Cumque ad partes illas, Deo praeparadte, venisset; cognoscentes loci indigenae adventum illorum, valde gavisi sunt; quia et reliquias B. Clementis secum ferre audierant, et Evangelium in eorum linguam a Philosopho praedicto translatum. Exeuntes igiur extra civitatem obviam, honorifice et cum ingenti laetitia receperunt cos. Coeperunt itaque ad id quod venerant peragendum studiose insistere, et parvulos eorum litteras edocere, officia ecclesiastica instruere, et ad correptionem diversorum errorum, quos in populo illo repererant, falcem eloquiorum suorum inducere; sieque abrasis et exlirpatis de agro illo pestifero multifariis viliorum sentibus, divini verbi gram seminare. Manserunt ergo in Moravia per annos quatuor et dimidiam, et direxerunt populum illius in fide catholica, et scripta ibi reliquerunt omnia, quae ad Ecclesiae ministerium videbantur esse necessaria. 8. His omnibus auditis, papa gloriosissimus Nicolaus, valde laetus super his quae sibi ex hoc relata fuerant redditus, mandavit et ad so venire illos litteris apostolicis invitavit. Quo nuntio illi percepto valde gavisi sunt, gratias agentes Deo, quod tanti erant habili, quod mererentur ab apostolica sede vocari. Mox igitur iter aggressi, duxerunt etiam secum aliquos de discipulis suis, quos dignos esse ad episcopatus honorem recipiendum censebant: sicquc post aliquot dies Itomam applicuerant. 9. Sed cum anle non mullos dies supradiclus papa Nicolaus transiissel ad Dominum, secundus Adrianus, qui illi in romano ponlificalu succcsscral, audiens quod praefatus Philosophus corpus B. Clementis, quod studio suo rcpercrat, secum deferret, valde nimis exhilaratus est, et extra urbem cum clero ni oopulo procedens obviam illis, honorifice salis eos recepit. ---perunt interea ad praesentiam sanctarum reliquiarum, per virtutem omnipotentis Dei, sanitates mirabiles fieri; ita ut quovis languore quilibet oppressus fuisset, adoratis pretiosi martyris reliquiis sacrosanctis, protinus salvaretur. Quapropter tam venerabilis Apostolicus quam et totius romani populi universitas, gratias et laudes Deo maximas referentes, gaudebant et jocundabanlur in ipso, qui cis post tam prolixi temporis spatia concesserit in diebus suis sanctum ct apostolicum virum, et ipsius apostolorum principis Petri successorem, in sede sua recipere; et non solum urbem totam, sed ct orbem quoque totum romani imperii, signis ejus ac virtutibus illustrare.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej_Viktor...

Об этом пророческий глас «Заповедуй милости и истине охранять его» ( Пс. 60:8 ). То есть уже не будут чувствовать себя обделенными милосердием Божиим и истиной Его те поколения, которые Бог возродит в Себе к жизни и которые пребудут в уповании на славу Божию. Тогда Царство будет передано им Богом Отцом, чтобы они царствовали в нем; истина и милосердие Божие, искупив праведников к жизни, будет иметь завершение во всех, и всем будет возможно приходить к Отцу] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 60, 6, PL 9, 394). 2722 Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 14, 5, PL 9, 301. Нужно отметить, что в сочинениях Илария, в его представлении о Церкви незаметно никаких римских тенденций. В своих выступлениях против ариан он опирается ш авторитет Галльских соборов и не имеет по этим вопросам сношений с Римским престолом. Даже против Миланского епископа он действует помимо папы. Нигде не говорит он о преимуществах Римской кафедры – ее значении в решении догматических вопросов. Ясно видно, что он еще не подозревает, какие выводы будут сделаны для утверждения главенства Римской кафедры из евангельского повествования об исповедании апостола Петра. Не отдавая себе отчета в важности истолкования этих слов для западной церковной системы, он под основанием Церкви иногда понимает личность апостола Петра, а иногда его исповедание. В комментарии на Евангелие Матфея он говорит: «Et dignum plane confessio Petri praemium consecuta est, quia Dei filium in homine vidisset. Beatus hic est, qui ultra humanos oculos et intendisse et vidisse laudams est: non id quod ex carne et sanguine erat contuens, sed Dei filium coelestis patris revelatione conspiciens dignusque judicatus, qui quod in Christo Dei esset, primus agnosceret. О in nuncupatione novi nominis felix Ecclesiae fundamentum, dignague aedificatione illius petra, quae infernas leges, et tartari portas, et omnia mortis claustra dissolveret!» [И вслед за исповеданием Петра последовало, конечно, достойное вознаграждение, поскольку Петр увидел в Человеке Сына Божия.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

