Darrouzes 1981 – Notitiae episcopatuum ecclesiae Constantinopolitanae/Texte crit., introd. et notes par J. Darrouzés. Paris, 1981 (Geographie ecclésiastique de l’Empire Byzantin. T. 1). Dvornik 1928 – Dvornik F. Manuel I. Komnenos a Vladislav II., král eský//Z djin Východni Evropy a Slovanstva. Sbornik vnovaný J. Bidlovi к šedesátým narozeninám. Praha, 1928. Ekk. – Ekkehardi Chronicon universale/Ed. G Waitz//MGH SS. T. 6, 1844. Esser 1964 – Esser A. Wo fand der hi. Konstantin – Kyrill die Gebeine des hl. Clemens von Rom?//Cyrillo – Methodiana. Zur Frühgeschichte des Christentums bei den Slaven, 863–1963/Im Auftrage der Görres–Gesellschaft hg. von M. Hellmann, R. Olesch, B. Stasiewski, F. Zagiba. Köln; Graz, 1964 (Slavi- stische Forschungen. Bd. 6). Franklin 1999 – Franklin S. Annotationes Byzantino – Rissicae//ГENNAДIOC: К 70-летию акад. Г. Г. Литаврина. М., 1999. Friedrich 1892 – Friedrich J. Ein Brief des Anastasius Bibliothecarius an den Bischof Gaudericus von Velletri über die Abfassung der Vita cum translatione S. Clementis Papae//Sitzungsberichte der Bayerischen Akademie der Wissenschaften. München, 1892. Heft 3. de Gaiffier 1974 – de Gaiffier B. Odalric de Reims, ses manuscrits et les reliques de saint Clément á Cherson//tudes de civilisation médiéa1e (IX e -XII e siécles). Mélanges offerts à E.-R. Labande. Poitiers, 1974. Gerh. Comm. 1855 – Ven. Gerhochi praepositi Reicherspergensis Commentarius aureus in psalmos//PL. T. 194. 1855. Gerh. Comm. 1897 – Gerhohi Reichersbergensis Ex commentario in psalmos/Ed. E. Sackur//MGH. Libelli de lite imperatorum et pontificum saeculis XI et XII conscripti. T. 3. Hannover, 1897. Gerh. ep. – Gerhochi praepositi Reicherspergensis Epistolae//PL. T. 193, 1854. Greg. Tur. glor. mart. – Gregorii episcopi Turonensis In gloria martyrum//Gregorii Turonensis Opera. T. 2: Miracula et opera minora/Ed. B. Kusch. Hannover, 1885 (MGH. Scriptores rerum Merovingicarum. T. 1/2). Hofmann 1992 – Hofmann J. Unser heiliger Vater Klemens: Ein römischer Bischof im Kalender der griechischen Kirche. Trier, 1992 (Trierer Theologische Studien. Bd. 54).

http://azbyka.ru/otechnik/Kliment_Rimski...

