CYRILLUS ALEX. Thesaurus de sancta et consubstantiali Trinitate, 75, 9–656. De S. Trinitate, dialogus, 657–1124. Capita argumentorum dialogi de Trinitate, 75, 1123–46. De sacrosancta Trinitate, 77, 1119–74. THEODORETUS (­ Ps. Cyrillus Alex.). De sancta et vivifica Trinitate, 75, 1147–1190. De Trinitate, latine, 83, 1167–72. DIONYSIUS AREOPAGITA. De divinis nominibus, 3, 585–96. De mystica theologia, 997–1064. THEODOSIUS ALEX. Homilia de Trinitate, 86, I, 281–6. EULOGIUS ALEX. Fg. de Trimitate et Incarnatione, 86, II, 2939–44. ANASTASIUS ANTIOCHENUS. De Trinitate, 89, 1309–30. De incircumscripto, 1331–6. JOANNES DAMASCENUS. De sancta Trinitate, 94, 9–18. De hymno trisagio, 21–62. Carmen in Theogoniam, , 96, 817–26. THEODORUS ABUCARA. Demonstratio quod Deus habeat Filium consubstantialem et coæternum, 97. 1557– 62. Quod Deus semper generat, Filius semper generatur, 1561–66. De nominibus Dei, 1565–8; de Deo et deitate, 1567–76. Brevis doctrina de divinis nominibus communibus Trinitati et propriis unicuique formæ, 1599–1602. PHOTIUS. De Spiritu sancto, mystagogia, 102, 279–400. THEODORUS II LASCARIS. De divinis nominibus, 140, 763–70. THEOPHANES CERAMEUS. Horn. (Nemo novit Patrem nisi Filius), 132, 941–52. Vide infra Indicem de controversia inter Latinos et Græcos (scripta de processione Spiritus sancti); indicem de Festis Christi, in Pentecosten. GENNADIUS (Scholarius). De Deo in Trinitate uno, 160, 567–96. С). DE VERBO INCARNATO MELITO, fg. 5, 1819–22. HIPPOLYTUS. De Christo et Antichristo, 10, 725–88. ATHANASIUS. De incarnatione Verbi, 25, 95–198. De Incarnatione et contra Arianos, 26, 983–1028. Epistola ad Epictetum, 1049–70. Ad Adelphium, 1071–84. Ad Maximum, 1085–90. CYRILLUS HIEROS. Catecheses 12–15, 83, 725–916, EPHRÆM Syrus. De Margarita, fg., 86, II, 2109–10. GREGORIUS NAZIANZENUS. In novam dominicam, 36, 607–22. Poemata, 9–11; 37, 455–72. CHRYSOSTOMUS. Hom. in Io. V, 19, 56, 247–56; 59, 687–700, 63, 927–30. ISAAC JUDÆUS. Liber fidei seu de Trinitate et Incarnatione, 33, 1541–6.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

50 Отношение между разумом и верой, какое должно существовать в этом случае, древние учители Церкви старались объяснить подобием: вера, говорили они, должна быть госпожей, подобно Сарре в доме Авраама, а разум или философия – рабой, подобно Агари (Clemen. Alex. Strom. 1, pag. 284–285; Hieron. epist. 146 ad Magn.). 53 Rationabiliter dictum est per prophetam: nisi credideritis, non intelligetis ( Is. 7:9 ). Ubi procul dubio discrevit haec duo, deditque coneIIium, quo prius credamus, ut id, quod credimus, intelligere valeamus. Proinde ut fides praecedat rationem, ratiouabiliter visum est. Augustin. Epist. CXX ad Consentium. Тоже у Кли­мента Александрийского – Strom. lib. II, с. 4 и у святого Василия Великого – homil. in Pealm. CXV. 54 Κοριτερον ον τς πιστμης πστις, κα στν ατς κριτριον. Clem. Alex, Strom. lib. II, cap. 4. 55 Πανταχο μν λαβουδιανοας δε, μλιστα δ ταν περ Θεο λγωμν τι, κοωμεν. Chrysost. homil. II, in epist. ad Hebr. 56 O τας υπρ μτρον κριβεαις καταλειν ξιον, οτε μν τας ς κρον ρεναις ποφρειν τ πρ νον. Cyr. Alex. in prosphonet. ad Imperat. Theodosium. 