| Pod. Oto cwiczenie si w rzeczach, które kademu czowiekowi w szczegolnosci, i caey spoecznosci w ogol s naypotrzebnieysze. St. Którez to takowe s umieitnosci? Pod. Te bez których aden czowiek obeysdz si nie moe. St. Iakie one? Pod. Domylasz sie W. Pan zapewne co powiem: e te naypotrzebnieysze umieitnosci, s to: nauka dobrego siebie prowadzenia podug czystych praw moralnych, i umieitno iak moe bydz naydokadnieysza Oyczystey mowy. St. Prawda e te nauki s potrzebne: lecz czyli umys dzieccy, iest zdolny do przyicia tak trudney nauki, iak np. iest obyczaiowa? Pod. Bog który zaoy ca szczsliwo ludzi na cnocie; wla Im te od urodzenia instynkt; który ich do przyicia dobrego, a do unikania zego prowadzi. Nie sdz wic W. Pan, aeby Nauka moralna, bya dzieciom nieprzystpna. Maxymy wprawdzie Pilozoflezne s nad Ich poicie: Moralna Nauka dla dzieci naywicey przykadem si gruntuie. I dla tey to przyczyny ganiem guwernera za którym W. Pan tak mocno obstaiesz. St. Jednake na co dzieci mczy: za przyisciem do lat, kiedy poznanie wzmocni si, za maem staraniem to zdziaa mona, co teraz z naywiksz staie si prac. Pod. O! panie Dobrodzieiu, za daleko odkadasz nauk, na którey caego ycia szczliwo zasadza si. Wcale sprawiedliwie powiedziano: «Poki drzewko mode, da si atwo zgi lub nachyli, iak urosnie, prdzey go zamiesz niz nachylisz. Tak i dziecie poki modóm iest, do wszystkiego przyuczy i przyzwyczai go mona: gdy urosnie, prozne wtedy s usiowania.» – Dziecie, iest to prawdziwa mapa; wszystko cokolwiek widzi, pospolicie nasladuie: niech e no tylko od pierwszych lat bdzie otoczone towarystwem ludzi zych obyezaiów; niech Pan Guwerner od pocztku samemi i tuczy podchlebstwami; niech wpaia mniemania daice im powod wznoszenia si nad innych, i sdzenia iakby im wszystko czyni wolno byo; a wtedy zobaczysz W. Pan, iak atwo bdziesz mog zwroci na drog prawdziwey moralnosci i cnoty. Czym si raz napoi skorupa, dugo ten e zapach wydaie: A iesli znaydui si przykady aeby zy sta si dobrym, to prawie za cud natury uwaza mona. |
| «Synu Pompiliusza: modo i niedoswiadczenie, wymawiai twoi porywczo; a, dobre twe serce dale mi otuch, e nie odstpisz tych chwalebnych maxym któremi ci Rodzice i cnotliwy Tullus napoili. – Mniemasz e, e same tylko grzmice odgosy woiennych czynów, chwa przynosz Bohaterom: e rze i nieszczsliwo Narodów Niesmiertelneini ich czyni? mylisz si: Bachus, nie podbiciem Azyi, lecz ucywilizowaniem i uszczliwieniem iey mieszkaców iest sawnym: Achilles, bardziey z przyiani ku Patroklowi, iak z smierci zadaney Hektorowi,godzien iest uwielbienia: Herkules i Tezeusz nakoniec, nie z swoiey e gorliwosci o dobro ludzi s dotd podziwieniu? Nie bdz Numo uprzedzonym basniami przeciwniczki moiey: nie same tylko talenta woienne Romulusa, potrafi zyska serce Rzymian. Ty sam nie przez waleczno w potyczkach, lecz spokoynemi cnotami iasnieic, scigniesz ich wybor na siebie. – Rozwa e teraz umysem od przesdów dalekim, iakich roskoszy doznawa bdziesz iesli si udasz za mn: y osuszone iednego nieszczsliwego, mksz ci napeni radosci iak podbite królestwo. Podz no do tego