Nullus enim tam audaci voce ausus est Deum ad disceptationem iustitiae provocare, cur in rebus humanis et mundi istius tanta rerum versatur iniquitas. Micheas, quis hic, vel quis iste? Sophonias speculum, vel arcanum Domini interpretatur. Utrumque ad prophetam convenit; ipsi enim sciunt mysteria Dei. Unde et ad Ezechiel dicitur (3,17): «Speculatorem te posui.» Et alibi (Amos 3,7): «Non faciet Dominus quicquam, nisi revelaverit servis suis prophetis.» Abdias servus Domini. Sicut enim Moyses famulus Domini et apostolus servus Christi, ita iste legatus ad gentes missus venit et praedicat, quae prophetali digna sunt ministerio et servitute: inde servus Domini. Ionas interpretatur columba, sive dolens. Columba pro gemitu, quando in ventre ceti triduo fuit. Dolens autem vel propter tristitiam, quam habuit de salute Ninivitarum, vel propter hederam subito arescentem, cuius umbraculo tegebatur contra solis ardorem. Ipse est et Amathi, Sareptanae viduae filius, ut Iudaei adfirmant, quem resuscitavit Helias, matre postea ad eum dicente (3 Reg. 17,24): «Nunc cognovi quia vir Dei es tu, et verbum Dei in ore tuo est veritatis.» Ob hanc causam ipsum puerum Amathi vocitatum. Amathi enim ex Hebraeo in Latinam linguam veritas dicitur; [et] ex eo quod verum Helias locutus est, ille, qui suscitatus est, filius nuncupatus est veritatis. Zacharias memoria Domini. Septuagesimo enim anno desolationis templi conpleto, Zacharia praedicante, memoratus est Dominus populum suum, iussuque Darii reversus est Dei populus, et reaedificatum est et urbs et templum. Aggaeus in Latino festinus et laetus resonat. Destructum enim templum aedificandum prophetat, et post luctum captivitatis regressionis laetitiam praedicat. Malachias interpretatur angelus Domini, id est nuntius. Quidquid enim loquebatur, quasi a Domino essent mandata, ita credebantur; et inde ita eius nomen Septuaginta transtulerunt dicentes (Malach. 1,1): «Adsumptio verbi Domini super Israel in manu angeli eius.» Esdras adiutor. Nehemias consolator a Domino.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Este responsorio era ejecutado con gran pompa y con lujo particular de melismas. Otra característica medieval del oficio de esta dominica la proporcionaba el canto de un en homenaje a San Gregorio Magno, ejecutado con pompa solemne inmediatamente antes del introito de la misa. Este prólogo, que se encuentra en cabeza en los principales antifonarios, nos ha llegado en dos formas diversas. La primera, más reciente, comienza con las palabras Sanctissimus namque Gregorius; la segunda, atestiguada ya por Agobardo de Lyón (+ 840), no es más que una adaptación de los famosos versos de Adriano I (772–785) en honor del santo pontífice. Las colectas de las dominicas de este tiempo se distinguen de todas las otras por una marcada impronta bíblica, una singular hechura rítmica y por ser dirigidas al Hijo, derogando la tradicional regla eucológica. Ellas, sin embargo, como también las otras oraciones (secreta, poscomunión) de la misa, no son composiciones originales, sino derivadas, con alguna oportuna variante, de textos preexistentes. La colecta, por ejemplo, de la primera dominica es la vetusta fórmula de la oratio super populum de la feria segunda de la tercera dominica de Cuaresma, en la cual al protocolo inicial fue substituida la invocación del salmo 79:3: Excita, Domine, potentiam tuam et vertí... dirigiéndola al Cristo venidero. Sobre el texto evangélico de esta primera dominica hubo hasta la reforma piana mucha diversidad entre las iglesias. Como ya en el siglo XI observaba el autor del Micrologus y más tarde, Durando, algunos leían la perícopa Erunt signa in solé et luna (Lc. 21:25), que ha pasado al actual misal romano; otros, del principio del Evangelio de San Marcos, por aquellas palabras Ecce ego mittam Angelum meum; otros, en fin, el capítulo 21 de San Mateo: Cum appropinquasset lerosolimis, que describe la entrada de Jesús en Jerusalén. Quizá la lección primitiva es la del capitular napolitano de Wurzburgo y del misal mozárabe, los cuales ponen el capítulo 3 de San Lucas: Anno quíntodecimo imperii Tiberii Caesaris.