| 219, 1a . Homer never makes rough a labial or palatal mute in the perfect active. 78 222 a . Ionic usually has the uncontracted forms –εα, –εα–ς, –εε in the singular of the pluperfect: thus, πεποθεα trusted, δεε(ν) knew. 79 226 a. In Ionic the endings –ται, –ατο (Attic –νται, –ντο, § 167 d), are employed in the third plural with consonant themes, and sometimes even with vowel themes; before these endings π, β, κ, γ are usually changed to the corresponding rough mutes: thus, τε-τχ-αται, -τε-τχ-ατο, from τττω (ταγ-) arrange (Attic τεταγµνοι εσ, τεταγµνοι σαν). So also βε-βλ-ατο, from βλλω (βαλ-) throw. Herodotus is very fond of these endings, and uses them often with vowel verbs (the vowel before them being always made short): thus, οκ-αται (Attic κη-νται), from οκ (- ω ) inhabit. 80 233 a . In the third plural indicative Homer often has the ending –ν for –σαν, always with a short vowel preceding (§ 167 c): thus, -τραφ-ε-ν were reared, Attic -τρφ-η-σαν. 233, 1a . In Homer the subjunctive of the second aorist passive has the same peculiar form as the second aorist active of the –μι form (see §211,1a): thus, φαν- (Attic φαν, for φαν-η) from φανω show, δαµ-ετε (§ 160 a) from δµνηµι subdue. 81 259 a. Ionic occasionally has other (regular) forms from the stem οδα-: thus, οδας, οδαμεν, οδσι. b . Homer has perf. 1st plur. δμεν; pluperf. δεα, δησθα, (εδης), δεε or δει (εδει), 3d plur. δαν: subj. 1st sing. εδω, εδ, δω; plur. εδομεν (§ 160 a), εδετε (§ 160 a), εδσι: infin. δμεναι, δμεν (§ 167 e): fem. participle δυα. Future εσομαι and εδσομαι. c . Herodotus has 1st plur. δμεν: pluperf. 1st sing. δεα, 3d sing. δεε, 2d plur. δατε ; future εδσω. 82 260 a . Homer almost always has ημι with short ι. For ει (3d singular) and εσι (3d plural) see §§ 170, 4 a, and 200 b. Τη the aorist indicative he has κα and ηκα (with irregular augment). In the aorist subjunctive he has and (cf. § 211, 1a). For the imperfect indicative 1st singular the Mss. give ειν, but this must be a mistake for ην. |
| Duncker. p. 504. 150 Refutatio. X, 10. «νωϑεν δ πò τς γεννησας…τινα νϑρωπον α ασματον, τριδναμον, αλομενον Χριστν…Δο δ εναι μρη τ σωζμενα γει…τò δ τρτον πλλυσϑαι». Duncker. p. 504. 506. 154 Refutatio. V, 19... « πρτης τν τριτν ρχων συνδρομς μεγλη; μεγλη τις δεα σφραγδος, ορα òς α γ». – р. 202. 161 Refutatio. V, 24: «’μνυς δε εγνναι ϑλεις, òφϑαλαος ο εδε α ος ο ουσεν, οδε π αρδιαν νϑρωπου νεβη, τòν πνω πντων γαϑν, τòν ντερον, ρρητα φυλζαι τ τς διδασκαλιας σιγμενα». Duncker. p. 216. 