Mucho discuten los liturgistas sobre qué quiso decir San Gregorio con estas palabras. La mayor parte las entienden en su sentido más obvio, esto es, que los apóstoles consagraban la eucaristía con la oración dominical. Pero tal afirmación, de suyo extraña, mucho más en boca de San Gregorio, choca con el sentido lógico de la reforma, ya que. si él creía que los apóstoles consagraban con el Pater noster, debía haber substituido con él la plegaria eucarística (el canon). Otros tratan de salvar la dificultad puntuando la frase de esta manera:... ad ipsam solummodo orationem oblationis, hostiam consecrarent, o bien refiriendo el término ipsam orationem no al Pater noster, sino a la plegaria; sin embargo, queda siempre el mismo contrasentido. Probablemente la explicación más aceptable es una de las que propone Lambot, quien sugiere la interpretación de la palabra consecrarent en el sentido de frangerent; o, si no, dar a la preposición ad el significado de juntamente. En este segundo caso, San Gregorio vendría a decir que los apóstoles consagraban la eucaristía con la fórmula tradicional transmitida por Cristo, acompañada antes o después por la recitación del Pater noster. Hay que observar, sin embargo, que, si originariamente pudo ser ésta la práctica de muchas comunidades orientales, Roma debió ignorarla, ya que ni San Justino ni la Traditio dicen una palabra de ello. 66. Los panes ofrecidos y consagrados se debían dividir para poder distribuirlos entre los fieles. La frase frangere, panem, que se encuentra con tanta frecuencia en los escritos apostólicos con un significado ya técnico, sinónimo de eucaristía, no perdió su significado real primitivo, el de designar la división del pan a fin de ofrecerlo a los invitados, Además, el modo de hacer esta operación ya entonces debía recordar aquel sentido sacrifical que encontramos ya en San Pablo: (cuerpo) que será Despedazado por vosotros. Por eso, se rompía, no se cortaba el pan. San Ignacio de Antioquía, lo dice expresamente: panem unum.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

No estará de más, finalmente, mencionar en este lugar algunas breves fórmulas que, aunque son verdaderas aclamaciones, son más bien expresiones ritualizadas de advertencias generales. Su constante repetirse las hizo entrar poco a poco en el formulario litúrgico. La Didascalia, por ejemplo, advierte que los niños deben estar aparte, o si no, junto a sus respectivos padres; tal aviso en las Constituciones Apostólicas se había convertido ya en una fórmula ritual dicha por el diácono: «¡Madres, recoged a vuestros niños!» De este tipo son las fórmulas State cum silentio! Silenlium habete! Audientes, atiente! Sapientia, erectil, Aliendamus! Respiciamus ad orientem! Sancta sanctis, etc., comunes en las antiguas liturgias, y las siguientes: Flectamus genual, Lévate! Procedamus in pace! Humiliate capita «vestra Deo! Ite, missa est! todavía en uso en la liturgia romana. La Oración Dominical La fórmula del Pater noster, llamada oratio dominica por ser compuesta y aplicada por el mismo Jesucristo a los apóstoles, nos fue transmitida por San Mateo (6:9–13) y por San Lucas (11:2–5) en dos relaciones algo diversas, una más desarrollada, la otra más concisa, como puede verse por los textos que confrontamos: Mt 6:9–13 : Pater noster qui es in caelis, sanctiíicetur nomen tuum, adveniat regnum tuum, fiat voluntas tua sicut in cáelo et in térra; panem nostrum quotidianum da nobis hodie, et dimitte nobis debita nostra : . sicut et nos dimittimus debito ribus nostris; et ne nos inducas in tentationem sed libera nos a malo. Lúc. 11:2–5: Pater, sanctificetur nomen tuum, pnncm nostrum quotidianum da nobis quotidie, et dimitte nobis peccata nostra, siquidem et ipsi dimittimus omni debenti nobis et ne nos inducas in tentationem. El hecho de existir estos dos tipos diversos en los Evangelios y el uso universal que siempre, desde la época apostólica, hicieron los fieles de ellos, nos explica algunas ligeras vanantes del texto, testimoniado por la tradición litúrgica y que es muy interesante conocer.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