Мне случилось побывать в ней. Церковь общины сионских сестер расположена вдоль Страстной улицы и заключает в себе малую северную арку [из триады] «Се, Человек». В притворе, куда ведут по входе с улицы восемь или десять ступеней, находится простой черный крест в натуральную величину, с известной евангельской надписью на еврейском, греческом и латинском языках, и прекрасная статуя скорбящей Божией Матери. Главный престол храма прислонен к арке (боковой) «Се, Человек»; над престолом, в арке, на особом карнизе стоит художественно исполненная статуя из белого мрамора, изображающая Спасителя в терновом венце. Над статуей по карнизу, окружающему арку, высечены слова: Sanguis Ejus super nos et super filios nostros – кровь Его на нас и на чадех наших ( Мф. 27, 25 ). Как место осуждения Спасителя, прекрасная церковь сионских сестер есть жилище безмолвия: на дощечках у алтаря посетитель храма читает запрещение: Silence [молчание]. Само богослужение совершается здесь вполголоса; орган звучит едва слышно. С левой стороны главного алтаря находится придел Божией Матери, из которого спускаются в особый склеп, высеченный в скале и назначенный для погребения сестер общины. На наружной стене (южной) здания Сионской общины сестер милосердия большими золотыми буквами сделана надпись: via doloroza (страстной путь). На той же северной стороне Страстной улицы, несколько восточнее здания общины сионских сестер, находится францисканский монастырь в память бичевания Христа, построенный на развалинах древнего христианского храма. В церкви этого монастыря под престолом показывают место, омоченное, по преданию, бесценной кровью Божественного Страдальца; оно обозначено черным кругом на мраморном помосте. На наружной стене монастыря начертаны золотыми буквами на латинском языке слова: …Пилат взял Иисуса и велел бить Его ( Ин. 19, 1 ). Против монастыря бичевания, на другой стороне улицы, расположены казармы турецкого гарнизона. Они построены, по преданию, на месте дома Пилата, развалины которого древними христианскими путешественниками указываются в северо-западном углу площади Соломонова храма, то есть там, где в настоящее время и стоят казармы.

http://azbyka.ru/palomnik/blogs/iz-vpech...

Ambivalent and ‘occasional’ such a theory of War might be: but if it had been followed with fidelity the Church’s hands might have been cleaner than they have been across many centuries; and it might yet do a service on the wider front in helping Western Christianity to dismantle its own ‘economic’ structures of war theory which are so patently in need of radical re-thinking. Perhaps the place to begin, as is usually the case, is here and now: with ‘Christian America’ at the dawn of a new millennium, in which we seem to have learned nothing at all from generations of bitter experience of hostility: except the hubris that international conflicts can be undertaken ‘safely’ now that other super-powers are currently out of commission. Such is the wisdom of the most powerful nation on earth, currently in an illegal state of war 385 which it wishes to disguise even from itself, even as the American military deaths this month exceeded 1000, with a pervasive silence all that it has to offer in relation to all figures of the deaths of those who were not American troops. Such is the wisdom under a leadership that is itself apparently eager to line up for a ‘righteous struggle’ with the ‘forces of evil,’ which so many others in the world outside, have seen as more in the line of a determined dominance of Islamic sensibilities by Super-Power secularism of the crassest order. In such a strange new millennium, perhaps the wisdom of the need to be tentative, finds a new power and authority. Chapter nine. Study and Action Guide BIBLIOGRAPHY Orthodoxy General Oliver Clément, The Roots of Christian Mysticism, London: New City Books, ISBN: 1565480295. Metropolitan Hierotheos (Vlachos) of Nafpaktos, Orthodox Spirituality: A Brief Introduction, Levadia (Greece), 1994. Thomas Hopko, The Orthodox Faith: Rainbow Series of Books, Wayne, NJ, 1981 (4 vols.). The Incarnate God: The Feasts of Jesus Christ and the Virgin Mary, Crestwood, NY, 1994. Bishop Kallistos of Diokleia (Timothy Ware), The Orthodox Church, Penguin Books, 1993.

