55.7a. Qui metu potestatis ueritatem occultat, eiusdem ueritatis iracundiam sibi caelitus prouocat, quia plus pertimescit hominem quam diuinam trepidat indignationem. 55.7b. Beatus, cuius testimonio innocens ab scelere obiecto purgatur, impius, cuius proditione etiam iniquus perimitur. Neque enim decet christiano mortis obnoxium prodere, et ad effundendum sanguinem infelicium uocem testificationis praebere. Sermo enim iusti hominis tantum ad ministerium debet esse salutis: Ira enim indignationis et tribulationis et immissiones per angelos malos. LVI. De causidicis. 56.1. Negotiorum forensium sectatores propter proximi dilectionem saeculare negotium deserere debent, aut certe, manente proximi caritate, negotium sequantur terrenum. Sed quia perrarum est ut inter iurgantes caritas maneat, postponenda est rei causatio, ut perseueret dilectio. 56.2. Antiqui forensem eloquentiam caninam facundiam nuncupabant, eo quod causidici in certaminibus causarum, omissis quae agunt, ueluti canes alterutrum sese lacerant iurgiaque causarum ad iniurias suas commutant. LVII. De oppressoribus pauperum. 57.1. Pauperum oppressores tunc se sciant grauiori dignos sententia, quando praeualuerint his quos nocere uoluerint. Namtanto atrocius futuro supplicio condemnandi sunt, quanto hic fortius contra miserorum uitam inualuerint. 57.2. Audiant iudices, et qui praesunt populis, quia pro temporalibus molestiis quas plebibus ingerunt, aeterno incendio cremabuntur, testante Domino per Esaiam prophetam: Iratus sum, inquit, super populum meum, et dedi eos in manu tua; non posuisti eis misericordiam, adgrauasti iugum tuum ualde; descende inpuluere; sede, tace et intra in tenebras; ueniet super te malum, et nescies, et inruet super te calamitas quam non poteris expiare; ueniet super te repente miseria quam nescis. 57.3. Magis mala facientibus quam mala patientibus dolere debemus. Illi enim praua faciendo in malum proficiunt, isti patiendo a malo corriguntur. Deus autem per malas uoluntates aliorum in aliis multa operatur bona.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Las rúbricas actuales prescriben el golpearse el pecho en la misa tres veces al mea culpa del Confíteor, al miserere nobis del’ A gnus Dei y al Domine, non sum dignus, y además a las palabras del canon Nobis quoque peccatoribus, todas ellas fórmulas que se refieren al pecado y al arrepentimiento. En tiempo de Agustín, el sacerdote y el pueblo se golpeaban también el pecho en la petición del Pater: Dimitte nobis debita nostra. En Alemania el uso se mantenía todavía en el siglo XIII. La inclinación de la cabeza . La inclinación de la cabeza, y probablemente también de las espaldas, era el gesto de humildad con el cual los fieles o, según otros, los penitentes, recibían al final de la misa la bendición del sacerdote, pronunciada por él con la fórmula llamada oratio super populum. El acto nos es atestiguado en la Iglesia antigua por todas partes, no excluido el Oriente, y era generalmente solicitado por el diácono con una invitación, que en Alejandría decía: Inclínate capita vestra benedicioni «; en Roma, en cambio: Humíllate capita vestra Deo. El I Ord. Rom. (n.24) refiere así la rúbrica: Missa finita, dicit diaconus: Humiliate capita vestra Deo. Et inclinant se omnes ad orientem. Et dicit Pontifex orationem super populum. San Cesáreo, hablando sobre el particular, se lamentaba del comportamiento de su pueblo: Quoties clamatum fuerit ut vos benedictioni humiliare debeatis non oobís sit laboriosum capita inclinare, quia non vos homini sed Deo humiliatis. La inclinación profunda de carácter penitencial queda todavía en vigor en la recitación del Confíteor y en la bendición del sacerdote al final de la misa. El Gesto del Saludo y de la Fraternidad: El Beso Litúrgico San Pablo es el primero que habla de este gesto, hasta entonces extraño al culto, como gesto de saludo y de espiritual fraternidad : Salutate fratres omnes in ósculo sancío. No podemos precisar si el Apóstol tuviese como mira un rito litúrgico; pero esto es sumamente probable, porque San Justino, a mitad del siglo II, lo recuerda expresamente como tal.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