Schwartz. Tl. I–III Berlin, de Gruy- ter, 1927–1940. Tl. I. Concilium Universale Ephesenum. Vol. I, p. 1, 3, 4, 6, 7, 8; vol. Ill, p. 1. 1927–1930. Tl. II. Concilium universale Chalcedonense. Voi. I, p. 1, 2, 3; vol. II, p. 1; vol. Ill, p. 1, 2, 3; vol. IV; vol. V; vol. VI. 1932–1938. Tl. III. Collectio sabbaitica contra Acephalos et Origeniastas destinata. 1940. Schroeder, H. J. Disciplinary decrees of the General Councils text. Transl. and comment. St. Louis, Herder, 1937. VIII, 669 p. Schwartz, E. Der Prozess des Eutyches. Klage gegen den Archimandriten und Presbyter Eutyches wegen Irrlehre]. München, Bayer. Akad. d. Wiss. 1929. 93 S. Corpus notitiarum episcopatuum Ecclesiae Orientalis Graecae. Ed. E. Gerland. Bd. I. Die Genesis de Notitia Episcopatuum. Hrsg. von E. Gerland. H. I. Bad Hormburg v. d. Höhe, 1931. XII, 48 S. Corpus notitiarum episcopatuum Ecclesiae Orientalis Graecae. Ed. E. Gerland. T. J. Fasc. 2: Les listes conciliaires, rev. et compl. par V. Laurent. I: Synode deGabadius (394), et II: Concile dEphèse (431). Kadi-Koi, Assomptionistes, 1936. XVI, 122 p. (Le patriarcat byzantin. Série II). Photius et Ecclesia Roman a. I. Primus patriarchatus Pho- tii: 858–867. Documenta collegit et notis illustravit G. Hofmann. Roma, Pontificia Universita Greg-oriana, 1932. 65 p. (Textus et documenta; series theolog-ica, 6). Hofmann, G. ed. Epistolae pontificiae ad Concilium Florentinum spectantes. Pars I. Epistolae pontificiae de rebus ante Concilium Florentinum g-estis (1418–1438). Roma, Pontif. 1st. di Stud. Orient. 1940. XVII, 118 p. (Concilium Florentinum Documenta et scriptores. Ser. A, pars I). Actes de Lavra. Edition diplomatique et critique par G. Rouillard et P. Colomb d’apres les descriptions, photographies et copies de G.Millet et Spyridon de Lavra. T. I (897–1178). Paris, Lethielleux, 1937. XXXIII, 249 p., 30 pi. (Arch, de l’Athos, I). Les regestes des actes du Patriarcat de Constantinople, ed. U. Grumel. Vol. I: Les actes des patriarches. Fasc. 2: Les regestes de 715 à 1043.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Fraenkel Fraenkel E. Litauisches etymologisches Wörterbuch. Heidelberg; Göttingen, 1955–1962. Frisk Hj. Griechisches etymologisches Wörterbuch. Heidelberg, 1954–1969. Gamillscheg Gamillscheg E. Etymologisches Wörterbuch der französischen Sprache. Heidelberg, 1926. Glossarium Glossarium mediae et infimae latinitatis. Т. I. Nior, 1883. Grimm J. und W. Deutsches Wörterbuch. Bd IV. Leipzig, 1914. Heym J. Versuch einer vollständigen geographisch-topographischen Encyklopädie des Russischen Reichs. Göttingen, 1796. Hofmann Hofmann J. B. Etymologisches Wörterbuch der Griechischen. München, 1949. Holder Holder A. Alt-Celtischer Sprachschatz. Bd I – III. Leipzig, 1896–1907. Holdhausen F. Etymologisches Wörterbuch der englischen Sprache: 3. Aufl. Göttingen, 1949. Karowicz Karowicz J. Sownik gwar polskich. Т. I–IV. Kraków, 1900–1911. F. Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache: 17. Aufl. Berlin, 1957. Landau Landau O. Mykenisch-Griechische Personennamen. Göteborg, 1958. Lange J. Vollständiges deutschlettisches und lettischdeutsches Lexikon. Mitau, 1773–1777. Lietuvu kalbos tarms. Vilnius, 1970. Lietuvu kalbos odynas. Т. I – XVIII. Vilnius, 1968–1997. Lokotsch Lokotsch K. Etymologisches Wörterbuch der europäischen (germanischen, romanischen und slavischen) Wörter orientalischen Ursprungs. Heidelberg, 1927. Lübben, Walther Lübben Α., Walther C.H.F. Mittelniederdeutsches Handwörterbuch. Bd II1. Leipzig, 1888. Machek Machek V. Etymologický slovnik jazyka eského a slovenského. Praha, 1957. Mayrhofer Mayrhofer M. Kurzgefasstes etymologisches Wörterbuch des Altindischen. Bd I–III. Heidelberg, 1953–1976. Maiulis Maiulis V. Prsu kalbos etimologijos odynas. Т. 1–3. Vilnius, 1988–1996 (A – P). Meyer G. Etymologisches Wörterbuch der albanesischen Sprache. Strassburg, 1891. Meyer-Lübke Meyer-Lübke W. Romanisches etymologisches Wörterbuch. Heidelberg, 1911. Miklosich1 Miklosich F. Etymologisches Wörterbuch der slavischen Sprahen. Wien, 1886. Miklosich2 Miklosich F. Lexicon palaeoslovenico-graeco-latinum. Vindobonae, 1862–1865.

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/o...

