| Ας αρνηθομε την ηδον και την οδνη της ζως αυτς με λη μας τη δναμη, και ττε θα απαλλαγομε απ κθε επινηση των παθν και κθε δαιμονικ κακουργα. Γιατ αγαπομε τα πθη για την ηδον και εξαιτας του πνου αποφεγομε την αρετ. Επειδ κθε κακαε εκ φσεως καταστρφεται μαζι με τους τρπους που τη δημιοργησαν, βρσκοντας ο νθρωπος με τη περα του τι κθε ηδον τη διαδχεται η οδνη, κατεθυνε λη την ορμ του προς την ηδον και ολη την αποστροφ του προς την οδνη. Την πρτη την υπερασπζεται με λη του τη δναμη, εν την λλη την καταπολεμ με λο του το ζλο, πιστεοντας κτι αδνατο, τι με τη μθοδο αυτ θα διαχωρσει τη μια απ την αλλη και μνη τη φιλαυτα θα χει ενωμνη με την ηδον χωρς να της βζει τλος η οδνη·· το πθος μως φανεται τον κνει ν’ αγνοε τι σε καμι περπτωση δεν υπρχει ηδον χωρς οδνη. Γιατ εναι ανακατεμνος με την ηδον ο πνος, κι ας μοιζει να μη γνεται αντιληπτς απ’ σους τον χουν, καθς στο πθος επικρατε η ηδον. Και εναι φυσικ να προβλλει πντοτε εκενο που επικρατε, και να σκεπζει ,τι συνυπρχει. ταν λοιπν διεκδικομε την ηδον εξαιτας της φιλαυτας μας και φροντζουμε να αποφεγομε την οδνη, πλι για την δια αιτα, ττε εφευρσκομε τα απεργραπτα καταστρεπτικ πθη. Αγνοε ο νθρωπος και δεν αισθνεται την ηδον και την οδνη, ταν στο Θε, που εναι το ντως αγαπητ και αξιραστο και επιθυμητ, δσει μλλον κολλσει το νου του, οπτε γνεται ελεθερος απ τη σωματικ σχση. πως δεν μπορε να λατρεει κανες το Θε καθαρ, αν δεν καθαρζει απ τα βθη την ψυχ του, τσι δεν μπορε να λατρεει την κτση αν δεν περιποιεται το σμα. Επιτελντας σ’ αυτ το σμα ο νθρωπος τη φθοροποι αυτ λατρεα και καταντντας φλαυτος, εχε ακατπαυστα ενεργομενη μσα του την ηδον και την οδνη, τργοντας διαρκς απ το δνδρο της παρακος που παρεχε ανακατωμνη τη γνση του καλο και του κακο(Γεν. 3, 5) με την περα μσω της αισθσεως. Και αν κανες πει τι το δνδρο της γνσεως του καλο και του κακο εναι η ορατ κτση, δε θα σφλει. Γιατ η απλαυση της εκ φσεως προξενε ηδον και οδνη. |
| Εκενος που απβαλλε την μητρα των παθν, την φιλαυτα, εκολα απαλλσσεται, με τη βοθεια του Θεο, και απ τα λλα πθη, την οργ, την λπη, την μνησικακα κτλ. Εκενος μως που εναι υποχεριος στο πρτο, ακμα και αν δεν θλει, πληγνεται και απ τα λλα πθη. Φιλαυτα εναι η λογη αγπη προς το σμα μας. Για τις εξς πντε αιτες οι νθρωποι αγαπον ο νας τον λλο με τρπο ετε αξιπαινο, ετε αξιοκατηγρητο. Δηλαδ για το Θε, πως ο ενρετος τους αγαπ λους, και πως αγαπ τον ενρετο κποιος που δεν εναι ακμα ενρετος. για