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Omri crispans meus. Achab frater patris. Iezabel fluxus sanguinis, vel fluens sanguinem: sed melius, ubi est sterquilinium. Praecipitata enim deorsum comederunt carnes eius canes, sicut praedixerat Helias (4 Reg. 9,37): «Et erunt,» inquit, «carnes Iezabel sicut stercus super faciem terrae.» Ochozias adprehendens Deum. Iehu ipse, vel est. Ioatha robustus. Sella umbra eius, vel petitio. Manahem consolans. Paceas aperiens. Nabuchodonosor prophetia lagunculae angustae, sive prophetans istiusmodi signum, pro somnio scilicet futurorum quod vidisse narratur, et Daniel interpretatus est; sive sessio in agnitione angustiae, pro his qui in captivitatem ab eo ducti sunt. Zorobabel apud Hebraeos ex tribus integris nominibus traditur esse conpositus: zo iste, ro magister, babel proprie Babylonium sonat; et efficitur nomen Zorobabel, iste magister de Babylone. In Babylone enim ortus est, ubi et princeps gentis Iudaeae extitit. Caput VII. DE PATRIARCHIS Quorundam patriarcharum etymologiae notandae sunt, ut sciamus quid in suo vocabulo resonant. Nam plerique eorum ex causis propriis nomina acceperunt. Patriarchae interpretantur patrum principes. ρχς enim Graece princeps est. Abram primum vocatus est pater videns populum, propter Israel scilicet tantum. Postea appellatus est Abraham, quod transfertur pater multarum gentium, quod erat adhuc per fidem futurum. Gentium autem non habetur in nomine, sed subauditur, iuxta illud (Genes. 17,5): «Erit nomen tuum Abraham, quia patrem multarum gentium posui te.» Isaac ex risu nomen accepit. Riserat enim pater, quando ei promissus est, admirans in gaudio. Risit et mater, quando per illos tres viros promissus est, dubitans in gaudio. Ex hac ergo causa nomen accepit Isaac; interpretatur enim risus. Sciendum autem quod quattuor in Veteri Testamento absque ullo velamine nominibus suis, antequam nascerentur, vocati sunt: Ismahel, Isaac, Salomon et Iosias. Lege Scripturas. Iacob subplantator interpretatur, sive quod in ortu plantam nascentis fratris adprehenderit, sive quod postea fratrem arte deceperit.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Клир Аминь. Священник Помощь наша – в имени Господа ( Пс. 123, 8 ), Клир Сотворившего небо и землю. Священник Да будет имя Господне благословенно ( Пс. 112, 2 ), Клир Отныне и вовек. Прежде приближения к алтарю священник произносит тайную молитву. Тайная молитва 1364 Молю Тебя, всевышний Боже Саваоф, святой Отче, сподоби меня облечься в одежду непорочности и опоясать чресла мои опоясанием любви и страха Твоего, и воспламенить изгибы сердца моего любовью к Тебе, чтобы я мог умилостивлять (Тебя) за мои грехи, и ходатайствовать о прощении грехов предстоящим, и приносить мирные жертвы каждого из них. Приближаясь к алтарю, священник продолжает: И меня, дерзновенно приступающего к святому алтарю Твоему, не попусти погибнуть, но сподоби очистить, украсить и благосклонно принять, через Христа Господа нашего 1365 . Потом говорит Входное (ingressam) 1366 (например, на литургии в день Рождества Христова): Младенец родился нам; Сын дан нам; владычество на раменах Его, и нарекут имя Ему: Ангел великого совета (см. Ис. 9, 6 ). Окончив Входное, говорит, не обращаясь к народу: Господь с вами. Отвечают: И с духом твоим. Потом священник говорит молитву о народе (super populum) 1367 (например, в день Рождества Христова): Боже, Творец и правитель мира, даруй нам в этот день вочеловечения Слова и рождества от святой Девы непорочно совершать празднество, чтобы нам, искушенным по милости Твоей, быть безопасными под защитой Твоею, через того же Господа нашего Иисуса Христа, Который с Тобой живет и царствует, как Бог, в единстве Святого Духа, во все веки веков. Отвечают: Аминь. Священник Господь с вами. Отвечают: И с духом твоим. Славословие 1368 Слава в вышних Богу, и на земле мир, в человеках благоволение; хвалим Тебя, благословляем Тебя, поклоняемся Тебе, славим Тебя, благодарим Тебя ради великой славы Твоей, Господи Боже, Царь небесный; Боже Отче Вседержитель, Господи, Сын Единородный, Иисусе Христе, (всевышний) Господи Боже, Агнец Божий, Сын Отца, взявший (на себя) грехи мира, помилуй нас; взявший грехи мира, прими молитву нашу; сидящий одесную Отца, помилуй нас; ибо Ты – один свят, Ты – один Господь, Ты – один всевышний Иисус Христос, со Святым Духом, в славу (Бога) Отца. Аминь.

