| Κιβου και πσης Ουκρανας Ονοφριος: «Πιο τρομερς και πιο επικνδυνος ις στον κσμο εναι οι αμαρτες μας» Η ποιμαντορικ Εγκκλιος των Χριστουγννων του Μητροπολτη Κιβου και πσης Ουκρανας Ονουφρου «Η Γννησ σου, Χριστ ο Θες ημν, αντειλε τω κσμω το φως το της γνσεως» Σας χαιρετ ολψυχα λους, θεoφιλες αρχιερες και ποιμνες, ευσεβες μοναχο και μοναχς, αγαπητο αδελφο και αδελφς, κατ τη μεγλη αυτ κοσμοσωτρια εορτ της κατ σρκα Γεννσεως του Κυρου, Θεο και Σωτρος ημν Ιησο Χριστο. Κατ τις ιερς αυτς ημρες, η αγα Ορθδοξη Εκκλησα θυμται με αγπη και δοξζει με προσευχ το μεγλο μυστριο της κατ σρκα εμφνισης του Θεο (Α " Τιμ. 3:16), μσω του οποου το θλιβερ γεγονς της απλειας του Παραδεσου απ τον νθρωπο μετατρπηκε σε χαρμσυνο γεγονς του ανθρπου. Εναι η επιστροφ στον Παρδεισο. Η Θεα Αγπη, με τη θαυμαστ, μυστηριδη δναμ της δημιοργησε τον νθρωπο απ το χμα. Ο Κριος ξεχρισε τον Αδμ απ λα τα πλσματα, στολζοντς τον με τη Θεα Του εικνα. Ο Αδμ γινε φορας της εικνας του αινιου Θεο. Τι μεγλη τιμ για τον νθρωπο! Ο Κριος δωσε στον Αδμ τον Παρδεισο, στον οποο ζησε και απολμβανε τις ομορφις του. μως, σμφωνα με την ιερ ιστορα, ο νθρωπος αμρτησε και χασε την αξιοπρπει του. Και η ιερ ιστορα μας περιγρφει το τι συνβη στη συνχεια: ο Αδμ απομακρνθηκε απ τον Θε και μεινε ανκανος να ζσει στον Παρδεισο. Και η Θεα Αγπη, χωρς να περιορζει τη θλησ του, του επτρεψε να ζσει σε ναν κσμο κατεστραμμνο απ την αμαρτα, που ο Αδμ εργστηκε με τον ιδρτα του μετπου του και η γη γννησε γι " αυτν γαδουργκαθα και αγκθια (Γεν. 3:18). Ο Αδμ απομακρνθηκε απ τον Θε, αλλ ο Θες δεν απομακρνθηκε απ τον Αδμ. Ο Κριος στειλε στον κσμο τους προφτες και τους δικαους Του, οι οποοι υπενθμισαν στους απογνους του Αδμ τον χαμνο Παρδεισο. Και ταν ρθε το πλρωμα του χρνου, ο διος ο Κριος ρχεται στον κσμο. Η Θεα Αγπη παρνει επνω Του την εικνα του πεσντος ανθρπου, τον αποκαθιστ, τον αγιζει και τον επιστρφει στον Παρδεισο. |
| Η παροσα πραγματεα διαιρεται σε εκατ κεφλαια. Η θεα και υπερφυσικ δωρε και χρη που ενυπρχει δια του Αγου Πνεματος στους πιστος Για να μιλσομε σμφωνα με τη θεα διδασκαλα, εμες που εμαστε θεοδδακτοι –αφο περιφρομε τον καιν νμο γραμμνο μυστικ στις καρδις μας(Ιερ. 38, 33· Εβρ. 8, 10) λαμπρτερο απ πυρσ και οδηγομαστε απ αγαθ και ευθτατο Πνεμα ως παιδι και κληρονμοι του Θεο και συγκληρονμοι του Χριστο(Ρωμ. 8, 17)–, πρεπε να ζομε αγγελικ ζω χωρς να χομε ανγκη απ καννα να μας διδξει: «Γνρισε τον Κριο»(Ιερ. 38, 34· Εβρ. 8, 11). Τρα μως η απομκρυνσ μας απ τα αντερα απ νεαρ ηλικα και η στροφ μας στο χειρτερο, πως και η εξαπτησ μας απ τον φοβερ Βελαρ και η αδιλλακτη εναντον μας τυραννικ στση του, μας καναν να τρχομε κκιστα μακρι απ τις σωτριες και θεουργικς εντολς και να ορμομε σε ψυχοφθρους γκρεμος. Και το πιο ελεειν απ’ λα· μας ερθισε να φρονομε και να πρττομε εναντον του εαυτο μας. Γι’ αυτ, οπως λει και το θεο ρητ(Ψαλμ. 13, 2· 52, 3), δεν υπρχει κανες που να γνωρζει να ζητ με πθο το Θε, γιατ παρεκκλναμε λοι απ τον σιο δρμο και εξαχρειωθκαμε(Ψαλμ. 13, 3· 52, 4). τσι γναμε ολτελα σρκες(Γεν. 6, 3) και στερομαστε τη φωτοφρο και θεα χρη, γι’ αυτ κι χομε ανγκη να προτρπει και να βοηθ ο νας τον λλο στα καλ. Το περιεχμενο αυτο του λγου εκτθεται εξαιτας της ερωτσεως κποιου αδελφο και σμφωνα με αυτ που θελε, αλλ και για να τηρηθε η εντολ των Πατρων Πολυαγαπημνο μας πνευματικ τκνο, απ τον πθο σου να ερευνς τις θεες και ζωοπροχες Γραφς, κατ το λγο του Κυρου(Ιω. 5, 39), και να μυεσαι σ’ αυτς χωρς να σφλλεις, ζτησες πολλς φορς λγο και καννα γραπτ κι απ μας τους αχρεους, για δικ σου ωφλεια σως και λλων, πως ο διος λες. Γι’ αυτ, αν χι πιο πριν, μως τρα τουλχιστο με τη βοθεια του Θεο κρναμε τι πρπει να εκπληρσομε αυτ την αξιπαινη επιθυμα σου· και για χρη της αγπης και της ωφλεις σου λησμονσαμε τη ραθυμα που μας συντροφεει, εν θαυμσαμε εσνα υπερβολικ για την επιμλει σου στα καλ και την επμονη φιλοπονα σου. |
| Οι γιατρο που θεραπεουν τα σματα δε δνουν να και το αυτ φρμακο σε λους. τσι και ο Θες που γιατρεει τις ασθνειες των ψυχν, δε γνωρζει να μνο τρπο θεραπεας που να ταιριζει σε λες, αλλ δνοντας στην κθε ασθνεια το κατλληλο φρμακο, προξενε τη θεραπεα. Ας ευχαριστσομε λοιπν, ταν θεραπευμαστε, στω κι αν χει ταλαιπωρα θεραπεα. Γιατ τ τλος εναι μακριο. Τποτε λλο δ φανερνει την κατσταση της ψυχς, σο οι επα- ναστσεις του σματος που κακοπαθε, στις οποες αν υποχωρσει, θα φανε τι προτιμ τη σρκα απ το Θε. Αν μως στα τινγματ τους μενει ακλνητη, ττε θα δειχθε τι απ τη σρκα προτιμ την αρετ, με την οποα θα ρθει να κατοικσει μσα της ο Θες που γι’ αυτν καταδχθηκε να πθει ως νθρωπος και που λει, πως παλι στους μαθητς: «χετε θρρος, εγ χω νικσει τον κσμο»(Ιω. 16, 33). Αν λοι οι γιοι παιδαγωγθηκαν με κακοπθειες, ας ευχαριστσομε κι εμες ταν παιδαγωγομαστε μαζ τους, για να αξιωθομε να μετσχομε και στη δξα τους. Γιατ ποιον αγαπ ο Κριος, τον παιδαγωγε, και χτυπ με μαστγιο ποιον παραδχεται σαν γι Του(Παροιμ. 