Cuius radix aut sucus, si vino fuerit admixtus, ebrios facit. Nascitur in locis silvosis et agris. μπελος λευκ, sive bryonia, quam Latini vitem albam vocant, vel a qualitate coloris vel quod eius radix contrita et corpori infricata teneriorem et candidiorem cutem reddat. Nam et sucus bacarum eius lac uberibus siccis reddit. μπελος μλαινα, id est vitis nigra, eademque labrusca: folia hederae similia; in omnibus maior quam vitis alba: bacas similiter habens, quae in maturitate nigrescunt, unde et vocabulum sumpsit. Viticella herba a Latinis appellata quod sicut vitis quidquid proximum habuerit, adprehendat corymbis, quos anulos appellamus. Buphthalmos florem habet croceum, oculo similem; unde et a Graecis nomen accepit. Est autem caule molle, foliis coriandri similibus. Nascitur iuxta muros civitatum. Phlomos, quam Latini verbascum vocant; quarum altera est masculus, albidioribus foliis atque angustioribus, altera femina, foliis latioribus atque nigris. Ferula vocata a medulla: nam illam Varro tradit esse ferulae medullam, quam σφδελον Graeci vocant. Nonnulli a feriendo ferulam dicunt. Ad hanc enim pueri et puellae vapulare solent: huius sucus galbanum est. Papyrum dictum quod igni et cereis est aptum; πρ enim Graeci ignem dicunt. Iuncus [eo quod iunctis radicibus haereat]. Scirpus, quo segetes teguntur, sine nodo; de qua Ennius (Sat. 70): Quaerunt in scirpo, quod soliti dicere, nodum. Et in proverbio: «Qui inimicus est, etiam in scirpo nodum quaerit.» Fucus genus herbae est de qua tinguitur vestis, dicta quia mentitur alienum colorem. Unde et Vergilius (Ecl. 4,42): Discet mentiri lana colores. Alga nascitur in aquis, segetis similis. Ita denique nomen sumpsit ab algore aquae; vel quod alliget pedes, quia crassa est, foliis aquam ex parte superantibus. Ulva et typhus herbae [quae] circa fontes et paludes stagnisque nascuntur. Ex quibus ulva, id est alga mollis et quodammodo fungus, dicta ab uligine. Typhus vero, quae se ab aqua inflat. Unde etiam ambitiosorum et sibi placentum hominum tumor typhus dicitur.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

191 Soror amantissima insuper litteras ex parte apostolici sibi directas obtulit, quarum formua hujusmodi fuit. Gosmas Prag, 1. s. c., p. 48. 192 Unde apostolica auctoritate et sancti Petri principis apostolorum potestate.... annuimus et collaudamus, atque incanonizamus, quo ad ecclesiam sancti Viti Wenceslai fiat sedes episcopalis. 193 Verumtamen non secundum ritus aut sectam Bulgariae gentis vel Ruziae, aut Slavonicae linguae, sed magis sequens instituta et decreta apostolica, unum potiorem totius ecclesiae ad placitum eligas in hoc opus clericum, latinis adprime literis eruditum, etc. 194 Quemadmodum Cosmas Pragensis ex depravato ejusdem Joannis papae diplomato tradit. Assemani, III, 169–170. 195 Nam antea tam in Moravia, quam in Bohemia, romano quidem ritu, sed sermone slavonico sacro peragebantur, inducente hunc morem Methodio et permittente Joanne VIII pontifice, quemadmodum ex epistoa ejusdem papae ad Svatoplucum Moravorum regem anno 880 data supra retuli. Assemani, III, 170. 201 Concedimus.... Friderico Salzburgensis ecclesiae antistíti ejusque successoribus in tota Norica provincia et in tota Pannonia, snperiori videlicet et inferiori, quomodo sui antecessores eandem potestatem a nostris babuere antecessoribus. 202 Ut nulli liceat in praefatis provinciie sibi usurpare pallium, nec episeopos ordinare, nec ullum officium, quod ad archiepiscopum pertinere debet, praeter praefatum archiepiscopum ejusque successores. 204 Fuerat tempore Alexandri рарае.... quaedam synodus omnium praelatorum Dalmatiae et Croatiae multum solenniter celebrata. 205 Ut nullus de caetero in lingua slayonica praesumeret divina mysteria celebrare, nisi tantum in latina et graeca, nec aliquis ejusdem linguae promoveretur ad sacros ordines. 