν γαν τν ωμαων κκλησαν, κα πλον παρ τν βασιλεαν μν κα τν γνον ϑρνον, τν γαν καϑδραν το γιον Πτρου δοξζεσϑαι κα ψοσϑαι· διδοντες ατ δναμιν κα δοξης ξωμα, κα διακρνοντες ϑεσπζμεν, να χ ξουσαν ρχικν, κα εναι τατην κεφαλν τν τεσσρων ϑρνων, τοι το ϑρνου τς Αλεξνδρεας, τς ντιχειας, τν εροσολμων κα τς Κωνσταντινουπλεως, κα πλς ες λας τς κκλησας πσης τς οκουμνης... ... Justum quippe est, ut ibi lex santa caput teneat principatus, ubi sanctarum legum institutor, salvator noster, beatum Petrum apostolum obtinere praecepit cathedram, ubi et crucis patibulum sustinens beatae mortis sumpsit poculum, suique magistri et domini imitator apparuit, et ibi gentes pro Christi nominis confessione colla flectant, ubi eorum doctor beatus Paulus apostolus pro Christo extenso collo martyrio est coronatus: et illic usque in finem quaerant doctorem, ubi sanctorum docrum quiescunt corpora; et ibi proni ac humo prostrati coelestis regis Dei et salvatoris nostri Jesu Christi famulentur officio, ubi superbi terreni regis serviebant imperio... 148 Concedimus ipsis sanctis apostolis, dominis beatissimis Petro et Paulo, et per hos etiam beato Silvestro patri nostro, summo pontifiei et universali urbis Romae papae, et omnibus ejus successoribus, qui usque in finem mundi in sede beati Petri erunt sessuri, atque de praesenti contradimus palatium imperii nostri Lateraneuse et caet. ... Δκαιον γρ στιν, να κεσε γιος νμος χ τν κεφαλν κα ρχν, που γιος νομοϑτης, σωτρ μν ησος Χριστς, τν μακριον πστολον Πτρον κλευσε κρατεν τν καϑδραν, κα που τ πϑος το σταυρο παϑεν, κα μακαρου ϑαντου ποτριον πιε, κα γνετο κλουϑος το μαστρος κα κυρου ατο· κα κε τ ϑνη να κλνωσι τς κεφαλς ατν, δι τν ξομολγησιν το νματος το Χριστο, που διδσκαλος ατν μακριος πστολος Παλος, δι τν Χριστν κτενας τν τρχηλον, στφανον το μαρτυρου δξατο·κα ως το τλους το κσμου, να ναζητσι τν διδσκαλον, που τ τν γιων λεψανα ναπαονται· κα κε πτιοι κα ες τν γν πλωμνοι, το ορανου βασιλως κα σωτρος μν ησο Χριστο δουλεωμεν φφκια, που δουλεσαμεν τ περηφν κεν βασιλε.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej_Pavlov...

Si autem in luce ambulamus, sicut et ipse est in luce, societatem habemus cum ipso, et sanguis Jesu filii ejus emundat nos a peccato. Numbers 25:8; 1  John 1:6–7 Quomodo ergo sunt hi hujus mundi hominibus meliores, qui hæc faciunt, et vel pessimis hujus mundi sunt similes? Sunt enim, ut arbitror, similes natura, qui sunt factis similes. Quibus autem se esse censent nobilitate superiores, eos debent etiam superare moribus, ut vitent ne includantur in carcere. Revera enim, ut dixit Dominus: Nisi abundavetit justitia vestra plus quam scribarum et Pharisæorum, non intrabitis in regnum Dei. Matthew 5:20 De abstinentia autem a cibis ostenditur a Daniele. Daniel 1:1 Ut semel autem dicam, de obedientia dicit psallens David: In quo diriget junior viam suam? Et statim audit: In custodiendo sermones tuos in toto corde. Et dicit Jeremias: Hæc autem dicit Dominus: Per vias gentium ne ambulaveritis. Jeremiah 10:2 Hinc moti aliqui alii, pusilli et nullius pretii, dicunt formatum fuisse hominem a diversis potestatibus: et quæ sunt quidem usque ad umbilicum esse artis divinioris; quæ autem subter, minoris; qua de causa coitum quoque appetere. Non animadvertunt autem, quod superiores quoque partes nutrimentum appetunt, et quibusdam libidinantur. Adversantur autem Christo quoque, qui dixit Pharisæis, eundem Deum et internum nostrum et externum fecisse hominem. Luke 11:40 Quinetiam appetitio non est corporis, etsi fiat per corpus. Quidam alii, quos etiam vocamus Antitactas, hoc est adversarios et repugnantes, dicunt quod Deus quidera universorum noster est natura pater, et omnia quæ cunque fecit, bona sunt; unus autem quispiam ex iis, qui ab ipso facti sunt, seminatis zizaniis, malorum naturam generavit: quibus etiam nos omnes implicavit, ut nos efficeret Patri adversarios. Quare nos etiam ipsi huic adversamur ad Patrem ulciscendum, contra secundi voluntatem facientes. Quoniam ergo hic dixit: Non mœchaberis: nos, inquiunt, mœchamur, ut ejus mandatum dissolvamus. Quibus responderimus quoque, quod pseudoprophetas, et eos qui veritatem simulant, ex operibus cognosci accepimus: si male audiunt autem vestra opera, quomodo adhuc dicetis vos veritatem tenere? Aut enim nullum est malum, et non est utique dignus reprehensione is, quem vos insimulatis, ut qui Deo sit adversatus, neque fuit alicujus mali effector; una enim cum malo arbor quoque interimitur: aut si est malum ac consistit, dicant nobis, quid dicunt esse ea, quæ data sunt, præcepta, de justitia, de continentia, de tolerantia, de patientia, et iis, quæ sunt hujusmodi, bona an mala? Et si fuerit quidera malum præceptum, quod plurima prohibet facere turpia, adversus seipsum legem feret vitium, ut seipsum dissolvat, quod quidem non potest fieri; sin autem bonum, cure bonis adversentur præceptis, se bono adversari, et mala facere confitentur.

