7) З авещание 12 патриархов, сохранившееся в греческом, армянском и древнеславянском переводах, содержит увещания 12 сыновей Иакова к своим детям, причем в них проскальзывают и апокалиптические мотивы. К этой группе присоединяются апокрифы, сохранившиеся только в незначительных отрывках или же известные почти по названию (Жизнь Адама и   65.212           Апокалиптика и социализм Булгаков: Два Града, 209   Евы, Апокалипсисы Илии, Софонии, Захарии, Моисея, Авраама, завещания и др.). В значительной степени христианский характер носит апокриф  Мученичество Исайи (Avafiawcov Jfaaiov uлuascensio Jesaiae). Особое место в апокалиптической литературе занимают  cuбuллuhы (oracula sybillina). Эти пророчества сивилл, с их коллективной псевдонимностью, слагаются в течение долгих веков, легенда приурочивает появление сивилл k VIII beky до Рождества Христова в Малой Азии, вообще к Востоку. Платон (Phaedrus, 244 АВ) говорит о сивилле как общественной пророчице. В Риме сибиллины удерживают каноническое значение до конца императорской эры . Затем формой сивиллиных пророчеств воспользовалось эллинизированное иудейство, а вслед за ним и христианский мир (ссылки на сивиллины среди церковных писателей мы встречает у св. Иустина Мученика, Афенагора, Феофила, особенно у  Климента Александрийского, Лактанция и даже у Августина De civitate Dei, lib. XVIII, cap. XXIII). Об авторитете сивиллин в средневековой церкви свидетельствуют как известный стих Dies irae, dies ilia Solvet Saeclum in fovilla   65.213           Апокалиптика и социализм Булгаков: Два Града, 210 так и место на плафоне Сикстинской капеллы, т. е. в храмовой иконописи, отведенное четырем сивиллам Микеланджело. Сохранившиеся благодаря такому уважению тексты (из известных по заглавиям 15 книг мы не имеем только трех – книг IX, Х, XV) содержат много апокалиптических мотивов иудейства и раннего христианства , особенное значение имеют книги III, IV, V. Наконец, раввинская теология, талмуд, древние иудейские молитвы (шмонеэзра, габинену, каддиш, музаф) содержат также некоторые прошения эсхатологического характера . Не чужд апокалиптике оказался даже такой платонизирующий спиритуалист и индивидуалист, как Филон . Надо думать, что известными в настоящее время памятниками, конечно, далеко не исчерпывается апокалиптическаялитератураизучаемойэпохи.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=976...

После молитвы священнодействующий читает внятным голосом Апостол. На торжественной литургии иподиакон читает (cantat) Апостол, а священнодействующий в то же время произносит его тихим голосом. Отвечают: Благодарение Богу. После Апостола читаются Степенны (gradualia), потом произносятся два Аллилуиа, потом стих и после стиха одно Аллилуиа. (например, в праздник блж. Августина ) Уста праведника изрекают премудрость, и язык его произносит правду. Стих. Закон Бога его в сердце у него; не поколеблются стопы его (см. Пс. 36: 30–31 ). Аллилуиа, аллилуиа. Стих. Я обрел Давида, раба Моего, святым елеем Моим помазал его ( Пс. 88, 21 ). Аллилуиа 1568 . В недели перед Пасхой, от Septuagesima до Великой Субботы, и в некоторые другие дни 1569 не говорится Аллилуиа, а вместо него говорится Tractus. (например, во время Св. Четыредесятницы) Господи, не по грехам нашим, которые мы совершили, и не по беззакониям нашим воздай нам (см. Пс. 102, 10 ). Стих. Господи, не помяни грехов наших предков 1570 ; скоро да предварят нас щедроты Твои; ибо мы весьма истощены (ср. Пс. 88, 8 ). Стих. Помоги нам, Боже, Спаситель наш, и ради славы имени Твоего, Господи, избавь нас, и прости нам грехи наши ради имени Твоего (П с. 88, 9 ). Вместо Tractus говорится Sequentia в праздник Пасхи: Victimae Paschali, в праздник Пятидесятницы: Veni, Sancte Spiritus, в праздник Тела Христова: Lauda Suum Salvatorem, а на литургиях заупокойных кроме Tractus говорится Sequentiä Dies irae, dies illa, без Аллилуиа. По окончании этого, если литургия торжественная, диакон полагает книгу Евангелий на средине алтаря, и священнодействующий благословляет фимиам, как сказано выше; потом диакон, коленоприклонившись перед алтарем с соединенными руками, говорит: Очисти сердце мое и уста мои, всемогущий Боже, очистивший уста Исаии пророка углем огненным; так и меня сподоби очистить Твоею благой милостью, чтобы я мог достойно возвещать святое Евангелие Твое, через Христа Господа нашего. Аминь. Потом поднимается, берет книгу Евангелий с алтаря и, опять коленоприклонившис, испрашивает благословение священника, говоря: Повели, владыка, благословить 1571 .