http://azbyka.ru/otechnik/Pravoslavnoe_B...

Reus a re, qua petitur, nuncupatus, quia, quamvis sceleris conscius non sit, reus tamen dicitur, quamdiu in iudicio pro re aliqua petitur. Testes antiquitus superstites dicebantur, eo quod super statum causae proferebantur. Nunc parte ablata nominis, testes vocari. Testis autem consideratur condicione, natura et vita. Condicione, si liber, non servus. Nam saepe servus metu dominantis testimonium subprimit veritatis. Natura, si vir, non femina. Nam (Virg. Aen. 4,569): Varium et mutabile semper femina. Vita, si innocens et integer actu. Nam si vita bona defuerit, fide carebit. Non enim potest iustitia cum scelerato habere societatem. Duo sunt autem genera testium: aut dicendo id quod viderunt, aut proferendo id quod audierunt. Duobus autem modis testes delinquunt: quum aut falsa promunt, aut vera silentio obtegunt. Caput XVI. DE SPECTACULIS Spectacula, ut opinor, generaliter nominantur voluptates quae non per semetipsa inquinant, sed per ea quae illic geruntur. Dicta autem spectacula eo quod hominibus publica ibi praebeatur inspectio. Haec et ludicra nuncupata, quod in ludis gerantur aut in cenis. Ludorum origo sic traditur: Lydios ex Asia transvenas in Etruria consedisse duce Tyrreno, qui fratri suo cesserat regni contentione. Igitur in Etruria inter ceteros ritus superstitionum suarum spectacula quoque religionis nomine instituerunt. Inde Romani arcessitos artifices mutuati sunt; et inde ludi a Lydis vocati sunt. Varro autem dicit ludos luso vocatos, quod iuvenes per dies festos solebant ludi exultatione populum delectare. Unde et eum lusum iuvenum et diebus festis et templis et religionibus reputant. Nihil iam de causa vocabuli, dum rei causa idolatria sit. Unde et promiscue ludi Liberalia vocabantur, ob honorem Liberi patris. Ob hoc dispicienda est originis macula, ne bonum aestimes quod initium a malo accepit. Ludus autem aut gymnicus est, aut circensis, aut gladiatorius, aut scenicus. Caput XVII. DE LUDO GYMNICO Gymnicus ludus est velocitatis ac virium gloria. Cuius locus gymnasium dicitur, ubi exercentur athletae et cursorum velocitas conprobatur. Hinc accidit ut omnium prope artium exercitia gymnasia dicantur. Ante enim in locis certantes cincti erant, ne nudarentur: post relaxato cingulo repente prostratus exanimatus est quidam cursor. Quare ex consilii decreto tunc archon Hippomenes ut nudi deinceps omnes exercitarentur permisit. Ex illo gymnasium dictum, quod iuvenes nudi exercentur in campo, ubi sola tantum verecunda operiuntur. Caput XVIII. DE GENERIBUS GYMNICORUM

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Esta, a veces, concreta mejor el significado de la palabra añadiéndole luego la preposición de: missa facta fuerit de Cruce, de Anastase, de ecclesia. También San Agustín tiene, con el mismo significado, una frase repetida frecuentemente: Ecce post sermonem jii missa catechumenorum, manebunt fideles. Este término, por lo demás, se usaba todavía corrientemente al final del siglo V para indicar el fin o disolución de cualquiera asamblea, no sólo sagrada, sino también profana. Así lo atestigua Avito de Viena, en el Delfinado (+ 518): In ecclesiis palatiisque sive praetoriis missa fierí pronuntiatur cum populus ab observatione dimittitur. Es la forma clásica latina del mittere senatum, praetorium, convivium, que tiene la significación de disolver la reunión del senado, del ejército o de los comensales. Nótese además que, según la nomenclatura eclesiástica antigua, el vocablo missa no servía para indicar exclusivamente la despedida de la misa, sino de todos los oficios litúrgicos. La