(93). В ер. 151 Феодорит приводит часть вероизложения как памятник [и для него] символически авторитетный, но не под своим именем. В ер. 112 Феодорит говорит как один из немногих остающихся в живых участников событий 431 г. «Мы» имеет смысл коллективный [напр., ν φσ παρ’ μν γεγενημνη χαθαρεσις το τς λεξανδρων ------- κα ες τν Κωνσταντινοπολιν κληθντες -------- πμψαμεν]; при том же τα παρ’ μν κτεθντα=вероизложение в Πρην – Εφραινσθωσαν, а это, во всяком случае, дополнительная редакция вероизложения, составленная в Эфесе. – Мелетий мопсуестийский (92) привлечен сюда по недоразумению. В 434–435 гг. Феодорит уже потому не был beatus, что был еще жив. Фанатик Мелетий в это время мог разве только презирать Феодорита как отступника, а не ублажать его. Cf. Synod, с. 174: «ipsam [fidem] servantes ut apostolicam et a beatis patribus traditam, quam a Magno Theodoro, qui ea quae illi tradidere, tradens claruit, accepimus. ------- me, cui totius ecclesiae, et ecclesiae, cujns exstitit doctor, commissus est praesulatus». Из этих слов того же Мелетия ясно, что под истолкованием никейского [(:92) не «эфесского»] символа он разумеет осужденное эфесским собором изложение «Τος νν πρτον» Феодора мопсуестийского 17 , и, следовательно, и в послании к Неотерию нужно читать: «sicut ea beatus ille dominus noster [не Theodoretus] explanavit». – (90). От Александра иерапольского сохранилось девять посланий к Феодориту, и всегда он к епископу кирскому обращается с отечески благоволительным «ты» (te, tua sanctitas). Лишь в последнем письме Александр заговорил было на «вы» [Synod, с. 169: «Ab initio ego nec vos nec Cilicas sum secutus, et maxime vos» etc.], но сейчас же пояснил себя [«vos» autem dixi, ut facerem commune quod tuum est»] и затем перешел на «ты» и закончил сердечно простым: «Non igitur tua religiositas fatigetur, sed oret pro nobis tantummodo». В Synod, c. 96 Александр говорит Феодориту трижды «tua sanctitas»; но: «epistola [«Consequenter quis»] – quae tunc a vestra religiositate conscripta est» и при том: «detestati sunt qui tunc Ephesi [это послание] conscribebant». Если кто и может по данному вопросу ссылаться на это послание Александра Феодориту, то – только тот, кто полагает, что послание «Consequenter quis» – произведение той фракции, к которой принадлежал и Феодорит, но составлено отнюдь не самим Феодоритом.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Boloto...

Во-вторых, рассмотренное филиоквистическое учение бл. Августина, как частное, хотя, быть может, и не единичное его мнение, не может быть поставляемо наравне, а тем более выше общецерковного верования по этому вопросу: авторитет частного, хотя бы и очень уважаемого, отца или учителя Церкви, как, само собой разумеется, не может быть предпочитаем или противопоставляем (как равный равному) авторитету всей (вселенской) Церкви. В данном случае заслуживает упоминания следующее вполне приемлемое для нас замечание Фомы Аквината, этого высочайшего и несравненного авторитета западной средневековой схоластики (doctor angelicus). По его словам, «Ipsa doctrina catholicorum doctorum ab Ecclesia auctoritatem habet; unde magis standum est auctoritati Ecclesiae, quam auctoritati vel Augustini vel Hieronymi vel cujuscunque doctoris». 1144 Пример подобного отношения к мнениям отдельных представителей церковного сознания патристической древности показывает нам уже сам Августин, который говорит по этому поводу буквально следующее: «Non accipio, quod de baptizandis haereticis beatus Cyprianus sensit, quia hoc Ecclesia non accipit, pro qua beatus Cyprianus sanguinem fudit». 1145 Разбираемое «мнение» бл. Августина об образе исхождения Св. Духа могло и может встречать к себе подобное же критическое отношение еще и по следующим причинам и основаниям. Учительный авторитет бл. Августина, как хотя и очень популярного, но все же западного отца и учителя поместной Церкви, на Востоке, среди автокефальных восточных церквей, мог и не иметь столь высокого и столь обязательного значения, встречая себе равносильный противовес в другого рода «мнениях» по сему предмету таких же авторитетов восточной Церкви и существующей на Востоке несколько иной церковной и богословской традиции этого учения. Так, между прочим, смотрел на дело и такой авторитетный представитель церковно-богословской науки на Греческом Востоке (в половине) IX-ro в. и глубокий знаток древнейшей отеческой письменности, как Святейший Патриарх Константинопольский Фотий, полемизировавший с западным латинским Римом по поводу незаконного внесения римскою церковью «Filioque» в Никео-Цареградский символ веры . 1146