φυσικος λγους, πως οι γονες αγαπον τα παιδι τους και αντιστρφως. απ κενοδοξα, πως εκενος που δοξζεται αγαπ εκενον που τον δοξζει. απ φιλαργυρα, πως εκενος που αγαπ τον πλοσιο, επειδ λαβε κτι απ’ αυτν. απ φιληδονα, πως εκενος που ικανοποιε απ λλον την κοιλι του την σαρκικ του επιθυμα. Η πρτη αιτα εναι αξιπαινη. η δετερη οτε αξιπαινη οτε αξιοκατηγρητη. οι υπλοιπες εναι εμπαθες. Αν μερικος τους μισες, και μερικος οτε τους αγαπς οτε τους μισες, και μερικος τους αγαπς μτρια εν λλους πρα πολ, απ’ αυτ την ανιστητα μθε τι εσαι μακρι απ την τλεια αγπη, η οποα διδσκει να αγαπσεις κθε νθρωπο εξσου. Απομακρνσου απ το κακ και πρξε το αγαθ(Ψαλμ. 33, 15). δηλαδ πολμησε τους εχθρος, για να περιορσεις τα πθη, κι πειτα πρσεχε να μη μεγαλσουν. Και πλι πολμησε για να αποκτσεις τις αρετς, κι πειτα πρσεχε για να τις φυλξεις. Αυτ το νημα χει και η φρση: «Να εργζεσαι και να φυλγεις» ( Γεν. 2, 15). Οι δαμονες, που μας πειρζουν κατ παραχρηση του Θεο, θερμανουν το επιθυμητικ μρος της ψυχς, ταρζουν το θυμικ, θολνουν το λογιστικ, προκαλον πνους στο σμα, αρπζουν τα πργματ μας. Οι δαμονες, μας πειρζουν αυτο οι διοι εξεγερουν εναντον μας εκενους που δεν φοβονται τον Κριο. Αυτο οι διοι μς πειρζουν, ταν χωριστομε απ τους ανθρπους, πως τον Κριο στην ρημο(Ματθ. 4, 3–10). Και μσω ανθρπων, ταν ζομε μαζ με τους ανθρπους, πως τον Κριο μσω των Φαρισαων. Εμες μως, ατενζοντας το πρτυπ μας, τον Κριο, θα τους αποκροσουμε και στις δο περιπτσεις. |
| ταν ο νους, θεωρντας πνευματικ και αληθιν, εκτοπσει λα τα κτσματα σαν να μην υπρχουν, ττε με τρπο ρρητο φαντζεται το ντως Ον πνω απ κθε νοερ ενργεια και νωση, ξεπερνντας απερως τα θεα απηχματα που με οποιοδποτε τρπο βλπει η θεωρα στα ντα. Και ττε ο νους γνεται ενοειδς , για να πω τσι, γνεται να, μνοντας φωνος με τρπο ανεπωτο· κι εναι γεμτος αγπη και χαρ, χι ββαια κοιν, αλλ αγπη και χαρ απ την ενργεια του Πνεματος, την τρυφ που ταιριζει στους Αγγλους. πως με καννα ολτελα τρπο, Κριε, δεν εναι δυνατ να εννοηθες κατ την ουσα απ καμα φση κτιστ, λογικ και νοερ, γενικς απ καμα γνση κτιστ, οτε ακμη και χερουβικ, αλλ εσαι πειρες φορς πειρα αντερος απ ποια γνση, τσι, Δσποτα, και τα ιδιματ Σου εναι τελεως πειρα και αριστα. Απ ανυπρβλητη φροντδα για μας, διταξες το νομοθτη της Παλαις Διαθκης Μωυσ να κηρττει τι επες πως εσαι ο Ων(Εξ. 3, 14). Αλλ κι τσι πλι, Εσ αψευδστατε και μοναδικ κρα αλθεια, επες για μερικος απ τους δικος Σου, τι εν φανερθηκες σ’ αυτος, μως το νομ Σου δεν το αποκλυψες(Γεν. 32, 29). Γιατ το νομ Σου υπερβανει ασυγκρτως κθε νομα(Φιλιπ. 