| αγ. εα. Κε. (Κριε) ε. (ελγησον) т.е. «от Матфея святое благовествование. Господи благослови». А. Ββλος γενσεως ησου Χριστου, υου Δαβδ, υου ’А βρααμ=«Родословие Иисуса Христа, сына Давидова, сына Авраамова». Как заглавие, так и первая страница каждого евангелиста начертана киноварью, а на ней наложено золотом, от времени слинявшим. Разделения на главы в сем евангелии нет, но на особыя перикопы Евсевиевой симфонии. На полях выставлены красными чернилами мелким шрифтом, со множеством сокращений: 1) содержание перикопы, напр.: περ τν μγων – о волхвах, περ τν μακαρισμων – о блаженствах; 2) начало и конец церковных чтений, хотя и не везде. Из этого видно, что сей кодекс, написанный для частного употребления, как можно заключать по симфонии Евсевия, впоследствии был приспособлен для церковного употребления, потому что начало и конец чтений приписаны, кажется, позднейшею рукою, и не во всем евангелии, а большею частию в одном евангелисте Матфее. Заметим о начальных буквах евангелистов и всего кодекса. Мы уже сказали, что первая страница каждого евангелиста писана киноварью; прибавим, что первая буква евангелия изображена в виде каких-либо животных. В Матфее евангелисте начальная В представлена так: сидит тигр, задними и передними ногами держит обвившегося около него змия; из этого вышло что-то похожее на виту. В Марке начальная А представлена так: с правой стороны стоит на задних лапах барс (тигр), внизу с левой стороны стоит лисица с поднятой вверх головою и на ней стоит заяц; похожего на альфу мало. В Луке Е изображен в виде стоящей на задних лапах обезьяны. От головы, передних и задних ног сделаны фигуры для большего подобия епсилону, и замысловатости и естественности мало. Та же литера в Иоанне изображена в виде какого-то баснословного животного с птичьей головою, над ним нарисован длинноухий заяц. Заглавные литеры в тексте весьма редко поставлены в начале перикопы, но всегда в начале строки, отчего иногда заглавная литера приходилась в средине слова. |
| Αινομεν, ευλογομεν, κα προσκυνομεν τν Κριον Καταβασα κστηθι φρττων ουραν, κα σαλευθτωσαν τ θεμλια τς γς, ιδο γρ εν νεκρος λογζεται, ο εν υψστοις οικν, κα τφω σμικρ ξενοδοχεται, ν Παδες ευλογετε, Ιερες ανυμνετε, λας υπερυψοτε, εις πντας τος αινας. Ωδ θ " Ο Ειρμς Μ εποδρου μου Μτερ, καθορσα εν τφω, ν εν γαστρ νευ σπορς, συνλαβες Υιν, αναστσομαι γρ κα δοξασθσομαι, κα υψσω εν δξη, απαστως ως Θες, τος εν πστει κα πθω σε μεγαλνοντας. Επ τ ξνω σου τκω, τς οδνας φυγοσα, υπερφυς εμακαρσθην, ναρχε Υι, νν δ σε Θε μου, πνουν ορσα νεκρν, τ ρομφαα τς λπης, σπαρττομαι δεινς, αλλ " ανστηθι, πως μεγαλυνθσωμαι. Γ με καλπτει εκντα, αλλα φρττουσιν δου, οι πυλωρο, ημφιεσμνον, βλποντες στολν, ημαγμνην Μτερ, τς εκδικσεως, τος εχθρος εν Σταυρ γρ, πατξας ως Θες, αναστσομαι αθις κα μεγαλνω σε. Αγαλλισθω η Κτσις, ευφραινσθωσαν πντες οι γηγενες, ο γρ εχθρς εσκλευται δης, μετ μρων Γυνακες προσυπανττωσαν, τν Αδμ σν τ Εα, λυτρομαι παγγεν, κα τ τρτη ημρα εξαναστσομαι. Καταβασα Μ εποδρου μου Μτερ, καθορσα εν τφω, ν εν γαστρ νευ σπορς, συνλαβες Υιν, αναστσομαι γρ κα δοξασθσομαι, κα υψσω εν δξη, απαστως ως Θες, τος εν πστει κα πθω σε μεγαλνοντας. Απολυτκιον χος β " τε κατλθες πρς τν θνατον, η Ζω η αθνατος, ττε τν δην ενκρωσας τ αστραπ τς θετητος, τε δ κα τος τεθνετας εκ τν καταχθονων ανστησας, πσαι αι Δυνμεις τν επουρανων εκραγαζον, Ζωοδτα Χριστ ο Θες ημν δξα σοι. Εκτενς κα Απλυσις μετ το Ο Αναστς εκ νεκρν ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ " χος βαρς Ιδο σκοτα κα πρω, κα τ πρς τ μνημεον Μαρα στηκας, πολ σκτος χουσα τας φρεσν; υφ " ο πο τθειται ζητες ο Ιησος. Αλλ " ρα τος συντρχοντας Μαθητς, πς τος οθονοις κα τ σουδαρω, τν Ανστασιν ετεκμραντο, κα ανεμνσθησαν τς περ τοτου Γραφς. Μεθ " ν, κα δι " ν κα ημες, πιστεσαντες, ανυμνομν σε τν ζωοδτην Χριστν. χος πλ. α " Δετε λβετε φς εκ το ανεσπρου φωτς, κα δοξσατε Χριστν, τν αναστντα εκ νεκρν. |
| Αιτωλας Κοσμς: «Δεν αφνει ο Θες, νθρωπ μου, μσα στο Να να μολυνθες. Εναι χρος γιος, εναι ουρανς ο Νας» Με εκκλησιαστικ λαμπρτητα, ολοκληρθηκε η Ιερ Πανγυρη της Ιερς Μονς Παναγας Κατερινος Μακρυνεας, της Ι. Μητροπλεως Αιτωλας και Ακαρνανας, που τιμται την 8η Σεπτεμβρου στο Γενθλιο της Θεοτκου. Στην ακολουθα του ρθρου και στην πανηγυρικ Θεα Λειτουργα προεξρχε ο Σεβασμιτατος Ποιμενρχης μας, Μητροπολτης Αιτωλας και Ακαρνανας κ. Κοσμς, ο οποος κρυξε και το θεο λγο. Ο Σεβασμιτατος Ποιμενρχης κ. Κοσμς, αναφρθηκε στην ιδιατερη τιμ που αποδδει η αγα μας Εκκλησα στην Παναγα Μητρα του Θεο, που σμερα «δια του Αγου Ιωννου Δαμασκηνο, παρακαλε και καλε λους τους χριστιανος να χαρον, να πανηγυρσουν, γιατ γεννθηκε η στηρα του κσμου, γιατ ρθε στον κσμο ο νθρωπος ο οποος αξιοποιθηκε απ τον Τριαδικ Θε μας, να προσφρει τα αγν του αματα για να λβει σρκα ο Λγος του Πατρς, ο νας της Τριδος, και να χαρσει στον νθρωπο τη σωτηρα. Χαρετε, λει ο Αγ. Ιωννης ο Δαμασκηνς. Πανηγυρστε. λοι μας να πανηγυρσουμε, γιατ παει πλον η λπη η οποα εχε προσφερθε στον κσμο απ την Εα». Ο Σεβασμιτατος, μλησε για την παρουσα δο γυναικν, της Εας και της Θεοτκου, που παιξαν το ρλο τους στην ιστορα του κσμου. Κυρως μως, αναφρθηκε στην αμλυντη ζω της Υπεραγας Θεοτκου, τονζοντας πως «η Παναγα μας επελγει να γνει Μητρα του Κυρου μας επειδ ταν καθαροττη, αγνοττη, σπιλη και αμλυντη, αλλ επελγει και γιατ ταν ο νθρωπος της μεγαλυτρας υπακος στον κσμο. Εναι εκενη που πντοτε υπακοει… Χρη στην υπακο και την πστη, γινε η Κυρα Θεοτκος, η μεγλη Μητρα του Θεο μας. Θεοτκος: εγννησε ως νθρωπο το Θε! Μην το ξεχνμε αυτ. ρθε ο Θες στη γη, για να μας προσφρει τη σωτηρα μας». Ο Σεβασμιτατος, τνισε την τελεα υπακο της Παναγας που μας οδηγε στην Σωτηρα, εν αναφρθηκε και στο αντθετο αποτλεσμα που εχε η ανυπακο της Εας στον παρδεισο, «την οποα επαναλαμβνουμε και εμες σμερα, δυστυχς. |
| Αρχεο Пн Πασχαλινν μνυμα το Πατριρχου Μσχας κα Πασν τν ωσσιν κ.κ. Κυρλλου 15 Απριλου 2023 τος 09:00 Πασχαλινν μνυμα το Πατριρχου Μσχας κα Πασν τν ωσσιν κ.κ. Κυρλλου πρς τος ρχιερες, ποιμνας, διακνους, μονζοντας κα πντα τ πιστ τκνα τς ωσσικς ρθοδξου κκλησας. ποιμνες κα δικονοι, πανντιμοι μοναχο κα μονζουσαι, δελφο κα δελφα μου γαπητο, Πρς μς, τος ν διαφροις χραις τς φηλου κατοικοντας ρθοδξους χριστιανος, τος ν ναος ερισκομνους κα ν οκαις δεομνους πευθνομαι σμερον να ξ εφροσνης πεπληρωμνης καρδας συγχαρω μς δι ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! π δο χιλιετας δι τοτων τν λγων πανηγυρζουσα γα κκλησα κηρσσει τος νθρποις τν χαρμσυνον εδησιν περ τς π το Θεο δωρηθεσης σωτηρας. Ες τοτους γκειται φλξ τς πστεως μν, δναμις τς γπης, τ θεμλιον τς λπδος, κρογωνιαος λθος τς κκλησας, πυρν το καινοδιαθηκικο μηνματος τς ερνης, τ νσπερον φς τς μορφσεως κα πηγ τς μπνεσεως, τ κντρον το χριστιανικο βου κα πν τ μλλον μν. ,τι κα να συνβαινεν ες τν εμετβλητον κα νοτε φρυασσμενον κα σπαρασσμενον π ντιπαραθσεων κσμον, οαιδποτε δυσκολαι κα δοκιμασαι να κα φιστμεθα, γνωρζομεν, πιστεομεν κα κηρσσομεν: ναστσιμος χαρ δι τν ναστντα Σωτρα παραμνει μετβλητος κα τ πν νικσα. Ποον εναι τ νημα ατς τς κυρας χριστιανικς ορτς; ν νματι τνος κα δι ποον λγον κατλθεν π τς γς Υς το Θεο, μορφν δολου λαβν (Φιλ. 2.7), παθεν, εσταυρθη κα νστη; Κα τ ες μς, τος νθρπους το ΚΑ’ α., ναπκειται ποισαι να τ ντι καταστμεν μτοχοι κα κληρονμοι τς το Χριστο κατ το θαντου νκης; κκλησα δδει μν παντσεις ες τατας τς ρωτσεις. πιβεβαιο τι δι το κ τς περευλογημνης Παρθνου σαρκωθντος Υο το Θεο δης