Puech H. Ch., Le manichéisme, son fondateur, sa doctrine, Paris 1949. Siwek C., Le problème du mal, Rio de Janeiro 1942. Wytzes J., The twofold way, in Vigiliae Christianae 11 (1957) 226–245; 14 (1960) 129–153. Страдание Benz E., Der gekreuzigte Gerechte bei Plato, im Neuen Testament und in der alten Kirche, in Akademie der Wissenschaft und der Literatur in Mainz, 12, Mainz 1950. Brancati R., II problema del dolore nel mondo pagano e nel mondo cristiano, Catania 1952. Coste J., Notion grecque et notion biblique de la souffrance éducatrice, RSR 43 (1955) 481–523. Moraldi L., Expiation, DS 4,2 (1961) 2026–2045. Mouroux J., Théologie de la croix, théologie de la gloire, in U Humanisme et la grâce, ed. de la Flore, Paris 1950, cc. 150–166. Nowak E., Le chrétien devant la souffrance. Etude sur la pensée de Jean Chrysostome, in Théologie historique 19 (1972). Paulus J., Le thème du Juste souffrant dans la pensée grecque et hébraïque, RHR 121 (1940) 18–66. Philippe de la Trinité, Épreuves spirituelles, DS 4,1 (1960) 911–925. Places E. des, Un thème platonicien dans la tradition patristique: Le juste crucifié (Platon, République 361 e 4 – 362 a 2), in Studia Patristica 9 (TU 94) 30–40. Régamey C. R., La croix du Christ et celle du chrétien, in Fois vivante 112 (1969). Roschini G. M., Il problema del dolore, Roma 1949. Russier J., La souffrance, Paris 1963. Stockmeier C., Theologie und Kult des Kreuzes bei Johannes Chrysostomus. Ein Beitrag zum Verständnis des Kreuzes in IV. Jahrhundert, in Trierer Theologische Studien 18 (1966). Вселенское призвание человека Deseille C., Gloire de Dieu: dans l’Écriture,des Pères de l’Êglise à saint Bernard, DS 6 (1967) 422–463. Frank-Duquesne A., Cosmos et gloire. Dans quelle mesure l’univers physique a-t-il part à la chute, à la rédemption et à la gloire finale?, Paris 1947. Gillet R., L’homme divinisateur cosmique dans la pensée de S. Grégoire de Nysse, in Studia Patristica 6 (TU 81) 62–83. Girad M., Louange cosmique, Bible et animisme, Montréal-Paris 1975.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/duho...