http://azbyka.ru/otechnik/Kliment_Aleksa...

Именно там, где в византийское время стояла базилика в честь Вознесения Господня. Монастырь был назван Pater Noster, «Отче Наш» — по ошибочному мнению, что именно здесь Господь научил Своих учеников этой молитве, хотя тут и в самом деле был найден византийский камень с текстом молитвы. Капустину оставалось приобрести участок для русского монастыря по другую сторону от «стопочки». Это он и сделал в 1870 году, скупив сразу три соседних участка вблизи древней часовни Воскресения. Важно, что у католиков была серьёзная поддержка со стороны императора французов Наполеона III и французской дипломатии, а о. Антонин начинал свои проекты без денег и при подозрительном отношении к его начинаниям со стороны российского консульства, в духе «кабы чего не вышло…». Так было и с Елеоном. Участок купили с помощью того же драгомана русской миссии Якова Егоровича Халеби, и радости это приобретение у католиков не вызвало: они уже считали эту территорию своей. В следующем 1871 году состоялась закладка храма, и в монастыре начались строительные работы. Но если Хеврон был обустроен достаточно быстро (хоть и без храма в первое время), а в Горней сразу начала собираться община, то на Елеоне всё шло медленнее. Дело в том, что мужская община на Елеоне не складывалась в течение нескольких десятилетий. Русским мужским монастырём в каком-то смысле была сама миссия — в разные эпохи в разной мере, и выделить отдельную общину для Елеона не было возможности. Ведь и сегодня на Святой Земле русских монахинь — почти две сотни, а монахов (помимо миссии) — разве что несколько человек.  Ситуация изменилась, когда для Елеона был найден один, но постоянный и надёжный насельник — иеромонах Парфений (Нарциссов). Он был родом из Рязанской губернии, окончил три класса духовного училища и в 15-летнем возрасте поступил послушником в один из русских монастырей. Уже будучи иеромонахом, о. Парфений стал братом милосердия в годы русско-турецкой войны 1877—1878 годов. А в следующем 1879 году он впервые посетил Святую Землю как паломник.