slarvnego Romulusowego Pastwa: a zobaczysz iak daleko si róni od spokoyney twoiey Oyczyzny Kures . Tam ubostwo, przymusza prawie umiera z godu mieszkaców; tu przeciwnie obfito wszdzie widzie si daie: tam pacz znaydziesz, bezustanny prawie, po smierci Oyców, mzów, i Synów zabitych w potyczkach; tu zas Familie wspolnie si cieszce z darów, które im matka Ceres hoynie udziela: tam postrzeesz cig obaw nieprzyiacio, wszdzie pospno; tu przeciwnie wzaiemn ufno i spokoyno. – Teraz e uwa iak chwa woyna, a iak pokoy przynosi: masz otwart drog, tey lub owey szuka: bydz katem lub Dobroczyc Narodu Ludzkiego. Lecz dosy na tem: widz e ochone z pierwszego zapdu, i uczucia wrodzone cnoty trvarz twoia okazuie: Nu e Numo! nie ustawaj – d do celu który ci wyroki naznaczyy – Niech ci Rymianie, za Nasladowc Saturna, nie za kochanka Marsa uwaai». – То rzekszy obie Boginie znikny, a mnie obudzonego, w zadziwieniu i pomieszaniu zostawiy. Od tego czasu, to nadzwyczayne zdarzenie zawsze mi byo w pamici. Odtd woyn w obrzydzeniu, a pokoy za iedyny cel chci moich miaem: – Dostpiem nakoniec tey roskoszy, którey poczciwy czowiek zwyczajnie doznaie: widok ludu wdzicznego dopeni moiego szczscia, i sprawdzi t Masym; e nie masz wikszey roskoszy, iak bydz przyczyn szczscia podobnych sobie ludzi. |
| На подлинном собственною Его Императорского Величества рукой написано: «Быть по сему» . Одесса. 30 июля 1828 года. Приказали : для приведения в надлежащее исполнение сего Высочайше конфирмованного мнения государственного совета послать указы: Греко-Униатской духовной коллегии и гг. министрам: финансов и внутренних дел и состоящему в должности Главноуправляющего Духовными делами Иностранных исповеданий; а для сведения и в потребном случае должного исполнения дать знать таковыми же всех присоединённых от Польши губерний губернским правлениям, казённым палатам и главным судам; а в 3-й департамент Правительствующего Сената сообщить известие. Августа 27 дня 1828 года. По общему собранию первых трёх департаментов. О десятинном сборе для Греко-Униатского духовенства. из письма отца его высокопреосвященства от 16 ноября, о неприятностях, переносимых им от Латинян Po caorocznych moich cierpieniach, dzis z uniesieniem radonym serca moiego zawoaem do Boga: величит душа моя Господа и возрадовася дух мой о Бозе Спасе моем. После страданий целого года, ныне с радостным сердцем я воззвал к Богу: величит душа моя Господа и возрадовася дух мой о Бозе Спасе моем. Dzi po mszy switey rozmyslaem z bolesci serca moiego nad oczernieniem ciebie naywikszem przez Jana Sierociskiego, w tych stronach sze niedziel bawicego; z którego byem gryziony niewinnie od Jana Markiewicza w Daszowie u naszych Lewickich publicznie podczas chrzcin wnuka moiego. Ныне, отслужив обедню, я со стеснённым сердцем рассуждал о величайшем очернении тебя Иоанном Сероцинским 25 , в здешних странах в течение шести недель пребывавшим; по поводу коего я был безвинно оскорбляем от Иоанна Маркевича 26 публично во время крещения моего внука. W dwa tygodnie potem w probostwie Jlinieckim od X. kanonika Truchsesa take publicznie, z pogrokami od obydwóch, e nas z koscioów swoich iako syzmatyków wypdz. Po takiey zaksce i miotanych na ciebie potwarach, chorowaem 5 dni. После таковой почестки и брошенных на тебя клевет, я болел в течение пяти дней. |