167 Refutatio V, 26: «να» γ " νετα» οονε σφραγις τις ατη α φιλιας πρνημα α συμβολον ανιον το γμου τς δεμ α το λωεν νϑροπος, Αδμ. μοιως δ α Εα γγονε». Duncker. p. 220. 169 Refutatio, V, 26: «αι δδωσιν ξουσιον δεμ μεγαλην τ τριτ γγελ ατς τ Ναας, να πασαις ολσεσι ολζ τò πνεμα το λωεν το δν ν τος νϑρωποις». – Duncker, p. 224. 170 IbIdem. (Νας) «προσλϑε γρ τ Εα ξαπατσας ατην α μοιχευσεν ατν… προσλϑε δ α τ δμ α σχεν ατον, ς παδα… νϑεν γεγονος μοιχα α ρσενοοιτα. 176 Harnack. Zur Quelieukritik des Geschichte d. Gnosticismus. 1873. S. 1–2. Zeitschrift für die historische Theologie. 1874. II, SS. 219. 162. 168. 177 Lipsius. Zur Quellenkritik. S 35… Harnack. Zeitschrift f. hist. Theologie. 1874. II, S. 150. – Texte und Untersuchungen. VII, S. 105. 180 Филастрий (Corpus eccles. v. XXXVIII, с. V) в главе о Николае Антиохийском говорит и о Нории, и Барбело, и Калакауне, т. е. о существах, о которых сообщает Епифаний уже в другой ереси – 26, 1–2. 182 Ср. Lipsius. Zur Qaellenkritik. S. 217. Липсий думает, что в виду особо аскетического направления (отсюда «Severus») севериан их книги длжны быть несколько иные, чем у либертинистических – архонтиков и сефиан – у Епифания – нет (ср. напротив ер. 45, 2). Эти секты были также аскетического направления. – Ср. Schmidt. Texte und Unter. VIII, S. 391. 183 Ср. Harnack. Texte und Unters. VII, S. 105–106. Lipsius. Zur Quellenkritik. |
| I. Начало П. соответствует славянскому переводу; Мюл. И Кр. удаляются от того и другого, представляя перефразировку: Мюл. – πρτος κ γς νϑρωπος πλασϑες ’Αδμ π το ϑεο εχε и т.д., также и Кр. с выпуском слова πλασϑες=П. κτσϑη τοι δημιουργϑη « създан рекше сътворен бы». Это начало удержалось в Пасх. хр. – ’Αδμ πρτος νϑρπων πλασϑες π το ϑεο γννησς... Codex Palatinus л. 306–310 содержит хронологический отрывок, начинающийся словами – πλσϑη τοι δημιουργϑη κ γς ’Αδμ ... но сходство с Малалой этим и ограничивается: это простая хронология с сотворения человека до изложения Моисеевых заповедей. Из πλσϑη вышло πλασϑες у Мюл. и в Пасх.хр.; ποδν – вернее πδας Кр.; τοτου κεφαλς=ατο κεφ. У Мюл. и Кр., в слав. нет; τοτου λικας=ατο λ. Мюл. и Кр.; «пдь двоюнадесть пръстоу» – в П. ιδ δακτλους, у Мюл. ις; что было первоначально – сказать трудно. Славянскому «лакоть двоюдестоу четырь пръсть» нет соответствия в П., но у Кр. и Мюл. читается: δ πχυς ατο εχε [М. нет] δακτλους κδ; «плеснъ шестинадцати пръстъ»=Кр. чтению, у Мюл. только= δ πος ις. В Еллин. Лет. сохранился в сокращенном виде – Погод. 