– Nolite solliciti esse: non delinquetur ab eo qui illum fecit resurgere. Motus est autem omnis populus aduersus Simonem, ut lapidartur. et dixit Petrus: – Sinite: non est ei parum quod cognoscit suas artes nihil ualere. uiuat magis et Christi regnum crescere uideat et per inuidiam cottidie torqueatur. X Ille autem fugiens Neroni dixit se in urbe iam habitare non posse, quoniam a Galilaeis offensus fuisset. pollicetur ergo uolatum, quod in caelum portaretur et petiit imperatorem ut turris lignea fabricaretur ei et in monte Capitolino ei construeretur. constituto ergo die conuenit omnis populus a minimo usque ad maximum uidere quod Simon implere promiserat. iussit autem Nero non discedere Petrum et Paulum, sed adduci ad spectaculum istud. dixitque eis Nero: – Ecce quod parat facere Simon multum est. sed ut credam quod aliis artibus omnia faciet, uolo uidere uirtutem uestram, ut probem quod non de caelo uenit 563 . Petrus et Paulus dixerunt: – Nos homines sumus et potestatem nullam habemus, nisi deus noster qui eum in conspectu uestro confundere potest. Conuersus Petrus ad Paulum ait: – Genibus fixis oremus dominum nostrum. Et ita orare coeperunt. et Paulus Petro dicit: – Fac quod coepisti: adpropinquat enim de mundo transitus noster. Audiens hoc Nero dicit: – Et quo ituri estis ab ante meam poteststem? Paulus dicit: – Ignoramus domini uoluntatem, quo nos duci iubet; hoc tamen scimus quia cito sumus ituri. Simon dicit: – Optime imperator, ut eos scias esse fallaces, nunc tibi probabo. Imperator Nero dicit: – Comple, quod facturus es, et faciam de illis quodcumque uolueris. XI Simon autem ascendens turrem extensis manibus coepit in altum uolare, omnisque populus ut uidit clamare nimium coepit. Nero autem Petro et Paulo dicit: – Videtis, quia uere a maiestate missus est quem magum esse dixistis; uos potius estis hominum seductores. Petrus ait: – Scimus quea post paululum cum Christo erimus. Nero autem ait: – Adhuc perseueratis in uanitate hac? ego enim uideo eum paene iam caelum introire, et conamini eum adhuc falsum dicere?

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

В конце аллеи, ведущей на юг, находится небольшой храм Смертного Благовещения – на месте, где молилась Пречистая Матерь Бо жия после вознесения Сына и где Архангел Гавриил с райской ветвью в руках возвестил о Ее желанном отшествии от земли. Иконостас отсутствует, под престолом – камень, на котором стояла Пречистая. За церковью у алтаря – надгробная плита нашедшего здесь последнее упокоение игумена Серафима (Кузнецова; 1875–1959), трудами которого были доставлены в 1921 г. из уральского города Алапаевска в Иерусалим, в результате почти кругосветного путешествия, мощи святой княгини-мученицы Елизаветы Федоровны и пострадавшей с нею инокини Варвары. Монастырь Pater Noster («Отче наш») Католический женский кармелитский монастырь «Отче наш» расположен на Елеоне, неподалеку от часовни Вознесения. В 312 г. в канун битвы у Мульвианского моста, римский император Константин видел явление Креста. Годом позже Константин подписал эдикт, провозглашавший свободу христианской религии по всей империи. После Первого Вселенского Собора (325 г.), утвердившего церковное учение и положение Церкви в государстве, Константин вместе со своей матерью, святой равноапостольной Еленой, приступает к строительству христианских храмов в различных городах и провинциях, в том числе в Святой Земле. Из числа воздвигнутых, по преданию, равноапостольной Еленой в Палестине храмов наиболее известны три: храм Гроба Господня на месте Распятия и Воскресения Христа, базилика Рождества в Вифлееме и так называемая Елеона. Речь идет о величественной базилике, воздвигнутой на Масличной горе, над пещерой, в которой Спаситель вел последнюю Свою беседу с учениками и пророчествовал о гибели Иерусалима и конце света. В 614 г., при персах, Елеона была разрушена, как и все другие храмы Палестины. Прошло 500 лет – и крестоносцы воздвигли часовню на месте Елеоны, посвятив ее Молитве Господней «Отче наш», по-латыни «Pater Noster». По католическому преданию, в находящейся здесь пещере Иисус впервые научил Своих учеников Молитве Господней.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Lisovo...

