Illud autem, quod in libro Nominum interpretatur Israel, vir videns Deum, sive mens videns Deum, omnium paene sermone detritum, non tam vere, quam violenter mihi interpretatum videtur. Hic enim Israel per litteras scribitur, iod, sin res, aleph, lamed, quod interpretatur princeps Dei, sive directus Dei, hoc est, εθτατος θεο. Vir vero videns Deum his litteris scribitur, aleph, iod, sin, ut vir ex tribus litteris scribatur, et dicatur is: videns autem ex tribus, res, aleph, he, et dicatur raa. Porro el ex duabus aleph et lamed: et interpretatur Deus, sive fortis. Quamvis igitur grandis auctoritatis sint, et eloquentiae ipsorum umbra nos opprimat, qui Israel virum, sive mentem videntem Deum transtulerunt: nos magis Scripturae, et Angeli, vel Dei. qui ipsum Israel vocavit, auctoritate ducimur, quam cujuslibet eloquentiae saecularis. Illud quoque quod postea sequitur: Versus 29 et 30. «Et benedixit eum ibi, et vocavit Jacob nomen loci illius «Facies Dei»: vidi enim Deum facie ad faciem, et salva facta est anima mea». In Hebraeo dicitur phanuel, ut sciamus ipsum esse locum, qui in caeteris Scripturae sanctae voluminibus, ita ut in Hebraeo scriptum est, Phanuel legitur in Graeco. Capitulum XXXIII Versus 1 et 2. «Et divisit pueros super Liam et super Rachel, et super duas ancillas, et posuit ancillas et filios earum primos: Liam vero et pueros ejus novissimos, et Rachel et Joseph novissimos, et ipse transivit ante eos». Non, ut plerique aestimant, tres turmas fecit, sed duas. Denique ubi nos habemus, divisit, Aquila posuit, μσευσεν, id est, dimidiavit: ut unum cuneum faceret ancillarum cum parvulis suis, et alium Liae, et Rachel, quae liberae erant, cum filiis earum: primasque ire faceret ancillas, secundas liberas: ipse autem ante utrumque gregem, fratrem adoraturus occurreret. Versus 17. «Et aedificavit ibi Jacob domum, et pecoribus suis aedificavit tabernaculä ideo vocavit nomen loci illius Tabernacula». Ubi nos tabernacula habemus, in Hebraeo legitur sochoth. Est autem usque hodie civitas trans Jordanem hoc vocabulo in parte Scythopoleos, de qua in libro Locorum scripsimus.

http://azbyka.ru/otechnik/Ieronim_Strido...

Популярность эсхатологических идей И. Ф. в XIII в. привела к тому, что ему стали приписываться мн. сочинения, гл. обр. содержащие пророчества или их толкование. Эти трактаты создавались учениками и последователями И. Ф. и часто содержат идеи, близкие к его учению, однако в них встречаются и откровенно еретические положения. В число сочинений, приписывавшихся И. Ф., входят: «Super Hieremiam prophetam» (Толкование на пророка Иеремию; о трактате см.: Moynihan. 1988); «Super Esaiam prophetam» (Толкование на пророка Исаию); «Vaticinia de summis pontificibus» (Прорицания о понтификах); «Expositio super Sibyllis et Merlino» (Толкование пророчеств Сивилл и Мерлина); «Oraculum Cyrilli cum expositione abbatis Joachim» (Оракул Кирилла с толкованием аббата Иоахима); «Liber contra Lombardum» (Книга против Петра Ломбардского); «Liber de vere philosophia» (Книга об истинной философии) и другие трактаты (обзор рукописей и изданий см.: Revees. 1969. P. 518-524; ср.: Jordan. 1925. Col. 1430-1431). И. Ф. приписывался также ряд кратких прозаических и стихотворных пророчеств, сохранившихся в средневек. рукописях (их список см.: Reeves. 1969. P. 525-533). Учение Хотя попытки систематического представления учения И. Ф. предпринимались (см., напр.: Fournier. 1909), их результаты оспаривались последующими исследователями как неадекватные и искажающие оригинальность идей И. Ф.: «Упорядоченное представление взглядов Иоахима является насилием по отношению к его живой и беспокойной мысли» ( Bloomfield. 1957. P. 261; ср.: Buonaiuti. 1931). Традиц. наименование И. Ф. «мистиком» может быть верно лишь в очень условном смысле: хотя он и говорит о собственном мистическом опыте, в сочинениях его задачей не является передача этого опыта, он также практически ничего не пишет о традиционной для мистического богословия этой эпохи теме соединения человека и Бога. И. Ф. может быть назван лишь «социальным» или «историческим» мистиком, поскольку его интересует прежде всего судьба общества в целом, история как сверхличностный процесс.

