8. Notre regard se porte avant tout vers les régions du monde où les chrétiens subissent la persécution. En de nombreux pays du Proche Orient et d’Afrique du Nord, nos frères et sœurs en Christ sont exterminés par familles, villes et villages entiers. Leurs églises sont détruites et pillées de façon barbare, leurs objets sacrés sont profanés, leurs monuments, détruits. En Syrie, en Irak et en d’autres pays du Proche Orient, nous observons avec douleur l’exode massif des chrétiens de la terre d’où commença à se répandre notre foi et où ils vécurent depuis les temps apostoliques ensemble avec d’autres communautés religieuses.   9. Nous appelons la communauté internationale à des actions urgentes pour empêcher que se poursuive l’éviction des chrétiens du Proche Orient. Elevant notre voix pour défendre les chrétiens persécutés, nous compatissons aussi aux souffrances des fidèles d’autres traditions religieuses devenus victimes de la guerre civile, du chaos et de la violence terroriste.   10. En Syrie et en Irak, la violence a déjà emporté des milliers de vies, laissant des millions de gens sans abri ni ressources. Nous appelons la communauté internationale à mettre fin à la violence et au terrorisme et, simultanément, à contribuer par le dialogue à un prompt rétablissement de la paix civile. Une aide humanitaire à grande échelle est indispensable aux populations souffrantes et aux nombreux réfugiés dans les pays voisins. Nous demandons à tous ceux qui pourraient influer sur le destin de ceux qui ont été enlevés, en particulier des Métropolites d’Alep Paul et Jean Ibrahim, séquestrés en avril 2013, de faire tout ce qui est nécessaire pour leur libération rapide.   11. Nous élevons nos prières vers le Christ, le Sauveur du monde, pour le rétablissement sur la terre du Proche Orient de la paix qui est « le fruit de la justice » ( Is 32, 17), pour que se renforce la coexistence fraternelle entre les diverses populations, Eglises et religions qui s’y trouvent, pour le retour des réfugiés dans leurs foyers, la guérison des blessés et le repos de l’âme des innocents tués.

http://mospat.ru/fr/news/inter-christian...

13 Некоторые подробности о Соборах 410 и 424 гг. см. в.: Н. В. Пигулевская. Культура сирийцев в средние века. М., 1979. С. 198—200. 14 D. Miller. Translator " s Epilogue. P. 484. 15 О «сынах завета» см. в: G. Nedungatt. The Covenanters of the Early Syriac–Speaking Church. — Orientalia Chriatiana Periodica 39. Roma, 1973. Pp.191—215; 419—444; P. Escolan. Monachisme et Eglise. Le monachisme syrien du IVe au VIIe siecle: un monachisme charismatique. Paris, 1999. P. 11—69. 16 Протоиерей Георгий Флоровский. Восточные Отцы IV века. Париж, 1937. С. 227. Подробнее об Эдесской и Нисибийской школах см. в: A. Voobus. History of the School of Nisibis. Louvain, 1965; Н. В. Пигулевская. Культура сирийцев а средние века. С. 57—106. См. также: Иеромонах Иларион (Алфеев). Духовное образование на христианском востоке в I—VI вв. — Христианское чтение. Журнал Санкт–Петербургской Православной Духовной Академии. 18, 1999. С. 105—143. 17 D. Miller. Translator " s Epilogue. P. 489. 18 О Феодоре Мопсуестийском см., в частности: Н. Гурьев. Феодор, епископ Мопсуетский. М., 1890. 19 Близким к Несторию по христологическим взглядам был также блаженный Феодорит. О нем см.: Н. Глубоковский. Блаженный Феодорит, епископ Кирский. Его жизнь и литературная деятельность. Т. 1—2. СПб., 1890. 20 См. Mar Aprem. La theologie de l " Eglise de l " Orient est–elle nestorienne? — Istina XL. La tradition syriaque. Paris, 1995. P. 81. Ср. A. Davids. La theologie de l " Eglise de l " Orient est–elle nestorienne? — Istina XL. La tradition syriaque. Paris, 1995; Mar Bawai Soro. La theologie de l " Eglise de l " Orient est–elle nestorienne? — Istina XL. La tradition syriaque. Paris, 1995. 21 Цит. по: А. В. Карташев. Вселенские Соборы. М., 1996. С. 390. 22 Ср. С. Брюк. Христология Церкви Востока. — Вестник Древней Истории. М., 1995. С. 45. 23 Там же. С. 41. 24 См. S. Brock. L " Eglise de l " Orient dans l " Empire romain. — Istina XL. La tradition syriaque. Paris, 1995. P. 26. 25 Цит. по D. Miller. Translator " s Epilogue. P. 503. Определения Соборов Церкви Востока конца VI — начала VII вв. относительно богословского наследия Феодора были вызваны не только борьбой против него Энаны, но и осуждением Феодора на V Вселенском Соборе (533 г.), о чем в Персии не могли не узнать, хотя и с опозданием.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/2439...