http://azbyka.ru/otechnik/Pravoslavnoe_B...

ещё немного, и мир уже не увидит Меня, а вы увидите Меня, ибо Я живу и вы будете жить» ( Ин. 14: 18–19 ). «И когда пойду и приготовлю вам место, приду опять и возьму вас к Себе, чтобы и вы были, где Я» (3). Это обетование, во всей широте своей не имеющее определённости, является всеобъемлющим. Оно вмещает в себя разные аспекты как эсхатологии, так и апокалиптики. Обращённое к ученикам, которых верность и мужество имеют в эту ночь претерпеть страшное испытание, оно, по крайней мере, тогда ещё не является устрашающим. Напротив, как и вся прощальная беседа, оно звучит благословляющей и любящей лаской даже несмотря на то, что оно содержит в себе печальное предостережение: «вот наступает час, и настал уже, что вы рассеетесь каждый в свою сторону и Меня оставите одного» (16:32). Однако это не мешает тому, что сказано дальше, в первосвященнической молитве: «сие говорю в мире, чтобы они имели радость совершенную» (17:13). Таким образом, в свете четвёртого Евангелия в известном смысле растворяются и преодолеваются трагические ужасы Откровения, причём – надо это помнить – и то, и другое принадлежит, по свидетельству Церкви, одному и тому же священному писателю, возлюбленному апостолу, и, кроме того. Евангелие написано не прежде, но после Откровения. Поэтому можно сказать, что уже в пределах четвероевангелия имеется двоякое или, во всяком случае, сложное восприятие Парусии не только как Страшного Суда, но и радостной встречи осиротевшими апостолами, а в лице их и вместе с ними и всем человечеством в мир возвращающегося, «паки грядущего со славою» Христа. Но что же означает и как звучит «ей, гряди, Господи Иисусе» в Откровении, а вместе с ним и во всем первохристианстве (у ап. Павла, 1Кор. 16:22 ; Didache X, 6: «маранафа», арамейское: «Господь, гряди!»)? Прежде всего очевидна вся разница оттенков в характере чаяния Парусии здесь и в Евангелиях, по крайней мере, синоптических. Может ли и смеет ли, дерзает ли тварь, трепещущая «страшного дня судного», его в то же время призывать? Этого нет и не может быть в отношении к dies irae dies ilia, в который quid sum ego tune dicturus.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergij_Bulgako...

Morbus igitur est proprie ct conditio. Morbus, quia, sicut ille ex amore sui lapsus est, ita et nos labimur; conditio, quia, sicat ille servus est factus et morti obnoxius, sic et nos servi et filii irae nascimur et morti obnoxii. Quanquam nihil morer hunc morbum et conditionem juxta Pauli morem adpellari peccatum, imo tale est peccatum, ut, quicunque in eo nascuntur, hostes et adversarii Dei sint: hue enim tradit illos naluitatis conditio,non sceleris perpelratio, nisi quantum hoc semel perpetravit primus parens». Coll. confess. in eccl. reform. public. ed. Niemeyer 1840, p. 20; „Unde colligimus, peccatum originals morbum quidem esse, qui tamen per se culpabilis non est, nec damnationis poenam inferre potest... donec homo contagione hac corruptus legem Domini transgreditur, quod turn demum fieri consuevit, cum legem sibi positam videt et intelligit”. Zwingl. op. op. T. 1. fol. 90, цит. Browne’oм в Armiclos, p. 657, n. 3. 6 Calv. Instit. I. II, с. I, n. 8: „Videtur ergo peccatum originale haereditaria naturae nostrae pravitas et corruptio, in omnes animae partes diffusa: quae primum facit reos irae Dei... Atque id est proprie, quod a Paulo saepius peccatum nominatur... Quae vere inde emergunt opera.., fructus peccati secundum hanc rationem vocat... Haec itaque duo distincte observanda: nempe quod sic omnibus naturae nostrae partibus vitiati perversique, jam ob talem dunlaxat corruptionem damnati merito convictique comm Deo lenemur, cui nihil est acceptum, nisi justitia, innocentia, puritas. Neque ista est alieni delicti obligatio: quod enim dicitur, nos per Adae рессатит obnoxios esse factos Dei judicio... quia per ejus transgressionem maledictione induti sumus omnes, dicitur ille nos obstrinxisse. Ab illo tamen non sola in nos poena grassata est, sed instillata ab ipso lues in nobis residet, cui jure poena debetur... Atque ideo infantes quoque ipsi, dum suam secum damnationem a matris utero afferunt, non alieno sed suo ipsorum ritio sunt obstricti. Nam tametsi suae iniquitatis fructus nondum protulerint, habent tamen in se inclusum semen: imo tota eorum natura quoddam est peccati semen: ideo non odiosa et abominabilis Deo esso non potest.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Yako...

