This group hopes that on becoming the master of the Orthodox world, Phanar would take over riches for the benefit of lay Phanariotes running the Ecumenical Patriarchate.” It is noteworthy that the patriarchs of Constantinople in their turn used to express strong and unambiguous disapproval of similar attempts of papal Rome to justify its superiority over other Churches. The Patriarchal and Synodal Encyclical of 1895 clearly stated that “each particular self-governing Church, both in the East and West, was totally independent and self-administered in the time of the Seven Ecumenical Councils. And just as the bishops of the self-governing Churches of the East, so also those of Africa, Spain, Gallia, Germany and Britain managed the affairs of their own Churches, each by their own local synods, the Bishop of Rome having no right to interfere, and he himself also was equally subject and obedient to the decrees of synods. But on important questions which needed the sanction of the universal Church an appeal was made to an Ecumenical Council, which alone was and is the supreme tribunal in the universal Church. Such was the ancient constitution of the Church.” The collapse of the Ottoman Empire created an illusion in the Greek world about the implementation in the near future of the “Great Idea” – the restoration of Byzantium with the help of the victorious Entente. Against this background, an idea was born in the depths of Phanar to turn the Ecumenical Patriarchate into a world interchurch Christian center. On February 11(January 29 OS), 1920, the Synod of Constantinople with the Locum Tenens at the head (the Patriarchal See had been vacant since the autumn 1918) issued an encyclical letter “Unto the Churches of Christ Everywhere,” in which it proposed establishing a kind of a world pan-Christian League of Churches on the pattern of the League of Nations. The word Κοινωνα in Greek means more than just a “union, community;” it also implies “ecclesiastical fellowship, communion,” which fact attaches to it a specific character, important “for the preparation and advancement of that blessed union” of Christians of all confessions “which will be completed in the future in accordance with God’s aid.” The ambitious project met approval of many Orthodox hierarchs and aroused agile interest of the Swedish Lutheran Archbishop Nathan Söderblom, one of the founders of the ecumenical movement.

http://mospat.ru/en/authors-analytics/87...

требует обязательной диспенсации , а коммендатор не обладает полной юрисдикцией над полученным бенефицием. Лионский II Собор (1274) постановил, что приходские церкви допустимо передавать в К. только лицам, рукоположенным в сан пресвитера, и на срок не более 6 месяцев. Клирикам запрещалось иметь более одной К. Папа Римский Климент V (1305-1314) в начале понтификата активно раздавал К., но затем буллой от 20 февр. 1307 г. осудил и отменил свои предыдущие решения. Папа Бенедикт XII (1334-1242), сторонник строгой монашеской дисциплины, буллой «Super gregem dominicum» (18 мая 1335) отменил все ранее сделанные К., кроме полученных кардиналами, и впредь запрещал подобную практику. Вопрос о запрете К. обсуждался на Констанцском Соборе (1414-1418). Папа Лев Х (1513-1521), к-рый до избрания на Папский престол был аббатом-коммендатором монастыря Монте-Кассино, в ходе Латеранского V Собора издал буллу «Supernae dispositionis» (5 мая 1514), ограничивавшую условия передачи церквей и мон-рей в К. Несмотря на это, количество монастырей, переданных в К., неуклонно росло, особенно во Франции, в Италии и Испании. Для папской власти раздача бенефициев в форме К. была важным инструментом привлечения сторонников и налаживания отношений с европ. монархами, особенно в период «Авиньонского пленения пап» (1309-1377) и последовавшей затем схизмы в католической Церкви (1378-1417). Так, кард. Э. де Талейран Перигор († 1364) менее чем за 20 лет (с 1331 по 1348) получил в К. 10 монастырей (Gallia monastica: Tableaux et cartes de dépendances monsatiques/Publ. sous la dir. J.-F. Lemarinier. P., 1974. Vol. 1: Les abbayes bénédictines du diocèse de Reims. P. 27). К сер. XVI в. во Франции более тысячи мон-рей находились в К. и лишь ок. 30 управлялись регулярными аббатами. В Англии и Германии практика К. была распространена меньше. Часто передача в К. вела к быстрому материальному и моральному упадку монастыря. Однако в некоторых случаях, когда аббатами-коммендаторами назначались сторонники строгого соблюдения монашеской дисциплины, режим К.

http://pravenc.ru/text/1841852.html

Caput XXII. DE PLUMBO Plumbum dictum quod ex eo primum pilis factis maris altitudo temptata est. Huius duo genera sunt, nigrum et candidum; sed melius candidum, quod prius in insulis Athlantici maris inventum est. Siquidem et in Lusitania et in Gallicia gignitur, summa terra harenosa et coloris nigri, et pondere gravis; interveniunt et minuti calculi, maxime torrentibus siccatis; lavant eas arenas, et quod subsidit, quoquunt in fornacibus. Inveniuntur et in aurariis metallis aqua missa calculi nigri et graves, et dum aurum colligitur, cum eo remanent; postea separati conflantur et in plumbum album resolvuntur. Inde et cadem gravitas plumbi quae auro. Nigrum plumbum circa Cantabria abundat. Cuius origo duplex est; aut enim solus ex sua vena prodit, aut cum argento nascitur mixtisque venis conflatur. Huius primus in fornacibus liquor stagnum est, secundus argentum; quod remanet, superaddita vena rursusque conflata, fit nigrum plumbum. India neque aes neque plumbum habet; gemmis tantum et margaritis haec permutat. Nigro plumbo fistulas lamminasque utimur. Laboriosius in Hispania et Gallia eruitur plumbum, nam in Brittania summo terrae corio. Caput XXIII. DE STAGNO Stagni etymologia ποχωρζων, id est separans et secernens. Mixta enim et adulterata inter se per ignem metalla dissociat, et ab auro et argento aes plumbumque secernit; alia quoque metalla ab igne defendit, et quum sit natura aeris ferrique durissima, si absque stagno fuerit, uritur et crematur. Stagnum inlitum aereis vasis saporem facit gratiorem et conpescit virus aeruginis. Specula etiam ex eo temperantur. Cerussa quoque ex eo, sicut ex plumbo, conficitur. Caput XXIV. DE ELECTRO Electrum vocatum quod ad radium solis clarius auro argentoque reluceat; sol enim a poetis Elector vocatur. Defaecatius est enim hoc metallum omnibus metallis. Huius tria genera: unum, quod ex pini arboribus fluit, quod sucinum dicitur; alterum metallum, quod naturaliter invenitur et in pretio habetur; tertium, quod fit de tribus partibus auri et argenti una. Quas partes, etiam si naturale solvas, invenies. Unde nihil interesse natum an factum; utrumque enim eiusdem naturae esse. Electrum, quod est naturale, eiusmodi naturae est ut in convivo et ad lumina clarius cunctis metallis fulgeat, et venenum prodat. Nam si eo infundas venenum, stridorem edit et colores varios in modum arcus caelestis emittit. Caput XXV. DE PONDERIBUS

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Учение Августина о предопределении вызвало богословские споры, которые продолжались почти сто лет. Против этого учения и за него были выдвинуты почти все возможные доводы, в результате чего родилась промежуточная точка зрения, к которой мы сейчас и обратимся. §159. Полупелагианство См. работы в §146. Источники I. Иоанн Кассиан (ум. в 432): Collationes Patrum xxiv, особенно xiii. В Opera omnia, cum commentaries D. Alardi Gazaei (Gazet), Atrebati (Atrecht или Arras, Франция), 1628 и 1733; репринт с добавлениями в Migne, Patrologia, tom. xlix-1 (tom. i, pp. 478–1328), также несколько раз публиковалось отдельно. Викентий Леринский (ум. в 450), Фауст из Рийе (ум. в 490 – 500) и другие полупелагианские авторы, см. в Gallandi, Biblioth., tom. x, и Migne, Patrol., tom. 1, lui. II. Августин : De gratia et libero arbitrio; De correptione et gratia; Depraedestinatione sanctorum; De dono perseverantiae (все в десятом томе бенедиктинского издания). Проспер Аквитанский (ученик и поклонник Августина, умер в 460): Epistola ad Augustinum de reliquiis Pelagianae haereseos in Gallia (Августин, Ep. 225, и в Opera Августина, tom. x, 780), также De gratia et libero arbitrio (contra Collatorem). Иларий : Ad Augustinum de eodem argumento (Ep. 226 в Epp. Aug., и в tom. x, 783). Также августинианские писания Авита из Вьенны, Цезария из Арля, Фульгенция из Руспа и других. (См. Gallandi , Bibl., tom. xi; Migne, Patrol., vol. Ii.) Acta синода в Оранже, 529 г., в Mansi, tom. viii, 711 sqq. Литература Jac. Sirmond : Historia praedestinatiana. Par., 1648. Johann Geffken : Historia Semipelagianismi antiquissima (более верно – antiquissimi). Gott., 1826 (только до 434). G. Fr. Wiggers : Versuch einer pragmatischen Darstellung des Semipelagianismus in seinem Kampfe gegen den Augustinismus his zur zweiten Synode zu Orange. Hamburg, 1833 (вторая часть уже упомянутого труда об Августине и пелагианстве). Очень подробный труд, но, к сожалению, без указателя. См. также Walch , Schröckh и соответствующие разделы более поздних трудов об истории церкви и учений.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/isto...