part I. pag. 23–25 и 27 sq. efr. Assemani Catal. III. 123). Кроме того, новые толковательные схолии из Катены Севера издал Th. I. Lamy, S. Ephraemi Syri hymni et sermones. Mechliniae, 1882–1889. (В З т.) t. II. col. 103–310, где опубликовано по одному кодексу XI в. из Британского музея (1081 г.), представляющему список Катены Севера, сходный, но не вполне тождественный с Ватиканским Th. I. Lamy издал также опущенные или же более полные толкования на книгу Исаии (гл. XLIII-LXVI) col. 105–214, Плач — col. 215–228; Иону — col. 229–246, Наума — col. 247–260, Аввакума — col. 261–282, Софонию — col. 283–300 и Аггея — col. 301–310 (неизвестно, почему эти толкования опущены в римском издании, ибо они имеются в Ватиканском кодексе Ср.: Lamy Th. I. proleg. p. XLV-XLVI, codd. II, IX и p. XLVIII, cod. XXIII, и t. II col. 103–104; Assemani. Bibl. Orient. t. I. p. 70–71; еще см. также: Treppner. S. Ephraemi. Der Syrer und seine explanatio der vier ersten Kapitel d. Genesis. Passau, 1893; из арабской катены на Пятокнижие издавал также Лагарде: Mater, zur Kritik u. Geschichte d. Pentatenchs. Heft 2 (Leipzig, 1867), где напечатал толкование на книгу Бытия, в котором много раз цитуется святой Ефрем. Ср.: Assemani. Bibl. Orient, t. I. pp. 63–80 3. Гебед-Иесу — халдей, несторианский епископ 14 века. В каталоге сирийских писателей значится под Перечисляет следующие толковательные труды святого Ефрема: на книги Бытия, Исход, Священников (Левит), Иисуса Навина, Судей, Самуила (1 и 2 Царств), 3 и 4 Царств, Давида (Псалмы), Исаии, Двенадцать (меньших пророков), Иеремии, Иезекииля и блаженного Даниила (Assemani. Bibl. Orient, t. 1 p. 58; t. III. p. 61 a-62. Очевидно, перечислены только те труды, какие знал автор каталога) 4. Assemani. Bibl. Orient, t. 1. p. 157 перечислены толкования на книги: Пятокнижия, Иисуса Навина, Судей, 1 Царств, Иова, Псалмы (фрагменты), 4 больших пророка, 12 малых и на отрывки из Евангелия. На Пятокнижие, Иисуса Навина, Судей и Руфь читаются толковательные отрывки под именем Ефрема в Ватиканских кодексах 747, 748, 751 и кодексе Палатинской библиотеки на Псалмы — в кодексе Ватикана Также в Московской Синодальной библиотеке по каталогу архимандрита Владимира в (X век) и (XV век) содержатся толкования на книги Бытия и Исход, в (XIII век) — на Псалмы.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=683...

