Unde et Lucifer Graece Φωσφρος appellatur. Caput XI. DE LECTICIS ET SELLIS Lecticae a lectis herbis vocatae. Stratus ab sternendo dictus, quasi storiatus. In his solis antiqui ad dormiendum adcubabant, nondum laneis stramentis repertis. Storia, quod sit terra strata. Cama est brevis et circa terram; Graeci enim χαμα breve dicunt. Cubile est cubandi locus. Grabatum Graecum est. Baianula est lectus qui in itinere baiolatur, a baiolando, id est deportando. Pulvinar lectus divitum est: inde et pulvillus. Spingae sunt in quibus sunt spingatae effigies, quos nos gryphos dicimus. Punicani lecti parvi et humiles primum a Cartagine advecti, et inde nominati. Lecticae, sive plutei lecti. De quo Rutilius Rufus de vita sua (13): «Primum», inquit, «contra consuetudinem imperatorum ipse pro lectis lecticis utebatur». Sponda autem exterior pars lecti, pluteus interior. Geniales lecti proprie sunt qui sternuntur puellis nubentibus; dicti autem a generandis liberis. Cunabula sunt lectuli in quibus infantes iacere consuerunt, dicta quod partui adhibeantur, quasi cynabula; nam κυεν est Graece eniti. Feretrum dicitur eo quod in eo mortui deferantur; et est Graecum nomen; nam φρετρον dicitur π το φρειν, id est a ferendo. Nam Latine capulus dicitur, quod super capita hominum feratur. Sic Plautus ait (Mil. 628): «capularis senex», id est vicinus capulo. Scamna sunt quae lectis altioribus adponuntur; dicta autem ab scandendo [id est ascendendo]. Hinc et scabilli, qui lectis parvis vel sellis ob ascensum adponuntur. Scabillum autem et subpedaneum dicitur; nam quod dicunt Graeci ποπδιον, dixerunt Latini scabillum, et alii [dixerunt] suppedaneum, quod sub pedibus sit. Scansilia gradus sunt ubi honorati in sedibus sedent. Sedes dictae quoniam apud veteres Romanos non erat usus adcumbendi; unde et considere dicebantur. Postea, ut ait Varro de Vita populi Romani, viri discumbere coeperunt, mulieres sedere, quia turpis visus est in muliere adcubitus. Sedis singulari numero proprie regni est, qui Graece θρνος dicitur. Item thronum Graeci dicunt; nos solium. Subsellia vero ceterorum, cathedrae doctorum. Solium, in quo reges sedent propter tutelam corporis sui, secundum quosdam a soliditate dictum, quasi solidum; secundum alios per antistichon, quasi sodium, a sedendo. Unde et sella quasi sedda dicta est, et subsellia quasi subseddia. Sella curulis erat in quibus magistrati sedentes iura reddebant. Dictae autem curules, quia apud veteres praetores et consules propter itineris longinquitatem curru forum provehebantur; sellae autem, quae post eos vehebantur, quibus sedentes dicere iura solebant, a curru curules sellae sunt nominatae. Tripodes scamelli sunt, habentes tres pedes. Sed et candelabra tripoda sunt, quia similiter tres habent pedes. Caput XII. DE VEHICULIS

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Advirtió el peligro que encerraba esta fórmula, a saber, que los arrianos podrían echar mano de ella para demostrar que Cristo asumió un cuerpo humano sin alma; podrían entonces atribuir todos los cambios al mismo Logos y privarle así de su divinidad. Por esta razón recurre él a la fórmula Logos-Hombre e introduce una distinción tan neta entre las dos naturalezas de Cristo, que algunos pasajes (fragm.37.48.24) parecen dar a entender que se había retractado de sus afirmaciones anteriores favorables a la communicatio idiomatum. Al poner de relieve la perfección de la humanidad de Cristo contra la cristología Logos-Sarx de los arrianos, acuña fórmulas nuevas que podrían interpretarse mal, como homo deifer, νθρωπος θεοφρος. Sin embargo, sσlo si se consideran