3411 Bar 4:2 ; 4Q511 frg. 1, lines 7–8; frg. 18, lines 7–8; CI] 1:409, §554 (Hebrew on a bronze lamp in Italy); L.A.B. 9:8; 11:1–2; 15:6; 19:4, 6; 23:10; 33end (legis lumine; MSS: legis lumen); 51:3; 2 Bar. 17:4; 18:1–2; 59:2; Sipre Num. 41.1.2; p. B. Mesi c a 2:5, §2; Hor. 3:1, §2; Sukkah 5:1, §7; Gen. Rab. 26:7; Pesiq. Rab. 8:5; 46:3; cf. L.A.B. 37(the «truth» from the bush illuminabatMoses); Sipre Deut. 343.7.1; Gen. Rab. 3:5; Exod. Rab. 36:3; Num. Rab. 14:10; Deut. Rab. 4:4; 7:3; Ecc1. Rab. 11:7, §1; Pesiq. Rab. 17:7. Torah also appears as fire (m. «Abot2:10; Sipre Deut. 343.11.1; »Abot R. Nat. 43, §121 B– Deut 33:2 ; b. Besah 25b–school of R. Ishmael; Ta c an. 7a; Pesiq. Rab Kah. Sup. 3:2; Jer 23:29 ; Song Rab. 5:11, §6; the Ten Commandments as lightnings in Tg. Neof. on Exod 20:2–3; Tg. Ps.-]. on Exod 20:2–3; Tg. Neof. on Deut 5:6–7 ) or summons heavenly fire (p. Hag. 2:1, §9; Song Rab. 1:10, §2), and specific commandments, such as the Sabbath, appear as light (Pesiq. Rab. 8:4). 3413 The «glory» in Exod 33is described as a «cloud» (34:5), which is depicted elsewhere in the context (33:9,10) in terms similar to the pillar of fire (13:21–22; 14:24; 40:38). 3414 See introduction for a brief treatment of this motif. «Life» occurs 36 times in John, 17 times in Revelation, 14 times in Romans, and 13 times in 1 John (Morris, John, 82). 3415 Although Wheldon, Spirit, 18, is not wrong to associate life with the Spirit in John (cf. 6:63), it is first of all associated with Christ. 3416 E.g., Wis 8:13,17; Sir 4:12; 17:11 ; cf. 1 En. 98:10,14; 2 Bar. 38:2. Greek writers could associate philosophy with living properly (Crates Ep. 6, to students; Cyn. Ep. 56–57–ζην). See also the biblical references in Painter, John, 49. 3417 Bar 3:9; 4:1–2 ; Pss. So1. 14:1–2; L.A.B. 23:10; 2 Bar. 38:2; m. «Abot 2:7 (Hillel: the more Torah, the more life, ; and later in the same text, «he who gains for himself words of Torah, gains for himself the life of the world to come,» ; b. »Abot6:7, bar.; «Abot R. Nat. 34 A (among other things); »Abot R. Nat. 35 B; Sipre Deut. 306.22.1; 336.1.1; b. Hag. 3b; Roš Haš. 18a; p. Ber. 2:2, §9; Exod. Rab. 41:1; Lev. Rab. 29:5; Num. Rab. 5:8; 10:1; 16:24; Deut. Rab. 7:1,3,9; Tg. Ecc1. 6:12. Cf. the tradition of souls departing or being restored at Sinai (usually of Torah bringing Israel life but disobedient nations death), e.g., b. Šabb. 88b; Exod. Rab. 5:9; Lev. Rab. 1:11; Deut. Rab. 1:6; Song Rab. 5:16, §3. The exact sense of Odes So1. 3is slightly more difficult to determine, but may refer to God as the life (cf. Gen. Rab. 1:5; 43:3; Num. Rab. 10:1).

http://azbyka.ru/otechnik/world/the-gosp...