| Nic by te zego nie bylo, iesliby biskup Rymski i innych Rossyiskiego Koscioa nie odruca zwyczaiów; iak i my obawiamy si, aeby kiedy nie zabroni tych, które Koscioowi Francuzkiemu s wasciwe, czego e uczyni nie moe, nauczamy. Znayduie si- w hierarchii czyli koscielnym rdzie iaka istotna rónica, podanemu obu koscioów poczeniu przeszkadzaica? ta co do wanieyszych punktów natychmiast upadnie, iesli, odruciwszy prón gadanin, sam recz widocznie w krótkosci wyoemy. Nauczamy najprzód, i biskupi wadz Bosk s nastpcami apostoów i Chrystusowemi namiestnikami, – biskup za Rymski, iako prawdziwy S. Piotra nastpca, iest take wadz Bosk pierwszym biskupem i pierwszym Chrystusowym namiestnikiem, a dla tey przyczyny rodkiem ziednoczenia i widocznym kommunikacyi zwizkiem, przez który, iak mówi S. Ireneusz, – stolica Apostolska otrzymaa pierwszestwo nad wszelk inn stolic, do starania si, aeby w caym Kosciele prawa si swite zachowyway, a wiara i iedno utrzymyway, iak naucza s. Cyprian. – Jakowe Rymskiego biskupa pierwszestwo, na Rwangelii zasadzone, dawném pierwszych koscioa wieków podaniem stwierdzone, przyznay osm pierwsze, które i Rossyiski przyimuie Koscio, Powszechne Zbory. I to tylko iedynie o pierwszestwie w caym Kosciele Rymskiego biskupa zgodn i wspóln wiar utrzymuiemy; inne za punkta, wzgldem których nie masz zupeney midzy katolikami zgody, nie s istotnemi do skadu Katolickiego wyznania nalecemi dogmatami, – co potwierdzi i sam nayswitszy Papie, pochwalaic pismo iednego z naszych biskupów, w celu wystawienia na widok katolickiey wiary i zaszczycenia oney od protestanckich potwary uoone. Nauka Francuzów, co do tego punktu, iest nastpuica: e wadza, któr swita stolica w caym Kosciele i nad kadym w szczególnosci koscielnym ma pasterzem, nie od samey zaley woli i upodobania Rymskiego biskupa, lecz spenian bydz powinna z naleytem umiarkowaniem podug praw, Duchem Boym ustanowionych i czci pierwszych wieków Koscioa poswiconych; i e zebraniu biskupów dana iest od Chrystusa Pana bezporednie zupena wadza, którey powodowa si obowizany i sam papie w reczach, nalecych do wiary, wykorenienia odszczepiestw i poprawie koscielney karnosci; iak przez powszechne nasze zbory Konstancyeski i Bazylceski ustanowiono, przez kler Francuzki publicznie obiawiono, a przez Paryskich teologów zawsze byo utrzymywano. |
| Изд.: Bartoszewski W. , ed. Parthenomelica, albo Pienia nabone o Pannie Najwitszej. Wilnia, 1613. Warsz., 1988; Pieni nabone na wita uroczyste. Kraków, 1627. Pozna, 2011; Symphonie anielskie, abo Kolnda/Interp. J. abczyc. Kraków, 1630. Warsz., 1998; eský Dekakord neb Kancionál na deset Díl pes celý Rok dle Slawnosti, as a Dleitosti rozdlený. Praha, 1642; eská mariánská muzika/Sloená a vydaná od A. Michny z Otradovic. Praha, 1647, 1989; Svatoroní muzika, aneb svátení kancionál/Sloená a vydaná od A. Michny z