http://pravenc.ru/text/578138.html

«Видение Даниила о последнем времени и о конце мира» (Ορασις το Δανιλ περι ; το σχτου καιρο κα περ τς συντελεας το ανος) (Там же. С. 38-43) состоит из материала, заимствованного из «Апокалипсиса Псевдо-Мефодия» и из более ранних «Видений Даниила». «Повествование о Данииле» - визант. апокалипсис VIII в., в к-ром более ранние предания, описывающие приход антихриста и конец мира, приспособлены к совр. тексту исторической ситуации. Существуют также сочинения подобного рода на арм. (VII в.), копт. (XII в.) и араб. (IX в.) языках ( Kalemkiar A. Die siebente Vision Daniels//Wiener Zschr. f. die Kunde des Morgenlandes. 1892. Bd 6. S. 227-240; Macler F. Les apocalypses apocryphes de Daniel. P., 1895. P. 37-53, 163-175, 265-305). Сохранился комментарий Майнцского архиеп. Рабана Мавра (IX в.), к-рый, правда, не имеет самостоятельной ценности, т. к. является лишь сборником мнений более ранних авторов. Андрей Сен-Викторский (XII в.), знаменитый поиском «буквального смысла» Свящ. Писания и использованием иудейских источников, в соч. «Expositio super Danielem» ( Andreae de Sancto Victore Opera. T. 7: Expositio super Danielem. Turnhout, 1990. (CCCM; 53F)) высказал нек-рые оригинальные суждения. так, он доказывал на основании пророчеств Д., что Рим никогда не будет разделен. Считается, что нек-рые заключения он сделал под влиянием бесед с совр. ему раввинами ( Zier M. A. The Expositio super Danielem of Andrew of St. Victor: A Crit. Ed. together with a Survey of the Mediaeval Latin Interpretation of Daniel: Diss./Univ. of Toronto. 1983. P. III). Альберт Великий (XIII в.) был первым, кто разделил Книгу пророка Даниила на части; для выяснения «буквального смысла» он приводил большое количество параллелей из др. книг ВЗ ( Knabenbauer J. Commentarius in Danielem Prophetam, Lamentationes et Baruch. P., 1891. P. 58. (Cursus Scripturae Sacrae; 3, 4)). Разделение Книги пророка Даниила на главы было доведено до конца в том же веке Стефаном Лангтоном (1227). Фома Аквинский широко использовал Книгу пророка Даниила в своих сочинениях. Напр., слова Д. Навуходоносору «искупи грехи твои правдою и беззакония твои милосердием к бедным» (Дан 4. 24) Фома приводит в качестве доказательства того, что с помощью милостыни человек может тотчас загладить свои грехи ( Thom. Aquin. Sum Th. 2. 2. Q. 189. Art. 4). Также использовал Книгу пророка Даниила при комментировании Откровения Николай де Лира (XIV в.); библейские тексты он рассматривал как пророчества о ходе истории до конца мира.