2, 9), χι μνο σα εναι στη γη, αλλ και σα στα επουρνια. Εκενοι που εναι γεμτοι απ το φως Σου σε παριστνουν ως ουσα, αλλ χωρς το υποκεμενο. Πντως το επαν τσι για να σε εμφανσουν ως υπεροσιο και ως νηση ολτελα χωρς υποκεμενο, για να γνωριστες τσι φανερ τι εσαι πνω απ νηση και απ λα σα μπορον να γνωσθον πειρες φορς γνωστος και αντερος. Εσαι τελεως αντερος απ το χρνο, ντας ναρχος, αυτοζω και απραντος· ξεφεγεις εντελς κθε ννοια τπου, Συ ο πανταχο παρν και πνω απ το παν, επειδ εσαι λου του παντς ποιητς, και μνος, αν και περιχεις τις νοερς φσεις, εσαι τπος αδιβατος. Εσ υπερβανεις την ταχτητα του νου και προλαμβνεις τη σκψη του, γιατ εσαι πνω απ το παν και χρι που κρατς τα πντα, κατ τρπο ανεξερενητο. Και δεν υπκεισαι ββαια διλου στους ρους της φσεως. |
| Και λλοι απ αυτος ελεεινολγησαν τον εαυτ τους(Ησ. 6, 5)· λλοι θερησαν και χαρακτρισαν τον εαυτ τους χμα και στχτη(Γεν. 18, 27)· λλοι οτε να μιλσουν δεν μπρεσαν απ την υπερβολ της δξας εκενου που εδαν, και κατηγρησαν τον εαυτ τους ως ισχνφωνο και βραδγλωσσο(Εξ. 4, 10)· και λλοι λλα πλεστα και μακρια παθαν μακαρως. Γι’ αυτ ο θεσπσιος Δαβδ, επιθυμντας τη λαμπρτητα του κλλους του προσπου του Κυρου, αναφωνε θρηνητικ προς το Θε: «Πτε θα φτσω και θα παρουσιαστ εμπρς στο πρσωπο του Θεο μου;»(Ψαλμ. 41, 3). Και αλλο, θλοντας να δεξει την κατσταση της ψυχς που εδε το πρσωπο του Κυρου, λει: «Οι ευθες θα κατοικσουν μαζ με το πρσωπ Σου»(Ψαλμ. 139, 14). Θλοντας πλι με φρνηση να δεξει την ισχ που παρχει στην ψυχ το πρσωπο του Θεο ταν αυτ το θεωρε, λει: «Γρισες αλλο το πρσωπ Σου και ταρχθηκα»(Ψαλμ. 29, 8). Αν με την αποστροφ του θεου προσπου επρχεται ταραχ, ρα με την παρουσα Του και το κοταγμ Του ρχεται πνευματικ ειρνη στην ψυχ, που εναι τσο μεγλο δρο, στε κατατσσεται μετ τη θεα αγπη και τη χαρ στα χαρσματα καρπος του Αγου Πνεματος(Γαλ. 5, 22). Ακμη, ο Δαβδ δεχνει εκενους που ζουν με αγιτητα και οσιτητα, να πορεονται με το φως του προσπου του Κυρου, λγοντας: «Με το φως του προσπου Σου θα πορευθον και στο νομ Σου θα αναγαλλισουν λη την ημρα»(Ψαλμ. 88, 16–17)· εννοε την πνευματικ ημρα, κατ την οποα ο νοητς και ρρητος λιος στλνει στον εσωτερικ νθρωπο τις καθαρτατες και ζωοποις ακτνες Του και ανατλλει στο νου η ασθηση των υπερκοσμων, καθς υψνεται απ τη γη και μετατθεται στον ουραν λη η μνμη της ψυχς. Και ο νθρωπος