| Смрт и остале дошле су у ствари не од дрвета него од заповести, од непослушности 1331 . Бог у дао човеку закон за у слободи, вели свети Богослов ; заповест била закон: каквим се плодовима користити а каквог се не дотицати. им не дотицати се дрвета добра и зла, било не злонамерно и не из зависти; напротив, оно било добро (καλν) за оне би га употребили благовремено (εκαρως), ово дрво, по моме било (θεωρα), коме без опасности могу приступити само они су се искуством усавршили, али било добро за просте и у наумерене 1332 . Дрво у служило као нека проба, и и човекове послушности и непослушности; отуда и названо дрветом добра и зла. А можда му такав назив дат стога што оно, онима род давало да познаду сопствену природу. То добро за савршене и у божанском (εν τ εα θεωρα) и за оне се не пада, су они у таквом стекли извесну навику, али добро за неискусне и сладострасним прохтевима подложне, се они нису утврдили у добру и су у привржености само ономе што добро 1333 . По природи дрво добра и зла било смртоносно; напротив, оно било добро као и све друго што Бог створио, само га Бог изабрао као средство да опроба човекову послушност према Богу. Човек добио о добру и злу, вели свети Добро слушати Бога, веровати у држати заповест а зло и смрт: не слушати Бога. Пошто Бог обдарио човека прекрасном душом, то он знао и добро послушности (bonum obedientiae) и зло непослушности (malum inobedientiae), да би око ума, искуство обадвога, могло се изабрати оно што и да човек не би никада постао немаран или нехатан према заповести; и искуством да зло оно што га лишава живота, то непослушност према Богу, он нипошто и никада требао да проба; исто тако да добро оно што одржава живот, то послушност према Богу, он требао да и чува и 1334 . „Дрво добро, као мисао говори блажени Августин, али га се не дотичи. Зашто? зато што сам Господ а ти слуга: ето сав разлог. Ако ти разлог изгледа мали, то значи ти не желиш да будеш слуга. А шта за тебе него да будеш под Господа? Како пак бити под Господа ако не будеш под 1335 У заповести била изражена сва о човековом у „а и устав и закон“ 1336 . |