La fracción del pan, que venía inmediatamente, revistió para algunos una complejidad que resultaba supersticiosa. Ciertos sacerdotes, en efecto, disponían las partículas en la patena de forma que venían a formar casi una figura humana. Desde el 558, Pelagio I, en una carta a San Pablo, obispo de Arles, había ya canonizado esta práctica; pero en el 567, el concilio de Tours la condenó formalmente y ordenó disponer las partículas en forma de cruz, a excepción de la que se depositaba en e1 cáliz. Durante esta ceremonia, que requería cierto tiempo, cantaba el coro un canto antifonal. Terminado el canto se decía la oración dominical, encuadrada, como en todas las liturgias, por un breve preámbulo y un embolismo sobre el Libera nos a malo, uno y otro variables en cada misa. He aquí dos textos de la fiesta de la Circuncisión: Ante orationem Domini. Omnipotentem sempiternum Dominum deprecemur, ut qui in Domini nostri lesu Christi circumcisione tribuit totius religionis initium perfectionemque constare, det nobis in eius portione censeri in quo íotius salutis humanae summa consistit; et orationem quam nos Dominus noster edocuit, cum fiducia dicere permittat. Pater noster... Post orationem Dominicam. Libera nos a malo, omnipotens Deus et praesta; ut incisa mole facinorum, sola in nos propitiam incrementa virtutum. Per Dominum nostrum. El Pater lo recitaba no sólo el celebrante, sino también todo el pueblo, según el rito griego. Seguía después el rito de la commixtio, con el que se depositaban en el cáliz una o más partículas consagradas. En este momento, como preparación a la comunión, a fin de que el misterio de bendición sea recibido en un cáliz bendecido, el obispo impartía a los presentes la bendición, después que el diácono los había invitado a inclinarse: Humíllate vos benedictioni. Las fórmulas usadas por el obispo eran muy prolijas y divididas en diversos incisos, a cada uno de los cuales contestaban los fieles: Amen. He aquí la de la fiesta de la Circuncisión: Deus, rerum omnium Rector et Conditor, qui omnia qrie a te facta sunt maiestate imples, scientia ordinas, pietatei Amen.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

43.8. Quidam continentes, sicut panem cum pondere edunt, ita et aquam cum mensura sumunt, adserentes ad castimoniam carnis etiam aquae abstinentiam conuenire. XLIIII. De abstinentia. 44.1a. Hoc est perfectum et rationabile ieiunium, quando noster homo exterior ieiunat, interior orat. 44.1b. Facilius per ieiunium oratio penetrat caelum. Tunc enim homo, spiritalis effectus, angelis coniungitur, Deoque liberius copulatur. 44.2. Per ieiunium etiam occulta mysteriorum caelestium reuelantur diuinique sacramenti arcana panduntur. Sic namque Danihel, angelo reuelante, mysteriorum sacramenta cognoscere meruit. Haec enim uirtus et angelorum manifestationes et eorum adnuntiationes ostendit. 44.3. Ieiunia fortia tela sunt aduersus temptamenta daemoniorum. Cito enim per abstinentiam deuincuntur. Vnde etiam Dominus et Saluator noster eorum incursus ieiuniis et orationibus praemonet superare dicens: Hoc genus non eicitur nisi per orationem et ieiunium. Inmundi enim spiritus ibi sese magis iniciunt ubi plus uiderint escam et potum. 44.4a. Sancti, quandiu in huius saeculi uita inhabitant, desiderio superni roris corpus suum aridum portant. Vnde et psalmus: Sitiuit, inquit, in te anima mea quam multipliciter et caro mea. Caro enim tunc Deum sitit, quando per ieiunium abstinet et arescit. 44.4b. Abstinentia et uiuificat et occidit; uiuificat animam, corpus necat. 44.5. Saepe abstinentia simulate agitur, ieiunia per hypocrisin exercentur. Quidam enim mira inedia corpus suum laniant, exterminantes, sicut ait euangelium, facies suas ut appareant hominibus ieiunantes. Ore namque pallescunt, corpore adteruntur, cordis alta suspiria ducunt, ante mortem quoque mortiferis se suppliciis tradunt, tantumque miseri laboris exercitium non pro Dei amore, sed pro sola humanae laudis admiratione sectantur. 44.6. Quidam incredibiliter abstinent, ut hominibus curiosis sancti appareant; sed hoc bonum abstinentiae talibus non est uirtus reputanda sed uitium, quia bona male utuntur. 