3, 12). Ο Αδμ, αφο συγκατατθηκε στην πλευρ του που του πρτεινε την ηδον, βγαλε ξω απ τον Παρδεισο το ανθρπινο γνος(Γεν. 3, 24). Και ο Κριος που υπμεινε τον πνο απ το κντημ της, βαλε τον ληστ μσα στον Παρδεισο(Λουκ. 23, 43). Ας αγαπσομε λοιπν την κακοπθεια του σματος, και ας μισσομε την ηδον του. Γιατ η πρτη εισγει στον Παρδεισο και μας αποκαθιστ στα αγαθ, εν η λλη βγζει ξω και χωρζει απ τα αγαθ. Αν ο Θες πσχει κατ τη σρκα αφο γινε νθρωπος, ποιος ταν υποφρει, δεν χαρεται που χει το Θε συμμτοχο των παθημτων του; Το να συμπσχει κανες μ’ Αυτν προξενε τη βασιλεα. Γιατ λει αλθεια εκενος που επε: «Εφσον συμπσχομε, θα δοξαστομε και μαζ Του»(Ρωμ. 8, 17). Αν οπωσδποτε πρπει να κακοπαθσομε, επειδ αναμεχθηκε με την ανθρπινη φση μσω του προπτορ μας η ηδον, ας υποφρομε με γενναιτητα και καρτερα τις πρσκαιρες κακοπθειες, οι οποες και το κεντρ της ηδονς το αμβλνουν μσα μας και μας ελευθερνουν απ τις αινιες κολσεις που μας περιμνουν εξαιτας της. |
| Αφο τλμησες και μπκες κτω απ το ζυγ της ιερωσνης, φρντισε να εσαι ψογος και να διδσκεις σωστ το λγο της αλθειας(ΒΤιμ. 2, 15), εργαζμενος μσω της ιερωσνης για τη σωτηρα σου με φβο και τρμο(Φιλιπ. 2, 12), γιατ ο Θες μας εναι φωτι που κατακαει(Εβρ. 12, 29). Αν αγγζεις αυτ τη φωτι σαν χρυσς και ργυρος, μη φοβσαι μπως καες, πως οι τρεις νοι στη Βαβυλνα δε φοβθηκαν τη φωτι(Δαν. 3, 17–18). Αν μως εσαι απ χρτο απ καλμι, τα πιο εφλεκτα δηλαδ υλικ, επειδ φρονες τα γινα, τρμε μην κατακαες απ την ουρνια φωτι, –εκτς αν αποφγεις σαν τον Λτ(Γεν. 19, 17 και 29) την οργ με την παρατηση απ τα φρικττατα μυστρια. Δεν γνωρζω αν τα πολ μικρ αμαρτματα, που κποιος χει απ αδυναμα, αφανζονται απ τη θεα αυτ φωτι της ιερτατης λατρεας, και γι’ αυτ κι εσ δεν καγεσαι απ’ αυτ τη φωτι, πως το αδνατο εκενο φυτ της βτου(Εξ. 3, 2). Αφο, σαν αυτος που πσχουν απ γονρροια, δεν χεις τη δναμη να αποσπαστες απ την εμπαθ σου κατσταση λγω της μακροχρνιας συνθειας, πς αποτολμς ν’ αγγζεις εκενα που δεν τολμον οτε γγελοι να τα αγγξουν, ταλαπωρε; λοιπν απ φρκη κρατσου μακρι απ τη θεα ιεροτελεστα, και τσι να εξιλεσεις το Θε, περμενε ως ανασθητος και αδιρθωτος να πσεις στην οργ και στα χρια του ζντος Θεο, ο οποος δε θα σου δεξει λπη και φιλανθρωπα, αλλ θα σε τιμωρσει