57 Elaborandum est..., говорит святой Амвросий, ne quis adsertionem nostram per philosophiam depraedetur. Sic enim Arianos in perfidiam ruisse cognovimus, dum Christi generationem putant usu hujus saeculi colligendam. Reliquerunt Apostolam, sequuntur Aristotelem; reliquerunt sapientiam, quae apud Deum est, elogerunt dispu-tationis tendielas et ancupia verborum secundnm dialecticae disciplinam (in Ps. CXVIII , serm. XXII, n. 10). Тоже см. у Тертуллиана (de praescr. haeret. cap. 7), у Святого Иоанна Златоуста (homil. in Ρβ. CXV, n. 1), святого Василия Великого (contra Evnom. lib. 1), блаж. Августина (Serm. 87 de temp.). 58 BasiI. Magn. homil. in Ps. CXV ; Auguismun. de doctr. Christ, lib. II. Достойны при этом замечания слова Климента Александрийского : “под именем философии я разумею не какую-либо частную систему – стоическую, платонову, эпикурейскую, или аристотелеву, но то, что в этих школах находится истинного, что научаег правде и благочестивому ведению, – все такое, взятое в совокупности, я называю фидософией” (Stromat.

http://azbyka.ru/otechnik/Makarij_Bulgak...

Cf. F. Kattenbusch. DasApostolischeSymbol. – Bd. II. – Leipzig, 1900. – SS. 30 ff., а также его примечание in: Zeitschrift f. neutest. Theologie, – X. – 1909. – SS. 331–332. 26 Depositum juvenescens (лат.) – возможные варианты перевода: «цветущее установление» «драгоценное сокровище», «обновляющийся залог», «обновляющееся достояние». – Прим. перев. 31 Cf. Dom Odo Casel, O.S.B., Benedictvon Nursiaals Pneumatiker, in: Heilige Überlieferung. – Münster, 1938. – SS. 100–101: Dieheilige Überlieferungistdaherinder Kirchevon Anfangannichtblossein Weitergebenvon Doktrinennachspätjudischen (nachchristlicher) Artgewesen, sonderneinlebendiges Weiterblühendesgöttlichen Lebens [Священное предание, следовательно, не просто передача в позднеиудейском (а потом в христианском) виде церковного вероучения, а живое цветение божественной жизни]. В подстрочном примечании Касел ссылается на Джона Адама Мёлера (John Adam Möhler). 33 Flesseman. Op. cit. P. 92–96. O св. Иринее см. Flesseman. Op. cit. P. 100–144; Van den Eynde. Op. cit. P. 159–187; B. Reynders. Paradosis, Le progrès de l " idée de tradition jusqu’ à Saint Irénée, in: «Recherches de théologie ancienne et médiévale», V. – 1933. – P. 155–191; Lapolémique de Saint Irénée. Ibid. VII. – 1935. – P. 5–27; Henri Holstein. La Tradition des Apôtres chez Saint Irénée, in: Recherches de Science religieuse. – XXXVI. – 1949. – P. 229–270; La Tradition dans l " Église. – Paris, 1960; André Benoit. Écriture et Tradition chez Saint Irénée, in: Revue d " histoire et de philosophie religieuses. – XL. – 1960. – P. 32–43; Saint Irénée, Introduction à l " étude de sa théologie. – Paris, 1960. 34 Athanasios Alexandrias. Orationes contra Arianos, III. 35. [Русский перевод Московской Духовной Академией: На ариан слово третье Св. Афанасий Великий . Творения в 4-х томах. – Т.2. – М.: Издание Спасо-Преображенского Валаамского монастыря, 1994. – С. 414]. 36 Athanasios Alexandrias.OrationescontraArianos,I. 54. [На ариан слово первое. Там же. С. 246–247]. 37 Athanasios Alexandrias.EpistulamadSerapionem, II. 7 [К тому же епископу Серапиону послание II-e. Там же. – Т. III. – С. 56].

