| Πρτος πλησιζει στον πατρα του ο Ρουβμ, γονατζει και ακουμπει με το πρσωπο την κρη του κρεβατιο. ταν ο Ρουβμ, αυτς που εχε διαπρξει βδλυγμα, αμαρτνοντας με την παλλακδα του διου του πατρα του. – Ρουβμ εσ, πρωττοκ μου! – κουνντας με δυσκολα τα ξερ του χελη, του απευθνεται ο Ιακβ. – Δναμ μου και απαρχ του ανδρισμο μου, υπροχε σε αξα κι υπροχε σε δναμη, ξεχειλζεις σαν τα νερ. Δε θα υπερισχσεις, γιατ στο κρεβτι του πατρα σου ανβηκες, και μλυνες το στρμα μου... (Γεν. 49: 3-4). Ο Ρουβμ ταραγμνος σηκνεται και απομακρνεται. Η τχη των απογνων του χει προκαθοριστε. «δη, ο Μωυσς στην ευλογα του στη φυλ του Ρουβμ (Δευτ. 33: 6) της εχεται μνο να μην εξαφανιστε… Στο επμενο διστημα μια απ τις πρτες φυλς που εξαφανζεται απ την ιστορα εναι αυτ του Ρουβμ» . Στη συνχεια, στο νεκροκρβατο του Ιακβ πλησιζουν ο Συμεν και ο Λευ. Μαζ παιζαν, ταν ταν παιδι, μαζ εκδικονταν την ατιμωμνη μικρτερη αδελφ τους. Τρα, την ημρα της τελευταας συνομιλας με τον πατρα, τον πλησασαν πλι μαζ. Μαζ γοντισαν μπροστ του. – Ο Συμεν και ο Λευ εναι αδρφια, – τους λει ο Ιακβ με φων που σα-σα που ακογεται, – ργανα του κακο τα ξφη τους. Ας μην πει η ψυχ μου στη συνωμοσα τους… Καταραμνος ο θυμς τους, γιατ ταν βαιος και η οργ τους, γιατ ταν βναυση. Θα τους διαμοιρσω μσα στον Ιακβ, θα τους διασκορπσω μσα στον Ισραλ (Γεν. 49, 5-7). Εννοεται πως αυτ επαληθετηκε αργτερα. πως σχολιζει το παραπνω απσπασμα ο Α. Λοπουχν, «Η προφητεα εκπληρθηκε με ακρβεια και στις δο φυλς, αν και χι με τον διο τρπο. Με την πιο σκληρ εκδοχ στη φυλ του Συμεν. Η φυλ του Συμεν πολ γργορα συρρικνθηκε μσα στη διρκεια των 40 χρνων περιπλνησης στην ρημο… Στη Χαναν δεν της δθηκε αποκλειστικς κλρος, αλλ ο κλρος ταν εντς των ορων της φυλς του Ιοδα (Ναυ. 19: 1, 9). Η ασημανττητ της στην δημσια ζω γνεται προφανς δη απ το γεγονς τι στην ευλογα του Μωυσ (Δευτ. 33) δεν μνημονεεται καθλου. |
| Αυτ λοιπν τσι εναι. θα γνει λγος τρα για μι θεωρα των νω Τξεων, πς εναι εννα τγματα κατ τον Μγα Διονσιο και πως βλπομε σε λες τις Γραφς. χουν τα εννα τγματα ονματα, ανλογα με την φση και την ενργει τους. Λγονται ασματοι γιατ εναι υλοι, νοερο γιατ εναι νες, και στρατις(Λουκ. 2, 13) γιατ εναι πνεματα που υπηρετον(Εβρ. 1, 14) τον Βασιλα των πντων. χουν επσης και λλα ονματα που εναι ταυτχρονα κοιν και ειδικ, δηλαδ λγονται Δυνμεις(Εφ. 1, 21· Α Πτρ. 3, 22) και γγελοι(Ματθ. 1, 20κ.