Peregrinado, después de haber descrito el oficio matinal de las laudes, que termina con la bendición del obispo, agrega: Et sic fit missa. Casiano habla del monje que llega tarde al coro y espera a la puerta congregationis missam, el final de la reunión. San Benito, al disponer el orden de la salmodia nocturna, a cada hora concluye et missae sunt, o también et fiant míssae; esto es, como explica a propósito de las completas, Benedictione, missae sunt. La despedida litúrgica antiguamente comprendía toda una serie de oraciones por las diversas categorías de personas que eran despedidas, a las cuales, como sucedía en Jerusalén, el obispo o el superior impartía la bendición recitando una colecta pontifical o sacerdotal. La oratio super populum de los antiguos sacramentarios, que todavía hoy se recita en las misas feriales de Cuaresma, es una de ellas. Por eso, la missa, guardando estrecha relación con la benedictio, vino a ser pronto sinónimo de ésta. El concilio de Cartazo del 390 prohibe al sacerdote reconciliare quempiam publica missa, esto es, con la bendición que acompañaba normalmente a la reconciliación.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Тебе убо просим: помози рабом Твоим, Потому Тебя молим: помоги рабам Твоим, quos pretioso sanguine redemisti. ихже честною Кровию искупил ecu . Которых драгоценной Кровью Твоею искупил, Aeterna fac cum sanctis tuis in gloria numerari. Сподоби со святыми Твоими в вечней славе Твоей царствовати. Сопричти их ко святым Твоим в вечной славе. Salvum fac populum tuum, Domine, Спаси люди Твоя, Господи, Спаси, Господи, народ Твой, et benedic haereditati tuae. и благослови достояние Твое, И благослови наследие Твоё, Et rege eos, et extolle illos usque in aeternum. исправи я и вознеси и во веки; Управляй им и вознеси его на веки. Per singulos dies benedicimus te; во вся дни бпагосповим Тебе Во все дни благословим Тебя Et laudamus Nomen tuum in saeculum, et in saeculum saeculi. и восхвалим имя Твое во веки и в век века. И прославим имя Твоё во веки веков. Dignare, Domine, die isto sine peccato nos custodire. Сподоби, Господи, в день сей без греха сохранитися нам. Сподоби, Господи, в этот день сохраниться нам без греха. Miserere nostri domine, mise­rere nostri. Помилуй нас, Господи, помилуй нас; Помилуй нас, Господи, помилуй нас. Fiat misericordia tua, Do­mine, super nos, буди милость Твоя, Господи, на нас, Да будет милость Твоя, Господи, на нас, quemadmodum speravimus in te. якоже уповахом на Тя. Ибо мы уповаем на Тебя. In te, Domine, speravi: На Тя, Господи, уповахом, На тебя, Господи, уповая: non confundar in aeternum. да не постыдимся во веки. He смутимся во веки. Христианское богослужение принимает на себя также функцию оповещения мира о канонических, т.е. дисциплинарных основаниях Церкви. Об этом свидетельствуют, например, громогласно возглашаемые каждый год в чине Торжества православия, окончательное формирование которого относится к вв., канонические прещения – анафематизмы (ναθεματισμο) на еретиков: в них Церковь произносит суждение об известных искажениях правды Христова учения и изгоняет (отлучает) из своей среды всех, кто извращает истинную веру, – как тех, кто уже сделал это, так и тех, кто будет виновен в этом и впредь. Эти анафемы – не пенитенциарный шаг. Они – извещение церковного народа о признании свершившегося факта: те, кто не придерживается учения Церкви, не могут и быть в ней, потому что сами своей неправдой вышли из нее. С ними не может быть дальнейшего церковного общения, по слову Писания: Какое согласие между Христом и Велиаром? Или какое соучастие верного с неверным? ( 2Кор. 6:15 ).