В Православной Церкви общепринято оканчивать богословский труд цитатой из святых отцов. В этом случае уместно будет процитировать диакона, преподобного Ефрема Сирина († 373), которому, как считает православная традиция, принадлежат слова следующей молитвы Великого Поста: Господи и Владыко живота моего! Дух праздности, уныния, любоначалия и празднословия не даждь ми. Дух же целомудрия, смиренномудрия, терпения и любве даруй ми, рабу Твоему. Ей, Господи Царю! Даруй ми зрети моя прегрешения и не осуждати брата моего; Яко благословен еси во веки веков. Аминь. перевод с англ. архидиакон Стефан (Пучков) Примечания: 1 В русском языке, в отличие от греческого, институт (т.е. элемент экклесиологической структуры) диаконов обозначается уже другим словом – «диаконство» или перешедшим из западных языков термином «диаконат» ( Прим. пер .). 2 J.B. Hofmann, Etymologisches Worterbuch des Griiechischen (Munchen, 1950; Athens, 1974), 66; W.F. Arndt and F.W. Gingrich, A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literat ure (Chicago and Cambridge, 1952), 183; G.W.H. Lampe, A Patristic Greek Lexicon (Oxford: Clarendon Press, 1991), 352f. 3 Ioan. Stramatakos, Lexicon of the Ancient Greek Language (Athens, 1972), 261. 4 Hofmann, Etymologisches , 77. См. также S.M. Jackson, ed., “Deacon” в The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge , vol. 3 (New York: Funk and Wagnalls Company, 1909), 369f. 5 Stramatakos, Lexicon , 261. Современные греческие богословы полагают, что это действительно может означать участие такого «диаконоса» в чистке столов, как это и было косвенно указано в Новом Завете ( Деян. 6:2 ), или, в позднейшее время, даже в чистке престола (алтаря). Возникший в более поздней традиции «диаконник» (δικονικον) подтверждает мысль о прямом диаконском участии в наведении чистоты в алтаре и приготовлении его к службе. 6 См. стр. 11 в An Orthodox Approach to Diakonia , from the Consultation on Church and Service, Orthodox Academy of Crete, November 20–25, 1978. Публикация Всемирного Совета Церквей, 1980.

http://azbyka.ru/diakonat-vostochnoj-pra...

Tübingen, 2012. Hilhorst A. “He Left Us This Writing”: Did He? Revisiting the Statement in Martyrdom of Pionius 1.2//Martyrdom and Persecution in Late Ancient Christianity. Festschrift Boudewijn Dehandschutter/Ed. Leemans J. Leuven, 2010. P. 103–121. Hilhorst A. Heidenen, joden en christenen in Smyrna. De verdedigingsrede van de martelaar Pionius in de vervolging van Decius//Hermeneus. Vol. 6.1994. P. 160–166. Hilhorst A. L’Ancien Testament dans la polémique du martyr Pionius//Augustinianum. Vol. 22. 1982. P. 91–96. Hilhorst T. The Punishment of the Dead Sea: Martyrdom of Pionius 4.20 and its Precedents in Ben Sira and Africanus//Sodom’s Sin. Genesis 18–19 and its Interpretations/Ed. E. Noort, E. Tigchelaar. Leiden; Boston, 2004. P. 117–129. Hirschfeld О. Zur Geschichte des Christentums in Lugdunum vor Constantine//Sitzungsberichte der Preussischen Akademie der Wissenschaften zu Berlin. 1895. S. 381–409. Hofmann J. Vibia Perpetua, liberaliter instituta. Zum Bildungsstand einer karthagischen Christin an der Wende des zweiten Jahrhunderts//Frühchristentum und Kultur/Hrsg. F. R. Prostmeier. Freiburg; Basel; Wien, 2007. S. 75–94. Holmes M. W. Recovering a “Lost” Author: Marcion of Smyrna//Horizons in Biblical Theology. Vol. 31. 2009. P. 111–122. Holmes М. W. The Martyrdom of Polycarp and the New Testament Passion Narratives//Trajectories through the New Testament and the Apostolic Fathers/Ed. A. F. Gregory, C. M. Tuckett. Oxford, 2005. P. 407–432. Hoover J. False Lives, False Martyrs: “Pseudo-Pionius” and the Redating of the Martyrdom of Polycarp//Vigilia Christianae. Vol. 67. 2013. P. 47–498. Hoppenbrouwers H. A. M. Recherches sur la terminologie du martyre de Tertullien à Lactance. Nimègue, 1961. Huber-Rebenich G. Hagiographie Fiction as Entertainment//Latin Fiction. The Latin Novel in Context/Ed. H. Hofmann. London; New York, 1999. P. 187–212. Hyldahl J. Gnostic critique of Martyrdom//Contextualing Early Christian Martyrdom/Ed. J. Engberg, E. Holmsgaard, P. Klostergaard.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