Certe qui in potestate Petri temporalem gladium esse negat, male verbum attendit Domini proferentis: «Converte gladium tuum in vaginam». Uterque ergo in potestate Ecclesie spiritualis scilicet gladius, et materialis, sed is quidem pro ecclesia, ille vero ab ecclesia exercendus, ille sacerdotis, is manu regum et militum, sed ad nutum, et patientiam sacerdotis. Oportet autem gladium esse sub gladio et temporalem auctoritatem spirituali subici potestati. Nam cum dicat Apostolus, «Non est potestas nisi a Deo, que autem a Deo sunt, ordinata sunt», non ordinata essent, nisi gladius esset sub gladio, et tanquam inferior reduceretur per alium in supprema. Nam secundum beatum Dyonisium, lex divinitatis est, infima per media, in supprema reduci. Non ergo secundum ordinem universi, omnia eque, ac immediate, sed infima per media, inferiora per superiora, ad ordinem reducuntur. Spiritualem autem, et dignitate, et nobilitate, terrenam quamlibet precellere potestatem, oportet tanto clarius nos fateri, quanto spiritualia temporalia antecellunt: quod etiam ex decimarum datione, et benedictione, et sanctificatione, ex ipsius potestatis acceptione, ex ipsarum rerum gubernatione, claris oculis intuemur. Nam veritate testante, spiritualis potestas terrenam potestatem instituere habet, etjudicare, si bona non fuerit. Sic de ecclesia, et ecclesiastica potestate, verificatur vaticinium Jeremie: «Ecce constitui te hodie, super gentes et regna», et cetera que secuntur. Ergo si deviat terrena potestas, judicabitur a potestate spirituali, sed si deviat spiritualis minor, a suo superiori. Si vero supprema a solo Deo, non ab homine poterit judicari, testante Aposlolo. «Spiritualis homo judicat omnia, ipse autem a nemine judicatur». Est autem hec auctoritas, etsi data sit homini et exerceatur per hominem, non humana, sed potius divina potestas, ore divino Petro data, sibique, suisque successoribus in ipso Christo, quem confessus fuit petra firmata, dicente Domino ipsi Petro, «Quodcumque ligaveris» et cetera.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/kato...

103 «Unam sanctam ecclesiam catholicain, et ipsam apostolicam, urgentr fide, credere cogimur et tenere. Nosque hanc firmiter credimus et simpliciter confitemur, extra quam пес salus est пес remissio peccatorum… Quae unum corpus mysticum repraesentat, cuius corporis caput Cliristus, Christi vero Deus… Igitur ecclesiae unius et unicae unum corpus, unum caput, non duo capita quasi monstrum, Cliristus scilicet et Christi vicarius. Petrus Petrique successor… In hac eiusque potestate duos esse gladios, spiritualem videlicet et temporalem, evangelicis dictis instruimur… Uterque ergo (est) in potestate acclesiae, spiritualis scilicet et materialis, sed is quidem pro ecclesia, ille vero ab ecclesia exercendus, ille sacerdotis, is manu regum et militum, sed ad nutum et patientiam sacerdotis. Oportet autem gladium esse sub gladio et temporalem auctoritatem spirituali subiici potestati… Ergo si deviat terrena potestat, iudicabitur a potestate spirituali, sed si deviat spiritualis minor, a suo superiori; si vero suprema, a solo Deo, non ab homine poterit indicari… Porro subesse Romano pontifici omni humanae creaturae declaramus, dicimus, et definimus, omnino esse de necessitate salutas». D. C. Mirbt, Quellen zur Geschichte del Papsttums und des röm. Katholicismus, Tübingen 1911, s. 162–164 309). 104 Leviathan, 39: «Manifestum etiam hine est. nullam in terra esse ecclesiam uiniversalem quam audire obligantur. Christiani universi; cum nulla sit in terra civitas aliarum civitatum omnium domina. In civitatibus singulis Christiani legibus civitatis suae obedire obligantur; et per consequens, legibus civitatis aliae teneri non debent. Ecclesia ergo, cui potestas est iudicandi, absolvendi, condemnandi, aut actionem quamcunque agendi, eadem res est cum civitate; et civitas ideo quidem est, quia cives sunt homines; ecclesia autem, quae cives sunt Christiani. Quare regimen temporale, et spirituale, verba inania sunt, introducta eo fine ut propter duos status apparentes minus cognoscerent homines utri eorum obedientiam praestarent. In coelo quidem corpora hominum post resurrectionem aeterna et spiritualia erunt: sed in vita praesente, homines et caduci et crassi sunt, neque patiuntur statumn neque religionem ullam, praeter eam quam statuit potestas temporalis: neque doctrina ulla a cive doceri iure potest, quam civitas temporalis doceri prohibit». Thomae Hobbes, Malmesburiensis: opera philosophica quae latine scripsit omnia in unum corpus nonc primum collecta studio et labore Guilielmi Molesworth. Londini 1841 vol. III p. 337.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Santità! Stimati partecipanti al Concilio dei Vescovi! Oggi, come sempre, la Chiesa ortodossa russa compie con dignità la sua missione alta e responsabile, e di anno in anno espande il suo servizio sociale. Opera fruttuosamente nel campo dell " educazione morale e della carità, si cura dell " esercito russo, fornisce assistenza agli anziani, ai bisognosi e a quanti si confrontano con le difficoltà della vita. Grande rispetto è dovuto al contributo della Chiesa ortodossa russa al rafforzamento della pace interetnica e interreligiosa, allo sviluppo di un dialogo costruttivo e alla cooperazione con le altre religioni tradizionali della Russia. Lo Stato, pur rispettando l " autonomia e l " indipendenza della Chiesa, conta sul proseguimento della nostra cooperazione in settori importanti come la sanità e l " istruzione, la conservazione del patrimonio culturale e storico, il sostegno dei valori morali e l " educazione dei giovani, la lotta contro i mali sociali. La missione della Chiesa ortodossa russa non conosce confini di stato. Il suo territorio canonico si estende oltre la Russia. Voi fate molto per sostenere i compatrioti e le comunità ortodosse all " estero, per rafforzare la fiducia reciproca, lo sviluppo dei legami culturali, spirituali, umani che ci uniscono e ci hanno uniti per secoli. Apprezziamo molto che Sua Santità il Patriarca Kirill e altri leader spirituali cerchino sinceramente di aiutare a risolvere i problemi chiave dello sviluppo della società e del Paese. Sulla base dell’esperienza plurisecolare dell " ortodossia e della civiltà cristiana, essi esprimono con onestà e schiettezza la loro visione dei processi che si stanno verificando oggi sia nel nostro Paese che nel mondo nel suo complesso. In effetti, le nuove tecnologie, lo spazio di informazione globale, l " integrazione, l " interdipendenza hanno un enorme impatto sulla società, sulla vita quotidiana delle persone in tutti i Paesi e aprono enormi opportunità, davvero illimitate. Dinanzi a tutti noi e, ovviamente, dinanzi alla Chiesa e alle personalità religiose c " è un compito molto difficile: assicurarsi che tutto ciò serva solo il bene, il bene di ogni essere umano e di tutta l " umanità.