1169 . Devos P. Saint Jean Cassien et saint Moïse l’Éthiopien//AB 1985. 103. 61–74. 1170 . Diuth M. Cassian’s use of the figure una Regia in «Collado» II «On Discretion»//StPatr 1997. 30. 167–175. 1171 . Doignon J. Hilarius ecclesiarum magister (Cassien, Contra Nestorium 7, 24)//Bulletins de la Société des Antiquaires de l’Ouest. Poitiers 1979. 15. 251–262. 1172 . Driver S. From Palestinian ignorance to Egyptian wisdom: Jerome and Cassian on the monastic life//American Benedictine Rev. 1997. 48. 293–315. 1173 . Dvorak C. et al. Report on the Pachomian-Cassian Seminar (October 17–29, 1977)//CistSt 1978. 13:2. 101–113. 1174 . Egront A. Jean Cassien, La vie spirituelle à l’école du désert. P. 1996. (Foi vivante. 369). 1175 . Fleming J. A. The helpful lië the moral reasoning of Augustine and John Cassian. Ann Arbor, Mich. 1996. 452. Fitzgerald A. D.//REAug 1996. 42(2). 379. 1176 . Floyd R. R. Grace and free will in John Cassian: Diss. Saint Louis Univ. 1990. 352. [Microfilm]. DA 1990–91. 51. 2780–2781A. 1177 . Folsom C. Anger, dejection and acedia in the writings of John Cassian//American Benedictine Rev. 1984. 35. 219–248. 1178 . Fontaine J. L’ascétisme chrétien dans la littérature gallo-romaine d’Hilaire à Cassien//Atti del Colloquio sul tema La Gallia Romana, promosso dall’Accademia nazionale dei Lincei in collaborazione con l’École française de Rome (Roma, 10–11 maggio 1971). Roma 1973. 87–115. (Accad. naz. dei Lincei. Problemi attuali di scienza e di cultura. 158). 1179 . Frank К. S. Johannes Cassian über Johannes Cassian//Römische Quartalschrift für christliche Altertumskunde und Kirchengeschichte. Rom; Wien; Freiburg i. Br. 1995. 90. 183–197. 1180 . Frank K. S. Asketischer Evangelismus: Schriftauslesung bei Johannes Cassian//Stimulï Exegese und ihre Hermeneutik in Antike und Christentum: Festschrift für Ernst Dassmann/Hrsg. Schöllgen G., Scholten C. Münster 1996. 435–443. 1181 . Giordano L. Morbus acediae. Da Giovanni Cassiano e Gregorio Magno alia elaborazione medievale//Vetera Christianorum. Bari 1989. 26. 221–245.

