| Και ββαια δεν φυγε στην ησυχα σαν κποιος εμπαθς ο απαθστατος, μη γνοιτο· αλλ επειδ δεν θελε να χωριστε απ τη θεωρα του Θεο και να στερηθε ποτ τη γλυκτητα της ησυχας. λλοι πλι, εν ταν απαθες, φυγαν απ ταπεινοφροσνη στις βαθτερες ερμους, απ φβο της συγχσεως, πως ο Μγας Σισης, ο οποος, ταν τον κλεσε ο μαθητς του να πνε σε πιο αναπαυτικ τπο, δεν πεσθηκε, αλλ επε: «που δεν εναι νθρωποι, εκε να πμε». Κι μως εχε φτσει σε τση απθεια, στε γινε αιχμλωτος της αγπης του Θεο, και απ την αγπη αυτ δεν αισθανταν τα σωματικ και δε γνριζε αν φαγε χι. και γενικ λοι κοβαν τα θελματ τους μσα σε βαθι ησυχα, και τσι μερικο, σαν μαθητς, εκλχθηκαν απ τον διδσκαλ τους να διδσκουν λλους και να δχονται την εξομολγηση των λογισμν των λλων και να χουν εξουσα επνω σε λλους, ετε ως αρχιερες, ετε ως ηγομενοι, αφο δχθηκαν με νοερ ασθηση την σφραγδα απ το γιο Πνεμα μσω της επιφοιτσες Του, πως οι γιοι Απστολοι(Πρξ. 2,3), και πριν απ αυτος ο Ααρν(ξ. 28,1), ο Μελχισεδκ(Γεν. 14, 18· Εβρ. 7) και λλοι. Ο Δαμασκηνς λει τι εκενος που τολμ μνος του να ανεβανει σε ττοια αξιματα, καταδικζεται. αφο εκενοι που αναλαμβνουν τα διφορα αξιματα αυθαρετα χωρς βασιλικ προσταγ, καταδικζονται βαρι, πσο μλλον εκενοι που τολμον να λβουν τα θεκ αξιματα χωρς την προσταγ του Θεο; Και μλιστα αν απ γνοια υπερηφνεια νομζουν τι δεν τιμωρεται η φρικτ αυτ ενργεια, τι μπορον να την ασκον για να χουν τιμ και ανπαυση, και χι μλλον για να βυθιστον σε βυσσο ταπεινσεως και να υπομενουν ακμη και θνατο, αν ο καιρς το καλσει, για χρη των υποτακτικν και των εχθρν. τσι καναν οι γιοι Απστολοι καθς δδασκαν λλους, και αυτ εν ταν απαθες και σοφο σε υπρτατο βαθμ. Αν μως οτε αυτ το γνωρζομε, τι δηλαδ εμαστε αδνατοι και ανκανοι, τι πρπει να πομε; Η υπερηφνεια και η γνοια τυφλνουν εκενους που δε θλουν να βλπουν με αυτοσυγκντρωση την αδυναμα και την γνοι τους. |
| Вероятно, на начальной стадии формирования официальной церковной доктрины Римской Церкви монархианская тенденция в ней также была преобладающей. Это видно на примере тринитарного учения двух Римских пап – Зефирина (198–217 гг.) и Каллиста (217–222 гг.). Оба они, как считается, симпатизировали распространенной в народе реакции на тринитарные учения, подобные учениям Ипполита и Тертуллиана , которые многим казались противоречащими монотеизму и возрождающими языческий политеизм 1000 . По сообщению Ипполита, папа Зефирин, отличавшийся простотой и необразованностью, мыслил подобно модалистам Савеллию и Клеомену о том, что Сын и Отец – это один и тот же единый Бог 1001 . Еще более наглядно монархианская позиция представлена у папы Каллиста. Согласно тому же Ипполиту, Каллист учил, что Бог – это единый и неделимый Дух, наполняющий весь мир и имеющий лишь одно Лицо ( ν πρ σωπον): «Он говорит, что Логос сам есть и Сын, сам есть и Отец, называемый именем , будучи единым и неделимым Духом ( ν δ ντα τ πνεμα διαρετον). Ибо не