| Σκοπς τς ζως μας εναι ν γνουμε τλειοι κα γιοι. Ν ναδειχθομε παιδι το Θεο κα κληρονμοι τς βασιλεας τν ορανν. ς προσξουμε μπως, γι χρη τς παροσας ζως, στερηθομε τ μλλουσα, μπως, π τς βιοτικς φροντδες κα μριμνες, μελσουμε τ σκοπ τς ζως μας. νηστεα, γρυπνα κα προσευχ π μνες τους δν φρνουν τος πιθυμητος καρπος, γιατ ατς δν εναι σκοπς τς ζως μας, ποτελον τ μσα γι ν πετχουμε τ σκοπ. Στολστε τς λαμπδες σας μ ρετς. γωνιστετε ν’ ποβλετε τ πθη τς ψυχς. Καθαρστε τν καρδι σας π κθε ρπο κα διατηρστε τν γν, γι ν ρθει κα ν κατοικσει μσα σας Κριος, γι ν σς πλημμυρσει τ γιο Πνεμα μ τς θεες δωρες. Παιδι μου γαπητ, λη σας σχολα κα φροντδα σ’ ατ ν εναι. Ατ ν’ ποτελον σκοπ κα πθο σας σταμτητο. Γ’ ατ ν προσεχεστε στ Θε. Ν ζηττε καθημεριν τν Κριο, λλ μσα στν καρδι σας κα χι ξω π ατν. Κα ταν Τν βρετε, σταθετε μ φβο κα τρμο, πως τ Χερουβεμ κα τ Σεραφεμ, γιατ καρδι σας γινε θρνος το Θεο. λλ γι ν βρετε τν Κριο, ταπεινωθετε μχρι τ χμα, γιατ Κριος βδελσσεται τος περφανους, ν γαπει κα πισκπτεται τος ταπεινος στν καρδι. ν γωνζεσαι τν γνα τν καλ, Θες θ σ νισχσει. Στν γνα ντοπζουμε τς δυναμες, τς λλεψεις κα τ λαττματ μας. Εναι καθρφτης τς πνευματικς μας καταστσεως. ποιος δν γωνστηκε, δν γνρισε τν αυτ του. Προσχετε κα τ μικρ κμα παραπτματα. ν σς συμβε π προσεξα κποια μαρτα, μν πελπιστετε, λλ σηκωθετε γργορα κα προσπστε στ Θε, πο χει τ δναμη ν σς νορθσει. Μσα μας χουμε δυναμες κα πθη κα λαττματα βαθι ριζωμνα, πολλ εναι κα κληρονομικ. λα ατ δν κβονται μ μα σπασμωδικ κνηση οτε μ τν δημονα κα τ βαρει θλψη, λλ μ πομον κα πιμον, μ καρτερα, μ φροντδα κα προσοχ. περβολικ λπη κρβει μσα της περηφνεια. Γ’ ατ εναι βλαβερ κα πικνδυνη, κα πολλς φορς παροξνεται π τ διβολο, γι ν’ νακψει τν πορεα το γωνιστ. δρμος πο δηγε στν τελειτητα εναι μακρς. Εχεστε στ Θε ν σς δυναμνει. Ν ντιμετωπζετε μ πομον τς πτσεις σας κα, φο γργορα σηκωθετε, ν τρχετε κα ν μ στκεστε, σν τ παιδι, στν τπο πο πσατε, κλαγοντας κα θρηνντας παρηγρητα. γρυπνετε κα προσεχεστε, γι ν μν μπετε σ πειρασμ. Μν πελπζεστε, ν πφτετε συνχεια σ παλις μαρτες. Πολλς π’ ατς εναι κα π τ φση τους σχυρς κα π τ συνθεια. Μ τν προδο το χρνου, μως, κα μ τν πιμλεια νικιονται. Τποτα ν μ σς πελπζει. π τ σειρ τν φυλλαδων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τς ερς Μονς Παρακλτου ρωπο ττικς. γιος Νεκτριος Αιγνης enromiosini.gr 11/11/2019 Βαθμολογα: 9.9 Ψφοι: 63 Βαθμολογα: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Βλπε επσης Σχλια ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΤΥΑ |
| 3. Δν λειψαν, ββαια, ο προσπθειες πικοινωνας μ τ Οκουμενικ Πατριαρχεο στ δεκαεπτ χρνια, πο διρκεσε τ λλαδικ «σχσμα» το 1833. π τ 1834, μλιστα, ρχισε μα σειρ ποτυχημνων προσπαθειν γι τν ποκατσταση τν κανονικν σχσεων τς λλδος μ τν Μητρα κκλησα της. Σοβαρτερες προσπθειες θ ρχσουν τ 1840, λλ να σημαντικ φορμ δωσε πανσταση το 1843, ποα κατργησε συνταγματικ τν βαυαρικ πολυταρχα. πθεση μως φθασε σ μεγλη ξτητα τ 1849,ταν κορυφθηκε νγκη πληρσεως τν κενν πισκοπικν δρν, πρβλημα πιεστικ τσο γι τν λλαδικ ‘Εκκλησα, σο κα γι’ατ τν Πολιτεα. τσι, ντθηκε προσπθεια γι συνεννηση μ τν Μητρα κκλησα, στε ν φθσουμε στν Συνοδικ Τμο τς 29ης ‘Ιουνου 1850. λλωστε τ μ κανονικ «ατοκφαλο» το 1833 εχε πομονσει τν ‘Εκκλησα τς λλδος, χι μνο π τ Οκουμενικ Πατριαρχεο, λλ κα π λες τς ‘Ορθδοξες τοπικς ‘Εκκλησες. 4. Ατ μως, πο παρουσιζει τ μεγαλτερο νδιαφρον, εναι τρπος χορηγσεως το κανονικο ατοκεφλου στν κκλησα τς λλδος, πως κα λες ο σχετικς μ ατ διαδικασες. Γι’ ατ μς πληροφορε «Κδηξ ερς», πο τυπθηκε στ «Πατριαρχικ Τυπογραφεο» τν ονιο το 1850, κα περιχει λα τ σχετικ γγραφα και τ «Πρακτικ» τς Συνδου, πο ψφισε τ Ατοκφαλο τς λλδος. ττλος: «ΚΩΔΗΞ ΙΕΡΟΣ, περιχων τ ΠΡΑΚΤΙΚΑ τς γας κα Μεγλης Συνδου τς συγκροτηθεσης ν Κωνσταντινουπλει π το Παναγιωττου Οκουμενικο Πατριρχου κ.κ. νθμου το Βυζαντου, Περ τς ν λλδι ρθοδξου κκλησας. ν τει σωτηρ ,α ω ν’, νδικτινος η, Κατ μνα ονιον» (σελ. 4 χ.ρ. κα σελ. α-ε+ 84). Γι τν πτευξη τς τελικς λσεως θεωρθηκε π τν Σνοδο ναγκαα «κοιν σσκεψις το . Κλρου τς λλδος κα συνευδκησις τς Κυβερνσεως». (Κ. Οκονμος). ρα τ ατοκφαλ μας ζητθηκε π τν λλαδικ Κλρο (πο εξφραζε κα τν Λα) κα τν λληνικ Πολιτεα. Ατ εναι σμφωνη μ τος ερος Καννες πορεα. Εναι δ χαρακτηριστικ, τι Μεγλη το Χριστο κκλησα χαρακτηρζεται συχν στν Πρλογο το Πατριρχου και σ λλα γγραφα, «κντρον πασν τν μοδξων κκλησιν», κτι πο σχετζεται μ τ π ανων «πρεσβεα τιμς» το Πατριαρχικο Θρνου τς Κωνσταντινουπλεως. διατερα τονζεται, τι « νργεια τς Συνδου ταν μα οκονομα, δικαα τε κατ πντα κα ελογος, κα σμμορφος λοις τος νκαθεν νενομισμνοις τε κα παραδεδομνοις μν, κα τ κστοτε παραδειγματικ κα κανονιστικ πρξει τς κκλησας». Τ Οκουμενικ Πατριαρχεο διτοΠατριρχου του μολογε τι νεργε μ βση τ «πρεσβεα τιμς» στν ρθοδοξα. |
| Στ τελευταα χρνια προκυψαν δο διεκδικσεις ατοκεφαλας π κκλησες, πο νδιαφρουν μεσα μμεσα τν λληνικ κα τν λληνφωνη ρθοδοξα. Πρκειται γι τν λληνικ κκλησα τν νωμνων Πολιτειν τς μερικς, πο νκει στν δικαιοδοσα το Οκουμενικο Πατριαρχεου κατν κκλησα τς Οκρανας, πο περιχεταιστν κκλησα τς Ρωσας, πως δηλνεται στ ν χρσει «Δπτυχα τς κκλησας τς λλδος»(2018). πως πρτη περπτωση εναι σωτερικ πθεση το Οκουμενικο Πατριαρχεου, τσι κα δετερη φορ μεσα τν κκλησα τς Ρωσας. Κα γι τς δο ατς περιπτσεις, κα διατερα γιτ δετερη, γρφονται πολλ κα διατυπνονται διφορες πψεις π πολλς πλευρς. Δν θλουμεν προσθσουμε μα κμη ποψη, πσ μλλον πο τ φορντα και τν κκλησιαστικ χρο, κα μλιστα τν ρθδοξο, μπλκονται στ διεθν πολιτικ και τος νταγωνισμος τν σχυρν τς ποχς μας, και στος σχεδιασμος τς «Νας Τξης» για παγκσμια πιβολ κα κυριαρχα. Πρκειται δηλαδ γι πολιτικ θμα μ νδυμα θρησκευτικ. Θ πιχειρσουμε μως ν δσουμε μσω το λλαδικο Ατοκεφλου (1850) μαν μμεση πντηση στ πρβλημα, ποα μως προσδιορζει τς κκλησιαστικοκανονικς συνιστσες τς ατοκεφαλας, καθορζοντας συνμα, μ τρπο αθεντικ, τ διαδικασα γιτ χοργησ της, πως τ βινει στος ανες τ Οκουμενικ Πατριαρχεο. 