Кроме утверждения веры в ее Божественное достоинство против рационалистических мнений сторонников Сотириха (предшественников позднейших реформаторов), Собор сформулировал ответ на вопрос, кому была принесена Спасителем мироспасительная Жертва и ныне приносится Евхаристия: в противоположность сторонникам Сотириха, Собор признал, что она приносится не только Богу Отцу, но всей Святой Троице. Собор, основываясь на положении о едином и нераздельном действии единосущной и нераздельной Троицы, догматически выразил древнее учение Церкви, что примирение грешного человечества с Богом и освящение совершилось через весь домостроительный подвиг (включая и Крестные страдания) Господа нашего Иисуса Христа, с участием и других Лиц Святой Троицы (благоволением Отца и содействием Святого Духа). Разделять этот единый акт примирения людей с Богом на два (сначала с Богом Сыном через воплощение, а потом с Богом Отцом через Крестную смерть Сына) крайне нечестиво и богохульно (четвертый анафематизм). Из этого можно заключить, что Сотирих, Василаки и их единомышленники принадлежали к партии латинствующих, западников, а их умствования были навеяны «ветром с Запада» и представляют одну из многих возможных теорий западной схоластики 176 . Это предположение подкрепляется фактом догматизирования на Тридентском Соборе учения о принесении обеих жертв одному Богу Отцу 177 , сходного с мнениями, отвергнутыми Собором 1157 г. На 6 и 22 сессиях Тридентского Собора сформулировано и католическое учение: «Господь наш Иисус Христос... Своим святейшим страданием на древе крестном заслужил для нас оправдание и принес удовлетворение за нас Богу Отцу» (Dominus noster Jesus Christus... sua sanctissima passione in ligno crucis nobis justificationem meruit et pro nobis Deo Patri satisfecit. Sessio VI.7). «Он Бог и Господь наш, и если однажды на алтаре крестном, приняв смерть, Самого Себя принес Богу Отцу, чтобы совершить для них вечное искупление» (Is igitur Deus et Dominus noster, et si semel se ipsum in ara crucis, morte intercedento, Deo Patri oblatus erat, ut aeternam illis redemptionem operaretur)...

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Testimonium enim dei Iesus Christus. Filius ergo dei, filius Iohannes domini. Etenim Iohannes non erat lumen, sed venit ut testimonium diceret de lumine. Verbum igitur et vox filius est, ipse vita, ipse g-logos, ipse motus, ipse g-nous, ipse sapientia, ipse exsistentia et substantia prima, ipse actio potentialis, ipse g-on primum, vere g-on ex quo omnia g-onta et per quem et in quo, qui est medius in angulo trinitatis, patrem declarat praeexsistentem et conplet sanctum spiritum in perfectionem. Ut enim dixit Paulus beatus: evangelium est virtus dei et sapientia, virtutem filium adsignificans, quod omnia per ipsum. Verbo enim virtutis fiunt omnia et sapientia sancti spiritus perfecta fiunt omnia. Si igitur deus ista, simul ista tria. Quoniam autem unum duo, omnia simul exsistunt in counitione, simul exsistente vita in patre, in qua est et sanctus spiritus, secundum exsistentiam, quoniam tria unum erant et semper sunt. Si igitur aeterna vita filius elucescentia est praeaeternae vitae, ipsa autem vita cognoscentia perfecta et aeterna vita – tunc enim perfecta, cum cognoverit et quae et cuius sit, quoniam a semet ipsa, sed iussione patris, tunc enim in semet exsistens non fit infinita, salvans et salvata a semet ipsa – necesse est intellegere et dicere quod potentia dei in ipsa est, hoc est pater in filio. Ipsa autem per semet ipsam infinita fuit et hoc significat: et g-logos caro factus est. Infinito enim motu in inferiora vita descendit et vivefecit corruptionem, cuius causa universalis g-logos et potentia vitae caro factus est, ut dixit Angelus: spiritus sanctus adveniet in te et virtus altissimi inumbrabit tibi. Natus est igitur Iesus Christus secundum carnem de Maria et ex sancto spiritu, virtute altissimi. 57. Omnia igitur Christus dominus noster, caro, sanctus spiritus, altissimi virtus, g-logos. Ipse complevit mysterium, ut omnis vita cum carne, adimpleta lumine aeterno, recurrat ab omni corruptione in caelos. Neque igitur solum caro, neque solum sanctus spiritus, neque solum spiritus, nec g-logos solum, sed simul omnia dominus noster Iesus.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