http://azbyka.ru/otechnik/world/for-the-...

толкований И. к. стало соч. Толкование на Книгу Иова, или Нравственные толкования («Моралии»), свт. Григория Великого, составление к-рого он начал еще ок. 580 г. в К-поле по просьбе свт. Леандра Севильского, а завершил его в 595 г. в Риме (изд.: PL. 75. Col. 515-1162; 76. Col. 9-782; S. Gregorii Magni Moralia in Job/Ed. M. Adriaen. Turnhout, 1979-1985. 3 vol. (CCSL; 143, 143A, 143B); Grégoire le Grand. Morales sur Job/Ed. R. Gillet, A. de Gaudemaris, A. Bocagnano. P., (SC; 32, 32b, 212, 221)). В раннее средневековье это сочинение не раз служило основой для др. комментариев. Так, известны фрагменты этого толкования под именем Беды Достопочтенного (PL. 23. Col. 1470-1480), в эклоге VII в. под именем Латцена или Лайдгена (Lathcen/Laidcend/Laidgen) (Ecloga quam scripsit Lathcen filius Baith de Moralibus Iob quas Gregorius fecit/Ed. M. Adriaen. Turnhout, 1969. (CCSL; 145)), в эпитоме Одона Клюнийского (PL. 133. Col. 107-512), в толковании под именем Рабана Мавра (PL. 26. Col. 655-850). Позже толкование свт. Григория составило основу Glossa ordinaria (PL. 113. Col. 747-840). Из средневековых комментариев выделяются толкования Бруно из Сеньи (PL. 164. Col. 551-696), Руперта Дойцского (PL. 168. Col. 963-1196), Петра из Блуа (PL. 207. Col. 795-826), Альберта Великого ( Albertus Magnus. Commentarii in Iob/Hrsg. M. Weiss. Freiburg i. Br., 1904), Фомы Аквинского ( Thom. Aquin. Expositio super Job ad litteram// Idem. Opera omnia. R., 1965. Vol. 26), Дионисия Картузианца ( Dionysii Cartusiani Enarratio in librum Job// Idem. Opera omnia. Monstrolii, 1847. Vol. 4. P. 293-696) и Ричарда Ролле ( Rolle R. Explanationes notabiles deuotissimi viri Richardi Hampole heremite super lectiones illas Beati Iob. Oxf., 1483). Праотец Иов. Скульптура. 1870 г. (собор Девы Марии в Солсбери) Праотец Иов. Скульптура. 1870 г. (собор Девы Марии в Солсбери) II. И. к. в творениях др. жанров, помимо комментариев и гомилий, не часто использовалась лат. авторами. Блж. Иероним Стридонский не оставил отдельного комментария на И.