207 Seitote filii, quia haec, quae Gothi petere student, saepe numero audisse me recolo, sed propter Arianos inventores literaturae hujusmodi dare eis licentiam in sua lingua tractare divina sicut praedecessores mei sic et ego nullatenus audeo. Nune vero euntes gentem illam facite observare omnia, quae a venerabili fratre nostro Maynardo, sanctae Rufinae episcopo cardinali, synodaliter statuta sunt, quosdusque legati nostri accedant. Schwandtnerum III, 553.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Morbus igitur est proprie ct conditio. Morbus, quia, sicut ille ex amore sui lapsus est, ita et nos labimur; conditio, quia, sicat ille servus est factus et morti obnoxius, sic et nos servi et filii irae nascimur et morti obnoxii. Quanquam nihil morer hunc morbum et conditionem juxta Pauli morem adpellari peccatum, imo tale est peccatum, ut, quicunque in eo nascuntur, hostes et adversarii Dei sint: hue enim tradit illos naluitatis conditio,non sceleris perpelratio, nisi quantum hoc semel perpetravit primus parens». Coll. confess. in eccl. reform. public. ed. Niemeyer 1840, p. 20; „Unde colligimus, peccatum originals morbum quidem esse, qui tamen per se culpabilis non est, nec damnationis poenam inferre potest... donec homo contagione hac corruptus legem Domini transgreditur, quod turn demum fieri consuevit, cum legem sibi positam videt et intelligit”. Zwingl. op. op. T. 1. fol. 90, цит. Browne’oм в Armiclos, p. 657, n. 3. 6 Calv. Instit. I. II, с. I, n. 8: „Videtur ergo peccatum originale haereditaria naturae nostrae pravitas et corruptio, in omnes animae partes diffusa: quae primum facit reos irae Dei... Atque id est proprie, quod a Paulo saepius peccatum nominatur... Quae vere inde emergunt opera.., fructus peccati secundum hanc rationem vocat... Haec itaque duo distincte observanda: nempe quod sic omnibus naturae nostrae partibus vitiati perversique, jam ob talem dunlaxat corruptionem damnati merito convictique comm Deo lenemur, cui nihil est acceptum, nisi justitia, innocentia, puritas. Neque ista est alieni delicti obligatio: quod enim dicitur, nos per Adae рессатит obnoxios esse factos Dei judicio... quia per ejus transgressionem maledictione induti sumus omnes, dicitur ille nos obstrinxisse. Ab illo tamen non sola in nos poena grassata est, sed instillata ab ipso lues in nobis residet, cui jure poena debetur... Atque ideo infantes quoque ipsi, dum suam secum damnationem a matris utero afferunt, non alieno sed suo ipsorum ritio sunt obstricti. Nam tametsi suae iniquitatis fructus nondum protulerint, habent tamen in se inclusum semen: imo tota eorum natura quoddam est peccati semen: ideo non odiosa et abominabilis Deo esso non potest.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Yako...

79 Ingenitum Partem et de Patre genitum Filium et de Patre procedentem Spiritum Sanctum unius credimus esse substantiae, vel essentiae. Conventus generalis episcoporum catholicorum, vid apud Harduinum, Conciliorum tom. 2, col. 858. 80 Si de Patre procedit Spiritus Sanctus, si liberat, si Dominus est et sanctiticat, si creat cum Patre et Filio, si praescientiam habet cum Patre et Filio, – haec cum ita sint, cur de eo dubitatur quod Deus non sit? Ibid. col. 865. 81 Haec est perfecta nostra scientia, ut terminos catholicae atque apostolicae fidei, quos usque adhuc apostolica sedes nobiscum et tenet et tradit tota mentis custodia conservemus, credentes – in Spiritum Sanctum Dominum et vivificatorem, ex Patre procedentem, cum Patre et Filio coadorandum et conglorificandum. Harduini-Conciliorum tom. 3, col. 1119. 82 Cum nominamus Spiritum Sanctum ab aeterni Patris persona eum procedere monstramus. Ibid. col. 1053. 83 Proprium Spiritus Sancti ut de Patre et Filio procederet sub una substantia deitatis. Harduini-Conciliorum tom. 2, col. 1014. 84 Primigenia manus ita hunc textum ferebat: notum etiam quod sit proprium Spiritus Sancti. Mansi, Conciliorum collectio amplissima, 1759 tom. 8, pag. 521. sub textu. 85 Qui ex Patre intemporaliter procedens, Patris est Filiique Spiritus. Conciliorum collectionis Harduini tom. 3, col. 332. 