| Ο Λωτ χωρστηκε απ τον Αβραμ και σκεφτταν να απολασει περισστερη ελευθερα, να κατχει καλτερα μρη, αλλ αντ’ αυτο πιστηκε αιχμλωτος «Ο Λωτ δεν επωφελθηκε καθλου με την επιλογ καλτερης τοποθεσας… – μας νουθετε ο γιος Ιωννης ο Χρυσστομος. Να που χωρστηκε απ τον πατριρχη και σκεφτταν να απολασει περισστερη ελευθερα, να αποκτσει καλτερα μρη, να ζσει πολ πλοσια και ξαφνικ γινε αιχμλωτος, στεγος, τσι στε να γνωρζεις τι κακ εναι η διαφωνα και τι καλ η συγκατβαση και πως καλτερα να μην κυνηγς τα πιο πολλ, αλλ να προτιμς την ταπενωση…Πσες φορς καλτερο θα ταν για κενον να ζει μαζ με τον πατριρχη και να υπομνει τα πντα, αν δεν τερματιζταν η αμοιβαα συμφωνα, παρ που χωρστηκε απ αυτν και επλεξε τα καλτερα μρη για τον εαυτ του, και αμσως να εκτεθε σε ττοιους κινδνους και να πσει κτω απ’τον ζυγ των ξνων»(3). Η Σωτηρα Αφο μαθε για την ατυχα του αιχμαλτου, ο Αβραμ δεν δειξε χαιρεκακα να πει τι ο Λωτ φταει για την ατυχα του. Φυσικ, δεν μποροσε καν να το σκεφτε αυτ! «ταν ο Αβραμ κουσε τι αιχμαλωτστηκε ο συγγενς του (ο Λωτ), εξπλισε τριακσιους δεκαοχτ απ τους υπηρτες του, που εχαν γεννηθε στο σπτι του και καταδωξε τους τσσερις βασιλιδες μχρι τη Δαν. Τη νχτα, χρισε τους ντρες του σε μικρς ομδες, επιτθηκε στους εχθρος και τους κατατρπωσε. Τους καταδωξε ως τη Χοβ, βρεια της Δαμασκο, και πρε πσω λα του τα λφυρα και φερε πσω και τον συγγεν του τον Λωτ και λα του τα υπρχοντα, μαζ με τις γυνακες και τους λλους αιχμαλτους» (Γεν: 14:14-15). Αυτ λοιπν εναι η ιστορα! Ο Αβραμ, ο οποος πλησαζε τα ογδντα, μζεψε βιαστικ μια μικρ ομδα απ τους ντρες του, μαζ του ταν και οι Χαναναοι φλοι του Ανρ, Εσκλ και Μαμβρ, οι οποοι επσης ταν φανερ με το μρος του. Και αυτς ο μικρς στρατς, χοντας κνει μια γργορη πορεα μχρι τον βορρ κοντ στη Δαμασκ, κανε μια τολμηρ νυχτεριν επθεση στους εχθρος που δη εχαν χαλαρσει, και τρα λοι οι αιχμλωτοι εναι ελεθεροι! |
| Μς διηγονται πολλ, γι τ γκρμισμα τν εκκλησιν, τς διξεις, τς εκτελσεις τν πατριωτν, ακμη κα γι τς συμφορς πο βρκαν σους λληνες κομμουνιστς πρωτοσττησαν στ γκρμισμα τν ναν. Πς ν χωρσεις αλθεια, 50 χρνια πνου κα δακρων σ μα ρα; Μ τος δημογροντες το χωριο γνεται σσκεψη γι τ πο θ τελεσθε η Ανσταση. Στν γιο Γεργιο στ κντρο το χωριο, πο εναι πι βολικ γι τος γερονττερους αλλ η εκκλησα εναι κατεστραμνη, στν Αγα Παρασκευ πο εναι μακρτερα αλλ ο νας σζεται σ καλτερη κατσταση. Μ τν καιρ ν εναι βροχερς, επιλγεται η 2η περπτωση.