http://pravenc.ru/text/171183.html

Versus 19. «Gad latrunculus latrocinabitur eum, et ipse latrocinabitur plantam». Juxta Hebraeum interpretati sumus. Sed ubi nos latrunculum posuimus, ibi scriptum est gedud, ut ad gad nomen alluderet, qui significantius ε ζωνος, id est, accinctus, sive expeditus exprimi potest. Totum autem illud est, quod Ruben, et dimidiam tribum Manasse, ad filios, quos trans Jordanem in possessionem dimiserat, post quatuordecim annos revertens, proelium adversum eos gentium vicinarum grande repererit, et victis hostibus, fortiter dimicarit. Lege librum Jesu Nave (Josue XIII), et Paralipomenon (I, V). Non ignoro plura in benedictionibus patriarcharum esse mysteria, sed ad praesens opusculum non pertinet. Versus 21. «Nephthalim virgultum resolutum, dans in generatione pulchritudinem». In Hebraeo ita scriptum est: «Nephthalim ager irriguus, dans eloquia pulchritudinis», significans, quod aquae calidae in ipsa nascantur tribü sive quod super lacum Genesareth, fluento Jordanis irrigua sit. Hebraei autem voluni, propter Tiberiadem, quae Legis videbatur habere notitiam, agrum irriguum, et eloquia pulchritudinis prophetari. Porro ubi nos agrum irriguum, et Septuaginta στλεχος νειμνον, id est virgultum resolutum posuerunt, in Hebraeo legitur ajala sluaa, quod potest et cervus emissus transferri, propter temporaneas fruges, velocitatem terrae uberioris ostendens. Sed melius, si ad doctrinam Salvatoris cuncta referamus, quod ibi vel maxime docuerit, ut in Evangelio quoque scriptum est. Versus 22 et seqq. «Filius auctus Joseph, filius auctus super fontem; filiae gradu composito incedentes super murum. Et exacerbaverunt eum, et contenderunt, et irascebantur adversus eum, habentes sagittas. Sedit in forti arcus ejus, et dirupta sunt vincula manuum ejus, a manibus Fortis Jacob, inde pascetur lapis Israel a Deo patris tui» et reliqua. Quia Septuaginta Inter-pretes in plerisque dissentiunt, pro interpretatione eorum, ut in Hebraeo habetur, expressimus. Et est sensus capitulï O Joseph, qui ideo sic vocaris, quia adauxit te mihi Deus, sive quia inter fratres tuos major futurus es (fortissima siquidem fuit tribus Ephraim, ut in Regnorum et Paralipomenon libris legimus); O, inquam, fili mi Joseph, qui tam pulcher es, ut te tota de muris, et turribus, ac fenestris puellarum Aegypti turba prospectet, inviderunt tibi, et te ad iracundiam provocaverunt fratres tui, habentes livoris sagittas, et zeli jaculis vulnerati. Verum tu arcum tuum et arma pugnandi posuisti in Deo, qui fortis est propugnator: et vincula tua, quibus te fratres ligaverunt, ab Ipso soluta sunt, et dirupta, ut ex tuo semine tribus nascatur Ephraim, fortis, et stabilis, et instar lapidis durioris invicta, imperans quoque decem tribubus Israel.

http://azbyka.ru/otechnik/Ieronim_Strido...

XLV. Qui autem miserit per neglectum in sacrificium, quadraginta diebus paeniteat. XLVI. Sacerdos qui offert et cecidorit de manibus ejus Eucharistia in terra, et non invenerit eam, scopa munda scopet et comburat igne, et abscondat cineres ejus sub altare in terra, et dimidium annum paeniteat. Si autem invenerit locum, similiter faciat, et paeniteat quad­raginta diebus. Si autem usque ad altare ceciderit, uno die paeniteat. Si vero declinaverit in terra, lingua sua lingat. Si fuerit tabula, radat. Si non fuerit, mittat tabulam, ut non conculcetur sanguis Christi, quadraginta diebus. Si autem super altare ceciderit stilla, sorbeat illam, et tres dies paeniteat. Si exegerit per linteum ad aliuin, sex diebus paeniteat in pane; et si ad tertium, septem diebus paeniteat; ita ut ponat calicem sub linteamina, effundat aquam tribus vicibus et libat. Si quando infert calicem, et effuderit in terram, decem diebus pae­niteat in pane et aqua. XLVII. Si tutoaverit sacerdos super oratione dominica, die uno in pane et aqua. Qui autem communicaverit inconsius, septem diebus poeniteat. Qui per ignorantiam communicaverit, sex diebus paeniteat 591 3). Oratio super poenitentem. Deum omnipotentem ac misericordem, qui non vult mortem peccatorum, sed ut convertaniur et vivant, fratres carissimi, deprecemur: ut ad veniam rectam famu­lus tuus ill, misericordiae veniam propiciatus indulgeat, si qua sunt culparum suarum omnium vulnera, quae post sacri lavacri undam contraxit, ita in hac publica confessione delicta sanentur, ut nulla cicatricum signa remaneant. Per Dominum nostrum. Item alia. Salvator Redemptorque noster, qui non solum poenitentibus, sed etiam omnes qui nec ante venire cupiunt, veniam propitius et miserator indulges, supplices quae- sumus: ut hunc famulum tuum ill, ad corporis et san­guinis tui communionis, indulta venia, caelestem benedictionem perducat. Per (Dominum). 1 Poenit. Merseburg a. по изд. Вассершлебена. 2 Стр. 110, 112 и 124 назв. моего исследов. 3 Прилож. I к н. с. стр. XVIII и XXVUU.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Suvoro...