86 Quidam veroantiquorum et hoc proprietatibus adjecerunt. quia sicut Spiritus cum Patre Filium non genuit sempiterne, sic nec procedit Spiritus a Filio, sicut a Patre. Ego vero quia Spiritus quidem Filium non genuerit, confiteor: utrum vero Filio eodem modo, duo a Patre procedat, nondum perfecte habeo satisfactum. Migne, Patrologiae lat, tom. 47, col. 1237. 87 Praeterea interpretati sumus ex Epistola ejusdem sancti Maximi ad Marinum scripta presbyterum circumstantiam de Spiritus Sancti processione, ubi frustra causari contra nos innuit Graecos, cum nos non causam, vel principium Filium dicatus Spiritus Sancti, ut autumant, sed unitatem substantiae Patris ac Filii non nescientes, sicut procedit ex Patre, ita eum procedere fateamur ex Filio, missionem nimirum processeonem intelligentes: pie interpretans, utriusque linguae gnaros ad pacem erudiens, dum scilicet et nos et Graecos edocet secundum quiddam procedere, secundum qniddam non procedere Spiritum Sanctum ex Filio: difficultatem exprimendi de alterius m alterius linquae proprietatem significans. Maxima Bibliotheca veterum patrum, Lugduni, 1676 ann. tom. 12, pag. 834.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Kohomsk...

31 Арингий о погребении Стефана. Roma Subterranea. С. 19. р. 61; Постановления апост. L. 6. с. 30; Lib. 8. с. 41. 35 Tractatus de tradit liturgiae. Bibl. Μ. Т, 6. р. 617; см. „Обзор песнопевцев“, преосв. Филарета, стр. 9, 77 и 140. 37 См., наприм., о тесных обстоятельствах Греческой церкви „Ответ патр. Константинопольского Геннадия на вопросы Синайских монахов“ в „Летописи церковных событий“. Спб. 1869 г. вып. 2-й, лето 1454. Срв. Барского (575–602) о сокращении чтения и пения на Афоне по малочисленности братии. Срв. А. Дмитревского „из поездки на о. Патмос“, Тр. К. Д. Ак. 1892 г. ноябрь, стр. 384. 38 О дремоте во время ночного богослужения, иногда соединенной с видениями, см. „Обзор песнопевцев“, стр. 230; архим. Порфирия Успенского „Первое путеш. в Афон. монастыри“. Ч. 1, отд. 1, стр. 218; ч. 2, отд. 1, стр. 6. В предупреждение дремоты во время богослужения в монастырях учреждена особая должность будильника. Типикон in fol. л. 28. 40 Церковные праздники различаются; великие, средние и малые, а сообразно с сим и чин богослужения, церковного пения и даже братской трапезы. См. Типикон in fol. 1877 г. глава 8, л. 12, особенно же гл. 47, л. 37 обор. 41 Г.Н. Страхова „из воспоминаний о поездке на Афон“. В журн. „Русский Вестник“, октябрь, 1889 г. 42 Архим. Порфирия „Первое путеш. в Афон. монастыри и скиты“. Ч. 1, отд. 1, стр. 90; ч. 2, отд. 1, стр. 6. Некоторые образцы протяжного афонского пения см. у него же в „Приложениях“ ко 2 ч.; 2 отд., того же сочинения, стр. 93112 и в нашем нотном приложении. О косном пении см. соч. „О церковном пении прав. Греко-Российской церкви...“. Киев 1887 г. § 1, стр. 19. – То же вполне подтверждают и современные нам путешественники по Востоку. См., наприм., из поездки на о. Патмос в 1891 г. проф. А.А. Дмитревского в Труд. К. Д. Ак. 1892 года, ноябрь, и его же „Современное богослужение на правосл. Востоке“. Киев. 1891 г. вып. 1, стр. 99141. 43 По его свидетельству, в 1655 г. все богослужение в неделю мясопустную, с обрядом воспоминания страшного суда, совершенное патр. Никоном в сослужении патр. Антиохийского Макария и Сербского Гавриила, продолжалось с трех часов утра до сумерек, а литургия в неделю православия, с обрядом православия, продолжалась семь часов кряду. „ Души наши изнемогли, говорит он, от этой продолжительности, спаси и сохрани нас, Господи“. В неделю православия „патр. Никон не удовольствовался ещё только службой и прочтением длинного синаксаря, но присоединил и длинное поучение. Боже, даруй ему умеренность. Как сердце его не чувствовало сострадания ни к царю, ни к малым детям? Что сказали бы мы, если бы в наших странах (т.е. в Антиохии) было это? О если бы Господу было угодно послать нам такое терпение и крепость“! Павла Алеппского „Путешествие патр. Макария Антиохийского“, кн. 10, отд. 7; в „Истории Рус. церкви“, митр. Макария, Т. 12, стр. 284285.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Voznesen...