| Καταβασα Αναστσεως ημρα, λαμπρυνθμεν Λαο, Πσχα Κυρου, Πσχα, εκ γρ θαντου πρς ζων, κα εκ γς πρς ουρανν, Χριστς ο Θες, ημς διεββασεν, επινκιον δοντας. Ωδ γ " Ο Ειρμς Δετε πμα πωμεν καινν, ουκ εκ πτρας αγνου τερατουργομενον, αλλ " αφθαρσας πηγν, εκ τφου ομβρσαντος Χριστο, εν στερεομεθα. Νν πντα πεπλρωται φωτς, ουρανς τε κα γ κα τ καταχθνια, εορταζτω γον πσα κτσις τν γερσιν Χριστο, εν εστερωται. Χθς συνεθαπτμην σοι Χριστ, συνεγερομαι σμερον αναστντι σοι, συνεσταυρομην σοι χθς, αυτς με συνδξασον Σωτρ, εν τ βασιλεα σου. Τς Θεοτκου Ο αυτς Επ τν ακρατον ζων, επανρχομαι σμερον αγαθτητι, το γεννηθντος εκ σο, κα πσι τος πρασιν Αγν, τ φγγος αστρψαντος. Θεν ν εκησας σαρκ, εκ νεκρν καθς επεν εξεγειρμενον, θεασαμνη Αγν, χρευε, κα τοτον, ως Θεν, χραντε μεγλυνε. Τν Μυροφρων Ο Ειρμς Στειρωθντα μου τν νον, καρποφρον ο Θες, ανδειξν με, γεωργ τν καλν, φυτουργ τν αγαθν, τ ευσπλαγχνα σου. Τς παλμας Ιησο, προσηλσας εν Σταυρ τ θνη πντα, εκ τς πλνης συλλαβν, πρς επγνωσιν τν σν, συνεκαλσω Σωτρ. Ιουδαων ο λας, τ Πιλτω εκβο, Απλυσν μοι τν κακοργον ληστν, ρον, ρον, σταρωσον τν αναμρτητον. Σταυρωθντος σου Χριστ, συνεσκτασε τ φς, η γ εσεσθη, κα εκ τφου νεκρο, εξανστησαν πολλο, φβω το κρτους σου. Παρεστσα τ Σταυρ, η αμνς σου Ιησο, κλαυθμ εβα, Πο πορεη Υι; πο απρχη ο αμνς, ο υπρ πντων σφαγες; Προσκυν σου τν Σταυρν, ανυμν κα τν ταφν, τιμ τ Πθη, κα τος λους τν χειρν, κα τν λγχην Ιησο, κα τν Ανστασιν. Εξανστης Ιησο, εσκυλεθη ο εχθρς, Αδμ ερρσθη, κα η Εα σν αυτ, τν δεσμν κα τς φθορς, τ Αναστσει σου. Αναστντος σου Χριστ, συνετρβησαν μοχλο, κα πλαι δου, κα θαντου τ δεσμ, διελθησαν ευθς, φβω το κρτους σου. Θεοδχε Ιωσφ, δερο στθι μεθ " ημν, Ανστη κρζων, Ιησος ο λυτρωτς, ο εγερας τν Αδμ, τ ευσπλαγχνα αυτο. Ευφραινσθω σν ημν, Μαθητν η δωδεκς, σν Μυροφροις γυναιξ, κα Ιωσφ, κα τος λλοις Μαθητας, κα Μαθητραις Χριστο. |
| τν θαυμτων τν καινν! αγαθτητος! αφρστου ανοχς! εκν γρ υπ γς σφραγζεται, ο εν υψστοις οικν, κα πλνος Θες συκοφαντεται, ν Παδες ευλογετε, Ιερες ανυμνετε, λας υπερυψοτε, εις πντας τος αινας. Αινομεν, ευλογομεν, κα προσκυνομεν τν Κριον Καταβασα κστηθι φρττων ουραν, κα σαλευθτωσαν τ θεμλια τς γς, ιδο γρ εν νεκρος λογζεται, ο εν υψστοις οικν, κα τφω σμικρ ξενοδοχεται, ν Παδες ευλογετε, Ιερες ανυμνετε, λας υπερυψοτε, εις πντας τος αινας. Ωδ θ " Ο Ειρμς Μ εποδρου μου Μτερ, καθορσα εν τφω, ν εν γαστρ νευ σπορς, συνλαβες Υιν, αναστσομαι γρ κα δοξασθσομαι, κα υψσω εν δξη, απαστως ως Θες, τος εν πστει κα πθω σε μεγαλνοντας. Επ τ ξνω σου τκω, τς οδνας φυγοσα, υπερφυς εμακαρσθην, ναρχε Υι, νν δ σε Θε μου, πνουν ορσα νεκρν, τ ρομφαα τς λπης, σπαρττομαι δεινς, αλλ " ανστηθι, πως μεγαλυνθσωμαι. Γ με καλπτει εκντα, αλλα φρττουσιν δου, οι πυλωρο, ημφιεσμνον, βλποντες