Лит.: Kr ü ger G. Lucifer, Bischof von Calaris und das Schisma der Luciferianer. Lpz., 1886; Cavallera F. Le schisme d " Antioche (IVe-Ve siecle). P., 1905; Amann É . Lucifer de Cagliari//DTC. 1926. T. 9(1). Col. 1032-1044; Piva F. Lucifero di Cagliari contro l " imperatore Constanzo: Un episodio della lotta fra l " impero romano e il cristianesimo nel quarto secolo. Trento, 1928; Zedda C. La dottrina trinitaria di Lucifero di Cagliari. R., 1950; Todde M. M. Peccato e prassi penitenziale second Lucifero di Cagliari. Vicenza, 1965; Castelli G. Lucifero da Cagliari e il suo atteggiamento di fronte alla cultura classica//RSCl. 1968. Vol. 16. P. 219-223; Simonetti M. La crisi ariana nel IV secolo. R., 1975; Pietri Ch. Roma Christiana: Rech. sur l " Église de Rome, son organisation, sa politique, son idéologie de Miltiade à Sixte III (311-440). R., 1976. 2 t.; Girardet K. M. Kaiser Konstantius II. als «episcopus episcoporum» und das Herrscherbild des kirchlichen Widerstandes (Ossius von Corduba und Lucifer von Calaris)//Historia. Wiesbaden, 1977. Bd. 26. S. 95-128; Brennecke H. C. Hilarius von Poitiers und die Bischofsopposition gegen Konstantius II.: Untersuch. zur 3. Phase des arianischen Streites (337-361). B.; N. Y., 1984; Hanson R. P. C. The Search for the Christian Doctrine of God: The Arian Controversy, 318-381. Edinb., 1988. Grand Rapids (Mich.), 2005; Piras A. Sul latino di Lucifero di Cagliari//VetChr. 1992. T. 29. P. 315-343; Barnes T. D. Athanasius and Constantius: Theology and Politics in the Constantinian Empire. Camb. (Mass.); L., 1993; Heim F. «Invenies te esse hodie» (D. Athan. II, 16): Constance II l " heretique et les rois idolatres chez Lucifer de Cagliari//Rois et reines de la Bible au miroir des Pères. Strasbourg, 1999. P. 141-159; La figura e l " opera di Lucifero di Cagliari: una rivisitazione: Atti del I Conv. intern. Cagliari, 5-7 dicembre 1996/A cura di S. Laconi. R., 2001; Just P. Imperator et Episcopus: Zum Verhältnis von Staatsgewalt und christlicher Kirche zwischen dem 1. Konzil von Nicaea (325) und dem 1. Konzil von Konstantinopel (381). Stuttg., 2003; Corti G. Lucifero di Cagliari: Una voce nel conflitto tra chiesa e impero alla metà del IV sec. Mil., 2004; Laconi S. Costanzo II: ritratto di un imperatore eretico. R., 2004; Flower R. Emperors and Bishops in Late Roman Invective. Camb., 2013; Захаров Г. Е. Римское первенство и развитие института церковного собора в эпоху арианских споров//Вестн. ПСТГУ. Сер. 2: История. История РПЦ. 2015. Вып. 1(62). С. 7-25.

http://pravenc.ru/text/2110928.html

50 Курбатов Г. Л. Ранневизантийские портреты. К истории общественно-политической мысли. Л., 1991. С. 257. 58 Спасский A. A. История догматических движений в эпоху Вселенских Соборов. 2-е изд. Репринт. Сергиев Посад, 1914. С. 167. 59 Сидоров А. И. Богословские школы Древней Церкви//Православная энциклопедия/Под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Алексия II. T. V. М., 2002. С. 527. 61 Kihn H. Die Bedeutung der antiochenischen Schule auf dem exegetischen Gebiet. Weissenburg, 1866. S. 41. 62 Nelz H. R. Die theologischen Schulen der morgenländischen Kirchen während der sieben ersten christlichen Jahrhunderte in ihrer Bedeutung für die Ausbildung des Klerus. Bonn, 1916. S. 48. 63 Не случайно произведение бл. Августина под названием «О христианской науке» (De Doctrina Christiana) посвящено именно экзегетике. 67 Young F. M. Biblical Exegesis and the Formation of Christian Culture. Cambridge, 1997. P. 152. 68 Fabini T. The Lion and the Lamb, Figuralism and Fulfilment in the Bible, Art and Literature. London, 1992. 72 См.: Саврей В. Я. Александрийская школа в истории философско-богословской мысли. М., 2006. С. 532–538. 75 Cameron A. Christianity and the Rhetoric of Empire. The Development of Christian Discourse. Berkeley, 1991. P. 157. 77 В классификации Юнилия Африканского (VI в. по Р. Х.) различаются книги исторические, пророческие, приточные и учительные. При этом к приточным (proverbialis) он относит только тексты корпуса Премудрости. 80 Понимание принципиальной неполноты формальных систем неизбежно приводит к выводу, что элемент веры лежит в основе любого целостного миросозерцания. 82 См.: Лебедев А. П. Вселенские Соборы IV и V веков. СПб., 2004; Спасский A. A. История догматических движений в эпоху Вселенских Соборов. 2-е изд. Репринт. Сергиев Посад, 1914; Sellers R. V. Two Ancient Christologies. A Study in the Christological Thought of the Schools of Alexandria and Antioch in the Early History of Christian Teaching. London, 1940. 84 Греч. ρος граница, предел, определение. Так назывались итоговые документы Соборов по вопросам вероучения.

http://azbyka.ru/otechnik/filosofija/ant...