αμελικτα, επειδ αποτολμς μ’ αναδεια να μπεις στο βασιλικ γμο με λερωμνη την ψυχ και τη στολ, και εσαι ανξιος ακμα και να μπεις, χι και να παρακαθσεις στο γαμλιο τραπζι(Ματθ. 22, 12). Γνρισα κποιον ιερωμνο που αποτολμοσε να ιερουργε ανξια τα θεα μυστρια, εν εχε περιπσει στο πθος της πορνεας. Αυτς πεσε πρτα ρρωστος με ασθνεια αθερπευτη και φοβερ και πλησαζε πι στο θνατο. Αν και μεταχειρστηκε λα τα μσα, δεν βλεπε ωφλεια, αλλ μλλον χειροτρευε. ρθε ττε σε συνασθηση τι πεθανει επειδ ιερουργε ανξια, και αμσως παραιτθηκε με ρκο απ τη θεα Λειτουργα· αμσως θεραπετηκε, στε οτε σημδι της ασθνειας δεν μεινε. |
| Γιατ αν και αυτς οι δο φανονται αντθετες, αφο βρσκονται πνω και κτω απ τη δικαιοσνη, εντοτοις κλνουν το να τους μρος στην αδικα και οι δο. Η γραμμ ετε κρτωμα χει, ετε κολωμα, φεγει απ την ευθεα. Και ο δσκος της ζυγαρις που γρνει, πλεονεκτε απ τον λλο. Εκενος τρα που μπορε να κρατ τη δικαιοσνη, δεν πφτει οτε κτω, με την αφροσνη, την ακολασα, τη δειλα και την πλεονεξα, στε να σρνεται με την κοιλι σαν το φδι(Γεν. 3, 14), τργοντας χμα και δουλεοντας στα πθη της ατιμας, οτε πλι πνω, με τη δειντητα, τη θραστητα, την ηλιθιτητα και την λλειψη, στε να υπερηφανεεται και να φρονε απ πονηρα πνω απ ,τι αξζει, αλλ χει φρνημα σωφροσνης(Ρωμ. 12, 3) και υπομνει με ταπενωση, γνωρζοντας πς ,τι χει, το λαβε κατ χρη, κατ τον Απστολο(Α Κορ. 4, 7), και δεν το αρνεται. Γιατ αδικε τον εαυτ του και τον πλησον, μλλον το Θε, ταν νομζει τι εναι δικ του τα κατορθματα. Αλλ αν νομζει τι χει απ τον εαυτ του κποιο αγαθ, θα του αφαιρεθε και αυτ(Ματθ. 13, 12), πως λει ο Κριος. Σ’ Αυτν ανκει η δξα και η εξουσα στους αινες. Αμν. Λγος φ (21ος) Στοιχεο το φι, λγος εικοστς πρτος για την τλεια των λογισμν ειρνη, πως απ τον Κριο οι μαθητς την πραν(Ιω. 14, 27)· γιατ ττοια εναι αυτ που ο Θες παρχει. Τρα λοιπν ευλγησε την ανγνωση, πτερ. Λ γοντας ο Κριος προς τους Αποστλους: «Σας δνω τη δικ μου ειρνη»(Ιω. 14, 27), πρσθεσε: «χι πως τη δνει ο κσμος», δηλαδ χι με τα λγια, πως οι νθρωποι της χρας εκενης χαιρετον και λνε “ειρνη σ’ εσς”, και πως επε η Σωμαντισσα, “ειρνη σε σνα”(Δ Βασ. 4, 23)· πλι πως ο Ελισσαος επε στον Γιεζ: «Θα της πεις, χεις ειρνη; Δηλαδ, χει ειρνη ο νδρας σου; χει ειρνη το παιδ σου;»(Δ Βασ. 4, 26). Αλλ ο Κριος εννοε την ειρνη που υπερβανει κθε νου(Φιλιπ. 4, 7), την οποα δνει ο Θες σ’ εκενους που τον αγαπον με λη τους την ψυχ, για τους πολμους και τους κινδνους που δοκμασαν προηγουμνως. Γι’ αυτ πλι επε ο Κριος: «Ενωμνοι μαζ μου, θα χετε ειρνη»(Ιω. |
