| Г. Ο τε ατς ατ φνη, ο τε κενη ατν θεσατο. В. Οκ ο ν οδε» κ ησεν ε " ν αυ« τ γα» ρ ν θ εα " σατο ατον Γ . Επειδη» ο ν τς αυτν ψυχα " ς (f. 298) οχ ο " ρ μεν η " μρς 42 , ω " ς οικεν, οκ χομεν ψυχα " ς; В. Ο σαμεν, τι χομεν πα " ντες ψυχα " ς. Γ. ιδει κ αι» Μαρι " α, τι νδον ατς ο» Θεο " ς ν αλλα» κ αι» οι» πνεμα γιον χοντες σασιν τι κ τς νεργει " ας εχουσι, κ αι» μη» ο " ρ σι το» γιον πνεμα. В. Οι» γιοι Θεο ν ε δον και πνευμα οχ ε δον. Γ. Και τι νες ε δον Θεο ν; В. Αβραα μ πρτος. φδη γα ρ φησιν ο Θεο ς τω Αβραα μ ( Γεν. 12.7). Γ. φθη ατ ο Θεο ς α ου φυ σει 43 . α ε ν φαντασι " φωτο ς. φησι γα ρ ο Κυ ριος Αβραα μ η γαλλια σατο να δη τη ν η με ραν τμην. και» ει δε και ε χα ρη ( Ιωαν. 8.56). ου κ με ε δε, α λλα τη ν μη ν με ραν. ου τν χρονικη ν λε γων με ραν, λλα το φς ατο με ρα καλε. πειδη το παρ η μν τοτο φς η με ρα κληθη 44 . В. Οδε» α κωβος ο» πατρια ρχης ε δε Θεο ν, ει πω ν ε δον γα ρ Θεο ν προ ωπον προ ς προ ωπον και σω θη μου η ψυχη»; ( Γεν. 32. 30) Γ. φντα σθη ω ς νδρωπος και ατο ς ορν. και τν α γγελιχη ν δε λεωφορον ν ε δει κλι μακος ε δεν. και ω ς νθρωπ τ Θε 45 παλαι ων ντστη ( Γεν. 28. 12–17). В. Πο θεν ο ν ε Θεο ν; ε δον; Γ. κ του νεργος το ν τ μηρ. κ τς α νο δου. και καθο δου τν α γγε γων. και κ το προσφο ρως μετονομασθναι σραη λ. Β. Οδε β επων κο με ν το ς κουο ν σου το προ τερον, νυνι δε» ο φθαλμο ς μου ρακε» σε; ( Ιωβ. 42.5). Γ. λλα» δια λαι λαπος και νεφν. Β. Οδ Μωυσς ο τ προσ π νδοξος περι ου λε χθη. τι στο μα κατα στο μα λα λει 46 ατ και ο ανιγμα των; Γ. Προ θες και τν δο ξαν Κυρι ου ε δε και» ο φυ σιν Θεο 47 . και κα λεσε φησι ο Θες τν Μωσν κ ωε σου τς νεφε λης. το δε ε θος τς δο ξης ατο ν ω σει πρ φλε γον ( Εξοδ. 24. 16–17). Β. Ο τε Ηλι ας ο ναληφθει ς ω ς ει ς το ν ορανον 48 ; Γ. Ο τε λι ας. φωνη γα ρ κεν α ρας λεπτς. |
| αγ. εα. Κε. (Κριε) ε. (ελγησον) т.е. «от Матфея святое благовествование. Господи благослови». А. Ββλος γενσεως ησου Χριστου, υου Δαβδ, υου ’А βρααμ=«Родословие Иисуса Христа, сына Давидова, сына Авраамова». Как заглавие, так и первая страница каждого евангелиста начертана киноварью, а на ней наложено золотом, от времени слинявшим. Разделения на главы в сем евангелии нет, но на особыя перикопы Евсевиевой симфонии. На полях выставлены красными чернилами мелким шрифтом, со