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

398 66 Ad Pammachium К Паммахию о смерти Павлины 395/397 68 Ad Castrucium К Кастрицию 397/400 69 Ad Oceanum К Океану 70 Ad Magnum oratorem urbis Romae К Магну, римскому ритору 71 Ad Lucinium К Луцинию 72 Ad Vitalem presbyterum de Salomone et Achaz К Виталию пресвитеру о Соломоне и Ахазе 73 Ad Evangelum presbyterum de Melchisedec К Евангелу пресвитеру о Мелхиседеке 398 74 Ad Rufinum presbyterum de jurgio duarum meretricum et judicio Salomonis К Руфину пресвитеру о суде Соломона между двумя спорившими блудницами 397/400 75 Ad Theodoram viduam К Феодоре вдове 76 Ad Abigaum presbyterum К Абигаю пресвитеру 77 Ad Oceanum de morte Fabiolae К Океану о смерти Фабиолы 397/400 78 Ad Fabiolam de XLII mansionibus Israelitarum in deserto [В память] Фабиолы о 42 стоянках израильтян в пустыне 79 Ad Salvinam К Сальвине 81 Ad Rufinum К Руфину 399 82 Ad Theophilum adversus Ioannem Hierosolymitanum К Феофилу Александрийскому против Иоанна Иерусалимского 397 84 Ad Pammachium et Oceanum К Паммахию и Океану 399 85 Ad Paulinum К Павлину 400/401 86 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 88 Ad eumdem Theophilum К нему же 400 97 Ad Pammachium et Marcellam К Паммахию и Марцелле 402 99 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 404 102 Ad Augustinum К Августину 402 103 Ad eumdem Augustinum К нему же 397/403 105 Ad eumdem Augustinum К нему же 403/404 106 Ad Sunniam et Fretelam К Суннии и Фретеле 404/410 107 Ad Laetam de institutione filiae К Лете о воспитании дочери 400 108 Ad Eustochium. Epitaphium Paulae matris К Евстохии. Надгробное слово ее матери Павле 404 109 Ad Riparium presbyterum К Рипарию пресвитеру (о Вигилянции) 403/404 112 Ad Augustinum К Августину 402 114 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 405 115 Ad Augustinum К Августину 117 Ad matrem et filiam in Gallia commorantes К [некоим] матери и дочери, проживавшим в Галлии 118 Ad Iulianum К Юлиану 406/407 119 Ad Minervium et Alexandrum monachos К Минервию и Александру монахам 120 Ad Hedibiam de quaestionibus XII К Гебидии о 12 вопросах из Нового Завета

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

История Ветхого и Нового Завета на простом языке, и толкование о церкви, и священническом одеянии. Без начала. Греч. «Весьма ветха и доски верхней нет». 189 (190). σοκρτους λγοι απαντες χα πιβτολαι. 1. В Василеи. 1555. Исократовы речи все и послания. Греч. «Без застежек». (По описям 1701–1735 гг. за 680, 1738–1749 гг. за 676). 190 (191). Justini historia latina sine titulo. 1. В Колонии. 1576. Иустинова история латинская. Без надписи. «У оной книги оболочка и листы ветхи». 191 (192). Julii Flori de gestis romanorum. Lat. 1. Coloniae Agrippinae. 1579. Юлия Флора о делах римских. На лат. «Ветха и листы попорчены». 192 (193). Julii Caesaris de Gallia veteri. Lat. 1. – – Юлия Кесаря о Галлии древней. На лат. 193 (194). Johannis Schefferi animadversiones in Miltiadem Nepotis, epistolas Plinii, Ciceronem de legibus. Lat. 1. В Гамбурге. 1675. Иоанна Шеффера примечания на Милциада Непотова, на письма Плиниевы, на Цицерона о законах. На лат. 194 (195 Л.22). Jacobi Tyran alphabetum pastorale, sive selecta concionum argumenta, pro diebus festis et dominicis. Lat. 1. Coloniae Agrippinae. 1711. Иакова Тирана алфавит пастырской, то есть, отборные проповедей содержания на дни Праздничные и Господские. На лат. «У оной книги переплет и оболочка ветхи». (По описям 1701–1749 гг. за 349?). 194 (196). Johannis Osorrii jesuitae concionum pro diebus dominicis, festis, et quorundam sanctorum, tomus primus. Lat. 1. Antverpiae. 1591. Иоанна Озория езуиты проповедей на дни воскресные, праздничные, и некоторых святых том первой. На лат. L. 195 (197). Lucani de civili bello sive Pharsalico carmina cum notis Hugonis Grotii. Lat 1. Лукана о гражданской войне или фарсалической с примечаниями Гугона Гроция. На лат. «У оной книги листы помараны». M. 196 (198). Martialis epigrammata latina, sine fine. 1. – Марциаловы надписи латинские, без конца. «И в совершенную ветхость пришла». 197 (199). Maturini Corderi colloquia scholastica latina. Sine indicio loci et anni. 1. – – Матурина Кордера разговоры школьные латинские. Без показания места и года. «Во оболочке ветхой».