1) Профессора пользовались преимущественно руководствами, составленными в духе царствования австрийского императора Иосифа II. Церковная история, например, читалась по Даненмайеру, богословие по Клипфелю: Tbeologiae dogmaticae». Познакомившись с последним руководством, мы имеем возможность судить о характере богословских лекций в семинарии. Клипфель, пользуясь трудами Каэтана, Эккиуса, Дупиниуса, Боссюэта, предшествовавших антиультрамонтанским богословам, а также ссылаясь на Арнольди, Розелиуса и мн.др. историков римской церкви, решительно восстает против папской непогрешимости, доказывая, что под именем непогрешимой церкви нельзя разуметь верховного первосвященника, что если бы и допустить, чтобы верховный первосвященник и представлял ее, как ее примас, то все-таки нельзя наделить его привилегией непогрешимости, «ибо многое есть и в то же время весьма важное, что препятствует признать в верховном первосвященнике это великолепное дарование»: multa wero eademque gravia sunt, quae obstant quorainus tam magnificam dotem in pontifice summo agnoscamus. (стр.155). Привилегию непогрешимости Клипфель отрицал и за поместной церковью, разумея под ней, конечно, римскую. С такой привилегией, доказывает он, должна представляться только церковь вселенская, страж св.писания и предания, к которой мы должны обращатьея во всех спорах, касательно-ли смысла св.писания или догмагов и решение ее, составлен ли для этого собор или нет, (sive qongregata, sive dispersa tradit, стр.168), не должно вызывать ни малейшего сомнения. На Лужинском сказалось эта система. Впоследствии, увещевая священников выдавать подписки в готовности присоединиться к православной церкви, он всегда доказывал два положения: 1) папа не непогрешим, и 2) русская церковь истинная, ибо она часть вселенской церкви. Другие разности между православной церковью и римско-католической: учение об исхождении Св.Духа, о чистилище и др. Клипфель отстаивает. Но и здесь он поступает более или менее добросовестно. Он не прибегает к искажению текстов или к подделке святоотеческих свидетельств, а берет то, что можно взять непосредственно из св.писания и предания в пользу римского учения, хотя бы эти ссылки были малодоказательны. Так в доказательство исхождения Св.Духа и от Сына он ссылается только на Uoahha XIV:16; XV:26 . Mamф.III:16 .

http://azbyka.ru/otechnik/Georgij_Shavel...