α.). Δυνμεις εναι το νομα ενς απ τα ουρνια τγματα, κατ την ενργεια μως και τα εννα τγματα λγονται Δυνμεις, γιατ χουν τη δναμη να εκτελον λα τα θεα θελματα. γγελοι πλι εναι η ειδικ ονομασα του ενς τγματος που εναι πρτο πνω απ εμς και νατο απ το φοβερ θρνο του Θεο, κατ την ενργεια μως λγονται γγελοι λοι, γιατ αναγγλουν τις θεες προσταγς στους ανθρπους. πως και στο βιβλο του Ιβ, ο Σολομν λει τι «ρθε λλος γγελος»(Ιβ 1, 16–19), δεν ταν μως γιος γγελος, αλλ, πως λει ο Χρυσστομος, ονομστηκε τσι επειδ μνο αυτς σθηκε και ρθε να αναγγελει τα συμβντα. Αλλ και τον Κριο η Παλαι Διαθκη τον ονομζει σε διφορα σημεα γγελο.Λει, για παρδειγμα, τι ο Αβραμ φιλοξνησε Αγγλους(Γεν. 18, 1–5), και ταν ο Κριος προτο σαρκωθε· πως λει ο Δαμασκηνς προς τη Θεοτκο: «Ο Αβραμ στη σκην του αντκρυσε, Θεοτκε, το σχετικ με σνα μυστριο. Υποδχθηκε δηλαδ τον Υι σου πριν σαρκωθε κλπ.». Επσης ο διος ταν σαν γγελος μαζ με τους τρεις νους μσα στην κμινο(Δαν. 3, 25). Ο Κριος λγεται γγελος κατ την ενργεια, πως τον ονομζει ο προφτης Ησαας “γγελο της μεγλης βουλς”(Ησ. 9, 6), και πως επε ο διος ο Κριος, τι «σα κουσα απ τον Πατρα μου, αυτ θα σας αναγγελω»(Ιω. 8, 26). Σ’ Αυτν ανκει η δξα στους αινες. Αμν . Λγος ξ (14ος) Ο λγος τοτος που το ξι στοιχεο συνοδεει, την αληθ απθεια χει ως μνο θμα. γιναν δεκατσσερα τα κεφλαια τρα και σε μορφ συνοπτικ, με του Χριστο τη χρη. Τρα λοιπν ευλγησε την ανγνωση, πτερ. |
| Εναι ελογο να αναφερθομε στην αρχ της Επιστολς προς Εφεσους, που ο Παλος μας λει τι ο Θες «ξελξατο μς ν ατ πρ καταβολς κσμου εναι μς γους κα μμους κατενπιον ατο, ν γπ προορσας μς ες υοθεσαν δι ησο Χριστο ες ατν, κατ τν εδοκαν το θελματος ατο… ν κα κληρθημεν προορισθντες κατ πρθεσιν το τ πντα νεργοντος κατ τν βουλν το θελματος ατο» (Εφ. 1:4–5, 11). (Απδοση στη δημοτικ: Μας εξλεξε σμφωνα με την εκλογν, που μας κανε δια του Ιησο Χριστο, πριν ακμη δημιουργηθ ο κσμος, προς τον σκοπν να εμεθα ημες γιοι και ανεπληπτοι ενπιν του. Εν τη αγπη του δε προρισεν ημς ν " αποκτσωμεν την υιοθεσαν και να γνωμεν τκνα του κατ χριν δια μσου του Ιησο Χριστο, σμφωνα με την αγαθν του διθεσιν και το γιν του θλημα). Εδ αναδεται η ιδα δια μ’ αυτ που προρχεται στο εξεταζμενο χωρο απ την Επιστολ προς Ρωμαους, τι οι πιστεσαντες εις τον Χριστν εναι αυτο τους οποους ο Θες εκ των προτρων προρισε για την υιοθτηση. Πς να