Otradovic. Praha, 1661, 2001; Šteyer M. V., ed. Kancyonal cieský. Praha, 1683, 1687, 1697, 1712, 1727, 1764; Lyra coelestis: Svavi concordia divinas laudes personans/Opera et studio G. Naray. Tyrnaviae, 1695; Slawíek rajský/Od dwogi cti hodného knze J. J. Boana. Hradec Králové, 1719; Cantionale ecclesiasticum complectens ea, quae in ecclesiis per Poloniam praescripto synodorum decantari solent, cum instructione ad cantum choralem/Accurante P. Rzymski. Varsaviae, 1822, 1856 5; Mioduszewski M. , ed. piewnik kocielny czyli pieni nabone z melodyjami w kociele katolickim uywane a dla wygody kocioów parafialnych. Kraków, 1838; Siedlecki J., ed. piewniczek zawierajcy pieni kocielne dla uytku modziey szkolnej. Kraków, 1876 (то же, изм. загл.: idem. piewniczek zawierajcy pieni kocielne z melodiami dla uytku modziey szkolnej. Kraków, 1878, 1922 11; idem. piewnik kocielny z melodjami na 2 glosy: Zawiera pieni polskie i piewy aciskie, oraz róne naboestwa i moditwy: Wydanie jubileuszowe (1878-1928)/Opracowa X. W. wierczek ze wspóudziaem B. W. Walewskiego. Lwów; Kraków; Pary, 1928; idem. piewnik kocielny/Kolegium redakcyjne: ks. K. Mrowiec, ks. M. Michalec, ks. T. Sinka. Kraków, 2001 40); idem. Cantionale ecclesiasticum: Ad usum Ecclesiarum Poloniae juxta decreta Synodorum praesertim Synodi Petricoviensis, cum adhnotaionibus caeremoniarum et instructione ad cantum choralem. Kraków, 1882, 1922, 1925; Gieburowski W., ed. Cantionale ecclesiasticum: Ad normam editionis Vaticanae ratione habita: Ritualis pro Polonia approbati. Pozna, 1926, 1933; idem. Kancjona kocielny: Z uwzglndnieniem rytuau polskiego: Na podstawie Cantionale ecclesiasticum/W nowym oprac. G. Mizgalsiego. Pozna, 1952, 1954 2; rek J. Cantionale Franus: Indices. Praha, 13.10.2000//www.clavmon.cz/clavis/index.htm [Электр. ресурс]. |
| Papie Jan, nie mogc si doczeka pomocy od swego Cesara i maic przytem przyczyn bydz z niego niekontentym, i daic zyska pomoc przeciw Saracenom (a moe i Francuzom) od Bazylego, zgodzi si ze wszelk atwoci na przywrócenie Fociusza’ posmierci Jgnacego, z warunkiem iednak nieprzywaszczania adnego prawa do Bugarii – 428. Patriarcha Alesandryiski nazywa si Pap – 438. Papie Jan owiadcza (podobnie iat Leon III) Fociuszowi, i on nie dodaie do symbou Pilioque i tych, który to czyni, za przestpców poczytuie, lecz e nie mona razem wyprowadzi zwyczaiu, oddawna utwierdzonego na Zachodzie – 445. Papie Jan dzikuie Bazylemu za dan pomoc galerami swoiemi przeciw Saraeenóm, i przywrócenie mu Bugarii (ten ostatni punkt nie speni si i zapewne tylko na obietnicy Cesara zasadza si) – 479. hiastpca Jana Marin II, bywszy posem na koncylium w Konst., utwierdziwszym Fociusza w patriarszestwie, zaraz potpi Fociusza, – to uczyni i nastpca iego Adrian III. – Zaczem zaraz postpi w publiczno list Fociusza, gwatownie oskaraicy acinników wzgldem Filiogue, opieraic si wkocu i na poprzednim koncilinm, które z papieskiemi posami potpio osmielaicych si zmienia dawne wiary wyznanie – odtd a do powtórnego zrucenia Fociusza cige byy zatargi – 489. Fociusz zrucony przez Leona Cesara, którego