(Μα πανμορφη πετρκτιστη εκκλησα, ξακουστ προσκνημα στ Δρπολη κα παλιτερα αλλ κα τρα πο στ μνμη τς Αγας, συγκεντρνει χιλιδες κσμου.) Κνουμε μα μικρ βλτα στ χωρι. Στος τοχους μισοσβησμνα τ συνθματα το καθεσττος, «Lavdi Marxismit- Leninizmit» (Δξα στν Μαρξισμ Λενινισμ), εν νας δσκαλος μς δεχνει τ αναγνωστικ πο διαβζαν τ ελληνπουλα: «Κμμα μνα μου γλυκι σ αγαπ κα μ αγαπς! Θ γεν τι θς εσ, Κμμα μνα μου χρυσ!». Τραγικ απομεινρια μις ζοφερς εποχς πο στοιχεινει ακμη τος κατοκους. Τ ρεμα κομμνο στ χωρι, μς ενημερνουν τι χουν 2-3 ρες τν ημρα! Οι κτοικοι μαλνουν ποις θ μς πρει σπτι του. Δυσκολευμαστε ν τος πεσουμε τι δν μπορομε ν φμε πρν τ Θεα Λειτουργα. Μετ απ σντομη ξεκοραση ξεκινμε στς 10 τ βρδυ κουβαλντας κα λα τ απαρατητα γι τ Θεα Λειτουργα, καθς στ χωρι δν υπρχε απολτως τποτα. Η συγκνησ μας εχε κορυφωθε. Εμασταν ανμεσα στ αδλφια μας κα θ ζοσαμε τν πρτη ελεθερη Ανσταση μετ απ 25 χρνια. Η κοραση κα ο κακοτρχαλος δρμος λγο μς νοιαζαν. Σχεδν λο τ χωρι ακολουθοσε μσα στ σκοτδι, μ αυτοσχδια φαναρκια, δημιουργντας μι φωτειν ανθρπινη αλυσδα, να θαμα φαντασμαγορικ μσα στ σκοτειν κμπο τς Δρπολης. Σ 25 λεπτ φτσαμε στ Να τς Αγας Παρασκευς. λοι φορον τ γιορτιν τους . νας ηλικιωμνος, ψλτης στ νιτα του βοηθει στ αναλγιο. |
| 7, 10). Γι’ αυτ και ο Κριος μακαρζει σα εναι αντθετα στα καλ του κσμου, λγοντας: «Μακριοι οι «πτωχο τω πνεματι», γιατ δικ τους εναι η βασιλεα των ουρανν»(Ματθ. 5, 3). Γιατ, λγοντας «μακριοι οι πτωχο», πρσθεσε «τω πνεματι»; Για να δεξει τι μακαρζει και αποδχεται τη μετριοφροσνη της ψυχς. Και γιατ δεν επε «μακριοι οι πτωχο το πνεμα» –αφο και τσι θα δηλωνταν η μετριοφροσνη–, αλλ επε «μακριοι οι πτωχο τω πνεματι»; για να μς δεξει τι και η σωματικ φτχεια εναι ξια μακαρισμο και προξενε την ουρνια βασιλεα, αλλ ταν ασκεται απ ταπενωση της ψυχς και εναι ενωμνη μαζ της και ξεκιν απ αυτν. Μακαρζοντας δηλαδ τους «πτωχος τω πνεματι», υπδειξε με θαυμαστ τρπο, ποιο εναι σαν να λμε ρζα, η οποα προξενε τη φτχεια που παρατηρεται στους Αγους, τι δηλαδ εναι το πνεμα τους. Αφο δηλαδ αυτ εγκολπωθε τη χρη του ευαγγελικο κηργματος, αναβλζει απ μσα του πηγ φτχειας που ποτζει λο το πρσωπο της γης(Γεν. 2, 6) μας, δηλαδ τον εξωτερικ νθρωπο, και τον κνει παρδεισο αρετν. Αυτο του εδους η φτχεια μακαρζεται απ το Θε. Δνοντας λοιπν ο Κριος στους ανθρπους αυτν το συνοπτικ λγο, κατ τον Προφτη(Ησ. 10, 23), δειξε την αιτα της θεληματικς και πολμορφης φτχειας, και αφο την δειξε και τη μακρισε, περιλαβε σ’ αυτν τα αποτελσματ της που εναι πολλ, μιλντας με λγα λγια για λα. Μπορε δηλαδ να εναι κανες ακτμων, λιτοδαιτος, εγκρατς και μλιστα θεληματικ, αλλ για να δοξζεται απ τους ανθρπους. Αυτς λοιπν δεν εναι «πτωχς τω πνεματι». Γιατ η υποκρισα γεννιται απ την οηση, και η οηση εναι αντθετη της «πτχειας εν πνεματι». Εν εκενος που χει το πνεμα του συντετριμμνο, μετρημνο και ταπειν, εναι αδνατο να μη χαρεται και στην εξωτερικ του φτχεια και ταπενωση· και τοτο γιατ θεωρε τον εαυτ του ανξιο για τη δξα, την καλοπραση, την αφθονα και λα αυτ. Και αυτς εναι ο φτωχς που μακαρζεται απ το Θε, ποιος δηλαδ νομζει ανξιο τον εαυτ του γι’ αυτ τα αγαθ. |