χαρεται και σκιρτ και δκαια ψλλει μνους και ευφρανεται με αγαλλαση και τρψη και χαρ που δε λγονται και φαιδρνεται και λαμπρνεται με τη λαμπρτητα του προσπου του Κυρου. Γι’ αυτ αλλο ο Δαβδ ικετεει το Θε: «Μην αποστρψεις το πρσωπ Σου απ μνα και γνω πως αυτο που κατεβανουν στο λκκο»(Ψαλμ. 142, 7)· γιατ η αποστροφ του προσπου του Κυρου εναι αιτα σκτους, εν η στροφ του προσπου Του σ’ εμς εναι αιτα κθε νοερο φωτς, κι επομνως και χαρς πνευματικς. |
| ταν χει αποτυπωθε πνω στην ψυχ το φως του προσπου του Κυρου(Ψαλμ. 4, 7) τσι που αυτ να ομορφανει και να λαμπρνεται και να πλημμυρζει απ θεα ευφροσνη, ττε εναι πργματι καιρς σιγς. ταν η ψυχ βλπει να ξεσηκνονται εναντον της δικοι μρτυρες και να την κατηγορον για πργματα που δεν γνωρζει(Ψαλμ. 34, 11) και να τη βζουν σε ταραχ, ττε εναι πραγματικ καιρς να μιλ και μλιστα να αντιλγει. Το κορυφαιτατο και, για να πω τσι, το ακρτατο μλλον ψιστο καλ και αγαθ εναι ο Θες μεταξ λων των ντων και των νοουμνων. Απ λα τρα τα ορατ, με μεγλη απσταση, καλτερο ως προς τη φση εναι ο νθρωπος, και χωρς αμφιβολα αντερος ασγκριτα· με τη χρη δε, εναι υπρτερος και των Αγγλων. Καθς λοιπν ο θεωρητικς νους προσεγγζει τον υπρ ννοιαν Θε μσα απ τα πμπολλα ντα, τα μεταξ Θεο και ανθρπων, πλημμυρζει κπληξη, ταν δεν χει ακμη δοκιμσει φθονα τη φωτιστικ χρη· ταν μως τη γευθε μσα στην καρδι του με δραστικ πνευματικ δναμη, θα λεγα σγουρα τι ανεβανει στο ακρτατο καλ και αγαθ, το Θε, και εισρχεται σ’ Αυτν απ μι θεκτερη δωρε. Και βλπει με τρπο ενοειδ και ρχεται σε κπληξη, ζντας μσα στον υπρ νουν βυθ με σιωπ. Η κατσταση αυτ εναι πργματι η εγγηση, πως θα την ονμαζε κανες, του πρτου σαββατισμο, που τπος του εναι ο σαββατισμς του Θεο μετ τη δημιουργα του κσμου(Γεν. 2, 2–3). λλη ανπαυση, της οποας αψευδς παρδειγμα εναι ο σαββατισμς που αναμνει το λα του Θεο(Εβρ. 4, 9), μεγαλτερη και πιο διαφορετικ, απολαμβνει ολοφνερα ταν απ το Θε στραφε στον εαυτ του και γνωρσει τον εαυτ του ως εικνα του Πρωτοτπου και λα γενικς τα μεταξ Θεο και ανθρπου. Οπτε δεν διαβανει μνο στα πνω απ το νου και τη δινοια με τον πρποντα τρπο, μσα σε μια θαυμαστ κπληξη, αλλ γεμζει και απ πολ μεγλη χαρ και πνευματικ αγαλλαση και αστρφτει πραγματικ μσα σε σιωπ, απ τις θεοπτικς ελλμψεις και θεουργες που γνονται σ’ αυτν και που εναι αντερς του. Και εννεται τσι με τη Μονδα της θεας και υπερφυσικς θετητας, στο νομα του Ιησο Χριστο. |