иной есть Отец, не иной Сын, но существует один и тот же . И все наполнено Божественным Духом, все, что наверху и что внизу... Я не скажу о двух Богах, Отце и Сыне, но об одном, ибо происшедший от самого себя Отец ( γρ ξ αυτο γεν μενος πατ ρ), приняв плоть, обожествил , соединив с собой и сделав единой, так что Отец и Сын называются одним Богом. И Он, будучи одним Лицом ( ν ν πρ σωπον), не может быть двумя, и таким образом Отец пострадал вместе с Сыном» 1002 . Как видим, учение Каллиста в изложении Ипполита весьма сходно с учением патрипассианина Праксея. Таким образом, папы Зефирин и Каллист представляют консервативное направление в римском христианстве, строго придерживавшееся идеи «Божественной монархии» и избегавшее новой терминологии, предполагавшей наличие в Боге единой сущности и трех Лиц. Однако очень скоро среди римских христиан появился мыслитель, который смог, сохраняя основную монархианскую тенденцию, соединить с ней главные достижения тринитарной доктрины Тертуллиана и даже в чем-то углубить ее 1003 . Это был пресвитер Новациан (ум. ок. 258 г.). 3.2. Тринитарное учение Новациана |
| Третья пасха ясно не означена у Евангелистов, но означены события, которыя могли произойти вскоре после этой пасхи. Время ея совпадает с насыщением 5000 человек и хождением Петра по водам — и сопровождается путешествием Иисуса Христа к пределам Финикии, исповеданием Петра, Преображением Иисуса Христа, посещением Иерусалима в праздник кущей — и оканчивается воскрешением Лазаря. За сим наступает Четвёртая пасха, во время которой Иисус Христос пришёл в Иерусалим, был схвачен Иудеями, предан суду, пострадал и умер накануне великого дня Пасхи и затем воскрес и вознёсся на Небо. При этом, конечно, нужно заметить, что не у всех изследователей представляется одинаковый порядок Евангельских событий. По неясности указаний времени некоторых события, многия из них у разных писателей, относятся к разным пасхам. Примечание. Так как изучение Евангельской Истории может быть более успешным при расположении Евангельских событий в хронологическом порядке, то мы будем следовать этому порядку, останавливаясь на фактах, более требующих герменевтического изъяснения — и в случае сходства разсказов у разных Евангелистов, указывая их сравнительное значение. Изложение евангельской истории в хронологическом порядке... Надписание Евангелий Общее надписание всех четырёх Евангелий в нынешнем тексте — Евангелие от Матфея, или от Марка, от Луки или от Иоанна: ε?αγγ?λιον κατ? Ματθα?ον και τ. λ. Надписание это, очевидно, не принадлежит самим писателям, а принято Церковию, и характеризует собою, как содержание сочинений, так и взгляд Церкви на них. Впрочем у Матфея и Марка есть нечто в роде надпи-сания над их сочинениями. Так, Евангелист Матфей называет своё Евангелие Книгою Родства, Родословием (Β?βλος γεν?