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Belokur...

С 60-х гг. ХХ в. в Л. появляются первые мусульм. семьи. Несмотря на изменения в конфессиональной структуре, католическая Церковь по-прежнему оставалась доминирующей в Л. конфессией. В 1972-1981 гг. в духе Ватиканского II Собора состоялся IV Синод Люксембургского еп-ства. 23 апр. 1988 г. папа Иоанн Павел II возвысил его до статуса архиеп-ства, 1-м иерархом которого был назначен Ж. Анжен, бывший до этого (с 1971) епископом, а затем (с 1985) носивший персональный сан архиепископа еще до офиц. образования архидиоцеза. Тенденция к экуменизму между различными христ. конфессиями была ясно продемонстрирована в 1997 г., когда в Л. был создан Совет христианских церквей Люксембурга. В наст. время в стране ведутся дебаты по поводу степени светского характера Люксембургского гос-ва. Особенности законов Л., регулирующих деятельность религ. групп в стране, субсидирование религ. общин из госбюджета, обязательное преподавание в школе основ вероучения и проч. дают основание критикам и скептикам говорить о значительном взаимном слиянии религ. орг-ций (прежде всего католич. Церкви) и гос-ва. В этой связи в последние годы усилилось движение за секуляризацию и фактическое отделение Церкви от государства, что привело к образованию в 2010 г. Альянса гуманистов, атеистов и агностиков. Тенденции к секуляризации отразились в т. ч. и в заключенном в янв. 2015 г. новом соглашении между гос-вом и признанными религ. общинами, к-рое демонстрирует желание реформировать отношения между гос-вом и религ. орг-циями в сторону их большей адаптации к социальной действительности и предусматривает введение в общеобразовательных гос. школах курсов общей этики вместо основ веры (обязательной ныне дисциплины), а также пересмотр имущественных отношений между коммунами и религ. общинами. Лит.: Шафир М. А. Государственный строй Люксембурга. М., 1958; Матвеев Г. П. Люксембург. М., 1960; Weber P. Histoire du Grand-Duché de Luxembourg. Brux., 19614; Килль Ж. Тысячелетний Люксембург: Пер. с нем. М., 1965; Heiderscheid A. Aspects de sociologie religieuse du diocèse de Luxembourg. Luxembourg, 1961-1962. 2 vol.; Calmes A., Calmes C. Histoire contemporaine du Grand-Duché de Luxembourg. Luxembourg, 1971-1994. 13 vol.; СССР - Люксембург: Страницы истории, 1867-1984: Док-ты и мат-лы. М., 1985; Pauly A. Les cultes au Luxembourg. Luxembourg, 1989; Histoire de Luxembourg: Le destin européen d " un petit pays/Sous la dir. de G. Trausch. Toulouse, 2003; Государства Альпийского региона и страны Бенилюкс в меняющейся Европе/Ред.: В. Я. Швейцер. М., 2009. С. 473-513.