Der Beginn: Herr und Gebieter meines Lebens – ist ein Bekenntnis zur Existenz Gottes, ist ein Ausdruck dafür, dass wir Ihn als unseren Herrn ansehen, als Schöpfer aller Dinge, dass Er alles durch seine Vorsehung lenkt, dass Er es ist, der uns alles gibt, dass auch Er die Menschen richten wird, dass Er allmächtig ist und in der Herrlichkeit lebt. Wir sehen auf den Herrn in seiner Größe. Der Bezug zu Gott als Herr und Gebieter verstand Ephrem aber  nicht nur auf dieser objektiven Ebene. Gott ist für ihn nicht nur formal der Herr und Gebieter. Ephrem hatte sich seinen Herrn selbst gewählt, als geistlichen Wegweiser, dessen Spuren er folgen wollte. Wenn er auch uns dazu aufruft, Christus als Herrn zu bekennen und Ihn Gebieter zu nennen, meint er wirklich manchmal noch mehr, als wir bereit sind, darunter zu verstehen. Wenn wir Christus unseren Gebieter nennen wollen, ohne dass uns dies einmal zur Last gelegt werden kann, reicht es nicht aus: „Herr! Herr!“ zu rufen. (davor warnt uns Christus selbst). Es kommt darauf an, Seinen Willen zu tun und nicht nur Seine Worte zu verkündigen. Wenn wir diese Worte aussprechen, wenn wir über sie nachdenken, dann sollten wir uns die Frage stellen, was diese Anerkennung Gottes als Herrn über unser Leben für unsere Leben bedeutet. Heißt dies, dass ich Ihn ganz objektiv als meinen Herrn ansehe? Erkenne ich an, dass wirklich alles in Seiner Hand liegt? Gebe ich zu, dass ER es war, Der uns aus dem Nichtsein in unsere Existenz berufen hat und wird deshalb irgendwann einmal vor Ihm Rechenschaft ablegen müssen, dass ER der Geber von allen ist und der Richter aller Menschen? Doch auch auf der Ebene der menschlichen Gesellschaft behauptet jeder Verbrecher, dass alle irdische Macht nur relativ ist. Wenn wir von Christus sprechen als unseren Gebieter, dann sollten wir uns der vollen Verantwortung unserer Worte bewusst sein und daran denken, dass wir irgendwann einmal für diese Worte einstehen müssen. Niemand hat uns gezwungen, Jesus Christus als unseren Herrn zu bekennen, Ihn Gebieter zu nennen. Wir sind frei, dies zu tun aber auch zu lassen. Doch wenn wir es für uns so entschieden haben, dass Jesus Christus unserer Herr ist, dann tragen wir dafür auch unsere Verantwortung.