σεως, то же, что у Иудеев Sepher tholdoth) Иисуса Христа, сына Давидова, сына Авраамова. Святый же Марк, писавший для язычников, противополагая языческим историям о схождении и жизни богов на Земле и о рождении замечательных людей от богов — истинную историю Единородного Сына Божия, называет её началом Евангелия Иисуса Христа — Сына Божия. Но оба Евангелиста выражают одну и ту же мысль. У Матфея Книга Родства не есть только Родословие, то есть счисление предков Иисуса Христа; но по употреблению у святых писателей, это — бытописание, или целая историческая записка о жизни Богочеловека (Быт 2:4; 5:1; 10:1; 11:10; 25:19 и подобное), обнимающая, — как говорит Златоустый, — всё домостроительство спасения (на Мф. беседа 2:3), следовательно, то же, что у Луки повесть о сделавшихся повсюду известными событиях из жизни Богочеловека, как о том проповедали самовидцы и первоначальные слуги Его. |
| Το γιο Πνεμα θα αναστσει τα σματα λων των ανθρπων. Αλλ θα λμψουν μνον εκενοι που χουν χτσει στα βθη τς ψυχς τους μια καθαρ κατοικα για το γιο Πνεμα. Γι " αυτ ο απστολος Παλος λει:. Α Κορ. 3,16 Οκ οδατε τι νας Θεο στε κα τ Πνεμα το Θεο οκε ν μν; Α Κορ. 3,17 ε τις τν ναν το Θεο φθερει, φθερε τοτον Θες γρ νας το Θεο γις στιν, οτινς στε μες. (βλ. προς Κορινθους Α , 3: 16-17) Ιερας Βαλριος Ντουχνιν Μετφραση για το gr.pravoslavie.ru: Γρηγριος Μμαλης Pravoslavie.ru 4/30/2021 ΣτΜ: παραθτουμε την μετφραση στην νεο-ελληνικ τν Βιβλικν χωρων που χουν αναφερθε στο κεμενο. Πηγ: imgap.gr (π.χ. ) ΣτΜ: βλ. Ιβ: Ιωβ. 33,4 Το Πνεμα του Θεο με εδημιοργησε, η πνο δε και η μπνευσις Κυρου του Παντοκρτορας εναι αυτ, που που με διδσκει. ΣτΜ: βλ. Γνεσις: Γεν. 2,7 Ο Θες πλασε τον νθρωπον με χμα απ την γην (χοκν) και ενεφσησεν στο πρσωπον αυτο πνεμα ζων, την αθνατον ψυχν· τσι δε γινεν ο νθρωπος ζσα υλικοπνευματικ παρξις. ΣτΜ βλ. Γνεσις: Γεν. 6,3 Εδεν ο Θες την σαρκικτητα αυτν των ανθρπων και επε· “δεν θα παραμενη πλον το πνεμα μου στους ανθρπους τοτους, διτι κυριαρχονται εξ ολοκλρου απ σαρκικ φρονματα. Ολαι δε αι υπολειπμεναι ημραι της ζως των θα περιορισθον μνον εις εκατν εκοσιν τη”. Γεν. 6,5 Ο Θες ιδν τι επληθνθησαν και επληθνοντο συνεχς αι αμαρται των ανθρπων επ της γης και τι η καρδα παντς ανθρπου το δοσμνη εις την αμαρταν, και τα πονηρ πντοτε ργα εχεν ως αντικεμενον των επιθυμιν και σκψεν της, ΣτΜ: βλ. προς Εφεσους: Εφ. 6,12 Διτι ο αγν, που χομεν αναλβει, δεν εναι αγν προς ανθρπους με αμα και σρκα, αλλ προς τας πονηρς αρχς και εξουσας, προς τα πλθη των πονηρν πνευμτων, προς τους καταχθονους κοσμοκρτορας, που κυριαρχον επ ανθρπων ευρισκομνων στο βαθ σκτος του αμαρτωλο τοτου αινος. Ο αγν μας διεξγεται αναντον των πνευματικν αυτν πονηρν ντων και γνεται χριν της κληρονομας της βασιλεας των ουρανν. |
| Αρχικ και στη φυλ του Λευ εκπληρθηκε ο αυστηρς λγος του πατριρχη: δεν πρε τον δικ του κλρο στη διανομ της Χαναν . Στη συνχεια, μως, η ειλικρινς και με ζλο προσφορ υπηρεσας στον Θε εκ μρους εκπροσπων αυτς της φυλς την κατστησε εκλεκτ και ιερ φυλ των υπηρετν του Ιεχωβ στο ιερ Του: ττε η κατρα του διασκορπισμο μετατρπηκε σε ευλογα της ιερς υπηρεσας: της διδασκαλας και της ιερουργας (Δευτ. 32: 9-11)» . ρθε η σειρ του τταρτου γιου, του Ιοδα, να πλησισει για να πρει την ευλογα του πατρα του. Ο Ιακβ κοιτει το γι του… και ξαφνικ οι τοχοι της σκηνς και το παραπτασμα της εισδου σαν να κουνθηκαν μπροστ στα θολωμνα μτια του… Ο Ισραλ επιστρατεει τις τελευταες του δυνμεις, ανασηκνεται στο κρεβτι του, απλνει την ευλογοσα χερα του και αναφωνε: – Ιοδα! Εσνα θα υμνσουν οι αδελφο σου. Τα χρια σου θα εναι στις πλτες των εχθρν σου, θα σε προσκυνσουν οι γιοι του πατρα σου. Λιονταρπουλο εσαι, Ιοδας, βλαστρι σουν, γιε μου, και μεγλωσες (Γεν. 49: 8-9)… Στο κλμα δνει το πουλρι του, το γαδουρκι του στην κληματσδα. Θα πλνει σε κρασ τη φορεσι του και σε αμα σταφυλιο το ροχο του. Τα μτια του δνουν χαρ πως το κρασ κι εναι τα δντια [Του] πιο σπρα απ το γλα (Γεν. 49: 11-12). Ο Ισραλ βλπει καθαρ Εκενον, για τον Οποον μιλοσε ο Θες στο Πρωτοευαγγλιο (Γεν. 3: 15), τον Σωτρα του κσμου, τον Βασιλι και Μεσσα! Βλπει τον Βασιλι απ το γνος του Δαυδ, τον Οποον υποδχεται ο χλος με αγαλλαση, πνω στο γαδουρκι να εισρχεται στην Ιερουσαλμ... Ο Ισραλ βλπει καθαρ τον Σωτρα του κσμου, τον Βασιλι και Μεσσα! Ο Ιακβ βλπει: στο λφο που υψνεται πνω απ το παρατημνο λατομεο, αμσως πσω απ τα τεχη της Ιερουσαλμ, το νεαρ Λιοντρι απ τη φυλ του Ιοδα πλωσε στον Σταυρ τα χρια Του… Το Πανχραντο Σμα Του Το αποκαθηλνουν απ τον Σταυρ οι μαθητς Του, Τον πλνουν, Τον τυλγουν σε σεντνι… Οι γυνακες με κλματα Τον αλεφουν με αρματα… Το Σμα του Βασανισμνου Το φρουν στον τφο, Το τοποθετον στο κρεβτι που εχε λαξευτε στο ασβεστολιθικ σπλαιο, σε πεζολι του λατομεου. Τον ενταφιζουν και σφραγζουν τον τφο με βαρ λθο… |
| 4, 3). Γιατ εκενος που δεν θλει να συμμετχει στην τιμωρα εκενου που αμελε, αφο απ λσπη τον κνει πλη, πρπει ακμη να του λει και τις τιμωρες που απειλονται για κενους που γυρζουν πσω απ την καλ αυτ κατσταση, στε να γνουν αυτς τεχος και ν’ απομακρνουν τον ανατιο απ τον ατιο. Αυτ διατζει ο Θες στον Ιεζεκιλ και λει: «νθρωπε, σε βαλα φρουρ στον Ισραλ. Αν δεις την τιμωρα να ρχεται και δεν προειδοποισεις, και αρπξει κανναν η τιμωρα, την ψυχ του απ σνα θα ζητσω»(Ιεζ. 3, 17–18). να ττοιο τεχος βαλε και ο Μωυσς στους Ισραηλτες λγοντας: «Πρσεχε, μη θελσεις να ακολουθσεις τις συνθεις τους, μετ που θα εξολοθρευτον απ μπροστ σου»(Δευτ. 12, 30). Γιατ συμβανει σ’ εκενους που προσχουν αμελς στη δινοι τους, αφο κψουν τα πθη, να αρχζουν να βγανουν σαν βλαστο οι εικνες των παλιν φαντασιν. Αν επιτρψει κανες σ’ αυτς να πφτουν συνεχς μσα στον νου και δεν εμποδζει την εσοδ τους, θα εγκαταστσει μσα του πλι τα πθη και τσι θα χρειαστε να ξαναρχσει πλι τον αγνα μετ τη νκη. Γιατ συμβανει, αφο εξημερωθον τα πθη και μθουν να τρνε χορτρι πως