El sacramentario gelasiano . El sacramentarlo gelasiano representa el segundo tipo de los sacramentarlos romanos. Fue publicado por el cardenal Tommasi en el 1680, según un manuscrito (Reg. 316) del siglo VII-VIII, que perteneció antes a la abadía de San Dionisio en Francia y actualmente se encuentra en la Biblioteca Vaticana. El códice es anónimo y lleva como título Líber sacramentorum romanae ecclesiae. Está dividido en tres libros. El primero, Líber sacramentorum romanae ecclesiae anni circuli, contiene las misas de las fiestas natalicias, de las dominicas hasta la octava de Pentecostés y de las ferias de Cuaresma (excepto la del jueves); cada misa tiene una doble colecta: la secreta, la postcomunión, la oratio super populum, excepto en el tiempo pascual, según las fórmulas relativas a las ordenaciones, al catecumenado, a las bendiciones de los óleos, a la fuente bautismal, a la consagración de las vírgenes y a la dedicación basilicae novae. El segundo libro, titulado Oratíones et preces de natalitia sanctorum, contiene el prólogo propio de los santos (colecta, secreta, prefacio y postcomunión), desde San Félix (5 de enero) hasta Santo Tomás (21 de diciembre); el común de los santos (ocho misas para los santos mártires) y finalmente cinco misas de Adventum Domini. El tercer libro, Oratíones et preces cum canone pro dominicis diebus, contiene dieciséis misas, cada una de las cuales se halla precedida por la rúbrica ítem alia missa; el canon, al que falta el memento de los muertos y termina con el embolismo del Pater noster; un.a colección de Benedíctiones super populum post communionem, muchas misas votivas (pro iter ageniibus, in tribulatione, tempore mortalitatis, actío nuptialis, pro defunctis, etc.) y plegarias para diversas ocasiones. El sacramentarlo gelasiano, a diferencia del Leoniano, es, como dice su título, un libro oficial y el libro litúrgico más antiguo que ha llegado a nosotros de la iglesia romana. Este carácter romano es indiscutible. Además, puede decirse no sólo de su título, sino también de muchos textos del libro, como cuando, por ejemplo, se ruega a Dios ut romanorum regum sibi subditum regat princípatum...; ut romani nominis mímicos virtute suae comprimat maiestatis...; ut romani regni adsit principibus, etc. Se nota en él, sin embargo, cierta interpolación galicana, debido al hecho de que el sacramentarlo fue copiado de un autógrafo venido de la baja Italia, quizá de Capua o Cuma, pero transcrito y retocado para el uso de la iglesia de San Dionisio en París.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

19.6. Tertia regula est de littera et spiritu; id est de lege et gratia: lege per quam praecepta facienda admonemur, gratia per quam ut operemur iuuamur. Vel quod lex nontantum historice, sed etiam spiritaliter sentienda sit. Namque et historiae oportet fidem tenere, et spiritaliter legem intellegere. 