http://azbyka.ru/otechnik/Georgij_Florov...

Athanasius Alexandrinus. Epistula ad Rufi nianum episcopum. PG. 26. Col. 1179–1182. Athanasius Alexandrinus. Historia Arianorum ad monachos. PG. 25. Col. 691–796. Athanasius Alexandrinus. Epistula de Synodis in Arimino et in Seleucia Isaurica. PG. 26. Col. 681–794. Athanasius Alexandrinus. Epistolæ Heortasticæ. PG. 26. Athanasius Alexandrinus. Orationes adversus Arianos. PG. 26. Col. 12–525. Athanasius Alexandrinus. Tomus ad Antiochenos. PG. 26. Col. 795–810. Augustinus Hipponensis. Contra Sermonem Arianorum. PL. 42. Col. 683–708. Augustinus Hipponensis. Epistulae. PL. 33. Col. 61–1094. Basilius Cesariensis Cappadociae (Magnus). Epistulae. PG. 32. Col. 219–1112. Blockley R. The Fragmentary Classicizing Historians of the Later Roman Empire. Vol. II. Liverpool, 1983. Bonifacius I, papa. Epistulae et decreta. PL. 20. Col. 749–784. Caelestinus I, papa. Epistulae et decreta. PL. 50. Col. 417–558. Calendarium Gothicum. PL. 18. Col. 878–880. Canones Concilii Antiocheni. Mansi. T. 2. P. 667–678. Canones Concilii Nicaeni. Mansi. T. 2. P. 1307–1320. (Canones Concilii Sardiciensis). Hess H. The Early Development of Canon Law and the Council of Serdica. Oxford, 2002. P. 212–255. Claudius Claudianus. Selected Works. 1976; 1972. Vol. I-II. Clemens Romanus. Epistula I ad Corinthios. PG. 1. Col. 199–329. Code Théodosien. Livre XVI. SC. 497. P. 2005. Conlatio S. Aurelii Augustini cum Maximino Arianorum episcopo. CCSL. 87A. Turnhout, 2009. P. 383–470; PL. 42. Col. 709–742. Commentarius in Job. PG. 17. Col. 371–521. Constitutions apostoliques. SC. 320. P. 1985; 329. P. 1986; 336. P. 1987. Consularia Constantinopolitana. MGH. A. A. IX. Berlin, 1892. P. 205–247. Corpus Inscriptionum Latinarum. Vol. V. Berlin, 1872. Cyprianus Carthaginensis. Liber de unitate Ecclesiae. PL. 4. Col. 493–520; SC. 500. P. 2006. Cyprianus Carthaginensis. Epistulae. PL. 4. Col. 191–438. Damasus I, papa. Epistulae. PL. 13. Col. 347–376. Dissertatio Maximini contra Ambrosium. Kauffmann F. Aus der Schule des Wulfila. Strassburg, 1899. S. 67–90; SC. 267. Р. 1980. P. 204–327.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/ill...