59 Все эти пророчества о Мессии, бывшие в период патриархальный и подзаконный, рассмотрены нами прежде. Введ. в прав. Бог. §§ 61. 77–89. 60 И блаж. Августин замечает: omnes itaque homines, sub lege constitutos, reos facit Lex, et ad hoc illis super caput est, ut ostendat peccata, non tollat... Conantes homines implere viribus suis, quod a lege praeceptum est, ipsa sua temeraria et praecipiti praesumptione ceciderunt...; et quoniam suis viribus implere non poterant legem, facti rei sub lege, imploraverunt Liberatoris auxilium; et reatus legis fecit aegritudinem superbis. Aegritudo superborum facta est confessio humilium: jam confitentur aegroti, quia aegrotant; veniet Medicus, et sanet aegrotos (In Joann. Tract. III, n. 2, p. 1397, in Patrolog. curs. compl. T. XXXV). 61 Каковы: Мелес самосский (apud Diogen. Laert. lib. IX, n. 24), Сократ (Xenoph. Memorab. lib. IV, et Platon. Dialog. «Alcibiades»), Платон (in Epimenide et de legib. lib. IX), Сенека (lib. 1, c. 6 de clementia), Ямвлих (in vita Pythagor. cap. 28). 63 Plato, Polit. p. 271, Opp. T. II, Paris. 1578; Virgil. Georg. lib. 1, v. 125, et Eclog. IV; Ovid. Metamorph. lib. 1, v. 89 et squ.; Plutarch. de Isid. et Osirid.; Strabo, lib. V, p. 250, Opp. T. II, Oxon. 1807. Cfr. Euseb. Praeparat. Evangel. 1, c. 8 et XII, c. 13. 64 Schwarz, de lapsu prim. generis hum. parentum, a paganis adumbrato, Altorf. 1730; Kleuker. Zendavest. T. I, p. 25 et III, p. 84 squ.; Windischman, Philosophia in progressu historiae mnndi, vol. 1, p. 1, Sect. 1, Bonnae 1827. 65 Schmidt, Redemption du genre humaine, annoncee par les traditions relig. de tous les peuples, trad. de 1’allemand par Henrion, Paris. 1827; Xp. Чт, 1839, III. 67 … πσης δ τς οικουμνης σαν διδασκλιον ιερν τς περ θεο γνσεως και τς κατα ψυχν πολιτεας. De incarn. Dei n. 12, Opp. T. 1, p. 57, ed. Paris. 1698. 69 Justin. Cohort. ad Graec. cap. 14; cfr. Apolog. 1, c. 20; II, c. 13; Tertull. Apolog. c. 47; Clem. Alex. Strom. 1, c. 15. 21; Theophil. ad Antol. II, 37; Euseb. Praeparat. Evang. IX, 1; Augustin. de civit. Dei VIII, 12.

http://azbyka.ru/otechnik/Makarij_Bulgak...

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла КЛИМЕНТ [лат. Clemens; франц. Clément] (III-IV вв.?), св. (пам. зап. 23 нояб.), 1-й еп. г. Меттис (ныне Мец, Франция). Краткие сведения о К. приведены Павлом Диаконом († ок. 797) в «Книге о Мецских епископах» (Liber de episcopis Mettensibus). Сочинение было написано по просьбе Мецского архиеп. Ангильрамна (768-791) во время пребывания Павла Диакона в королевстве франков (предположительно между 783 и 785). Перечисляя епископов Меца, автор не приводит почти никаких деталей; подробнее он сообщает об основании епископской кафедры, о спасении соборной церкви во время нашествия гуннов при еп. Аукторе, о церковных преобразованиях архиеп. Хродеганга (до 748-766), а также повествует о еп. Арнульфе († 640/1), предке династии Каролингов . Согласно Павлу Диакону, К. был среди миссионеров, к-рых верховный ап. Петр, по преданию (sicut antiqua tradit relatio), отправил проповедовать христ. веру в важнейшие города Галлии. Прибыв в Меттис, К. поселился в подземельях пригородного амфитеатра и установил там алтарь, освященный во имя ап. Петра. Став «первым в тех местах вестником праведности и свидетелем истины», он обратил мн. идолопоклонников ко Христу. По свидетельству горожан, из амфитеатра, где первоначально жил святой, исчезли змеи и др. ядовитые животные. О К. упоминается в самом раннем перечне епископов Меца, составленном при архиеп. Ангильрамне, скорее всего между 774 и 791 гг. Стихотворный перечень сохранился в сакраментарии, изготовленном по указанию Мецского архиеп. Дрогона (823-855) (Paris. lat. 9428. Fol. 126r - 127v; изд.: MGH. Poet. T. 1. P. 60-61; Neff. 1908. S. 186-190). Используя выражения, близкие к тем, к-рые употреблял Павел Диакон, автор перечня сообщает о проповедниках, посланных ап. Петром в разные страны; среди этих миссионеров был К., основатель христ. общины и епископской кафедры в Меттисе. О др. епископах, преемниках К., почти ничего не сообщается. В той же рукописи содержится др. перечень епископов, составленный скорее всего при архиеп. Дрогоне (Paris. lat. 9428. Fol. 127v - 128r); здесь указаны дни поминовения Мецских епископов. Согласно более позднему перечню, созданному при еп. Роберте (883-917), К. занимал кафедру 25 лет и 4 месяца ( Duchesne. Fastes. T. 3. P. 47-50). Даты поминовения ранних епископов Меттиса совпадают с днями памяти Римских епископов, которые имели такие же или схожие имена; так, поминовение К. совершалось 23 нояб., в день памяти сщмч. Климента , еп. (папы) Римского (Ibid. P. 50-51; Hari. 2010. Vol. 1. P. 19-20).