1. κκλησιαστικοκανονικς ρος «ατοκφαλο», πο παντ σπανιτερα κα ς «ατοκεφαλα», μφανζεται τν 4ο-5ο α. Σημανει τν κανονικ (σμφωνη δηλαδ μ τος . Καννες) παρξη μις Τοπικς κκλησας (παρχιακς), μ λειτουργα νεξρτητη π κθε λλη διοκηση, μσα στ πνεμα τς ντητας σνολης τς ρθδοξης κκλησας. Ατοκφαλη (μ δικ της κεφαλ) εναι μα τοπικ Σνοδος πισκπων μιςπεριοχς, πο καθορζει νεπηραστα τν σωτερικ λειτουργατης, μ βση τν συνοδικ θεσμ. σκοπς τς χορηγσεως ατοκεφλου εναι διευκλυνση μις παρχιακς κκλησας ν σκε πρσκοπτα κα νεπηραστα τ ργο της. Τ πρτο στορικ ατοκφαλο χορηγθηκε σ’αττ πλασιο π τν Γ Οκουμενικ Σνοδο (φεσος, 431) στν κκλησα τς Κπρου. Τ 1589 μπερστατη,λγ τς δουλεας κκλησα Κωνσταντινουπλεως ναγνρισε τν ατοκεφαλα τς κκλησας τς Ρωσας. Συγκεκριμνα: Πατριρχης ερεμας Β, Τρανς (1586-1595,γΠατριαρχα), ερισκμενος τ 1586 στ Ρωσα, δχθηκε τ ατημα το τσρου γι τν δρυση το Πατριαρχεου Μσχας, κατ 1589 χειροτνησε τν Μητροπολτη Μσχας β πρτο Πατριρχη Ρωσας. Τ πργμα μως πρεπε ν κυρωθε συνοδικ. Ατ γινε μ τν ν Κωνσταντινουπλει Σνοδο το 1593, πο πιβεβαινει στορικ τν χοργηση το Ατοκεφλου μνο π τ Σνοδο κα χι αθαρετα π να Πατριρχη, στω κα ν εναι το ψους το ερεμου Β. Τ ατοκφαλα μως δν πρπει ποτ ν διασπον τν ντητα τν κατ τπους ρθοδξων κκλησιν, πο διακρατεται μ τν μα Πστη, τν δια Λατρεα κα τν δια Κανονικ Τξη. |
| ,τι γινε συνεπς στ Σνοδο δν γινε αθαρετα, λλ συνοδικ, πως πιβλλει παρδοση τς ρθοδοξας, μολοντι τ ατοκφαλο σχετιζταν μπεριοχ, πο νκε δικαιοδοσιακ στ Οκουμενικ Πατριαρχεο. Τ πντα ποφασσθησαν π τν συγκροτηθεσα γα κα Μεγλη Σνοδο π τν προεδρα το Οκουμενικο Πατριρχου. Τονζεται, μλιστα, τι « ατοκεφαλα» ταν «εσεβς κα φιλθεος ξωσις … το (ν λλδι) ‘Ορθοδξου Πληρματος» (λου δηλαδ το θνους), γινε δ καττ παρδειγμα κα λλων ρθοδξων Λαν. λγος ατς πονοε τ λοιπ ατοκφαλα, πως λ.χ. κενο τς κκλησας τς Ρωσας (1589), τ ποο γινε μν δεκτ πτν Πατριρχη ερεμα Β, πο τ 1589 ταν στ Ρωσα, γκρθηκε μως τ 1593 π τν γα κα Μεγλη Σνοδο μετ τν πιστροφ το Πατριρχη στν δρα του. λα στν ρθοδοξα (πρπει ν) λνονται συνοδικ κα χι «παπικ» κα αθαρετα. πενθυμζεται δ τι μ τ ντικανονικ «ατοκφαλο»το 1833 πλθε δισπαση τς ντητας π τν κκλησα τς λλδος π δεκαεπτ χρνια κα «πομνωσ» της π τν ρθδοξη κοινωνα. τσι συγκροτθηκε «Σνοδος γα κα Μεγλη», στν ποα συμμετεχαν: Οκουμενικς Πατριρχης νθιμος Δ, ς «προστμενος», πρ. Οκουμενικς Πατριρχης Κωνστντιος π Σιναου, πρ. Οκουμενικς Πατριρχης Γερμανς Δ, πρ. Οκουμενικς Πατριρχης νθιμος π