множеством сокращений: 1) содержание перикопы, напр.: περ τν μγων – о волхвах, περ τν μακαρισμων – о блаженствах; 2) начало и конец церковных чтений, хотя и не везде. Из этого видно, что сей кодекс, написанный для частного употребления, как можно заключать по симфонии Евсевия, впоследствии был приспособлен для церковного употребления, потому что начало и конец чтений приписаны, кажется, позднейшею рукою, и не во всем евангелии, а большею частию в одном евангелисте Матфее. Заметим о начальных буквах евангелистов и всего кодекса. Мы уже сказали, что первая страница каждого евангелиста писана киноварью; прибавим, что первая буква евангелия изображена в виде каких-либо животных. В Матфее евангелисте начальная В представлена так: сидит тигр, задними и передними ногами держит обвившегося около него змия; из этого вышло что-то похожее на виту. В Марке начальная А представлена так: с правой стороны стоит на задних лапах барс (тигр), внизу с левой стороны стоит лисица с поднятой вверх головою и на ней стоит заяц; похожего на альфу мало. В Луке Е изображен в виде стоящей на задних лапах обезьяны. От головы, передних и задних ног сделаны фигуры для большего подобия епсилону, и замысловатости и естественности мало. Та же литера в Иоанне изображена в виде какого-то баснословного животного с птичьей головою, над ним нарисован длинноухий заяц. Заглавные литеры в тексте весьма редко поставлены в начале перикопы, но всегда в начале строки, отчего иногда заглавная литера приходилась в средине слова. |
| Μακρν πχει Θες π σεβν, εχας δ δικαων πακοει, θεωρν φθαλμς καλ, εφρανει καρδαν, φμη δ γαθ πιανει στ. εσακοων λγχους ζως, ν μσ σοφν αλισθσεται. ς πωθεται παιδεαν, μισε αυτν, δ τηρν λγχους, γαπ ψυχν αυτο. Φβος Κυρου παιδεα κα σοφα, κα ρχ δξης ποκριθσεται ατ. Τ νθρπ πρθεσις καρδας, κα παρ Κυρ πκρισις γλσσης. σ μγας ε, τοσοτον ταπενου σεαυτν, κα ναντι Κυρου το Θεο σου ερσεις χριν. Πντα τ ργα το ταπεινο φανερ τ Θε, κα δρζων πνεματα Κριος. Κλισον π Κριον τ ργα σου, κα δρασθσονται ο λογισμο σου. Πντα εργσατο Κριος δι αυτν ο δ σεβες ν μρ κακ λονται. κθαρτος παρ Θε πς ψηλοκρδιος, χειρ δ χερας βαλν δκως, οκ θωωθσεται. ρχ δο γαθς τ ποιεν δκαια, δεκτ δ παρ Θε μλλον, θειν θυσας. ζητν τν Κριον, ερσει γνσιν μετ δικαιοσνης, ο δ ρθς ζητοντες ατν, ερσουσιν ερνην. Πντα τ ργα το Κυρου μετ δικαιοσνης, φυλσσεται δ σεβς ες μραν κακν. Κρεσσον λγη λψις μετ δικαιοσνης, πολλ γεννματα μετ δικας. Καρδα νδρς λογιζσθω δκαια, να π το Θεο διορθωθ τ διαβματα ατο. ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Κανν γ, δ α χος πλ. β Ερμς «Βοηθς κα σκεπαστς, γνετ μοι ες σωτηραν, οτς μου Θες, κα δοξσω ατν, Θες το Πατρς μου, κα ψσω ατν· νδξως γρ δεδξασται». (Δς) Πθεν ρξομαι θρηνεν, τς το θλου μου βου πρξεις; ποαν παρχν, πιθσω Χριστ, τ νν θρηνδ; λλ ς εσπλαγχνς μοι δς, παραπτωμτων φεσιν. Δερο τλαινα ψυχ, σν τ σαρκ σου τ πντων Κτστ, ξομολογο κα πσχου λοιπν, τς πρν λογας, κα προσγαγε Θε, ν μετανο δκρυα. Τν πρωτπλαστον δμ, τ παραβσει παραζηλσας, γνων μαυτν, γυμνωθντα Θεο, κα τς δου, βασιλεας κα τρυφς, δι τς μαρτας μου. Ομοι τλαινα ψυχ! τ μοιθης τ πρτ Ε; εδες γρ κακς, κα τρθης πικρς, κα ψω το ξλου, κα γεσω προπετς, τς παραλγου βρσεως. ντ Εας ασθητς, νοητ μοι κατστη Εα, ν τ σαρκ, μπαθς λογισμς, δεικνς τ δα, κα γευμενος ε, τς πικρς καταπσεως. |
| Κανν β, δ β, Τριδου χος β Προσχετε λαο Νηστεαν καθαρν, εχς δκρυα, μελτην τν θεων, κα πσαν λλην, ρετν συμποριζμενοι, τ Δεσπτι Θε κα νν προσοσωμεν. Εα λωτ, καρπο γγονε, ψυχ μου, βλπε σ μ δελεζου, ε προσβλλει σοι φις ποτ, συμβουλεων φαγεν σε, δονς τος καρπος. Δξα... Τ τρα τς μις, μορφς πρσωπα δοξζω, Πατρα, Υν κα Πνεμα, ν τ κρτος τς Θετητος, βασιλεαν πντων κα λαμπρτητα. Κα νν ... Θεοτοκον τκος σου γν, φρικτς πφυκε· Θες γρ πρχει νανθρωπσας, νρχως κ Πατρς γεννηθες, κα κ σο π σχτων πλν νδρς κυηθες. Δξα σοι, Θες μν, δξα σοι Αμρρουν παφ, το κρασπδου σου, σω Χριστ μου, κμ ν πστει, το λους σου πτμενον, γι κ παθν ποκατστησον. Ερμς «Προσχετε λαο, τ τερστια τν ργων, τς θεας μου δυναστεας, κα ν τοτ πιγνσεσθε, τι μνος γ εμι Θες το παντς». Κανν α, δ η, Τριδου χος γ Τν π γγλων σιγτως ν ποκρφ νεδρεων, καθ μραν παμπνηρος, πιζητε με συλλαβεν, κα κατβρωμα ποισασθαι, ατο με τς κακας, σαι Σωτρ, σσας τν, ωνν κ το κτους. Δι νηστεας καθαιρμενοι, ρετν ρει προσλθωμεν, κα κουσμεθα τρανς, τ λαλσει ν μν Θες· λαλσει γρ ερνην, κα φωτισμν, κα ασιν ψυχικν συντριμμτων. μαρτημτων μαυρτητι, καθ κστην κτυφλομενος, δυνατ κατανοεν, τ θαυμσι σου Κριε· δι μου τς καρδας τος φθαλμος, δινοιξον ησο φωτοδτα. Θεοτοκον Τν οκτιρμν σου τας ανσιν, ειπρθενε μλυντε, τος μολυσμος τος μπαθες, τς