χμαλτισται, δμ νακκληται, κατρα νενκρωται, Εα λευθρωται, θνατος τεθαντωται, κα μες ζωοποιθημεν (Κα νν... Σταυροθεοτοκον τς Κυριακς ες τος Ανους, χος β). Κριος τ ντι ζωοποιε μς δι τς γπης Ατο, λευθερνει μς π το φβου το θαντου κα τς φθορς, θεραπεει τς ψυχικς τε κα σωματικς σθενεας, ποστηρζει μς ες τς δυσκολας κα δοκιμασας, παρηγορε ες τς θλψεις κα λπας, βοηθε να κολουθσωμεν τν σωτριον δν, τν πγουσαν ες τν ζων τν ανιον, ταν ξαλεψει Θες πν δκρυον π τν φθαλμν τν νθρπων, κα θνατος οκ σται τι, οτε πνθος οτε κραυγ οτε πνος οκ σται τι (πρβλ. ποκ. 21.4). |
| Ατνομος δ λθοις δυωκαιδεκτ κατελεσθη. Τ ατ μρ, Μνμη το γου ερομρτυρος Κουρνοτου, πισκπου κονου. Στχοι Κλους καταγνος το παρντος Κουρνοτος, Ξφει τ μλλον μπορεεται κλος. Τ ατ μρ, Μνμη το γου ερομρτυρος Θεοδρου, πισκπου λεξανδρεας. Στχοι Τμηθες κεφαλν Θεδωρος κ ξφους, Θεο μετσχε δωρεν φερωνμως. Τ ατ μρ, Μνμη το γου Μρτυρος ουλιανο το ν Γαλατ. Στχοι σκητικος δρσι συμμξας θλους, ουλιανς διττ τ στφη λβ. Τ ατ μρ, Μνμη τν Αγων Μαρτρων Μακεδονου, Τατιανο, κα Θεοδολου, κα μνμη το σου Δανιλ το ν τ Θασ. Τ ατ μρ, γιος Μρτυς κεανς πυρ τελειοται. Στχοι Τν κεανν λιον λαμπρν νει, Ες κεανν τν πυρν λελουμνον. Τας ατν γαις πρεσβεαις, Θες, λησον μς. μν. Κανν α», δ ζ», τς Θεοτκου χος β " Ερμς «Βτος ν ρει πυρφλεκτος, κα δροσοβλος κμινος Χαλδακ, σαφς προγρφει σε Θενυμφε· τ γρ θεον λον ν λικ γαστρ, πρ φλκτως δξω· δι τ κ σο τεχθντι κρζομεν· Ελογητς Θες, τν Πατρων μν». Σο τας λοις μφσεσιν, νομοθτης εργετο κατανοεν, τ μγα Πνσεμνε μυστριον, μ φρονεν χαμαζηλα, συμβολικς παιδευμενος ποτ· δι κπλαγες τ θαμα λεγεν· Ελογητς Θες, τν Πατρων μν. ρος κα πλην ορνιον, κα νοητν σε κλμακα θεοπρεπς· χορς θεος προηγρευσε· κ σο γρ λθος ττμηται, οχ ποστς γχειρδιον νδρς· κα πλην, δι ς διλθε Κριος, τν θαυμασων Θες, τν Πατρων μν. Κανν β», δ ζ», τς Θεοτκου χος πλ. δ " Ερμς «Τν Χαλδαων κμινος, πυρ φλογιζομνη, δροσζετο Πνεματος, Θεο πιστασ· ο Παδες πψαλλον· Ελογητς Θες τν Πατρων». ορτζομεν χραντε, κα πιστς προσκυνομεν, τν γαν σου γννησιν, τν ξ παγγελας, δι ς λυτρθημεν, τς ρχεγνου ρς, πιφανντος Χριστο. Νν ννα εφρανεται, κα βο καυχωμνη· Στερα οσα γεγννηκα, το Θεο τν Μητρα, δι» ς τ κατκριμα, τς Εας λλυται, κα ν λπαις δς. δμ λευθρωται, κα Εα χορεει, κα βοσιν ν πνεματι, πρς σ τν Θεοτκον· ν σο λυτρθημεν, τς ρχεγνου ρς, πιφανντος Χριστο. |