φσου, Μακαριτατος Πατριρχης εροσολμων Κριλλος ΣΤ, κα ο Σεβασμιτατοι Μητροπολται το «Οκουμενικο Θρνου» Καισαρεας Πασιος , φσου νθιμος, ρακλεας Πανρετος, Νικομηδεας Διονσιος, Χαλκηδνος ερθεος, Δρκων Νεφυτος, Πρεδρος Διδυμοτεχου Μελτιος, Νεοκαισαρεας Λεντιος, Κρτης Χρσανθος, Σερρν κωβος, Βιζης Γρηγριος, Σωζουαγαθουπλεως Προκπιος. Συμμετεχαν πσης ο Μητροπολται κα Διδσκαλοι τς Μεγλης το Χριστο κκλησας, πρην Μεσημβρας Σαμουλ κα Σταυρουπλεως Κωνσταντνος (Τυπλδος), Σχολρχης τς . Θεολογικς Σχολς Χλκης κα Γραμματες τςΣυνδου.πιδιχθηκε δηλαδ κατ τ δυνατν ερτερη συμμετοχ στ Σνοδο ατ, γι ν χει μεγαλτερη γκυρτητα, φσον τ Ατοκφαλο δν τ χορηγε τομικ Πατριρχης, λλ λη Σνοδος, μ «πρτον τ τξει» τν Οκουμενικ Πατριρχη. Ατ τν δ, πως λχθη, κολοθησε κα Πατριρχης ερεμας τ 1589/1593. |
| 2. Χαρακτηριστικ περπτωση ατοκεφαλας στ νετερα χρνια, λλ κα διδακτικ γι τν ποχ μας, εναι τ λλαδικ ατοκφαλο το 1850, μετ μλιστα τν πραξικοπηματικ ατονμηση τς κκλησας τς λλδος τ 1833, πο ταν ργο τς Βαυαροκρατας και τς παρταξης τν λλνων Διαφωτιστν, μ πρωτεργτες τν δαμντιο Κορα (1748-1833) κατν μψυχ του ρχιμ. Θεκληρο Φαρμακδη (1784-1860) κα πραγματοποιθηκε μ τν ναρξη τς Βαυαροκρατας (1833). Δο φορς (1821 κα 1831) Κορας θεσε τ ατημα γι μι ατνομη λλαδικ κκλησα, νεξρτητη π τ Οκουμενικ Πατριαρχεο, τν μχρι ττε «Μητρα κκλησα», μτν δικαιολογα, τι «δν εναι περ δγματος λγος, λλ περ τπου». Μτν ναρξη τς παναστσεως, διεκπη πικοινωνα τς κκλησας τς λλδος μ τ Οκουμενικ Πατριαρχεο, ο δ πσκοπο της μνημνευαν «πσης πισκοπς ρθοδξων». Παρ’ λα ατ, μχρι τν λοκλρωση το πελευθερωτικο γνα δν πιχειρθηκε πραξικοπηματικ, μονομερς δηλαδ,νεξαρτητοποηση τς λλαδικς κκλησιαστικς παρχας. ντθετα Καποδστριας προσπθησε ν ποκαταστσει τς κανονικς σχσεις μ τν Μητρα κκλησα. Προετομασε, λοιπν, τν π Ροντος κα Πραστο κα κατπιν Κυνουρας Διονσιο ν μεταβε στν Κωνσταντινοπολη γι τν ποκατσταση τν σχσεων τς λλδος μτ Οκουμενικ Πατριαρχεο. Ατ γινε τ 1831 π Πατριρχου Κωνσταντου Α το π Σιναου (1830-1834). Στ μεταξ μως λαβε χρα δολοφονα το Καποδστρια (27.9.1831), κτι πο κατ τν δικ μου ταπειν κτμηση δν εναι σχετημ τν φιλορθδοξη πολιτικ το πρτου μας Κυβερντου κα μνου πατερικ ρθοδξου λληνα γτη ς σμερα. λλ κα στ ατοκφαλα τν βαλκανικν κκλησιν τν 19ον ανα παρεμβλλονταν ο Μεγλες Δυνμεις τς Ερπης, κα διατερα Βρετανα, στν πιδωξ της ν παλλαγε π τ ντπαλο δος, τν ρθδοξη Ρωσα κα τν πιρρο της στ Βαλκνια. Τν θση τς Βρετανας χουν σμερα ο Η.Π.Α. ς προσεχθον ο ναλογες το ττε μ τ σμερα. Τ πρβλημα τς κκλησας τς λλδος ντχθηκε στ «νατολικ ζτημα» και τν μνιμη πιθυμα τς Ερπης γι τν διλυση τς βυζαντινς ατοκρατορας, κτι πο συνδυαζταν μ τν διλυση τς Ρωμαικης θναρχας κατ συρρκνωση το Οκουμενικο Πατριαρχεου. διλυση τς θναρχας σμαινε στν πρξη κα θνατο το Βυζαντου/Ρωμανας, πο συνεχιζταν στ ρια τς θναρχικς δικαιοδοσας μ κντρο τ πρτο Πατριαρχεο τς Ρωμηοσνης, τ Οκουμενικ. |