στολν, ημαγμνην Μτερ, τς εκδικσεως, τος εχθρος εν Σταυρ γρ, πατξας ως Θες, αναστσομαι αθις κα μεγαλνω σε. Αγαλλισθω η Κτσις, ευφραινσθωσαν πντες οι γηγενες, ο γρ εχθρς εσκλευται δης, μετ μρων Γυνακες προσυπανττωσαν, τν Αδμ σν τ Εα, λυτρομαι παγγεν, κα τ τρτη ημρα εξαναστσομαι. Καταβασα Μ εποδρου μου Μτερ, καθορσα εν τφω, ν εν γαστρ νευ σπορς, συνλαβες Υιν, αναστσομαι γρ κα δοξασθσομαι, κα υψσω εν δξη, απαστως ως Θες, τος εν πστει κα πθω σε μεγαλνοντας. Εξαποστειλριον χος β " γιος Κριος ο Θες ημν. Τοτο λγεται εκ γ " μνον, κα ουδν λλο. Εις τος Ανους Ιδιμελα χος β " Σμερον συνχει τφος, τν συνχοντα παλμη τν Κτσιν, καλπτει λθος, τν καλψαντα αρετ τος ουρανος, υπνο η ζω, κα δης τρμει, κα Αδμ τν δεσμν απολεται. Δξα τ σ οικονομα, δι " ς τελσας πντα σαββατισμν αινιον, εδωρσω ημν, τν παναγαν εκ νεκρν σου Ανστασιν. Τ τ ορμενον θαμα; τς η παροσα κατπαυσις; Ο Βασιλες τν αινων, τν δι πθους τελσας οικονομαν, εν τφω σαββατζει, καινν ημν παρχων σαββατισμν. Αυτ βοσωμεν. Ανστα ο Θες κρνων τν γν, τι σ βασιλεεις εις τος αινας, ο αμτρητον χων τ μγα λεος. |
| Ωραιωθντες καλλονας, τς πρτης καλλοποιας, κα φανντες απλανες ως φωστρες, ουρανσατε Χριστο, τν Εκκλησαν γιοι, λλοθεν λλος τατην, ποικλως, κατακοσμσαντες. Νμω πειθμενοι τ σ, τν μακαρων οι δμοι, πολυτρποις αρετας φαιδρυνθντες, επληρσαντο μονς, τας ουρανους χαροντες, λλην γρ λλος πντες, τατας αξως επλρωσαν. Θεοτοκον Παρθενικς απ γαστρς, το εκ Θεο Θεν Λγον, απεγννησας ημν, Θεομτορ, ν νενιδες αγνα, θεοπρεπς επθησαν, κα σο οπσω πσαι, τοτω σαφς ηκολοθησαν. Καταβασα Τος σος υμνολγους Θεοτκε, ως ζσα κα φθονος πηγ, θασον συγκροτσαν, στερωσον, κα εν τ θεατες, πνευματικον, δξη σου, στεφνων δξης αξωσον. Κοντκιον τς Οκτωχου Ως απαρχς τς φσεως. Εξαναστς το μνματος, τος τεθνετας γειρας, κα τν Αδμ ανστησας, κα η Εα χορεει εν τ σ Αναστσει, κα κσμου τ πρατα πανηγυρζουσι, τ εκ νεκρν Εγρσει σου Πολυλεε. Ο Οκος Τ το, δου σκυλεσας βασλεια, κα νεκρος αναστσας Μακρθυμε, Γυναιξ Μυροφροις συνντησας, αντ λπης, χαρν κομισμενος, κα Αποστλοις σου εμνυσας τ τς νκης σμβολα. Σωτρ μου ζωοδτα, κα τν κτσιν εφτισας φιλνθρωπε, δι τοτο κα κσμος συγχαρει, τ εκ νεκρν Εγρσει σου πολυλεε. Καθσματα χος πλ. δ " Τν Σοφαν κα Λγον Προπατρων Πατρων Πατριαρχν, Αποστλων Μαρτρων Ιεραρχν, Προφητν κα Οσων σου, Ασκητν κα Δικαων τε, κα παντς ονματος, εγγεγραμμνου εν ββλω ζως, τν αγαν μνμην, τελοντες Χριστ ο Θες, πντας συγκινομεν, εις πρεσβεαν δεμενοι, Ειρνευσον τν κσμον