brat zastpi patriarszeskie miejsce – 570. O nierzdach papieów z Marocciami, podobnie innym historykom. – Od czasu udalenia Fociusza, papiee zaprzestali swoich wzgldem Greków wyniosych zamiarów, iu e doswiadczywszy mocnego odporu, nie osmielali si naraa si nanowo na to, iu e straciwszy Bugary, nie mieli iu powodu do sporu i pretensiów, iu nakoniec, i zaici po wikszey czsci w owych czasach nierdami, i bdc sami igraszk Maroccych, nie mieli czasu na zewntrzne intrygi; te-to hierdy, zapewne bdc przyczyn ohydzenia ich w oczach Greków, byy przyczyn ostatecznego rozerwania za Cerulariusza; dziwna rzecz, iak papiee, który w Rymie wówczas byli przedmiotem obrydze nia, zatrzymali iednak nad Zachodem dawn wadz; prawda, w rzeczy samey wadza ta cokolwiek wówczas osabiaa, a z drugiey strony, wiadomosci Rymu nie tak to si atwo rozchodziy w owe czasy. |
| Вскоре, ко времени избирательного сейма, униаты в опровержение Синопсиса издали сравнительно объемистое сочинение, содержание которого усматривается из следующего его заглавия: «Jedno wita Cerkwi Wschodniey y Zachodniey od pocztka wiary Katholickiey obficie rozkrzewiona, w Ruskie kraie od przyicia krztu w. szczsliwe zawitaa, Prawami od Naia. Królow Polskich potnie warowana, przeciw scriptowi Synopsis nowo wystanowiona»... et caet.; то есть: «Единение святой церкви восточной и западной, от начала веры святой католической широко распространенное, в русские края от принятия (здесь) святого крещения счастливо проникшее, правами и привилегиями от наияснейших королей польских могущественно укрепленное, против сочинения (под названием) Синопсис свету явленное»… и проч. – В свою очередь, и православные ко времени того же сейма издали новое сочинение, направленное против униатов, под заглавием Supplementtum Synopsis. Сочинение это, тоже снабженное красноречивым посвящением сенаторам и послам, имевшим прибыть на избирательный сейм, представляет главным образом отчет ο прениях между православными и униатами, происходивших пред членами коммиссии, заботившейся на конвокационном сейме о соглашении тех и других, и в существенных своих чертах есть не что иное, как довольно значительно расширенный Синопсис 28 . Стремление ультрамонтанов сосредоточить в руках папы верховную власть, которая простиралась бы далеко за пределы, намеченные ей канонами, хорошо известно и ширить речи на эту тему нет надобности. Мы заметим только, что подобное воззрение на прерогативы папской власти сильно распространено было и в Польской Короне, в особенности после введения в нее иезуитов, ревностных поборников папского величия. Для характеристики таковых воззрений на папу в Польше рьяных папистов приведем выдержку из письма князя Николая VIII Христофора (Сиротки) к своему родственнику, известному приверженцу протестантизма Христофору Радзивиллу, очевидно вызванное упреками последнего, что Сиротка подчиняет интересы государственные (речь шла о кандидате на польский престол после смерти Стефана Багория), интересам римского престола. |