| Μσα στους οχτ γενικτατους λογισμος της κακας περιχεται κθε λογισμς και απ αυτος γεννιονται λοι οι λογισμο, οπως γεννθηκε απ την ρα και τον Δα κθε βδελυρς θες των Ελλνων σμφωνα με τους μθους τους. λοι αυτο οι οχτ λογισμο ανεβανουν στην πρτα της καρδις του ανθρπου. Και ταν βρουν το νου αφλακτο, μπανουν με τη σειρ νας νας. Οποιοσδποτε λογισμς απ αυτος τους οχτ μπει εκε μσα, σρνει μαζ του και να κοπδι απ αισχρος λογισμος. Και τσι αφο σκοτσει το νου, προσκαλε το σμα και το παροτρνει να διαπρξει αισχρς πρξεις. ποιος λοιπν συντρβει την κεφαλ του φιδιο και με αντρρηση γεμτη θυμ το γρονθοκοπε με θυμωμνα λγια, αυτς απκρουσε τον πλεμο. Γιατ λινοντας το κεφλι του φιδιο(Γεν. 3, 15), ξφυγε πολλος πονηρος λογισμος και πονηρτατα ργα. Και ττε μνει συχη και ατραχη η δινοια, με το να δχεται ο Θες την εγργορσ της στους λογισμος. το δρο που της κνει γι’ αυτ ο Θες εναι γνση πς πρπει να νικ τους αντπαλους δαμονες και πς να νικ τους αντπαλους δαμονες και πς να καθαρζεται βαθμηδν η καρδι απ λογισμος που μολνουν τον εσωτερικ νθρωπο, πως λει ο Κριος Ιησος: “Απ την καρδι εξρχονται διαλογισμο πονηρο, πορνεες, μοιχεες. κι αυτ εναι που μολνουν τον νθρωπο”(Ματθ. 15, 19). τσι λοιπν μπορε η ψυχ με τη χρη του Κυρου να σταθε με τη δικ της ομορφι, την ωραιτητα και την ευθτητ της, πως εξαρχς κτσθηκε απ το Θε εξαιρετικ ωραα και ειλικρινς, καθς λει ο μγας δολος του Θεο Αντνιος: “ταν η ψυχ βρσκεται στη φυσικ νοερ της κατσταση – πως την πλασε ο Θες – ττε υπρχει αρετ”. Και πλι λει: “Το να εναι ειλικρινς η ψυχ, αυτ εναι η φυσικ πνευματικ κατστασ της, πως χει δημιουργηθε”. Και παρακτω λει: “Ας εμαστε καθαρο στη δινοι μας. Εγ πιστεω τι ταν αυτ απ παντο εναι καθαρ και στκεται στο κατ φση, μπορε να γνει διορατικ και να βλπει περισστερο και μακρτερα απ τους δαμονες, γιατ χει τον Κριο ο οποος της ανογει τα μτια”. Αυτ λει ο νδοξος Αντνιος, πως γρφει ο Αθανσιος στο βο του Μ. Αντωνου. |
| Μισοσε την αμαρτα και την αδικα, αλλ αγαποσε τους αμαρτωλος και τους δικους. Στθηκε δπλα στους αδνατους, τους ταπεινος, τους αδικημνους, τους απλος καθημερινος συνανθρπους του, που η υπεροψα και η αδικα των δυνατν συχν καταδυνστευε. «Επλσθη η γη αδικας» (Γεν.6:11), πως ο διος ο Θες διαπιστνοντας επε στο Νε, ταν ως μνο δκαιο παρτρυνε να κατασκευσει κιβωτ, για να σωθε αυτς και η οικογνει του απ τον επερχμενο κατακλυσμ. ρχεται τρα διαχρονικ η ερτηση του Θεο μας να μας προβληματσει. Λει με το στμα του προφτη Ησαα: «Τι υμες αδικετε τον λαν μου και το πρσωπον των πτωχν