καταλβουμε τι σημανει να εμαστε «σμμορφοι τς εκνος το Υο Ατο»; Ορισμνοι ερμηνευτς διαβλπουν εδ την παραπομπ στη βιβλικ αφγηση της πλσης του ανθρπου κατ την εικνα του Θεο (Γεν. 1:27) και στο δδαγμα του Παλου για τον Χριστ ως την «εικνα του αρατου Θεο» (Β Κορ. 4:4 και Κολ. 1:15). λλοι [iv] το παραλληλζουν με το δδαγμα του Παλου για τον Χριστ ως επουρνιο νθρωπο και ως νο Αδμ, καθς σοι πστεψαν σ’ Αυτν θα φορσουν την εικνα Αυτο, εν παλαιτερα φοροσαν την εικνα του χοκο Αδμ (Α Κορ. 15:49). Το ρμα «εκλεσεν» μας παραπμπει στην δια την αρχ της Επιστολς προς Ρωμαους, που ο Παλος επικαλε τον εαυτ του ως «κλητ Απστολο» και τους παραλπτες του μηνματς τους ως «κλητος του Ιησο Χριστο» και ως «κλητος Αγους» (Ρωμ. 1:1–7). Η λειτουργα της θεας κλσης μπορε να διασαφηνιστε απ τις περιπτσεις των κλσεων για διακονα των αρχντων και προφητν του λαο του Ισραλ, ειδικτερα του Μωυσ, (Εξ. 3:1–4:16), του Σαμουλ (Α Βασ. |
| πως και η θεολογικ γλσσα του Μεγλου Γρηγορου λει φανερ: «Ο νθρωπος εναι ζωνταν παρξη που κυβερνιται εδ και μετατθεται αλλο· τλος του μυστηρου αυτο εναι η θωσ του με τη στροφ του προς το Θε». Και ο θεος Μξιμος: «Η νοητ μορφ της θεας Γραφς μεταμορφνει τους γνωστικος με τη σοφα και τους οδηγε στη θωση καθς, με τη μεταμρφωση μσα τους του λγου, αυτο αντανακλον με ακλυπτο πρσωπο τη λαμπρτητα του Κυρου(Β Κορ. 3, 18)». Ο θεωρητικς βος λοιπν χει ανγκη απ αυτ τα τρα, πως προεπα· πστη, μετοχ του Πνεματος και γνση της σοφας, με τη δναμη του Ιησο Χριστο του Κυρου μας. Ο θεωρητικς βος, με τη βοθεια του ζωοποιο Πνεματος, γεμζει μυστικ το θεωρ απ πολλ και αξιοθαμαστα νοητ θεματα. χι ββαια την δια στιγμ, οτε λα μαζ, αλλ με τον καιρ και μετ απ μακρ ζω φιλοσοφας, επσης και με κποια τξη και σαν κλιμακωτ. Και λλοτε θα τον κουγες να λει, καθς θεωρε μσα στην περσσεια της ησυχας και τη φυγ απ λα, πλην του Θεο: «Εγ θα εμαι στη μνωση σπου να φγω»(Ψαλμ. 140, 10). λλοτε πλι, για τη στροφ προς τη γνση των ντων, να λει: «Πσο μεγαλειδη εναι τα ργα Σου, Κριε· λα με σοφα τα δημιοργησες»!