| ταν λοιπν φροντζομε για τη σρκα, να ικανοποιομε τις επιθυμες της(Ρωμ. 13, 14), ττε εναι κακ το πθος κι η φιληδονα γνεται αρχ σαρκικν παθν και αρρστια της ψυχς. στε στις περιπτσεις αυτς, πρτος δοκιμζει το πθος ο νους. Κι επειδ απ τη δινοια αρχικ ξεκινον τα πονηρ πθη, γι’ αυτ λει ο Κριος τι «απ την καρδι βγανουν οι κακο λογισμο, κι αυτο εναι που μολνουν τον νθρωπο»(Ματθ. 15, 19). Αλλ και ο Νμος της Παλαις Διαθκης λει: «Πρσεχε στον εαυτ σου, μην τυχν κνεις κρυφ στην καρδι σου αμαρτωλ λογισμ»(Δευτ. 15, 9). Αυτς που πρτος διατθεται εμπαθς εναι ββαια ο νους, αλλ κι αυτς αφο αρχικ συλλξει μσω των αισθσεων τη φαντασα των αισθητν σωμτων, ττε τα μεταχειρζεται με εμπθεια. Κυρως δε με τα μτια, τα οποα πρτα μπορον και απ μακρι να τραβξουν το μολυσμ, παρασρεται ο νους στην κακ χρση. Σαφς απδειξη γι’ αυτ εναι η προμτωρ Εα· εδε πρτα τι το απαγορευμνο δνδρο εναι ωραο και ευχριστο στην ραση, και ττε συγκατατθηκε μσα στην καρδι της και πρε κι φαγε απ τον καρπ του(Γεν. 3, 6). Ορθ λοιπν επαμε τι η ττα εμπρς στα κλλη των σωμτων προηγεται και εναι προομιο των αισχρν παθν. Γι’ αυτ και αποτελε πατρικ παργγελμα, να μην περιεργζεται κανες το κλλος των ξνων σωμτων(Σ. Σειρ. 9, 8) και να μη ναρκισσεεται με το δικ του. Πριν λοιπν γνει εμπαθς η δινοια, αν και υπρχουν εκ φσεως τα πθη στα παιδι, δε συνεργον ωστσο στην αμαρτα· εναι μνο για τη συντρηση της φσεως. Γι’ αυτ και δεν εναι ττε πονηρ. Αλλ επειδ τα σαρκικ πθη χουν την αρχ τους απ τον εμπαθ νου, απ αυτν πρπει να αρχσει και η θεραπεα. Σε περπτωση πυρκας, αν εκενος που θλει να τη σβσει, πει να περιορσει τη φλγα απ επνω, δεν πετυχανει τποτε· αν μως τραβξει απ κτω τα υλικ που τροφοδοτον τη φωτι, αυτ αμσως μαρανεται. Το διο συμβανει και με τα πορνικ πθη. Αν δεν αποξηρνεις απ μσα την πηγ των λογισμν με την προσευχ και την ταπενωση, αλλ αγωνζεσαι εναντον τους μνο με τη νηστεα και την κακοπθεια, ματαιοπονες. |
| Μοιζει κπως αντθετο το να κρβεις τους θεος στα Σκιμα απ το να βζεις εδωλο σε μρος κρυφ· το πρτο εναι αξιπαινο εν το δετερο αξιοκατηγρητο, γιατ λει η Γραφ: «Καταραμνος ποιος βζει εδωλο σε μρος κρυφ»(Δευτ. 27, 15). Γιατ δεν εναι διο το να κρψει κανες εντελς με το να το βλει σε κρυφ μρος. Εκενο που κατακρβεται στη γη και δεν φανεται πλον, με τον καιρ εξαλεφεται απ την μνμη. Εκενο μως που βαλε κανες σε κρυφ μρος, δεν φανεται απ τους λλους· εκενος μως που το τοποθτησε εκε, το βλπει συνεχς και τσι ανακαινζει τη μνμη του, κατχοντς το λαθραα. τσι κθε αισχρ σκψη, ταν σχηματζεται στο νου, εναι κρυφ γαλμα. και εναι ντροπ να προβλλει κανες αυτς τις σκψεις. Εναι λοιπν επικνδυνο