http://bogoslov.ru/article/2468462

Haec namque audientes ab eis Titus et Lucas steterunt cum multa laetitia et gaudio spirituali, imponentes eis mox manus et dantes signaculum sanctificationis perpetuae, sicque ieunio usque ad uesperam percurrente baptizati sunt in nomine domini nostri lesu Christi, cui cum patre in unitate spiritus sancti est honor et gloria, uirtus et imperium in omnia saecula saeculorum. amen. IV. Passio apostolorum Petri et Pauli I In diebus illis cum introissent Romam beatus Petrus et Paulus discipuli domini nostri lesu Christi, secundum uoluntatem dei a diuersis fidelibus qui Christo crediderant excepti sunt. frequentabant autem domum cuiusdam Pontii Pilati parentis propter notitiam quando Pilatus praesidatum gesserat in ludaea. Post paucos uero dies Nerone imperatore procedente quidam Simon nomine ei adductus est. hic magus erat non mediocriter doctus, sed perfectus in omni artis ipsius iniquitate. cum autem hoc Nero imperator cognouisset, artius eum iubet a militibus custodiri: quique per fantasiam artis suae nusquam conparuit. audiuit itaque Nero imperator, quia Simon, quem antea custodiri iusserat, nusquam conparuisset: et mirari satis coepit. post aliquot autem dies Nerone imperatore procedente ut sacrificia diis suis offerret, et ecce subito Simon magus imperatori Neroni apparuit dicens: – Quid est, domine imperator, quia me quaeris? ecce ego sum Simon, quem ante hos dies a militibus iussisti custodiri. ne me fugacem aestimes et inuentem perdere uelis, ultro me tibi obtuli. Dicit ei Nero imperator: – Nihil sit, quod timeas; libere ambula et in palatio meo assiduus esto. II Simon ergo exhilaratus a Nerone iam non recessit. quem interrogauit Nero dicens: – Obsecro te, dic mihi quod genus hominis es, uel unde fueris ortus? Simon dicit: – Ortus sum ex Fenice, de oriente missus a maiestate, ut quae dicebam ludaeis, crederent mihi. illi uero non solum credere noluerunt, sed et me cruci adfixerunt, et post diem tertiam a morte suscitatus sum. nam ut scias manifesta me loqui, iube ut ueniat unus de speculatoribus et ante conspectum tuum caput meum auferat; et scies quid facere possim.

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

123 Кирилл Иерусалимск. «Catech. V, n. 3. Curs. Complet. Patrolog. Ser. Grace. Tom. XXXIII, col. 457. Ср. Твор. Кирилла Иерусалимск. в русск. пер. M. 1855 г., 51–52. 124 Августин «De calechizandis rudibus», cap. III. n. 5. Cars. Complet. Patrolog. Ser. Latin. Tom. XL. col. 313. Ср. в русск. пер. Христ., чт. 1844 г., ч. III, стр. 9–10. 125 Кирилл Иерусалимск. «Praefal» n. 11, Curs. Complet. Patrolog. Ser. Graec. Tom. XXXIII, col. 352. Твор. Кирилла Иерусалимск. в русск. пер. M. 1855 т., стр. 13. 126 Кирилл Иерусалимск. «Praefal». n. 11; Curs.. Complet. Patrolog. Ser. Graec. Tom, XXXIII col. 352. Твор. Кирилла Иерусалимск. в русск. пер. М. 1855 г., стр. 13 – 14. 128 «Concil Agatensis», can. XIII. Символ должно преподавать публично просящим в храме, во всех церквах в один день, т.е. за 8 дней до воскресения Господа». «Symbolum ctiem placuit ab omnibus ecclesiis una die, id est, ante octo dies Dominicae resurrectionis publice in ecclesia competentibus trade». Curs. Complet. Patrolog, Ser. Latin prim. Tom. LXXXIV, col. 265. Bruns… «Canones Apostol. Et Concill., pars. II. Berol. 1839 г., pag. 149. 129 Isidor Hispaleus: «De eccles. officiis». Lib. 1, cap. XXVIII, 2. Hoc autem die (h. e. dies Palmorum) Symbolum competentibus traditur, propter continenten dominicae paschae solemnitatem»... Curs. Complet. Potrolog. Ser. Latin, Tom. LXXXIII, col 763. 130 «Concil Bracarcus. II (572 г.), can. I, «Placuit omnibus episcopis..., et modis omnibus praecipore, ut sicut antiqui cacones jubent, ante viginti dies haptismi... catechumeni symbolum, quod est, «Credo in Deum patrem omnipolentem», Specialiter docentur. Curs. Complet. Palrolog. Ser. Latin prim. Tom. LXXXIV. col. 571, «Bruns. Cann. Apostol., et Concil., pars. II, Berol 1830 г., pag. 39. 131 Видно из древнего римского чина оглашения. См. Martene. «De antiquis Eccles. rilibus». Lib. l, cap, 84. Art. XI, pag 84. 132 Августин. «Serm. LVIII». Cap. 1. Curs. Complet. Palrolog. Ser. Latin: Tom. XXXVIII, col. 393. 135 Иероним. «Lib, contra Ioan. Hicresolim»., cap. XXVIII. Curs. Complet. Palrolog. Ser, Latin. XXIII, 380.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Alma...