| ατολεος, τ das Mitleid selbst: PitAn III 473 (Euseb.)=Zigab I 869A. NikMesAp XXVII 12.–KumN. ατολικτος in sich selbst zurückkehrend: JoGaz I 273.– LS, DGE, Tgl, Stam. ατοενς, die ideale Einheit: NicMethAnapt 111,15.– LS. ατοενδεκς, die Zahl elf an sich: Alex. Aphr., CAG 1771,6. α τοενργεια s. α τενργεια ατοεντης, Einheit selbst: Zigab III 125A. ατοεντα, Selbstmord: Zonar III 10,13.– LS. ατοεξοσιος autonom: PetitNotre 27,1.– LS, Stam. ατοπαρσις, Überheblichkeit: PselMB V 567. ατοεπλυτος sich selbst auflösend: συλλογισμο PsElias 32,23. ατοεπτς, die Zahl sieben an sich: Alex. Aphr., CAG I 756,4.9.11.18. ατοεργς selbsttätig: GregAntRede 374, 16.– LS -ουργς. α τοερυθρς s. α τρυφρος ατοευσπλαγχνα, absolutes Mitleid: TheophNicSerm 138,15; 194,5.– KumN. ατζυμος sich selbst (=ohne Sauerteig) säuernd: ρτοι ErmAnecd 275.– AndrArch. ατοζα, absolutes Leben: CorpDionys I 222,9 v.l. TR 830 – L, Stam. ατοηθα, Selbständigkeit des Charakters: NilEp 308B, cod. Vat. gr. 710,195v (πτοησα PG). ατοθαλς von selbst gedeihend: ProdGed I 31. GregAntRede 382,5.– Vgl. KumN -θλλων. ατοθνατος, Selbstmörder: Nestor 350.– LS. ατθαπτος selbst beigesetzt: GregAntEpit 160,24. ατοθεμων, Augenzeuge: GMet 107. 358 oß». 396 ρς». ατοθεε selbst eilend: EtymGudSte 42,10. CramOx I 19,5. ατθειος von sich aus göttlich: -εα οσα АСО I 1,7,84,19.–Vgl. ατθεος LS, L. ατοθελματος freiwillig: LeoTact I 142 App. MetAnna 110.– Kr -του. ατοθελς aus eigenem Willen, selbst gewollt: Iambl. Myst. I 12 (40,19 des Places). NDavGreg 721. AIv 26,23 (a.1042), mit demselben Willen ? βουλ δ το Πατρς κα το Υο -ς ανττεται Zigab III 265D.– LS, Tgl, Kr, TLG. ατοθελησα, Eigensinn: ThStudCatM 25 (p.71 MCL). ατοθλησις, Willkür: ThStudCatM 63 (p.443). ατοθελητς dem eigenen Willen folgend: θες Agathange 94,2 v.l. ατοθλητος dem eigenen Willen folgend: JoGeoHym 71,54. MillRec II 73A: cod. Par. 1277,186r.– L, HL. ατοθελτως nach eigenem Willen: PetitNotre 82,7. AVaz 63,4 (a.1278).– Tgl, Kr. |
| Ατ διδχθησαν π τ Μναχον· “ Μαρα εναι (το) μι καλ μητρα ” (ο σκλοι!!!) ” . Ατς βαρς χαρακτηρισμς, γι σους γνρισαν τν ταπειντατο, πρατατο κα γαθν θανσιον, εναι σχεδν πστευτος κα φελεται στν ερ γανκτησ του, κα ψνεται στ ππεδα τν Πατρων τς κκλησας, πο χρησιμοποιοσαν γι τος αρετικος βαρτατες κφρσεις. Παραθτω κα λλα συγγεν κεμεν του γι ν καταδειχθε νησυχα του π τν ποτμηση τς Θεοτκου π τν γνοια τς Θεολογικς κα Πνευματικς παραδσεως τς ρθοδοξας, ναφορικς μ τ θση τς Θεομτορος ντς τς κκλησας» 6 . Δν γνοομε ββαια τι κα Κ. Διαθκη ναφρεται στν περαγα Θεοτκο χρησιμοποιντας τ νομα Μαριμ, πως χρησιμοποιε κα γι τν Σωτρα Χριστ τ νομα