estas palabras aisladas de otras afirmaciones, yas, se puede tener a Eustatio por sospechoso de adopcionismo nestorianismo. Aecio de Antioquia C uando Eustatio fue desterrado, Antioquía se convirtió en centro del arrianismo. Entre los que defendieron la herejía por escrito se encontraba Aecio, natural de la ciudad. Sócrates dice de él que «nunca tuvo el beneficio de un preceptor académico» y le llama «hombre de tan ruines alcances, y tan poco conocedor de las Sagradas Escrituras, y tan exageradamente aficionado a cavilar, cosa que puede hacer cualquier patán, que nunca estudió con diligencia los escritores antiguos que interpretaron los oráculos cristianos.» Fue ordenado diácono por Leoncio, obispo arriano de Antioquía (344–358), y el 362 fue consagrado obispo (Filostorgio, Hist. eccl 7,6). De sus obras sólo queda un breve tratado, el Syntagmation (Συνταγμτιον περ γενντου Θεου και χεννητου); nos lo ha conservado íntegro Epifanio (Haer. 76,11). En 47 tesis defiende el santo y seña de los arrianos, anomoios, contra las falsas interpretaciones de sus adversarios; se propone además mostrar la diferencia esencial que existe entre el Padre ingénito y el Hijo engendrado. Epifanio añade que Aecio compuso en total unas 300 tesis de esta clase.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

У Гарвея 1980 помещен сирийский фрагмент, из оглавления которого видно, что он составляет часть письма, написанного св. Иринеем некоему Александрийцу, «О празднике Воскресения, чтобы праздновать его в первый день недели». Судя по этому заглавию, а также отчасти и по содержанию отрывка, 1981 послание, из которого он взят, вероятно, относится к эпохе пасхального спора и написано по поводу его. Под именем же «Александрийца» имеется в виду, может быть, предстоятель Александрийской церкви. Тогда фрагмент оказывается, по-видимому, остатком писем Иринея к разным епископам по вопросу о Пасхе. 1982 В Responsiones ad quaestiones ad orthodoxos есть еще ссылка на рассуждение Иринея о Пасхе (« ν τ περ το Πσχα λγω»). 1983 Может быть, и этот отрывок относится к тем же письмам св. отца. 1984 Гарвей причисляет сюда же отрывок на армянском языке с надписью: «из св. Иринея епископа – о воскресении Господа». 1985 Может быть, такое же происхождение имеют фрагменты X (о том, что Господь по милосердию Своему спасает Свои создания), XII и XXXVII (о необходимости воскресения тел человеческих). 1986 6. «О познании» ( Περ πιστμης) В гл. 26 книги V «Церковной истории» Евсевий, перечисляя остальные известные ему произведения Иринея, упоминает «весьма краткое, но особенно необходимое слово его против эллинов, под заглавием «О познании» ( Περ πιστμης)». Далее у него следует замечание о «Доказательстве». 1987 Иероним передает это известие так, что из одного сочинения «О познании» у него получается два: «небольшое сочинение «Против язычников» и другое «О дисциплине» (et Contra gentes volumen breve, et De discipllna aliud)». 1988 Руфин, наоборот, смешивает разбираемый труд в одно с «Доказательством»: «Существует... другое выдающееся произведение – «Против язычников», которое он (Ириней) озаглавил «О дисциплине», адресуя к некоему Маркиану (volumen egregium adversus gentes, quod de disciplina adtitulavit, ad Marcianum quendam scribens)». 1989 От сочинения ничего не сохранилось. Судя по заглавию, оно представляло апологию против язычников (именем λληνες на языке древних св. отцев назывались обычно язычники, преследовавшие христиан), 1990 написанную, очевидно, в философском духе, на основании данных разума. Время составления неизвестно.

http://azbyka.ru/otechnik/Irinej_Lionski...