| Μ ατς τς προποθσεις πεφασσθη κα χορηγθηκε τ Ατοκφαλο στν κκλησα τς λλδος κα ο παραπνω ερρχες πογρφουν τν Συνοδικ Τμο τς 29ης ουνου 1850, πο νεκρυττε ατοκφαλη τν κκλησα τς λλδος. Κατ τν Συνοδικ Τμο « ν τ Βασιλε τς λλδος ρθδοξος κκλησα θ πρχ το λοιπο κανονικς ατοκφαλος», μ πρτατη κκλησιαστικ ρχ «Σνοδον διαρκ» κα Πρεδρο «τν κατ καιρν … Μητροπολτην (ρχιεπσκοπον) θηνν, διοικουμνη λευθρως κα κωλτως π πσης κοσμικς πεμβσεως». «πιγινσκεται δ κα νακηρσσεται» «πνευματικ δ ε λ φ » τς πρην Μητρς κκλησας, το Οκουμενικο Πατριαρχεου. Τ Οκουμενικ Πατριαρχεο δν θ χαρακτηρζεται πλον «Μητρα», λλ «δελφ κκλησα». τσι «ναγορεεται κα κηρττεται ν λλδι κκλησα ατοκφαλος» κα Σνοδς της «δελφ ν Πνεματι» μ κθε λλη ρθδοξη κκλησα. 5. χοργηση το Ατοκεφλου γινε μ βση συγκεκριμνους ρους (σ. 23-26), στος ποους μεταξ λλων ρζεται, τι νωττη κκλησιαστικ ρχ εναι ερ Σνοδος τς κκλησας τς λλδος, μ πρεδρον τν κατ καιρν Μητροπολτην θηνν. Δν γνεται μως λγος περ «Πρτου». Σνοδος θ διοικε «τ τς κκλησαςκατ τος θεους κα ερος καννας, λευθρως κα κωλτως ππσης κοσμικς πεμβσεως» (ρος Α) γι τν ποφυγ τς πολιτειοκρατας. Γι τν διατρηση δε τς πνευματικς σχσης μ τν ς ττε Μητρα κκλησα ρζεται (ρος Ε) κκλησα τς λλδος ν παραλαμβνει τ γιο Μρον π τν κκλησα Κων/λεως. Δν πρπει δε ν λησμονεται, τι μετ τν πκτηση τς ατοκεφαλας κκλησα τς λλδος γνεται πλον «’Αδελφ» λων τν ρθοδξων Ατοκεφλων κκλησιν κα ατς τς πρην «Μητρς κκλησας». Τ ρτημα μως εναι: ν μα παρχα τς λλδος, π.χ. Πελοπννησος, διεκδικσει ατοκεφαλα, χει δν χει λγο Σνοδος τς κκλησας τς λλδος, μχρι ττε δηλαδ Μητρα κκλησα; Ατ παραπμπει σμερα στν περπτωση τς Οκρανας. Τ λληνικ ατοκφαλο εναι μι χαρακτηριστικ περπτωση, πο διακρνεται δι τν πισττητ της στν κκλησιαστικοκανονικ παρδοση τς ρθοδοξας κα γι’ ατ μπορε -κα πρπει- ν λειτουργσει ς πρτυπο και στν ποχ μας. |
| Τζουζππε Βερμλιο (;), αρχς 1580 – 1675 (;). Οι απστολοι Ιακβ ο Μικρς, Πτρος, Παλος, Ιωννης, Θωμς… Στο κατ Λουκ Ευαγγλιο, στο δκατο κεφλαιο, αναφρεται τι ο Ιησος Χριστς, αφο εχε συγκεντρσει τους εβδομκοντα αποστλους, τους αποστλλει να κηρττουν και τους δνει, εκτς των λλων, και την εξς εντολ: «μ βαστζετε βαλντιον, μ πραν, μηδ ποδματα, κα μηδνα κατ τν δν σπσησθε» (Λκ. 10: 4). Γιατ, μως, ο Κριος απαγορεει στους αποστλους να χαιρετνε εκενους που θα συναντσουν στο δρμο; ραγε, δε χρειζεται να μεταδσουν το φως του Ευαγγελου και σε αυτος τους ανθρπους; Το θμα εναι τι οι ανταλλαγς χαιρετισμν στους ανατολικος λαος που κατοικοσαν, εκτς των λλων, και στην Ιουδαα ταν ολκληρο τελετουργικ που συμπεριελμβανε πολλς ευχς ευημερας στον νθρωπο και σε λο το σπτι του: «κα ρετε τδε ες ρας κα σ γιανων, κα οκς σου, κα πντα τ σ γιανοντα» (Α Βασ. 25, 6). Οι ανατολικο