ησος, κατ τν ττε νθρπινη συνθεια. ταν μως τελειθη τ ργο τς σωτηρας μ τν νδοξη νσταση κα νληψη το Σωτρος Χριστο, κκλησα προσρμοσε κα τ νματα ς πρς τν Θενθρωπο Χριστ, Σωτρα κα Λυτρωτ κα ς πρς τν περαγα Θεοτκο, διατερα μλιστα μετ τς συνοδικς ποφσεις σ οκουμενικ ππεδο πο κατοχρωσαν τν θετητα το Χριστο (Α´ Οκουμενικ τς Νικαας τ 325) κα τν ξα τς Παναγας ς Θεοτκου (Γ´ κα Δ´ Οκουμενικς Σνοδοι στν φεσο τ 431 κα στν Χαλκηδνα τ 451). πανερχμενοι στ σα ποτιμητικ γρφει Μιλτ. Κωνσταντνου στ ρθρο του, γι τν περαγα Θεοτκο κτς π τν παρδεκτη κα βλσφημη θση του τι « Μαρα δν εχε τποτε τ ξεχωριστ», τν ποα σντομα θ σχολισουμε στν πμενη δικ μας ντητα μ ττλο «λα εναι μοναδικ κα ξεχωριστ στν περαγα Θεοτκο», πισημανουμε κα λλες ποτιμητικς κα νακριβες κτιμσεις. σφαλμνη πσης, εναι κτμηση τι «ταν γγελος μετφερε στ Μαρα τν πφαση το Θεο, κενη χωρς δετερη σκψη, χωρς ντρρηση, δχτηκε ν γνει ργαν του». π τν δια τν εαγγελικ διγηση προκπτει τι Θεοτκος κανε κα δετερη σκψη κα διετπωσε κα τς ντιρρσεις της· δν βιστηκε ν παντσει, γι ν μ πθει ,τι παθε Εα στν Παρδεισο πο δχθηκε μσως τν συμβουλ το φεως. |
| Αξιθηκα ο ανξιος να τα ερευνσω λα αυτ με κθε νεση και επιμλεια, ζητντας την αρχ και την αιτα της σωτηρας και της απλειας του ανθρπου, και αν κθε τι που επιχειρε επιτηδεεται ο νθρωπος σζει χι, ερευνντας ακμη ποιο εναι εκενο που ζητον λοι, και πως παλιο και νοι ευαρστησαν το Θε, μσα σε πλοτη σε φτχεια, ανμεσα σε πολλος αμαρτωλος μσα σε ρημο, σε γγαμη σε παρθενικ ζω. Γιατ γενικ σε κθε τπο και σε κθε προσπθεια βρσκομε ζω και θνατο, σωτηρα απλεια. Επιπλον δε, και σ’ εμς τους μοναχος βρσκομε διφορες καταστσεις. Εννο την σωματικ και ψυχικ υποταγ σε Πνευματικ πατρα, την ησυχα, η οποα καθαρζει την ψυχ, την πνευματικ συμβουλ αντ για την υποταγ, την ηγουμενα και την αρχιερωσνη. Σε κθε κατσταση βρσκομε λλους να σζονται και λλους να χνονται. Και δεν ταν που θαμαζα μνο αυτ, αλλ και εκενον που ταν γγελος στον ουραν μ’ υλη φση, γεμτος απ κθε αρετ, κι γινε ξαφνικ διβολος, σκοτδι και γνοια, αρχ και τλος κθε κακας και πονηρας. πειτα τον Αδμ, που απολμβανε τση τιμ και τσα αγαθ και οικειτητα με το Θε, στολισμνος με αρετ και σοφα, μσα στο Παρδεισο μνος μαζ με την Εα(Γεν. 2,22), και βρθηκε ξαφνικ στην εξορα, να χει γνει εμπαθς και θνητς και να εργζεται με κπο και μχθο, με ιδρτα και πολλ θλψη(Γεν. 3,17–19). Απ’ αυτν γεννθηκαν ο Κιν και ο βελ, μνοι πνω σ’ λη τη γη. Πς νκησε ο φθνος, ρθε ο δλος και γννησε το φνο, την κατρα και τον τρμο(Γεν. 