http://mospat.ru/it/news/47929/

  25. Speriamo che il nostro incontro possa anche contribuire alla riconciliazione, là dove esistono tensioni tra greco-cattolici e ortodossi. Oggi è chiaro che il metodo dell’ " uniatismo " del passato, inteso come unione di una comunità all’altra, staccandola dalla sua Chiesa, non è un modo che permette di ristabilire l’unità. Tuttavia, le comunità ecclesiali apparse in queste circostanze storiche hanno il diritto di esistere e di intraprendere tutto ciò che è necessario per soddisfare le esigenze spirituali dei loro fedeli, cercando nello stesso tempo di vivere in pace con i loro vicini. Ortodossi e greco-cattolici hanno bisogno di riconciliarsi e di trovare forme di convivenza reciprocamente accettabili. 26. Deploriamo lo scontro in Ucraina che ha già causato molte vittime, innumerevoli ferite ad abitanti pacifici e gettato la società in una grave crisi economica ed umanitaria. Invitiamo tutte le parti del conflitto alla prudenza, alla solidarietà sociale e all’azione per costruire la pace. Invitiamo le nostre Chiese in Ucraina a lavorare per pervenire all’armonia sociale, ad astenersi dal partecipare allo scontro e a non sostenere un ulteriore sviluppo del conflitto. 27. Auspichiamo che lo scisma tra i fedeli ortodossi in Ucraina possa essere superato sulla base delle norme canoniche esistenti, che tutti i cristiani ortodossi dell’Ucraina vivano nella pace e nell’armonia, e che le comunità cattoliche del Paese vi contribuiscano, in modo da far vedere sempre di più la nostra fratellanza cristiana.   28. Nel mondo contemporaneo, multiforme eppure unito da un comune destino, cattolici e ortodossi sono chiamati a collaborare fraternamente nell’annuncio della Buona Novella della salvezza, a testimoniare insieme la dignità morale e la libertà autentica della persona, “perché il mondo creda” ( Gv 17, 21). Questo mondo, in cui scompaiono progressivamente i pilastri spirituali dell’esistenza umana, aspetta da noi una forte testimonianza cristiana in tutti gli ambiti della vita personale e sociale. Dalla nostra capacità di dare insieme testimonianza dello Spirito di verità in questi tempi difficili dipende in gran parte il futuro dell’umanità.

http://mospat.ru/it/news/inter-christian...