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Videbat igitur futurae incarnationis mysteria, qui filium mittebat ad fratres, ut uideret si recte sunt oues. Quas oues deus in illo iam tunc patriarchae studio requirebat nisi eas, de quibus ipse dominus Iesus in euangelio dixit: Non ueni nisi ad oues perditas domus Israel ? Et misit, inquit, in Sychem, quod interpretatione dicitur umerus siue dorsum, hoc est ad eos qui non conuerterentur ad dominum, sed fugientes a facie eius se auerterent, quod est proprie peccatoris; exiit enim Cain a facie dei, et propheta dicit: Pones eos dorsum. lustus autem non se auertit a domino, sed occurrit dicens: Oculi mei semper ad dominum. Et Esaias dicenti dominö Quem mittam ? sponte se obtulit dicens: Ecce ego. Et Symeon expectauit, ut uideret Christum dominum, et, posteaquam uidit, quoniam remissorem peccatorum et totius mundi uiderat redemptorem, quasi leuatus a peccato poposcit usu carnis huius absolui dicens: Nunc dimitte, domine, seruum tuum, quoniam uiderunt oculi mei salutare tuum. Et Zacchaeus hinc primum suae praerogatiuam commendationis inuenit, quod in arborem, ut Christum uideret, ascendit. Ergo Ioseph a patre est missus ad fratres, ab illo magis patre, qui filio proprio non pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit eum, ab illo patre, de quo scriptum est: Deus filium suum mittens in similitudinem carnis peccati. 10 . Et errabat, inquit, Ioseph, quia fratres suos inuenire non poterat. Non inmerito errabat, qui quaerebat errantes; eos enim agnoscit dominus qui sunt ipsius. Denique et Iesus fatigatus ex itinere sedebat super puteum. Fatigabatur, qui non inueniebat dei populum, quem quaerebat; exierat enim a facie domini. Qui enim culpam sequitur exit a Christo. Peccator exit, iustus intrat. Denique Adam se peccator abscondit, iustus autem dicit: Intret oratio mea in conspectu tuo. 11 . Inuenit autem fratres suos Ioseph in Dothaim, quod significat defectionem. Vbi est enim nisi in defectione qui deum deserit? Nec mirum si deficiebant qui non audiebant dicentem: Venite ad me omnes qui laboratis et onerati estis, et ego uos reficiam.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

a) la solemne presentación de las ofrendas por parte de los fieles, seguida de la lectura del nombre de los oferentes (dípticos); b) el canto de la primera parte de la plegaria consecratoria; canto que, alterando parcialmente la línea tradicional de ésta, ha dado autonomía a un nuevo elemento del Ordo, el prefacio; c) los cantos que sirven de adorno al introito, al ofertorio y a la comunión; d) las primeras fórmulas variables, en correspondencia con la fiesta o misterio del día: collecta, oratio post evangelium, secreta, postcommunio, oratio super populum, Asimismo, al final del mismo período, dos de los antiguos elementos del Ordo sufren un desplazamiento importante, pues la oración de los fieles (oratio fidelium) viene anticipada al principio de la misa y la lista de los nombres a recordar (dípticos) se inserta definitivamente en el canon. Indudablemente, este conjunto de factores nuevos contribuyeron a dar a la misa mayor variedad y, sobre todo, un marco ritual de brillantez innegable. El Ordo de finales del siglo V no presenta únicamente líneas arquitectónicas, sino que aparece como un magnífico edificio que permanecerá casi intacto a través de los siglos sucesivos. Para comprender, sin embargo, la íntima estructura de este edificio, es necesario distinguir entre la parte ceremonial y la