σου, δι " αυτν ως φιλνθρωπος, να πντες βομν σοι, ο Θες ο ενδοξαζμενος, εν βουλ Αγων σου, σ υπρχεις αληθς, ο δοξσας αξως τν μνμην αυτν. Θεοτοκον μοιον Τν ουρνιον πλην κα κιβωτν, τ πανγιον ρος, τν φωταυγ, νεφλην υμνσωμεν τν ουρνιον κλμακα, τν λογικν Παρδεισον, τς Εας τν λτρωσιν, τς οικουμνης πσης, τ μγα κειμλιον, τι σωτηρα, εν αυτ διεπρχθη, τ κσμω κα φεσις, τν αρχαων εγκλημτων, Δι τοτο βομεν αυτ, Πρσβευε τ σ Υι κα Θε, τν πταισμτων φεσιν δωρσασθαι, τος ευσεβς προσκυνοσι, τν πανγιον τκον σου. |
| Ιδο Μεσσας Χριστς τος εν τ πλει, εν γ πεφανρωται, η Σαμαρετις φησν, ο γεγραμμνος ελεσεσθαι, εν νμω πλαι, Προφτης μγας, Θες κα νθρωπος, ς κα τ πρακτα μοι επεξηγσατο, κα τ εν βθει καρδας μου, εγκεκρυμμνα, πντα μοι επεν ως επετλεσα, θεν η πλις συνδραμοσα ορ, τος λγους αυτς κατ πν αληθεοντας, κα τ πργμα θαυμζει, κα πιστοται τ θεματι. Σ τν εν κτη τ ρα ως Δεσπτην ποτ πρς Παρδεισον περιπατοντα Θεν, η τς Προμτορος βλεψε θυγτηρ πλιν, εν ρα κτη οτω καθμενον, νθα πηγ δατος, κα φραρ ρυκτο, κα εξ αυτς εξαιτομενον, πιεν ως δωρ, αυτν ποτσης ζως αλλμενον κα επρχθη κα το δατος, ζωηφρου το σο εκροφσασα, τος εν πλει κηρττει, τν το νματος δαψλειαν. Δξα... Κα νν... χος α " Επ τν πηγν επστη, η πηγ τν θαυμτων, εν τ κτη ρα τς Εας ζωγρσαι καρπν, η γρ Εα εν τατη εξελλυθεν εκ το Παραδεσου, απτη το φεως, γγικεν ον η Σαμαρετις αντλσαι δωρ, ν ιδν φη ο Σωτρ, Δς μοι δωρ πιεν καγ δατος αλλομνου εμπλσω σε, κα εις τν πλιν δραμοσα η σφρων, τος χλοις ανγγειλεν ευθς, Δετε, δετε Χριστν τν Κριον, τν Σωτρα τν ψυχν ημν. Στιχηρ τς Οκτωχου Ηχος δ " Αναστσιμον Πλας δου συντριψας Κριε, κα τ σ θαντω, το θαντου τ βασλειον λυσας, γνος δ τ ανθρπινον, εκ φθορς ηλευθρωσας, ζων κα αφθαρσαν τ κσμω δωρησμενος, κα τ μγα λεος. ποστολικν Στχ. Εις πσαν τν γν εξλθεν ο φθγγος αυτν κα εις τ πρατα τς οικουμνης τ ρματα αυτν. Τν Αποστλων τν χορν, Πνεματι αγω εφτισας Χριστ, κα ημν τν ρπον τς αμαρτας, δι " αυτν αππλυνον ο Θες, κα ελησον ημς. Μαρτυρικν Στχ. Θαυμαστς ο Θες εν τος αγοις αυτο ο Θες Ισραλ αυτς δσει δναμιν κα κραραωσιν τ λα αυτο ευλογητς ο Θες. χοντες παρρησαν πρς τν Σωτρα γιοι, πρεσβεσατε απαστως, υπρ ημν τν αμαρτωλν, φεσιν πταισμτων αιτομενοι, κα τας ψυχας ημν τ μγα λεος. Δξα... Κα νν... χος β " Επ τ φραρ ως λθεν ο Κριος, η Σαμαρετις ηρτα τν εσπλαγχνον, Παρσχου μοι τ δωρ τς πστεως, κα λψομαι τς κολυμβθρας τ νματα, αγαλλασιν κα λτρωσιν, Ζωοδτα Κριε, δξα σοι. |