τα βδια, απ αμλεια εκενου που τα εξημερνει να εξαγριωθον πλι και να ξαναβρον την ωμτητα του θηρου. Για να μη συμβε αυτ επε ο Μωυσς, «μη θελσεις να τους ακολουθσεις, μετ που θα εξολοθρευτον απ μπροστ σου», για να μη συνηθσει η ψυχ να ευχαριστεται σε ττοιες φαντασες και επιστρψει στην παλι κακα. Και ο μακριος Ιακβ, γνωρζοντας τι αυτ ταν τα χει κανες στο νου του και τα μελετ, βλπτουν τη δινοια καθς αποτυπνουν ντονα και σαφστατα τις αισχρς φαντασες, κρυψε τους ξνους θεος στα Σκιμα(Γεν. 35, 4). Γιατ ο κπος για την καταπολμηση των παθν τα κρβει και τα αφανζει χι για λγο, αλλ για πντα. Σκιμα σημανει τον κπο εναντον των παθν γι’ αυτ και ο Ιακβ δωσε στον Ιωσφ τα Σκιμα(Γεν. 48, 21–22), εξαιρετικ δηλ. αγνα κατ των παθν σ’ αυτν που πολεμοσε τα πθη. Επσης ο Ιακβ λγοντας τι με μαχαρι και τξο κατλαβε τα Σκιμα, φανερνει τι με πλεμο και κπο νκησε τα πθη και τα κρυψε στη γη των Σικμων. |
| Αλλ αυτ ταν οπωσδποτε για μας –για να πομε με συντομα– τα αγαθ απ το Θε. Στον εχθρ μως της ευδαιμονας και της δξας μας, τον μιαρ δαμονα, χτυπημνο απ το φθνο, αυτ ταν ανυπφορο. Και πς να μην εναι; Αυτς λοιπν ο πανλεθρος κανε πολλ για να εξαπατ και να απομακρνει την ελπδα μας με δθεν αγαθς σκψεις, αναρριπζοντας την επιθυμα μας για θωση υψηλτερη απ εκενη που εχαμε, και να διαβλλει ο πρωτουργς της κακας την ειλικρνεια της εντολς του Θεο(Γεν. 3, 4–5). Απ αυτ την απτη πθαμε την ελεειν καταστροφ και γναμε εξριστοι του Θεο και της θεας τρυφς(Γεν. 3, 23–24). Ξεπσαμε ελεειν απ την ενοειδ και νοερ πνευματικ ζω και απ τη δυναττητα να θεωρομε το πρσωπο του Θεο και να λαμπρυνμαστε καθς θα μας αλλοωνε η ακτνα του θεου κλλους, και βρεθκαμε –πως δεν πρεπε– χωρισμνοι και κομματιασμνοι σε πολλ, να χαιρμαστε αταριαστα με την κομματιασμνη ζω και τις ετερτητς της. Φτσαμε μλιστα, αντ να πιστεομε στη μνη τρισυπστατη Θετητα, να δημιουργσομε πολλος και διφορους θεος, που δεν ταν πραγματικο θεο αλλ απατηλο και ολθριοι και εχθρικο δαμονες. Χσαμε το κυριαρχικ να και την ενιαα ζω και κατσταση και σχιστκαμε σε πολλ και διφορα, και η νοερ ισχς και ντασ μας μλλον ανταση, για να πω το καταλληλτερο, χθηκε χι δικα και φτσαμε σε βθος χι λγου κακο και, εμες οι εικνες του Θεο και ξιοι της νω και ουρνιας ζως, διαλξαμε ανητα να φρονομε τα κτω. Αλλ επειδ ο νθρωπος δεν εναι αμετβλητος οτε αμετακνητος, εναι δυνατ πντως, κι αυτ ελογα, πως απ την πμπολλη εκενη δξα κατολισθσαμε θλιβερ στην καττατη αδοξα, τσι να ξαναγυρσομε πσω, να σηκσομε το κεφλι και να ξαναδομε το πανσβαστο πρσωπο του Θεο. χι ββαια απ τσο κοντ πως πριν, αλλ απ πιο μακρι και να δομε και να δεχτομε τη λαμπρτητα του κλλους Του. Γιατ ββαια και ο ιερτατος Μωυσς και λοι οι Προφτες και οι πριν απ αυτος, ο Αβραμ δηλαδ και οι μοιο του, εδαν, σο εναι εφικτ, αυτ το κλλος, και μλιστα πολ ευκρινς, και απλαυσαν επαρκς τη λαμπρτητ του και εξεπλγησαν απ την απρσιτη δξα του. |