1437 л. 2: «съзанъ рекше сътворенъ бы бга землею Адамъ, мъра тъла его стопъ з головою, все тъло прьстъ а пди прьстоу алокотъ кд а плесно пръстъ». Указание на годы Адама находится далее. II. В Арх. не сохранилось; Елл. Лет. сохранил, но не в полном соответствии: в слав. дети Адамова поставлены в конце, а в греч. в начале; «жена его Евва роди три сны»=Кр. δ τοτου γυν Εα γνησε υος τηες, тогда как в П. γυν ατο γνετο [у Мюл. τοτου γ. λγετο] Εα κα γννησεν υος: в первоначальном тексте читалось след. как в славянском; δο=«две» у Мюл. нет; Мюл. и Кр. τν ’Ασουμ неверно передано и в П. и в славян.: τν Σουσανν, слав. же «Tiacм»ecmь перевод имени вместе с членом как одного слова; κατ κλευσιν ϑεο нет у Мюл., но есть и в слав. и у Кр.; П. κα μφιβοις и κα τος αυτο τκνοις не находим в слав., но в виду соответствия в данном случае П. с Кр., Мюл. и Георгием монахом нужно думать, что и в славян. Переводе эти слова существовали, но выпущены редактором Елл. Лет. – а: редактор в начале вообще передавал сокращенно свой источник. |
| Photo by Kelly Sikkema on Unsplash Αρχικ, ας απαντσουμε στην ερτηση τι σημανει αμαρτα στην Ορθοδοξα; Για αυτ το λγο, ας αναφερθομε στις συνθκες πτσης των πρωτπλαστων, του Αδμ και της Εας. Η βρση του απαγορευμνου καρπο ταν αποτλεσμα εσωτερικο, πνευματικο εκφυλισμο των προπατρων, η ουσα του οποου γκειται στην απλεια εμπιστοσνης εκ μρους του ανθρπου στον Θε, στην απλεια πστης στην αγπη και στην Πρνοι Του. Οι νθρωποι δεν εμπιστετηκαν τον Θε και πστεψαν το σαταν, ο οποος τους υποσχθηκε ναν εκολο δρμο: ταν φτε τον απαγορευμνο καρπ θα γνετε σαν θεο, πως επε στην Εα ο βιβλικς φις. Απ αυτ βγανει το λογικ συμπρασμα: αν γνω σος με τον Θε, ττε δε θα Τον χω ανγκη πλον, θα μπορ να πλω αυτνομα, να ζω χωρς τον Θε. Το αποτλεσμα που εχε αυτ η επιθυμα, εναι γνωστ σε λους. Ο Θες σεβστηκε την ελεθερη επιλογ του ανθρπου, ταν του κλεισε τις πρτες του παραδεσου, μως, δεν του στρησε την αγπη Του, και του δωσε τη δυναττητα να αλλξει και να επιστρψει στην μακρια κατσταση της επικοινωνας με τον Θε. Αυτ η δυναττητα αποκαλφτηκε πλρως με τη ζω, το θνατο και την Ανσταση του Ιησο Χριστο, του Υιο του Θεο. Η ενσρκωσ Του επ της γης αποτλεσε θυσιαστικ εκδλωση της αγπης του Θεο προς τον νθρωπο, πως λεγε και ο διος ο Σωτρας: « Τσο πολ αγπησε ο Θες τον κσμο, στε παρδωσε στο θνατο το μονογεν Του Υι, για να μη χαθε ποιος πιστεει σ’ Αυτν αλλ να χει ζω αινια. Γιατ, ο Θες δεν στειλε τον Υι Του στον κσμο για να καταδικσει τον κσμο, αλλ για να σωθε ο κσμος δι’ Αυτο» (Ιω.3: 16-17). Η πτση του Αδμ και της Εας. Απεικνιση: Υπηρεσα Τπου του Κρατικο Μουσεου Αρχιτεκτονικς «Α.