| Στιχηρ Αναστσιμα χος δ " Τν ζωοποιν σου Σταυρν, απαστως προσκυνοντες Χριστ ο Θες, τν τριμερν σου Ανστασιν δοξζομεν, δι " αυτς γρ ανεκανισας, τν καταφθαρεσαν τν ανθρπων φσιν Παντοδναμε, κα τν εις ουρανος νοδον, καθυπδειξας ημν, ως μνος αγαθς κα φιλνθρωπος. Το ξλου τς παρακος, τ επιτμον λυσας Σωτρ, τ ξλω το Σταυρο εκουσως προσηλωθες, κα εις δου κατελθν Δυνατ, το θαντου τ δεσμ, ως Θες, διρρηξας, δι προσκυνομεν την εκ νεκρν σου Ανστασιν, εν αγαλλισει βοντες, Παντοδναμε Κριε δξα σοι. Πλας δου συντριψας Κριε, κα τ σ θαντω, το θαντου τ βασλειον λυσας, γνος δ τ ανθρπινον, εκ φθορς ηλευθρωσας, ζων κα αφθαρσαν τ κσμω δωρησμενος, κα τ μγα λεος. Στιχηρν Ανατολικν Δετε ανυμνσωμεν λαο, τν το Σωτρος τριμερον γερσιν, δι " ως ελυτρθημεν τν το δου αλτων δεσμν, κα αφθαρσαν κα ζων, πντες ελβομεν κρζοντες, ο σταυρωθες, κα ταφες, κα αναστς, σσον ημς τ Αναστσει σου, μνε Φιλνθρωπε. Τς Μεσοπεντηκοστς χος ο αυτς Κριε, ανελθν εν τ Σταυρ Πρεστιν η μεστης ημερν, τν εκ σωτηρου αρχομνων Εγρσεως, Πεντηκοστ δ τ θεα σφραγιζομνων, κα λμπει τς λαμπρτητας αμφοτρωθεν χουσα, κα ενοσα τς δο, κα, παρεναι τν δξαν προφανουσα, τς δεσποτικς Αναλψεως σεμννεται. κουσε και ευφρνθη η Σιν ευαγγελισθεσης το Χριστο Αναστσεως, οι δ πιστο αυτς γνοι ηγαλλισαντο, τοτον θεασμενοι, κα εκπλνοντα Πνεματι, ρπον χριστοκτονας, ευτρεπζεται πανηγυρζουσα, τν τν εκατρων ευφρσυνον μεστητα. γγικεν η το θεου δαψιλς, χσις επ πντας, σπερ γγραπται, Πνεματος, η προθεσμα κηρττει, ημισευθεσα, τς μετ Χριστο θνατον, κα ταφν, κα Ανστασιν, παρ " αυτο δεδομνης, αψευδος Μαθητας υποσχσεως, τν το Παρακλτου δηλοσης επιφνειαν. Κα τς Σαμαρετιδος Ιδιμελα χος α " Επ τν πηγν επστη, η πηγ τν θαυμτων, εν τ κτη ρα, τς Εας ζωγρσαι καρπν, η γρ Εα εν τατη εξελλυθεν εκ το Παραδεσου, απτη το φεως, γγικεν ον η Σαμαρετις αντλσαι δωρ, ν ιδν φη ο Σωτρ, Δς μοι δωρ πιεν, καγ δατος αλλομνου εμπλσω σε, κα εις τν πλιν δραμοσα η σφρων, τος χλοις ανγγειλεν ευθς, Δετε, δετε Χριστν τν Κριον, τν Σωτρα τν ψυχν ημν. |
| Στχ. Ηγπησας δικαιοσνην... Ρεθρον λλο ζωρρυτον, ουρανου εκ φρατος, Σαμαρετις ντλησεν επ φρατος, τοτο ευροσα χεμενον, εξ ο τ επκηρον, εχε σνηθες αντλεν, δωρ λλο τ χθνιον, ο αλλμενον εν τ τατης καρδα ανεδεχθη, ως πηγ τις λλη να, παθν δροσζουσα κασωνας. Δξα... Κα νυν... χος πλ. δ " Ως φθης εν σαρκ, Χριστ ο Θες δι " φατον οικονομαν ακοσασα η Σαμαρετις, το λγου σου το φιλανθρπου, κατλιπε τ ντλημα επ τ φραρ, κα δραμε λγουσα τος εν τ πλει, Δετε, δετε καρδιογνστην, μτι οτος υπρχει ο προσδοκμενος Χριστς, ο χων τ μγα λεος. ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Ε " ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ Στιχηρ τς Σαμαρετιδος γ " χος α " Επ τν πηγν επστη, η πηγ τν θαυμτων, εν τ κτη ρα, τς Εας ζωγρσαι καρπν, η γρ Εα εν τατη εξελλυθεν εκ το Παραδεσου, απτη το φεως, γγικεν ον η Σαμαρετις αντλσαι δωρ, ν ιδν φη ο Σωτρ, Δς μοι δωρ πιεν, καγ δατος αλλομνου εμπλσω σε, κα εις τν πλιν δραμοσα η σφρων, τος χλοις ανγγειλεν ευθς, Δετε, δετε Χριστν τν Κριον, τν Σωτρα τν ψυχν ημν. χος β " Επ τ φραρ ως λθεν ο Κριος, η Σαμαρετις ηρτα τν εσπλαγχνον, Παρσχου μοι τ δωρ τς πστεως, κα λψομαι τς κολυμβθρας τ νματα, αγαλλασιν κα λτρωσιν, Ζωοδτα Κριε, δξα σοι. Ο συνναρχος κα συναδιος Υις κα Λγος το Πατρς, επ τν πηγν επστη, η πηγ τν ιαμτων, κα γυν εκ τς Σαμαρεας αντλσαι δωρ παραγγονεν, ν ιδν φη ο Σωτρ, Δς μοι δωρ πιεν, κα απελθοσα, φνησν σου τν νδρα, Η δ, ως ανθρπω διαλεγομνη κα ου Θε, λαθεν σπουδζουσα ελεγεν, ουκ χω νδρα, Κα ο Διδσκαλος πρς αυτν, Αληθς επας, ουκ χω νδρα, πντε γρ σχες, κα νν ν χεις, ουκ στι σου ανρ, Η δ, επ τ ρματι εκπλαγεσα, κα εις τν πλιν δραμοσα, τος χλοις επεβα λγουσα, Δετε, δετε Χριστν, ς δωρεται τ κσμω τ μγα λεος. Δξα... χος πλ. β " Παρ τ φραρ το Ιακβ, ευρν ο Ιησος τν Σαμαρετιδα, αιτε δωρ παρ " αυτς, ο νφεσι καλπτων τν γν, το θαματος! ο τος Χερουβμ εποχομενος, πρνη γυναικ διελγετο, δωρ αιτν, ο εν δασι τν γν κρεμσας, δωρ ζητν, ο πηγς κα λμνας υδτων εκχων, θλων ελκσαι ντως αυτν, τν θηρευομνην υπ το πολεμτορος εχθρο κα ποτσασθαι δωρ ζν, τν φλεγομνην εν τος ατοπμασι δεινς, ως μνος εσπλαγχνος κα φιλνθρωπος. |
| Αινομεν, ευλογομεν, κα προσκυνομεν τν Κριον Καταβασα κστηθι φρττων ουραν, κα σαλευθτωσαν τ θεμλια τς γς, ιδο γρ εν νεκρος λογζεται, ο εν υψστοις οικν, κα τφω σμικρ ξενοδοχεται, ν Παδες ευλογετε, Ιερες ανυμνετε, λας υπερυψοτε, εις πντας τος αινας. Ωδ θ " Ο Ειρμς Μ εποδρου μου Μτερ, καθορσα εν τφω, ν εν γαστρ νευ σπορς, συνλαβες Υιν, αναστσομαι γρ κα δοξασθσομαι, κα υψσω εν δξη, απαστως ως Θες, τος εν πστει κα πθω σε μεγαλνοντας. Επ τ ξνω σου τκω, τς οδνας φυγοσα, υπερφυς εμακαρσθην, ναρχε Υι, νν δ σε Θε μου, πνουν ορσα νεκρν, τ ρομφαα τς λπης, σπαρττομαι δεινς, αλλ " ανστηθι, πως μεγαλυνθσωμαι. Γ με καλπτει εκντα, αλλα φρττουσιν δου, οι πυλωρο, ημφιεσμνον, βλποντες στολν, ημαγμνην Μτερ, τς εκδικσεως, τος εχθρος εν Σταυρ γρ, πατξας ως Θες, αναστσομαι αθις κα μεγαλνω σε. Αγαλλισθω η Κτσις, ευφραινσθωσαν