http://bogoslov.ru/article/6174357

Кроме того, папский двор начал испытывать серьезные финансовые трудности, из-за которых собор в январе 1439 г. был вынужден (под предлогом эпидемии чумы) переехать через Апеннины в богатую Флоренцию. Там греческая делегация оказалась в положении заложников, а император потерял веру в то, что церковная уния принесет военно-политическую поддержу Империи в борьбе с турками. Папа Евгений очень рассчитывал с помощью унии расширить влияние католической церкви в Восточной Европе (в частности, на Руси) и тем самым поднять престиж папства в его борьбе с соборным движением. Главная цель, к которой стремился император стремительно близившейся к крушению Византийской империи, состояла в том, чтобы через соединение церквей получить помощь папы и западноевропейских государств против турок. В булле, зачитанной на соборе, папа называл императора своим возлюбленнейшим сыном, а патриарха – благочестивейшим братом (dilectissimus filius noster Romaeorum imperator cum piissimmo fratre nostra, Josepho Const. Patriarcha). B 1439 и 1442 гг. соответственно во Флоренцию прибыли делегации армян и яковитов. Копты и эфиопы тоже послали делегации. Казалось, наступает время воссоединения разрозненных областей христианского мира. В публичном обращении, произнесенном кардиналом Чезарини, было объявлено о четырех разногласиях между православными греками и латинской церковью: 1) касательно исхождения Св. Духа, 2) касательно использования пресного хлеба в евхаристии, 3) касательно учения о чистилище и 4) касательно примата папы. Ни для кого не было секретом, что прибытие византийцев в Италию было жестом отчаяния. Император и большинство членов греческой делегации считали примирение с папством необходимым шагом для спасения своего отечества. Поэтому переговоры изначально носили неравноправный характер: в случае их неудачи папа не терял практически ничего (он уже укрепил свой авторитет самим фактом переговоров с греками), византийцы же теряли последнюю надежду на военную помощь Запада. Даже Виссарион Никейский, один из главных защитников унии, признавался, что не хочет слышать упреки потомков в том, что он не сделал всего возможного и невозможного для избавления родины от рабства.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Для опровержения монархианства ариан Иларий воспользовался методом и материалом доникейских полемистов против модалистов, но внес в их аргументацию и существенное изменение соответственно идее полного и совершенного Божества Сына, устранив все следы субординационизма. Как на доказательстве бытия Сына он подробно останавливается на икономических свойствах Сына, Его творческой, промыслительной и искупительной деятельности, приводя из Ветхого и Нового Заветов места, в которых наряду с Богом Отцом упоминается другой Бог, действующий в мире по повелению Бога Отца и обладающий полнотою Божества. В начале 11-й книги «О Троице», где Иларий говорит о достаточности крещальной формулы для веры и подвергает ее краткому анализу, он указывает ипостасное свойство Сына в Его рождении и посреднической деятельности в мире: «Unus est enim Deus Pater, ex quo omnia; et unus Unigenitus Dominus noster Jesus Christus, per quem omnia… Una potestas ex qua omnia, una progenies per quam omnia» (De Tr. II, 1). В другом месте Иларий формулирует ипостасные свойства Отца и Сына в словах: «Nevit (ecclesia) unum Deum ex quo omniä novit et unum Dominum nostrum Jesum Christum per quem omnia, unum ex quo, et unum per quem: abuno universorum originem, per unum cunctorum creationem» (ibid. IV, 6). Отсюда, как в онтологическом отношении термином для обозначения ипостасных свойств Сына служит «Unigenitus», так в икономическом отношении – «Deus per quem» и «in quo» (De Tr. II, 1, 17; IV, 6, 15, 16, 36, 38; V, 5; In Ps. II, 14 ). Термины эти заимствованы из Евангелия Иоанна (1, 3) и послания ап. Павла к Колоссянам (1, 16). Как «Deus per quem omnia», Сын Божий есть Посредник между Богом и миром в творении, даровании закона, в откровении чрез ветхозаветных праведников и в воплощении 99 . В творческой деятельности Логоса уже дана мысль о существовании двух лиц – Действующего и Содействующего. Слова евангелиста Иоанна «вся тем быша» Иларий относит к Сыну, а слова «и без Него ничтоже бысть, еже бысть» – к Отцу. «Ты, – обращается Иларий по поводу этих слов к евангелисту, – назвал Виновника, исповедав Содейственника. Если без Него ничто, то ясно, что Он не один, потому что один есть Тот, чрез Которого, и другой Тот, без Которого. Тем и другим различается обозначение Содействующего и Действующего» (De Tr. II, 18).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