Dom Calmet, Traité des Apparitions, tom. II pag. 279; Ampère, Histoire littéraire de la France avant XII siècle, 1840. t. III, pag- 116 – 117; Labitte и Ozanam, lib. cit. 59 Lenglet Dufresnoy. Recueil des dissertations и пр. tom. 1, part. I, pag. 182; сравн. Collin de Plancy, Dictionnaire Infernal, 1845 г. стр. 503, – По ходатайству императора Фридриха I, почитателя Карла В., последний был помещен в число святых католической церкви – Acta Sanct. d. 28 Januar, pag. 874 sqq. 60 Внезапное появление демонов «толпою, с шумом и гиком», сильно напоминает народную легенду «о диком охотнике», распространенную по всему западу и имевшую в своей основе старые язычески-эсхатологические представления – cp. Zeitschrift für Volkerpsychologie, herausg. von Lazarns, 5 том. 1868 г. стр. 241 – 256 (ст. Бдомберга). 61 Mignc, Dictionnaire (les Légendes du Christianisme, col. 1239 – 1242: латинский текст y Langloy, Recueil des dissertations anciennes et nouvelles sur les Apparitions et caet. Avignon, 1751. tom. I, part. I, pag. 181 – 189. 62 Вильгельм Мальмесбюри, De Gesta Reg. Angl. lib. II, cap. III; в хронике; Alberic " a de Trois Fontaines, под 888 r., Викентий Бове, Specul. histor. cap. 40; cp. Ampère, lib. cit. III, 120; Ozanam, Dante и пр. стр. 361; Labitte, lib. cit. pag. 226. – Райт, предполагает, что эта легенда древнее даты, какую назначают, ей хроники, п находит в ней неловкую переделку сказаний из античной мифологии – Wrigh, S. Patriks Purgatory, стр. 20 – 22. 63 Ср. следующий факт: в пастырском послании французских епископов к королю Людовику Благочестивому, от 858 г., за подписью епископов Реймса и Руэпа, с убедительностью авторитета возвещалось, что Карл Мартель осужден: «при открыли его гробницы, говорится в послании, все при-сутствующее ощутили запах дыма и были поражены появлением страшного дракона, и один святой этого времени удостоился увидеть в «видении», что душа и тело Карла Мартеля горят в вечном огне, в адской пропасти» Alger, Critical History of the Doctrine of a Future Life, pag 416; Ozanam, Dante и пр. стр. 365, примеч. – Cp. Greg. M. Dialog, lib. IV, cap. XXXII, Migne, lib. c. col. 368 – 369.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Pono...