καρδας μου ππλυνον, δακρων χετος μοι, παρεκτικος, καθρσεως ψυχικς δωρουμνη. Κανν β, δ η, Τριδου χος β Τν πλαι δροσσαντα Τ πρ ο σβεσθσεται, κα σκληξ φησν ο τελευτ. Φοβο τν πελησιν, ψυχ μου, θεραπεουσα Χριστν, να ερς πλαυσιν, νθα πντων τν εφραινομνων, στν κατοικα. Τ κασει πυρττουσαν, τν ψυχν μου τν πιθυμιν, νστησον δομαι, δι φς σου, ς τν το Πτρου πενθερν, να ερ δουλεσα σοι, εαρστως νθομολογοσα, ες πντας τος ανας. |
| Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. σος Πατρ, ο Υις τς Παρθνου, Λγος Θεο, υπστασις τελεα, εν δω φσεσιν, Ιησος ο Κριος, Θες τλειος κα νθρωπος. Ωδ ς " Ο Ειρμς βυσσος εσχτη αμαρτιν εκκλωσ με, κα εκλεπει τ πνεμ μου, αλλ " εκτενας Δσποτα, σν υψηλν βραχονα, ως τν Πτρον με, κυβερντα δισωσον. Στχ. Δξα τ Αγα Αναστσει σου, Κριε. βυσσος ελους κα οικτιρμν, εκκλωσ με, τ ευσπλγχνω καθδω σου, σαρκωθες γρ Δσποτα, κα γεγονς εν δολου μορφ, εΘεοργησας, κα σεαυτ συνεδξασας. Στχ. Δξα τ Αγα Αναστσει σου, Κριε. Νκρωσιν υπστη ο νεκρωτς, τν νεκρωθντα ζωωθντα Θεμενος, τς σς Αναστσεως, τατα Χριστ τ σμβολα, κα το Πθους σου, το αχρντου τ παθλα. Θεοτοκον Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Πναγνε η μνη τ πλαστουργ, κα τος ανθρποις, υπρ νον μεσιτεσασα, τν Υιν σου λεων, τος επταικσι δολοις σου, κα υπρμαχον, χρηματσαι δυσπησον. Κανν Σταυροαναστσιμος Ο Ειρμς Σκηνσεως Ιωνς, τς εν κατωττω δου τς φσεως, σμβολον γεγονς εβα, ανγαγε εκ φθορς, τν ζων μου Φιλνθρωπε. Στχ. Δξα σοι, ο Θες ημν δξα σοι. Μωλπων σ πειραθες, δου τραυματας, πθει Σταυρο συνανστησας, θεν σο κραυγζω. Ανγαγε, εκ φθορς τν ζων μου φιλνθρωπε. Στχ. Δξα σοι, ο Θες ημν δξα σοι. Ανογοντα σοι Χριστ, φβω πλαι δου, σκεη εχθρο δ αρπζονται, θεν σοι Γυνακες υπντησαν, αντ λπης χαρν κομισμεναι. Κανν τς Θεοτκου Ειρμς ο αυτς Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Μορφοται τ καθ " ημς, εκ τς ακηρτου Κρης, ο σχματι μοιρος, σχματι υπρξας κα πργματι, μ τραπες τν θετητα νθρωπος. Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Αβσσου αμαρτιν, κα τς καταιγδος, Πναγνε τν παθν ρσα με, πφυκας λιμν γρ κα βυσσος, τν θαυμτων τος πστει σοι προστρχουσι. Κοντκιον χος γ " Η Παρθνος Εξανστης σμερον, απ το τφου Οικτρμον, κα ημς εξγαγες, εκ τν πυλν το θαντου, σμερον Αδμ χορεει, κα χαρει Εα, μα δ, κα οι Προφται, σν Πατριρχαις, ανυμνοσιν ακαταπαστως, τ θεον κρτος τς εξουσας σου. |