13 .In sanctum baptisma, 423–44. 14 .In ebriosos, 443–64. 15 .De fide, 463–72. 16 .In illud In principio erat Verbum (Joan,, I. 1), 471–82. 17 . In Barlaam martyrem, 483–90. 18 . In Gordium martyrem, 489–508. 19 . In quadraginta martyres, 507–526. 20 .De humilitate, 525–40. 21 .Quod mundanis adhærendum non sit, 539–564. 22 .De legendis libris gentilium, 563–90. (Variæ lectiones cod., Paris. 1831–44 at in nova ed. sunt mutationes ab ima col. 1833.). 23 . In S. Mamantem martyrem, 589–600. 24 . Contra Sabellianos et Arium et Anomæos, 599–618. Prævia institutio ascetica, 619–26. Sermo de renuntiatione sæculi, 625–48. Sermo de ascetica disciplina, 647–52. De judicio Dei, 653–76. De fide, 675–92. Moralia, Regulæ, 1–80: 699–870; Index, 691–700, Sermo asceticus, 1–2: 869–82; 881–88. Regulæ fusius tractate, 1–55: 889–1052; Index, 901–06. Regulæ brevius tractatæ, 1–313: 1051–1306; Index, 1051–78. Po_enæ; in monachos delinquentes, 1305–14; in canonicas, 1313–10. Constitutiones asceticæ, 1321–1428; Capita 1315–20. Tomus III (32). Liber de Spiritu Sancto, 87–218. Epistolæ, 1–366, 219–1112. Ordo novus cum vulgato comparatus, 1395–1402; vulgatus ad novum reductus, 1401–08. Index alphabeticus epistolarum seu eorum ad quos scripsit В., 1409–12 [id.]. Appendices ad tomos 1–3 : Dubia, Spuria, Versiones: Tomus I (30). Homiliæ 1–2, de hominis structure, 9–38, 37–62. (Variæ lectiones, 1147–86.) Homilia 3, de paradise, 61–72. (Varies lectiones, 1155–6.) Homiliæ in Psalmos, 1–4 (in Ps. 28, 37, 15, 132 ): 71–118. In Isaiam prophetam, c. 1–16: 117–667. De vera virginitate, 669–810 est Basilii Ancyrani. Sermo de contubernalibus, 811–28. Argumenta contra Arianos, latine, 827–32. De sancta et orthodoxa fide (Basilii et Gregorii Theologi) latine, 831–36. Fg. arabicum latine de primatu Petri, 835–6, Tomus II (31). Homilia de Spiritu Sancto, 1429–38. Homilia dicta in Lacizis, 1437–58. In sanctam Christi generation em, 1457–76. De pænitentia, 1475–88. Adversus calumniatores de S. Trinitate, 1487–96.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Усиленное попечение Церкви, вечной Невесты Христовой, о нуждах людей, их радостях и надеждах, их горестях и стремлениях является не чем иным, как ее самым большим желанием быть рядом с ними, чтобы освещать их Светом Христовым и всех их собрать в нем, Спасителе нашем. Это попечение никак не означает ни того, что Церковь сама уподобляется вещам мира сего, ни того, что ревность ожидания ею Господа и Вечного Царства ослабевают. (52/21) 28. Веруем в жизнь вечную. Веруем, что души всех, кто умирает в благодати Христа, либо должны еще очиститься в чистилище, либо в тот же момент, когда они покидают свое тело, Христос принимает их в раю, как Он поступил с добрым разбойником, – являются Христовым народом после смерти, которая однажды будет окончательно побеждена в День Воскресения, когда все души воссоединятся со своими телами. (52/22) 29. Веруем, что множество душ, собравшихся вокруг Иисуса и Марии в раю, образуют Небесную Церковь , откуда они созерцают Бога как Он есть [ 1Ин 3, 2 ] [ХВ 962–963], в вечном блаженстве, в разной степени соединенные со светлыми ангелами, в Божественном управлении Прославленного Христа, заступаясь за нас и помогая нам в нашей немощи своим братским попечением 27 . (52/23) 30. Веруем в общение всех верующих во Христа: тех, кто совершает земное странствование, и умерших, которые завершают очищение, блаженных неба, всех вместе образующих Единую Церковь , и Мы веруем, что в этом общении милосердная любовь Бога и святых всегда внимает нашим молитвам, по слову Иисуса: «Просите и получите» [ Лк 11, 10 ; Ин 16, 24 ]. И с верою и надеждой Мы ожидаем воскресения мертвых и жизни будущего века. 5 Латинский перевод дополняет: «И от Сына» (Filioque). Это дополнение, введенное сначала в Испании, впоследствии получило распространение в Галлии и Германии. Один из синодов времен Каролингов просил папу Льва III о его принятии Римской Церковью. В Credo римской литургии он был введен папой Бенедиктом VIII (ум. 1024). Греки игнорировали Filioque, не допуская никаких добавлений в Символ веры . На самом деле речь идет об объяснении того, что уже содержалось в Символе веры . На II Лионском и на Флорентийском Соборах греки вместе с латинянами примут его (ХВ 226–227). 8 Ср. Вигилий Фапсийский, Contra Arianos, Sabellianos et Photinianos dialogus, 1. 2, с. 13: PL 62, 206 A. 13 Францисканец-грек Иоанн Парастрон, который передал императору приглашение папы принять участие в Соборе. 20 LG 53, 56, 61 [ХВ 510/25], 63 [ХВ 510/27]; ПАВЕЛ VI, Выступление на Соборе, 3-я сесс. II ВС: AAS 56 (1964), 1016; Апост. увещание Signum magnum: AAS 59 (1967), 465, 467. 24 LG 8 [ХВ 510/5], 18 [ХВ 510/13], 19, 20–23 [ХВ 510/14–510/17; Декрет Unitatis redintegratio 2.. Читать далее Источник: Христианское вероучение : Догмат. тексты учительства церкви III-XX вв./[Отв. ред. о. Пьер Дюмулен; Пер. с фр. Наталия Соколова, Юлия Куркина]. - СПб. : Изд-во св. Петра, 2002. - 550 с. ISBN 5-93247-012-7 Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/hris...

170 Распоряжение это сделано не далее, как за три года до собора тирского, в 332 г. Chron. Alex. В 334 г. установлены особенные привилегии корабельщикам, которые должны были доставлять хлеб в Константинополь. Cod. Theodos. L. XIII. Tit. V. I. 7 . 172 In Apol. contr. arian. p. 125. 126. См. подобный случай в те же годы с Сопатром, у Евнания. – Vitae Sophistar. p. 463. ed. Dübner. 175 πυρ θη, κ ντ τ ς κρο σεως ε ς τ ς Γαλλ ας ημς π στειλεν Apol. cont. arian. p. 205. 181 Vit. s Anton, p. 847–849. О времени этого события см Montf. animadvers. in vit et script, in Collect nov. Patr. Graecor. T. 2 p. XXIII. 182 Сведения об этом находятся у Созомена 2, 31, но кажется, несправедливо относит он эти ко времени после смерти Ария. Св. Афанасий замечает, что снисходительный прежде к Арию, после его смерти, Константин осудил его как еретика. Histor. arian. p. 375. 185 В том же году, когда был собор тирский, и праздновалось тридцатилетие царствования Константинова, Империя была разделена между тремя сыновьями Константина. В. и двумя его племянниками. Lebeau Hist. du Bas-Empire. Т. I. p. 341. Отсюда Трир у Аммиана Марцеллина – domicilium Principis clarum XV. с. II. 187 Hieronym iu Chron: Maximinus Trevirorum Episcopus, – a quo Athanasius Alexandriae Episcopus honorifice susceptus est.» 193 Codex Theodos. L. XVI. Т. I. 2, 3. Его знаменитый указ против язычества, 341 г.: cesset superstitio; sacrificiorum aboleatur insania. 197 Apolog. contr. arian. p. 203. Histor. arian. ad. monach. p. 349. Apolog. ad. Imper. Constant. p. 298. 198 Африканский Еп., Виргилий тапсийский, называет этого священника Евангелом. Dial, contr. arianos. Patrolog. Curs. T. LXII. p. 155. 204 Все это видно частью из послания александрийского собора (340 г.), частью из Истории Сократа. 207 Послание Собора, в первоначальном своем виде, подкреплялось разными документами, которые потом писцами были опущены, частью, может быть, и потому, что встречаются в других защитительных сочинениях св. Афанасия. Оно помещено в его апологии против ариан р. 125.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Gors...