Β.Στσοσεβ» Ωστσο, παρλο που εν Χριστ λη η ανθρωπτητα απκτησε τη δυναττητα σωτηρας, αυτ απαιτε προσπθειες απ την πλευρ μας. Μετ την μοιραα επιλογ που καναν ο Αδμ και η Εα, λοι εμες υφιστμεθα τις συνπειες της πτσης. Αυτς συνστανται στην επικρατοσα τση για αυτνομη παρξη χωρς τον Θε, στη διαστρεβλωμνη κατανηση του νοματος της ζως, αλλ, καμι φορ, και στην πλρη απλει του. Γιαυτ, ο Κριος επε: «Η Βασιλεα του Θεο κερδζεται με προσπθεια, και την κατακτον αυτο που αγωνζονται» (Μτ. 11:12). Αν ο νθρωπος δεν καταβλλει προσπθειες για τη σωτηρα του, ττε συνεχζει να απομακρνεται απ τον Θε, να απορρπτει την αγπη Του. Απ την ποψη της ορθδοξης ασκητικς, μια ττοια συμπεριφορ εναι παρ φσιν, επειδ διαστρεβλνει το σχδιο του Θεο για τους ανθρπους, δηλαδ να τους κνει κοινωνος της Θετητας, να τους εισαγγει στη μακαριτητα της Βασιλεας των Ουρανν. Αν κποιο ργανο του σματς μας αρχζει να λειτουργε διαφορετικ, και χι σμφωνα με τον σκοπ του, αρρωστανουμε. Το διο συμβανει και στην πνευματικ σφαρα. Αν αντ να χει την τση και την επιθυμα προς τον Θε, δηλαδ να ακολουθε τον δοσμνο απ τον Δημιουργ φυσικ προορισμ, ο νθρωπος πηγανει προς την αντθετη κατεθυνση, εναι πνευματικ ρρωστος. |
| χος β» Δετε φιλοπρθενοι πντες, κα τς γνεας ραστα· δετε ποδξασθε πθ, τς παρθενας τ καχημα, κ πτρας βλυστνουσαν στερες, τν πηγν τς ζως, κα κ τς τεκνοσης, τν βτον το λου πυρς, το καθαροντος, κα φωτζοντος τς ψυχς μν. ατς νατολου Τς χος τν ορταζντων γνεται; ωακεμ κα ννα πανηγυρζουσι μυστικς. Συγχρητε μν λγοντες, δμ κα Εα σμερον· τι τος πλαι παραβσει κλεσασι Παρδεισον, καρπς εκλεστατος μν δθη, θεπαις Μαρα, νογουσα τοτοις πσι τν εσοδον. ατς προορισθεσα παντνασσα, Θεο κατοικητριον, ξ κρπου σμερον νηδος προκται, τς ννης γλασμνης, τς δου οσας τ θεον τμενος· δι ς ταμς δης καταπεπτηται, κα παγγεν Εα ν σφαλε ζω εσοικζεται· τατ παξως κβοσωμεν· Μακαρα σ ν γυναιξ, κα καρπς τς κοιλας σου ελογημνος. Δξα... Κα νν... χος πλ. δ " Σεργου γιοπολτου ν εσμ μρ ορτς μν σαλπσωμεν, πνευματικ κιθρ· γρ κ σπρματος Δαυδ, σμερον τκτεται, Μτηρ τς ζως τ σκτος λουσα· το δμ νπλασις, κα τς Εας νκλησις, τς φθαρσας πηγ, κα τς φθορς παλλαγ, δι ς μες θεθημεν, κα το θαντου λυτρθημεν· κα βοσωμεν ατ σν τ Γαβριλ ο πιστο· Χαρε