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

Гражданской истории –↑ Математике – хорошо По истолкованию Св. Писания – отлично хорошо Языкам: Еврейскому – очень хорошо, Греческому – отлично хорошо, Немецкому – очень хорошо, Французскому – По окончании курса академического учения в июне 1850 года, он, Савва, того же года Конференций Московской д. академии причислен к первому разряду воспитанников академии, и 13-го июня 1851 года Святейшим Правительствующим Синодом, согласно представлению Конференции, возведен на степень магистра. В удостоверение чего и дан ему, Савве, сей аттестат из академического Правления за надлежащим подписанием, с приложением казенной академической печати августа 21-го дня 1851 года. Московской духовной академии Ректор Архимандрит Алексий. Инспектор Архимандрит Сергий. Профессор Протоиерей Петр Делицын. Секретарь Е. Амфитеатров». А вслед за тем выслан был мне из академической Конференции и диплом за 40 на звание магистра. – Диплом писан на Латинском языке и вот что он гласит от слова до слова: Sub Auspicatissimo Regimine Augustissimi ac Potentissimi Imperatoris Nicolai Primi Totius Russiae Autocratoris Mosquensis Ecclesiasticae Academiae Conventus pro potestate sibi concessa —8— hieromonachum Sabbam Tichomiroff ob luculenta progressuum in solidioribus ac humanioribus, praesertim vero sacris, scientiis specimina, tam privato, quam publico examine non semel edita, Magistrum sanctiorum humaniorumque litterarum solenni hoc Diplomate declarat, honoremque ei ac privillegia, concessa, decrevisse ac contulisse publice testatur. A. D. MDCCCLI 24 die septembris. Philaret M. Mosquae, Th. Doctor Academiae Rector, Archimandrita Alexius Academiae Inspector, Thelogiae Ex. Professor, Archimandrita Sergius. Philosophiae Professor, Protopresbyter Theodorus Golubinsky Mathematicae Professor, Protopresbyter Petrus Delicin. Historiae Ecclesiasticae Professor Alexander Gorsky. Ab actis Professor E. Amphiteatroff». 21-го 4. писал мне из Владимира учитель дух. училища, зять Муромского прот. Троепольского И. Г. Соколов:

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

2. Я не имею решительно никакой надежды, чтобы при следующем, или при одном из ближайших пап, сделано было что-либо доброго в великом и существенном и, сколько я замечаю, все, знающие состояние римской курии и римского клира, не имеют с этой стороны никакой надежды также, как и я. Во всей этой папской общине, внутри и вне Италии, есть только одна, единственная движущая сила, к которой все прочее: епископы, кардиналы, духовные ордена, школы и пр., относится пассивно, это иезуитский орден. Он есть душа, владыка всего римского церковного бытия. Так будет конечно и при новом папе, потому что этот орден необходим и в тоже время он не может существовать, не господствуя или не стремясь к господству. Раньше, до 1773 года, в церкви существовали разнообразные противовесия; другие ордена были еще сильны и полны жизни; теперь эти другие ордена ничто иное, как или бессильные тени, или частью вольные, частью невольные спутники одной руководящей, иезуитской звезды; и римская курия, чтобы ей оставаться курией и сохранять за собою ее церковную монополию, ее денежные средства и пр., необходимо должна опираться на иезуитов, т. е. служить им и их стремлениям. Но иезуиты – это воплощенное суеверие, соединенное с деспотизмом. Господствовать над людьми посредством папы, сделавшегося их слугою, это их задача, их цель, их мастерски усвоенное искусство. Отсюда стремление механизировать религию, sacrificio dell inteletto – принесение ума в жертву, которое они так прославляют; дрессура душ в безусловном, слепом повиновении и пр. А как обстоит дело в римской общине теперь, после 18 июля 1870 г., в чего следует ожидать в ближайшем будущем это вы можете видеть из того, что могло осуществиться нечто самое чудовищное, что когда-либо происходило в области богословского учения, не вызвав против себя ни одного голоса, я разумею торжественное провозглашение учителем церкви (Doctor ecclesiao) Альфонса Лигуори – рядом, следовательно, с Августином, Амвросием и пр., человека, сочинения которого, благодаря его южной морали, извращенному почитанию Марии, непрестанному употреблению самых грубых подлогов и басней, представляют собою магазин заблуждений и всякой лжи. Во всей церковной истории я не знаю ни одного примера столь ужасной, столь пагубной путаницы.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Yanyshev...