το να βλει κανες εδωλο σε κρυφ μρος, πιο επικνδυνο μως εναι το να ακολουθε και να αναζητε τις μορφς που χουν εξαφανιστε πλον, επειδ η δινοια εκολα κλνει προς το πθος που χει αποβληθε και γεμζει την πλστιγγα των ηδονν μχρι να γερει ως το δαφος. Γιατ η συνθεια της αρετς εναι ευασθητη, ταλαντεεται υπερβολικ, και αν αμεληθε γρνει προς τα αντθετα. Αυτ η Γραφ το δηλνει με σμβολο ταν λει: «Η γη στην οποα πηγανετε, μετακινεται, και σ’ αυτ μετακινονται λαο και θνη»(Β σδρα 9, 11). Δηλαδ, μλις εκενος που χει τη συνθεια της αρετς κινηθε προς τα αντθετα, μετακινθηκε μαζ και η αρετ,επειδ εναι γη που μετακινεται. Γι’ αυτ πρπει ευθς απ την αρχ να μην επιτρπομε να μπουν στη δινοια οι φαντασες των βλαβερν λογισμν, οτε να επιτρπομε στη δινοια να κατεβανει στην Αγυπτο, γιατ απ εκε καταντ στους Ασσυρους(Ιερ. 49, 19· 50, 2–3). Επειδ αν η δινοια κατβει στο σκοτδι των ακθαρτων λογισμν –αυτ σημανει Αγυπτος–, ττε δι της βας και χωρς να θλει σρνεται απ τα πθη να δουλψει σ’ αυτ. Γι’ αυτ και ο Νομοθτης, θλοντας να απαγορεσει στην ηδον να μπανει κρυφ μσα μας, παραγγλλει συμβολικ να συντρβομε το κεφλι του φιδιο, επειδ και το φδι πληγνει τη φτρνα(Γεν. |
| Τι κερδζομε στη ζω μας απ την ματαιοπονα για τα υλικ; Κθε κπος του ανθρπου δεν πηγανει στο στμα του(Εκκλ. 6, 7) καθς λει ο Εκκλησιαστς; Τροφς και σκεπσματα, κατ τον Απστολο, εναι αρκετ(ΑΤιμ. 6, 8) για την συντρηση της ταλαπωρης σρκας. Γιατ λοιπν κνομε ργα χωρς τλος και κοπιζομε στον αρα(Εκκλ. 5, 15), πως λει ο Σολομν και εξαιτας της φροντδας για τα γινα εμποδζομε την ψυχ απ την απλαυση των θεων αγαθν και περιποιομαστε και περιθλπομε τη σρκα παραπνω απ σο πρπει; Μαυτ τον τρπο την τρφομε και την κνομε εχθρ που μας πολεμ απ πολ κοντ, στε χι μνο αμφβολη γι’ αυτν να μην εναι η μχη, αλλ και να αγωνζεται ρωμαλα και απ πλεονεκτικ θση κατ της ψυχς και να αποβλπει σε τιμς και στεφνια. Ποια εναι η ανγκη του σματος, στε με την πρφασ της επεκτενομε την επιθυμα χωρς τλος; Πντως τποτε λλο, απ ψωμ και νερ. στερα οι πηγς δεν δνουν φθονο το νερ, και το ψωμ δεν μπορε κανες εκολα να το προμηθευτε ταν χει χρια; Και μπορομε να χομε ττοια εργασα, που να εκπληρνεται η ανγκη του σματος με λγο καθλου περισπασμ. Αλλ μπως το νδυμα χει μεγλη φροντδα; Οτε αυτ, αν δεν αποβλπομε στη μωρα του συρμο, αλλ μνο στην ανγκη. Ποι αραχνοφαντα ενδματα, ποια λιν βαμμνα με πορφρα μεταξωτ φρεσε ο πρτος νθρωπος; Δεν τους ντυσε με δρματα ο Δημιουργς και δωσε εντολ να τρφονται με χρτα(Γεν. 3, 21); Αυτ τα ρια θεσε ο Δημιουργς για την ανγκη του σματος και τσι διταξε και εμπδισε απ την αρχ την σημεριν αχρειτητα του ανθρπου. Πντως δε λω τι και τρα θα μας θρψει ταν εμαστε ευσεβες, Αυτς που τρφει τα πουλι του ουρανο, και τι θα μας ντσει Εκενος που τα νθη του αγρο περιβλλει με τση δξα(Ματθ. 6, 25–30). Γιατ δεν εναι δυνατ να πεσω εκενους που χουν πολ απομακρυνθε απ μια ττοια πστη. μως ποιος δεν θα δσει τα αναγκαα σ’ εκενον που ζει ενρετη ζω, και μλιστα και θα τον παρακαλσει να τα πρει; ταν νθρωποι βρβαροι, οι Βαβυλνιοι που κατλαβαν με πλεμο την Ιερουσαλμ, σεβστηκαν την αρετ του Ιερεμα(Ιερ. |