4,8–12); Αναλογιζμουν πειτα τους λλους απογνους του Αδμ, για τους οποου, εξαιτας των πολλν αμαρτιν τους γινε ο κατακλυσμς(Γεν. 6,5–7). Πλι μως, αφο ο Θες απ φιλανθρωπα σωσε σους μπκαν στην Κιβωτ, νας απ’ αυτος δχθηκε την κατρα, ο Χαναν, ο γιος του Χαμ που εχε αμαρτσει, επειδ ο δκαιος Νωε, για να μην ανατρψει την ευλογα του Θεο, καταρστηκε το γιο αντ τον πατρα(Γεν. 9,22 και 24–27). πειτα εκενους που κτισαν το πργο της Βαβλ(Γεν. 11,4–7), τους κατοκους των Σοδμων(Γεν. 18,20 . 19,24–25), τους Ισραηλτες(Αριθ. 14, 22–23), το Σολομντα(Γ Βασ. 11,8–11), τους Νινευτες(Ιων 1,2), το Γιεζ(Δ Βασ. 5,27), τον Ιοδα(Ματθ. 26,24) και λους σους, εν ταν μσα στα καλ στρφηκαν και γιναν κακο. |
| βλστησας νυμφοτκε ννα θεφρον, κ μτρας παρ λπδα, κα ξ παγγελας, παρθενφυτον νθος, θεβλαστον γνεας κλλος· δι σε πντες μακαρζομεν, ς ζαν τς ζως μν. Δξα... λλτριον τος νμοις στ δοξζειν, τν ναρχον Τριδα, Πατρα κα Υν τε, κα τ γιον Πνεμα, τν κτιστον παγκρατοραν, δι ς σμπας κσμος δρασται, τ νεματι το κρτους ατς. Κα νν... Θεοτοκον χρησας ν γαστρ σου Παρθενομτορ, τν να τς Τριδος Χριστν τν Βασιλα, ν μνε πσα κτσις, κα τρμουσιν ο νω θρνοι· ατν δυσπει πανσεβσμιε, σωθναι τς ψυχς μν. Καταβασα «Μυστικς ε Θεοτκε Παρδεισος, γεωργτως βλαστσασα Χριστν, φ ο τ το Σταυρο, ζωηφρον ν γ, πεφυτοργηται δνδρον· δι ο νν ψουμνου, προσκυνοντες ατν, σ μεγαλνομεν». τρα « δι βρσεως το ξλου, τ γνει προσγενμενος θνατος, δι Σταυρο κατργηται σμερον· τς γρ Προμτορος παγγενς, κατρα διαλλυται, τ βλαστ τς γνς Θεομτορος· ν πσαι α Δυνμεις, τν ορανν μεγαλνουσι». ξαποστειλριον χος β« Γυνακες κουτσθητε γλλονται τ πρατα, τς οκουμνης σμερον, ν τ γεννσει σου Κρη, Θεοκυτορ Μαρα, κα πειργαμε νμφη· ν τν φυσντων σε, τ λυπηρν διλυσας, τς τεκνας νειδος, κα τς Προμτορος Εας, τν ν τ τκτειν κατραν. ξαποστειλριον χος β» Γυνακες κουτσθητε δμ νακαινσθητι, κα Εα μεγαλνθητι, Προφται σν ποστλοις, χορεσατε κα Δικαοις, κοιν χαρ ν τ κσμ, γγλων τε κα νθρπων, κ τν Δικαων σμερον, ωακεμ κα τς ννης, γεννται Θεοτκος. Ες τος Ανους, στμεν Στχους δ» κα ψλλομεν Στιχηρ Προσμοια το γου. Στιχηρ Προσμοια χος α« το παραδξου θαματος το παραδξου θαματος! πηγ τς ζως, κ τς στερας τκτεται, χρις καρπογονεν, λαμπρς πρχεται. Εφρανου ωακεμ, τς Θεοτκου γενντωρ γενμενος, οκ στιν λλος ς σ, τν γηγενν γεννητρων θεληπτε· γρ θεοδχος Κρη, το Θεο τ σκνωμα, τ πανγιον ρος, δι σο μν δεδρηται. χος α» το παραδξου θαυματος! κ στερας καρπς, ναλμψας νεματι, το πντων Δημιουργο, κα παντοκρτορος, ετνως τν κοσμικν, τν γαθν διαλλυκε στερωσιν. Μητρες σν τ Μητρ, τς Θεοτκου χορεσατε κρζουσαι· Κεχαριτωμνη χαρε, μετ σο Κριος, παρχων τ κσμ, δι σο τ μγα λεος. |