| χος β Δετε δωμεν τν ζων μν, ν τφ κειμνην, να τος ν τφοις κειμνους ζωοποισ, δετε σμερον, τν ξ οδα πνοντα θεμενοι, προφητικς ατ κβοσωμεν· ναπεσν κεκομησαι ς λων, τς γερε σε Βασιλε; λλ νστηθι ατεξουσως, δος αυτν πρ μν κουσως· Κριε δξα σοι. χος πλ. β τσατο ωσφ, τ σμα το ησο, κα πθετο ν τ καιν ατο μνημε· δει γρ ατν κ τφου, ς κ παστδος προελθεν. συντρψας κρτος θαντου, κα νοξας πλας Παραδεσου νθρποις, δξα σοι. Δξα... χος πλ. β Τν σμερον μυστικς, μγας Μωσς προδιετυποτο λγων· Κα ελγησεν Θες, τν μραν τν βδμην· τοτο γρ στι τ ελογημνον Σββατον, ατη στν τς καταπασεως μρα, ν κατπαυσεν π πντων τν ργων ατο, Μονογενς Υς το Θεο, δι τς κατ τν θνατον οκονομας, τ σαρκ σαββατσας, κα ες ν, πλιν πανελθν, δι τς ναστσεως, δωρσατο μν ζων τν ανιον, ς μνος γαθς κα φιλνθρωπος. Κα νν... χος β περευλογημνη πρχεις, Θεοτκε Παρθνε· δι γρ το κ σο σαρκωθντος, δης χμαλτισται, δμ νακκληται, κατρα νενκρωται, Εα λευθρωται, θνατος τεθαντωται, κα μες ζωοποιθημεν· δι νυμνοντες βομεν· Ελογητς Χριστς Θες μν, οτως εδοκσας, δξα σοι. Τροπριον τς Προφητεας χος β συνχων τ πρατα, τφ συσχεθναι κατεδξω Χριστ, να τς το δου καταπτσεως, λυτρσς τ νθρπινον, κα θανατσας, ζωσς μς, ς Θες θνατος. Προκεμενον χος δ νστα, Κριε, βοθησον μν. Στχ. Θες, ν τος σν μν κοσαμεν. Προφητεας εζεκιλ τ νγνωσμα (Κεφ. ΛΖ, 1–14) γνετο π μ χερ Κυρου, κα ξγαγ με ν πνεματι Κυρου, κα θηκ με ν μσ το πεδου, κα τοτο ν μεστν στων νθρωπνων, κα περιγαγ με π ατ, κκλωθεν κκλ· κα δο πολλ σφδρα, π προσπου το πεδου, κα δο ξηρ σφδρα. Κα επε πρς με· Υ νθρπου, ε ζσεται τ στα τατα; κα επα· Κριε, Κριε, σ πστασαι τατα. Κα επε πρς με· Προφτευσον π τ στ τατα, κα ρες ατος· Τ στ τ ξηρ, κοσατε λγον Κυρου, τδε λγει Κριος τος στοις τοτοις. |
| χος πλ. β Προσλθε Γυν δυσδης κα βεβορβορωμνη, δκρυα προχουσα ποσ σου Σωτρ, τ Πθος καταγγλλουσα. Πς τενσω σοι τ Δεσπτ; ατς γρ λλυθας, σσαι πρνην, κ βυθο θανοσν με νστησον, τν Λζαρον γερας, κ τφου τετραμερον, δξαι μ τν τλαιναν, Κριε κα σσν με. χος πλ. β πεγνωσμνη δι τν βον, κα πεγνωσμνη δι τν τρπον, τ μρον βαστζουσα, προσλθ σοι βοσα. Μ με τν πρνην πορρψς, τεχθες κ Παρθνου, μ μου τ δκρυα παρδς, χαρ τν γγλων· λλ δξαι με μετανοουσαν, ν οκ πσω μαρτνουσαν Κριε, δι τ μγα σου λεος. Δξα... Κα νν... χος πλ. δ Ποημα Κασσιανς Μοναχς Κριε, ν πολλας μαρταις περιπεσοσα