καταισχνετε;» (Ησ.3:15). Ο διος ο Θες θα ρθει δικαστς των αδικοντων, αυτν που ρπασαν και ερμωσαν την κοινωνα, για να θησαυρσουν οι διοι προσωπικ. Και, δυστυχς, εναι διαπιστωμνο, τι ταν οι δικοι αντιμετωπζονται απ τα θματ τους, εν μλιστα, πως συμβανει, οι αδικομενοι να εναι ασθενστεροι και πτωχτεροι, προσπαθον με φοβιστικς κραυγς και βρεις και συκοφαντες να πνξουν την αδναμη φων τους. Και δεν φθανει ως εκε η αδικα τους. Στα δικαστρια μισθνουν συνηγρους και παρουσιζουν ψευδομρτυρες, στε μαζ με την αδικα να προσψουν στα δυστυχ θματα τους και την αισχνη της συκοφαντας. τσι με το νμο η αδικα, η πλεονεξα και η αλαζονεα θριαμβεουν. Η φων μως του Θεο απ τον ουραν ρχεται δριμτερη: «Γιατ αδικετε τον λαν μου»; Οι επβουλοι των λαν, οι τραννοι εσωτερικο η εξωτερικο, αυτο που σμερα τους καταπιζουν και τους οδηγον σε οικονομικ κρση, με σκοπ να τους υποδουλσουν, δεν πρκειται να ξεφγουν απ το βλμμα του Δκαιου Κριτ. Μπορε να πσχει για τις ανομες του ο λας του Θεο, αλλ και οι δυνστες, οι αδικοντες δεν εναι καλτεροι. Αυτο πρτοι δδαξαν την ανομα και με τη δναμη του πλοτου τους επβαλαν τις απψεις τους. Η καταπεση και η αδικα τους θα εναι η ταφπετρ τους. Η τελικ κρση, ο τελικς λεγχος, η τελικ εκδκηση ανκει σ’ Εμνα, λει ο Κριος: «Εμο κρσις (Ρωμ.ιβ:19). Ο δικος νθρωπος, πως και κθε νας που αισθνεται νοχος, εν δεν ζητσει συγχρηση ταλαιπωρεται απ τη συνεδησ του και επ πλον απ το γογγυσμ και την αγανκτηση του αδικημνου. |
| Λοιπν, θα σωπσομε, αφο δεν χομε ργα; Αυτ εναι χειρτερο. Ο Απστολος συμβουλεει: «Μλλον να ελγχετε· γιατ σα γνονται κρυφ,εναι ντροπ και να τα λμε»(Εφ. 5, 11–12). τσι θα σωπσω γι’ αυτ το θμα, θα αρχσω μως να μιλ για τις αξιοθαμαστες αρετς. Γιατ η σκοτειν καρδι μου δοκιμζει ηδον απ τη μνμη και τη γλυκτητ τους. Και απ’ αυτ λησμον την κατστασ μου και δεν με μλλει για την καταδκη που με περιμνει απ το να λω και να μην πρττω. Η εγκρτεια λοιπν και η σωφροσνη χουν την δια δναμη και εναι διπλς, πως επαμε· αλλ τρα θα πομε για τα τελειτερα. Εκενος λοιπν που με τη χρη του Θεο χει τη μεγλη πστη και τον αγν και θεο φβο και θελσει πειτα να χει την εγκρτεια και τη σωφροσνη, οφελει να κυριαρχε στον εαυτ του εντελς, και εσωτερικ και εξωτερικ, και να εναι σαν νεκρς στο σμα και στην ψυχ προς αυτν τον κσμο και τους ανθρπους, λγοντας για λα στο λογισμ του: «Ποιος εμαι εγ; Και τι εμαι στην πραγματικτητα, παρ να σχαμα; Η αρχ μου εναι απ το χμα(Γεν. 3, 19), το τλος μου