| Εναι αδνατο να μη δοκιμζει λπη εκενος που παιδαγωγεται με πειρασμος. Αλλ στερα γεμζουν με μεγλη χαρ και γλυκ δκρυα και θεα νοματα οι νθρωποι αυτο που καλλιργησαν τον πνο και τη θλψη μσα στην καρδι τους. Ο Ισακ θελε να ευλογσει τον Ησα, και ο Ησα σπευδε να λβει την ευλογα· μως και οι δο απτυχαν(Γεν. 27). Επειδ ο Θες ελεε, ευλογε και χρει με το Πνεμα, χι εκενον που θλομε εμες, αλλ εκενον που Αυτς προρισε, πριν τον πλσει ακμη, στο να Τον υπηρετσει. Ας μη θορυβηθομε, μτε να φθονσομε ταν δομε αδελφος ελεεινος και ασμαντους τι πρκοψαν στην αρετ. χεις εξλλου ακοσει και τον Κριο που λει: «Δσε τπο σ’ αυτν για να καθσει σε αντερη θση»(Λουκ. 14,10). Εγ θαυμζω μλλον το Δικαστ, που κρνει με τσο σοφ και μυστηριδη τρπο: εκενον τον ελχιστο και τελευταο να τον κνει πρτο και προπορευμενο, κι εμς που εμαστε πρτοι στην σκηση χρονικ, να μας αναδεικνει τελευταους. Ο καθνας μας, ας κανονσομε τη ζω μας ανλογα με ,τι μας χρισε ο Κριος(Α Κορ. 7, 17), αν ββαια ζομε και βαδζομε με την καθοδγηση του Πνεματος(Γαλ. 5, 25), πως λει η Γραφ. Μη συμφωνσεις ποτ με τον υποτακτικ σου, ταν σου λει: «Δσε μου διορα να δοκιμσω αυτ εκενο το πργμα και τσι να επιτχω την αρετ.» Εκενος που λει τσι, εναι φανερ τι κνει το δικ του θλημα και παραβανει τους καννες της ριστης υποταγς. Οι συμφορς του σματος και της ψυχς, καθς θα δεις, με τον καιρ και με τη θεα συγκατνευση θα εξαφανιστον, αν και χουν μεγαλσει. Το λεος μως του Χριστο καθλου δε θα μειωθε. Γιατ λει η Γραφ: «το λεος του Κυρου εκτενεται απ τον αινα τοτον ως τον μλλοντα αινα για σους τον φοβονται»(Ψαλμ. 102, 17). 3 4. Τα βασιλικ ταμεα θα γεμσουν χρυσ· και οι νες των πραγματικν μοναχν θα γεμσουν απ τη γνση του Θεο. Μερικς φορς ο δσκαλος εκτθεται σε ατιμα με το να υποφρει πειρασμος για χρη εκενων που ωφελθηκαν πνευματικ. «Εμες, λει ο Απστολος, εμαστε τιμοι, η ασθνει μας σαν αγκθι μας ταπειννει· εν εσες γνατε νδοξοι και ισχυρο με τη χρη του Χριστο»(Α Κορ. 4, 10). |