Metropolita Hilarion di Volokolamsk, Presidente del Dipartimento per le relazionie eclesiastiche esterne del Patriarcato di Mosca, ha aperto la conferenza con una relazione intitolata “San Nicola del Giappone e Sant " Innocenzo di Mosca –  santi che legano i popoli”. Rivolgendosi ai presenti, Sua Eminenza ha sottolineato: “L " incontro odierno permette di ritornare alle sorgenti spirituali dei rapporti tra la Russia, il Giappone e l’America, i paesi della regione Pacifica; rapporti che sono fondati sulla fede ortodossa, portata in questa parte del mondo dai missionari russi. Il nostro incontro si svolge in Giappone nell " anno del 220º anniversario della nascita di un figlio fedele della Chiesa ortodossa russa, un grande missionario, chiamato apostolo della Siberia e dell " America per il suo lavoro missionario, Sant’ Innocenzo di Mosca. È stato Sant’ Innocenzo, che dopo quarant " anni del suo servizio apostolico è riuscito a mostrare all " allora ventiquattrenne ieromonaco Nicola (Kasatkin), in che direzione lavorare, su che cosa concentrarsi nel proprio ministero,  perché il servizio al popolo giapponese dia buoni frutti. Sant’Innocenzo iniziò il suo cammino missionario nell " anno 1823, quando era ancora sposato. Allora il prete Ivan Veniamonov, non temendo le difficoltà, si recò, insieme alla sua famiglia, nel lontano continente nordamericano per evangelizzare la popolazione locale. Il Signore gli ha dato non solo sette figli, ma anche decine di migliaia di figli spirituali, da lui illuminati con la luce della fede di Cristo. Predicando il Vangelo tra le minoranze etniche,  nello stesso tempo studiava le loro culture e le loro lingue, la loro vita quotidiana e le loro religioni, e così creò sulla base dell " alfabeto cirillico l " alfabeto aleutino, scrisse il primo dizionario aleutino, formulò le basi della grammatica di questa lingua e tradusse in aleutino il Vangelo, il catechismo con delle preghiere e i canti ecclesiastici più importanti. Dopo la morte della moglie l " arciprete Ioann Veniaminov nell " anno 1840 divenne monaco con il nome di Innocenzo e fu successivamente ordinato vescovo, continuando il servizio di evangelizzazione dei popoli della Kamatka, delle isole Aleutine, dell " America del Nord, della Jacuzia e della regione di Chabarovsk. Dedicò più di mezzo secolo alle fatiche apostoliche nelle dure condizioni del Nord, correndo grandi pericoli per la vita.