(Ψαλμ. 103, 24). Και: «Η οσμ των ενδυμτων Σου εναι σαν οσμ αγρο γεμτου, Κριε, που Εσ ευλγησες»(Γεν. 27, 27). Κποτε, κνοντας τον νθρωπο να βλπει υψηλτερα και οδηγντας τον να υψνεται σε νοητς αναβσεις, τον παρακινε να λει προς το Θε: «Θα τρξω πσω απ την οσμ των μρων Σου»(σμα 1, 4) και: «Θα σε δοξσω, Θε μου, Βασιλι μου, και θα ευλογσω το νομ Σου στον αινα και στον αινα του αινος. Εναι μγας ο Κριος και πολυδξαστος και η μεγαλοσνη Του δεν χει πρας»(Ψαλμ. 144, 1 και 3) και: «Η γνση Σου εναι σε μνα θαυμαστ, υψηλ· δεν μπορ να την υπομενω»(Ψαλμ. 138, 6). Σε λλες περιπτσεις, καθς οι θεατς υψνονται στην υπεροσια ραση, τους κνει να υμνον λγοντας: «Συ Κριε, εσαι ψιστος στον αινα και το νομ Σου μνημονεεται απ γενε σε γενε· χεις αποδειχθε ασγκριτα αντερος απ κθε λλο νομιζμενο θε»(Ψαλμ. |
| 3, 23–24), για να μην κνουν βουλευτριο και εργαστριο της κακας τον θεκ εκενο χρο; Και ρα δεν πρεπε να υποστον αμσως και το θνατο του σματος οι παραβτες; Ο Κριος μως δειξε μακροθυμα. Την απφαση του θαντου της ψυχς την βαλε στο δρμο της εκτελσεως η παρβαση, σμφωνα με τη δικαιοσνη του Δημιουργο· αφο δηλαδ τον εγκατλειψαν οι πρωτπλαστοι, τους φησε δχως να τους εξαναγκσει, γιατ τους εχε κνει αυτεξοσιους. Η απφαση λοιπν εκενη ανακοινθηκε φιλνθρωπα απ το Θε εκ των προτρων(Γν. 2, 17), για τους λγους που αναπτξαμε. Ανστειλε μως και ανβαλε ττε την απφαση του σωματικο θαντου· και ταν τελικ τη γνωστοποησε, απ βθος σοφας και υπερβολ φιλανθρωπας, επιφλαξε την πραγματοποησ της για το μλλον. Γιατ δεν επε στον Αδμ «επστρεψε στη γη», αλλ «εσαι γη και στη γη θα επιστρψεις»(Γεν. 3, 19). Απ’ αυτ βγανει για κενους που ακονε με σνεση, τι ο Θες δε δημιοργησε θνατο(Σ. Σολ. 1, 13) οτε ψυχς, οτε σματος. Γιατ οτε πρωττερα επε προστακτικ «πεθνετε ταν φτε», αλλ επε «θα πεθνετε ταν φτε»· οτε τρα επε, «επστρεψε στη γη», αλλ «θα επιστρψεις», προαναγγλλοντας και αφνοντας και μη εμποδζοντας, με δικαιοσνη, εκενο που θα γινταν. μελλε λοιπν να συμβε στους προπτορες εκενους ο θνατος, πως περιμνει κι εμς που ζομε ακμη. Θνητ γινε το σμα μας. Κι αυτ εναι, για να πω τσι, νας μακρς θνατος, μλλον μριοι θνατοι, που διαδχεται ο νας τον λλον, μχρις του τελικ φτσομε στον να και τελευταο και μακραωνα θνατο. Γινμαστε δηλαδ μσα στη φθορ, κι εν γινμαστε, φθειρμαστε, μχρις του πψομε και να γινμαστε και να φθειρμαστε. Και δεν εμαστε πργματι ποτ οι διοι, κι ας φαινμαστε τι εμαστε διοι σ’ εκενους που δεν προσχουν. πως η φωτι, ταν αρπξει να λεπτ καλμι απ την κρη, εναι διαφορετικ τη μι φορ και την λλη κι χει μτρο της διρκεις της το μκος του καλαμιο, τσι κι εμες, που μοια μεταβαλλμαστε, χομε μτρο ο καθνας το διστημα του βου του. Για να μην αγνοομε ολτελα την υπερβολ της φιλανθρωπας και το βθος της σοφας του Θεο, θα πομε για ποιους λγους, εν ανβαλε το τλος του θαντου, παρτεινε ακμη χι λγο τη ζω του ανθρπου. |