Иерейство 3. Taken from Meffreth, Dominica 7 Post Trinitatis, No. 4. 11. 1–10 cf Meffreth: «Sunt septem ordines, vt tradit Magister lib. 4. dis. 24. iuxta septiformem Spiritus sancti gratiam. Primus ordo est Ostiariorum , qui praeesse debent ostijs, ne scilicet infidèles & excommunicati, canes aut bestiae intrent. ... Hoc officium Dominus impleuit in sua persona, quando flagello quasi de funiculis facto, vendentes & ementes eiecit de templo loan. & Matth. 11. 11–16 cf Meffreth: «Secundus ordo est Lectorum; qui Lectores a legendo, sicut Psalmistae a Psalmis canendis dicti sunt, vel vocati. Hoc officium Christus adimpleuit, cum in die Sabbathi in S ynagoga librum Isaiae aperiens legit, Spiritus Domini super me, eo quod vnx it me: Euangelizare pauperibus misit me. Luc. 11. 17–22 cf Meffreth: «Tertius ordo est Exorcistarum, qui dicuntur adiurantes in Latino. Inuocare namque habent super Catechumenos, & super eos qui habent spiritum immundum, per nomen Dei iurantes ab eis. Hoc officio vsus est Dominus saepe, cum daemoniacos sanauit.» 11. 23–26 cf Meffreth: «Quartus est ordo Acolitorum, qui Latine ceroferarij dicuntur, quia candelas portant, quando Euangelium legitur, & eas tenent quando altaris sacramentum eleuatur. Hoc officium testatur Dominus se habere, cum dixit: Ego sum lux mundi loan. 11. 27–32 cf Meffreth: «Quintus ordo est Subdiaconorum , qui ita dicti sunt, quia Diaconi praeceptis subiacent. Ad eos enim pertinet calicem & patenam deferre, & Diacono tradere. Hoc officio vsus est Dominus, quando linteo se praecinxit, loan. 11. 33–38 cf Meffreth: «Sextus ordo est Diaconorum, ad quos pertinet Euangelium legere in missae officio, & sacerdoti assistere, & in omnibus, quae per sacerdotem aguntur ministrare. Hoc officio est Dominus vsus, quando praedicauit.» 11. 39–48 cf Meffreth: «Septimus ordo est Presbyterorum. Presbyter enim Graece, senior est Latine, non propter aetatem, sed propter honorem & dignitatem quam adepti sunt Presbyteri. ... Hoc officio vsus est Dominus, cum seipsum obtulit in ara crucis» (Pars aestiv., p. 312). The rest of the poem appears to consist of Simeon " s own teaching.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Si autem de praesentia eius, et istud super oculum, super auditum, super g-noun est. Si autem, ut quidam intellegunt, dicit ista de his quae ibi, quae praeparavit deus diligentibus ipsum, multo magis mirabilis est generatio et vix conprehensibilis, si ista sic sine intellectu sunt. Quid ex his queas dicere ab his quae non sunt esse Christum aut similis substantia est Christus: conprehensibilia sunt et definita. At vero esse g-homoousion non solum inconprehensibile, sed et habet contradictiones multas. Si enim g-homoousios, et ipse ingenitus? Si g-homoousios, quomodo alter, quomodo alius pater, alius filius? Si g-homoousios, quomodo alius passus est, alius non? Ex isto enim patripassiani. Sed quoniam dei voluntate inquirit omnia, et ea quae dei, spiritus qui in nobis inhabitat, invenietur modus divinae generationis, iuxta quem et g-homoousion manifestabitur et illa exterminabuntur. Nos enim accepimus non mundi spiritum sed dei. Quod idem spiritus deus et Christus est et sanctus spiritus et idem unus spiritus: propter quod notum vobis facio quod nullus in spiritu dei dicit anathema Iesu et nullus potest dicere dominum Iesum nisi in spiritu sancto. Divisiones autem gratiarum sunt, idem autem spiritus; et divisiones ministeriorum sunt sed idem dominus; et divisiones operationum sunt, idem autem deus qui omnia in omnibus operatur. Si igitur in dei spiritu nullus dicit anathema Iesu, ipse est spiritus et dei et sancti spiritus de quo idem istud dicit: et nullus potest dicere dominum Iesum nisi in spiritu sancto. Praeterea amplius istud dicit, quod divisiones gratiarum a spiritu sunt: a deo quidem gratiae, divisiones autem a spiritu; in actione enim alia exsistentia, spiritus sanctus in substantia g-homoousion, quoniam spiritus sanctus. Sic et ministerium domini: ipse etenim dividit ministeria in operatione vitae operans, et ipse in substantia sua secundum operationem vitae, in substantia autem g-homoousios. Quod spiritus et operationes a deo: operationes autem multae, sed in omnibus idem deus.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