http://pravenc.ru/text/578206.html

Иларию Пиктавийскому (о метрике гимна см.: Norberg D. Introduction à l " étude de la versification latine médiévale. Stockholm, 1958. P. 112-114; Orchard. 1993). Впосл. на «Audite omnes amantes» ориентировались авторы нек-рых гиберно-лат. алфавитных гимнов, напр. гимнов св. Камулаку (Audite bonum exemplum), св. Комгаллу (Audite pantes ta erga) и др.; образцами для таких гимнов служили Песнь Моисея (Audite caeli quod loquor - Втор 32) и Пс 48 (Audite haec omnes gentes). В «Audite omnes amantes» содержатся многочисленные цитаты из НЗ и аллюзии на него (в несохр. брит. версии Vetus Latina, которую использовали Пелагий , св. Патрикий и св. Гильда ), а также цитаты из сочинений св. Патрикия («Исповедь» и «Послание воинам Коротика»). Св. Патрикий прославляется как «добрый и верный пастырь евангельского стада», он отверг мирские почести ради самоотверженного служения Христу. Подобно ап. Павлу, Патрикий проповедовал варварским народам; на нем, как на ап. Петре, основана Церковь (super quem aedificatur ut Petrus aecclesia), к-рую не одолеют врата преисподней. Благодаря апостольскому служению Патрикия, его вере и твердости перед лицом испытаний плоть святого стала чистым храмом Св. Духа, «живой гостией, угодной Господу» (quam et hostiam placentem uiuam offert Domino); «Христос избрал его Своим земным наместником» (uicarium), «с апостолами святой будет царствовать над Израилем» (cum apostolis regnabit sanctus super Israel). Упоминания о гимне «Audite omnes amantes» сохранились в источниках 2-й пол. VII в. В дополнениях к сочинению Тирехана о св. Патрикии говорится, что в дни празднования памяти святого следует «все время петь его гимн» (ymnum eius per totum tempus cantare) (The Patrician Texts in the Book of Armagh/Ed. L. Bieler. Dublin, 2004r. P. 166). Согласно Житию св. Патрикия, составленному Мурьху мокку Махтени, того, кто перед смертью споет гимн, будет судить сам святой (Ibid. P. 116) (к приведенному Мурьху списку предсмертных желаний Патрикия восходит предание о 3 желаниях К.