Para superar la dificultad fue encontrada la antífona, es decir, un breve texto salmódico, cuya frase melódica era anunciada inmediatamente antes del salmo, después repetida por el coro «popular y más tarde intercalada a cada versículo o grupo de versículos, ejecutados por los cantores o sacerdotes en lugar del coro. San Juan Crisóstomo, comentando el salmo 117, Confitemini Domino, al cual los asistentes respondían con el versículo Haec dies quam iecit Dominas, escribe: «El pueblo no conoce el salmo entero; por esto se ha establecido que él cante un versículo adaptado que contiene alguna sublime verdad.» Teodoreto. narrando la traslación de los restos de San Babila, mártir en Dafnea, junto a Antioquía, bajo Juliano el Apóstata, dice que los que conocían bien los salmos cantaban los primeros, pero la multitud se limitaba a responder a cada versículo la antífona Conius sunt omnes qui adorant sculptilia, qui gloriantur in simulacris. Este, de todos modos, es el hecho: que, ya en el siglo IV, los salmos y las antífonas propiamente dichas son recordadas como dos cosas muy distintas; y desde aquel tiempo en adelante, el estribillo con el cual se alterna el canto salmódico es llamado antífona, nombre que ha sido conservado hasta hoy. La antífona, en sus modalidades originales, continuó siendo practicada en Occidente durante una buena parte de la Edad Media. Ya la manera misma con que entonces eran cantados los salmos y las antífonas, y lo son todavía hoy, presupone la repetición de la antífona a cada versículo. En efecto, para unir oportunamente el final del versículo con el comienzo de la antífona se usaban, por el mismo tono del salmo, varias fórmulas de terminación, correspondientes a la melodía inicial de la antífona, fórmulas llamadas dijferentiae. Suprimida la antífona intercalada, han quedado en los libros de canto las variantes finales, que, si melódicamente tienen un valor relativo, conservan un significado arqueológico. Por lo demás, a principios del siglo IX, Amalario, en la descripción del oficio nocturno, recuerda seis antífonas repetidas alternativamente por dos coros después de cada versículo. Naturalmente, la repetición de la antífona prolongaba notablemente el oficio. Para no quitar demasiado tiempo al trabajo, se comenzó, por tanto, a omitir la repetición; de aquí, poco a poco, se limitó a repetir la antífona cada dos o tres versículos de los salmos de maitines y laudes, como todavía se hace en el salmo 94 en el invitatorio y en el tercer nocturno de Epifanía.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Acción De Gracias. – «También nosotros te damos gracias, ¡oh Señor mío! nosotros tus siervos, débiles, frágiles y miserables, porque nos has dado una ayuda mayor de lo que se puede imaginar, vivificando nuestra humanidad con tu divinidad, exaltando nuestro bajo estado y restaurando lo caído, y levantando nuestra mortalidad, olvidando nuestras culpas, justificando nuestras faltas, iluminando nuestras mentes; tú, Señor y Dios nuestro, has condenado a nuestros enemigos y asegurado la victoria a la debilidad de nuestra frágil naturaleza con la sobreabundante misericordia de tu gracia.» Institución Eucarística. – ‘Y nosotros también, ¡oh Señor mío! nosotros, tus débiles, frágiles y miserables siervos, que nos hemos reunido en tu nombre y estamos delante de ti y hemos recibido por tradición el ejemplo que nos has dado... alegrándose, glorificando, exaltando y conmemorando esta [grande, dramática, santa y vivificante reproducción de la pasión, muerte, sepultura y resurrección de nuestro Señor y salvador nuestro Jesucristo.» Epiclesis . – «Descienda, ¡oh Señor mío! tu Santo Espíritu y repose sobre esta oblación de tus siervos; bendícela y conságrala, a fin de que sea para nosotros, ¡oh Señor mío! perdón de las ofensas y remisión de los pecados y gran esperanza en la resurrección de los muertos y en una nueva vida en el reino de los cielos, junto con todos aquellos que