| 4. Τοτ δ λγουσιν, τε πρτον ες μην νιος χθη, δρκοντα κοιμωμν περιπεπλεγμνον φανναι περ τ πρσωπον, [] γυν δ’ μφυλος οσα το Σπαρτκου, μαντικ δ κα κτοχος τος περ τν Δινυσον ργιασμος, φραζε τ σημεον εναι μεγλης κα φοβερς περ ατν ες τυχς τλος σομνης δυνμεως κα ττε συνν ατ κα συνφευγε. IX, 1. Κα πρτον μν τος κ Καπης λθντας σμενοι, κα πολλν πλων πιλαβμενοι πολεμιστριων, σμενοι τατα μετελμβανον, ποψαντες ς τιμα κα βρβαρα τ τν μονομχων. 2. πειτα Κλωδου στρατηγο μετ τρισχιλων πεμφθντος κ μης κα πολιορκοντος ατος ν ρει μαν χοντι χαλεπν κα στενν κθοδον, ν Κλδιος φρορει, τ δ’ λλα κρημνος ποτμους κα λισσδας, μπελον δ πολλν γραν πιπολς πεφυκυαν, τεμνον τν κλημτων τ χρσιμα, κα συμπλκοντες ξ ατν κλιμακδας ετνους κα βαθεας, στ’ νωθεν νηρτημνας παρ τ κρημνδες πτεσθαι τν πιπεδων, κατβαινον σφαλς δι’ ατν πλν νς. 3. Οτος δ τν πλων νεκα μενας, πε κατβησαν φει κτω τ πλα, κα βαλν παντα τελευταος πεσζετο κα ατς. Τατ’ γνουν ο ωμαοι δι κα περιελθντες ατος ξπληξαν τ αφνιδ, κα φυγς γενομνης λαβον τ στρατπεδον. 4. Κα προσεγνοντο πολλο τν ατθι βοτρων κα ποιμνων ατος, πλκται κα ποδκεις νδρες, ν τος μν πλιζον, τος δ προδρμοις κα ψιλος χρντο… 7 . ν μν Σπρτακος δη μγας κα φοβερς, φρνει δ τ εκτα, κα μ προσδοκν περβαλσθαι τν ωμαων δναμιν, γεν π τς λπεις τν στρατν, ομενος δεν περβαλντας ατς π τ οκεα χωρεν, τος μν ες Θρκην, τος δ’ ες Γαλαταν. 8. Ο δ πλθει τ’ ντες σχυρο κα μγα φρονοντες, οχ πκουον, λλ’ πρθουν πιπορευμενοι τν ταλαν… Χ, 1. Ταθ’ βουλ πυθομνη, τος μν πτους πρς ργν κλευσεν συχαν γειν, Κρσσον δ το πολμου στρατηγν ελετο, κα πολλο δι δξαν ατ κα φιλαν συνεστρτευον τν πιφανν… 6. δ Σπρτακος πεξεχρει δι Λευκανας πρς τν θλασσαν. ν δ τ πορθμ λστρσι Κιλσσαις περιτυχν, ρμησεν ψασθαι Σικελας κα δισχιλους νδρας μβαλν ες τν νσον αθις κζωπυρσαι τν δουλικν κε πλεμον, οπω πολν χρνον πεσβηκτα κα μικρν πλιν πεκκαυμτων δεμενον. |