| 7:37) an appropriate time to water the sheep ( Gen 29:7 ), and John might possibly allude to the good shepherd ( John 10:11 ) watering his sheep here. 5301 E.g., Josephus Ant. 15.292–296; Strabo Geog. 16.2.34; for its temple to Caesar, Josephus War 1.403; Ant. 15.298. 5305 Josephus Ag. Ap. 2.199; 1 En. 8:1–2; Jub. 20:4; 33:20; T. Ab. 10:8A; Ascen. Isa. 2:5; t. Sanh. 13:8; Sipre Deut. 258.2.3; see further Keener, «Adultery,» 10–11. It is equivalent to prostitution (Sipra Qed. pq. 7.204.1.1–2; either may be condemned in CD 4.17–18; 7.1; 8.5; 1QS 4.10). 5306 E.g., Wis 14:24; L.A.B. 2:8; Syr. Men. 45–46, 240–251; T. Levi 17:11; Treat. Shem 7:15; 9:9; 10:16; at greater length, see Keener, «Adultery,» 7–10. 5309 E.g, P.Eleph. 1.3–4; Dio Cassius 54.16.2; Dionysius of Halicarnassus R.A. 11.28.4; Livy 4.4.9–11; Gaius Inst. 1.66–92; Ulpian Rules 5.8–9; cf. Arrian Ind. 12.8. In Judaism, cf., e.g., Josephus Ant. 4144–245; t. Sanh. 4:7; p. Git. 1:4,.4, Ketub. V.5, Qidd. 1:1, 3:12,Yebam. 6:1–9:8. On the relation between Jewish and Roman codes here, see Cohen, Law, 133–36; further documentation appears in Keener, Marries, 58–60, 169–70. 5311 Sir 41:22 ; Syr. Men. 347–353; Christian influence may exist in the public disapproval of Justinian Codex 9.25. The prohibitions, however, suggested that the temptation existed (m. " Abot 2:7; t. Hor. 2:11; Pesiq. Rab Kah. 20:6). 5312 E.g., Homer Od. 1.428–433; Martial Epigr. 3.33; Artemidorus Onir. 1.78; Achilles Tatius 6.20; Apuleius Metam. 3; see further Keener, «Adultery,» 12. It could deter adultery (Columella Rust. 1.8.5) 5314 Epictetus Ench. 33.8. Others apparently found nothing wrong with limited male promiscuity (cf. Apollonius of Rhodes 1.842–909). 5315 E.g., Mantitheus against Boeotus 2.8–10 (in Demosthenes, LCL 4:486–87); Plutarch Educ. 2, Mor. 1AB. 5316 Gardner, Women, 130; Justinian Codex 9.22. Cf. honored prostitutes of higher status (e.g., Athenaeus Deipn. 13.596b; Aulus Gellius 7.7.5–7; Sipre Num. 115.5.7); many, however, entered the profession through economic necessity (Terence Lady of Andros 73–79), and most because they were slaves (Apuleius Metam. |
| 7589 1 Th 4:13; Acts 7:60; Rev 14:13; Sir 30:17 ; Jub. 23:1; 36:18; 1 En. 89:38; Pss. So1. 2:31; L.A.B. 3:10; 4Ezra7:31–32;2Bar. 11:4;21:25; 36:11; T.Mos. 10:14; L.A.E.48:2; T.Dan 7:1; T. Iss. 7:9; T.Zeh. 10:6; Gen. Rah. 62:2. 7590 E.g., Sophocles Oed. co1. 1578; Callimachus Epigrams 11, 18; Plutarch Apol1. 12, Mor. 107D; Propertius Eleg. 2.28.25; Diogenes Laertius 1.86; Ps.-Callisthenes Alex. 3.6. See also in unrelated societies (Mbiti, Religions, 204–5). 7592 E.g., Chariton 5.5.5–6; for such an announcement that one was dead, Plutarch Cimon 18.7. An orator sometimes intended an audience to take his words the opposite of the way he put them (Cicero Or. Brut. 40.137), but this was irony, not deliberate obscurity. 