По своим псевдорелигиозным, псевдодуховным установкам система «Super Jump» противоположна христианской вере в Бога Творца, нравственным ценностям смирения, кротости, терпения, честности. Православные христиане должны ясно осознавать, что, становясь членом организации «Super Jump» и пропагандируя ее идеи и методы, они становятся соучастниками греховного дела – и сами впадая в искушение, и вводя в него других. Будем помнить строгие слова Господа: «Кто соблазнит одного из малых сих, верующих в Меня, тому было бы лучше, если бы мельничный жернов повесили ему на шею, и утопили его в пучине морской, Горе миру от соблазнов. Ибо нужно, чтобы пришли соблазны; но горе тому человеку, чрез которого соблазн приходит» (Мф. 18 :6–7). Рейтинг: 9.9 Голосов: 325 Оценка: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 скрыть способы оплаты Смотри также Комментарии Елена 29 февраля 2024, 17:03 Похожие упражнения были и в оздоровительной системе Норбекова, только без обливаний. Но плюсом к этому были и реально оздоравливающие упражнения, которые действительно работают. Но психологическая основа курсов Норбекова всё равно построена так, что потом у многих нервы развинчивались в итоге. Галина И . 29 февраля 2024, 15:27 К слову. Прп. Серафим Саровский говорил, что цель христианской жизни- это стяжание Духа Святого.Но когда его спросили, как стяжать, он отвечал: " А вот как деньги стяжаются " . Т.е.здесь есть параллель накопления духовного капитала с материально- денежной сферой. Известно и учение св. Иосифа Волоцкого о социальном служении в миру, о переустройстве мира путем евангелизации с опорой на мощный хозяйственный, предпринимательский механизм. Чтобы наша вера не была однобокой,надо бы более глубоко разработать и реализовывать соц. Концепцию Церкви в содружестве с государством. Тогда желающие жить хорошо правосл.-е не уйдут в секты, а экономика и бизнес постепенно будут становиться на рельсы духовности. Галина И. 28 февраля 2024, 10:03 " православная матушка является тренером этой организации и настоятельно агитировала ее дочь пройти эти курсы " . Наш разум заражен грехом, и каждый ищет своего, поддаваясь сатанинским искушениям. Хитрый сатана многих покупает дешево. Победитель-Христос. " Познаете истину, и истина сделает вас свободными " (Ин.8,32). " Сатана сегодня неприкрыто вторгается в человеческую историю. ...Ближайшие годы обещают быть намного более жестокими...Тем, кто хочет быть подлинными христианами в эти страшные дни, следует серьезно относиться к своей вере, постигая, что есть истинное христианство, как молиться Богу в духе и истине, узнавая, Кто есть Христос, в Котором единственном наше спасение " (О. Серафим [Роуз]).