στη σαπλα, και το ενδιμεσο εναι γεμτο απ κθε θραστητα και κτι περισστερο. Τι εναι η ζω μου; Και πση εναι; Μα ρα, και στερα, ο θνατος. Τι με μλλει για τοτο εκενο; που να εναι, πεθανω· γιατ ο Χριστς κανονζει τη ζω και το θνατο. Εγ γιατ μεριμν και φιλονεικ μταια; Λγο ψωμ χρειζομαι, το παραπνω τι το θλω; Αν χω αυτ το λγο, περιττεει κθε μριμνα. “Αν δεν το χω, σως μεριμνσω μνο γι’ αυτ, απ ατλεια της γνσες μου, αν και ο Θες εναι εκενος που προνοε.» λη λοιπν η μριμνα του ανθρπου ας στρφεται στη φλαξη των αισθσεων και των λογισμν, για να μην πιστψει κνει τποτε που δεν εναι κατ το θλημα του Θεο. Να ετοιμζει επσης τον εαυτ του για να υπομενει σα ευχριστα δυσρεστα του προξενον οι δαμονες οι νθρωποι, στε μτε απ αυτ, μτε απ εκενα να ταραχθε να δοκιμσει λογη χαρ και υπερηφνεια, λπη και απελπισα, και να μη δχεται καννα θρασ λογισμ, μχρις του ρθει ο Κριος. Σ’ Αυτν ανκει η δξα στους αινες. Αμν. |
| Και σο Εκενος μακροθυμε, τσο εγ καταφρον, ο ταλαπωρος, και γνομαι πιο ανασθητος κι απ τις ψυχες πτρες. Δεν απελπζομαι μως, αλλ αναγνωρζω τη φιλανθρωπα Σου Κριε. Οτε μετνοια χω, μα οτε και δκρυα. Γι’ αυτ, Σωτρα μου σε ικετεω, να με επιστρψεις πριν το τλος μου και να μου δσεις μετνοια για να λυτρωθ απ την κλαση. Κριε, Θε μου, μη με εγκαταλεψεις. Δεν εμαι τποτε εμπρς Σου, αλλ λος βουτηγμνος στην αμαρτα, και που ραγε θα μπορσω να βρω συνασθηση των πολλν μου αμαρτιν; Γιατ κι αυτ μονχα, το να μην κνω το καλ, μου προξενε μεγλη καταδκη. Για μνα κανε ο Θες τον ουραν και τη γη, για μνα τα τσσερα στοιχεα και εκενα που γνονται απ’ αυτ, πως λει ο Θεολγος Γρηγριος. Τα υπλοιπα δε θα τα πω, γιατ δεν εμαι ξιος να λω τποτε, λγω του πλθους των αμαρτιν μου. Γιατ, ποιος μπορε, ακμη κι αν αξιθηκε να χει αγγελικ νου, να κατανοσει τις ευεργεσες που χει κνει σε μνα ο Θες; Και να με την αμετανοησα μου θα ξεπσω απ’ λες αυτς ο θλιος». τσι, ταν αυτ μελετ κανες, ρχεται στερα απ κποιον καιρ στην Τρτη γνση, και λει πντοτε με θρνους: Η τρτη θεωρα «Αλομονο, τι αγωνα χει η ψυχ ταν χωρζεται απ το σμα! Αλομονο, πσα δκρυα χνει ττε και κανες δεν υπρχει να την ελεσει! Στρφει τα μτια προς τους αγγλους, αλλ οι ικεσες της μνουν χωρς αποτλεσμα. Απλνει τα χρια προς τους ανθρπους, αλλ κανες δεν την βοηθε. Θρην και οδρομαι ταν συλλογιστ το θνατο και αντικρσω την κατ’ εικνα Θεο πλασμνη ωραιτητα του ανθρπου να κετεται στους τφους, μορφη, δοξη, χωρς κλλος. Τι παρδοξο! Πς γινε αυτ το σχετικ μ’ εμς μυστριο; Πς