fueron agradables a tus ojos.» Doxología. – «Por toda esta maravillosa dispensación (de bienes que nos haces), te damos gracias y te alabamos incesantemente en tu Iglesia, redimida por la preciosa sangre de tu Cristo, con la boca abierta y la frente elevada, alabando, honrando, adorando, confesando tu viviente y vivificante nombre ahora y siempre por los siglos de los siglos.» La anáfora de los Santos Adeo y Maris, a pesar de cierta antigüedad en la frase, no va dirigida al Hijo, como quieren algunos, sino a Dios, designado con un término semítico, frecuente en la antigua eucología judaicocristiana : «nombre «(– majestad, potencia de Dios). La dedicación actual a la Trinidad fue añadida cuando fue inserta la anáfora en la alabanza angélica con su breve preámbulo. Falta el texto escrito de la narración de la institución, omitida, sin duda, por un temor reverencial, muy común en las liturgias del Oriente. Este, sin embargo, era recitado por el celebrante precisamente en el punto donde se habla del ejemplo dado por el Señor e impuesto a los apóstoles: Hoc jacite... A la institución eucarística alude, por lo demás, la fórmula de la anamnesis, que la sigue inmediatamente. Ahora debe ser claro el sentido consacratorio de la epiclesis del Espíritu Santo, con el cual se cierra la anáfora.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

a) Las fuentes del rito bizantino , en su período más antiguo, son principalmente las homilías de San Gregorio Nacianceno y de San Juan Crisóstomo pronunciadas en Constantinopla, el Tractatus de traditione Missae, atribuido a Proclo (+ 446), y las otras, ricas en referencias litúrgicas en los historiadores griegos del siglo V, Sozomeno, Sócrates, Filostorgio. Sobre el desarrollo ulterior del rito nos dan interesantes datos la Mystagogia, de Máximo el Confesor, y sus Schola de Ecclesiastica Hierarchia, del Pseudo Dionisio; los historiadores Eutiquio y Evagrio, las obras poéticas del himnógrafo Romanos y los Comentarios de San Germán I de Constantinopla (+ 740) y de San Teodoro Estudita (+ 726). b) Los Textos Litúrgicos más Importantes son: a) La liturgia de San Basilio (+ 379), que probabilísimamente, al menos en la parte anaforal, se le atribuye a él. Contiene la antigua liturgia de Cesárea, reformada por el santo obispo y adoptada con alguna variante en Constantinopla, donde estuvo generalmente en uso hasta más allá del siglo VII. Pedro Diácono, en el año 512, da testimonio de su gran difusión en casi todo el Oriente. Hoy día no existe la liturgia normal sino reducida a pocos días del año, es decir, a las dominicas de Cuaresma (excepto la de las palmas), al Jueves y Sábado Santo, a las vigilias de Navidad y de Epifanía, al primer día del año y a la fiesta de San Basilio. b) La liturgia de San Juan Crisóstomo (+ 407). Es semejante en todo a la anterior de San Basilio, a excepción de las plegarias del celebrante, que se hallan sustituidas por un texto muy breve. Es difícil precisar si tuvo alguna parte en este trabajo San Juan Crisóstomo. Nos faltan casi por completo los testimonios antiguos. El Pseudo Proclo solamente alude a la tradición de que el Crisóstomo, para hacer más fácil al pueblo la observancia religiosa, abrevió considerablemente las plegarias litúrgicas. De todos modos, el texto primitivo ha sufrido no pocos retoques y notables adiciones, como el canto de Monogenes durante la entrada del celebrante (pequeño introito) y del trisagio antes de las lecturas, la larga y compleja ceremonia de la proscomide (preparación de las oblatas), la procesión con las ofrendas (grande introito), el Credo, etc. La liturgia de San Juan Crisóstomo goza actualmente de un uso cotidiano.