19.7–9. Quarta regula est de specie et genere, per quam pars pro toto, et totum pro parte accipitur, ueluti si unius populo uel ciuitati loquatur Deus, et tamen intellegatur omnem contingere mundum. [Sicut in Psalmis: Et adorabunt,inquit, eum filiae Tyri in muneribus. Filiae Tyri, filiae gentium ab specie ad genus; per Tyrum enim, uicinum tunc huic terrae ubi prophetia erat, significabat omnes gentes credituras Christo. – Vnde et bene sequitur: Vultum tuum deprecabuntur omnes diuites terrae. Sic et per Esaiam prophetam dum aduersus Assyrium Dominus comminatur dicens: Conteram Assyrium in terra mea, et in montibus meis conculcem eum et Erit Babylon illa gloriosa, in regnis inclita, sicut subuertit Deus Sodomam et Gomorram. ]Nam licet aduersus unam ciuitatem Babyloniam per Esaiam prophetam Dominus comminetur, tamen dum contra eam loquitur, transit ad genus de specie, et conuertit contra totum mundum sermonem. – Certe si non diceret aduersus uniuersum orbem, non adderet infra generaliter: Et disperdam omnem terram et Visitabo super orbis mala, et cetera quae sequuntur ad internicionem mundi pertinentia. Vnde et dicit: Hoc est consilium quod cogitaui super omnem terram, et haec est manus extenta super omnes gentes. 19.10–11. Item postquam sub persona Babyloniae arguit uniuersum mundum, [dicens: Et disperdam, inquit, omnem terram, et uisitabo super urbes mala, et cetera quae sequuntur ad internicionem mundi pertinentia,] rursus ad eandem quasi de genere ad speciem reuertitur, dicens quae eidem ciuitati specialiter contigerunt: Ecce ego suscitabo super eos Medos. Nam regnante Balthasar, a Medis obtenta est Babylonia. – Sic et in onus Aegypti, ex persona eiusdem totum uult intellegere mundum dicendo: Et concurrere faciam Aegyptios aduersus Aegyptios, regnum aduersus regnum cum Aegyptus non multa regna, sed unum habuisse scribatur regnum.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Unde enim deductum g-epiousion quam a substantia? Da panem nobis g-epiousion, hodiernum. Quoniam Iesus vita est et corpus ipsius vita est, corpus autem panis, sicuti dictum est: dabo vobis panem de caelo, significat ergo g-epiousion, ex ipsa aut in ipsa substantia, hoc est vitae panem. Sic rursus et Paulus in ad Titum epistola: populum g-periousion, circa substantiam hoc est circa vitam consistentem populum, sicuti et in oblatione dicitur: munda tibi populum circumvitalem aemulatorem bonorum operum, circa tuam substantiam venientem. Videtur mihi idem significari in Hieremia propheta, ubi dicit: quia qui stetit in substantia domini et vidit verbum eius, qui praebuit aurem et audivit. Et post modicum dicit: et si stetissent in substantia mea. Sed in [substantia] subsistentia scribunt, non in substantia. Sed si quis intellectum certe intellegit, nihil aliud invenit nisi istud: si quis in eo quod dei est esse steterit, hoc est in substantia, quod in ipsa g-homoousios filius, statim g-logon eius vidit. Debemus enim quod interius non est, interius aliquid stare facere, g-ton g-noun in [substantia] subsistentia dei, hoc est in substantia, et statim conprehendimus et deum et g-logon. g-homoousion enim et simul ambo unum. 31. Sed videris. Subponamus dicere substantiam dei id illud quod est esse et g-tou g-iUsou quod est esse. Esse deum et pietas et confessio. Quae igitur substantia dei, si substantia dicitur in mundanis? Ut animal, ut homo, necesse est dicere in aeternis substantiam esse deum? Sed videris. Ipsum deum iuxta quod est esse, quod dicimus aut lumen, aut spiritum, aut ipsum esse, aut potentiam eius quod est esse, aut intellegentiam universalem, aut potentiam universalis intellegentiae aut universalis vitae vel actionis aut aliorum istius modi, in quo sit fontem esse omnium eorum quae vere sunt aut quae sunt. Sed dicunt scripturae lumen esse deum, spiritum esse. Haec autem substantiam significant. Non enim accidens. Cui enim primo quod est esse accidit, si istud accidens?