4. Sicut ergo detestamur Arianos, qui inter Patrem et Filium aliquam volunt esse distantiam, ita etiam Macedonianos pariter detestamur, qui licet Patri et Filio tribuant aequalitatem, Spiritum tamen sanctum inferioris putant esse naturae: non considerantes eam blaphemiam se incidere, quae neque in praesenti saeculo, neque in futuro sit remittenda judicio, dicente Domino: Quicumque dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur ei; qui autem dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur ei neque in hoc saeculo, neque in futuro. Permanens itaque in hac impietate sine venia est, quia exclusit eum a se per quem poterat confiteri; nec umquam perveniet ad indulgentiae remedium, qui patrocinaturum sibi non habet advocatum. Ab ipso enim est invocatio Patris, ab ipso sunt lacrymae paenitentium, ab ipso sunt gemitus supplicantium; et nemo potest dicere Dominum Jesum, nisi in Spiritu sancto; cujus aequalem cum Patre et Filio omnipotentiam, unamque Deitatem evidentissime praedicat Apostolus, dicens: Divisiones quidem gratiarum sunt, idem autem Spiritus. Et divisiones minist rationum sunt, idem autem Dominus. Et divisiones operationum sunt, idem vero Deus, qui operatur omnia in omnibus. 5. His, dilectissimi, aliisque documentis, quibus innumerabiliter divinorum eloquiorum coruscat auctoritas, ad venerationem Pentecostes unanimiter incitemur, exsultantes in honorem sancti Spiritus, per quem omnis Ecclesia catholica sanctificatur, omnis anima rationalis imbuitur; qui inspirator fidei, doctor scientiae, fons dilectionis, signaculum castitatis, et totius est causa virtutis. Gaudeant fidelium mentes, quod in toto mundo unus Deus, Pater, et Filius, et Spiritus sanctus, omnium linguarum confessione laudatur; quodque illa significatio, quae in specie ignis apparuit, et opere perseverat et munere. Ipse enim Spiritus veritatis facit domum gloriae suae luminis sui nitore fulgere, et in templo suo nec tenebrosum vult esse, nec tepidum. De qua ope atque doctrina etiam jejuniorum nobis atque eleemosynarum est collata purgatio. Nam hunc venerabilem diem sequitur saluberrimae observantiae consuetudo, quam utilissimam sibi omnes sancti semper experti sunt, et ad quam sedulo celebrandam, pastorali vos sollicitudine cohortamur: ut si quid macularum proximis diebus negligentia incauta contraxit, id et jejunii censura castiget, et devotio pietatis emendet. Quarta igitur et sexta feria jejunemus; sabbato autem in idipsum consueta devotione vigilias celebremus. Per Jesum Christum Dominum nostrum, qui cum Patre et Spiritu sancto unus Deus vivit et regnat in saecula saeculorum. Amen. Слово первое на Пятидесятницу