| ταν πολιτευμαστε τσι σμφωνα με την προσευχ, θα δεχτομε σαν ρτο επιοσιο και ζωοποι για διατροφ των ψυχν μας και διατρηση της ευεξας των αγαθν που μας δωρθηκαν, τον Λγο που επε: «Εγ εμαι ο ρτος που κατβηκε απ τον ουραν και δνει ζω στον κσμο»(Ιω. 6, 33)ζ. Αυτς γνεται τα πντα για μας που τρεφμαστε απ Αυτν μσω της σοφας και της αρετς, ανλογα με τη δεκτικτητα καθενς, και σωματνεται με ποικλους τρπους δι μσου καθενς απ τους σωζομνους, με τρπο που ο διος γνωρζει. Αυτ λα θα τα δεχτομε, εν ακμη εμαστε στον παρντα κσμο, σμφωνα με την ννοια του ρητο της προσευχς που λει: «τον ρτον ημν τον επιοσιον δος ημν σμερον». Με το «σμερον» νομζω τι εννοε την παροσα ζω, πως θα μποροσε κανες να εννοσει σαφστερα το σημεο αυτ της προσευχς και να πει: «τον ρτο μας, που απ την αρχ ετομασες για την αθανασα της φσεως, δσε μας σμερα, που βρισκμαστε στην παροσα ζω της θνηττητας, για να νικσει τον θνατο της αμαρτας η τροφ του ρτου της ζως και της επιγνσεως», στην οποα δεν επτρεψε στον νθρωπο να συμμετσχει η παρβαση της θεκς εντολς(Γεν. 3, 22–24). Γιατ αν εχε χορτσει με αυτ τη θεκ τροφ, δεν θα κυριευταν απ το θνατο της αμαρτας. (Εκενος μως που παρακαλε να λβει αυτν τον ρτο τον επιοσιο, δεν δχεται οπωσδποτε λο τον ρτο πως εναι, αλλ ανλογα με τη δεκτικτητ του. Γιατ ο ρτος της ζως, ως φιλνθρωπος, δνει σ’ λους σους ζητον, χι μως σ’ λους το διο, αλλ σ’ εκενους που χουν κνει μεγλα ργα, περισστερο, εν στους καττερους απ’ αυτος, λιγτερο. Στον καθνα λοιπν σο μπορε να δεχτε η κατσταση του νου του.) Σ’ αυτ την ερμηνεα του χωρου αυτο με οδγησε ο διος ο Σωτρας, ο οποος διατζει ρητς τους μαθητς Του να μη φροντζουν διλου για αισθητ τροφ, λγοντας: «μη μεριμντε για τη ζω σας, τι θα φτε και τι θα πιετε, οτε για το σμα σας, τι θα ντυθετε. λα αυτ τα επιζητον τα θνη του κσμου. Να ζηττε πρτα απ’ λα τη βασιλεα του Θεο και τη δικαιοσνη Του, κι λα αυτ θα ακολουθσουν»(Ματθ. 6, 25. 31–32). |
| Τα εξς τσσερα εναι, πως λνε, που μεταβλλουν την κρση του σματος και τσι προκαλον στο νου λογισμος, ετε εμπαθες ετε απαθες: οι γγελοι, οι δαμονες, το κλμα και η δαιτα. Και οι γγελοι, λνε, τη μεταβλλουν με το λγο, οι δαμονες με την επαφ, το κλμα με τις καιρικς αλλαγς, και η δαιτα με τις ποιτητες των φαγητν, την αξηση και την ελττωσ τους. Εκτς απ αυτ, η κρση του σματος δχεται αλλοισεις μσω της μνμης, της ακος και της ορσεως, που πρτα παθανει η ψυχ απ τα λυπηρ χαροποι που τη βρσκουν. και πσχοντας απ αυτ η ψυχ, μεταβλλει την κρση του σματος, και τσι προκαλε στο νου λογισμος. Θνατος κυρως εναι ο χωρισμς απ το Θε, και κεντρ του θαντου εναι η αμαρτα(Α Κορ. 15, 56). Αυτ το κεντρ αφο δχθηκε ο Αδμ, εξορστηκε απ το δνδρο της ζως, απ τον παρδεισο και απ το Θε(Γεν. 3), και ρθε σαν επακλουθο κατ’ ανγκην ο θνατος του σματος. Ζω πλι κυρως εναι Εκενος που επε: «Εγ εμαι η ζω»(Ιω. 11, 25). Αυτς με τη νκρωσ Του επανφερε το νεκρωμνο νθρωπο στη ζω. Εκενος που συγγρφει λγους, το κνει για τον εαυτ του προς ωφλεια των λλων, και για τα δο, προς βλβη μερικν για επδειξη απ κποια ανγκη. «Τπος χλης» εναι η πρακτικ αρετ. «δωρ αναπασεως»(Ψαλμ. 22, 2), η γνση των