У первых христиан число 7 связывалось и с представлением о неделе. Христиане приняли иудейскую неделю, состоявшую из 7 дней. Когда Евангелие вошло в греко-римский мир, то государственный календарь здесь не знал этой недели. Однако, она не была неизвестна на западе. Вследствие влияния диаспора на языческие круги, иудейская неделя, как разъясняет Шюрер, уже вышла за пределы еврейства. Во всех больших торговых центрах у Средиземного моря были иудейские общины, которые своею пропагандою всюду делали приобретения среди «богобоязненных» язычников. Иосиф утверждает, что нет города – ни у эллинов, ни у варваров, ни где бы то ни было, и нет народа, куда не проникло бы празднование субботы. Он при этом имеет в виду, как показывает контекст, празднование субботы не иудейскими кругами. Иосиф преувеличивает, но в его утверждениях все же, несомненно, заключается значительная доля правды. И Тертуллиан говорит о язычниках, которые по иудейски празднуют день, предшествующий дню солнца, следовательно, субботу 301 . Нечто подобное признает и Сенека 302 . Празднование субботы и с тем вместе иудейская неделя около этого времени уже в значительной мере вышли из круга иудейского. Усвоение еврейской недели «богобоязненными» язычниками могло содействовать усвоению ее и христианами, потому что некоторые из этих кругов, вероятно, обратились в христианство , и духовная атмосфера, в них господствовавшая, влияла и на древнейшие христианские общины. Но для принятия иудейской недели христианами была более прямая и раньше действовавшая причина, заключавшаяся в исторической связи христианских обычаев с иудейскими. Апостол Павел, например, приучал христианские общины собираться регулярно чрез те же промежутки времени, которые были обычны в еврействе; разница была лишь в том, что богослужебные собрания христиан происходили не в субботу, последний день недели, но в ее первый день, когда Господь воскрес 303 . Позже западные христиане приняли 7-дневную планетную неделю астрологов, которая со времени империи захватывала все более широкие круги народа, и соединили эту неделю с иудейскою. До конца III века по Р. Хр. христиане пользовались исключительно иудейскою неделею и иудейским способом обозначения ее дней. Теперь встречаются обозначения дней посредством выражений: dies Solis, dies Lunae, dies Martis и т. д., с которыми – заметим мимоходом – отдельные христиане, не смотря на постоянное опровержение астрологической веры представителями христианской церкви (напр. Тертуллианом , Коммодианом 304 , могли соединять и астрологические суеверия 305 .

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Sado...

Cui respondit: Non in рапе tantum uiuit homo sed in omni uerbo dei. Hic ergo diabolus, qui per manducantem hominem uicerat uictoriam suam, per ieiunantem et se contemnentem amisit. Par enim erat ut qui filium uriginis uicerat a filio uirginis uinceretur. 5 Dicit ei rex: – Et quomodo dixisti primam hanc esse uirginem ex qua natus est homo cum deo? Apostolus respondit: – Ago deo gratias quia sollicite audis, primus ergo homo adam dictus est: hic de terra factus est. terra 573 autem illa ex qua factus est uirgo fuit, quia nec sanguine humano polluta fuerat nec ad sepulturam alicuius mortui fuerat adaperta. par ergo erat, ut dixi, ut qui filium uirginis uicerat a filio uirginis uinceretur. et ideo, sicut vicit quia egit arte callida ut manducaret contra uetitum et de paradiso pelleretur et pulsus homo clausum haberet paradisum, ita egit iste uirginis filius ut artem diaboli ad se uenire permitteret. Ars autem eius talis fuit ut sicut accipiter rapit auem quam potuerit ita raperet hunc filium uirginis et poneret eum inter feras in deserto. et per quadraginta dies non dixit ei: Manduca, quia non uidit eum esurientem. hoc enim ipse diabolus statuerat in corde suo ut si quadraginta dies transactos non esurisset pro certo nosset quia uerus deus est. deus autem uerus erat, immo est, sed sic deus uerus ut etiam homo uerus permanens non se intellegi permitteret nisi ab his qui puro corde et piis operibus perseuerant. Hic autem Satanas adubi uidit post quadraginta dies dominum esurire, quasi securus effectus quod deus non esset, dixit ei: Quare esuris? dic ut lapides isti panes fiant et manduca. Dicit ei: Vade retro Satanas. Scriptum est enim: Dominum deum tuum adorabis et ipsi soli seruies. Fuit et alia temptatio superbiae, quam in excelso super pinnam templi exercuit, ut qui semel uicerat hominem terrae uirginis filium a sanctae uirginis filio homine tripliciter uinceretur. et sicut qui uictor extiterit tyranni mittit comites suos ut in ombnibus locis ubi tyrannus possedit titulos regis sui uictoris ac triumphatoris inponant, ita hic homo Christus lesus, qui uicit, misit nos in omnes prouincias ut expellamus ministros diaboli qui per templa in statuis habitant et homines qui eos colunt de potestate eius qui uictus est auferamus.