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

51 Decret. pars I, cap. VI, §§ 14. 15 (Credner, Zur Gesch. des Kanons, Halae, 1847, p. 216. 217): «Evangelia quae falsavit Lucianus apocrypha; evangelia quae falsavit Hesychius apocrypha». 52 Пособиями при составлении настоящего очерка служили: Gregory, C. R. Prolegomena к 8-му изд. Н. З. Тиш. Lipsiae, 1894; Гэрике, Введение в Новозав. книги Св. Писания, перевод с немецкого под редакцией архим. Михаила, М. 1869, стр. 226 и след.; статья О. Гебгардта: «Bideltext des N. T. в Realencyklopadie fur protestantische Theologie und Kirche, herausgeg. von Herzog und Plitt, Zweite Auflage, II Band. Leipzig. 1879, S. 400 и след. 57 Matthaei, Ueber dic sogenannten Recensionen, welehe Herr Abt Bengel, der Herr Doctor Semler und der Herr Geheime Kirchenrath Griesbach in dem griechischen Texte des N. T. wollen entdeckt haben. Ronneburgi et Lipsiae, 1804. 61 Scholz, Curae criticae in historiam textus evangeliorum, Heidelbergae, 1820. Bidlischkritische Reise, Lipsiae 1823 и N. T. gr. 1830. 62 Herzog’s Real-Encyk. Fur prot. Theol. u. Kirche, ed. 2, vol. 2, 1878, s. 411 (статья О. Гебгардта). – Эти «унц. 9 », как содержащие греческий текст константинопольской фамилии, представляют поэтому наибольший интерес и важность для исследователя славянского перевода Евангелия. 65 Scrivener, A plain introduction to the criticism of the N. T. ed. 2, Cantabrigiae, 1874. (Gregory, p. 198). 66 Westcott and Hort, The New Testament in The original Greek. Cantabrigiae et Londinii, 1881. См. у Gregory, p. 198–201. 68 R. Simon, Histoire et critique du texte du Nouveau Testament, Roterdami 1689. – Gregory, p. 224. 69 N. T. Gr. Textum ad fidem testium criticorum recensuit, lectionum familias subiecit, e Graecis codicibus manuscriptis, qui in Evropae et Asiae bibliothecis reperiuntur fere omnibus, e versionibus antiquis, conciliis, anctis patribus et scriptoribus ecclesiasticis quibuscunque vel primo vel itesrum collatis copias criticas addidit… 71 Tischendorf, Synopsis evangelica, ed. 3, Lipsiae, 1871, p. LIII; Haben wir den achten Schrifttext der Evangelisten und Apostel? ed. 2, Lipsiae, 1873. – Gregory, p. 285–286. – Тишендорф особенно много потрудился над изучением греческих унциальных кодексов и стяжал себе в этом отделе прочную благодарную память. Им открыты кодексы IT d ΓΘ b Π: впервые привлечены к сравнению F a NW bcd Θ f ; изданы BCLP; списан кодекс М; тщательно сличены EGKSVX.

http://azbyka.ru/otechnik/Grigorij_Voskr...

56  Georges (Gennade) Scholarios, Œuvres complètes, ed. L. Petit, X.A. Siderides, M. Jugie, 1 (Paris: Maison de la bonne presse, 1928), 124; ibid., 4 (1935). 309. 57  See Martin Jugie, «La forme de l’Eucharistie d’après Georges Scholarios», Échos d’Orient 33 (1934): 289–297. A new study on Scholarios’ Eucharistic theology is currently being prepared by Michael Bernatsky. 58  See Martin Jugie, Theologia dogmatica Christianorum orientalium ab Ecclesia catholica dissidentium 3 (Paris: Sumptibus Letouzey et Ané, 1930), 288–301; Gerhard Podskalsky, Griechische Theologie in der Zeit der Türkenherrschaft (1453–1821): Die Orthodoxie im Spannungsfeld der nachreformatorischen Konfessionen des Westens (München: C.H. Beck’sche Verlagsbuchhandlung, 1988); Παντελεμον (οδπουλος), καθαγιασμς, 34–39; Michael Bernatsky, «Orthodox Eucharistic Theology in the 16–18 th Centuries» [original title in Russian: Бернацкий M.M. Православное богословие Евхаристии в XVI–XVII bb.], in Православная энциклопедия 17 (Moscow: ЦНЦ «Православная энциклопедия», 2008), 638–654 (a part of the huge article «Eucharist» from the Orthodox Encyclopedia, currently being published in Moscow). 59  Greek text in James Herbert Srawley, The Catechetical Oration of Gregory of Nyssa (Cambridge: Cambridge University Press, 1903), 149–151. ET from Philip Schaff and Henry Wace, eds., A Select Library of Nicene and Post-Nicene Fathers of the Christian Church: Second Series, 5 (Edinburgh: T&T Clark, 1893), 163–164. 61  See Andrew Kirillov, The Dogmatic Teaching on the Sacrament of the Eucharist in the Works of Two Catechizators of the Fourth Century, Saints Cyril of Jerusalem and Gregory of Nyssa [original title in Russian: Кириллов A A. Догматическое учение о таинстве Евхаристии в творениях двух катехизаторов IV века, святых Кирилла Иерусалимского и Григория Нисского ] (Novocherkassk, 1898); Betz, Die Eucharistie, Bd. I/1, 97ff. 64  See further Andrew Kirillov, «The Dogmatic Teaching on the Sacrament of the Eucharist in the Works of St. John Chrysostom» [original title in Russian: Кириллов A.A. Догматическое учение о таинстве Евхаристии в творениях св. Иоанна Златоуста ], Христианское чтение 1 and 3 (1896): 26–52 and 545–572; August Nagle, Die Eucharistielehre des heiligen Johannes Chrysostomus des Doctor Eucharistiae, Straβburger theologische Studien 3, Heft 4–5 (Freiburg im Breisgau: Herder, 1900); Anne-Marie Malingrey, «L’eucharistie dans l’oeuvre de saint Jean Chrysostome», Parole et Pain 52 (1972): 338–345; Frans van de Paverd, «Anaphoral Intercessions, Epiclesis and Communion-rites in John Chrysostom», Orientalia Christiana Periodica 49 (1983): 303–339.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Zheltov...