254 Перевод славянского: «Кто Тебя не ублажит, Пресвятая Дева? Кто не воспоет хвалы Единому, Которого Ты родила? Единородный Сын, воссиявший прежде всех веков от Отца, Тот Самый от Тебя произошел, о, Чистая. Невыразимо Он стал воплощен, будучи по природе Богом, и стал Человеком по природе нас ради; не быв поделен на два лица, но ведом в двух природах без слияния их. Того моли, Чистая и Благословенная, чтобы Он смиловался над душами нашими». 255 Перевод кондака: «О, сколь много доброго я потерял! Сколь прекрасно Царство, утраченное мною через мои страсти! Я промотал богатство, некогда мне принадлежавшее, переступив заповедь. Увы, страстная душа! Ты обреклась огню вечному. Но, прежде чем придет конец, обратись ко Христу, Богу нашему. Прими меня как сына блудного, о Боже, и смилуйся надо мною». 256 Перевод: «Сегодня — день воскресенья! Да воссияем радостно, о народы! Пасха Господня, Пасха! От смерти в жизнь, и от земли на небеса Христос нас ведет, и мы поем гимны победы. О Христе, великая и святая Пасха, о Мудрость, Слово и Сила Ьогкии! Позволь нам полнее причащаться Тебя в нескончаемый день Царства Твоего. 257 См.: 1 Кор 2:16. 258 Да будет! (лат.). 259 Origen, De principiis, I, 2, 10; ed. Koetschau, p. 41–42; trans. Butterworth, p. 23. 260 См. G. Florovsky, «The Concept of Creation in Saint Athanasius», Studia Patristica VI, part IV, TU 81 (Berlin: Akademie Verlag, 1962), 36–37. 261 Athanasius, Contra Ananas, III, 60; PG 26:448–449 262 Contra Gentes, 41; PG 25:81cD. 263 Contra Arianos, II, 31: PG 26:212B. 264 Там же, II, 2; PG 26:149c. 265 Там же, I, 20; PG 26:55л. 266 Вовне, наружу, сверх (наличного) (лат.). 267 См., напр., Thesaurus, 15; PG 75:276ß; там же, 18; PG 75:313с. 268 De fide orth., I, 8; PG 94:812–813. 269 Причина бытия, повод к существованию (fr.). См.: Быт. 1:31. 270 См.: Быт. 1:31. 271 Космос умный; духовный (умопостигаемый) мир (греч.). 272 Из ничего (лат.). См.: 2 Макк 7:28. 273 См. особенно Gregory of Nazianzus, Carm. theol. IV de mundo, V, 67–68; PG 37:421.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=719...

H. Valesii annotationes in H. E., 1521–96. Religiosa historia, 1283–1496. De divina et sancta caritate, 1497–1522. Præfatio G. Herveti ad R. H., 1279–80. EpistoLæ 1–181, 83, 1173–1494. [In Synodico 84, cap. 20, 30, 36, 40, 45, 47, 60, 61, 66, 70, 72, 81, 87, 88, 95, 97, 99, 110, 120, 121. 128, 133, 138, 139, 146, 148, 151, 160–2, 166, 168, 170, 172]. Sirmondus. De latino versione epistolarum, 83. Index alphabeticus de epistolis, 1493–96. Schulze. Præfatio in t. IV, 83, 9–12; in t. V, 84, 9–12. Garnerii Auctarium, 84 (V), in quo Dissertationes 1–5: 1 .    Historia Theodoreti, 89–198. 2 .    De libris Theodoreti, 197–368. Appendix de 7 dialogis adversus Arianos, 367–94. 3 . De fide Theodoreti, 393–456. 4 .    De quinta Synodo generali, 455–548. 5 .  