213 Энцикл. поел. Humani generis (12. 08. 1950): A.A.S. 42 (1950), р. 568: «Quodsi Summi Pontifices in actis suis de re hactenus controversa data opera sententiam ferunt, omnibus patet rem illam, secundum mentem ac voluntatem eorundem Pontificum, quaestionem liberae inter theologos disceptationis iam haberi non posse». 216 Энцикл. посл. Arcanum (10. –02. 1880): Акты Льва XIII, т. II (1882), р. 20: «Itaque apparet, omne inter christianos iustum coniugium in se et per se esse sacramentum». 217 Послание Епископам Венецианского региона (08. 02. 1893): Акты Льва XIII, т. XIII (1894), р. 38. 218 Энцикл. посл. Casti connubii (31. 12. 1930): A.A.S. 22 (1930), р. 554: «Et quoniam Christus ipsum coniugalem inter fideles validum consensum signum gratiae consituit, ratio Sacramenti cum chris- tiano coniugio tam intime coniungitur, ut nullum inter baptizatos verum matrimonium esse possit ‘quin sit eo ipso Sacramentum’». 219 Свящ. Конгр. вероуч, Устав Богословской комиссии... (12. 07. 1969): A.A.S. 61 (1969), р. 540: «I. Commissio Theologica penes Sacram Congregationem pro Doctrina Fidei instituitur, cuius munus est Sanctae Sedi et praecipuum in modum eidem Sacrae Congregationi auxilium praestare in quaes- tionibus doctrinalibus maioris momenti perpendendis». 220 Междунар. Богосл. Комиссия, Сессия от 1977 г., Предложения относительно учения о христианском браке, п. IV, 4; итал. перевод: La Civiltà Cattolica (1978), рр. 502–503. 224 Выступл. перед преподавателями и студентами Венского Университета (03. 06. 1956): Выступления и радиообращения Его Святейшества Пия XII, т. XVIII, рр. 259–260. 225 Скот Д., На IV Сент., разд. XXXI, вопр. 1: «...расторжение, происходящее вследствие смерти, происходит из-за отсутствия другой стороны и не требует от законодателя особого послабления». 226 Письмо Que Votre Majesté (26. 06. 1805) императору Наполеону; см. итал. перевод: Insegnamenti Pontifici, Il Matrimonio, Roma 1957, п. 62, p. 64. 228 На Пленарном заседании Свящ. Конгр. Таинств (18. 04. 1970) Высокопреосв.

http://azbyka.ru/otechnik/pravila/polozh...