| ταν ο νους μιλ στο Θε και προσεχεται, πως νας υις προς τον Πατρα με τη φιλοστοργτατη διθεση, και βλποντας το φως του Ιησο ευφρανεται ανκφραστα και εκπλσσεται ερωτικ σε μεγλο βαθμ, αισθανμενος μσα στην καρδι του ως ρωτα καθαρ θεο και υπερφυσικ την ενργεια του Αγου Πνεματος, και θλει να πετ πνω απ τις θεες εξεικονσεις και τελειτητες μυστικ και υπερκσμια, ττε πργματι σταματ και αναπαεται απ λα τα ργα του, υπερβανοντας τη νηση και προχωρντας στο μετ τη νηση και απολαμβνοντας θαυμσια τις θεες ηδονς και αναπαυμενος πργματι στην ειρνη του ζωοποιο Πνεματος του Χριστο. Ο Θες αναπαθηκε απ λα τα ργα που εχε αρχσει να κνει(Γεν. 2, 3), αλλ μετ τη συμπλρωση των ργων μσω του Λγου και του Πνεματος. Με τον διο τρπο και ο μοιος με το Θε νους βζει τλος σε λα τα ργα του, τα οποα ρχισε να κνει απ την αρχ για τη συμπλρωση του νοητο κσμου της αρετς. Αλλ αυτ το κνει αφο ανασκοπσει και κατ κποιο τρπο επεξεργαστε επαρκς, με τη δναμη του Θεο και του ζωοποιο Πνεματος, λο τον κσμο και τα δισπαρτα σ’ αυτν νοητ, και απ αυτ ανεβε πλι με τη δναμη του Λγου και του Πνεματος σ’ εκενα, που τα ονομζουν μερικο μεταφυσικ, και σκψει πνω στα απλ και απλυτα μυστικ θεματα της θεολογας. Γιατ ττε με την παση των ργων του απολαμβνει πολ μεγλη ανπαυση και ειρνη μσα σε νοερ αλθεια, και μλιστα θενεται μσα σε φως γνσεως και μετοχς του ζωοποιο Πνεματος, με τη χρη του Ιησο Χριστο του Κυρου μας. ταν ο Θες αναπαθηκε απ τα ργα Του, δεν τα παυσε λα, αλλ μνο εκενα που εχε αρχσει να δημιουργε(Γεν. 2, 3)· χι τα ναρχα και κτιστα και σα κατ κποιο τρπο εναι στη φση Του. Ανλογα και ο νους που μιμεται το Θε, αφο περσει και υπερβε την ορατ κτση με τη βοθεια του θεου Λγου και του ζωοποιο Πνεματος, δεν παει λα τα φυσικ του ργα, τα οποα μτε αρχ μτε λξη χουν, αλλ παει τα φαινμενα ργα, τα ποια χουν και αρχ και τλος. Απ αυτ το γεγονς, εν η σωματικ ανπαυση ακολουθε την ακινησα, στο νου συμβανει το αντθετο. |
| Ο καπνς που βγανει απ τα ξλα, πειρζει τα μτια, αλλ πειτα δεχνει σ’ αυτ φως και ευχαριστε εκενους που ενοχλοσε πρωττερα. Και η ακατπαυστη προσοχ προκαλε κπωση. ταν μως φτσει η Ιησος, που τον καλομε με την προσευχ, φωτζει την καρδι. Γιατ η μνμη του Ιησο χορηγε, μαζ με την λλαμψη, και το σπουδαιτερο απ’ λα τα καλ. Ο εχθρς μας συνηθζει να πιζει το νου μας σαν με μοχλ, θλοντας να τρμε χμα κι εμες μαζ του (Γεν. 3, 14.). Επιθυμε, η εικνα του Θεο να βαδζει με την κοιλι. Γι’ αυτ λει ο Θες: «Θα βλω χθρα ανμεσα σε σνα και σ’ αυτν» (Γεν. 3, 15). Γι’ αυτ το λγο πρπει εμες πντοτε να αναπνομε το Θε, για να μνομε τσι τρωτοι απ τα πυρωμνα βλη του διαβλου κθε μρα. Γιατ λει η Γραφ: «Θα τον σκεπσω, επειδ γνρισε το νομ Μου» (Ψαλμ. 90, 14), και «H σωτηρα εναι κοντ σ’ εκενους που Τον φοβονται» (Ψαλμ. 84, 10). Ο μακριος Απστολος Παλος το σκεος της εκλογς (Πραξ. 9, 15), ο οποος μιλοσε με το φωτισμ του Χριστο (Β Κορ. 2, 17), χοντας μεγλη περα του αρατου και νοητο εσωτερικο πολμου, γραφε προς τους Εφεσους: «Δεν