La anáfora comienza con el conocido preámbulo dialogado, no obstante el saludo inicial, que es aquel más amplio y solemne de San Pablo: Gratia omnipotentis Dei et caritas D. N. lesu Christi et communicatio S. Spiritus sit cura ómnibus oobis 35 . Después se extienda largamente, comenzando por los infinitos atributos de Dios y llegando a las maravillas obradas por El en la creación de los ángeles, de los astros, denlas cosas y del hombre. Y después de haber recordado la caída y la condenación, evoca las grandes figuras de los patriarcas: Noé, Lot, Abraham, Isaac, Jacob, José, Moisés, Josué. En este punto se interrumpe bruscamente el pensamiento para volver al concepto de Dios, adorado por innumerables legiones de ángeles, los cuales cantan incesantemente (et omnis populus simul dicat): " Sanctus, sanctus, sanctus Dominus Sabaot; Pleni sunt caeli et térra gloria eius; Benedictus in saecula. Amen. Et pontifex deinceps dicat: Sanctus enim veré est et sanctissimus, altissimus et superexaltatus in saecula. Sanctus etiam unigenitus F’ilius tuus Dominus noster et Deus Iesus Christus...» Y continua, conmemorando la encarnación en el seno virginal de María, la vida, la pasión, la muerte, la resurrección, la ascensión. Después, aludiendo al precepto del Señor: Hoc facite in meara commemorationem. reproduce la escena de la institución de la santísima Eucaristía, junto con las palabras consecratorias; recuerda de nuevo la pasión, la muerte, la resurrección, la venida gloriosa del Señor, y decide que ut mittas Spiritum sanctum tuum super hoc sacrijicium... et efficiat hunc panera corpus Christi tui et hunc calicem sanguinem Christi tai, ut qui, eius participes fiunt, ad pietatem confirmentur. Es la epiclesis oriental. La plegaria eucarística se termina con una larga oración a Dios en favor de toda clase de personas y con la doxología final: Quoniam tibí omnis gloria, veneratio et gratiarum actio, honor et adoratio Patri et Filio et Sancto Spiritui, et nunc et seraper et infinita et sempiterna saecula saeculorum. Amen, seguida de una bendición del obispo. Las Constituciones no traen la recitación del Pater noster, que la recuerda San Cirilo y San Crisóstomo, recitada con voz unánime por todos los presentes y concluida con una breve doxología.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Quoniam vero quae ad cultum pertinent, intimo plane vinculo cum eiusdem obiecto conserta sunt, neque rata et fixa manere possunt, si illud anceps sit, et in ambiguo versetur, idcirco Decessores Nostri Romani Pontifices omni cura Conceptionis cultum amplificantes, illius etiam obiectum ac doctrinam declarare, et inculcare impensissime studuerunt. Etenim clare aperteque docuere, festum agi de Virginis Conceptione, atque uti falsam et ab Ecclesiae mente alienissimam proscripserunt illorum opinionem, qui non Conceptionem ipsam, sed sanctificationem ab Ecclesia coli arbitrarentur et affirmarent. Neque mitius cum iis agendum esse existimarunt, qui ad labefactandam de Immaculata Virginis Conceptione doctrinam excogitato inter primum atque alterum Conceptionis instans et momentum discrimine, asserebant, celebrari quidem Conceptionem, sed non pro primo instanti atque momento. Ipsi namque Praedecessores Nostri suarum partium esse duxerunt, et beatissimae Virginis Conceptionis festum, et Conceptionem pro primo instanti tamquam verum pultus obiectum omni studio tueri ac propugnare. Hinc decretoria plane verba, quibus Alexander VII Decessor Noster sinceram Ecclesiae mentem declaravit inquiens «Sane vetus est Christifidelium erga eius beatissimam Matrem Virginem Mariam pietas sentientium, eius animam in primo instanti creationia, atque infusionis in corpus fuisse speciali Dei gratia et privilegio, intuitu meritorum Iesu Christi eius Filii humani generis Redemptoris, a macula peccati originalis praeservatam immunem, atque ia hoc sensu eius Copceptionis festivitatem solenmi ritu colentium, et celebrantiumûAlexander VII. Const. Sollicitudo omnium Ecclesiarum VIII. Decembria 1661.. Atque illud in primis solemne quoque fint iisdem Decessoribus Nostris doctrinam de Immaculata Dei Matris Conceptione sartam tectamque omni cura, studio et contentione tueri. Etenim non solum nullatenus passi sunt, ipsam doctrinam quovis modo a quopiam notari atque traduci, veram etiam longe alterius progressi perspicuis declarationibus, iteratisque vicibus edixerunt,doctrinam, qua Immaculatam Virgine Conceptionem profitemur, esse, suoque merito haberi cum ecclesiastica cultu plane consonam, eamque veterem, ae prope universalem et eiusmodi, quam Romana Ecclesia sibi fovendam, tuendamque susceperit, atque omnino dignam, quae in sacra ipsa Liturgia, solemnibusque precibus namparetur. Neque his cententi, ut ipsa de In-unaculato Virginis Conceptu doctrina inviolata persisteret, opinionem huic doctrinae adversam sive publice, sive privatim defendi posse severissime prohibuere, eamque multiplici veluti vulnere confectam esse voluerunt. Quibus repetitis luculentissimisque declarationibus, ne inanes viderentnr, adiecere sanctionem: quae omnia laudatus Praedecessor Noster Alexander VII his verbis est complexus.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/kato...