De Theodoreti et Orientalium causa, Synodicon adversus trago_ediam Irenæi. Vide sub verbo synodicon. Garnerii monitum, 549–550. Admonitio in Auttarium, 19–20, 53–66. Admonitio in Dissertationes, 87–8, 305–6: 549–50. Sirmondi præfatio, 80, 29–30. Testimonia veterum, 80, 29–36; 81, 15–18; 82, 33–34; 879–80, 1281–82; 83, 13–18; 84, 1272–4. Schulze. Dissertatio de vita et scriptis, 80, 35–66. Fessler notitia, 80, 9–20. Concordantia ed Sirmondi et ed. Schulze, 80, 65–74; 81, 19–28; 82, 23–30; 83, 19–26; 84, 13–8. Index locorum biblicorum, 84, 1239–76. Index versionum Aquilæ, Symmachi, Theodotionis, 84, 1275–80. Index græcitatis seu glossarium, 84, 865–1174. Index analyticus in omnia opera, 84, 1185–1240. Index figurarum, 84, 1173–84. THEODORUS ABBAS, s. IV, 40. (Memorantur tantum, 1101–1102.) Epistola de Paschate PL., 23, 99. Regula ad monachos, PL., 103, 433. Alia regula. PL., 103, 441. Regula orientalium Patrum, PL., 103, 475. THEODORUS ABUCARA, s. VIII-IX, 97. Opuscula contra hæreticos, Judæos et Saracenos 1–42 (Gretser), 1461–1602. 1 . De quinque inimicis a quibus Christus nos liberavit, 1461–70. 2 .  Confutatio Jacobitarum, 1469–92. 3 .  Demonstratio ex ratione Deum esse, 1491–1504. 4 .    Epistola Thomæ, patr. Hierosolymitani, de Christo, secundum concilium Chalcedonense, ad Armenios hæreticos, 1503–22.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Napoli, Perrella, 1936. 200 p., 35 lit. Seiler, R. Athanasius Apologia contra Arianos. (Ihre Entstehung u. Datierung). [Diss.], Tübingen, 1932. V, 53 S. Simeon, X. H, Untersuchungen zu d. Briefen des Bischofs Synesios von Kyrene. Paderborn, Schöningh, 1933. 85 S. (Rhetor. Stud. H. 18). Soffray, M. Recherches sur la syntaxe de S. Jean Chrysostome. Paris, Belles-Lettres, 1940. (Coll, d’etudes anciennes). Helm, R. Die neuesten Hypothesen zu Eusebius’ (Hieronymus’) chronik. Berlin, Akad. d. Wiss., de Gruyter; 1929. 40 S. Stevenson, J. Studies in Eusebius. Cambridge, Univ. Press, 1929. VIII, 146 p. Rucker, I. Zur Literatur über Nestorius und zum Inhalt der Ephesus-Enzyklika. Oxenbronn b. Günzburg, Selbstverl.,1936. 136,54 S. Schnitzler, Th. Im Kampfe um Chalcedon. Geschichte und Inhalt des Codex Encyclicus von 458. Diss. Roma, Pontif. Univ. Gregor., 1938. IV, 132 S. Severyns, A. Recherches sur la Chrestomathie de Proclos. I Partie: Le Codex 239 de Photius. T. I. Etude paleographique et critique. T. II: Texte, traduction, commentaire. Liège – Paris, Faculté de philos. et lettres – E. Droz, 1938. XVI, 404 p., 3 tab.; 296 p. 1 ill. Marx B. Procliana. Untersuchungen über den homiletischen Nach- lass des Patriarchen Proclos von Konstantinopel. Munster i. W., 1940. X, 104 S. (Munster. Beitr. z. Theolog., 23). Hausherr, I. Les versions syriaque ef armenienne d’Evagre le Pontique. Leur valeur, leur relation, leur utilisation. Roma, 1st. Pontif. di studi orientali, 1931. 48 p. (Orientalia Christiana. Vol. 22, 2). Van den Eynde, C. La version syriaque du commentaire de Gregoire de Nysse sur le Cantique de Cantiques. Ses origines, ses temoins, son influence. Louvain, Bur. de Museon, 1939. (Bibl. du Museon, 10). Schwartz, E. Ueber die Bischofslisten der Synoden von Chalkedon, Nicaea und Konstantinopel. München, 1937. 90 S (Abh. d. Bayer. Akad. d. Wissensch.-Philos.-hist. Abt. N. F. H. 13). Schwartz, E. Zu Cassidor und Prokop. München, 1939. 22 S. (S.-B. Bayer. Akad. d. Wiss., Philos.-hist.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010