| Προφητεες για τη Γννηση του Χριστο και η αναμον του Μεσσα Τμμα ζωγραφικο πνακα «Η προσευχ του Συμεν» (1700) του Ερτ ντε Γκλντερ (1645-1727) Η Γννηση του Χριστο εναι εκενο το γεγονς στην ιστορα της ανθρωπτητας, το οποο απδειξε σε ολκληρο τον κσμο το πσο σημαντικ εναι να πιστεει κανες. Απ τους αρχαους χρνους, απ γενι σε γενι, οι νθρωποι περμεναν τη γννηση του Σωτρα. Και μια μρα λες οι προφητεες επαληθετηκαν! Τι προφητεες ταν αυτς; Τι πστευαν και τι λπιζαν οι νθρωποι πριν απ τη γννηση του Μεσσα; Στο κεμενο που ακολουθε θα βρετε τις απαντσεις. Απ ττε που οι πρτοι νθρωποι, ο Αδμ και η Εα, εκδιχτηκαν απ τον παρδεισο, λη η ανθρωπτητα περμενε τον ερχομ στον κσμο Εκενου που θα εξιλωνε χι μνο την αμαρτα των προπατρων, αλλ και τις προσωπικς αμαρτες του κθε ανθρπου, και που θα ελευθρωνε λους τους ανθρπους απ τη σκλαβι των παθν και του θαντου. Η πστη και η ελπδα των ανθρπων βασζονταν στις υποσχσεις που τους εχε δσει ο Θες. Δεδομνου τι οι Εβραοι ταν ο μνος λας στον αρχαο κσμο που διατηροσε την αληθιν πστη στον Θε, σμφωνα με την υπσχεση του Θεο, αυτς θα ταν ο λας, απ τον οποον θα καταγταν ο Μεσσας (στα εβρακ Μοσιχ, στα ελληνικ Χριστς, κυριολεκτικ «Κεχρισμνος»). Σε λη την διρκεια της παλαιοδιαθηκικς περιδου (δηλαδ πριν απ τη γννηση του Χριστο) υπρχαν ανμεσα στον εκλεκτ λα δκαιοι νδρες και προφτες, μσω των οποων ο Θες υπενθμιζε στους Εβραους την αναγκαιτητα να διατηρον την καθαρτητα της πστης τους και να εναι τοιμοι να υποδεχθον τον Λυτρωτ. Η πρτη κεκαλυμμνη νξη για τη μελλοντικ γννηση του Σωτρα γινε απ τον διο τον Θε κατ την εκδωξη των προγνων απ τον Παρδεισο. Απευθυνμενος προς το φδι που εχε βλει σε πειρασμ τους ανθρπους να αμαρτσουν, επε: « Κα χθραν θσω ν μσον σο κα ν μσον τς γυναικς κα ν μσον το σπρματς σου κα ν μσον το σπρματος ατς ατς σου τηρσει κεφαλν, κα σ τηρσεις ατο πτρναν» (Γεν. 3, 15) . |
| § 2. ναχθντες δ κεθεν αθημερν ες μφπολιν τς Θρκης κατχθημεν, τις νν καλεται Καλλιοπολις, πχουσα τς Πλεως μλια κατν· που κα τν αριον ποισαντες, κωλυντων νμων, ξλθομεν νησμενοι τ χρειδη κα τν πλιν περισκοπσοντες· που ξενας 703 τυχντες κα ποδοχς παρ τν χε ερων (δκα ντων) κα τν χριστιανν (χντων σπτια γγς που χλια), πβημεν πλιν τς νες. Κεται δ πλις ατη κατ δσιν, ντικρ κατ νατολς κειμνης τς Λαμψκου, φρουρου παλαιο. § 3. ξορμηθντες δ περ δελην ες Σηστν κα βυδον κατηντσαμεν, κα κβντες τ φρορια διεσκοπσαμεν ς σφαλ ντα, κα τος κε φλακας, ο κα διερευνσι πσας τς κατερχομνας κα ξελθεν μελλοσας νας ρισμ το κρατοντος, να μ τι τν κεκωλυμνων κα πηγορευμνων ξρχεσθαι εη νδον. Εσ δ κα κτς τν καστελλων τοτων πλησον σπτια χριστιανν σε διακσια κα ερες νν δο· ες δ ν πρτερον. Τς κλες δ τατας τς Κωνσταντνου κβντες, τ δο φρορι φημι τ καταντικρ λλλων κεμενα κα σθμν ποιοντα σε μλιον, τ πλαι καλομενα Σηστς κα βυδος, περ ν επε(ν ) σοφς Μουσαος 704 Σηστς ην κα βυδος ναντον, γγθι πντου· γετονες εσι πληες, κα τ λλησπντ χαρειν επντες, πλειν ρξμεθα ετυχς τ Αγα Πελγει. § 4. Κατευθ δ τοτων ξερχομν σοι ξεστι ρν τν νσον Τνεδον, πχουσαν π καστελλων μλια 30, που ερες τσσαρες κα χριστιανν σπτια πρ τ διακσια· κα κατ μν νατολς πρς αγιαλν ν τ ξηρ γ ξω τ κατευθ εθ πλωμν χρι τταλεας τς καταντικρ Κπρου, κενται α πλεις αται κα α νομαστα ξοχα κα λοιπ σα μνμης ξια. § 5. Πρτον ξερχομν σοι τ φροριον τ κατ’ νατολς κεται ρωμνη πλοντ σοι Νεπολις, τις λγεται Γεν σαρ νν παρ τν γαρηνν. πειτα κεται φανισμνη Τροα, τ λιον, Πριμου πλις, φαινομνη ν μερδια κα πεπτωκυα ες μρη ρεπιον· πλν, ς κ τν σημεων κα το ερους κα το πλτους στι τεκμαρεσθαι, ν μεγαλπολις· που εσβλλουσιν ες τν θλασσαν δο ποταμο, ομαι δ ος μηρος λγει Σκμανδρον κα Ξνθον. |
| Με τον διο τρπο, σον αφορ στη συγχρεση (που σχετζεται επσης με την αγπη στους εχθρος), η οποα εναι ιδιαιτερτητα και χαρακτηριστικ γνρισμα του χριστιανισμο (σε σημεο να αποτελε θεμελιδη λθο του), γνεται δυνατ και εφικτ μνο λγω του τι ο Θες εναι Προσωπικτητα, γιατ μνο η προσωπικτητα μπορε να συγχωρσει την λλη προσωπικτητα , κποια αρχ κποιος νμος της φσεως δεν μπορον να το κνουν. σον αφορ σ’ εμς, αυτ η ιδα μς αποκαλπτει την αληθιν μας φση, τη φση της προσωπικτητς μας. τι ο καθνας μας δεν εναι απλς να τομο, που αποτελεται απ συγκεκριμνες βιολογικς παραμτρους και ορμς, αλλ εναι ζωνταν ον, που αποκτ την πραγματικτητ του και την ταυττητ του μσω της επικοινωνας με τον Μοναδικ νθρωπο, Ζωνταν και Αληθιν, ο Οποος μας χρισε τη ζω απ την αγπη Του. Θα μποροσα, μλιστα, να συλλογζομαι αυτ το θμα για πολλ ρα. Αλλ για να καταλξω, εναι αρκετ να τονσω την ιδιαιτερτητα της χριστιανικς Αλθειας σε σγκριση με λλα θρησκεματα, που απευθνονται σε Κτι σε Κποιον, τι δηλαδ σ’ αυτν ο ακρογωνιαος