2005. P. XI-XXI; Roughton. 2005. P. 43-44). Соединяя сведения, заимствованные из «Рекогниций» и Мученичества, автор пространного Жития следовал традиции, заложенной Иоанном Диаконом и еп. Гаудерихом. Возможно, в его распоряжении был текст «Рекогниций», схожий с тем, к-рый сохранился в рукописи Oxon. S. Trin. 60 (XI в.- Hofmann. 1997. S. 72-108; см.: Die Pseudoklementinen. Bd. 2. S. LXXIV-LXXVI). Изложение эпизода с чудесным спасением ребенка отличается от версии, представленной в сочинении свт. Григория Турского и в приложении к рукописному тексту Мученичества. В древнеисл. Житии говорится, что ребенка у гробницы К. оставили отец и мать (у свт. Григория - только мать); вернувшись к гробнице, родители встретили мальчика, к-рый выбежал им навстречу (согласно свт. Григорию, ребенок продолжал спать и проснулся от рыданий матери). В таком виде изложение совпадает с греч. версией сказания о чуде, известной по проповеди сщмч. Ефрема Херсонесского (BHG, N 351) и по сказанию Симеона Метафраста (BHG, N 345-347). Высказывалось мнение, что автор древнеисл. Жития заимствовал эти сведения из несохранившейся части Жития К., составленного Иоанном Диаконом и еп. Гаудерихом ( Hofmann. 1997. S. 144, 156). В нач. XIII в. было составлено анонимное стихотворное Житие К. на англо-нормандском языке; его основными источниками были «Рекогниции» в переводе Руфина (Livre Clement, или Petri Itinerarium) и апокрифическое Мученичество апостолов Петра и Павла в версии Псевдо-Марцелла (CANT, N 193). Составитель англо-нормандского Жития в целом следовал традиции, восходившей к сочинению Иоанна Диакона и еп. Гаудериха (возможно, в его распоряжении был этот текст, но не его переработка, выполненная Львом Остийским). Единственная рукопись (Cantabr. S. Trin. R.3.46 (622). Fol. 122-356; сер. XIII в.) содержит неполный текст Жития; повествование обрывается после эпизодов рукоположения К. ап. Петром и столкновения апостолов Петра и Павла с имп. Нероном, но объем сохранившегося текста составляет почти 15 тыс.

http://pravenc.ru/text/1841337.html

2279 Образцы последних: Roggheggiani, Nuova raccolta di cento, tav. 1, 2, 10. Готтенрот, Истор. внешн. культ., т. I, табл. XLVI, 15–16 и др. О реликвиях: R. de Fleury, Mémoire, p. 274–275. Ср. Мансветов, Типик, 244 (Поклонение св. копию в Вел. Четверг). 2285 Assemani, Bibl. orient. III, p. 317. Наша беседа трех святителей отождествляет 38-летнего расслабленного с лицом, ударившим Господа по ланите. Порфирьев, Апокр. сказ. о новозав. лиц., 401; ср. 396. 2288 О ней: Hofmann, 380–381. О Логине в песне трубадура XIII в.. Cahier, Caractérist. des saints, t. I, p. 76. 2289 Thilo, Cod. apocr. N. T., p. 595: в примечании выдержка из кодексов венецианского и парижского. У Тишендорфа этого нет. 2290 Collectanea monum. vet. ecclesiae gr. et lat., t. I, p. 391: epist. diversa (Zacagnius, Romae, 1698). 2295 Кушелев-Безбородко, Пам. стар. русск. литер., III, 105: Логин-сотник говорит царю: «Его же (Иисуса Христа) прободе некий от воин в ребра копием…». 2297 Revue de l’art chr., 1884, p. 73–74. Имя это лишь изредка встречается в памятниках западной иконографии; во фресках Урбана другое имя – Calpurnius; на берлинской пиксиде Seaphthon (вм. Stephaton?). Zeitschr. f. chr. Κ., 1891, Taf. IV. 2299 Исключения редки: на парижском авории и на окладе гелатского Ев. XVII в. Иоанн Богослов с бородой! 2307 Engelhardt, S. 40–41, Gazzette archéol., 1884, 2. Cloquet, Elém. d’iconogr., p. 226–227. Cahier, Nouveaux mél. d’archéol., t II, p. 106. 2311 Stockbauer, 214–215. Twining, Symbols and emblems, pl. 62. Ср. Оклад книги XI-XII вв. в изд. Крауза (Die altchristl. Inschriften d. Rheinlande, Taf. XV.). 2319 Ev. Nicodemi pars I А., с. IX, X; cf. pars I В., с. IX, X; lat. с. X. Tischendorf, p. 231–233, 284–286, 341. О внутренней связи этих рассказов Ев. Никодима с Ев. детства арабским: Hofmann, 177. 2321 Рукоп. соф. библ. XVII в. 1186, л. 100; ср. Кушелев-Безбородко, Пам. отеч. лит., III, 81–82. Порфирьев, Апокр. сказ. о новозав. лиц., 52–55. 2330 Автор процитированной заметки (цит. изд.) не объяснил смысла этой надписи на изображениях распятия.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Pokrov...