http://pravenc.ru/text/1841341.html

Tesserae vocatae quia quadrae sunt ex omnibus partibus. Has alii lepusculos vocant, eo quod exiliendo discurrant. Olim autem tesserae iacula appellabantur, a iaciendo. Caput LXIV. DE FIGURIS ALEAE Quidam autem aleatores sibi videntur physiologice per allegoriam hanc artem exercere, et sub quadam rerum similitudine fingere. Nam tribus tesseris ludere perhibent propter tria saeculi tempora: praesentia, praeterita, futura; quia non stant, sed decurrunt. Sed et ipsas vias senariis locis distinctas propter aetates hominum ternariis lineis propter tempora argumentantur. Inde et tabulam ternis discriptam dicunt lineis. Caput LXV. DE VOCABULIS TESSERARUM Iactus quisque apud lusores veteres a numero vocabatur, ut unio, [binio,] trinio, quaternio, [quinio], senio. Postea appellatio singulorum mutata est, et unionem canem, trinionem suppum, quaternionem planum vocabant. Caput LXVI. DE IACTU TESSERARUM Iactus tesserarum ita a peritis aleatoribus conponitur ut adferat quod voluerit, utputa senionem, qui eis in iactu bonum adfert. Vitant autem canem quia damnosus est; unum enim significat. Caput LXVII. DE CALCULORUM MOTU Calculi partim ordine moventur, partim vage: ideo alios ordinarios, alios vagos appellant; at vero qui moveri omnino non possunt, incitos dicunt. Unde et egentes homines inciti vocantur, quibus spes ultra procedendi nulla restat. Caput LXVIII. DE INTERDICTIONE ALEAE Ab hac arte fraus et mendacium atque periurium numquam abest, postremo et odium et damna rerum; unde et aliquando propter haec scelera interdicta legibus fuit. Caput LXIX. DE PILA Pila proprie dicitur quod sit pilis plena. Haec et sfera a ferendo vel feriendo dicta. De quarum genere et pondere Dorcatius sic tradit (1): Neu tu parce pilos vivacis condere cervi, Uncia donec erit geminam super addita libram. Inter species pilarum sunt trigonaria et arenata. Trigonaria est qua inter tres luditur. Arenata, qua in grege, dum ex a circulo adstantium spectantiumque emissa, ultra iustum spatium pilam excipere lusumque inire consueverunt. Cubitalem lusum appellant quum duo comminus ex proximo ac pene coniunctis cubitis pilam feriunt. Suram dicitur dare qui pilam crure prolato feriendam conlusoribus praebent.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

