34.4. Vniuscuiusque casus tanto maioris est criminis quanto, priusquam caderet, maioris erat uirtutis. Praecedentium namque magnitudo uirtutum crescit ad cumulum sequentium delictorum. 34.5. Plerique sacerdotes suae magis utilitatis causa quam gregis praeesse desiderant, nec ut prosint praesules fieri cupiunt, sed magis ut diuites fiant, et honorentur. Suscipiunt enim sublimitatis culmen non pro pastorali regimine, sed pro solius honoris ambitione, atque abiecto opere dignitatis, solam nominis appetunt dignitatem. 34.6. Dummalisacerdotes, Deo ignorante, non fiant, tamen ignorantur a Deo, ipso per prophetam testante:Principesextiterunt, sed non cognoui. Sed hic nescire Dei reprobare est, nam Deus omnia nouit. XXXV. De indoctis praepositis. 35.1a. Sicut iniqui et peccatores ministerium sacerdotale adsequi prohibentur, ita indocti et inperiti a tali officio retrahuntur. Illi enim exemplis suis uitam bonorum corrumpunt; isti sua ignauia iniquos corrigere nesciunt. Quid enim docere poterunt, quod ipsi non didicerunt? 35.1b. Desinat locum docendi suscipere qui nescit docere. Ignorantia quippe praesulum uitae non congruit subiectorum: Caecus enim si caeco ducatum praebeat, ambo infoueam cadunt. 35.2. Sacerdotes indoctos per Esaiam prophetam Dominus inprobat: Ipsi, inquit, pastores ignorauerunt intellegentiam, et iterum: Speculatores caeci omnes, id est inperiti episcopi, nescierunt, inquit, uniuersi canes muti, non ualentes latrare, hoc est plebes commissas non ualentes resistendomalisper uerbum doctrinae defendere. XXXVI. De doctrina et exemplis praepositorum. 36.1. Tam doctrina quam uita clarere debet ecclesiasticus doctor. Namdoctrina sine uita adrogantem reddit, uita sine doctrina inutilem facit. 36.2. Sacerdotis praedicatio operibus confirmanda est, ita ut, quod docet uerbo, instruat exemplo. Vera est enim illa doctrina quam uiuendi sequitur forma. Namnihil turpius est quam si bonum quod quisque sermone praedicat explere opere neglegat. Tunc enim praedicatio utiliter profertur, quando efficaciter adimpletur.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

41.6. Superbi doctores uulnerare potius quam emendare nouerunt, Salomone testante: In ore stulti uirga superbiae,quia increpando rigide feriunt, et conpati humiliter nesciunt. 41.7. Bene alieni peccati curanda uitia suscipit, qui hoc ex cordis dilectione et humili conscientia facit. Ceterum qui delinquentem superbo uel odioso animo corripit, non emendat, sed percutit. Quidquid enim proteruus, uel indignatus animus protulerit, obiurgantis furor est, non dilectio corrigentis. XLII. De humilitate praepositorum. 42.1a. Qui praeficitur ad regimen, taliter erga disciplinam subditorum praestare se debet ut non solum auctoritate, uerum etiam humilitate clarescat. Sed tamen ita erit in eo uirtus humilitatis, ne dissoluatur uita subditorum in uitiis; atque ita auctoritas aderit potestatis, ne per tumorem cordis seueritas existat inmoderationis. 42.1b. Haec est in Dei sacerdotibus uera discretio, qua nec per libertatem superbi, nec per humilitatem remissi sunt. Hinc est quod sancti cum multa constantia redarguerunt etiam principum uitia; in quibus cum summa esset humilitas, loco tamen necessario libere transgressores iustitiae increpabant. 42.2. Aliquando etiam subditis nos oportet animo esse humiliores, quoniam facta subditorum iudicantur a nobis, nostra uero Deus iudicat. 42.3. Agnoscat episcopus seruum se esse plebi non dominum; uerum haec caritas, non conditio exigit. XLIII. De doctrinae discretione. 43.1. Non omnibus una eademque doctrina est adhibenda, sed pro qualitate morum diuersa exhortatio erit doctorum. Namquosdam increpatio dura, quosdam uero exhortatio corrigit blanda. 43.2. Sicut periti medici ad uarios corporis morbos diuerso medicamine seruiunt, ita ut iuxta uulnerum uarietates medicina diuersa sit, sic et doctor ecclesiae singulis quibusque congruum doctrinae remedium adhibebit, et quid cuique oporteat, pro aetate, pro sexu ac professione adnuntiabit. 43.3–4a. Non omnibus ea quae sunt clausa aperienda sunt. Multi sunt enim qui capere non possunt. Quibus si indiscrete manifestentur, statim aut detrahunt aut neglegunt. ­ Prima quippe prudentiae uirtus est eam quam docere oporteat existimare personam.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