| Αφο ο Θες εναι αγπη, εκενος που χει την αγπη, χει το Θε μσα του. Εν ταν απουσιζει η αγπη, δεν χομε καμι ωφλεια, οτε μπορομε να πομε τι αγαπομε το Θε. Γιατ λει η Γραφ: «Αν κανες πει τι αγαπ το Θε και μισε τον αδελφ του, εναι ψετης»(ΑΙω. 4, 20). Και πλι λει: «Κανες δεν εδε ποτ το Θε(Ιω. 1, 18). Αν μως αγαπμε ο νας τον λλον, ο Θες μνει μσα μας και αισθανμαστε τλεια την αγπη Του μσα μας»(ΑΙω. 4, 12). Απ αυτ φανεται τι η αγπη περιχει λα τα αγαθ και βρσκεται στην κορυφ λων σα λει η Αγα Γραφ. Και δεν υπρχει εδος αρετς, με την οποα ο νθρωπος φιλινεται και εννεται με το Θε, που δεν εξαρτται απ την αγπη και δεν περιλαμβνεται μσα σ’ αυτν για να το συγκρατε και να το φυλει με τρπο ανκφραστο. ταν δεχμαστε τους αδελφος που μας επισκπτονται, να μην το θεωρομε σαν ενχληση και διακοπ της ησυχας, για να μη ξεπσομε απ το νμο της αγπης· οτε να τους φιλοξενομε σαν να τους κνομε χρη, αλλ μλλον να τους φιλοξενομε σαν να δεχμαστε εμες χρη και σαν να εμαστε υποχρεωμνοι γι1 αυτ, παρακαλντας τους με χαρ, πως μας δωσε παρδειγμα ο πατριρχης Αβραμ. Γι’ αυτ και ο Θεολγος διδσκει λγοντας: «Παιδι μου, ας μην αγαπομε με τα λγια, μτε με τη γλσσα, αλλ μπρακτα και αληθιν. Και απ αυτ θα γνωρσομε τι εσαστε παιδι της αλθειας»(ΑΙω. 3, 18–19). Ο πατριρχης Αβραμ, χοντας ως ργο τη φιλοξενα, καθταν μπροστ στη σκην του και προσκαλοσε σους περνοσαν και στρωνε σε λους το τραπζι, σε ασεβες και βαρβρους, χωρς να κνει δικριση. Γι’ αυτ και γινε ξιος για το θαυμαστ εκενο συμπσιο, να φιλοξενσει αγγλους και τον Κριο των λων(Γεν. 18, 1–8). Κι εμες λοιπν, με μεγλη επιμλεια και προθυμα ας φροντζομε για τη φιλοξενα, για να υποδεχθομε χι μνον αγγλους, αλλ και το Θε. Γιατ λει ο Κριος: «Αφο κνατε το καλ σ’ ναν απ αυτος τους ελχιστους, το κνατε σ’ εμνα»(Ματθ, 25, 40). Καλ λοιπν εναι να ευεργετομε λους, και μλιστα εκενους που δεν μπορον να μας το ανταποδσουν. |
| Στην πλαστ φση του ανθρπου, ο οποος δημιουργθηκε κατ " εικνα και καθ " ομοωσιν του Θεο Πλστη, εναι θεμελιωμνη η δυναττητα χι μνο να δχεται την Θεα αποκλυψη αλλ και η δυναττητα κποιας ΥΠΟΨΙΑΣ για την εικνα της Θεας παρξης. Ωστσο αυτ η υποψα, πως δειξε η πανιστορικ εμπειρα δεν οδηγε στην αληθιν κατανηση του Θεου μυστικο και γι " αυτ παραμνει εντελς απαρατητο ο Θες ο διος να ανοιχτε στον νθρωπο, να του αποκαλψει, σε προσβσιμα για αυτν ρια, την εικνα της παρξης Του. Πιο πνω εχε αναφερθε η σειρ των διαδοχικν γεγοντων της καινοδιαθηκικς αποκλυψης, η οποα, δεν πρπει να ξεχνμε, εχε προαναγγελθε απ την αποκλυψη παλαιοδιαθηκικ. ταν εμες, οι χριστιανο, βυθιζμαστε σε παρατρηση δεδομνων βιβλικς αποκλυψης, ακμα και απ τα πρτα κεφλαια του βιβλου της Γνεσης ακομε το γνωστ για τον πολυυπστατο