«Гомилии на Евангелие от Луки» на греч. языке, при истолковании Лк 6. 21, 24, 43 ( Orig. In Luc. hom. Fragm. 73-75//SC. 87. P. 524-526). Труд Оригена оказал влияние на 5 гомилий свт. Григория Нисского, произнесенных после 379 г.; они вошли в соч. «О молитве Господней» ( Greg. Nyss. De orat. Dom.). В «Беседах на святого евангелиста Матфея» свт. Иоанна Златоуста на греч. языке (ок. 390) истолкованию молитвы «О. н.» посвящена одна гомилия ( Ioan. Chrysost. In Matth. 19//PG. 57. Col. 273-285). Под именем свт. Иоанна также сохранился ряд проповедей на отдельные прошения молитвы ( Ioan. Chrysost [Sp.]. De angusta porta et in orationem dominicam//PG. 51. Col. 41-48; Idem. Interpretatio orationis Pater noster//PG. 59. Col. 627-628; In orationem Pater noster. (Ined.) - CPG, N 4896). Комментарий к словам молитвы содержится в приписанном свт. Иоанну «Незавершенном сочинении на Евангелие от Матфея» на лат. языке (Opus imperfectum in Matthaeum. 14//PG. 56. Col. 711-715), принадлежащем, по всей видимости, арианскому автору, жившему во 2-й пол. V в. (CCSL. 87B. P. V). До наст. времени дошло толкование свт. Кирилла Иерусалимского сер. IV в. в составе его «Тайноводственных поучений» ( Суг. Hieros. Mystag. V 11-18//SC. Vol. 126. P. 160-168). Толкование на слова молитвы представлено в «Катехизических гомилиях» Феодора, еп. Мопсуестийского, созданных в кон. IV в. ( Theod. Mops. Hom. catech. 1. P. 281-321). Небольшие фрагменты толкований на нек-рые прошения «О. н.» Аполлинария Лаодикийского, свт. Кирилла Александрийского сохранились в катенах на Евангелие от Матфея ( Reuss J. Matthaus-Kommentare aus der griechischen Kirche. B., 1957. S. 9, 174-175). Из «Толкования на Евангелие от Луки» свт. Кирилла Александрийского сохранилось 7 гомилий во фрагментах катен, посвященных истолкованию «О. н.» на греческом ( Cyr. Alex. In Luc. 70-77// Reuss J. Lukas-Kommentare aus der griechischen Kirche. B., 1984. S. 117-123) и сирийском (Idem.//CSCO. T. 140. Syr. 70. P. 191-217) языках. От нач. VII в. на греческом сохранилось «Толкование на молитву Господню» прп. Максима Исповедника ( Maximus Conf. Exp. orat. dom.// Maximi Confessoris. Opuscula exegetica duo/Ed. P. Van Deun. Turnhout, 1991. P. 27-31). Наиболее ранними и самыми авторитетными истолкованиями прошений молитв на лат. Западе являлись написанный ок. 198-204 гг. раздел в трактате Тертуллиана «О молитве» ( Tertull. De orat. 1-9//CCSL. Vol. 1. P. 257-263) и сочинение свт. Киприана Карфагенского «О молитве Господней» ( Cypr. Carth. De orat. Dom.). Свт. Амвросий Медиоланский истолковывал молитву в рамках своих тайноводственных бесед, вошедших в трактат «О таинствах» ( Ambros. Mediol. De sacr. V 4-30//CSEL. Vol. 73. P. 65-72). От нач. IV в. сохранилось поэтическое переложение «О. н.» авторства латинского поэта Ювенка в составе его труда, посвященного гармонизации текста Евангелий ( Gai Vetti Aquilini Iuvenci. Evangeliorum libri quattuor. I 590-600//CSEL. 24. P. 31-32).