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

Freilich haben sich in den letzten Jahren zwei entscheidende neue Perspektiven eröffnet. Dies ist vor allem der Thesaurus Linguae Graecae (TLG CD-Rom-C, University of California Irvine 1987, Version D 1994, Version E 2000), der außer (fast allen) Quellen bis ca. 600 erfreulicherweise in zunehmendem Maße auch byzantinische Texte umfaßt. Daneben wird durch das (hoffentlich kontinuierlich voranschreitende) DGE ein deutlich verbessertes Fundament für das Altgriechische geschaffen; aus praktischen Gründen wurde aber trotzdem von Anfang an LS als Beziehungspunkt beibehalten. Natürlich stand zu erwarten, daß in den schon von Anfang an zum Auffinden zusätzlicher spätantiker/frühbyzantinischer Stellen mit Nutzen herangezogenen TLG im Lauf der kommenden Jahre viele byzantinische Texte (Historiker etc.) aufgenommen und damit dort in zunehmendem Maße viel mehr Wörter und Zitate zu finden sein werden. Doch war ebenso klar, daß dies niemals ein benutzbares handliches Wörterbuch mit Auswahl des Neuen und Seltenen, mit Übersetzung und sonstigen Bemerkungen würde darstellen können, sondern nur eine umfassende Materialsammlung. Immerhin war es ab dem 2. Faszikel möglich, den Wortbestand vollständig und systematisch mit dem des TLG zu vergleichen. Dies trug sowohl zu einer beträchtlichen Vermehrung der Lemmata und Zitate als auch zu Korrekturen bei; außerdem erscheint seither, wo nötig, der Verweis TLG wie der auf gedruckte Lexika. Insbesondere wird die Aufnahme einer beträchtlichen Zahl byzantinischer Autoren in die Version E des TLG eine weitere Einsparung an Stellenzitaten ermöglichen. Teilweise damit im Zusammenhang ergab sich die Notwendigkeit, in zunehmendem Maße weitere Texte der früh byzantinischen Zeit, deren unmittelbare Auswertung nicht vorgesehen war, in die Ergänzungsliste der Abkürzungen aufzunehmen. Ein ausführlicheres Zitat soll ja möglichst den nur vereinzelt zu zitierenden Editionen vorbehalten bleiben. Auch bei einer anzustrebenden künftigen konsequenten Ergänzung des Wortmaterials dieses Lexikons anhand des TLG werden die Byzantinisten sicherlich nicht umhin können, wie frühere Philologengenerationen die altgriechischen, so die mittelgriechischen Texte im Zusammenhang und immer wieder zu lesen und auszuwerten, bis für die byzantinische Gräzität der Standard von LS bzw. jetzt DGE erreicht ist, was seinerseits mit dem kontinuierlichen Erscheinen kritischer Editionen unmittelbar zusammenhängt. In diesem Sinne möchte sich das vorliegende Werk als Rohbau verstanden wissen, dessen fertige Ausgestaltung späteren Generationen vorzubehalten ist. Immerhin bestand für den primus inter pares von Beginn an die nicht unbegründete Aussicht, daß die praktischen Erfahrungen, die er mit dem Abschluß seines „Erstlingslexikons“ PLP (1976–96) gewonnen hatte, mithelfen würden, die Fertigstellung auch dieses Langzeitprojekts möglichst in der vorgegebenen Zeit (bis etwa 2011) zu erreichen.

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/l...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010