λθος εναι το μυστριο της προσωπικτητας (για την οποα νας απ τους τελευταους Αγους, ο πατρ Ιουστνος Πποβιτς, επε τι εναι η πλον ξια θαυμασμο). Επσης, πρπει να σημεισω τι η «γνσις», δηλαδ η βση λων των ανατολικν παραδσεων και βασικν ιδεολογιν, που εμφανζονται κτω απ την ετικτα διαφορετικν «πνευματικοττων», που ισχυρζονται τι χουν την αρχ τους στις αρχαες φιλοσοφικς διδασκαλες – θεοσοφα, ελευθεροτεκτονισμ, νεοπαγανισμ και λλες μυστικς διδασκαλες, που λες σχετζονται με τη «Σοφα των Ελλνων» – γνεται η βση για την αρχγονη αντφαση του ανθρπου διαχρονικ. Αυτ η χεριστη παραδοξολογα κνει τον νθρωπο να πιστψει στη δυναττητα «να αποκτσει ελευθερα» μσω της γνσεως «της μυστικς διδασκαλας», ακογοντας τον φι, που λει: «Και σεσθε ως θεο» (Γεν. 3,5), ο οποος επιστρφει πλι μσω ντετερμινισμο των φυσικν νομν και των ουρανων δυνμεων, πργματα απ τα οποα ρθε να μας απελευθερσει ο Χριστς (βλ. Γαλ. 4,8). |
| Αλλ και η εντολ που δθηκε απ το Θε στον πρωτπλαστο διατζει, να συντρβομε το κεφλι του φιδιο(Γεν. 3, 15), δηλαδ των αρχ των βλαβερν λογισμν, μσω των οποων επιχειρε αυτ να συρθε μσα στις ψυχς μας. Αλλις με το να παραδεχτομε το κεφλι, που εναι η αρχ του λογισμο, θα παραδεχτομε και το υπλοιπο σμα του φιδιο, που εναι η συγκατθεση στην ηδον, και αυτ θα κατακρημνσει τη δινοι μας στην παρνομη πρξη. Αλλ πρπει κατ την Γραφ, κθε πρω να εξολοθρεομε λους τους αμαρτωλος της γης(Ψαλμ. 100, 8), δηλαδ με το φως της γνσεως να διακρνομε και να εξολοθρεομε τους αμαρτωλος λογισμος απ τη γη, η οποα εναι η καρδι μας, σμφωνα με τη διδασκαλα του Κυρου. Και σο εναι ακμη νπια οι γιοι της Βαβυλνας, δηλαδ οι πονηρο λογισμο, να τους χτυπμε στο δαφος και να τους τσακζομε πνω στην πτρα(Ψαλμ. 136, 9), η οποα πτρα εναι ο Χριστς. Γιατ αν οι νπιοι λογισμο μεγαλσουν και γνουν νδρες λγω της συγκαταθσες μας σ’ αυτος, ττε δεν θα νικηθον χωρς μεγλο στεναγμ και κπο. Μετ τα σα επαμε απ την Αγα Γραφ, καλ εναι να θυμηθομε και λγους αγων Πατρων. Επε λοιπν ο γιος Βασλειος, επσκοπος Καισαρεας της Καππαδοκας. «Και γυνακα δε γνωρζω και παρθνος δεν εμαι». Τσο πολ γνριζε τι το δρο της παρθενας δεν κατορθνεται μνο με αποχ απ γυνακα, σο με την αγιοσνη της ψυχς και την καθαρτητα, η οποα κατορθνεται με το φβο του Θεο. Λνε επσης και τοτο οι Πατρες, τι δεν μπορομε να αποκτσομε τελεως την αρετ της αγνεας, αν δεν αποκτσομε πρωττερα την αληθιν ταπεινοφροσνη