| -χι Αββ. -ντε παιδκι μου πγαινε, λει, και τποτα δεν χεις κνει μχρι τρα. Ο Αββς Ποιμν εχε λλους ξι αδελφος. Ο μεγαλτερος ταν ο Αββς Ανοβ. Και κποτε λοι μαζ πγανε και κατοικσανε σε να κελ, σε να παλι ειδωλολατρικ να που ξω απ αυτν ταν στημνο να γαλμα, μα θετητα. Και κποια μρα ο Αββς Ανοβ, κατ παρδοξο τρπο, πγε και ρχισε να ρχνει πτρες στο γαλμα και να το βρζει. Την λλη μρα πγε και το προσκυνοσε και του λεγε πολλ επαινετικ λγια. ταν εδαν τον Αββ να κνει κτι ττοιο, οι αδελφο τον ρτησαν: -Γροντα μ’ αυτ που κανες τ θλεις να μας διδξεις; -Να, λγει, ταν με εδατε που πγα και το λιθοβολοσα και το βριζα το εδωλο αυτ, μου απαντοσε; -χι. -ταν την λλη μρα, εδατε να το προσκυν και να το επαιν, εδατε πλι να μου πει τποτα; -χι, Αββ. -Ε, αν θλετε κι εσες να μενουμε λοι μαζ και να βισουμε με αγπη, τσι πρπει να κνουμε. Να υπομνουμε ο νας τον λλο. Ο εγωισμς εναι μια κληρονομι που δεχθκαμε απ τους πρωτοπλστους, απ τον Αδμ και την Εα. Και οι πρωτπλαστοι νικθηκαν απ το διβολο, τον εωσφρο. Εκενος ξεκνησε το θμα. Ο εωσφρος εχε το πρτο τγμα των αγγλων. ταν το πλησιστερο προς τη δξα του Θεο. Απολμβανε την πρτη χρη. Δεχταν τις πληροφορες, τις αποκαλψεις πιο μπροστ απ τα λλα 9 τγματα. Για λη αυτ τη δξα του και τη χρη του, σκφτηκε πονηρ κατ του Θεο. λεγε στο λογισμ του: «Γιατ ο Θες να εναι τσο ψηλ; Γιατ να χει αυτ τη δξα; Γιατ να τον προσκυνομε; Γιατ να του υποτσσονται τα πντα. Και εγ δεν μπορ να γνω Θες; Θ’ ανεβ κι’ εγ ψηλ και θα καθσω δπλα Του, θα γνω και εγ μοις Του. Και θα με προσκυνον τα πντα. Και θα χω και εγ την ιδα δξα. ταν σκφτηκε αυτ και τα πστεψε, αμσως ο Θες τον απρριψε απ το πρσωπ Του, τον πταξε κτω. λο το τγμα χθηκε στην βυσσο. τσι και κθε υπερφανος και εγωιστς αποβλλεται απ το Θε. Ο διβολος, ο εωσφρος, δεν αρκστηκε στη δικ του μνο πτση. Φθνησε και τον νθρωπο τον οποον εχε πλσει με ιδιατερο τρπο ο Θες και τον εχε κνει βασιλα μσα στον παρδεισο, και σε λη την κτση. Σου λει: «Γιατ αυτς να απολαμβνει ττοια ευτυχα; χι. Και αυτς πρπει να προσβλει το Θε και αυτς δεν πρπει να Του υποτσσεται και αυτς πρπει να πλανηθε. Τον πλησιζει και του ψιθυρζει τα δια πργματα, με το να του πει «γιατ ο Θες να σου απαγορεσει να φς απ αυτ τον καρπ· αυτ εναι πονηρι του Θεο, για να μη γνεις κι εσ Θες, στε να γνωρζεις το καλ και το κακ, το πονηρ και το αγαθ φε και θα δεις τι θα γνεις Θες». |
|
|