χαιρετισμο προπθεταν επσης πολλς χειραψες, αγκαλις και φιλι: «ξλθε δ Μωυσς ες συνντησιν τ γαμβρ κα προσεκνησεν ατ κα φλησεν ατν, κα σπσαντο λλλους κα εσγαγεν ατος ες τν σκηνν» (Εξ. 18, 7). Στη συνχεια συνθως ακολουθοσαν ερωτσεις αναφορικ με την υγεα του διου του ταξιδιτη και της οικογνεις του, το σπτι του και τις δουλεις του. τσι χαιρετιονταν μεταξ τους χι μνο γνωστο, αλλ και εντελς γνωστοι νθρωποι. Η σκπιμη αποφυγ αυτς της παρδοσης συναντται δη στην Παλαι Διαθκη. Ο Προφτης Ελισαος, ταν στειλε το μαθητ του Γιεζ να αναστσει τον γιο της χρας σαμαρετιδας, τον νουθετοσε: «ζσαι τν σφν σου κα λαβ τν βακτηραν μου ν τ χειρ σου κα δερο τι ν ερς νδρα, οκ ελογσεις ατν, κα ν ελογσ σε νρ, οκ ποκριθσ ατ» (Δ Βασ. 4, 29). Ο Χριστς λει στους Αποστλους τι δεν πρπει να χνουν χρνο σε αργολογες, επειδ η δουλει τους εναι επεγουσα: πρπει να βιαστον να μιλσουν στους ανθρπους για την λευση του Σωτρα. Αυτο εναι απεσταλμνοι, αγγελιαφροι, και οι αγγελιαφροι σμφωνα με την παρδοση δεν ταν υποχρεωμνοι να χαιρετνε με τελετουργες εκενους που συναντοσαν στο δρμο. |
| Το κριο πργμα που πρπει να αποφεγουν οι γονες κατ την προετοιμασα του παιδιο για την εξομολγηση, συμπεριλαμβανομνης της πρτης – εναι η υπαγρευση καταλγων των αμαρτιν, οι οποες απ την ποψ τους, χει, μλλον,αυτματη μεταφορ ορισμνων χι καλν ιδιοττων του στην κατηγορα των αμαρτιν,για τις οποες πρπει να μετανοσει μπροστ στον ιερα. Και, ββαια, σε καμα περπτωση δεν μπορομε να ρωτμε το παιδ μετ απ την εξομολγηση, τ επε στον ιερα οτε τ του απντησε, και αν ξχασε να πε για κποια αμαρτα. Σ’αυτν την περπτωση, οι γονες πρπει να κνουν να βμα πσω και να συνειδητοποισουν τι η εξομολγηση, ακμη και του επτχρονου ανθρπου εναι να Μυστριο. Η παρμβαση σε οποιονδποτε στο μυστριο της εκκλησας, ιδιατερα τσο λεπτ οπως το μυστριο της εξομολγησης εναι εντελς απαρδεκτη. Και κθε παρμβαση εκε που υπρχει μνο ο Θες,ο εξομολογομενος νθρωπος και ο ιερας που λαμβνει την εξομολγηση, εναι καταστρεπτικ. Το παιδ μπορε να μοιραστε μ’αυτν , τι λεγε, αν το διο θλει. Αλλ δεν πρπει να δεχνουμε ιδιατερο ενδιαφρον σ’ αυτ. Επε καλ, χι τποτε φοβερ ... Πιο συχν,τα παιδι δεν λνε αυτ που επαν στην εξομολγηση, αλλ αυτ που κουσαν απ τον ιερα. Μην σταματσετε σ’ αυτ, αλλ οποιαδποτε συζτηση και ερμηνεα των λξεων του ιερα, καθς και κριτικ- αν αυτ δεν συμππτει με ,τι, κατ τη γνμη μας, θα ταν αναγκαο να ακοσει το παιδ μας- δεν επιτρπονται. Επιπλον, εναι αδνατο, απ τα λγια του παιδιο, στη συνχεια να πμε στον ιερα και να διευκρινζουμε κτι. να προσπαθσουμε να τον βοηθσουμε να επικοινωνε πιο σωστ με το παιδ μας: ξρετε, πτερ, ο Βασλης μου επε τι του δσατε αυτ τη συμβουλ, μως ξρω τι δεν σας τα επε λα αρκετ σωστ,γι αυτ δεν γινε πλρως κατανοητς, και θα ταν καλτερα την επμενη φορ να του