ок. 1114/1115 г.), из митрополита Георгия вышло «малый городок Георгия» или «небольшая область reoprnfl» (civitatula Georgia), так точно, как в Италийской легенде: metropolis Gloria (ср.: La Legenda Doree de Jacques de Voragine/Trad, par l’Abbe J. В. M. Roze. – Paris, 1902. – T. 3. – P. 370–371). Поэтому, издавая латинский текст источника, П. А. Лавров внес в него поправку, отчего конец предложения выглядит следующим образом: ас deinde Georgiam metropolim cum hymnis et laudibus maximis transportavit («и потом митрополит Георгий с гимнами и многочисленными благословениями доставил»). У В. А. Бильбасова: «...при пении псалмов и великих хвалений перенес мощи в Георгию (ас deinde Georgiam), местопребывание митрополита» (Бильбасов В. А. Кирилл и Мефодий. – С. 222, 316, гл.5). У И. Я. Франко оставлено дословно: «... nepehic до Метрополи Глорн с великими гимнами i похвалами» (с. 214). Следует добавить, что сочинение Льва, епископа Остии, в XV в. передал также Петр де Наталибус (Petrus de Natalibus), автор Catalogus Sanctorum, которого в свою очередь издал кардинал Сесар Бароний в конце XVI в. Этот текст близок по содержанию к Италийской легенде, но содержит очень важное уточнение о причастности к открытию мощей некоего херсонского священника Филиппа, инициатора дела, а также называет Константина-Кирилла «епископом славян»: Leo Ostiensis tradit, quodtempore Michaelis imperatoris Constantinopolitani quidam Philippus sacerdos Chersonam veniens, de his, quae narrantur in historia S. Clementis, de maris aperetione habitatores interrogavit. Qui nihil de hoc scire professi sunt, eo quod advenae magis quam indigenae erant. Nam miraculum marini recessus jam longe desierat et incursionibus barbarorum templum erat destructum. Tune assumpto episcopo Georgiae civitatis cum clero et populo accesserunt ad insulam, in qua putabant esse martyris corpus. Ubi divina revelatione fodientes corpus invenerunt et anchoram, cum qua fuerat in mare projectum. Quod Chersonam reportantes ibidem sepelierunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Иерейство 3. Taken from Meffreth, Dominica 7 Post Trinitatis, No. 4. 11. 1–10 cf Meffreth: «Sunt septem ordines, vt tradit Magister lib. 4. dis. 24. iuxta septiformem Spiritus sancti gratiam. Primus ordo est Ostiariorum , qui praeesse debent ostijs, ne scilicet infidèles & excommunicati, canes aut bestiae intrent. ... Hoc officium Dominus impleuit in sua persona, quando flagello quasi de funiculis facto, vendentes & ementes eiecit de templo loan. & Matth. 11. 11–16 cf Meffreth: «Secundus ordo est Lectorum; qui Lectores a legendo, sicut Psalmistae a Psalmis canendis dicti sunt, vel vocati. Hoc officium Christus adimpleuit, cum in die Sabbathi in S ynagoga librum Isaiae aperiens legit, Spiritus Domini super me, eo quod vnx it me: Euangelizare pauperibus misit me. Luc. 11. 17–22 cf Meffreth: «Tertius ordo est Exorcistarum, qui dicuntur adiurantes in Latino. Inuocare namque habent super Catechumenos, & super eos qui habent spiritum immundum, per nomen Dei iurantes ab eis. Hoc officio vsus est Dominus saepe, cum daemoniacos sanauit.» 11. 23–26 cf Meffreth: «Quartus est ordo Acolitorum, qui Latine ceroferarij dicuntur, quia candelas portant, quando Euangelium legitur, & eas tenent quando altaris sacramentum eleuatur. Hoc officium testatur Dominus se habere, cum dixit: Ego sum lux mundi loan. 11. 27–32 cf Meffreth: «Quintus ordo est Subdiaconorum , qui ita dicti sunt, quia Diaconi praeceptis subiacent. Ad eos enim pertinet calicem & patenam deferre, & Diacono tradere. Hoc officio vsus est Dominus, quando linteo se praecinxit, loan. 11. 33–38 cf Meffreth: «Sextus ordo est Diaconorum, ad quos pertinet Euangelium legere in missae officio, & sacerdoti assistere, & in omnibus, quae per sacerdotem aguntur ministrare. Hoc officio est Dominus vsus, quando praedicauit.» 11. 39–48 cf Meffreth: «Septimus ordo est Presbyterorum. Presbyter enim Graece, senior est Latine, non propter aetatem, sed propter honorem & dignitatem quam adepti sunt Presbyteri. ... Hoc officio vsus est Dominus, cum seipsum obtulit in ara crucis» (Pars aestiv., p. 312). The rest of the poem appears to consist of Simeon " s own teaching.