44.7. Ieiunium et elemosina in abscondito sese amant, ut solus Deus qui inspicit omnia meritum operum bonorum rependat. Nam qui ea sub populari manifestatione faciunt nequaquam a Deo iustificantur, quia, iuxta sermonem euangelicum, mercedem suam ab hominibus receperunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Cántico de los tres niños (llamado Benedictiones en la regla). Laudes (el grupo de los salmos 148–150). Breve lectura del apóstol Pablo ( Capitulum). Responsorio. Himno (Splendor paternae gloriae). Versículo. Canticum de evangelio (=Benedictus). Letanía (=Kyrie eleison). Pater noster. Las horas menores tienen una estructura más sencilla: un himno inicial, tres salmos, Capitulum y versículo, letanía, Pater noster. El oficio de las vísperas está constituido esencialmente como el de laudes, con la diferencia de que tiene solamente cuatro salmos y el Magníficat en lugar del Benedictus. La hora de completas (ad Completónos se. psalmos) consta de tres salmos: 4, Cum invocarem; 90, Qui habitat in adiutorio; Ecce nunc benedicite Dominum; el himno. Capitulum con versículo, la letanía y el Pater noster; no admitía el Canticum Simeonis. Parte II Los Elementos Constitutivos del Oficio Los elementos constitutivos del oficio se pueden reducir a tres fundamentales: I. Los salmos con sus antífonas. II. Las lecturas con sus responsorios. III. Las oraciones (colecta, preces). Tal se presenta desde la época primitiva la estructura de la oración canónica, pasada substancialmente a la Iglesia de la liturgia sinagogal. Tertuliano alude a ello expresamente describiendo el orden de las vigilias: Scripturae leguntur. aut psalmi canuntur, aut adlocutiones proferuntur, aut peti-tiones delegantur. Al final del siglo IV, Nicetas, obispo de Remesiana, encomia los oficios vigiliares, en los cuales los salmos, las lecturas y las oraciones se entrelazan armónicamente para nutrir y alegrar el alma de los fieles: Et psalmis delectamur, et orationibus regimur, et interpositis lectioni-bus pascimur... Auditori quidem oratio ipsa fit pinguior, dum mens recenti lectione saginata, per divinarum rerum quas nuper audivit imagines currit. Todavía hoy, excepto las pocas añadiduras hechas más recientemente, como los himnos, los tres elementos dichos se encuentran como base del oficio. De ellos: a) la salmodia tiene el fin más directo de tributar alabanza a Dios (elemento doxológico); b) las lecturas, el de instruir (elemento didáctico); c) las oraciones, el de pedir la ayuda divina en las contingencias cotidianas de la vida.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Кроме утверждения веры в ее Божественное достоинство, против рационалистических мнений сторонников Сотириха (предшественников позднейших реформаторов), Собор сформулировал ответ на вопрос, кому была принесена Спасителем Мироспасительная Жертва и ныне приносится Евхаристия: в противоположность сторонникам Сотириха, Собор признал, что она приносится не только Богу Отцу, но всей Святой Троице. Собор основываясь на положении о едином и нераздельном действии Единосущной и Нераздельной Троицы, догматически выразил древнее учение Церкви, что примирение грешного человечества с Богом и освящение совершилось через весь домостроительный подвиг (включая сюда и Крестные страдания) Господа нашего Иисуса Христа, с участием и других Лиц Святой Троицы (благоволением Отца и содействием Святого Духа). Разделять этот единый акт примирения людей с Богом на два (сначала с Богом Сыном через воплощение, а потом с Богом Отцом через Крестную смерть Сына) крайне нечестиво и богохульно (четвертый анафематизм). Можно заключить (см. 4-й анафематизм), что Сотирих, Василаки и их единомышленники принадлежали к партии латинствующих, западников, а их умствования были навеяны „ветром с Запада” и представляют одну из многих возможных теорий западной схоластики. Это предположение подкрепляется фактом догматизирования на Тридентском Соборе учения о принесении обеих жертв одному Богу Отцу 52 , сходного с мнениями, отвергнутыми Собором 1157 г. На 6 и 22 сессиях Тридентского Собора сформулировано и католическое учение: „Dominus noster Jesus Christus... Sua Sanctissima passione in ligno crucis nobis justificationem meruit et pro nobis Deo Patri satisfecit”. (Sessio VI, с 7). „Is igitur Deus et Dominus noster, et si semel se ipsum in ara crucis, morte intercedento, Deo Patri oblatus erat, ut aeternam illis redemptionem operaretur... ...Corpus et sangninem Suum sub speciebus panis et vini Deo Patri obtulit” 53 (Sess. XXII, 1, 17 августа 1562 г.). Встречающееся иногда в нашей богословской литературе мнение о принесении жертвы Богу Отцу объясняется, очевидно, недоразумением, а, может быть, так же как это было в далеком от нас XII столетии, западным влиянием.