61 Rankin D. Tertullian’s vocabulary of the divine “individuals” in “Adversus Praxean”//Sacris erudiri 40 (2001). P. 5–46. 62 MacCruden K. B. Monarchy and economy in Tertullian’s “Adversus Praxeam”//Scottish Journal of Theology 55 (2002). P. 325–337. 74 Spanneut M. Le stoïcisme des Peres de l’Eglise. De Clement de Rome a Clement d’Alexandrie. Paris, 1957. 77 Stead G. C. Divine Substance in Tertullian//Journal of Theological Studies, 14 (1963). P. 46–66. 86 D ’Ales A. Novatien. Etude sur la theologie romaine au milieu du III e siecle. Paris, 1924. 87 Kriebel M. Studien zur älteren Entwicklung der abendländischen Trinitätslehre bei Tertullian und Novatian. Diss. Marburg, 1932. 89 Kleibach G. Divinitas Filii ejusque Patri subordinatio in Novatiani libro De Trinitate//Bogoslivska Smotra, 21 (1933). P. 193–224. 90 Simonetti M. Alcune ossrvazioni sul “De Trinitate” di Novaziano//Studi in onore di Angelo Monteverdi, 2. Modea, 1959. P. 771–783. 91 De Simone R. J. The Treatise of Novatian the Roman Presbyter on the Trinity: a Study of the Text and the Doctrine. (Studia Ephemeridis «Augustinianum», 4). Rome, 1970. 92 Dunn G. D. The diversity and unity of God in Novatian’s “De Trinitate”//Ephemerides theologicae Lovanienses 78 (2002). P. 385–409. 93 Papandrea J.L. The Trinitarian Theology of Novatian of Rome. A Study in Third-Century Orthodoxy. Lewiston, Queenston, Lampeter, 2008. 103 Pichon R. Lactance. Etude sur le mouvement philosophique et religieuse sous le regne de Constantine. Paris, 1901. 105 Thomas L. Die Sapientia als Schlüsselbegriff zu den Divinae Institutiones des Laktanz. Freiburg, 1959. 107 Perrin M. Le Platon de Lactance//Lactance et son temps. Recherches actuelles. Actes du IV Colloque d’ Etudes Historiques et Patristiques. Chantilly, 21–23 Septembre 1976/Ed. J. Fontaine et M. Perrin. Paris, 1978. P. 203–231. 112 Courcelle P. Les sages de Porphyre et les “viri novi” d’ Arnobe//Revue des etudes latines, 31 (1953). P. 257–271; idem. Anti-Christian Argument and Christian Platonism from Arnobius to Saint Augustine//The Conflict between Paganism and Christianity in the IV cent./Ed. A. Momigliano. Oxford, 1963. P. 151–192.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Grandsire A. Nature et hypostase divins dans saint Basile//Recherches de science religieuse. – Paris, 1923. Gribomont J. L’origenisme de S. Basile. – Paris, 1963. Gribomont J. Saint Basile, Commandements du Seigneur//Etudes Monastiques. – Roma, 1977, – P. 81–113. Gribomont J. Saint Basile: Evangile et Eglise. – T. I-II. – Abbaye de Bellefontaine, 1984. Holl K. Enthusiasmus und Bussgewalt beim griechischen Monchtum. – Leipzig, 1989. Hornus J. M. La divinite de Saint-Esprit comme condicion du salut personnel selon Basile//Verbum Caro. – 1969. – 89. – P. 33–62. Humbertclaude P. La Doctrine ascetique de Saint Basile de Cesaree. – Paris, 1932. Iυanka E. υon. Hellenisches und christlisches im fruhbyzantinischen Geistesleben. – Wien, 1948. Jacks L.V. St. Basil the Great and Greek Literature. – Washington, 1922. Janin K. Saint Basile, archeveque de Cesaree et docteur de l’Eglise. – Paris, 1929. Knorr U. W. Basilius der Grosse: Sein Beitrag zur christlichen Durchdringung Kleinasien. – Tubingen, 1968. Kranich A. Die Asketik in ihrer dogmatischen Grundlage bei Basilius dem Grossen. – Paderborn, 1896. Lebon J. Le Pseudo-Basile (Adv. Eunom. IV-V) est bien Didyme d’Alexandrie//Le Museon. – Louvain, 1937, – 50. – P. 61–83. Levie J. Les sources de la septieme et huitieme Homelie de S. Basile sur l’Hexaemeron. Musee belge. – 1920. – P. 113–149. Levie J. L’Hexaemeron de S. Basile et le “De mundi opificio” de Philon d’Alexandrie. – Louvain, 1912. Luislampe P. Spiritus vivicans: Grundzuge einer Theologie des Heiligen nach Basilius von Caesarea. – Munster, 1981. Murphy M. G. Saint Basil and Monasticism. – Washington, 1930. Naqer F. Die Trinitatslehre des hl. Basilius des Grossen. – Paderborn, 1912. Orhanos M. Creation and Salvation according to St. Basil of Caesarea. – Athens, 1975. Otis B. Cappadocian Thought as a Coherent System. – Dumbarton Oaks Papers. – Cambridge, 1958, – Vol. 12. – P. 95–124. Pekar A. B. The Perfect Christian: Religious Ideal of St. Basil the Great. – New York, 1968.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarion_Alfeev...