http://pravenc.ru/text/2581755.html

аудитории ( Gai Vetti Aquilini Iuvenci Evangeliorum libri quattuor. I 590-600//CSEL. 24. P. 31-32). Также отражение этой дисциплины видят в трактате IV в. «О Троице», чья принадлежность Дидиму Слепцу оспаривается (CPG, N 2570), где говорится о молитве словами «О. н.» только в среде верных ( Did. Alex. De Trinit. [Sp.] III 39). Более наглядный и убедительный пример подобной практики обнаруживается в трудах свт. Амвросия Медиоланского, к-рый считал, что текст «О. н.» должен сохраняться в тайне не только от неверующих, но и от еще не принявших крещения в процессе катехизации, при этом свою позицию он основывал на запрете Мф 7. 6. Регламентируя ее сакральный статус для посвященных, свт. Амвросий Медиоланский высказывает предупреждение о том, чтобы по неосторожности не раскрыть таинственное значение прошений «О. н.», как и Символа веры ( Ambros. Mediol. De Cain. I 9. 37). Кроме того, косвенным свидетельством этой практики может служить тот факт, что в трактат «De Mysteriis» (в отличие от трактата «De Sacramentis», направленного к новокрещеным), обращенный к катехуменам, свт. Амвросий не включает пояснение «О. н.» (так же обстоит дело и с толкованием на Евангелие от Луки - Hammerling. 2010. P. 63-64). «Pater Noster». Фрагмент 6-й главы Евангелия от Матфея (The Codex Beneventanus. 739–760 гг. Lond. Brit. Lib. Add. 5463. Fol. 21r) «Pater Noster». Фрагмент 6-й главы Евангелия от Матфея (The Codex Beneventanus. 739–760 гг. Lond. Brit. Lib. Add. 5463. Fol. 21r) Вероятно, к сер. V в. disciplina arcani была значительно смягчена: отмечается отказ от практики «тайного» отношения к словам молитвы «О. н.», ее изучение становится существенной частью оглашения. Это переходное отношение наглядно представлено в трудах блж. Августина, где подробно раскрыто место «О. н.» в уникальной и детально разработанной последовательности подготовки ко крещению. В проповедях ( Aug. Serm. 56-59), написанных ок. 410-412 гг., блж. Августин представляет объяснение «О. н.», обращенное к оглашаемым, готовящимся принять крещение в течение Великого поста.