πετε αυτ και αυτ. Απ ττοια δραστηριτητα της μητρας, βεβαως, πρπει να κρατιμαστε μακρι. Σε περιπτσεις που ττοια συνεδηση χρειζεται να ανατρφουμε σε ενορτες, πρπει να το κνουμε μσω κηργματος, μσω της διας της οργνωσης της εξομολγησης, μσω πολλαπλν κοινοποισεων του γεγοντος τι δεν πρπει να ρχονται πρα πολ κοντ, δεν πρπει να αντιμετωπζουν με κποιο τρπο, αν τυχαα ακοσουν κτι κατ τη διρκεια της εξομολγησης. σως να διεξγουμε ομιλες με τους γονες και τους παπποδες για την λεπτ στση τους στην εξομολγηση παιδιν και εγγονιν. λα αυτ, ββαια, μπορον να γνουν με τη μια την λλη μορφ. |
| 5. Πς να διδξουμε το παιδ να εξομολογηθε Χρειζεται να ενθαρρνουμε τα παιδι χι στο πς να εξομολογονται, αλλ στην δια την αναγκαιτητα της εξομολγησης. Μσω του προσωπικο παραδεγματος, μσω της ικαντητας να ομολογσουμε ανοιχτ τις αμαρτες μας απναντι στους δικος μας,απναντι στο παιδ μας, αν φταμε. Μσω της στσης μας εναντι της εξομολγησης, επειδ ταν πμε να κοινωνσουμε, και συνειδητοποιομε τι δεν χουμε ειρηνικ διθεση προσβολς που κναμε σε λλους, πρπει πρτα να συμφιλιωθομε με λους. Και λα αυτ στο σνολ τους δεν μπορον να μη διαμορφσουν στα παιδι ευλαβικ στση ναντι αυτο του μυστηρου. Και ο βασικς δσκαλος του παιδιο για το πς να μετανοσει,πρπει να εναι εκτελεστς αυτο του Μυστηρου - ο ιερας. Αφο η μετνοια δεν εναι μνο να εδος εσωτερικς κατστασης, αλλ και το Μυστριο της εκκλησας. Δεν εναι τυχαο το γεγονς τι η εξομολγηση ονομζεται Μυστριο της Μετανοας. Ανλογα με το μτρο της πνευματικς ωριμτητας του παιδιο πρπει να το προετοιμσουμε για την πρτη εξομολγηση.Το ζτημα των γονων εναι να εξηγσουν τ θα πει εξομολγηση και γιατ χρειζεται. Πρπει να εξηγσουν στο παιδ τους τι η εξομολγηση δεν χει τποτα να κνει με την απολογα του μπροστ τους μπροστ στο διευθυντ του σχολεου. Εναι μνο αυτ που συνειδητοποιομε σαν κακ και ανξιο μσα μας, σαν σχημο και βρμικο, που δεν μας ευχαριστε και για το οποο εναι δσκολο να μιλσεις και για το οποο χρειζεται να απευθυνθομε στον Θε. Και μετ απο αυτ το πεδο διδασκαλας, πρπει να το παραδσουμε στα χρια του προσεχτικο, αξιοπρεπ πνευματικο που αγαπ, γιατ σ’αυτν δνεται στο Μυστριο της Ιεροσνης η χρη να μιλσει με τον νθρωπο, συμπεριλαμβανομνου και του μικρο, για τις αμαρτες του. Και γι αυτν εναι πιο φυσικ να του μιλσει για τη μετνοια παρα απ τους γονες του, ταν εναι αδνατο και ασμφορο να προσφγεις σε δικ σου παραδεγματα παραδεγματα απο τους γνωστος του. Να λες στο παιδ σου, πς μετανησες για πρτη φορ – εδ υπρχει μια απτη και ψευδς νουθεσα. Αφο δεν μετανισαμε για να μιλσουμε σε οποιονδποτε για αυτ. χι λιγτερο ψετικο θα ταν να του πομε για το πς τα αγαπημνα μας πρσωπα μσω της μετνοιας φησαν τις αμαρτες τους, γιατ αυτ θα σμαινε τουλχιστον μμεσα, οτι κρνουμε και αξιολογομε τις αμαρτες στις οποες υππεσαν. Ως εκ τοτου εναι λογικ να δσουμε το παιδ μας στα χρια εκενου ο οποος καθορστηκε απ το Θε να εναι δσκαλος του μυστηρου της εξομολογσεως. |