http://mospat.ru/it/news/48047/

Epigrammata 1–16 in orationes S. Gregorii Nazianzeni (Matthæi), 36, 935–6. Notitia Matthæi de codd. Mosquensibus, 36, 933–42. Alia epigrammata, 18, 894, 898, 901, 927, 928, 935, 958, 961 (in notis Allatii). MANUEL MAGNUS RHETOR [Peloponnesiacus], s. XVI [falso XIII], 140. Apologia (Le Moyne), 471–82. MARCUS DIACONUS, s. V., 65. Vila S. Porphyrii Gazensis, latine, 1211–62 (1259–62, index sectionum). A.-S. Mazochii notæ, 1253–60. MARCUS DIADOCHUS, rectius DIADOCHUS PHOTICES. Homilia de Ascensione Domini, 1141–8 (monitum M., 1139–40). Sermo contra Arianos, 1149–66 (Monitum G., 1147–8). Capita centum de perfectione spirituali, latine, 1167–1212 (monitum Bibl. Pat. Lugd., 1167–8); græce, 162, 715 (ex Philocatia). Definitiones (Philocatia), 162, 713. MARCUS EREMITA, s. V, 65. Opuscula 1–10 (G.). 1 .    De lege spirituali, 905–30. 2 .    Contra justificationem ex operibus, 929–66. 3 .    De pænitentia, 985–84. 4 .    De baptismo, 985–1028 (dialogus). 5 .    Ad Nicolaum præcepta salutaria, 1027–54. 6 .    Capitula de temperantia, 1053–70. 7 .    Disputatio cum causidico, 1071–1102. 8 .    Consultatio spiritualis cum anima sua, 1103–10. 9 .    De jejunio, 1109–18. 10 .De Melchisedech, 1117–40. Epistolæ 2æ fg. lat., 903–4. Notitia G., in M.E., 893–96; M. Diac, 899–904. Notitia Fessler in M. E. et M. Diad., 897–900. Notitia in Diadochum (Philocatia), 162, 713. MARCUS EUGENICUS Ephesinus, 1451, 160. Verba Marci morientis ad Georgium (Gennadium), 160, 529–33. Renaudot monitum, 529–30. Apologia Marci morientis (id.), 160, 535–38. De corpore et sanguine Christi, 1079–90. (Paris., 1560, Antuerpiæ., 1582). Confessio fidei [in refutatione a Gregorio Mammal (Hergenrother), 160, 13–110. Cf. 1103–4. Epistola ad omnes orthodoxos (id.), ibidem, 111–204. – ad Georgium Scholarium (id.), 1091–96. – ad Theophanem, monachum (id.), 1095–1100. Latinos, dialogus de additamento in symbolo (id.), 1099–1102. Ex epistola ad Joannem Palæologum (id.), 1103–4. Expositio officii ecclesiastici (ex editione 1683), 1163–94.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Congregatio de institutione Catholica, Ordinationes Universitatis vel facultatis ad Const. apost. «Sapientia christiana» rite exsequendam, 29 aprilis 1979; in AAS 71(1979) 500–521. – Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, 6 ianuarii 1970; in AAS 62(1970) 321–384. Ex Actis Ss. Oecumenici Concilii Vaticani II: Notificationes: Nota explicativa praevia, facta ab EXC. MO Secretario Generali SS. Concili in Congegatione Generali CXXIII die XVI nov. MCMLXIV; in AAS 57 (1965) 72–75. IOANNIS PAULI PP. II, Constitutio apostolica Spirituali militum cura qua nova canonica ordinantio pro spirituali militum cura datur, 21 aprilis 1986; in: AAS 78 (1986) 481–486. – Constitutio apostolica Sapientia christiana de studiorum Universitatibus et Facultatibus eccklesiasticis, 15 aprilis 1979; in: AAS 71 (1979) 469–499. – Adhortatio apostolica post-synodalis Christifideles laici ad episcopus, sacerdotes et diaconos atque ad religiosos viros ac mulieres omnesque christifideles laicos: de vocatione et missione laicorum in eccklesia et in mundo, 30 decembris 1988; in: AAS 81 (1989) 393–521. – Constitutio apostolica Pastor Bonus de curia romana, 28 iunii 1988; in: AAS 80 (1988) 841–930. – Adhortatio apostolica Familiaris Consortio ad episcopus, sacerdotes et christifideles totius eccklesiae catholicae de familiae chistianae muneribus in mundo huius temporis, 22 novembri 1981; in AAS 73 (1981) 81–191. IOANNIS PAULI PP. II, Epistula Novo incipiente ad universos Ecclesiae sacerdotes, adveniente Feria V in Cena Domini, 8 aprilis 1979; in: AAS 71 (1979) 393–417. PAULUS PP VI, Litterae apostolicae motu proprio datae Pro comperto sane quibus njnnulli episcopi dioecesani uti membra in sacras romanae Curiae Congegationes cooptantur, 6 augusti 1967; in: AAS 59 (1967), 881–884. – Constitutio apostolica Regimine Ecclesiae Universae de romana Curia, 15 augusti 1967; AAS 59 (1967), 885–928. – Constitutio apostolica Romano pontifici eligendo de Sede apostolica vacante deque electione romani Pontificis, 1 octobris 1975; AAS 67 (1975), 609–645.

http://azbyka.ru/otechnik/pravila/kanoni...

   001    002    003    004    005    006    007   008     009    010