Κεχαριτωμνη, Κριος μετ σο, δι σο, χαριζμενος μν τ μγα λεος. Ες τν Στχον, Στιχηρ. διμελα. χος δ» Γερμανο Πατριρχου παγκσμιος χαρ, κ τν δικαων ντειλεν μν, ξ ωακεμ κα τς ννης, πανμνητος Παρθνος· τις δι περβολν γαθτητος, νας Θεο μψυχος γνεται, κα μνη κατ λθειαν, Θεοτκος γνωρζεται. Ατς τας κεσαις Χριστ Θες, τ κσμ τν ερνην κατπεμψον, κα τας ψυχας μν τ μγα λεος. Στχ. κουσον, θγατερ, κα δε, κα κλνον τ ος σου, κα πιλθου το λαο σου, κα το οκου το πατρς σου, κα πιθυμσει Βασιλες το κλλους σου. Δι γγλου προρρσεως, γνος πνσεπτος, ξ, ωακεμ κα τς ννης τν δικαων, σμερον προλθες Παρθνε, ορανς κα θρνος Θεο, κα δοχεον καθαρτητος, τν χαρν προμηνουσα παντ τ κσμ, τς ζως μν πρξενε, κατρας ναρεσις, ελογας ντδοσις. Δι ν τ γεννσει σου Κρη θεκλητε, τν ερνην ατησαι, κα τας ψυχας μν τ μγα λεος. |
| χος δ " Παδας εαγες Λιμ νοητ τος κτακντας, τ ρτ τν λγων σου στριξας, μνον σβειν Κριον, ρτον τς ζως μν, καθυποδεξας νδοξε, πντες ψλλομεν· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. Πατσας δεινς μηχανουργας, χθρο το πατενος τ θλσει σου, ρθης πρς περδοξον, ψος ξιγαστε, κα τν γγλων φθασας, βον τ τγματα· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. ξνων πραγμτων τελεσθντων, ν σο Λουκιαν Μρτυς οδιμε! κλπος γρ θαλττιος, σμ σου τ γιον, φ» κανν δεξμενος οκ λυμνατο, τ χρσ διασζει δ σον, εθρα αμτων, κβλζον τος ποθοσι. Θεοτοκον Κα γλσσ Παρθνε κα καρδ, γνν Θεοτκον σ κηρττομεν· Κριον γρ τεκες, σρκα περικεμενον, κα ν δυσ τας φσεσι κατανοομενον, ν πσαι ορανν α Δυνμεις, νυμνολογοσιν, ες πντας τος ανας. Ερμς «Παδας εαγες ν τ καμν τκος τς Θεοτκου διεσσατο· ττε μν τυπουμενος, νν δ νεργομενος, τν οκουμνην πασαν γερει ψλλουσαν· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας». Κανν α», δ θ», το γου σιομρτυρος χος δ " Εα μν τ τς παρακος Λμπει σου Σοφ τ ερν μνημσυνον, τας κτσι το πνεματος, νφος παθν διασκεδζον, φωτζον εσεβν τ συστματα, κα φλγον τν δαιμνων στρατεματα, κτελοντας μς φλαττε. λθης το σματος δεσμν Μακριε, κα πρς ψος πουρνιον, χαρων νπτης κα πφθης, ραος τν στιγμτων τερπντησι, Θε τ Ποιητ παρστασαι, μετ Μαρτρων εφραινμενος. Μρτυς μν Λουκιανς συνγαγεν, εφημσαι τοτου σμερον, θλους λαμπρος κα τος γνας, τν μχρι τελευτς γενναιτητα, θαυμτων τε τν χριν τν φθονον, ν παξως μακαρζομεν. Θεοτοκον Σοφας δοχεον πρ νον τς κρεττονος, νεδεχθης Κρη Πναγνε, μψυχος θρνος τε κα πλη· δι σε τν βροτν τ συστματα, γγλων τε δοξζει στρατεματα, μνην τν πντων περχουσαν. Ερμς «Εα μ τ τς παρακος νοσματι, τν κατραν εσκσατο, σ δ Παρθνε Θεοτκε, τ τς κυοφορας βλαστματι, τ κσμ, τν ελογαν ξνθησας· θεν σε πντες μακαρζομεν». |