Θε. “ Μετ επε ο Θες: «Ας φτιξουμε τον νθρωπο σμφωνα με την εικνα τη δικ μας και την ομοωση ”. Και ακμα: “ιδο ο Αδμ γινε πλον σαν νας απ ημς” (Γεν.1:26; 3:22). Στους ψαλμος και προφτες βλπουμε τι η Παλαι Διαθκη ξερε και για τον Λγο του Θεο και για το Πνεμα του Θεο (“τ λγ το Κυρου ο ορανο στερεθησαν κα τ πνεματι το στματος ατο πσα δναμις ατν” (Ψαλμ.32.6 και λλα), αλλ την επγνωση του Λγου του Θεο και του Πνεματος του Θεο χι ως ενργειες αλλ ως υποστσεις, ως Πρσωπα-Υποκεμενα δεν τη βρσκουμε εκε. Η παλαιοδιαθηκικ ανθρωπτητα αβοθητα χτυπιταν στο πλασιο του μονοθεσμο, που κατανοονταν χι με την ννοια του χριστιανικο μονοθεσμο, αλλ με την ννοια μη χριστιανικο ενοθεσμο (δηλαδ του ενυπστατου Θεο). Μπως με την επγνωση της κλειστς ολοκλρωσης του ενοθεσμο εξηγεται η υπερβολικ κλση των παλαιοδιαθηκικν Εβραων στον ειδωλολατρικ πολυθεσμ; Αλλ καθς για αυτ δεσμεονταν απαγορευτικ απ το Νμο και τους Προφτες, φυσικ, με αγωνα περμεναν τον Μεσσα – Εμμανουλ της επαγγελας να τους αποκαλψει λη την αλθεια για τον Θε (Ιω.4.25). |
| Τ διο κνουν κα τ νοσοκομεα κα ο ατρο γι τς σωματικς σθνειες. ταν ο ατρο κνουν χειρουργικς πεμβσεις στος νθρπους, κανες δν μπορε ν σχυρισθ τι δν χουν γπη. λλ ο νθρωποι νταποκρνονται διαφορετικ σ ατν τν γπη τς κκλησας λλοι τν πιθυμον κα λλοι χι. λιος ποστλλει τς κτνες του σ λη τν κτση, λλοι μως φωτζονται κα λλοι καγονται, κα ατ ξαρτται π τν φση ατν πο δχονται τς λιακς κτνες. τσι, κκλησα γαπ λα τ βαπτισθντα παιδι της κα λους τος νθρπους πο εναι δημιουργματα το Θεο, μικρος κα μεγλους, γμους κα γγμους, Κληρικος, Μοναχος κα Λακος, πιστμονες κα μ, ρχοντες κα ρχομνους, τεροφλους κα μοφυλοφλους, κα σκε τν φιλνθρωπη γπη της, ρκε, ββαια, ν τ θλουν κα ο διοι κα ν ζον πραγματικ στν κκλησα. 3. Θεολογα τς κκλησας γι τν Γμο πορρει π τν γα Γραφ, τν διδασκαλα τν Πατρων τς κκλησας κα τν διταξη το Μυστηρου το Γμου. Στ βιβλο τς Γενσεως γρφεται: «Κα ποησεν Θες τν νθρωπον, κατ’ εκνα Θεο ποησεν ατν, ρσεν κα θλυ ποησεν ατος. Κα ελγησεν ατος λγων αξνεσθε κα πληθνεσθε κα πληρσατε τν γν κα κατακυριεσατε ατν κα ρχετε τν χθων τς θαλσσης κα τν πετεινν το ορανο κα πντων τν κτηνν κα πσης τς γς κα πντων τν ρπετν τν ρπντων π τς γς» (Γεν., 1, 2728). Ατ σημανει τι « δυαδικτητα τν δο φσεων κα συμπληρωματικτητ τους δν ποτελον κοινωνικς πινοσεις, λλ παρχονται π τν Θε» « ερτητα τς νωσης νδρα κα γυνακας