Ep. ad Serap. Ep. ad Serapionem I–IV//PG. T. 26. Col. 529–676 (pyc. пер.: Афанасий Александрийский , свт. К Серапиону, епископу Тмуисскому, послания I–IV//Там же. С. 3–91). Ep. fest. Ep. festales//The Festal Leiters of Athanasius/Ed. W. Cureton. L., 1848; [Ibid.:] De ratione Pascha, lat.//PG. T. 28. Col. 1605–1610; T. 26. Col. 1339–1450 (pyc. пер.: Афанасий Александрийский , свт. Праздничные послания, 1–20//Там же. С. 376–524). Fides Nicaena. Fides Nicaena sive Didascalia CCCXVIII Patrum//PG. T. 28. Col. 1637–1644. (Никейская вера или учение 318 отцов). Ер. 39. Ер. 39. De Paschalis festo//PG. T. 26. Col. 1438C//(pyc. пер.: Афанасий Александрийский , свт. T. 3. C. 370–373). Symbolum Quicuncue. Symbolum Quicuncue//PG. T. 28. Col. 1582–1592 («Символ св. Афанасия»). Synops. script. sacr. Synopsis scripturae sacrae//PG. T. 28. Col. 432 (Синопсис Священного Писания). Syntagma doctr. ad monach. Syntagma doctrinae ad monachos [sp.]//PG. T. 28. Col. 835–846 (Синтагма учения к монахам). Ps.-Athanas. Alex. Ps.-Athanasius Alexandrinus – псевдо- Афанасий Александрийский De Trinitate libri XII//PL. T. 62. Col. 237–334. (O Святой Троице 12 книг) Praecepta ad Antiochum ducem//PG. T. 28. Col. 553–589 (Наставления к Антиоху-правителю). Athenag. Athenagoras Atheniensis – Афинагор Афинский De ressur. De resurrectione mortuorum//PG. T. 6. Col. 973–1024 (pyc. пер.: Афинагор. O воскресении мертвых//СДХА. C. 92–124). Legat, pro Christian. Legatio pro christianis//PG. T. 6. Col. 889–972 (pyc. пер.: Афинагор. Прошение o христианах//СДХА. С. 53–92). Aug. Augustinus Hipponensis – блж. Августин Иппонийский De haer. De haeresibus//PL. T. 42. Col. 21–51. (O ересях). Barnaba. Ep. – Варнава Barnabae Epistola catholica//PG. T. 2. Col. 727–782 SC. T. 172 (pyc. пер.: Послание an. Варнавы//ПМА. C. 63–94). Chronocon paschale – хроника» PG. T. 92. Col. 69–1028. Clem. Alex. Clemens Alexandrinus – Климент Александрийский Eclog. Eclogae ex Scripturis propheticis//PG. T. 9. Col. 697–729 (Извлечения из пророческих Писаний).

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Epifano...

Devreesse 1959 – Les anciens commentateurs grecus de l " Octateuque et des Rois. Studie Testi 201 (Vatican City: Biblioteca Apostolica Vaticana. 1959). 167–172. Dewart 1976 – Dewart J. Moral union in Christology. LThPh 32. 1976. p. 283–299. Dictionary 1974 – Didymos of Alexandria. Bright W. A Dictionary of Christian Biograpthy. Literature, sects and doctrines. Ed. William Smith, LL. D., and Henry Wace, M. A., Volume I. A–D. AMS Press. Inc. New York. Kraus Reprint Co. Millwood. N.Y. 1974. Diego S. «El " Commentario al Eclesiastés» de Didimo Alejandrino.» Teresianum 41 (1990): 231–242. Dietsche 1941–42 – Dietsche W. L " héritage littéraire de Didyme l " Aveugle. RScPhTh 2. 1941–42. p. 380–414. Doutreleau 1955 – Doutreleau L. & Aucagne J. Que savons-nous aujour d’hui des papyrus de Toura? RecSR. 43. 1955. р. 161–193. Dräseke 1889–1890. – Dräseke. Des Apollinarios v. Laodicea Schrift wider Eunomios. ZKG 11 Band. 1889–1890. 1 Helf., S. 22–62. Fairweather 1901 – Fairweather W. Origen and Greek Patristic Theology. The World’s Epoch-Makers. New York. Charles Scribner’s Sons. 1901. Faulhaber 1899 – Faulhaber M. Die Propheten-Catenen nach römischen Handschriften. Freiburg im Breisgau. Herder’sche Verlagshandlung. 1899. р. 107. Funk 1899 – Funk F. Die zwei letzten Bücher der Schrift des Basilius des Gr. Gegen Eunomius: IV Congr. Des Cathol. I. р. 216–248. Kirchengeschichtliche Abhandlungen und Untersuchungen, II. Paderborn: Ferdinand Schöningh, 1899. 291–329. Garrett. James Leo, Jr. «The Priesthood of All Christians: From Cyprian to John Chrysostom.» Southwestern Journal of Theology 30 (1988): 22–33. Gnilka. C. «Usus iustus. Ein Grundbegriff der Kirchenväter im Umgang mit der antiken Kultur.» Archiv für Begriffsgeschichte 24 (1980): 34–76. Guéraud CRAI 1946 – Guéraud O. Papyrus découverts à Toura en 1941. CRAI. 1946. p. 367–369. Guéraud RHR 1946 – Guéraud O. Note préliminaire sur les Papyrus d’Origéne découverts a Toura. RHR. 1946. p. 85–108. Gesché Α. Recherches récentes sur l " œuvre dogmatique de Didyme d " Alexandrie. Thèse dactylographiée pour l " obtention du grade de licencié en théologie, Louvain 1957.