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

– Patres consripti, magnum hominem deus patriae nostrae misit. hic est, quem offenderunt ludaei et morti tradiderunt. Cumque omnes rnirarentur, Simon dixit: – Si quis uestrum parentem proprium aut aliquem de amicis suis quem antea amisit uidere desiderat, dicat mihi et statim ei apparebit. Adstans autem erat et unus ex parentibus Pontii Pilati, qui eo tempore permanebat quando Pilatus praesidatum gesserat in ludaea; et nunc cognoscens ipsum non esse Christum, sic ait: – Optime imperator, ego quidem rem gestam in ludaea bene noui; hunc autem hominen ignoro, licet aliqua quae dicit sunt uerisimilia. sed iube interrogem eum publice quod scio, et cognoscam utrum uere ipse sit Christus an non. Imperator Nero ait: – Interroga eum, si quid tibi uidetur. Parens uero Pontii Pilati dicit ei: – Quid uocaris? Ille autem ait: – Ego sum Christus, quem caesum flagellis ludaei tradiderunt crucifigi. Ille uero plenius cognoscens quia ipse Christus non esset sed Simon magus, ait: – Mentiris; sed tu es Simon magus: modo enim te integre cognoui. tu enim prius et legem sequebaris christianam; sed quia uictus es a Petro illo, qui uere discipulus Christi fuit, a ludaea discessisti. omnibus mentiri potes praeter mihi, quia omnia quae ibi gesta sunt optime noui. Vnde conuersus ad imperatorem sic ait: – Oro, domine imperator, quia hic sunt in ciuitate uestra Petrus et Paulus discipuli Christi illius, iube uenire eos ut se invicem cognoscant. Simon uero turbatus coepit imperatori dicere: – lube ueniant, et si uere Petrus et Paulus sunt, cognoscunt 561 me. Nero imperator ait: – Requirite eos, et in crastinum facite eos ad nos uenire. V Exeunte uero imperatore eadem hora uidit turbam magnam collectam ante palatium et interrogauit quid hoc esset. Dictumque est ei: – Quia ille qui uobis intus loquebatur, ipse etiam hic ad populum loquitur, et uerba quae in conspectu uestro dicebat ipsa etiam populo dicit. Imperator Nero et omnis senatus mirati sunt, quomodo in una eademque hora et in palatio in conspectu imperatoris fuisset, et foris ad populum loqueretur 562 . unde hoc diuinitati redigens iussit ei aliam erigi statuam habentem facies duas, unam intendentem ad senatum et aliam ad populum.

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

622 Between the Roman Catholic B.Botte (Hippolyte de Rome. La Tradition Apostolique, p.30), upholding the view that we have here a “true concelebration” implying the offering of the Eucharist by the Presbyters, and the Orthodox N.Afanassieff (Trapeza Gospodnja, 1952, p.3), who maintains that the Presbyters here are not concelebrating and joining in the offering of the Eucharist, but simply showing their assent to the offering performed by the Bishop 623 Apostolic Tradition, 9 (Botte in Sources Chrétiennes, p.40): “Praesbyter enim solius habet potestatem ut accipiat, dare autem non habet potestatem. Quapropter clerum non ordinat; super praesbyteri vero ordinatione consignat (=sphragizei, Coptic ed.) episcopo ordinante” 625 It should not be forgotten, besides, that the whole Church offered herself as the Body of Christ through the Bishop; hence the prayer of the anaphora was said by the Bishop, but always in the first person plural. Just as this in no way removed the particular and exclusive character of the episcopal ministry, the same applies to the participation of the Presbyters noted above 626 The prayer for the ordination of a Presbyter in the Apostolic Tradition, 8 (Botte, Sources Chrétiennes, p.56–8) goes as follows: “Deus et pater domini nostri Jesu Christi respice super servum tuum istum et inpartire spiritum gratiae et consilii praesbyteris ut adiubet et gubernet plebam tuam in corde mundo sicuti respexisti super populum electionis tuae et praecepisti Moisi ut elegeret praesbyteros quos replesti de spiritu tuo quod tu donasti famulo tuo. Et nunc, domine, praesta indeficienter conservari in nobis spiritum gratiae tuae et dignos effice ut credentes tibi ministremus in simplicitate cordis laudantes te per puerum tuum Christum Jesum per quem tibi gloria et virtus patri et filio cum Spiritu Sancto in sancta ecclesia et nunc et in saecula saeculorum. Amen” [“O God and Father of our Lord Jesus Christ, look down upon this Thy servant and impart the spirit of grace and counsel of the presbyterate, that he may succour and govern Thy people with a pure heart, as Thou didst look upon Thy chosen people and didst command Moses to choose presbyters whom Thou didst fill with Thy Spirit which Thou gavest to Thy servant. Now also, O Lord, grant that the spirit of grace may be preserved in us continuously, and make us worthy that in faith we may minister to Thee in simplicity of heart, praising Thee through Thy Child (or “servant”) Jesus Christ, through whom to Thee be glory and power, to the Father and the Son with the Holy Spirit in the holy Church, now and ever and unto ages of ages. Amen”]

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Ziziulas...