http://pravenc.ru/text/2581755.html

La reunión de la mañana del Sábado Santo debía cerrarse con una última alocución del obispo a los elegidos sobre el misterio bautismal inminente. Antequam baptizaremini – les decía San Agustín – die sabbati, locuti sumus vobis de sacramento fontis, in quo íinguendo eratis. El fervor de la espera, que hacía vibrar aquellos corazones, lo expresa felizmente la colecta romana de clausura del rito vigiliar: «Dios eterno y omnipotente, mira propicio la devoción del pueblo, que espera su renacimiento lo mismo que un ciervo anhela la fuente de agua; y concédele que la sed de la santa fe, por gracia del sacramento del bautismo, santifique las almas y los cuerpos.» La «traditio «del «Pater noster.» La traditio orationis dominicae tenía lugar en África la dominica quinta de Cuaresma, inmediatamente después de la provisional redditio del símbolo. Decía, en efecto, San Agustín: Reddidistis quod creditis, audite quod oretis; y que explicaba en otro lugar el mismo santo Obispo: Ordo est aedificationis vestrae, ut discatis prius quid credatis, et postea quid petatis. No poseemos pormenores sobre el rito, excepto la circunstancia de que se hacía después de la lectura del Evangelio de San Mateo 6:7–13, pero es fácil adivinar cómo se realizaba. Las alabanzas y el comentario del Pater noster, al cual Tertuliano, Orígenes y San Cipriano habían consagrado libros a propósito, eran bien conocidos; San Agustín en sus escritos se hace eco frecuentemente, exaltándolo como la primera y la más comprensiva de las oraciones cristianas. No está claro si la liturgia de Roma en un primer tiempo, es decir, en los siglos IV-V, poseía, además de la traditio symboli, también la del Pater y la de los cuatro Evangelios, que vemos en uso al final del siglo VI, y cuyos ritos con las fórmulas relativas están contenidos en el gelasiano primitivo y en el XI OR. Es probable suponer que Roma en un principio recogió del uso africano la traditio orationis dominicae y poco más tarde instituyó la traditio evangelii, que el diácono Juan en su carta del 492 no conocía todavía, pero que quedó siempre como una característica exclusiva de Roma. El ordenado arreglo de estos varios elementos litúrgicos debió comenzar quizá bajo el pontificado del gran papa liturgista San Gelasio I (492–495), de África, y terminarse en el siglo siguiente. Las «Traditiones «en Roma en los siglos VI-VII.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

В конце аллеи, ведущей на юг, находится небольшой храм Смертного Благовещения – на месте, где молилась Пречистая Матерь Божия после вознесения Сына и где Архангел Гавриил с райской ветвью в руках возвестил о Ее желанном отшествии от земли. Иконостас отсутствует, под престолом – камень, на котором стояла Пречистая. За церковью у алтаря – надгробная плита нашедшего здесь последнее упокоение игумена Серафима (Кузнецова; 1875–1959), трудами которого, как мы помним, были доставлены в 1921 г. из уральского города Алапаевска в Иерусалим, в результате почти кругосветного путешествия, мощи св. княгини-мученицы Елизаветы Феодоровны и пострадавшей с нею инокини Варвары. Монастырь Pater Noster («Отче наш») Католический женский кармелитский монастырь «Отче Наш» расположен на Елеоне, неподалеку от часовни Вознесения. Из числа храмов, воздвигнутых, по преданию, св. равноап. Еленой в Палестине, наиболее известны три: храм Гроба Господня, на месте Распятия и Воскресения Христа, базилика Рождества в Вифлееме и так называемая Елеона. Речь идет о величественной базилике, воздвигнутой на Масличной горе, над пещерой, в которой Спаситель вел последнюю Свою беседу с учениками и пророчествовал о гибели Иерусалима и о конце мира. В 614 г., при персах, Елеона была разрушена, как и другие храмы Палестины. Прошло 500 лет – и крестоносцы воздвигли часовню на месте Елеоны, посвятив ее Молитве Господней «Отче наш», по-латыни «Pater Noster». По католическому преданию, в находящейся здесь пещере Иисус впервые научил Своих учеников Молитве Господней. Паломники, приходящие в монастырь, могут быть, на первый взгляд, разочарованы. Там действительно находится крипта и другая пещера, именуемая «Пещерой Символа» (т. е. молитвы «Верую»), но кроме незначительных фрагментов кладки да нескольких разрозненных баз от древних колонн, от древней византийской церкви мало что осталось. Еще меньше сохранилось от скромной капеллы крестоносцев, разрушенной Саладином в 1187 г. Намерение французского правительства построить здесь храм, посвященный Св. Сердцу Иисусову (аналог парижского собора Сакре-Кёр, на Монмартре), окончилось ничем: деньги истекли раньше, чем приступили (в 1927 г.) к строительству. Алтарный камень и кафедра под открытым небом – все, что осталось от замысла современных храмостроителей.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Lisovo...