43.4b. Rudibus populis, seu carnalibus, plana atque communia, non summa atque ardua praedicanda sunt, ne immensitate doctrinae opprimantur, potius quam erudiantur. Vnde et Paulus apostolus ait: Non potui uobis loqui quasi spiritalibus, sed quasi carnalibus, tamquam paruulis in Christo lac uobis potum dedi, non escam. Carnalibus quippe animis nec alta nimis de caelestibus nec terrena conuenit praedicare, sed mediocriter, ut initia eorum moresque desiderant, edocere. 43.5. Coruus, dum suos pullos uiderit albi coloris, nullis eos cibis alit, sed tantumdem adtendit donec paterno colore nigrescant, et sic illos frequenti cibo reficiat, ita et ecclesiae doctor strenuus, nisi eos quos docet uiderit ad suam similitudinem paenitentiae confessione nigrescere, et, nitore saeculari deposito, lamentationis habitum de peccati recordatione induere, utpote adhuc exteriores, hoc est carnalibus, non aperit intellegentiae spiritalis profundiora mysteria, ne dum audita non capiunt, prius incipiant contemnere quam uenerare mandata caelestia. 43.6. Aliter est agendum erga eos qui nostro committuntur regimini, si offendunt, atque aliter cum his qui nobis commissi non sunt; qui si iusti sunt, uenerandi sunt; si uero delinquunt, pro sola caritate, ut locus est, corripiendi sunt, non tamen cum seueritate, sicut hii qui nobis regendi commissi sunt. 43.7. Prius docendi sunt seniores plebis, ut per eos infra positi facilius doceantur; unde et apostolus: Haec, inquit, commenda fidelibus hominibus qui idonei sunt et alios docere. 43.8. Ingenium boni doctoris est incipientis a laudibus eorum quos salubriter obiurgatos corrigere cupiunt; sicut apostolus ad corinthios facit, quos a laudibus inchoat et increpationibus probat. Sed erant apud corinthios qui et laude et increpatione digni essent. Ille uero indiscrete sic utraque omnibus loquitur, ut omnium utraque conuenire uideantur. XLIIII. De silentio doctorum. 44.1. Pro malo merito plebis aufertur doctrina praedicationis. Pro bono merito audientis tribuitur sermo doctoris.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