| χος πλ. β» νθος κ Δαυδ, νατελας τς Παρθνου, λθεν Χριστς, πρς τ εθρα ορδνου, τς μαρτας πλναι, το Προπτορος δασι. Χρευσον δμ, εφρανου Εα, ορανς γαλλισθω, λαο επωμεν· Ελογημνος λθν, Θες μν δξα σοι. Δοξαστικν χος πλ. β« Α γγελικα Τρμει τ χειρ, δειλιν χειροθετσαι, χαρει τ ψυχ, ννον ωννης, τι τν κορυφν σου, ποκλναι ηδκησας, δολου τν μορφν νδεδυμνος, να βροτος δουλεας σ, χθρο κρζοντας· Ελογημνος λθν, Θες μν δξα σοι. Θεοτοκον χος πλ. β» Α γγελικα πασα γ, μυστικς γαλλισθω, νν προφητικς, κα τ ρη σκιρτηστω· νστρεψον τ εθρον, ορδνη ς γγραπται, φρξον κ προσπου το Δεσπτου· τι Θες νανθρωπσας, βροτος παντας, τς μαρτας το δμ, καθραι λλυθεν. Μεγλη Δοξολογα ποστιχα Στιχηρ διομελα. χος πλ. β " Φαιδροτρα λου γγονεν, παρελθοσα ορτ τν Γενεθλων Χριστο, λαμπρ κα πφωτος δεκνυται περχομνη, τς θεας πιφανεας ατο. ν κεν Ποιμνες, μετ» γγλων δοξολογοντες, προσεκνησαν Θεν νανθρωπσαντα, ν τατ δ το Δεσπτου ωννης ψμενος τ δεξι χειρ, σν τρμ λεγεν· γασον μ κα τ δατα, μνος χων τ μγα λεος. Στχ. Δι τοτο μνησθσομα σου κ γς ορδνου κα ρμωνιμ. τοιμζου ορδνη ποταμ· δο γρ παραγνεται Χριστς Θες, βαπτισθναι π ωννου, να τν δρακντων ορτους κεφαλς συνθλσ τ θετητι, ν τος δασι τος σος. γλλου ρημος, ορδνου, τ ρη σκιρτσατε μετ» εφροσνης· κει γρ ανιος ζω, νακαλσαι τν δμ. Φων βοντος βησον, ωννη Πρδρομε. τοιμσατε δος το Κυρου, κα τς τρβους ατο εθεας περγσασθε. Στχ. Εδοσν σε δατα Θες, εδοσν σε δατα κα φοβθησαν. γαλλισθω ρημος το ορδνου, κα νθετω ς κρνον· φων γρ βοντος κοσθη ν ατ. τοιμσατε τν δν το Κυρου· γρ τ ρη στσας σταθμ, κα τς νπας ζυγ, τ πντα πληρν Θες, βαπτζεται π δολου, πτωχεειν ρξατο, τ πλοσια δρα χαριζμενος. κουσεν Εα, ν λπαις τξ τκνα· νν δ κουσεν Παρθνος, Χαρε κεχαριτωμνη, Κριος μετ σο, χων τ μγα λεος. |
| Ερμς «Κυρως Θεοτκον, σ μολογομεν, ο δι σο σεσωσμνοι Παρθνε γν, σν σωμτοις χορεαις, σ μεγαλνοντες». ξαποστειλριον τν Θεοπατρων χος γ« πεσκψατο μς τς Εας τν ρν, ξρασα νν τκτεται, κ γηραλων κρπων, τς ννης κα ωακεμ, ν σν γγλοις παντες, κατ χρος ν μνοις, πιστο εφημσωμεν. τς Εας τν ρν, ξρασα νν τκτεται, κ γηραλων κρπων, τς ννης κα ωακεμ, ν σν γγλοις παντες, κατ χρος ν μνοις, πιστο εφημσωμεν. ξαποστειλριον το Μρτυρος χος β» Γυνακες κουτσθητε λεπτης χρημτισας, Μαρτρων τεσσαρκοντα, ριστευσντων ν λμν, παμμκαρ Σεβηριαν, μεθν ε μνημνευε, τν κτελοντων νδοξε, τν φωτοφρον σου μνμην, κα σ τιμντων κ πθου, Μρτυς Χριστο θλοφρε. ξαποστειλριον τς ορτς χος β " Γυνακες