1097 IV, 138–139: на запад придет тогда военная брань, придет Римский беглец, поднимая огромное копье и переходя Евфрат с многими тысячами (Срв. Commodiani Carmen apologeticum в Corp. scr. lat. vol. 15. 827; Dicimus hunc autem Neronem esse vetustum… 829 ipse redit iterum sub ipso saeculi fine ex locis apochryphis, qui fuit, reservatus in ista). 1103 Гофман (I, s. 331–334) утверждал, будто ап. Павел, по аналогии со вторым пришествием Христа из надземных сфер, представлял себе явление беззаконника в форме воскресения его из мертвых. 1104 V, 28–30: Тот, который получил знак пятьдесят (N=50=Nero), будет властителем, страшный змей, дышащий жестокой войной, который некогда прострет руки, чтобы погубить своих, и который всё сокрушит. V, 33, 34: Но исчезнет полный бед. Потом он возвратится, выдавая себя самого за равного Богу. Он (Бог) же его обличит, что он (Нерон) это не есть (=что он не равен Богу). 106–109: Когда он достигнет великой высоты и распространит великий страх, тогда он придет и разрушит город праведных. И некий царь, посланный Богом против него, погубит всех великих царей и благороднейших мужей (Срв. Lactanti, Div. instit. VII, 18, 5; Sibyllae quoque non aliter fore ostendunt quam ut dei filius a summo patre mittatur, qui et justos liberet de manibus impiorum et injustos cum tyrannis saevientibus deleat. e quibus una sic tradit: ξει…). Срв. 1Фес.4:14, 17 ; Деян.1:11 ; Апок.1:7 ; Мф.26:64 . Эти черты с личности Иисуса Христа перенесены не личность антихриста. 1105 V, 256–258: Один же некий явится опять с неба, великий муж, который распростер руки на плодоносном дереве, лучший из Евреев, который остановит некогда солнце и заговорит прекрасною речью и чистыми устами. 1109 Migne, Patrol. curs. compl. Ser. lat. t. 22, col. 1037; срв. Comment. in Dan. XI (Migne, ser. lat. t. 25): Multi nostrorum putant ob saevitiae ac turpitudinis magnitudinem, Domitium Neronem antichristum fore (col. 568). 1110 Migne, Patrol. curs. compl. Ser. lat. t. 20. Sulpicii Severi Historia sacra. Lib. II, cap. 29.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

Quod igitur vanum et inutile judicatur, nemo dubitat minime profuturum. 5. Itaque quamvis et jam frater Cyrillus secundis te epistolis suis asserat esse conventum, intelligas volo, post primam et secundam illius, et hanc correptionem nostram, quam constat esse jam tertiam, ab universitate collegii et conventu Christianorum te prorsus esse sejunctum, nisi mox quae male dicta sunt corrigantur, nisi in eam viam redeas quam se Christus esse testatur (Joan. XIV, 6). Male in hunc arma desperatione movisti, qui te super familiam suam velut fidelem prudentemque servum permiserat ante constitui. (Matth. XXIV, 45). Periit tibi hujus officii beatitudo promissa. Non solum non das cibum in tempore, verum etiam veneno interficis, quos ille suo sanguine et sua morte quaesivit ( Act. XX, 29 ). Venenum namque est sub tuis labiis, quae maledictionis et amaritudinis plena videmus, cum contra eum qui suavis est, niteris disputare. Ubi est diligentia pastoralis? Pastor bonus animam suam ponit pro ovibus suis; mercenarius vero eas lupis dimittit et tradit (Joan. X, 11). Quid hic tu pastor acturus es, c i dominicum gregem pro lupis ipse discerpis? Ad quaenam grex dominicus septa confugiet, si intra ovilia Ecclesiae sancietur? qua futurus est tuitionedefensus, qui te patitur pro custode raptorem? Et alias, inquit Dominus, oves habeo quae non sunt ex hoc ovili, et illas oportet me adducere (Ibid. 16). Ille alias se promittit adducere; tibi pereunt quas habebas. Tametsi quidem certum sit, quoties ista contingunt, non oves pastoribus, sed magis ovibus perire pastores. Et vocem meam, inquit, audient (Ibid.). Quare? Ut fiat unus grex. Ad illius vocem unus fit grex; ad tuam vero aut inficitur, aut fugatur. 6. Durum est, ut in te de Actibus Apostolorum beati Pauli verba conveniant: Ego, inquit, scio quia intrabunt post discessum meum lupi graves in vost non parcentes gregi. Et ex vobis ipsis exsurgent homines loquentes perversa, ut abducant discipulos post se ( Act. XX, 29, 30 ). Haec a te alliis quam tibi dicta vellemus.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Is autem, cum similiter fecisset atque Seleucus, et quendam ex martyribus salutasset osculo, adducitur ad dominum. Quem cum magis ad iram irritasset quam alii, salutaris passionis cruci traditus, subiit martyrium. XVI. Cum post hos unus adhuc restaret, qui inter eos, qui dicti sunt, numerum impleret duodecimum, eum impleturus aderat Julianus. Is, cum ea ipsa hora rediisset ex peregrinatione, ne ingressus quidem civitatern, ita ut erat ex itinere, hoc audito profectus ad videndos martyres, postquam adspexit sanctorum corpora humi jacentia, gaudio repletus, unumquemque amplectitur, omnes salutans osculo. Eo autem adhuc agente, eum comprehendunt lictores et adducunt ad prassidem. Impius vero suo institute faciens consentanea, eum quoque tradit lento igni. Sic itaque Julianus laetans et exultans, et magna voce Deo, qui tantis bonis eum erat dignatus, agens gratias, assumptus fuit in chores martyrum. Erat autem is quoque genere quidem Cappadox, moribus plenus quidem pietate, plenus et fide, vir mitis et mansuetus, et alioqui vir bonus, et spirans boiium odorem Sancti Spiritus. Tanta turba comitatus, dignatus fuit consummatione martyrii cum beatissimo Pamphilo. Et quatuor quidem dies et totidem noctes jussu Firmilliani sanctissirna martyrum corpora exposita fuerunt bestiis carnivoris. Cum autem Dei providentia nihil ad eos accessisset, non fera, non avis, non aliquid aliud, sed sana permansissent et integra, justum et convenientem honorem consecuta, consuetae mandata sunt sepulturae, reposita in pulchris templorum sedibus, et sacris traditas oratoriis ad perpetuam memoriam, ut honorarentur a populo, ad gloriam Christi, veri Dei nostri.» P. xxxvi. l. 13. – «Theophilus.» An error of the scribe for Theodulus. It is given correctly in the narrative below. l. 15. – «Being in number eight.» And so the names enumerated above are eight; but there were really twelve. See pp. 38 and 44. The Greek, which is here a good deal abridged, has at the beginning, []. l. 28. – «Youths and boys.» Papebrochius corrects here the error of Lipomannus – «Adolescentes et pueros atque adeo plane infantes» See Hippolyti Opera, curante J.