http://pravoslavie.ru/158858.html

Ex ad ann. 382. Из Барония под 382 г. Post has omnes propheticas, et evangelicas, et apostolicas, quas superius deprompsimus Scripturas, quibus Ecclesia catholica per gratiam Dei fundata est, etiam intimandum putavimus, quod quamvis per orbem catholicae diffusae Ecclesiae, quasi unus thalamus Christi sit, sancta tamen Romana Ecclesia nonnullis synodicis constitutis, caeteris Ecclesiis praelata est: sed et evangelica voce Domini Salvatoris nostri primatum obtinuit: Tu es Petru», et super hanc petram aedificabo Ecclesiam Meam, et portae inferi non praevalebunt adversus eam; et tibi dabo claves regni caelorum; et quaecumque ligaveris super terram, erunt ligata et in caelo: et quaecumque solveris super terram, erunt soluta et in caelo. Addita etiam est societas beatissimi Pauli apostoli, vasis electionis, qui non diverso, sicuti haeretici garriunt, sed uno tempore, uno, eodemque die, gloriosa morte cum Petro in urbe Roma sub Caesare Nerone agonizans, coronatus est: et pariter supradictam Romanam Ecclesiam Christo Domino consecrarunt, aliisque omnibus universo mundo sua praesentia, et venerando triumpho praetulerunt. На основании всех пророчеств, свидетельств евангелистов и апостолов, почерпнутых нами из Божественного Писания, на котором по милости Божией основана Вселенская Церковь , мы твердо убеждены, что, хотя Вселенская Церковь распространена по всему миру, являясь единственной Невестой Христа, однако святая Римская Церковь возвышена над другими Церквами не постановлениями, но словами Спасителя, Господа нашего, записанными в Евангелии: «Ты Петр, и на этом камне Я создам Церковь Мою, и врата ада не одолеют ее; и дам тебе ключи Царства Небесного; а что свяжешь на земле, то будет связано на небесах; и что разрешишь на земле, то будет разрешено на небесах» ( Мф.16:18,19 ). Est ergo prima Petri apostoli sedes Romana Ecclesia, non habens maculam, neque rugam, neque aliud hujusmodi. Secunda autem sedes apud Alexandriani, beati Petri nomine a Marco ejus discipulo atque evangelista consecrata est: ipseque in Aegyptum directus a Petro apostolo, verbum veritatis praedicavit, et gloriosum consummavit martyrium.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

84 . Descendunt igitur in Aegyptum septuaginta quinque animae, sicut scriptum est, et hoc mystice numero remissionis, quia post tantam duritiam, post tanta peccata haberentur indigni, nisi donaretur his remissio peccatorum. Occurrit illi Iudas, hoc est confessio erroris. Hunc sui uenturus Iudaeorum populus praenuntium mittit. Ideo et Ioseph uerus, id est arbiter ct interpres diuinitatis, occurrit, quia praecedit iam confessio quos ante perfidia possidebat. Interpres est enim diuinitatis Christus, quia deum nemo uidit umquam, nisi unigenitus filius, qui est in sinu patris, ipse enarrauit. Hic senilis iam aetatis et fessum suscipiet ultimis temporibus populum Iudaeorum, non secundum illius merita, sed secundum electionem suae gratiae et inponet manum super oculos eius, ut caecitatem auferat. Cuius ideo distulit sanitatem, ut postremus crederet, qui ante non putauit esse credendum, ei prarogatiuam superioris electionis amitteret. Vnde et apostolus ait: Quia caecitas ex parte Israel contigit, donec plenitudo gentium intraret et sic omnis Israel saluus fieret. 85 . Gesta igitur patriarcharum futurorum mysteria sunt. Denique ipse Iacob sic ait ad filios suos: Congregamini, ut adnuntiem uobis quae occursura sunt uobis in nouissimis diebus. Congregamini et audite Israel patrem uestrum. Об Исааке, или душе Сочинение «Об Исааке, или душе» (386) открывает настоящий том, в котором собраны тексты, посвященные ветхозаветным патриархам, за исключением трактата «О благе смерти». Начав с трактата «Об Аврааме» (De Abraham, 378–383), свт. Амвросий создал ряд произведений нравственно–экзегетического содержания, озаглавив их именами ветхозаветных праведников 1656 . Он рассматривает ветхозаветных патриархов как примеры высокой жизни и воплощенных добродетелей: например, Авраам — «идеальный христианин», чьей главной характеристикой является полная преданность Богу 1657 ; у Исаака мы учимся чистоте ума, у Иакова — терпению, у Иосифа — целомудрию 1658 , у Ноя (De Noe) — справедливости 1659 , у Илии (De Ileiia et ieiunio) — воздержанию. Но обращение к ветхозаветным персонажам сопровождается не только нравственным толкованием, но и типологическим: события их жизни являются прообразами новозаветных событий, а сами они (Исаак, Иаков, Иосиф) прообразуют Христа и события Его земной жизни: бегство в Египет, призвание на проповедь, отвержение иудейским народом, предательство Иуды, распятие, искупительную смерть на кресте, воскресение.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010