παραδοθκαμε στη φθορ; Πς μπκαμε στο ζυγ του θαντου; Πργματι, αυτ γινε με πρσταξη Θεο, πως λει η Γραφ(Γεν. 3,19). Αχ, τι θα κνω ττε ο πανθλιος στην ρα του θαντου, ταν οι δαμονες θα περικυκλσουν την θλια ψυχ μου και θα κρατον στα χρια τους γραμμνα τα κακ που πραξα, συνειδητ και ασυνεδητα, με το λγο, με το ργο, με τη δινοια, και θα ζητον λγο για λα αυτ; Αλλ, αλομονο, και χωρς λλη αμαρτα, θα καταδικαστ βαρι για τις εντολς που δεν πραξα, και δικαιολογημνα. |
| πως δηλαδ, κατ τον Παλο, κανες δεν μπορε να πει Κριο τον Ιησο, παρ μνο με την χρη του Αγου Πνεματος(ΑΚορ. 12, 3), τσι μτε νας δεν μπορε να συγκεντρσει το νοητικ της ψυχς του προς την ενοειδ δξα και μεγαλοπρπεια της τριαδικς Μονδος και να προσατενσει σΑυτ, παρ με τη δναμη και την ενργεια και τη χρη της Τριδος, με την απρριψη των αισθητν που υποππτουν στις αισθσεις αλλ και των νοητν που θεωρονται στη Γραφ και στα αισθητ, και την εγκατλειψη των γηνων. Γιατ τσι ββαια με το φως Σου, Κριε, θα δομε φως(Ψαλμ. 35, 10), δηλαδ με την ενιαα λλαμψ Σου θα δομε Εσνα, το Θε, που φωτζεις τις καρδις μας και το νου. Και οπωσδποτε αφο θεωρσομε, θα μθομε «τα σα εκ των σων», για να μη δικαιοται να καυχηθε καννας τι πτυχε κτι μνος του. Γι’ αυτ μλιστα κι εκενος που ονομαζταν πρωττερα βραμ, που σημανει τον περτη, ταν φυγε απ την πατρδα του μλις κουσε τη φων του Θεο, κι εγκατλειψε λα πως διατχθηκε και μετανστευσε σε γη που ρει μλι και γλα, μετονομζεται Αβραμ, δηλαδ «πατρας πολλν εθνν». τσι και ο νους που γινε ξιος να λγεται «περτης» επειδ απ τα αισθητ και την ασθηση και λο τον κσμο, με τη δναμη και την ενργεια της τρισυπστατης Θετητας, μετθεσε τον εαυτ του προς την ενοειδ λλαμψη και θεωρα και ενατνιση της Αγας Τριδος, και αυτς γνεται πατρας και πηγ «πολλν εθνν», δηλαδ κποιων μεγλων και πολλν ανκφραστων και μυστικν εννοιν, και αποκαλπτονται και γεννιονται μσα του εξασια πργματα, με τα οποα, σαν πατρας με τα παιδι του, χαρεται και τρπεται και αγλλεται και εναι γεμτος με την εν Χριστ ειρνη. Αβραμ ονομστηκε »περτης»(Γεν 14, 13) επειδ προερχταν απ χρα πρα απ τον ποταμ Ευφρτη, τον οποο »πρασε» ‘οταν μετανστευσε στη γη Χαναν. Η λξη αυτ μεταφρζει την εβραικ λξη »ιβρ», η οποα εξελληνστηκε σε »εβραος». Η ταπενωση και η θεωρα Θαυμαστ τα ργα Σου, Κριε, και διαπιστνοντς τα η ψυχ μου εξσταται. Η αιτα της υψσεως του νου γνεται πολ μεγλη αφορμ για ταπενωση, κι εκενο που υψνει απερως την ψυχ, αυτ το διο την ταπειννει υπερβολικ. |
|
|