46.5. Atrociter arguuntur qui decipiendo peccantes, non solum quia non arguunt pro peccato, sed etiam adulanter decipiunt, dicente propheta: Et erunt qui beatificant populum istum seducentes, et qui beatificantur praecipitati. 46.6. Atrociter iterum arguuntur qui peccantem non recipiunt, sed despiciunt et spernunt, nec alterius delictum tamquam proprium ingemescunt. De talibus per Esaiam Dominus comminans dicit: Qui dicunt «recede a me, non adpropinques mihi quia inmundus es», isti fumus erunt in furore meo, ignisardenstota die. Inde est quod et apostolus omnibus omnia factus est, non imitatione erroris, sed conpassionis miseratione, scilicet ut ita uitia aliena fleret, quemadmodum si tali et ipse inplicaretur errore. 46.7. Boni pastores populi debent delicta deflere et totos se planctibus tradere, imitantes Hieremiam prophetam diceritem: Quis dabit capiti meo aquam et oculis meis fontem lacrimarum? et plorabo die ac nocte interfectos populi mei. Tanquam propria igitur delicta plebis peccata sacerdos flere debet, sed affectu conpatiendi, non actione commissi. 46.8. Nonnulli praesules gregis quosdam pro peccato a communione eiciunt, ut paeniteant, sed quali sorte uiuere debeant, ad melius exhortandos non uisitant. Quibus congrue sermo diuinus increpans comminatur: Pastores qni pascunt populum meum, uos dispersistis gregem meum, eiecistis et non uisitastis eos; ecce ego uisitabo super uos malitiam studiorum uestrorum. 46.9. Bonorum studia sacerdotum multa diligentia etiam parua plebium facta perquirunt, ut, dum in minimis subditorum peccatis se acerrimos praestant, maiores malos cautos, sibi subditos ac sollicitos faciant. 46.10. Sicut medici morbos inminentes curandos suscipiunt, futuros uero ne inripiant, medicinae obiectu quadam praescientia antecedunt, ita et doctores boni sic ea quae male acta sunt resecant ut ea quae admitti possunt, ne perpetrentur, doctrina succurrente, praeueniant. 46.11. Qui blando uerbo castigatus non corrigitur, acrius necesse est arguatur. Cum dolore enim abscidenda sunt quae leniter sanari non possunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

La invocación dirigida a Dios para que intervenga con su virtud omnipotente sobre el pan y sobre el vino y los transforme en el cuerpo y en la sangre de Cristo, es lo que con término griego se llamaba epiclesis (invocación). Esta se encuentra en todas las liturgias orientales y en casi todas las occidentales. Generalmente va dirigida a Dios Padre, y lo solicita para que conceda el efecto deseado, mandando el Espíritu Santo o, más raramente, su Logos o Verbo. He aquí algunos ejemplos: Anáfora de Serapión, Liturgia de San Marcos «Mitte super hos panes et super haec pocula Spiritum tuum Sanctum, ut ea sanctificet et efficiat panem quidem Corpus, poculum vero Sanguinem testamenti n o i ipsius Domini Dei et servatoris.» Papiro de Der Balyzeh «Mittere dignare Spiritum Sanctum tuum in has creaturas. et fac panem quidem Corpus Domini et Salvatoris nostri lesu Christi, calicem autem Sanguinem novi (testamenti).» «Reple, Deus, hanc oblationem tua virtute et tua acceptatione... Veniat, Deus veritatis, sanctum Verbum tuum super panem hunc ut pañis fíat Corpus Verbi, et super hunc calicem, ut calix fíat Sanguis veritatis.» Obsérvese además cómo en muchas anáforas se encuentra otra epiclesis, menos importante que la primera, pero también muy antigua, la cual va dirigida a pedir la misión del Espíritu Santo o del Verbo, no para que se efectúe la transubstanciación, sino para que los asistentes al sacrificio puedan recibir eficazmente con la comunión los frutos saludables. Nos