http://pravenc.ru/text/2561080.html

P. 424–430. Weber H.-O. Die Stellung des Johannes Cassianus zur ausserpachomianischen Mönchstradition: Eine Quellenuntersuchung//Beiträge zur Geschichte des alten Mönchtums und des Benediktinerordens, 24. Münster: Aschendorff, 1961. Weigel G. Faustus of Riez: An Historical Introduction. Philadelphia: Dolphin, 1938. Wolfram H. History of the Goths. Berkeley: University of California Press, 1988. WormoId P. The Decline of the Western Empire and the Survival of Its Aristocracy//Journal of Roman Studies, 66 (1976). P. 217–226. Zumkeller A. Augustine’s Ideal of the Religious Life. N. Y.: Fordham University Press, 1986. Idem. Die pseudo-augustinische schrift ‘De praedestinatione et gratia’: Inhalt, Überlieferung, Verfasserfrage und Nachwirkung//Augustinianum, 25 (1985). P. 539–563. 1 Следует отметить, что используемые нами формулировки отличаются от тех выражений, которые употребляли сами участники споров. Это объясняется намерением создать перспективу для интерпретации рассматриваемых разногласий. 3 Ер. 194; см.: Brown Р. Augustine of Hippo. Berkeley, 1967. P. 399; Rees B. R Pelagius: A Reluctant Heretic. Suffolk, 1988. P. 101–103. 9 Это письмо, которое было написано за девять лет до его обнаружения Флором, оказалось для упомянутых африканских монахов первым уведомлением об ожесточенном споре, который охватил Западную Церковь , особенно в Африке и Италии, и вызвал замешательство на Востоке. Спор длился приблизительно с 411 г. до официального осуждения Пелагия папой Зосимой в 418 г. См.: Lesousky М. A. The ‘De dono perseverantiae’ of Saint Augustine. Washington, DC, 1956. P. 2. Это неведение указывает на изоляцию монашеской общины даже от церковного мира. Остро обсуждаемые вероучительные проблемы могли оставаться по большей части незамеченными со стороны монахов. Несмотря на большое почитание Августина в африканской церкви и даже среди монахов Адрумета, его антипелагианские трактаты отсутствовали в монастырской библиотеке, так же как и определения африканских соборов 411, 416 и 418 гг., которые занимались пелагианским спором.

http://azbyka.ru/otechnik/Vikentij_Lirin...

9 Галлия (Gallia), ныне Франция, в древности известна была под названиями разных Галлий, как частей, составляющих одно целое: так, была Gallia Aquitanica, Gallia Belgica, Gallia Celtica, Gallia Cisalpina, Gallia Transalpina, Gallia Cispadana, Gallia Transpadana и друг. таким же образом и Испания. 10 См. Epistola regularus, Inocentii papae, prima: ad Decentium Evgubinum episcopum. Apud Binium: Concilia generalia et provincialia. pag. 751. edit. Lutetiæ Parisior. 1636 an. in. fol. 12 Lud. Ant. Murator. Dissertat. de reb. Liturg. cap. III. p. 16 seq. Ejusdem. Liturg. Roman. vet. T. I. p. 11. Venet. 1748. fol. 13 См. apud Chemnitium in exam. council. Tridentin. par. II. p. 291. edit. Franct. 1615. fn. in 8-vo. 16 См. Oper. M. Gregorii. Epistolarum lib. VII. indictio II. Epistola 63. p. 230. edit. Antverp. 1572 an. 17 Следовательно, изданная Линданом, в Антверпене, литургия под именем ап. Петра, есть, по всей справедливости, сочинение подложное, каким по свидетельству Августи и признали ее все, вдруг по ее издании. См. Denkwürdig. aus der christlich. Archeolog. Band. IV-er. Leip. 1821 p. 258. 18 Об этом и следующих за сим частях литургии Римской смот. Strab. de reb. Eccles. c. XXII. также: Bernon. Abbat. de quibusdam reb. ad missæ officium pertinent; Radulphi Decan. Tungr. in libr. de canon. observant. propos. 32; Anastas. Bibliothecar. in libr. de vitis Pontific. под именем каждого из упоминаемых здесь лиц; Gregor. Magn. Opera. in. vita ejus lib. II. et in Epistol. lib. VII. indict. II. Epist. 63 p. 230 edit. Antv. 1572 an.; Chemnit. in examin. Concil. Trident. par. II. p. 291… edit. Francf. 1615. an.; Max. Biblioth. Patr. t. 18. p. 56… 472… и t. 26, p. 300… 314… ed. Lugdin. 1677. an. и у других. 24 Смот. Liber. Sacrament. Romanæ Eccles. 1680 an. edit. Muratorii, Romæ. – Августи, открывая в ней вставки позднейших, после Геласия, времен, на символ Никео-константинопольский, находящийся в сей литургии без прибавления filioque, указывает как на доказательство ее древности. См. Archeolog. Augusti, IV-er Band. p. 260.

http://azbyka.ru/otechnik/Pravoslavnoe_B...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010