παραπμπει στν σχση το Χριστο κα τς κκλησας» « χριστιανικς Γμος δν εναι πλ συμφωνα συμβωσης, λλ ερ Μυστριο, δι το ποου νδρας κα γυνακα λαμβνουν τν Χρη το Θεο γι ν προχωρσουν πρς τν θωσ τους» « πατρας κα μητρα εναι συστατικ στοιχεα τς παιδικς κα τς νλικης ζως». λη θεολογα το Γμου φανεται καθαρ στν κολουθα το Μυστηρου το Γμου, στ τελομενα κα τς εχς. Σ’ ατ τ Μυστριο νωση νδρς κα γυναικς ερολογεται ν Χριστ ησο, μ τς παρατητες προποθσεις. |
| Η ουσα του ββαια ταν δεκτικ κακας κι ο διος εχε τιμηθε με αυτεξουσιτητα, για να υποτσσεται θεληματικ και να προσκολλται στην αναη πηγ της Αγαθτητας κι τσι να γνει μτοχος της αληθινς ζως. Επειδ μως με τη θλησ του δθηκε στην κακα, στερεται την αληθιν ζω, διωγμνος δκαια απ αυτν, απ την οποα αυτς πρτος φυγε. Και γινε πνεμα νεκρ, χι κατ την ουσα (γιατ δεν υπρχει ουσα νεκρτητας), αλλ γιατ απβαλε την αληθιν ζω. Αυτς λοιπν, καθς δεν αισθνεται κρο απ την ορμ προς την κακα και προσθτει κακα πνω στην κακα αθλιτατα, κνει τον εαυτ του νεκροποι πνεμα και σπεδει να οδηγε και τον νθρωπο σε συμμετοχ της νεκρσες του. Ο διβολος, ο μεστης και πρξενος της νεκρσεως, χρησιμοποησε παλι, στον Παρδεισο του Θεο(Γεν.3, 1), το φδι που εναι σκολι (κινεται ελικοειδς), επειδ κι ο διος εναι σκολις στους τρπους και αφνταστα δλιος. χι πς γινε αυτς φδι –κτι ττοιο μνο κατ φαντασα μπορε να κνει, δστασε μως ττε να το δοκιμσει απ φβο να μη γνει αντιληπτς. Αλλ, μη χοντας εμπιστοσνη στη φανερ συνντηση, προτμησε τη δλια, μσω του φιδιο, με την οποα πστευε τι θα μενει γνωστος. θελε, εμφανιζμενος σαν φλος, να εισηγηθε ,τι εχθρικτερο, και με την παρδοξη προσλαλι –παρδοξη, γιατ το αισθητ φδι δεν ταν λογικ, οτε μιλοσε ως ττε–, να αιφνιδισει την Εα που θα τον κουγε, και να την πρει ολτελα με το μρος του και να την κνει υποχερι του με τα τεχνσματ του. Κι τσι να τη μθει αμσως να υποτσσεται στα χειρτερα και να γνει δολη σ’ εκενα, στα οποα της λαχε επξια να βασιλεει, γιατ μνη αυτ απ’ λα τα ντα που χουν ασθηση χει τιμηθε με λγο κι χει πλαστε απ το χρι του Θεο κατ’ εικνα Του. Παραχρησε μως και ο Θες, για να δει ο νθρωπος τη συμβουλ που του δωσε το χειρτερο –πσο χειρτερο δεν εναι το φδι απ τον νθρωπο;– και να εννοσει καθαρ τι δεν εναι καθλου ωφλιμη. Να θεωρσει ττε τελεως ανξι του την υποταγ στο φανερ χειρτερο και να φυλξει την πστη του στον Κτστη, τηρντας την εντολ Του. |
|
|