Причиной смещения М. стал также конфликт с Кантакузином ( Papademetriou G. 2015. P. 203-213). Важный источник сведений о событиях между двумя Патриаршествами М.- дневник лютеран. богослова и посланника Свящ. Римской империи в К-поле Ш. Герлаха ( Cazacu. 2007. P. 378-380). Согласно его записям, М. отказался внести большую сумму, к-рую Кантакузин требовал от него для восстановления тур. флота после поражения 7 окт. 1571 г. в битве при Лепанто. Возможно, истинной причиной смещения М. стала его помощь Священной лиге в борьбе с Османской империей ( Florist á n. 2004. P. 190-191). М. был низложен и распоряжением османских властей сослан на Афон. В нач. осени 1576 г. М. вернулся в столицу и стал добиваться возведения на престол, пуская в ход значительные денежные средства. В послании к папе Римскому Григорию XIII от сент. 1578 г. М. объяснял свое низложение происками врагов - предлогом для его очернения послужила поездка М. в Рим. Он описывал плачевное состояние, в к-ром находится мон-рь Пресв. Троицы на о-ве Халки, где М. пребывал вместе с 40 братьями, не имея даже достаточного пропитания, и просил папу оказать ему финансовую помощь ( Hofmann. 1933. S. 13-14). После казни Михаила Кантакузина и последовавшего за ней низложения его ставленника Иеремии II Траноса М. смог на краткий срок вернуть себе Патриарший престол, но 2-е Патриаршество М. продлилось всего неск. месяцев, и после его кончины на престол вновь взошел Иеремия II. Ист.: Crusius M. Turcograeciae libri octo. Basileae, 1584. P. 212, 288-290, 475-478; Historia politica et patriarchica Constantinopoleos/Rec. I. Bekker. Bonn, 1849. P. 189-190; Legrand É . Notice biographique sur Jean et Théodose Zygomalas. P., 1889; Hofmann G. Patriarchen von Konstantinopel: Kleine Quellenbeiträge zur Unionsgeschichte//OrChr. 1933. Vol. 32. N 89. P. 5-39; Μανοσακας Μ. Γρμματα πατριαρχν κα μητροπολιτν το ΙΣΤ ανος κ το ρχεου τς ν Βενετ Ελληνικς δελφτητος//Θησαυρσματα. Venezia, 1968. Vol. 5. P. 7-22; idem. Επιτροπικν Μητροφνους Καισαρεας πατριαρχικο ξρχου ες Βενεταν//Ibid. 1974. Vol. 11. P. 7-20; Papademetriou G. C. An Encyclical of the Ecumenical Patriarch Metrophanes III (1520-1580)//J. of Ecumenical Studies. Phil., 1989. Vol. 26. N 2. P. 338-340; Μιχαηλρης Μ. Δ. Μια «Μετριτης» του 1567: Συμβολ στη μελτη των χειρογρφων συγχωροχαρτιν//Ο ερανιστς. Αθνα, 2005. Τ. 25. Σ. 51-59.