5 Вопреки распространенному мнению (напр., Quasten I 10), согласно которому Иероним первым ввел в употребление этот термин, нет почти никаких сомнений в том, что «нововведение» Иеронима есть буквальный латинский перевод соответствующего термина Евсевия, «Церковной историей» которого Иероним широко пользовался. 6 Полный (хотя и оставляющий желать лучшего) русский перевод – Казань, 1863; в данной книге текст цитируется в переводе автора. 7 «Древность» даже в V веке не имела самодовлеющего значения. На первом заседании III Вселенского собора (431 г.) «отцами» названы в числе прочих Феофил Александрийский (†412) и Аттик Константинопольский (†425). Папа Лев Великий прилагает в своем послании к еп.Флавиану Константинопольскому от 13 июня 449 г. Список «авторитетных отеческих высказываний» (paternae auctoritates), где в числе прочих цитируются Августин (†430) и Кирилл Александрийский (†444). Понятно, что чем старше становилась церковь , тем большее значение приобретало обстоятельство «древности». 8 Нельзя исключать того, что этот декрет, отделяющий еретиков от ортодоксов, лишь приписывается папе Геласию (†496), а на самом деле составлен в начале VI века (Bardenhewer I 44). 9 Когда и кем они впервые были представлены точно в таком виде, с уверенностью сказать невозможно. Святость и ортодоксальность фигурируют в деяниях и постановлениях Вселенских соборов, но окончательную формулировку следует, видимо, отнести все же ко временам средневековья или даже к еще более поздней эпохе. Быть может, небезосновательно связывать ее с именем испанского теолога XVI веха Мельхиора Кано (В. Studer). 10 Известную числовую символику (12 апостолов, 4 евангелиста, 3 лица Троицы) можно усмотреть во многих перечнях «великих отцов» – хотя, разумеется, трудно утверждать, что создатели списков в первую очередь руководствовались именно этими соображениями. 11 Параллельно формировалась и соответствующая терминология. В письме еп. Лициниана папе Григорию Великому фигурируют sancti antiqui patres, doctores defensoresque ecclesiae (Иларий, Амвросий, Августин и Григорий Богослов ). Латинское magistri или patri probabiles в VII веке получает устойчивый греческий эквивалент ο γριτοι τς λεσας πατρες. Столь же употребимыми терминами становятся doctor magnus ( μγας διδσαλος) или defensor veritatis ( διητς τς ληθεας).

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

5-й A.D. MDCCCXLVI. die Iannuarii Печать Philaretus, M. Mosquae, Th. Doctor. Academiae Rector, Theologiae Professor, Archimandrita Eusebius Bethaniensis Seminarii Rector, Theologiae Professor Archimandrita Philotheus. Academiae Inspector, Archimandrita Eugenius Philosophiae Professor Protopresbyter Theodorus Golubinsky Mathesis Professor Protopresbyter Petrus Delicin Historiae Ecclesiasticae Professor Alexander Gorsky Ab actis Ex. Professor G. Amphitheatroff —696— 5. Список тем для ученических забот, писанных С.К. Смирновым 3461 Opera Theologica 1 . Расположение и Проповедь на день Воздвнжения. – Сдано. 2 . Расположение и проповедь на неделю 19 по Пятидесятнице. – Сдано. 3 . Рассуждение о недостаточности естественного разума и необходимости откровения в Богопознании. – Сдано. 4 . Ad saluitice ediscendam Theologiam necessario requiritur sincera dispositio. – Сдано. 5 . О начале Герменевтики. – Сдано. 6 . Изъяснение 15 главы Еван. от Луки по связи и цели. – Сдано. 7 . Расположение и проповедь на день Архангела Михаила. – Сдано. 8 . Изъяснение 15-го стиха 2-ой главы Послания к Колоссаем. – Сдано. 9 . Рассуждение о важности церковных заповедей. – Сдано. 10 . Расположение и Слово на новый 1839 год. – Сдано. 11 . Размышление о Всеведении Божием. – Сдано. 12 . Nam proprietates Dei per fecte hac in vita concipi possunt? – Сдано. 13 . Рассуждение о том, не проистекла ли душа Адама из субстанции Божественной? – Сдано. 14 . Взгляд на Адама и И. Христа. – Сдано. 15 . Объяснение слов Исаии: се дева. – Сдано. 16 . Рассуждение о священстве И.Х. по чину Мельхиседекову. – Сдано. 17 . Рассуждение о числе таинств. – Сдано. 18 . Критическое изложение мнения Лютеран об Антихристе. – Сдано. 19 . Расположение и Слово на неделю девятую по Пятидесятнице. – Сдано. 20 . Рассуждение о духовном бессилии человека естественного. – Сдано. 21 . О согласии требований Божеств. закона с бессилием человека. – Сдано. 22 . Quo tendunt de scriptiones hominis naturalis in S.S. Предложения, задаваемые на дом и в классе