parte eucológica de la misa. En este esquema se ve cómo, a partir del siglo VIII, el desarrollo eucológico del ordinario se ha concentrado sobre todo en torno a tres momentos, o, como dice Batiffol, en torno a tres zonas de la misa: la introducción, el ofertorio y la comunión. Se encuentra, sí, en los sacramentarlos alguna que otra fórmula para el Sanctus o el Memento, injertada, por tanto, en la gran oración eucarística, pero son casos excepcionales. Por regla general, las oraciones añadidas al bloque de las antiguas son un elemento adventicio, que ha respetado la integridad substancial de la misa, situándose por eso allí donde comienzan y acaban sus dos partes principales. En cuanto al carácter de tales fórmulas, podemos decir que, en general, se presentan como una especie de confesión o acusación que el sacerdote hace delante de Dios para excusarse del atrevimiento de celebrar tan altos misterios, y, por tanto, como una protesta de indignidad por causa de los propios pecados, que genérica o específicamente se indican. De aquí el nombre propio de apologías con que se designan estas oraciones, así como los genéricos de excusatio ante altare, confessio peccatoris, indulgentia que se encuentran en los libros litúrgicos. Algunas veces son atribuidas a algún santo: Oratio S. Augustini, S. Ambrosii, S. Isidori, etc.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

VII в. (тип Π), чтение Лк 11. 47-54 оставалось неизменным при последующих переработках лекционария. На литургическое значение праздника К. указывает счет недель от 14 сент. до начала Адвента (Ebdomada... post sancti Cypriani; Klauser. 1972. S. 38, 84, 123). В Веронском Сакраментарии приведено 2 варианта проприя мессы в день памяти Корнелия и К. (Sacramentarium Leonianum/Ed. C. L. Feltoe. Camb., 1896. P. 103-105). В более поздних книгах 1-й проприй (Corpus Orationum. 1992-2004. N 62, 3628, 4002, 4195, 5112a) как единое целое не встречается, входившие в него молитвы могли включаться в другие последования; 2-й проприй приведен в Геласия Сакраментарии (Ibid. N 77, 465, 4265A, 5253; The Gelasian Sacramentary: Liber Sacramentorum Romanae Ecclesiae/Ed. H. A. Wilson. Oxf., 1894. P. 199; за исключением молитвы super populum (Corpus Orationum. 1992-2004. N 77), которая в Сакраментарии Геласия входит в один из проприев неск. святым (plurimorum sanctorum) - The Gelasian Sacramentary. Oxf., 1894. P. 212). В Григория Сакраментарии сформирован новый проприй мессы в день памяти святых Корнелия и К. с краткими молитвами без упоминания имен мучеников (Corpus Orationum. 1992-2004. N 119aB, 3134, 4850bD). В этой книге счет недель ведется от праздников св. Лаврентия (10 авг.) и св. Ангела (19 сент.) ( Deshusses J. Le Sacramentaire grégorien: Ses principales formes d " après les plus anciens manuscrits. Fribourg, 19792. T. 1. P. 270-271). Т. о., значение праздника в рим. богослужении снизилось. При дополнении Сакраментария Григория новыми молитвами для нужд Церкви в империи Каролингов к проприю 14 сент. были добавлены молитва святым Корнелию и К. и особая молитва К. (инципит: Beati Cypriani natalicia; Ibid. P. 550). О почитании К. в Италии свидетельствует ряд проповедей в день памяти святого, предположительно созданных в V в. Среди проповедей св. Максима , еп. Тавринского (Туринского), сохранилось 2 Слова на день памяти К. ( Maximus Taurinensis. Serm. 10-11// Maximi episcopi Taurinensis Sermones/Ed.

http://pravenc.ru/text/1684710.html

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010