κουτσθητε δμ νακαινσθητι, κα Εα μεγαλνθητι, Προφται σν ποστλοις, χορεσατε κα Δικαοις, κοιν χαρ ν τ κσμ, γγλων τε κα νθρπων, κ τν δικαων σμερον, ωακεμ τε κα ννης, γεννται Θεοτκος. Ες τν Στχον τν Ανων, Στιχηρ. χος β», Οκος το φραθ Χρις τ λυτρωτ, κα πντων κηδεμνι, τ στεραν παρ λπδα, τεκεν τν Θεοτκον, ρρτως εδοκσαντι. Στχ. κουσον, θγατερ, κα δε, κα κλνον τ ος σου, κα πιλθου το λαο σου, κα το οκου το πατρς σου, κα πιθυμσει Βασιλες το κλλους σου. Δετε τν κ Δαυδ, κα οδα φυεσαν, Θεοτκον Μαραν, ξ ς σωτηρα, παστως μεγαλνωμεν. Στχ. Τ πρσωπν σου λιτανεσουσιν ο πλοσιοι το λαο. Σμερον εκλες, ξ» ννης Παρθνος, φωτοφρος πλη, γεννται παραδξως, λαο φυλα σκιρτσατε. Θεοτοκον χος β " Σμερον Χριστς ν Βηθλεμ Σμερον πανμωμος γν προλθεν κ τς στερας· σμερον τ πντα εφρανονται, ν τ ατς γεννσει, δμ τν δεσμν απολεται, κα Εα της ρς λευθρωται. Τ ορνια πντα γλλονται, κα ερνη τος νθρποις βραβευεται. μες δ δοξολογοντες βομεν· Δξα ν ψστοις Θε, κα π γς ερνη, ν νθρποις εδοκα. Ες τν Λειτουργαν, Τυπικ, κα κ το Καννος τς ορτς, δ γ» κα κ το τν γων δ ς». |
| Ερθην δο τος μ ζητοσι, μ περωτσιν πεφνην δ, κραζες οδιμε, σνετε παρνομοι· ς γρ ρνον κακον, τυθναι σπευσας· Τν Κριον μνετε κραυγζων, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. μγας μς πρς εωχαν, Αμιλιανς συνεκαλσατο, προθες ς δσματα, τ ατο παλασματα, πνευματικς τρυφσωμεν, πιστο κα μλψωμεν· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. Θεοτοκον Σταγνα μοι μβρισον λους, πηγν το λους κυσασα, κα τς μαρτας μου, ξρανον μβρματα, κα τς ψυχς μου πρνον, γρια κματα, Παρθνε Θεοτκε Μαρα, να σε δοξζω, ες πντας τος ανας. Ερμς «Παδας εαγες ν τ καμν, τκος τς Θεοτκου διεσσατο, ττε μν τυπομενος, νν δ νεργομενος, τν οκουμνην πασαν, γερει ψλλουσαν. Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας». Κανν α», δ θ» χος δ» Εα μν τ τς παρακος δεν φιμενος, Θεο τν ρρητον, εφροσνην κα τερπντητα, πντων τερπνν τν ν τ β, δως κατεφρνησας νδοξε, κα χαρων τ μαρτριον νυσας· θεν σε πθ μακαρζομεν. ς θμα πτμενος πυρ πανεφημε, το τυθντος σπερ πρβατον, θε τραπζ προσηνχθης, σμ πνευματικ συντηρομενος, κα, δξης ληθος ξιομενος· θεν σε πντες μακαρζομεν. Σμερον μνμη σου μν ξλαμψεν, θλοφρε πρ λιον, πσαν εφρανουσα καρδαν, πιστν τς διανοας φωτζουσα, κα σκτος νοσημτων δικουσα, ν παξως μακαρζομεν. τν πρωτοτκων κλεκτ μγυρις, συμπολτην σε κτσατο, μρτυρες πντες σν ατος σε, χορεοντα ρντες γλλονται, μεθ» ν τν μεμνημνων σου μμνησο, Μεγαλομρτυς μεγαλνυμε. Θεοτοκον Φωτ με καταγασον τ σ Πανμνητε, τν ν σκτει