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

Actum loco publice in Reganespurc, anno Domini DCCCXLVIII, indictione XI, sub die IV idus Octobris 525 . Quamdiu enim ille vixit, nihil minuit rerum ecclesiasticarum nec subtraxit de potestate praedictae sedis, sed ammonente archiepiscopo, prout valuit, augere studuit; quia ad augmentum servitii Dei primitus post obitum Dominici presbyteri, Swarnagal presbyter ac praeclarus doctor illuc missus est, cum diaconis et clericis. Post illum vero Altfridus presbyterum et magistrum cujusque artis Liuprammus illuc direxit; quem Adalwinus successor Liuprammi archipresbyterum ibi constituit, commendans illi claves ecclesiae, curamque post illum totius populi gerendam. Similiterque eo defuncto, Rihbaldum constituit archipresbyterum, qui multum tempore 526 ibi commoratus 527 est, exercens suum potestative officium, sicut illi licuit 528 archiepiscopus suus, usque dum quidam Graecus, Methodius nomine, noviter inventis sclavinis litteris, linguam latinam doctrinamque romanam atque litteras auctorales 529 latinas philosophice superducens vilescere fecit cuncto populo ex parte 530 missas et evangelia ecclesiasticumque officium illorum, qui hoc latine celebraverunt. Quod ille ferre non valens sedem repetivit Juvavensem. 13. Anno igitur DCCCLXV 531 venerabilis archiepiscopus Iuvavensium Adalwinus Nativitatem Christi celebravit in castro Hezilonis, noviter Moseburch vocato, quod illi successit moriente patre suo Priwino quem Maravi occiderunt; illo quoque die ibi officium celebravit ecclesiasticum. Sequentique die in proprietate Wittimaris dedicavit ecclesiam in honore S. Stephani protomartyris. Die vero Kal. Ian. ad Ortahu consecravit ecclesiam in honore S. Michaelis archangeli in proprietate Hezilonis. Idem eodem anno ad Weride in honore S. Pauli apostoli Id. Nov. dedicavit ecclesiam. Idem in eodem anno XIX Kal. Febr. ad Spizzun in honore S. Margarethae virginis ecclesiam dedicavit. Ad Termperch dedicavit ecclesiam in honore S. Laurentii 532 . Ad Fiskere eodem anno dedicavit ecclesiam.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Bernardo stimava esser cosa indecente a religiösi infermi il prender medicine di valore; dicea bastare ad essi i decotti dell " erbe… Dice Salviano: «Homines Christo dediti in- firmi sunt et volunt esse; si fortes fuerint, sancti esse vix possunt» (Liguori, 1,198). Так пишет Лигуори о монашестве — так себе представлял монашество и Лютер, когда уходил в монастырь. Nonne haec est religio sancta, in qua homo vivit purius, cadit rarius, surgit velocius, incedit cautius, irroratur frequentius, quiescit securius, moritur confidentius, purgatur citius, remuneratur copiosius . Даже сам Бернард Клервосский (приведенные слова принадлежат ему), этот идеал средневекового монаха, которого Лютер не осмелился задевать даже в ту пору, когда перешел в своих исступленных выпадах против монашества все границы дозволенного, сам Бернард Клервосский не мог забыть о щедрой награде — remuneratur copiosius. Лютер вправе был ждать себе награды за принятые на себя обеты. Он вправе был надеяться, что вступив в монастырь, он будет жить чище, падать реже, подыматьсялегче, выступать уверенно, что чаще будет орошать его иссохшую душу роса небесной благодати, и что еще при жизни он найдет тот покой душевный, который даст ему силы с доверием ждать смерти. Денифле, чтоб опорочить рассказы Лютера о его монашеской жизни, сопоставляет его ранние и более поздние признания о монастырской жизни: они взаимно исключают друг друга. Конечно, исключают. Лютер мог решиться рассказать всю правду о своих монашеских годах только после того, как он отрекся от монашества. Пока он был монахом, он всеми силами старался уверить себя и других, что монашество дает и может дать то, что от него ждут люди, и о чем до него так красноречиво рассказывали Бернард Клервосский и Фома Аквинский, с сылкой на Аристотелевские honor proprie et secundum veritatem non de- betur nisi virtuti, и о чем после них повествовал doctor Ecclesiae Альфонс Лигуори, воспевающий sancta superbia. В своих ранних произведениях, даже еще в своей Vorlesung über den Römerbrief, Лютер повторяет все то, что обычно говорили о монашестве, и с тем большим убеждением и страстностью, чем меньше ладились его слова с его внутренним состоянием. «An ergo bonum nunc religiosum fieri? Respondeo: Si aliter salutem te habere non putas, nisi re- ligiosus fias, ne ingrediaris. Sic enim verum est proverbium: Desperatio facit monachum, immo non monachum, sed diabolum. Nec enim unquam bonus monachus erit, qui ex desperatione ejusmodi monachus est, sed, qui ex charitate, scilicet, qui gravia sua peccata videns, et Deo suo rursum aliquid magnum ex amore facere volens, voluntarie résignât libertatem suam, et induit habitum istum stultum, et abjectis sese subjicit officiis» (Ad Rom., 14, 1; Denifle, I, 35; W 56, 497; Ficker, 318).