7593 Sleep allows respite from pain (Sophocles Track 988–991); conversely, loss of sleep can hasten death (Livy 40.56.9) or illness (Livy 22.2.11); one could be tortured to death by lack of sleep (Aulus Gellius 7.4.4; Cicero Pis. 19.43; Valerius Maximus 9.2.axf.l). Lack of sleep could stem from self-discipline (Dionysius of Halicarnassus R.A. 9.64.2; Livy 23.18.12; Silius Italicus 9.4–5), devotion to Torah ( Ps 119:55, 148 ; 1QS 6.7–8), or repentance (Jos. Asen. 18MSS); sickness (Hippocrates Regimen in Acute Diseases 1–2; Prorrhetic 1.135–136; love-sickness (Achilles Tatius 1.6; PGM 101.5–7), jealousy (Plutarch Themistocles 3.3–4), fear (Publilius Syrus 359; Plutarch Alex. 31.4; Silius Italicus 13.256–257), anxiety caused by vice (Plutarch Virt. 2, Mor. 100F), or other anxiety (Homer Il. 2.2–3; Aristophanes Lys. 27; Livy 40.56.9; Plutarch Cicero 35.3); mourning (Homer Il. 24.4–6); idleness during the day (m. Abot 3:4); or hardships (Arrian Ind. 34.7; Gen 31:40 ; perhaps 2Cor 11:27 ; Chariton 1.2.3). 7594 In 11δοκω (here the aorist δοξαν) signifies misunderstanding, as it always does in John (5:39,45; 13:29; 16:2; 20:15), including in this context (11:31, 56). 7595 Bernard, John, 2:380, suggests that Jesus " joy relates to fulfilling his mission (cf. 4:36; 15:11; 17:13). |
| 10315 Cf. Petronius Sat. 112. Daube, «Gospels,» 342, thinks that Jewish custom also usually withheld anointing from corpses of the executed. Bammel, «Trial,» 444, thinks that requests for the body usually preceded the execution (as in Gos. Pet. 2:3ff). 10316 E.g., Homer I1. 24.22–137; Sophocles Ajax 1326–1369; Ant. 278–279, 450–455, 692–695, 1348–1353; Euripides Supp1. 19; Cicero Verr. 2.1.3.7; Lucan C.W. 7.809–811; Valerius Maximus 5.3.ext.3c; Philostratus Hrk. 33.32. 10317 E.g., Homer I1. 7.79,84,409–410; Virgil Aen. 11.100–107; Livy 38.2.14; Appian R.H. 12.9.60: Cornelius Nepos 18 (Eumenes), 13.4; Silius Italicus 10.518–520; 12.473–478; Valerius Maximus 5.1.11; 5.1.ext.6; Ps.-Callisthenes Alex. 1.14, 41; 2Sam 2:5; 21:12–14 ; 2Macc 4:49; Josephus Ant. 4.264–265; cf. Ps.-Phoc. 99–101. 10318 Philo Flaccus 83–84; Taylor, Mark, 600; Gnilka, Jesus, 314; Lane, Mark, 578, cites also Cicero Phi1. 2.7.17; Plutarch Antonius 2. 10319 Brown, Death, 1207–8, shows that Justinian Dig. 48.24 reports Roman law as early as Augustus allowing relatives to bury the corpse but refusing it for maiestas (treason); but he rightly observes that magistrates made these decisions themselves in the provinces (cf. Cicero Verr. 2.5.45, §119; Philo Flaccus 83–84). 10320 Brown, Death, 1208–9; whether a crime was truly against the maiestas of the state was sometimes debatable (e.g., Seneca Controv. 9.2.13; cf. the wordplay in Cicero Fam. 3.11.2). The Jewish officials would surely not object to the burial, however, and without opposition Pilate was free to act as he pleased. He had settled matters adequately for the chief priests. 10322 E.g., Herodian 1.13.4–6; 3.5.6; 4.6.1. Continued ties with a prisoner could be dangerous; this concern reduced Apollonius " s disciples by more than three-quarters (Rapske, Custody, 388, citing Philostratus Vit. Apol1. 4.37). 10323 E.g., Cornelius Nepos 1 (Miltiades), 7.5–6; 2 (Themistocles), 8.1–7; 3 (Aristides), 1.1–5; 7 (Alcibiades), 4.1–2; Babrius 4.6–8; 31.23–24; 64.10–11; Phaedrus 1.21.1–2; 2.7.14–15; 3.5.1; 4.6.11–13. |
|
|