χομε να παλαψομε με ντα απ αμα και σρκα, αλλ με τις δαιμονικς αρχς και εξουσες, με τους σκοτεινος κοσμοκρτορες αυτο του αινα, με τα πονηρ πνεματα που βρσκονται ανμεσα στη γη και στο ουραν» (Εφ. 6, 12). Ο Απστολος Πτρος λει: «Να εστε νηφλιοι και γρυπνοι, γιατ ο αντδικς σας, ο διβολος, περιφρεται σαν το λιοντρι που βρυχιται, ζητντας κποιον να καταβροχθσει. Αντισταθετε σ’ αυτν, στερεωμνοι στην πστη» (Α Πετρ. 5, 8–9). Και ο Κρις μας Ιησος Χριστς, κνοντας λγο για τις διφορες προαιρσεις εκενων που ακονε τα λγια του Ευαγγελου, λει: «πειτα ρχεται ο διβολος και παρνει το λγο απ την καρδι- τον κλβει δηλαδ απ την κακ λησμοσνη-, για να μην πιστψουν και σωθον» (Λουκ. 8, 12). Και πλι ο Απστολος λει: «Εσωτερικ συμφων και χαρομαι με σα λει ο νμος του Θεο. Διαπιστνω μως τι υπρχει νας λλος νμος που αντιστρατεεται στο νμο που θλει ο νους μου, και αιχμαλωτζει» (Ρωμ 7, 22–23). Αυτ τα επαν για να μας διδξουν και να μας μθουν εκενο που μας διαφεγει. |
| Και αν ακμη εξασκσεις λη την πρακτικ αρετ, οτε ττε να μην ξεθαρρψεις τι χεις φτσει στην απθεια και κυκλοφορες ξνοιαστα μσα στον κσμο. Μπορε να πρεις πνω σου αποτυπματα των παθν και να βρεις δυσκολα ταν αναχωρες απ τον κσμο. Αλλ πντοτε να σε παιδαγωγε ο φβος και να φροντζεις τη φση σου που εκολα μεταβλεται και αλλοινεται. Ξεμκρυνε με σοφα απ τις αιτες των παθν γιατ η ολτελα αναλλοωτη απθεια ανκει σε κενους που φτασαν την τλεια αγπη και με την ακατπαυστη θεωρα ανβηκαν πνω απ τα αισθητ και ξεπρασαν αυτ το φτωχ και ταπειν σμα. Αυτος δεν τους αγγζει πια η φλγα των παθν, γιατ τη δικοψε η φων του Κυρου(Ψαλμ. 28, 7), καθς αυτο χουν δη μεταστοιχειωθε προς την αφθαρσα. Μην επιθυμες την απθεια πρωρα, για να μην πθεις ,τι παθε ο πρωτπλαστος, τργοντας πριν απ την ρα απ το δνδρο της γνσεως(Γεν. 3, 6). Να εργζεσαι υπομονετικ με γενικ εγκρτεια και συνεχ προσευχ, και να φυλγεις(Γεν. 2, 15) με αυτομεμψα και κρα ταπεινοφροσνη εκενα που εργστηκες. Kι πειτα απ αυτ, περμενε στον κατλληλο καιρ και τη χρη της απθειας· πειτα απ τη μεγλη τρικυμα και ταραχ, περμενε και το λιμνι της αναπασεως. Γιατ δεν εναι δικος ο Θες, σ’ εκενους που βαδζουν σωστ να μην ανοξει την πλη της απθειας, ταν πρπει. Πγαινε στο μυρμγκι, οκνηρ(Παρ. 6, 6) και αδοκμαστε, με την ασημανττητα και τη μηδαμιντητ σου, πγαινε σ’ αυτ και θα μθεις τι δεν χει ανγκη απ τα αγαθ μας ο Θες που δεν χει καμα λλειψη και εναι υπερπλρης, αλλ ευεργετε πλουσιοπροχα και σζει κατ χρη, σους εναι κατ την προαρεση ευγνμονες, αν και δχεται με φιλανθρωπα και την κατ δναμη εργασα. Αν λοιπν κοπιζεις σαν οφειλτης των αγαθν που χεις λβει πρωττερα απ το Θε, καλ κνεις και εναι κοντ το θεο λεος. Αν μως νομζεις τι ο Θες εναι χρεστης σου για τα καλ τα οποα νομζεις τι εργζεσαι, πλανθηκες απ τον σιο δρμο. Γιατ, πς μπορε να εναι χρεστης ο Ευεργτης; Αλλ και τσι ακμη, τρχε σαν μισθωτς, και προκβοντας σιγ-σιγ, θα φτσεις, με το λεος του Θεο, το ζητομενο. |
|
|