20 . Ceterum quod ad moralem pertinet locum, quia omnes saluos uult fieri dominus deus noster, dedit etiam per Ioseph his qui sunt in seruitute solacium, adtribuit magisterium, ut discerent etiam in ultima condicione posse mores esse superiores nec ullum statum inmuncm esse uirtutis, si animus se uniuscuiusque cognoscat, carnem seruituti subditam esse, non mentem multosque seruulos esse dominis liberiores, si in seruitute positi a seruilibus putent operibus abstinendum. Seruile est omne peccatum, libera est innocentia. Vnde et dominus ait: Omnis qui facit peccatum seruus est peccati. Quomodo enim non seruus auarus omnis, qui pro exiguo pecuniae lucello se ipsum auctionatur? Timet omnia ne congesta amittat qui non utenda congessit, maiore periculo seruatrus quo maiora quaesiuit. Quomodo non mendicus cui sunt parua quae possidet? Nam etsi mihi diues uideatur, sibi eget, nec testimoniis sua uota solatur qui quod optat nescit credere. Quomodo autem non et ille seruus qui subditus libidini est? Primum suis ardet incendiis et pectorissui facibus exuritur. Quibus recte dicit prophetä Ambulate in lumine ignis uesiri et in flamma, quam accendistis. Suscipit omnes metus, insidiatur somno singulorum, ut unius cupiditate potiatur, fit seruus omnium. Seruit igitur ac miseram quidem seruitutem qui ipse sibi dominos facit, ipse uult habere quos timeat; nihil enim tam speciale seruitutis est quam semper timere. Ille uero in quauis condicione seruitii semper liber qui amore non capitur, auaritiae uinculis non tenetur, metu criminis non alligatur, qui securus spectat praesentia, quem futura non terrent. Nonne tibi uidetur iste in seruitute dominari, ille autem in libertate seruire? Seruiebat Ioseph, regnabat Pharaö beatior huius seruitus quam regnum illius. Denique tota Aegyptus conlapsa esset fame, nisi regnum suum consilio seruuli subdidisset. 21 . Habent igitur unde glorientur originis seruuli; seruiuit et Ioseph. Habent unde se consolentur qui ex libertate in seruitutcm aliqua necessitate uenerunt. Habent quod imitentur, ut discant condicionem se mutare posse, non mores, esse et in uernaculis libertatem et in seruitte constantiam. Habent etiam domini quod per seruulos bonos sperent. Abraham filio per uernaculum inuenit uxorem. Benedixit dominus domum Aegyptii propter Ioseph, et facta benedictio domini in toto censu eius et in domo et in agris. Et conuertit, inquit, ei omnia quaecumque erant illi in manus Ioseph. Aduertimus quod ea quae domini gubernare non poterant seruuli gubernauerunt.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

Auctor et ipse legis Iesus Christus dominus noster quadraginta diebus et noctibus jejunavit. Si quis vero jejunium reprobat, re probet et oracionem et blasphemet esse malum demones eici, dicente domino: hoc genus non eicitur nisi in oracione et jejunio. Preceptum quippe est jejunare, sed quibus diebus sit jejunandum quibus ve prandendum, precepto domini vel apostolorum non est diffinitum asercione, sedantiqua patrum consuetudine tenet 612 aecclesia, quia et priorum instituta et consuetudo majorum pro lege tenenda sunt. Quatra feria jejunandum est, quia considerato evangelio quarta sabbati Iudei consilium inierunt, ut Jesum dolo tenerent et occiderent. Sexta autem sabbati recte jejunio deputatur, propter dominice passionis reverenciam. Sabbato quoque nihil ominus jejunandum est propter renovandam memoriam rei geste, quia discipuli dominum humane intelligentes eo die in sepulchro quiescentem doluerunt. Quintam vero feriam quidam arbitrati sunt esse dissolutam quia eo die reconciliacio sit penitencium, et eo die sanctum erisma conficitur, et eo die redemptor cum discipulis cenavit, et eis sacramentum sui corporis et sanguinis tradidit, eo die videntibus discipulis ad caelos ascendit. Dominicus certe dies propter resurreccionis gloriam et adventum sancti spiritus laeticie consecratus est. Duos qui remanent, proprio unius cujusque relinquamus arbitrio; in quibus id observandum censeo ut qui manducat non manducantem non spernat, et qui non manducat manducantem non judicet, ut quicquid 613 agimus, in gloria dei faciamus. Iejunium scilicet quod quattuor temporum dicitur antiqui patres celebrandum non frustra 614 sanxerunt, dicente psalmista: benedicam dominum in omni tempore, ut singulis quibusque temporibus anni humiliemus animam in jejunio. Primi itaque mensis jejunium dominus in exodo, quarti, septimi et decimi jejunium per Zachariam prophetam celebrari precepit, ut qui omni tempore de misericordia confidamus penitendo. Haec tibi de jejunio pauca dixisse sufficiant, quam vis plurima dici possent ejus misteria que nunc exponere non est temporis.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