πορευμενον, δδου μοι χερα βοηθεας, τ νφη τς ψυχς μου πλασον, παθν μου τ κλυδνιον κπασον, πεγνωσμνων καταφγιον. Ερμς «Εα μν τ τς παρακος νοσματι, τν κατραν εσκσατο, σ δ Παρθνε Θεοτκε, τ τς κυοφορας βλαστματι, τ κσμ τν ελογαν ξνθησας. θεν σε πντες μεγαλνομεν». Читать далее Τ ΙΖ " ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ Τ ΙΘ " ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ Поделиться ссылкой на выделенное |
| Κανν α», δ η», το Μρτυρος χος δ " Ερμς «Λυτρωτ το παντς Παντοδναμε, τος ν μσ φλογς εσεβσαντας, συγκαταβς δρσισας, κα δδαξας μλπειν· Πντα τ ργα, ελογετε, μνετε τν Κριον». Συμφερντως τν σν ργαζμενος, σωτηραν Χριστς Βονιφτιε, ναζητοντα λεψανα, καλλινκων Μαρτρων, σ νισχει, πιστς πεζτεις γενσεσθαι. Μακαρ δεσπον μακριος, θησαυρς πεδθης Μακριε· πλουτισθεσα ψαλλε, γηθομν καρδ· Πντα τ ργα, ελογετε μνετε τν Κριον. ν σπουδ τ οδιμον γναιον, νεγερον ναν ερτατον, σ ν ατ κατθετο, πεφυκτα τς θεας, ναν Τριδος, θλοφρε Χριστο Βονιφτιε. Νεκρωθες δι» γπην το Κτσαντος, τος νεκρσει παθν ποππτοντας, ζωοποι πρεσβε σου, ατρεεις βοντας· Πντα τ ργα, ελογετε μνετε τν Κριον. Θεοτοκον π σ τν γνν πρθεος, κατελθν σπερ οδε σεσρκωται, κα τος βροτος θωσε, μελδοντας Παρθνε· Πντα τ ργα, ελογετε μνετε τν Κριον. Ερμς «Λυτρωτ το παντς Παντοδναμε, τος ν μσ φλογς εσεβσαντας, συγκαταβς δρσισας, κα δδαξας μλπειν· Πντα τ ργα, ελογετε, μνετε τν Κριον». Κανν α», δ θ», το Μρτυρος χος δ " Ερμς «Εα μν τ τς παρακος νοσματι, τν κατραν εσκσατο, σ δ Παρθνε Θεοτκε, τ τς κυοφορας βλαστματι, τ κσμ τν ελογαν ξνθησας· θεν σε πντες μεγαλνομεν». δοσ σε φρτον ερν γλλετο, κβοσα εμνηστος. Δολον κπμψασ σε Μκαρ, δεσπτην ληθ ποδδεγμαι, δουλεας με κακν κλυτρομενον, σας επροσδκτοις παρακλσεσιν. ς Κρνον κοιλσι νοητας ξνθησας, τν μαρτρων Βονιφτιε, Φονιξ καθπερ νυψθης· ς κδρος γνωρσθης μυρπνοος, ρθης κλεκτ ς Κυπρισσος, εωδιζουσα ψυχς μν. Σμερον μνμη σου μν ντειλεν· θλοφρε σπερ λιος, φγγος νθων χαρισμτων, φωτζουσα ψυχς τν μνοντων σε, παθν τε τν χλν πελανουσα, Μρτυς θεφρον ξιγαστε. λιος καθπερ κ δυσμν ντειλας, κα ας πλιν φθασας, νθα κα δς τ μαρτυρ, πρς κρεττονα ζων νατταλκας, κα μην τν περβλεπτον φθασας, τατην τειχζων σας δεσεσι. Θεοτοκον Φωτ με καταγασον τ σ Πανμωμε, τν ν σκτει συνεχμενον, τς μαρτας Θεοτκε, κα δδου ν μρ πορεεσθαι, νθων προσταγμτων Θενυμφε, πως μν σε τν Πανμνητον. Ερμς «Εα μν τ τς παρακος νοσματι, τν κατραν εσκσατο, σ δ Παρθνε Θεοτκε, τ τς κυοφορας βλαστματι, τ κσμ τν ελογαν ξνθησας· θεν σε πντες μεγαλνομεν». |
|
|