http://pravenc.ru/text/2563452.html

Santifaller, L. Beitrage zur Geschichte des lateinischen Patriarchats von Konstantinopel (1204–1261) und der venezianischen Urkunden. Weimar, Böhlaus Nachf., 1938. XV, 370 S., 2 Taf. (Hist, diplomat. Forschungen. Bd. 3). Homzelm, W. Kirchengeschichte Palästinas im Zeitalter der Kreuzzüge. Köln, Bachem, 1940. VIII, 254 S., 16 Taf. (W. Hotzelt. Kirchengeschichte Palästinas von der Urkirche bis zur Gegenwart, in 5 Teilen. Ill Teil). Hofmann, G. Papato, concilarismo, patriarcato (1438–1439). Roma, Saler, 1940. 82 p. (Misc. Hist. Pontif., II, 2). Hofmann, G. Griechische Patriarchen und römische Papste. Untersuchungen und Texte. II. Roma, Pontificio Istituto di studi orientali, 1932. 225–304 S. (Orientalia Christiana. Vol. 25). 4: Patriarch Jeremias II. 5: Die Patriarchen Meletios Pegas, Neophytos II, Timotheos II. 6: Patriarch Joannikios II. Taoussi, A. Le V centenaire du Concile oecumenique de Florence et l’unite dans l’Eglise du Christ. Istanbul, 1938. 50 p. Hagel, K. F. Kirche und Kaisertum in Lehre und Leben des Athanasius. [Diss.] Tübingen, 1933. VIII, 83 S. Charanis, P. Church and State in the later Roman empire; the religious policy of Anastasius the First, 491–518. Madison. 1939. 10, 102 p. (University of Wisconsin Studies in the Soc. Scien. and hist., 26). Schönebeck, H. Beiträge zur Religionspolitik des Maxentius und Constantin. Leipzig, Diterich, 1939. VIII, 165 S. (Klio, Beiheft 43. N. F. H. 30). Diekamp, F. Analecta Patristica. Texte und Abhandlungen zur griech. Patristik. Roma, Pontif. 1st. di Stud. Orient. 1938. 252 S. (Orientalia Christiana Analecta, 117). Budge, E. A. W. ed. and transl. Stories of the Holy Fathers: histories of the anchorites, recluses, monks, coenobites etc. comp, by Athanasius and others and transl. from the Syriac with notes and introd. London, Oxford Univ. Press, 1934. 550 p. Bardy, G. Recherches sur Saint Lucien d’Antioche et son ecole, Paris, Geuthner, 1936. VIII, 380 p. (Et. d. theol. hist). Fox, M. M. The life and times of St. Basil the Great as revealed in his works. [Diss.] Washington, Cath. Univ., 1939. XVIII, 172 p.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Wainwright, «Sophia»   Wainwright, Elaine. «Jesus Sophia.» Bible Today 36 (1998): 92–97. Waldstein, «Sendung» Waldstein, Michae1. «Die Sendung Jesu und der Jünger im Johannesevangelium.» Internationale katholische Zeitschrift/Communio 19 (1990): 203–21. Walker, «Hours» Walker, Norman. «The Reckoning of Hours in the Fourth Gospe1.» NovT 4 (1960): 69–73. Walker, «Prayer» Walker, William O., Jr. «The Lord " s Prayer in Matthew and in John.» NTS 28 (1982): 237–56. Wallace, «Date» Wallace, Daniel B. « John 5,2 and the Date of the Fourth Gospe1.» Biblica 71 (1990): 177–205. Wallace, «Reconsidering» Wallace, Daniel B. «Reconsidering «The Story of Jesus and the Adulteress Reconsidered.»» NTS 39 (1993): 290–96. Walters, «Religions» Walters, James C . «Egyptian Religions in Ephesos.» Pages 281–309 in Ephesos– Metropolis of Asia: An Interdisciplinary Approach to Its Archaeology, Religion, and Culture. Edited by Helmut Koester. Harvard Theological Studies. Valley Forge, Pa.: Trinity Press International, 1995. Wanamaker, «Agent» Wanamaker, Charles A. «Christ as Divine Agent in Pau1.» SJT 39 (1986): 517–28. Wanamaker, «Philippians» Wanamaker, Charles A. «Philippians 2.6–11: Son of God or Adamic Christology?» NTS 33 (1987): 179–93. Wansbrough, Studies Wansbrough, John. Quranic Studies: Sources and Methods of Scriptural Interpretation. London Oriental Series 31. Oxford: Oxford University Press, 1977. Wansink, «Law» Wansink, Craig S. «Roman Law and Legal System.» Pages 984–91 in Dictionary of New Testament Background. Edited by Craig A. Evans and Stanley E. Porter. Downers Grove, 111.: InterVarsity, 2000. Ward, «Hosea» Ward, James M. «The Message of the Prophet Hosea.» Interpretation 23 (1969): 387–407. Ward, «Women»   Ward, Roy Bowen. «Women in Roman Baths.» HTR 85 (1992): 125–47. Wardle, D. comments on Valerius Maximus. See Valerius Maximus in Bibliography 1. Wasson, Hofmann, Ruck, Eleusis   Wasson, Robert Gordon, Albert Hofmann, and Carl A. Ruck. The Road to Eleusis: Unveiling the Secret of the Mysteries. New York: Harcourt Brace Jovanovich, 1978.

http://azbyka.ru/otechnik/world/the-gosp...

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010