Peto uos ut rogetis eum pro me ut dimittat me ire ad alteram prouinciam. Tunc Bartholomaeus apostolus ait: – Confitere inmundissime daemon, istos omnes qui hic aegrotationes uarias patiuntur, quis est qui eos laesit? Respondit daemon: – Princeps noster diabolus sic quo modo religatus est, ipse nos mittit ad homines ut laedamus primo quidem carnem eorum, quoniam in animas hominum non possumus habere potestatem nisi sacrificauerint 575 : at ubi pro salute corporis sui nobis sacrificauerint, cessamus nocere eos, quia iam in animas eorum potestatem habere incipimus. iam ergo per hoc quod ab eorum laesione cessamus uidemur curare eos, et colimur quasi dii, cum pro certo simus daemones ministri eius quem in cruce positus lesus uirginis filius religauit. a die qua eius discipulus huc uenit apostolus Bartholomaeus ardentibus catenis strictus consumor, et ideo loquor quia iussit mihi. nam ausus non essem loqui eo praesente, nec ipse princeps noster. Dicit ei apostolus: – Quare non saluas hos omnes qui ad te conuenerunt? Dicit ei daemon: – Nos quando corpora laedimus, nisi animas laeserimus, corpora in sua laesione perdurant. Dicit ei apostolus: – Et quomodo animas laeditis? Respondit daemon: – Cum crediderint nos esse deos et sacrificauerint nobis, tollit se deus ab his qui sacrificant, et nos uulnera corporum non tollimus sed migramus ad animam. Tunc dicit apostolus ad plebem: – Ecce quem deum putabatis, ecce quem putabatis curare uos. audite nunc uerum deum creatorem uestrum qui in caelis habitat, non lapidibus uanis credatis. sed si uultis ut orem pro uobis et omnes hi sanitatem recipiant, deponite idolum hoc et confringite, et cum hoc feceritis templum hoc Christi nomini dedicabo et vos omnes in isto templo Christi baptismate consecrabo. Tunc iussu regis omnes populi miserunt funes et trocleas et simulacrum non poterant euertere. apostolus autem dixit eis: – Soluite uincula eius. Cumque exsoluissent omnia, dixit ad daemonem qui in eo erat: – Si uis ut non te faciam in abyssum mitti, exi de isto simulacro et confringe illud, et uade in deserta ubi nec auis uolat nec arator arat nec umquam uox hominis resonat.

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

52 . Parauerunt autem munera, donec introiret Ioseph meridie. Acelerauit meridiem fides Pauli. Ante caecus erat, postea coepit lumen uidere iustitiae, quoniam qui reuelat ad dominum uiam suam et sperat in eum, dominus quoque educet tamquam lumen iustitiam eius et idicium eius sicut meridiem. Et Abrae quando deus apparuit ad ilicem Mambrae, meridies erat, cui de praesentia domini lux aeterna fulgebat. Meridies est, quando Ioseph uerus in domum suam intrat, ut prandeat. Tunc enim plus dies lucet, quando sacramenta celebramus. 53. Et intulerunt, inquit, ei munera. Nos munera inferimus, ille instaurat conuiuium. Ille dicit: Adponite panes, quos soli Hebraei sumunt, Aegyptii manducare non possunt. Sed ante conuiuium quanta dignatio! Quam usus istius et sedulitatis et gratiae morale magisterium! Adhuc de calumnia, quam sibi a Ioseph fieri putabant, fratres suspecti erant. Ille inuitabat ad prandium: horum nutabat adfectus, illius perseuerat gratia. Primus adpellat, primus interrogat: Quomodo habetis? 54 . Et iterum ait: Recte est pater uester senior? Superioris est inferiorem ad conloquium prouocare, dare sermonis fiduciam, quaerere non solum de ipsis, sed etiam de parentibus. 55 . Respondent illï Recte est puer tuus, pater noster. Ille seniorem dixit, ut honoraret: isti puerum nominarunt, ut deferrent humilitatis obsequium, quod senectus honoratae sit dignitatis, pueritia autem subiecta uideatur et propior uerecundiae quam superbiae. 56. Respiciens autem oculis uiclit Beniamin fratrem suum ex eadem matre. Morale est, ut quos diligimus eos uideamus prae ceteris et quos animi intentio tenet priores eos obtutus offendat oculorum, siquidem plerumque circa alia mentis occupatione districti quos habemus ante oculos non uidemus. Ita duce animo dirigitur noster aspectus. Vidit igitur Beniamin fratrem suum sanctus Ioseph, quem tenebat animo, quem oculis requirebat, quo absente fratres paene non uiderat. quia uidere nihil proderat. Nec solum uidisse contentus quasi nesciret interrogauit: Hic frater uester est adulescentior? Consuetudo et gratia caritatis est, ut dilectos nobis non solum oculis, sed etiam sermone teneamus.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010