da un ejemplo la anáfora de la Traditio: Et petimus, ut Mixtas Spiritum Tuum Sanctum in oblaüonem sanctae Ecclesiae, in unum congregans Je cmnibus, qui percipiunt, sanctis in repletionem Spiritus sancü ad confirmaíionem fidei in veníate, ut te laudemus et glorificemus per puerum íuum lesum Christum. El puesto natural de la primera epiclesis no puede hallarse más que antes de la narración de la institución, como efectivamente encontramos en Roma, en la liturgia alejandrina (cf. los ejemplos antes referidos, todos pertenecientes a ella) y originariamente también en Antioquía, ya que las doctrina de la Iglesia antigua, tanto occidental como oriental, hasta el siglo VII ha sido unánime en creer y en declarar que la consagración se realiza por obra de las palabras de Cristo: Este es mi cuerpo, ésta es mi sangre, proferidas por el sacerdote en el altar en nombre de Cristo mismo. Baste notar las tajantes afirmaciones de San Justino, según el cual lo que eucaristiza o transforma el pan y el vino es la fórmula de oración y de acción de gracias; fórmula, sin embargo, de oración (o palabra-oración) que viene de Cristo, «y aquellas otras no menos explícitas del De sacramentis.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Septimum genus repletio sancti Spiritus; sicut pene apud omnes prophetas. Alii tria genera visionum [esse] dixerunt. Unum secundum oculos corporis; sicut vidit Abraham tres viros sub ilice Mambre, et Moyses ignem in rubo, et discipuli transfiguratum Dominum in monte inter Moysen et Heliam, et cetera huiusmodi. Alterum secundum spiritum, quo imaginamur ea quae per corpus sentimus; sicut vidit Petrus discum illum submitti de caelo cum variis animalibus, et sicut Esaias Deum in sede altissima non corporaliter, sed spiritaliter vidit. Non enim Deum forma corporea circumterminat, sed quemadmodum figurate, non proprie multa dicuntur, ita etiam figurate multa monstrantur. Tertium autem genus visionis est, quod neque corporeis sensibus, neque illa parte animae qua corporalium [rerum] imagines capiuntur, sed per intuitum mentis quo intellecta conspicitur veritas sicut Daniel praeditus mente vidit quod Balthasar viderat corpore, sine quo genere illa duo vel infructuosa sunt, vel etiam in errorem mittunt. Omnia tamen haec genera Spiritus sanctus moderatur. Habere autem prophetiam non solum bonus, sed etiam et malus potest. Nam invenimus Saulem regem prophetasse. Persequebatur enim sanctum David, et inpletus Spiritu sancto prophetare coepit. Caput IX. DE APOSTOLIS Apostoli missi interpretantur. Hoc enim eorum nomen indicat. Nam sicut Graece γγελοι, Latine nuntii vocantur, ita Graece Apostoli, Latine missi appellantur. Ipsos enim misit Christus evangelizare per universum mundum, ita ut quidam Persas Indosque penetrarent docentes gentes, et facientes in nomine Christi magna et incredibilia miracula, ut adtestantibus signis et prodigiis crederetur illis in his quae dicebant et viderant. Habent autem plerique ex his causas suorum vocabulorum. Petrus a petra nomen accepit, hoc est a Christo, super quem est fundata Ecclesia. Non enim a Petro petra, sed Petrus a petra nomen sortitus est, sicut non Christus a Christiano, «sed Christianus a Christo vocatur; ideoque ait Dominus (Matth. 16,18): «Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo ecclesiam meam,» quia dixerat Petrus: «Tu es Christus filius Dei vivi»; deinde ei Dominus: «Super hanc,» inquit, «petram,» quam confessus es, «aedificabo ecclesiam meam.» Petra enim erat Christus, super quod fundamentum etiam ipse aedificatus est Petrus.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010