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=116...

Brussels: Latomus, 1969. Vol. 2. P. 512–524. Morin G. Arnobe le Jeune//Études textes, découvertes. Contributions à la littérature et à l’histoire des douze premiers siècles. Vol. 1. Paris: Picard, 1913. Idem. Lettre inédites de S. Augustin et du prêtre Januarien dans l’affaire des moines d’Adrumète//Revue Bénédictine, 18 (1901). P. 241–256. Idem. Saint Prosper de Reggio//Revue Bénédictine, 12 (1895). P. 241–257. Mueller M. M. Saint Caesarius of Arles: Sermons. Three volumes.//Fathers of the Church. Vol. 31, 47, 66. Washington: Catholic University of America, 1956, 1965, 1972. Muhlenberg E. Synergism in Gregory of Nyssa//Zeitschrift für die neutestamentliche Wissenschaft, 68 (1977). S. 93–122. Münz P. John Cassian//Journal of Ecclesiastical History, 11 (1960). P. 1–22. Musset L. The Germanic Invasions: The Making of Europe A. D. 400–600. University Park: Pennsylvania State University Press, 1975. Myres J. N. L. Pelagius and the End of Roman Rule in Britain//j Journal of Roman Studies, 50 (1960). P. 21–36. Nautin P. Orange 529//Étude Pratique des Hautes Études, Annuaire 1959–1960. Paris, 1960. P. 86–87. Nisters В. Die Christologie des Hl. Fulgentius von Ruspe. Münster: Aschendorffsche, 1929. Nodes D.J. Avirus of Vienne’s Spiritual History and the Semipelagian Controversy//Vigiliae Christianae, 38 (1964). P. 185–195. ÓConnor VE Saint Vincent of Lerins and Saint Augustine//Doctor Communis, 16 (1963). P. 125–257. О Donnell J. J. Cassiodorus. Berkeley: University of California Press, 1979. Idem. The Demise of Paganism//Traditio, 35 (1979). P. 45–88. Idem. Liberius the Patrician//Traditio, 37 (1981). P. 31–72. Idem. Salvian and Augustine//Augustinian Studies, 14 (1983).P. 25–34. Olphe-Galliard M. Cassien//Dictionnaire de spiritualité, 2/1 (1937). Col. 214–276. Oulton J. E., Chadwick H. Alexandrian Christianity. Philadelphia: Westminster Press, 1954. Outler A. The Person and Work of Christ//A Companion to the Study of St. Augustine. Oxford, 1955 (Repr. Grand Rapids: Baker Books, 1979).

http://azbyka.ru/otechnik/Vikentij_Lirin...