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Simon R. Histoire critique des principaux commentateurs du Nouveau Testament, Depuis le commencement du christianisme Jusques à nôtre tems: avec une dissertation critique sur les principaux actes manuscrits qui ont été citez dans les trois parties de cet ouvrage. Rotterdam: Chez Reinier Leers, 1693. Souter A. A Study of Ambrosiaster. Cambridge: The University Press, 1905. (Text and Studies; vol. 7). Veer A. C. Saint Augustin et l’Ambrosiaster//Premières polémiques contre Julien/ed. F.-J. Thonnard, E. Bleuzen, A. C. de Veer. Paris: Desclée de Brouwer, 1974. P. 817824. (Bibliothèque Augustinienne; vol. 23). Vogels H. J. Ambrosiaster und Hieronymus//Revue Benedictine. 1956. Vol. 66. P. 14–19. Vogels H. J. Die Uberlieferung des Ambrosiaster Kommentars zu den paulinischen Briefen. Gottingen: Vandenhoeck und Ruprecht, 1959. (Nachrichten der Akademie der Wissenschaften in Gottingen, Philologisch-historische Klasse; Bd. 7). 2 Например: Ambrosiaster. Commentarius in epistulas Paulinas. Ad I Tim. 3,14//CSEL. 81/3. P. 270. 3 Augustinus Hipponensis. Ep. 82:24//CSEL. 34/2. P. 376: «Porro si quaeras vel recolas quid hinc senserit noster Ambrosius , quid noster itidem Cyprianus, invenies fortasse nec nobis defuisse, quos in eo, quod adserimus, sequeremur». 7 Leeming B. Augustine, Ambrosiaster and the Massa Perditionis//Gregorianum. 1930. Vol. 11 (1). P. 65. 8 Veer A.C. Saint Augustin et l’Ambrosiaster//Premières polémiques contre Julien/ed. F.-J. Thonnard, E. Bleuzen, A. C. de Veer. Paris, 1974. P. 817–824. (Bibliothèque Augustinienne; vol. 23). nam sic et sanctus Hilarius intellexit quod scriptum est, «in quo omnes peccaverunt»: ait enim: «in quo, id est in Adam, omnes peccaverunt». Deinde addidit: «manifestum in Adam omnes peccasse quasi in massa: ipse enim per peccatum corruptus, omnes quos genuit nati sunt sub peccato». haec scribens Hilarius sine ambiguitate commonuit, quomodo intellegen dum esset «in quo omnes peccaverunt in quo (- id est in Adam-) omnes peccaverunt. (ideo dixit in quo, cum de muliere loquatur, quia non ad speciem retulit, sed ad genus.)3. manifestum (ita que est in Adam omnes peccasse quasi in massa). Ipse enim per peccatum corruptus quos generavit (genuit), omnes nati sunt sub peccato . Ex eo igitur cuncti peccatores

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosiast/amv...

Sciebat enim, quod pro redemptione nostra incarnatus Dei filius fuerat, sed omnino quod idem redemtor noster illum moriendo transfigeret, nesciebat“ 575 . Это последнее обстоятельство и объясняет нам, почему диавол, зная Христа за воплощенного Сына Божия, однако же, позволил обмануть себя, причем подробности этого обстоятельства у св. Григория образно представляются так 576 : Искупитель расставил сети, в которые попал диавол, подобно рыбе. Человеческая природа И. Христа была той обольстительной приманкой, на которую попал обольститель рода человеческого, а Божество, неразрывно соединенное с человеческой природой Христа, есть скрытая уда, которая пронзила диавола. Quis nesciat, quod in hamo esca ostenditur, aculeus occultatur? Esca enim provocat, ut aculeus pungat. Dominus itaque noster, ad humani generis redemtionem veniens velut quendum de se in necem diaboli hamum fecit. Assumsit enim corpus, ut in eo Behemoth iste quasi escam suam mortem carnis appeteret“ 577 . Взявши Бессмертного, чтобы Его умертвить, он потерял смертных, которые были в его власти. 213 „Слово о воплощении Бога Слова“, стр. 80; Твор. св. отец. т. I, св. Афанасия Александр. ч. 1-ая. Москв. 1851. 214 „Слово о воплощении Бога Слова“, стр. 156–157. Твор. св. отец. т. XVII, св. Афанасия Александр, ч. 1. Москв. 1851. 218 Если же впоследствии Августин и другие, точно уяснив себе, что господство диавола над людьми попущено Богом как один из видов наказания человека за грех, все-таки вместе с тем утверждали, что диаволу как выкуп за людей дана была кровь Христова, – это с их стороны было не более, как печальное недоразумение, коренившееся, впрочем, в той очень распространенной в святоотеческий период мысли, что если бы Господь исхитил людей из плена диавола одною силою, то диавол мог бы жаловаться на несправедливость Бога в отношении к нему, выразившуюся в том, что он потерпел насилие от Бога. 219 Мысль о влиянии Оригена на Афанасия в раскрытии последним учения об искуплении разделяется и западными богословами.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Orfanits...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010