573 Hanc sponsam Christus sibi etiam per Salomonem ex vocatione gentium accersit. Siquidem legisti (Cant 4:8): Veni, sponsa, de Libano. 575 ordinem episcoporum... ita per successiones ab initio de currentem, ut primus ille episcopus aliquem ex Apostolis, vel apostolicis viris, qui tamen cum Apostolis perseveraverit, habuerit auctorem et antecessorem. Hoc enim modo Ecclesiae apostolicae census suos deferent. 576 В частности, Тертуллиан говорит, что для Североафриканских церквей (Карфагенской церкви) такой авторитет исходит из Рима как наиболее близкой апостольской кафедры: Si autem Italiae adjaces, habes Romam, unde nobis quoque auctoritas praesto est (De praescr., 36). Ни в этом, ни в каком другом из своих сочинений Тертуллиан не говорит о первенстве Римской церкви над остальными. См. Bardy. Op. cit., 140. 577 illas, nec solas jam apostolicas, sed apud universas, quae illis de societate sacramenti confoederantur. 578 Differentiam inter ordinem et plebem constituit Ecclesiae auctoritas, et honor per ordinis consessum sanclificatus. См. также Rankin D. Tertullian and the Church. Cambridge, 1995. P. 126–127. 579 У еретиков «священнические дары принадлежат и мирянам» (et laicis sacerdotalia munera injungunt). 581 Впрочем, право учительства епископов у Тертуллиана выражено недостаточно четко; кроме того, он говорит об особой церковной должности – doctor (см. Rankin. Op. cit. P. 146; 172–174; Von Campenhausen H. Ecclesiastical authority and Spiritual Powers in the Church of the Three Centuries. London, 1969. P. 228). 584 Sic et justitia (nam idem Deus justitiae et creaturae) primo fuit in rudimentis, natura Deum metuens; dehinc per legem et prophetas promovit in infantiam, dehinc per Euangelium efferbuit in juventutem, nunc per Paracletum componitur in maturitatem. 585 Nonne et laici sacerdotes sumus? Scriptum est: Regnum quoque nos et sacerdotes Deo et Patri suo fecit (Apoc. 1:6). DifFerentiam inter ordinem et plebem constituit Ecclesiae auctoritas, et honor per ordinis consessum sanctificatus. Adeo ubi ecclesiastici ordinis non est consessus, et offers, et tinguis, et sacerdos es tibi solus. Sed ubi tres, Ecclesia est, licet laici.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