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Rursus autem his similia tradit:– Mortalium omnium beatus non fuit   Quisquam, molestia et nemo carens fuit. Et deinde rursus:– Heu! quanta, quotque hominibus eveniunt mala,   Quam vana, quorum terminus nullus datur. Et adhuc similiter:– Nemo beatus semper est mortalium. Hac itaque ratione dicunt etiam Pythagoreos abstinere a rebus venereis. Mihi autem contra videntur uxores quidem ducere, ut liberos suscipiant, velle autem a venerea voluptate se continere post susceptos liberos. Proinde mystice uti fabis prohibent, non quod sit legumen flatum excitens, et concoctu difficile, et somnia efficiat turbulenta; neque quod hominis capiti sit sireills ut vult ille versiculus:– Idem est namque fabam atque caput corrodere patris; sed potius quod fabæ, si comedantur, steriles efficiant mulieres. Theophrastus quidem certe in quinto libro De causis plantarum, fabarum siliquas, si ponantur ad radices arborum quæ nuper sunt plantatæ, refert plantas exsiccare. Quinetiam gallinæ domesticæ, quæ eas assidue comedunt, efficiuntur steriles. Caput IV.– Quibus Prætextibus Utantur Hæretici ad Omnis Genetis Licentiam Et Libidinem Exercendam. Ex iis autem, qui ab hæresi ducuntur, Marciohis quidem Pontici fecimus mentionem, qui propter certamen, quod adversus Creatorem suscepit, mundanarum rerum usum recusat. Ei autem continentiæ causa est, si modo est ea dicenda continentia, ipse Creator, cui se adversari existimans gigas iste cum Deo pugnans, est invitus continens, dum in creationem et Dei opus invehitur. Quod si usurpent vocem Domini, qui dicit Philippo: Sine mortuos sepelire mortuos suos, tu autem sequere me: Matthew 8:22; Luke 9:60 at illud considerent, quod similem cam is formationem fert quoque Philippus, non habens cadaver pollutum. Quomodo ergo cum carhem haberet, non habuit cadaver? Quoniam surrexit ex monumento, Domino ejus vitia morte afficiente, vixit autem Christo. Meminimus autem nefariæ quoque ex Carpocratis sententia mulierum communionis. Cum autem de dicto Nicolai loqueremur, illud præ termisimus: Cum formosam, aiunt, haberet uxorem, et post Servatoris assumptionem ei fuisset ab apostolis exprobrata zelotypia, in medium adducta muliere, permisit cui vellet eam nubere.

http://azbyka.ru/otechnik/Kliment_Aleksa...

Amplius enim eum ceteris Apostolis dilexit Iesus. Iacobus Zebedaei a patre cognominatur, quem relinquens cum Iohanne verum patrem secuti sunt. Hi sunt filii tonitrui, qui etiam Boanerges ex firmitate et magnitudine fidei nominati sunt. Hic est Iacobus filius Zebedaei, frater Iohannis, qui post ascensionem Domini ab Herode manifestatur occisus. Iacobus Alphaei ob distinctionem prioris cognominatus, qui dicitur filius Zebedaei, sicut iste filius Alphaei. Cognomentum igitur ambo a patre sumpserunt. Iste est Iacobus minor, qui in Evangelio frater Domini nominatur, quia Maria uxor Alphaei soror fuit matris Domini, quam Mariam Cleophae Iohannes evangelista cognominat, a patre, sive a gentilitate familiae, aut quacumque alia causa ei nomen inponens. Alphaeus autem Hebraeo sermone in Latino exprimitur millesimus, sive doctus. Philippus os lampadarum, vel os manuum. Thomas abyssus, vel geminus, unde et Graece Didymus appellatur. Bartholomeus filius suspendentis aquas, vel filius suspendentis me. Syrum est, non Hebraeum. Matthaeus in Hebraeo donatus exprimitur. Idem et appellatus Levi ex tribu a qua ortus fuit. In Latino autem ex opere publicani nomen accepit, quia ex publicanis fuit electus et in apostolatum translatus. Simon Cananeus ad distinctionem Simonis Petri, de vico Galileae Cana, ubi aquas Dominus mutavit in vinum. Ipse est qui in alio evangelista scribitur Zelotes. Cana quippe zelum interpretatur. Iudas Iacobi, qui alibi appellatur Lebbaeus, figuratum nomen habet a corde, quod nos diminutive corculum possumus appellare; ipse in alio evangelista Thaddaeus scribitur, quem ecclesiastica tradit historia missum Edessam ad Abgarum regem. Iudas Iscariotes vel a vico in quo ortus est, vel ex tribu Issachar vocabulum sumpsit, quodam praesagio futuri in condemnationem sui. Issachar enim interpretatur merces, ut significaretur pretium proditoris quo vendidit Dominum, sicut scriptum est (Matth. 27,9): «[Et] acceperunt mercedem meam, triginta argenteos, pretium quod adpretiatus sum ab eis.» Matthias, qui inter Apostolos sine cognomine solus habetur, interpretatur donatus, ut subaudiatur pro Iuda.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010