μσα στην καρδι μας. Οτε μπορομε να κριθομε ξιοι ν’ αποκτσομε την αληθιν θεα γνση, αν μσα στα απκρυφα της ψυχς χει θρονιαστε το πθος της πορνεας. Θα δεξομε και απ τον Απστολο πσο μεγλο εναι το κατρθωμα της σωφροσνης, και αφο αναφρομε μια φρση του μνο, θα τελεισομε: «Επιδικετε να χετε ειρνη με λους και τον αγιασμ, που χωρς αυτν καννας δεν θα δει τον Κριο»(Εβρ. 12, 14). τι αναφρεται στο θμα μας, εναι φανερ απ εκενο που λει αμσως παρακτω: «Καννας πρνος και ββηλος πως ο Ησα»(Εβρ. |
| Φανεται τι τσι τν βλπει περισστερο ρθρογρφος, ποος ς γνσιος Οκουμενιστς ξισνει τς θρησκεες κα τς μολογες ς διαφορετικος λλ νμιμους δρμους προσγγισης το Θεο κα σωτηρας. Κα στν Συναγωγ κα στν κκλησα σζονται ο νθρωποι. 3. Σμβουλος το Θεο Μιλτ. Κωνσταντνου. Θες πιλγει βλκες κα νθικους; Στ πλασια λοιπν ατς τς νας χριστιανικς ντιμετπισης τς Παλαις Διαθκης, πο δν τν βλπει πντως ς τν μνη ληθιν, συνδει ρθρογρφος τν κλμακα πο εδε πατριρχης ακβ στ νειρ του, πως περιγρφεται στ Α´ νγνωσμα το σπερινο τς ορτς το Γενεθλου τς Θεοτκου ( Γεν. 28, 10-17), μ τν Θεοτκο πο γινε κλμακα γι ν κατβει Θες στν γ. Ατς εναι λλωστε κα λγος γι τν ποο ο Πατρες ρισαν ν διαβζεται ατ τ νγνωσμα, διτι κλμακα το ακβ εναι μα προτπωση τς Θεοτκου ς κλμακας πο νωσε τν οραν μ τν γ, μσ τς ποας κατβηκε Θες στν γ, πως ψλλει κκλησα στν πρτο οκο τν Χαιρετισμν τς Παναγας: «Χαρε κλμαξ πουρνιε δι ς κατβη Θες», κα σ πολλ λλα πατερικ κα μνογραφικ κεμενα. Δν τν ναπαει μως πολ ατ ξιολογικς πξια θερηση τς Θεοτκου ς κλμακας, ποα κα ποτελε τν ατιδη λγο τς τοποθετσεως το παλαιοδιαθηκικο ναγνσματος στν κολουθα το σπερινο, κα γι ατ ες ατν τν σωτηριδη λειτουργα Της πρεπε ν πικεντρσει τν σχολιασμ του. φνει λοιπν τν κλμακα το ακβ κα τν Θεοτκο ς κλμακα κα μ να προσδκητο κα κτς συναφεας ννοιολογικ λμα φιερνει τ μεγαλτερο μρος το ρθρου το στ ν παντσει περφανα κα αθαδστατα τι ατς γνωρζει «ποι εναι τ κριτρια πιλογν το Θεο», ταν κλγει πρσωπα γι ν διακονσουν τ ργο τς σωτηρας, κα ς λγει ορανοβμων πστολος Παλος κα λη γιογραφικ κα Πατερικ Παρδοση τι εναι νεξερενητες ο βουλς κα τ κριτρια το Θεο, πως προεπαμε. Μ κποια παραδεγματα λοιπν π τν Π. Διαθκη, πως το βραμ, το ακβ, το σακ, το Μωσ, το ωσφ, το Δαβδ κα λλα καταλγει στν προσδκητη κτμηση τι « Θες πεμβανει πντοτε τν κατλληλη στιγμ γι ν δσει λσεις στ διξοδα, κλγοντας γι τν σκοπ ατν τ πρσωπα κενα πο ατς θεωρε κθε φορ κατλληλα. |
|
|