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Pero en esta elaboración ha demostrado un particular sentido práctico de moderación, aquella discretio praecipua, como se expresa San Gregorio, que ha asegurado a su regla y a su cursus la adhesión perenne de todas las naciones y de todos los siglos. San Benito adopta, como principio fundamental de su cursus, la recitación del Salterio entero durante una semana; Su ciclo eucológico es completo. Además de la vigilia nocturna, conoce las siete horas, comprendida completas, y todas las considera como horas diurnas. En cuanto a la vigilia, distingue entre el oficio ferial y el oficio dominical o festivo. He aquí el esquema de los dos tipos: Oficio Nocturno Ferial Introducción. – Domine, labia mea apenes (fres veces). Ps. 3 , Domine, quid multiplicati sunt... Ps. 94 , Venite exultemus Domino, con antífona. Hymnus (Ambrosianus). Nocturno, primera parte. -Seis salmos con antífonas. Versículo. Bendición del abad. Tres lecturas con tres responsorios. Nocturno, segunda parte. – Seis salmos con Alleluia. Breve lectura sacada de San Pablo (=Capitulum). Versículo. Conclusión: Supplicatio litaniae (=Kyrie eleison). Oficio Nocturno Dominical y Festivo Introducción. – Como arriba. Nocturno, primera parte. – Seis salmos con antífonas. Versículo. Bendición del abad. Cuatro lecturas con cuatro responsorios. Nocturno, segunda parte. – Seis salmos con antífonas. Versículo. Bendición del abad. Cuatro lecturas con cuatro responsorios. Nocturno, tercera parte. – Tres cánticos profetices con Alieluía. Versículo. Bendición del abad. Cuatro lecturas del Nuevo Testamento con cuatro responsorios. Te Deum, entonado por el abad. Lectura del evangelio, hecha por el abad, al cual todos responden: Amen Himno Te decet laus. Conclusión. Bendición del abad. Traemos a continuación el esquema del oficio festivo de las laudes, o, como lo llama San Benito, Matutinorum solemnitas. Introducción. – Ps. 66 , Deus misereatur nostri (recitado tractim) V. Ps. 50 , Miserere mei Deus. Otros dos salmos adaptados a la índole de la hora.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

645. “Messa senza Consacrazione? Lo storico accordo sull’eucaristia tra la Chiesa cattolica e la Chiesa assira d’Oriente, ” in Giacomo Puglisi, S.A. (ed.), Il rinnovamento liturgico come via all’unità cristiana (Corso breve di ecumenismo, vol. 13, Rome: Centro pro Unione 2004) 198-223 (Итальянскаяверсия 636). 646. “Christian Liturgical Psalmody: Origins, Development, Decomposition, Collapse,” in Harold W. Attridge and Margot E. Fassler (eds.), Psalms in Community. Jewish and Christian Textual, Liturgical, and Artistic Traditions (Society of Biblical Literature Symposium Series Number 25, Atlanta: Society of Biblical Literature 2003) 7-32. 647. “Greetings,” in Patricia A. Krafcik and Elaine Russinko (eds.), Carpatho-Russian Research Center. The First Quarter Century (Oscala, Florida: Carpatho-Russain Research Center, Inc. 2004) 53. 648. “Questions on the Eastern Churches” 7: “The Small Omophorion,” ECJ 10/1 (2003) 79-86 (appeared 2004). 649. “Changing Rhythms of Eucharistic Frequency in Byzantine Monasticism,” in M. Bielawski and D. Hombergen (eds.) Il monachesimo tra eredità e aperture. Atti del Simposio “Testi e temi nella tradizione del monachesimo cristiano” per il 50° Anniversario dell’Istituto Monastico di Sant’Anselmo, Roma, 28 maggio - 1 giugno 2002 (SA 140, Rome 2004) 419-458. 650. “Messa senza Consacrazione? Lo storico accordo sull’eucaristia tra la Chiesa cattolicae la Chiesa assira d’Oriente promulgato il 26 ottobre 2001,” in B. Gherardini (ed.), Sull’Anafora dei Santi Apostoli Addai e Mari=Numero speciale di Divinitas. Rivista internazionale di ricerca e di critica teologica, n.s. 47 (2004) 75-106 (Итальянскийперевод 633). 651. “I libri liturgici,” in G. Cavallo (ed.), Lo spazio letterario del medioevo. 3. Le culture circonstanti, vol. 1: La cultura bizantina, ed. (Rome: Salerno editrice 2004) 229-256. 652. “A Missing Procession in the Byzantine Divine Liturgy?” in L’image et la parole—EIKONA KAI LOGOS. Receuil à l’occasion du 60e anniversaire du Prof. Axinia Dzurova (Studia Slavico-Byzantina et Mediaevalia Europesnsia Vol. VIII, Sofia 2004) 397-406.