http://azbyka.ru/otechnik/Didim_Aleksand...

Le Nourry. Dissertatio de operibus, S. D. A., 3, 9–56. Notitia ex Gallia Christiana, 4, 1079–88. De Rubeis. Dissertatio prævia editionis venetæ in qua præserlim agitur de scholiis S. Maximi et Joan. Scythopolilani ac Germani Ср., 3. Ejusdem vindiciæ орегит et auctoris, 4,1025–80. Index analyticus, 3, 1175–88, 4, 1089–98. DIONYSIUS EXIGUUS, s. VI. Variæ lectiones ad epistolam dc Ratione Paschæ, 92, 1131–2. DIONYSIUS, magister militiæ, s. V. Rescriptum in Synodico, с. 142, 84, 758. Epistolæ 1–3, с 143, ibid. 758–9; 179, 796; 181, 797. DIONYSIUS TELMARENSIS, 845, 9 7. Fg. ex chronico syriaco, latine (M.), 1609–10. DOMINICUS GRADENSIS, s. XI. Ad patriarcham Antiochenum, 120, 751–6. DOMITIANUS, quæstor, s. V. Epistola ad Helladium» in Synodico, c. 125, 84, DOROTHEUS, abbas, s. VII, 88. Doctrinæ, 1611–1838; index capitum, 1841–4. Epistolæ 1–8, 1837–42. Notitia G., 1609–12. Index analyticus, 2013–16. DOROTHEUS MARCIANOP. metr. s. V. Epistolæ 1–4, in Synodico 84, с 46, 78, 115, 137. DOROTHEUS TYRIUS, s. III-IV. De 70 discipulis Domini et 12 apostolis, 92, 1059–74; nota, 1073–76. DOXOPATRIUS. Vide NILUS D. DUCAS, s. XV, 157. Historia Byzantina (1341–1462), cum notis J. Bul-lialdi, 749–1166. Præfaiio Bullialdi, 743–8. Notitia Hankii, 739–44. Glossarium vocum gæco-barbararum, 1199–1208. Index analyticus, 1243–56. DUCAS. Vide JOANNES, THEODORUS D. E EBERHARDUS DE BREYDENBACH, a. 1471. Epistola de Negroponte a Turcis capta (Reusner) l62, 1347, PGLT., 80, 959–62. ELEUTHERIUS, papa, 189, 5. Epistolæ 1–2 (Mansi), 1139–43; 1143–4. Notitia ex Libra pontificali, 1139–40. ELIAS CRETENSIS metr., s. IX-X. Responsiones canonicæ, 119, 985–98. Commentarii in S. Gregorii Naz. orationes 19, 36, 737–902: [Orat. 3, 6, 9,10,12,13,17,20,22,23, 26,27–33, 36. Notitia F., 9 7, 1443–46. Præfatio John, 731–56. Conspectus codicis Basileensis, 755–6, Index scriptorum in Elia, 917–8. – in scholiis, 919–20. – in annolationibus, 919–20. –  analyticus in ann., 921–22. –  græcitatis, 921–32. ELIAS ECDICUS CRETENSIS, s. XII, 127.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010