http://pravenc.ru/text/1841768.html

39.10. Durius inpugnatur qui usque ad consensionem etsi non usque ad perpetrationem temptatur, quam is qui sola suggestione, pro conditione carnis, temptamentis sollicitatur. 39.11. Stimuli carnis qui in Paulo excitante Satanae angelo inerant, ex lege peccati erant, quae in membris hominum de necessitate libidinis habitant. Quam reluctantem dum in se expugnat perficitur, et de infirmitate libidinosae titillationis uirtutem suscipit gloriosi certaminis. 39.12. Seruorum Dei multa certamina de sua carne mouentur; nam quamuis in amore Dei eorum sit inconcussa intentio, mens tamen de carne, quam exterius gestat, interna proelia tolerat. Deus autem, qui haec ad probationem permittit, gratia protegente, suos non deserit. 39.13. Ideo nonnunquam electi lapsu carnali corruunt, ut a uitio superbiae, qua de uirtutibus tument, sanentur; et qui de uirtutum effectibus existunt superbi ut cadant, carnis uitio humiliantur ut surgant. 39.14. Antequam perficiatur adulterium in opere, iam adulterium extat in cogitatione. Ex corde enim primum fornicationes sunt auferendae, et non praerumpunt in opere. Hinc est quod per prophetam dicitur: Accingite lumbos uestros super ubera uestra, hoc est in corde libidines resecate, quae ad lumbos pertinent, nam cor super ubera est, non in lumbis. 39.15. Libidinis inmoderata licentia nescit habere modum. Nam dum se uitiosus animus in explenda fornicatione carne luxuriante laxauerit, nihilominus ad alia nefanda scelera suadentibus daemonibus transit, dumque inmoderate metas pudoris excesserit, crimen criminibus adicit, paulatimque ad deteriora procedit. 39.16. Non ita suauis est amantium, immo amentium, incerta carnis libido, sicut experta; nec ita delectat fornicatio, dum primum committitur, nam repetita maiorem delectationem ingerit. Iam uero si in usum uenerit, tanto perditis dulcior fit, ut superari difficile sit. Vnde et saepe ex consuetudine delinquendi quasi captiui ad peccandum cum quadam uiolentia trahimur, sensusque nostros contra rectam uoluntatem in nobis rebellare sentimus.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Св. Августин хочет, чтобы, входя в глубины внутреннего человека, мы стремились бы transcende et teipsum [превзойти самих себя], чтобы обрести Истину, «от которой воссиявает свет разума», и чтобы, найдя Истину, мы умели отличить ее от себя самих: Confitere te non esse quod ipsa est [Покайся, что ты еси не то, что она]. Мейстер Экхарт ограничивается констатацией глубинного (intimus) характера присутствия Бога, которого человек не сможет обрести вне самого себя. Если он и ссылается на св. Августина, чтобы поддержать необходимость сосредоточиться на себе самом, интериоризируя поиск «имени неименуемого», тюрингский мистик остается тем не менее на пути, не обещающем достижения цели, – всегда в ожидании неизреченного, сокровенного, тогда как изыскание гиппонского доктора направлено к точно определенной цели. И не святой Августин, цитируемый Экхартом, даст нам ключ к пониманию того, какая проблема интересовала доминиканского магистра, когда он толковал текст книги Бытия Cur quaeris nomen meum [На что ты спрашиваешь о имени Моем?]. Другой святоотеческий авторитет, которого Мейстер Экхарт не цитирует, легко может быть узнан за этим текстом его библейского комментария. Экхарт не изобрел оксюморон Nomen innominabile [неименуемого Имени]: он нашел его в первой главе трактата «О Божественных Именах», где Дионисий говорит: то θαυμαστν νομα, το υπρ παν νομα, το αννυμον [Чудное имя, всепревосходящее имя, неименуемое] 15 . Иоанн Скот Эриугена 16 и Иоанн Сарацин 17 дают то же определение в латинском переводе: mirabile nomen, quod est super omne nomen, quod est innominabile. Фома Галл опускает «имя неименуемое», но, как и Экхарт, он дает в своем изложении De Divinis Nominibus [О Божественных Именах] ссылку на Священное Писание о имени, которое превыше всякого имени: Vere autem est nomen mirabile quod, sicut dicit Apostolus ad Philippenses, est super omne nomen 18 . Подбор текстов Священного Писания почти идентичен у Дионисия и у Мейстера Экхарта. И если этот последний, рассматривая свидетельство книги Бытия ( Быт 32:29 ), заменяет его текстом книги Судей ( Суд 13:18 ), то дело тут в том, что автор трактата «О Божественных Именах», говоря об «имени неименуемом», использовал как раз слова, обращенные к Маною, предпочитая их упреку, который Бог сделал Иакову.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

37 . Somnium autem et eius interpretatio huiusmodi est: Quaecumque inquit facit deus ostendit Pharao. Septem uaccae bonae septem anni sunt, et septem spicae bonae septem anni sunt. Somnium Pharao unum est. Et septem uaccae macrae, quae ascendebant post Hias, septem anni sunt, et septem spicae macrae et a uento corruptae septem anni sunt. Erit septem annis famis. Verbum autem quod dixi " quaecumque deus facit ostendit Pharaó, ecce septem anni ueniunt ubertatis magnae in totam terram Aegypti; uenient autem septem annifamis post haec et obliuiscentur ubertatem in tota Aegypto. Et consumet famis totam terram et non agnoscetur ubertas terrae a fame, quae futura est post haec; ualida enim nimium. Quod autem iterauit somnium Pharao bis, quia uerum erit uerbum a deo et festinabit deus facere illud. 38 . Vetus somnium, res recentes. Posterioribus priora consumpta sunt et ubi erat ante ubertatis copia, ibi rerum omnium facta est indigentia. Quod si quis huiusmodi consilium regi dedisset, ut aliquid de superiori ubertate posteriori principatus sui seruaret aetati, reliquo quoque tempori larga donandi affluentia redundasset. Sed inmodica aeui superioris effusio etiam posteriora destituit et homines diripientes uniuersa aliquem Ioseph adhibere nolebant. Etsi non ego Ioseph — quis enim istud? — , clamabam tamen uaccas illas pinguis non solum lasciuiam, sed etiam incuriam diuinae significare reuerentiae — de perfidis enim dictum est: Tauri pingues obsederunt me, et de ludaeorum populo scriptum est: Inpinguatus et obesus factus est et dilatatus est et dereliquit deum, quifecit eum – el ideo somnium illud redundantiae saecularis perpetuum esse non possë fore tempus, quo his famis dura succederet. 39 . Nec tamen hoc somnium uni aut duobus demonstratum arbitror, sed omnibus propositum, eo quod septem anni istius mundi pingues et saeculari ubertate opimi absorbeantur ab illis saeculis, quae futura sunt, in quibus perpetua quies et legis obseruantia spiritalis, quam Ephraem illa tribus patrum deo fructuosa custodiat, bona uacca, non illa corporeo distenta ubere, sed abundans spiritalis lactis et gratiae, super cuius decorem ceruicis deus sedere se dicit, ut scriptum est: Ephraem uacca docta diligere uictoriam, ego autem transiui super decorem ceruicis eius. Non ergo inpinguet caput nostrum oleum peccatoris nec falsi fructus delectare nos debent, ne dicatur et de nobis: Seminastis inpietatem et iniquitates eius uindemiastis. Manducasti fructumfalsum, quia sperasti in curribus tuis. Nec me mouet quod habet spicas macras et uento corruptas, quia et Dauid tum melior erat, quando sicut aranea tabescebat, et spiritus contribulatus sacrificium dei est et illi praestantiores euadunt quos in hoc sacculo grauibus iniuriis spiritus malignus exercuit.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