El concilio de Chalons, celebrado en el 813, después de haber constatado que la antigua institución penitencial había casi desaparecido, poenitentiam agere iuxta antiquam canonum institutionem in plerisque locis ab usu recessit, invocaba la ayuda del brazo secular para restablecer su eficiencia: Domino imperatore impetretur adiutorium, qualiter si quis publice peccat, publica mulctetur poenitentia, et secundum ordinem canonum pro mérito suo excommunicetur et reconcilietur. No creemos que Carlomagno interviniese directamente con medidas legislativas, pero es cierto que les distintos sínodos reunidos en el 813 en Maguncia, Reims, Tours, Chálons y Arles, iussu eius (de Carlomagno) super statu ecclesiarum corrigendo, intentaron hacer revivir con disposiciones a propósito las normas canónicas tradicionales de la penitencia, limitándola a ciertos pecados gravísimos cometidos en público o llegados a pública notoriedad. Este será el campo propio y restringido de la penitencia canónica, que más tarde (s. XI-XII), para distinguirla de la privada, tomará también el nombre de poenitentia solemnis. De aquí que, cuando un fiel en su confesión preliminar se acusaba de un pecado sujeto a los rigores de la penitencia pública, no podía ser absuelto por el sacerdote; más todavía, bajo la pena de suspensión al confesor, debía quedar reservado al juicio del obispo diocesano. La Confesión Hecha a los Laicos Hemos aludido ya a la idea, que comienza a prevalecer con el advenimiento de la penitencia privada, por la que la confesión, o sea la manifestación de la culpa, imponiendo al penitente un gravamen por la humillación (confusio, erubescentia) que exige, es por sí misma un sacrificio, un acto meritorio capaz de obtener el perdón. Esta doctrina fue elaborada por el famoso doctor anglosajón San Beda (+ 735); más tarde, por Alcuino y, después de mediado el siglo XI, en un tratadito, De vera et falsa poenitentia, que, amparándose en el nombre de San Agustín, adquirió amplia difusión en las escuelas.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Era su obligación, bajo la guía de ciertas melodías tradicionales, ejecutar el canto con modulaciones de voz más o menos complicadas según su habilidad personal y la solemnidad litúrgica. Pero hay que observar que los salmos responsoriales del oficio debían tener una línea melódica mucho más simple de lo que requería el solemne Psalmus Responsorius ejecutado durante la misa. San Agustín, en efecto, refiere que San Atanasio hacía salmodiar en Alejandría al lector con una inflexión de voz tan moderada, que parecía más bien una lectura que un canto. Parecida debía ser la práctica en las iglesias de África, porque el mismo santo Doctor registra el mismo reproche hecho a los católicos¡por los donatistas quod sobrie psallimus in Ecclesia divina cántica prophetaram. Todo esto deja suponer que las primitivas formas melódicas de la salmodia responsorial debían de ser muy sencillas ; mientras más tarde, como atestigua San Agustín, el desarrollo del arte musical había adornado el Salterio davídico con las más suaves cantilenas. No debe maravillar si, para precaverse de estos peligrosos adornos del arte, el canto fuese tenido por sospechoso en algunos ascetas más rígidos y en algunas reglas monásticas. Psalmum dicas in ordine tuo – escribía San Jerónimo al monje Rústico – in quo non dulcedo vocis, sed mentís ajjec-tus guaeritur; y más tarde, las constituciones cartujanas amonestan: Quia boni monachi officium est plangere potius quam cantare sic cantemus voce ut planetas non cantas de-lectatio sit in corde. Con todo esto, la Iglesia en todo tiempo permitió que los salmos revistiesen un digno aunque austero vestido musical. Casiodoro (+ 570) interpretaba exactamente el pensamiento cuando escribía: «Los salmos deleitan nuestras vigilias. Mientras los coros salmodian en el silencio nocturno, la voz humana levanta a Dios un canto melódico, y con palabras moduladas con arte nos levanta hasta aquel de donde viene la palabra divina para la salud del género humano.» La salmodia responsorial en el oficio fue en seguida suplantada por el nuevo canto antifónico, más sencillo, más breve, más práctico.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010