Γυν, τν σν ασθομνη Θετητα, μυροφρου ναλαβοσα τξιν, δυρομνη μρα σοι, πρ το νταφιασμο κομζει. Ομοι! λγουσα, τι νξ μοι, πρχει, οστρος κολασας, ζοφδης τε κα σληνος, ρως τς μαρτας. Δξαι μου τς πηγς τν δακρων, νεφλαις διεξγων τς θαλσσης τ δωρ· κμφθητ μοι πρς τος στεναγμος τς καρδας, κλνας τος ορανος, τ φτ σου κενσει· καταφιλσω τος χρντους σου πδας, ποσμξω τοτους δ πλιν, τος τς κεφαλς μου βοστρχοις, ν ν τ Παραδεσ Εα τ δειλινν, κρτον τος σν χηθεσα, τ φβ κρβη. μαρτιν μου τ πλθη κα κριμτων σου βσσους, τς ξιχνισει ψυχοσστα Σωτρ μου; Μ με τν σν δολην παρδς, μτρητον χων τ λεος. ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΘΕΚΤΗΝ Τροπριον τς Προφητεας χος β Σμερον τ πονηρν συνχθη συνδριον, κα κατ σο κεν μελτησε, σμερον κ συμφνου, τν βρχον οδας ρραβωνζεται. Καφας δ κων μολογε, τι ες πρ πντων ναδχ τ πθος κοσιον. Λυτρωτ μν, Χριστ Θες δξα σοι. (Δς) Προκεμενον χος δ Ψαλμς ρλγ Ελογσα σε Κριος κ Σιν, ποισας τν ορανν κα τν γν. Στχ.δο δ, ελογετε τν Κριον πντες ο δολοι Κυρου. Προφητεας εζεκιλ τ νγνωσμα (Κεφ. Β, 3 – Γ, 3) Επε Κριος πρς με· Υ νθρπου, ξαποστελ γ σ πρς τος υος σραλ, τος παραπικρανοντς με, ο τινες παρεπκρανν με, ατο κα ο πατρες ατν θτησαν ες μ, ως, τς σμερον μρας, κα υο σκληροπρσωποι, κα στερεοκρδιοι γνοντο. |
| Ομοι! λγουσα, τι νξ μοι, πρχει, οστρος κολασας, ζοφδης τε κα σληνος, ρως τς μαρτας. Δξαι μου τς πηγς τν δακρων, νεφλαις διεξγων τς θαλσσης τ δωρ· κμφθητ μοι πρς τος στεναγμος τς καρδας, κλνας τος ορανος, τ φτ σου κενσει· καταφιλσω τος χρντους σου πδας, ποσμξω τοτους δ πλιν, τος τς κεφαλς μου βοστρχοις, ν ν τ Παραδεσ Εα τ δειλινν, κρτον τος σν χηθεσα, τ φβ κρβη. μαρτιν μου τ πλθη κα κριμτων σου βσσους, τς ξιχνισει ψυχοσστα Σωτρ μου; Μ με τν σν δολην παρδς, μτρητον χων τ λεος. Προκεμενον χος δ Ψαλμς ρλε ξομολογεσθε τ Θε το ορανο. Στχ.ξομολογεσθε τ Θε τν Θεν. Τς ξδου τ νγνωσμα (Κεφ. Β, 11–23) ν τας μραις τας πολλας κεναις, μγας γενμενος Μωσς, ξλθε πρς τος δελφος ατο, τος υος σραλ. Κατανοσας δ τν πνον ατν, ρ νθρωπον Αγπτιον, τπτοντ τινα βραον, τν αυτο δελφν τν υν σραλ. Περιβλεψμενος δ δε κα δε, οχ ρ, οδνα, κα πατξας τν Αγπτιον, κρυψεν ατν ν τ μμ. ξελθν δ τ μρ τ δευτρ, ρ δο νδρας βραους, διαπληκτιζομνους, κα λγει τ δικοντι. Διατ σ τπτεις τν πλησον; δ επε· Τς σε κατστησεν ρχοντα κα δικαστν φ’ μς; μ νελεν με σ θλεις, ν