II. s. 332) ближе полагает к 160-му году; Harnack. (Die Ghronologie. II. s. 295) – 150–155 гг. 2267 Harnack (Die Chronologie. II. s. 295) думает – в 195–196, Bardenhewer (Geschichte. II. s. 334) – в 195–196; Fuller (Smith, v. IV. p. 819) – в 192 г., Bonwetsch (Hauck-Realenc. В. XIX, s. 540) расширяет – 185–195 гг. 2268 Cp. его сочинение о крещении гл. 17–18; положительное свидетельство Иеронима (о знам. мужах, гл. 53). Cp. Harnack. (Die Chronologie. II. s. 295); Fuller (Smith, v. IV. p. 828), Bonwetsch– у Hauck’a. XIX. s. 541. 2269 К этому году относится третье издание 1-й кн. против Маркиона (Ср. 1-ю гл. этого его сочинения), и в ней уже есть упоминание о Параклете и новом пророчестве (I, 29). Cp. Bardenhewer. Geschichte. II. s. 334. 2283 С. VII: «Viderint qui stoicum et platonicum et dialecticum christianismus protulerunt. Nobis curiositate opus non est, post Jesum Christum; nec inquisitione, post evangelium. Cum credimus, nihil desideramus ultra credere: hoc enim prius credimus, non esse quod ultra credere debeamus“. 2284 С. XIV: «Cedat curiositas fidei, cedat gloria saluti... Adversus regulam nihil scire omnia scire est“. 2285 О. XXI: «Constat omnem doctrinam, quae cum illis ecclesiis apostolicis, matricibus et originalibus fidei, conspiret veritati deputandam, id sine dubio tenentum quod ecclesiae ab apostolie, apostoi, a Christo Christus a Deo accepit; omnem vero doctrinam de mendatio praejudicandam, quae sapiat contra veritatem ecclesiarum et apostolorum et Christi et Dei“. 2286 С. XXVIII: «Nullam (ecclesiam) respexerit Spiritus sanctus, uti cam in veritatem deducere (Joan. XIV, 26) ad hoc missus a Christo, ad hoc postulatus de patre ut esset doctor veritatis (Joan. XV, 26). Neglexerit officium Dei villicus, Christi vicarius, sinens ecclesias aliter interim intellegere, aliter credere, quam ipse per apostolos praedicabat“. 2288 С. XXXV: «Posterior nostra res non est, immo omnibus prior est: hoc erit testimonium veritatis ubique occupantis principatum. Ab apostolis utique non damnatur, immo defenditur: hoc erit indicium proprietatis“.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Posnov/...

Jacobus Episcopus qui supra mps (М.П). Gubernialis Secretarius Stepbanus oziski Nos Capitulum Cathedrale Luceoriense ritus Græci Catholici, nimirum, Prælati et Canonici, ad consultatioues ordinarias in Festo Emigrationis Sancti Ioannis Theologi Patroni Cathedræ nostræ die 26 Septembris, anno currente 1823 in pleno congregati sessione postridie habita, visis et lectis cum omni qua par est reverentia supra exaratis litteris Institutionis ad Canonicatum Cathedralem Luceoriensem, ad Illmo Excellmo ac Rmo Domino Exarcha Metropoliæ Episcopo Luceoriensi et Ostrogensi Jacobo Adamo Okieo Martusewicz Pastore ac Tutore nostro benignissimo, in personam Perillris Rmi Dni Iosephi Siemaszko S. Theologiæ Magistri, Assessoris Inclyti Romano Catholici Collegii 2-dæ Partitionis munus Petropoli obeimtis,emanatis,easdemque omni meliori modo ad effectum deducentes, prælaudatum Rmum Iosephum Siemaszko in dicto Canonicatu installavimus, in Confratrem recepimus, Stallum in Capitulo ac vocem competentem concessimus, in realem et actualem ejusdem Canonicatus possessionem introduximus, ac fructibus et proventibiis eundem concenientibus uti, frui, et gaudere fecimus. In quorum fidem etc.: Datt: in consessu nostro Capitulari in Residentia Episcopali Zydyczynensi Die 27 Mensis Septembris MDCCCXXIII Anno. Prælatus Archipresbyter Cathedralis Capituli Præses S-æ Theologiæ et SS. CC. Doctor Cyrillus Sierocinski mp. е) Грамота при пожаловании канонического креста, выданная митрополитом Булгаком 26 июня 1823 года за In Imperio Augustissimi et Potentissimi Imperatoris ALEXANDRI I. Totius Russiæ Autocratoris etc. etc. etc. Domini Nostri Clementissimi. Ignatius Iosaphat Buhab Divina misericordia, et S-ae Sedis Apostolicae benedictione Ecclesiarum Graeco-Unitarum per Universam Russiam Metropolitanus, Brestensis Episcopus, Monasterii S-ti Onuphrii Abbas, et Ordinis S-tae Annae 1-ae Classis Eques. Universis et singulis praesentes Litteras Nostras visuris, lecturis, legique audituris, salutem in Domino. Sanctissimus Pater felicis recordationis Pius Papa VI Supremus Christi in terra Vicarius, Universalis Ecclesiae Caput, ac B.

http://azbyka.ru/otechnik/Iosif_Semashko...

   001    002    003    004    005    006    007    008   009     010