(15). Cumque ilia femina assidue exactrix esse non desineret, ut quod petierat deportarem, vidensque me eminus venientem, porrectis porro manibus, antequam darem iamque raptura quod exhibebam, impetu obviam venit. Quæ, antequam de casula, sub qua ipsum pannulum ferebam, erigerem, rapere quod fidei alacritate poposcerat festinabat. Ego vero cum protulissem ipsum tessellum, dedi ei, illaque sibi super vestimenta sua circa se posuit; prius tamen oculis admovens et cum devotione deosculans, ut dignum erat, honorabat. Nec mora, statim adfuit, Domino tribuente, fidelis petitionis suæ effectus, et iam vestimenta servi Domini habuerunt, quod et post transitum ipsius habere noscuntur. Denique, ut solebat ipsa fateri, cum ipsum pannum ad pectus suum posuisset, statim, velut si qui solent aqua frigida respergi, ita omnia membra vel venæ eius etiam cum parvo dolore in horripilationem suspense sunt, ut corpus ipsius aliquantum horrore simul et tremore quateretur. Sed ilico Domini misericordia adfuit, et fluxus qui erat discessit et numquam amplius ad ipsam rediit, impletumque est in ea: Vade filia, secundum fidem tuam fat tibi. (16). Factum est, ut quodam tempore quattuor aut quinque episcopi ei ad occursum venirent, cum quibus ad lucernarium ad basilicam sancti Stephani descendit. Cumque, expleto Iucernario, benedictionem populo dedisset, egredientibus illis mulier quædam in salutatorio occurrit, quæ tam horribilem infirmitatem incurrerat, ut die noctuque incessanter manus eius ita inter se conliderentur, quasi aliquid volventes. Quæ lacrimabiliter clamavit: ‘Domne Cæsari, miserere infelici; ora, ut mihi manus meæ reddantur’. Illius ut erat consuetudo, in oratione cum aliis episcopis prosternitur. Cumque uterque surrexissent, inclinato capite, uni de sanctis episcopis dixit: ‘Iube, domne, rogo, signa manus mulieris istius’. Qui oboedientissime paruit, sed nihilominus præfatæ manus solito volvebantur. Ilia vehementius clamans dixit: ‘Domne Cæsari, ad te clamo, te rogo, tu signa’. Iterum in oratione procubuit, erigensque se, crucem super infirmas manus fecit, quæ statim steterunt. Mulier vero Deo et viro sancto gratias agens, incolumis reversa est.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

   001    002    003    004    005    006    007   008     009    010