| 7. Πς να εμφυσσουμε στα παιδι το σεβασμ στην Κοινωνα και τις ακολουθες Πρτα απ " λα, πρπει οι διοι οι γονες να αγαπον την Εκκλησα, την εκκλησιαστικ ζω και να αγαπον σ’αυτην τον κθε νθρωπο, συμπεριλαμβανομνου του μικρο. Εκενος που αγαπ την Εκκλησα εναι σε θση να το μεταδσει στο μωρ του. Αυτ εναι σημαντικ, και οτιδποτε λλο - εναι απλ συγκεκριμνες μθοδοι. Θυμμαι την ιστορα του Πρωθιερα Βλαντιμρ Βορομπιφ, τον οποον, στα παιδικ του χρνια, κοινωνοσαν μνο μα δο φορς το χρνο, αλλ θυμται κθε μια απ αυτς τη φορς, και πτε γινε αυτ, και ποια ταν η πνευματικ εμπειρα. Ττε, την εποχ του Στλιν, να πηγανεις συχν στην εκκλησα ταν αδνατο.Το να σε δον ακμα και οι φλοι σου, θα μποροσε να απειλσει χι μνο την απλεια της εκπαδευσης, αλλ να επισρει και φυλκιση. Ο πατρας Βλαντιμρ θυμται κθε ερχομ του στην εκκλησα, που ταν γι αυτν να μεγλο γεγονς. Δεν μποροσε να υπρξει πραγματικ αφορμ για να ατακτες,να συνομιλες, να φλυαρες με τους συνομηλκους στην ακολουθα. πρεπε να ρθεις στην λειτουργα, να προσευχηθες, να κοινωνσεις των Αγων Θεων Μυστηρων, και να ζεις προσδοκντας την επμενη ττοια συνντηση. Νομζω τι πρπει να κατανοσουμε την κοινωνα - συμπεριλαμβανομνων των μικρν παιδιν σε μια εποχ σχετικς συνεδησης - χι μνο ως φρμακο για την υγεα του σματος και της ψυχς, αλλ και ως κτι απερως πιο σημαντικ. Ακμη και απ το παιδ θα πρπει να αντιμετωπζεται πρωτστως ως μια σνδεση με το Χριστ. Το κριο πργμα που πρπει να σκεφτομε εναι το να γνουν η επσκεψη της λειτουργας και η κοινωνα για το παιδ μας κτι που πρπει να κερδσει και χι αυτ που τον παρακινομε. Πρπει να προσπαθσουμε να ανοικοδομσουμε τη στση της οικογνεις μας απναντι στην ακολουθα, τσι στε να μην εμαστε εμες που θα σπρξουμε τον φηβ μας να κοινωνσει αλλ ο διος -μετ απ μια ορισμνη πορεα,που τον ετομαζε να λβει Θεα Κοινωνα - θα εχε το δικαωμα να ρθει σε λειτουργα και να κοινωνσει. Και σως εναι καλτερα το πρω της Κυριακς, να μην το σκουντμε για να ξυπνσει το παιδ μας που διασκδαζε το Σββατο το βρδυ: «Σκω, αργομε για τη λειτουργα!» αλλ να ξυπνει χωρς εμς και να βλεπει τι το σπτι εναι δειο. Και τι μεινε χωρς γονες και χωρς την εκκλησα, και χωρς τη γιορτ του Θεο.Ας ερχταν στις ακολουθες μνο για να ημωρο, ακριβς στην κοινωνα, αλλ δεν μπορε να μην αισθανθε κποια διαφορ μεταξ του Κυριακτικου ξαπλματος στο κρεβτι και του τ πρπει να κνει αυτ τη στιγμ ο κθε Ορθδοξος Χριστιανς. ταν επιστρψετε απ την εκκλησα, μην κατηγορσετε το παιδ σας. σως η εσωτερικ θλψη σας για την απουσα του απ τη θεα λειτουργα, αντηχε πιο αποτελεσματικ σ’αυτν απ δκα γονικ σπρωξματα, «ντε πγαινε», «ντε προετοιμσου», « διβασε προσευχς». |
|
|