πντες οι γηγενες, ο γρ εχθρς εσκλευται δης, μετ μρων Γυνακες προσυπανττωσαν, τν Αδμ σν τ Εα, λυτρομαι παγγεν, κα τ τρτη ημρα εξαναστσομαι. Καταβασα Μ εποδρου μου Μτερ, καθορσα εν τφω, ν εν γαστρ νευ σπορς, συνλαβες Υιν, αναστσομαι γρ κα δοξασθσομαι, κα υψσω εν δξη, απαστως ως Θες, τος εν πστει κα πθω σε μεγαλνοντας. Απολυτκιον χος β " τε κατλθες πρς τν θνατον, η Ζω η αθνατος, ττε τν δην ενκρωσας τ αστραπ τς θετητος, τε δ κα τος τεθνετας εκ τν καταχθονων ανστησας, πσαι αι Δυνμεις τν επουρανων εκραγαζον, Ζωοδτα Χριστ ο Θες ημν δξα σοι. Εκτενς κα Απλυσις μετ το Ο Αναστς εκ νεκρν ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ " χος βαρς Ιδο σκοτα κα πρω, κα τ πρς τ μνημεον Μαρα στηκας, πολ σκτος χουσα τας φρεσν; υφ " ο πο τθειται ζητες ο Ιησος. Αλλ " ρα τος συντρχοντας Μαθητς, πς τος οθονοις κα τ σουδαρω, τν Ανστασιν ετεκμραντο, κα ανεμνσθησαν τς περ τοτου Γραφς. Μεθ " ν, κα δι " ν κα ημες, πιστεσαντες, ανυμνομν σε τν ζωοδτην Χριστν. χος πλ. α " Δετε λβετε φς εκ το ανεσπρου φωτς, κα δοξσατε Χριστν, τν αναστντα εκ νεκρν. |
| Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ Στιχηρ Προσμοια τς Εορτς γ " χος δ " Ο εξ υψστου κληθες Τν υπρ πντων τελσας σωτηραν, τ ρος κατλαβες το Ελαινος Χριστ, θεν ανπτης ενπιον, τν Μαθητν σου, εις ουρανος εν δξη φερμενος, δι τ μυστριον καταπληττμεναι, τας ανωτραις εκραγαζον, αι κτω τξεις, ρατε πλας κα εισελεσεται, θεν εξλθε, τν απντων, ο βασιλεων Θες, ως ηυδκησε, παραδξως τ κσμω, σωτηραν εργασμενος. Τν Μαθητν ο χορς σε, ως ερα, αναλαμβανμενον, λεγε Δσποτα, Πο νν απαρεις τν δολων σου; κα πο πορεη, ο εν χερσ συνχων τ πρατα; ημες καταλεψαντες, παντα σο τ Θε, ηκολουθσαμεν χαροντες, εις τος αινας, σν σο, ελπδας χοντες σεσθαι, μ καταλπης ορφανους ημς, ως υπσχου, Πατρ, ημν εσπλαγχνε, τν Παρκλητον πμψον, κα Σωτρα τν ψυχν ημν. Τελεωττην παρχων ευλογαν, τος φλοις σου Δσποτα, εμυσταγγεις αυτος, ορτε φλοι πορεομαι, πρς τν Πατρα, υμν δ πμψω λλον Παρκλητον, ου καταλεψω γρ πρβατα, περ συνξα, ουκ επιλσομαι ος ηγπησα, θεαν εξ ψους ενδυσμενοι, δυναστεαν, πορεεσθαι λγοντες, επ πντα τ θνη, σωτηρας ευαγγλια. Δξα... Κα νν... χος πλ. β " Ανβη ο Θες εν αλαλαγμ, Κριος εν φων σλπιγγος, το ανυψσαι τν πεσοσαν εικνα το Αδμ, κα αποστελαι Πνεμα Παρκλητον, το αγισαι τς ψυχς ημν. Εις τν Στχον, Στιχηρ Προσμοια χος πλ. β " Αι Αγγελικα να τν εις γν, ανυψσης με πεσντα, λθες επ γς, προσλαβν δ με συνγεις, καντεθεν συνδοξζεις, συνεδρα το φσαντος, πσας