τρπον νελες χθς τν Αγπτιον; φοβθη δ Μωσς, κα επεν· Ε οτως μφανς γγονε τ μα τοτο! κουσε δ Φαρα τ μα τοτο, κα ζτει νελεν τν Μωσν. νεχρησε δ Μωσς π προσπου Φαρα, κα κησεν ν γ Μαδιμ, λθν δ ες γν Μαδιμ, κθισεν π το φρατος. Τ δ ερε Μαδιμ σαν πτ θυγατρες, ποιμανουσαι τ πρβατα το πατρς ατν ωθρ. Παραγενμεναι δ ντλουν, ως πλησαν τς δεξαμενς, ποτσαι τ πρβατα το, πατρς ατν ωθρ. Παραγενμενοι δ ο ποιμνες, ξβαλον ατς. ναστς δ Μωσς ρρσατο ατς, κα ντλησεν ατας, κα πτισε τ πρβατα ατν. Παρεγνοντο δ πρς αγουλ τν πατρα ατν, δ επεν ατας· τ τι ταχνατε το παραγενσθαι σμερον; Α δ επον· νθρωπος Αγπτιος ρρσατο μς π τν ποιμνων, κα ντλησεν μν, κα πτισε τ πρβατα μν, δ επε τας θυγατρσιν ατο. |
| Ο θυμς, περισστερο απ τα λλα πθη, ταρζει και συγχζει την ψυχ· κποτε μως και την ωφελε πολ. Γιατ ταν τον μεταχειριζμαστε χωρς ταραχ κατ των ασεβν ασελγν για να σωθον να ντραπον, ττε προσθτομε πρατητα στην ψυχ μας, γιατ συμβαδζομε με το σκοπ της δικαιοσνης και της αγαθτητας του Θεο. Αλλ και το γυναικδες φρσιμο της ψυχς πολλς φορς το μετατρπομε σε αρρενωπ, ταν οργιστομε πολ κατ της αμαρτας. Και δεν πρπει να αμφιβλλομε τι, ταν βρισκμαστε σε πολλ αθυμα, αν αγανακτσομε πνευματικ κατ του δαμονα της φθορς, υψωνμαστε πνω απ την καχηση του θαντου. Για να μας διδξει αυτ ο Κριος, δο φορς αγανκτησε κατ του θαντου και τραξε τον εαυτ Του, αν και χωρς ταραχ μποροσε να κνει ,τι θελε, και τσι ανστησε τον Λζαρο(Ιω. 11, 33–38). στε, νομζω τι ο φρνιμος θυμς δθηκε ως πλο δικαιοσνης στην ανθρπινη φση απ τον δημιουργ Θε. Αν η Εα χρησιμοποιοσε αυτ το πλο κατ του φιδιο, δεν θα νικιταν απ την εμπαθ εκενη ηδον. Γι’ αυτ, νομζω τι εκενος που μεταχειρζεται απ ζλο προς την ευσβεια με σνεση τον θυμ, θα βρεθε οπωσδποτε καλτερος στη ζυγαρι των ανταποδσεων απ εκενον που λγω δυσκινησας του νου δε θυμνει ποτ. Αυτς ο δετερος φανεται τι χει αγμναστο τον ηνοχο των ανθρωπνων φρενν, εν ο πρτος τρχει πντοτε στον αγνα καθισμνος στα λογα της αρετς και περν ανμεσα απ τις δαιμονικς παρατξεις, γυμνζοντας το τθριππο ρμα της εγκρτειας με φβο Θεο. Αυτ το ρμα η Γραφ το ονομζει «ρμα Ισραλ»(Δ Βασ. 2, 11) στην ανληψη του θεου Ηλιο, επειδ στους Ιουδαους πρτους φανεται τι μλησε με διφορους τρπους ο Θες για τις τσσερις αρετς (φρνηση, σωφροσνη, δικαιοσνη και ανδρεα). Γι’ αυτ και πνω σε ρμα πυρς αναλφθηκε ο μγας αυτς μαθητς της σοφας· καθς νομζω, χρησιμοποησε φρνιμα ως λογα του ρματος τις αρετς του, καθς τον ρπαξε το Πνεμα στο φσημα της πρινης αρας. Εκενος που γινε μτοχος αγας γνσεως και γεθηκε την γλυκτητα του Θεο, οτε να δικζει πρπει ποτ, οτε δκη να κινε εναντον κανενς, και αν ακμη του αφαιρσει κανες αυτ τα ροχα που φορε. |
| Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Σ τν κιβωτν τν παναγαν, τν επισκιαζομνην θεω Πνεματι, τν τν προαινιον, Λγον κα αδιον, δι " ευσπλαγχναν φατον, ενανθρωπσαντα, τεκοσαν Θεοτκον υμνομεν, κα υπερυψομεν, εις πντας τος αινας. Ωδ θ " Ο Ειρμς πας γηγενς, σκιρττω τ πνεματι λαμπαδουχομενος, πανηγυριζτω δ, αλων Νων φσις γεραρουσα, τν ιερ θαυμσια τς Θεομτορος, κα βοτω. Χαροις παμμακριστε, Θεοτκε Αγν αειπρθενε. Στχ. Δξα τ αγα Σταυρσει σου Κριε. στασο κριτς, ο κρναι τ σμπαντα, μλλων φιλνθρωπε, στφος ανεδσω δ, εθελουσως, Στερ ακνθινον, παρακος τν κανθαν, Χριστ προθλυμνον, υπεκτλλων, πσιν εμφυτεων τε, τν τς σς ευσπλαγχνας επγνωσιν. Στχ. Δξα τ αγα Σταυρσει σου Κριε. Ω πς ο λας, ο δικος δκαιον, ντα κα μεμπτον, φθνω σκοτιζμενος, σ φωτοδτα, Σταυρ προδδωσιν! ο περ τ πθος λιος, Ορν σκοτζεται, κα φαιδρτης, Ναο διαρργνυται, κα δονεται τς γς τ θεμλια. Μαρτυρικ Στχ. γιοι Μρτυρες πρεσβεσατε υπρ ημν. Σμμορφοι παθν, Χριστο χρηματζετε, γιοι Μρτυρες, κα συγκληρονμοι δ, τς βασιλεας, κα τς λαμπρτητος, δι φωταγωγσατε, τος υμνωδος υμν, αμαρτας, ζφου απαλλττοντες, κα ποικλων σοφο περιστσεων. Στχ. γιοι Μρτυρες πρεσβεσατε υπρ ημν. δη πρς αυτ, σοφο τ ουρνια, κατεσκηνσατε, δξης τε λαβμενοι, τς αδου, κα τας μεθξεσι, τας ιερας Θεομενοι, μμνησθε πν πστει τν των ημν, τν τιμντων, πανερον, κα σεπτν υμν μνμην πανεφημοι. Θεοτοκον Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. Φτισον Αγν, τος πθω υμνοντς σε, κα μεγαλνοντας, λσον τν παθν ημν, τ σκτος Κρη, πασον τν κλδωνα, το πονηρο τ σκνδαλα, εκ μσου ποησον, τος τς γαρ, γνους καθυπταξον, Βασιλε ευσεβε τας πρεσβεαις σου. Κανν τς Θεοτκου Ο Ειρμς Εα μν τ τς παρακος νοσματι, τν κατραν εισωκσατο, σ δ παρθνε Θεοτκε, τ τς κυοφορας βλαστματι, τ κσμω τν ευλογαν εξνθησας, θεν σε πντες μεγαλνομεν. Στχ. Υπεραγα Θεοτκε, σσον ημς. νθρακα τν νοητν Αγν θενυμφε, Ησαας ν τεθαται, φρεις αγκλαις Θεοτκε, μορφ τ ημετρα ενομενον, κα κσμω σωτηραν πυρσεοντα, θεν σε πντες μεγαλνομεν. |
|
|