http://bogoslov.ru/person/525392

Писатель удаляется от реального порядка лишь несколько 591 , как это было и у Петра, ибо здесь он руководился припоминанием. Марк не вторгался со своей свободой насильственно. При написании его исключительной заботой ( νς γρ ποισατο πρνοιαν) было не опустить ничего из слышанного и в этом последнем что-либо ( τ ν ατος) не исказить, не солгать перед своей памятью ( ψεσασθαι), бывшей единственным его источником. Папий передает о Марковом Евангелии, что оно возникло из проповеди Петра и верно отображает его сообщения. Таково известие «пресвитера» Иоанна. Научная задача по отношению к нему должна состоять в решении вопросов: в какой мере подтверждается этот тезис другими данными и находит ли он оправдание в нашем втором Евангелии? По первому пункту добытый нами вывод разделяется всеми древними свидетелями с поразительным единодушием. Ириней пишет: «Марк, ученик и истолкователь Петра, передал нам в письмени то, что благовествовал Петр ( τ π Πτρου κηρυσσμενα γγρφως μν παραδδωκε) 594 . На основании старинной традиции ( παρδοσις τν νκαθεν πρεσβυτρων) Климент говорит, что «многие из римских христиан просили Марка- как давнего спутника Петра, помнившего всё, сказанное им, – изложить, что тот проповедовал им, и он, составив Евангелие, вручил его просителям» 595 . Другой александриец, Ориген , заявляет, что это писание редактировано Марком, ς Πτρος φηγσατο ατ [так, как Петр наставил его] 596 . «Marcus, – по Иерониму, – juxta quod Petrum referentem audierat, breve scripsit Evangelium» [Марк написал краткое Евангелие согласно слышанным им рассказам Петра] 597 . Оно «Petro narrante et illo scribente compositum est» [составлено так: Петр рассказывал, а Марк записывал] 598 . Его спутнику и истолкователю, значит, принадлежит одна внешняя форма: quibus tamen interfuit et ita posuit [при которых он, однако, присутствовал, и именно так изложил] 599 ; потому и в псевдоафанасиевом синопсисе мы читаем: τ κατ Μρκον Εαγγλιον πηγορεθη μν π Πτρου το ποστλου ν μ, ξεδθη δ π Μρκου [Евангелие по Марку было продиктовано апостолом Петром в Риме, а издано Марком] 600 . После этого на долю писателя остается весьма немногое: он лишь Evangelii conditor [зд.: издатель Евангелия] 601 , а по содержанию весь труд оказывается собственностью Петра 602 . Так именно учат Тертуллиан и Иерони 603 . Подобно сему св. Иустин упоминает πομνημονεματα Πτρου [воспоминания Петра] 604 , и по всему вышесказанному нет причин разуметь у него что-нибудь другое, кроме второго Евангелия.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

Древняя Софийская ризница в Новгороде//ВАИ. 1914. Вып. 22. С. 1–35. К иконографии Богоматери: (Miniature delle omilie di Giacomo monaco. Cod. vatic, gr. 1162. Con breve prefazione di C. Stornajolo. Roma, Danesi edit., 1910)//Светильник. 1914. 1. C. 3–18, 2 рис. в тексте + 1 л. (литогр. табл.) + 12 л. (37 рис. на фототип. табл. I–XII). Статья перепечатана в «Журнале Московской патриархии» (1993. 8. С. 38–47) без указания места и времени первой публикации, с сокращениями текста, примечаний, иллюстраций под измененным заглавием («Миниатюры Коккиновафского кодекса. К иконографии Богоматери»). Заметки о памятниках псковской церковной старины//Светильник. 1914. 5–6. С. 5–41, 1 фототип. в тексте + 23 л. (43 рис. на фототип. табл. I–XXIII). Дата в конце текста: 26 мая 1914г. То же (отдельное издание). М., 1914. 37 с. + XXIII фототип. табл. [Реферат доклада «Реликварий или мощехранительница ризницы Новгородского Софийского собора " ]//Труды XV АС в Новгороде: 1911. М., 1914. T. 1. Протоколы. С. 171–172. Доклад сделан на заседании XV АС 2 августа 1911 г. [Стенограмма речи на открытии заседания отделения церковных древностей]//Там же. Протоколы. С. 73–74. [Стенограмма приветственной речи председателя съезда]//Труды IV областного историко-археологического съезда в гор. Костроме в июне 1909 г. Кострома, 1914. С. VIII–IX. Речь произнесена на собрании участников и гостей накануне открытия съезда 21 июня 1909 г. Посвящена вопросам охраны памятников старины. [Изложение предварительного сообщения о костромских древностях, их числе, местонахождении и характере]//Там же. С. XV–XIX. Сообщение сделано на заседании съезда 22 июня 1909 г. [Конспект реферата о собрании древностей Ипатьевского монастыря]//Там же. С. XIX–XX. Реферат (лекция) прочитан в ходе экскурсии участников и гостей съезда под руководством Н. В. Покровского по Ипатьевскому монастырю 22 июня 1909 г. [Изложение объяснений относительно достопримечательностей Воскресенской на Нижней Дебре церкви]//Там же. С. LXII–LXVI1. Объяснения делались в ходе осмотра церкви 26 июня 1909 г.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010