http://azbyka.ru/otechnik/Evsevij_Kesari...

Не вполне канонична версия Тертуллиана и с точки зрения языческих писателей и поэтов, согласно которым, семенами для спартов явились зубы не их самих, а дракона, убитого Кадмом 113 . Тертуллиан не только превращает исподволь этот миф в реальный факт, но и расширяет его, говоря о зубах всех людей. На основании слов сочинения «О воскресении мертвых» (42, 8) можно сделать следующий вывод. Хотя, в отличие от таких авторов, как Иустин и Климент Александрийский , Тертуллиан не допускает мысли о независимом от Библии существовании истины в языческой литературе, в данном месте он, не говоря о «плагиате» бесов или поэтов, незаметно для себя использует идею мифа о спартах для доказательства христианского учения. Мы встречаемся здесь с одним из тех редких случаев, когда он придает старым мифам новое значение. Еще одним таким случаем можно считать его утверждение о камнях, находящихся в голове змей (О женском убранстве, 16, 2–3) 114 . Здесь мы снова сталкиваемся с утверждением мифологического, даже сказочного характера 115 . По мысли Тертуллиана , Бог в шестой день сотворил человеческую плоть и вдохнул в нее дыхание жизни. Потомки Адама и Евы вместе с плотью получают от прародителей и души, которые после смерти покидают тела, чтобы потом вновь соединиться с ним, восставшим из зубов, словно феникс из пепла (ср.: О воскресении мертвых, 13, 1–4). Перефразируя философа Сенеку, сказавшего о Боге «semel iubet, semper paret» («однажды повелевает, всегда повинуется»), точку зрения карфагенского апологета можно сформулировать так: «Deus semel creat, semper tradit» («Бог однажды творит, всегда передает»). Любопытна своеобразная «трихотомия» в учении Тертуллиана о душе, наблюдаемая в одиннадцатой главе (3–6), где речь идет о присоединении к человеческой душе духа от Бога или от дьявола: здесь Тертуллиан следует апостолу Павлу, выделявшему в человеке дух, душу и тело ( 1Сол.5:23 ). Трактат «О душе» написан в «монтанистский» период творчества Тертуллиана . Кроме монтанистских влияний (например, в девятой главе говорится о пророчестве после Иоанна) трактат пронизан стоическими идеями (например, что душа – это тело своего рода 1]). Несмотря на многие отнюдь неортодоксальные положения, а, может быть, именно благодаря им он представляет большой интерес для всех интересующихся историей раннего христианства, когда в борьбе с ошибочными мнениями рождалось церковное учение о человеке, человеческой душе, мире и Боге. Источники

http://azbyka.ru/otechnik/Tertullian/o-d...