80 . Vnde et de Iacob scriptum est: Expauitmente; non enim credebat eis. Expauit adfectu plebis incredulae, sed posteaquam Christi gesta cgnouit, tantis beneficiis et operibus delinitus resumpsit spiritum dicens: Magnum mihi est, si adhuc filius meus Ioseph uiuit. Ibo et uidebo illum, priusquam moriar. Primum et maximum fidei fundamentum in resur­rectionem Christi credere. Quicumque enim crediderit resuscitatum fe­stinus requirit, deuotus accedit et intima deum mente ueneratur; credit enim quod ipse non moriatur, si credat in resurrectionis auctorem. 14 .81. Et eleuans se Israel uenit ad puteum iuramenti et immolauit hostiam deo patris sui Isaac. Merito eleuatur qui festinat ad Christum. Fides praecedit deuotionem. Prius se eleuauit, postea immolauit; ille enim bene immolat qui cognitionem diuinitatis inuestigauerit. 82. Dixit autem deus ad Israel in uisu nocte dicens: Iacob, Iacob. Qui dixit: Quid est? Dicens: ego sum deus patrum tuorum: noli timere, descen­de in Aegyptum; in gentem enim magnam te faciam ibi. Ego descendam fe­cum in Aegyptum et ego deducam te in perpetuum. Quemadmodum quae ipsi legunt non intellegunt et Moysen quem Iaudant abnegant, cum eius scriptis nolunt credere! Quid euidentius quam quod hoc loco inutantur, ut ad ecclesiam dei transeant et qui ante intra Iudaeae terminos coartabantur angustos ad populum dei migrent, qui ex toto orbe, ex omnibus nationibus et populis congregatus in magnam factus est gen­tem? Denique in omnem terram exiuit sonus eorum. Vocatur ergo a filiis suis Iacob, id est a Petro Iohanne Paulo populus ludaeorum inuitatur ad gratiam. 83 . Ipse quoque deus noster proprio eum hortatur oraculo, spondet ei profectum fidei muneris sui fructum dicens eï Ioseph mittet manum super oculos tuos. Non utique sanctus patriarcha sollicitus erat a quo ei oculi clauderentur, licet etiam intellectu simplici moralis exprima­tur adfectus. Nam si eos quos diligimus cupimus frequenter amplecti, quanto magis recessuri ex hoc corpore ipso carorum pignorum tactu de­lectamur extremo et hoc mulcemur uiatieo. Tamen mystice licet nobis intellegere quod postea cogniturus deum sii populus ludaeorum. Hoc est enim mysterium, quod ucrus Ioseph immittet manus super oculos eius, ut qui non uidebat ante iam uideat. Veni ad euangelium, lege que­madmodum caecus ille sanatus sit, cui Iesus manum inposuit et eius abstulit caecitatem. Non enim morituris manum Christus inponit, sed uicturis, aut si morituris, recte, quia prius morimur, ut reuiuiscamus; non enim possumus deo uiuerc, nisi peccato ante moriamur.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

(31). Dum ergo, diabolo exultante, ista geruntur in gaudio Iudæorum, qui in nostros ubique sine ullo respectu perfidiæ probra ructabant, nocte quadam unus ex caterva Iudaica de loco, ubi in muro vigilandi curam sorte susceperant, illigatam saxo epietolam, quasi inimicos percuteret, adversariis iecit, in qua nomen sectamque designans, ut in loco custodiæ eorum scalas nocte mitterent, invitavit, dummodo ad vicem impertiti beneficii nullus Iudæorum intrinsecus captivitatem perferret aut prædam. Mane vero, amotis aliquantulum a muro inimicis, egredientes quidam extra antemurale, inter parietinas, ut solet, repertam epistolam intro deportant et publicant cunctis in foro. Mox persona producitur, convincitur et punitur. Tunc vero sæva Iudæorum immanitas, Deo et hominibus invidiosa, tandem aperta luce confunditur. Mox Danihel quoque noster, id est sanctus Cæsarius, de lacu leonum educitur, et satraparum accusatio publicatur, et impletum est de eorundem auctore: Lacum aperuit et effodit eum et incidit in foveam quam fecit. (32). Fugatis denique obsidionibus et Arelato Gothis cum captivorum inmensitate reversis, replentur baselicæ sacræ, repletur etiam domus ecclesiæ constipatione infidelium, eisque in grandi penuria alimenta pariter et vestitum homo Dei inpertitur affatim, donec singulos redemptionis munere liberaret, expenso argento omne, quod venerabilis Eonius antecessor suus ecclesiæ mensæ reliquerat, custodiens illud, quod Dominus non in aurato vase tinxit panem, non in ; argenteo vase, et discipulis præcepit non possidere aurum neque argentum. Opus vero sanctum usque ad divini ministerii dispensationem peragitur. Etenim, thuribulis, calicibus patenisque pro eorundem redemptione datis, sacratæ templi species pro veri templi redemptione venduntur. Videntur etiam hodieque securium ictus in podiis et cancellis, dum inde colomellarum ex argento facta excutiuntur ornamenta, hoc vir Dei dicens: Ne rationabilis homo sanguine Christi redemptus, perdito libertatis statu, pro obnoxietate aut Arrianus forsitan efficiatur aut Iudæus aut ex ingeuuo servus aut ex Dei servo hominis’.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010