τς επρσεις καταρρξας, το πλαι με καταβαλντος, υμν Δσποτα, τν ακατληπτον βυθν, τς φιλανθρωπας σου. Στχ. Πντα τ θνη κροτσατε χερας. Σκρτησον Αδμ, συνευφρανου κα η Εα, ος γρ τ φθορ, ενεδσασθε χιτνας, εν Παραδεσω πλαι, αφθαρσαν ελπσαντες, προσλαβν ο πλσας απορρτως, μετβαλεν εις αφθαρσαν, κα συνψωσε, κα συνεδρα πατρικ, τετμηκε σμερον. Στχ. Ανβη ο Θες εν αλαλαγμ... Τραννον εχθρν, αποσττην συμπατσας, σθνει θεκ, ο φορσας μου τν φσιν, ατρπτως, ασυγχτως, αμερστως ανδραμεν, αθις σν αυτ πρς τν Πατρα, οιχσθω τν αιρετιζντων φληναφματα, ευσεβοφρνως δ " οι πιστο, αυτν μεγαλνωμεν. |
| Τν Αγγλων ο δμος, κατεπλγη ορν σε, εν νεκρος λογισθντα, το θαντου δ Σωτρ, τν ισχν καθελντα, κα σν εαυτ τν Αδμ εγεραντα, κα εξ δου πντας ελευθερσαντα. Ευλογητς ε, Κριε, δδαξν με τ δικαιματ σου. Τ τ μρα, συμπαθς τος δκρυσιν, Μαθτριαι κιρντε; ο αστρπτων εν τ τφω γγελος, προσεφθγγετο τας Μυροφροις. δετε υμες τν τφον κα σθητε, ο Σωτρ γρ εξανστη το μνματος. Ευλογητς ε, Κριε, δδαξν με τ δικαιματ σου. Λαν πρω, Μυροφροι δραμον, πρς τ μνμ σου θρηνολογοσαι, αλλ " επστη, πρς αυτς ο γγελος, κα επε, θρνου ο καιρς ππαυται, μ κλαετε, τν Ανστασιν δ Απστλοις επατε. Ευλογητς ε, Κριε, δδαξν με τ δικαιματ σου. Μυροφροι γυνακες; μετ μρων ελθοσαι, πρς τ μνμ σου Στερ ενηχοντο, Αγγλου τρανς, πρς αυτς φθεγγομνου. Τ μετ νεκρν, τν ζντα λογζεσθε; ως Θες γρ εξανστη το μνματος. Δξα... Τριαδικν Προσκυνομεν Πατρα, κα τν τοτου Υιν τε, κα τ γιον Πνεμα, τν αγαν Τριδα, εν μι τ ουσα, σν τος Σεραφμ, κρζοντες τ γιος, γιος, γιος ε Κριε. Κα νν... Θεοτοκον Ζωοδτην τεκοσα, ελυτρσω Παρθνε, τν Αδμ αμαρτας, χαρμονν δ τ Εα, αντ λπης παρσχες, ρεσαντα ζως, θυνε πρς τατην δ, ο εκ σο σαρκωθες Θες κα νθρωπος. Αλληλοα, Αλληλοα, Αλληλοα Δξα σοι ο Θες (εκ γ " ) Συναπτ μικρ, κα η Εκφνησις Σ γρ ε ο Βασιλευς τς ειρνης, Χριστ ο Θες ημν, κα σο τν δξαν αναπμπομεν, σν τ ανρχω σου Πατρ, κα τ παναγω κα αγαθ, κα ζωοποι σου Πνεματι, νν, κα αε, κα εις τος αινας τν αινων. Καθσματα χος α " Τν τφον σου Σωτρ Σινδνι καθαρ κα αρμασι θεοις, τ Σμα τ σεπτν, εξαι τσας Πιλτω, μυρζει κα τθησιν, Ιωσφ καιν μνματι, θεν ρθριαι, αι μυροφροι γυνακες, ανεβησαν. Δεξον ημν ως προεπας, Χριστ τν Ανστασιν. Δξα... Δεξον ημν ως προεπας, Χριστ τν Ανστασιν. Κα νν... Εξστησαν χορο, τν Αγγλων ορντες, τν εν τος το Πατρς, καθεζμενον κλποις, πς τφω κατατθεται, ως νεκρς ο αθνατος, ν τ τγματα, τ τν Αγγλων κυκλοσι, κα δοξζουσι, σν τος νεκρος εν τ δη, ως Κτστην κα Κριον. |
|
|