24 Объясняя это, Валх говорит (introd, in lib. symb. p. 755): «Quamvis non nunquam videantur avctores, se habere libros symbolicos pro norma quadam (Супранатуралисты); sciendum tamen est, quomodo vocabulum normae sumatur. Libri symbolici non dignitatem normae proprie ac stricte; attamen late sumtae tuentur. Quumque ratio diversa esse possit, propter quam norma quaedam ad aliud quid referatur, inter alia discrimen constitui potest inter normam veritatis ac professionis doctrinae cujusdam. Norma veritatis coelestis, quatenus cognoscenda ac dijudicanda est, unice est Scriptura Sacra; professionis autem doctrinae, ac quidem quoad certa capita controversa, liber symbolicus. Illa est divina et omnia dogmata cognoscenda tradit, omnesque definit controversias: haec avtem ecelesiastica, quae tantum declarat doctrinas hujus vel illius ecclesiae proprias, ut inde pateat, quid approbetur, quidque reiicialur. 25 От иноверцев, вступающих в недра Православной Церкви, она требует следующего исповедания: «такожде Святое Писание по разумению, еже содержала и содержит Церковь Святая Восточная, мати наша, ей же приличествует рассуждати о истинном разумении и истолковании Святых Писаний, приемлю. Лист. 71 на обор. изд. 1757 года.» 26 Слово сказание здесь есть тоже, что изъяснение или истолкование; ибо Греческие слова ξηγεσθαι и διεpμηνυειν, от коих ведет начало свое нынешняя наука, называемая Hermenevtica или Theologia Exegetica, равнозначительны. См. Delineatio Hermenevticae Sacrae. Proleg. § 1. Petropoli, 1828. 32 О начале и свойстве того превратного и пагубного направления, какое дал Лютер своим учением, между прочим, так говорит один писатель истории времен Реформации: «тогда как Лютер со дня на день должен был отдавать отчет в делах своих, проповеданное им учение развивалось и укоренялось в сердцах народа, несмотря на угрожающие опасности, и обнаруживало себя в ужасных опытах. Дело началось с самого рассадника этого нового просвещения, с Виттенберга. «Ежели», говорили одни, «Евхаристическая Жертва, призывание Святых, Иконопочитание, монашество и т.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/ob-i...

6. Igitur quod memoria suppetit, sanitas mentis est; quod sanitas mentis salua memoria stupet, amentiae genus est. Ideoque non dicimur furere, sed somniare; ideo et prudentes, si quando, sumus. Sapere enim nostrum licet obumbretur, non tamen extinguitur, nisi quod et ipsum potest uideri uacare tunc, ecstasin autem hoc quoque operari de suo proprio, ut sic nobis sapientiae imagines inferat, quemadmodum et erroris. XLVI. 1. Ecce rursus urgemur etiam de ipsorum somniorum retractatu quibus anima iactatur exprimere. Et quando perueniemus ad mortem? Et hic dixerim: cum deus dederit; nullae longae morae eius quod eueniet. 2. Vana in totum somnia Epicurus iudicauit liberans a negotiis diuinitatem et dissoluens ordinem rerum et in passiuitate omnia spargens, ut euentui exposita et fortuita. Porro si ita est, ergo erit aliquis et ueritatis euentus, quia non capit solam eam euentui omnibus debito eximi. Homerus duas portas diuisit somniis, corneam ueritatis, fallaciae eburneam; respicere est enim, inquiunt, per cornu, ebur autem caecum est. 3. Aristoteles maiorem partem mendacio reputans agnoscit et uerum. Telmessenses nulla somnia euacuant, imbecillitatem coniectationis incusant. Quis autem tam extraneus humanitatis, ut non aliquam aliquando uisionem fidelem senserit? Pauca de insignioribus perstringens Epicuro pudorem imperabo. 4. Astyages Medorum regnator quod filiae Mandanae adhuc uirginis uesicam in diluuionem Asiae fluxisse somnio uiderit, Herodotus refert; item anno post nuptias eius ex isdem locis uitem exortam toti Asiae incubasse. Hoc etiam Charon Lampsacenus Herodoto prior tradit. Qui filium eius tanto operi interpretati sunt, non fefellerunt, siquidem Asiam Cyrus et mersit et pressit. 5. Philippus Macedo nondum pater Olympiadis uxoris naturam obsignasse uiderat anulo: leo erat signum; crediderat praeclusam genituram, opinor, quia leo semel pater est. Aristodemus uel Aristophon coniectans immo nihil uacuum obsignari, filium, et quidem maximi impetus, portendi. Alexandrum qui sciunt, leonem anuli recognoscunt. Ephorus scribit.

http://azbyka.ru/otechnik/Tertullian/o-d...

   001    002    003    004    005    006    007    008   009     010