δημιουργημτων. «Σκι θαντου» εναι η ανθρπινη ζω. Αν λοιπν κανες εναι μαζ με το Θε και ο Θες εναι μαζ Του, αυτς μπορε να πει με βεβαιτητα: «Αν βαδσω και μσα στη σκι του θαντου, δε θα φοβηθ το κακ, γιατ Εσ εσαι μαζ μου»(Ψαλμ. 22, 4). Ο καθαρς νους βλπει ορθ τα πργματα. Το γυμνασμνο λογικ φρνει μπροστ του εκενα που εδε. Η καθαρ ακο τα δχεται. Εκενος που στερεται αυτ τα τρα, κατηγορε αυτν που διδσκει ορθ. Μαζ με το Θε που βρσκεται εκενος που γνωρζει την Αγα Τριδα και τη δημιουργα Της και την πρνοια, και που το παθητικ μρος της ψυχς το κανε απαθς. Η «ρβδος», λνε, σημανει την κρση του Θεο, και η «βακτηρα» την πρνοι Του. Εκενος λοιπν που απκτησε την γνση αυτν των δο, μπορε να λει: «Η ρβδος σου και η βακτηρα σου, αυτς με παρηγρησαν»(Ψαλμ. 22, 4). |
| . Σββατο, εναι η απθεια της λογικς ψυχς, η οποα μσω της πρακτικς αρετς απρριψε ολτελα τα στγματα της αμαρτας. . Σββατα, εναι η ελευθερα της λογικς ψυχς, η οποα χει αποθσει και αυτν ακμη την φυσικ ενργεια της αισθσεως μσω της πνευματικς θεωρας της φσεως. . Σββατα σαββτων εναι η πνευματικ ηρεμα της λογικς ψυχς, η οποα απσπασε το νου και απ αυτος ακμη τους πιο θεους λγους των ντων και τον βθισε ολοκληρωτικ στο Θε μνο κατ ερωτικ κσταση, και τον κανε ολτελα αμετακνητο απ το Θε με την μυστικ θεολογα. , Περιτομ εναι η αποβολ απ την ψυχ της εμπαθος διαθσεως προς τα δημιουργματα. . Περιτομ περιτομς, εναι η τλεια αποβολ και αφαρεση απ την ψυχ και αυτν των φυσικν κινσεων προς τα δημιουργματα. . Θρος της λογικς ψυχς εναι η κατ γνση συγκντρωση και επγνωση των πιο πνευματικν λγων περ της αρετς και της φσεως των ντων. Θρος θρους, εναι η απρσιτη σ’ λους κατανηση του Θεο, η οποα πραγματοποιεται στο νου μετ τη μυστικ θεωρα των νοητν με τρπο που ξεπερν τη γνση. Αυτ τη μυστικ θεωρα προσφρει πως πρπει αυτς που εξ αφορμς των ορατν και αορτων δημιουργημτων δοξζει ξια το Δημιουργ. Υπρχε και λλο θρος πνευματικτερο, που αναφρεται πως εναι του Θεο, και λλη πιο μυστικ περιτομ και λλο πιο κρυφ σββατο, κατ το οποο ο Θες “σαββατζει” απ τα ργα του, δηλ. αναπαεται. και αυτ σμφωνα με τους λγους: “Ο θερισμς εναι πολς, αλλ οι εργτες λγοι”(Ματθ. 9,37), και: “Πνευματικ περιτομ της καρδις”(Ρωμ. 2,29), και “Ευλγησε ο Θες την βδομη ημρα και την αγασε, επειδ σ’ αυτν αναπαθηκε χοντας ολοκληρσει λα τα ργα Του, τα οποα εχε αρχσει ο Θες να δημιουργε”(Γεν. 2,3). . Θρος Θεο εναι η αινια παραμον και εγκατσταση λων των αξων πλησον Του μετ το τλος των αινων. . Πνευματικ περιτομ της καρδις(Ρωμ. 2,29) εναι η τλεια αφαρεση των φυσικν ενεργειν των αισθσεων και του νου σχετικ με τα αισθητ και τα νοητ. Αυτ γνεται με την παρουσα του Πνεματος, που κατ τρπο μεσο μεταμορφνει προς το θεκτερο ολικ και το σμα και την ψυχ. |
|
|
