Общая: Breck J. Theoria and Orthodox Hermeneutics//St. Vladmirs Theol. Quarterly 20 (1976). 195–219; Guillet J. S. J. Les exegeses d’Alexandrie et d’Antiochie. Conflit ou malentendue//Recherches de Sci­ence religieuse 34 (1847). 257–302; Kihn H. Ueber θεωρα und λλεγορα nach den verlorenen hermeneutischen Schriften der Antiochener//Theol. Quartalschrift 20 (1880). 531–582; Nassif Br. The «Spiritual Exegesis» of Scripture: The School of Antioch Revisited//Anglican Theol. Review 75 (1993). 437–470; Temant P. La θεωρα d Antioche dans le carde des sens de l’Ecriture//Biblica34(1953). 135–158, 354–383, 456–486; VaccariA. La «teoria» nella scuola esegetica di Antiochia//Biblica 1 (1920). 3–36; Idem. La «teoria» esegetica antiochena//Biblica 15 (1934). 94–101. Специальная: Alexandre M. La theorie de l’exegese dans le De hominis opificio et l’ ln Hexaemeron/Harl M. (ed.). Ecriture et culture philosophique dans la pensee de Gregoire de Nysse//Actes du Colloque de Chevetogne (22–26 Sept. 1969). Leiden, 1971. S. 87–110; Canevet M. Gregoire de Nysse et l’hermeneutique biblique. Etüde des rapports entre le langage et la connaissance de Dieu. Paris, 1983; Danielou J. L’etre et le temps chez Gregoire de Nysse. Leiden, 1970; Idem. La θεωρα chez Gregoire de Nysse//Studia Patrist. XI, 2. 1972. 130–146; Esper M. Allegorie und Analogie bei Gregor von Nyssa. Donn, 1979; Heine R. E. Grego ry of Nyssa’s Apology for Allegory//Vigil. Christ. 38 (1984). 360–370; MacLeod C. W. Allegory and Mysticism in Origen and Grego­ry of Nyssa//Journal of Theol. Studies 22 (1971). 362–379; Μοντσονλα λ. Γρηγριος Νσσης ς ρμηνευτς τς γας Γραφς//Πνημα Εγνωμον Β. Βλλα. θναι, 1968. Σ. 465–485; Parys van, M. Exegese et Theologie dans le livres contre Eunome de Gregoire de Nysse//Harl M. (ed.). Ecriture et culture philosophique... Leiden, 1971. S. 169–193; Simonetti M. La tecnica exegetica di Gregorio di Nyssa nella Vita di Mose//Studi storica religiose 6 (1982). 401 etc. 3. Святитель Григорий Богослов: сокровенная красота Священного Писания

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/tolkova...

Он представляет грубый округленный камень, сходный с громадным арбузом; одна из вершин его выдолблена и углублена в форме разреза; один из боков его слегка сплюснут. Его вес состоит из 42 килограммов. Он имеет надпись древними еврейскими буквами, которую видим на факсимиле внизу рисунка; отдельиая буква находится на противоположной стороне разреза. 534 Важнейшие труды по священной герменевтике. Католические: J. Alzog, Explicatio catholici systematis de interpretatione Script. Sacrae, Мюнхен, 1835; J. G. Riegler, Biblische Hermeneutik, Аугсбург, 1835, 1847; J. Vogel, Die heilige Schrift und ihre Interpret durch die heilige Väter, Аугсбург, 1836; Ranolder, Hermeneuticae biblicae generalis principia rationalia chrismiana et catholica, in-8°, Рим, последнее изд. 1865; V. Reichel, Introductio in hermeneuticam biblicam, in-8, Вена, 1839; Löhnis, Grundzüge der biblischen Hermenentic und Kritik, Giessen, 1839; A. Schmitter, Grundlinien der biblischen Hermeneutik, Регенсбург, 1844; Wilke, Biblische Hermeneutik nach kathol. Grundsützen, Вюрцбург, 1853; Patrizi, De interpretation Scripturarum sacrarum, 2 in-8°, Рим, 1844 (первый том этой работы переиздан отдельно под заглавием: Institutio de interpretatione Bibliorum, Рим, 1862:1876); C. Lomb, Biblische Hermeneutik nach der Grundsätzen der katholischen Kirche dargestellt, 1847; G. J. Günter, Hermeneutica biblica generalis juxta principia catholica, Прага, 1848, 1881, 1863; J. Kohlgruber, Hermeneutica biblica generalis, Вена, 1850; T. J. Lamy, Introductio in sacram Scripturam, t. 1, Лувен, 1860;. Мехельн, 1873; J. Danko, De sacr. Script, ejusque interpretatione commentarius, Вена, 1867; A. Gilly, Précis d’introduction générale et particuliere a l’Ecriture Saints, III part, Paris, 1867; Setwin, Hermen, biblic. institutiones, Вена, 1872; Reitmayr, Lehrbuch der biblisch. Hermen., издан. Thalhofer’oм, 1874; A. Posa, Hermenentica sacra, in-8°, Барцелона, 1880; Schneedorfer, Synopsis hermeneut. biblic., Прага, 1885; Trochon, Introduction générale, t.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/rukovod...

gr. 752 und Canonitianus graecus 62. Freiburg; Gött., 1975. (OBO; 8); Hagedorn D. [Рец. на:] Mühtenberg E. Psalmenkommentare aus den Katenenüberlieferung. Untersuchungen zu den Psalmenkatenen II/III//JAC. 1979. Bd. 22. S. 209-213; Rondeau M.-J. Les commentaires patristiques du Psautier (IIIe-Ve siècles): Les travaux des Pères grecs et latins sur le Psautier: Rech. et bilan. R., 1982. Vol. 1. (OCA; 219); idem. Un témoin méconnu de la chaîne «Athanasio»-évagrienne sur les Psaumes: le Vindob. theol. gr. 298//RHT. 1989. Vol. 19. P. 351-367; Tuccari L. Il Salterio AgP della Biblioteca di Grottaferrata//Annali di Storia dell " Esegesi. 1986. Vol. 3. P. 65-70; Metzler K., Hanus B. Die palästinische Katene der Gradualpsalmen//Adamantius. Pisa, 2008. Vol. 14. P. 420-425. Библейские песни. Изд.: Carafa A., card. Beati Theodoreti episcopi Cyri nterpretatio in omnes Davidis Psalmos. Patavii, 1565. P. 265–299; Corderius B., ed. Expositio Patrum graecorum in psalmos in Paraphrasin, Commentarium et Catenam digesta. Antverpiae, 1646. Vol. 3. P. 853–962; Heinrici C. F. G. Beiträge zu Geschichte und Erklärung des Neuen Testamentes. Lpz., 1905. Bd. 3. S. 111–115; Jagi V. Supplementum Psalterii Bononiensis: Incerti auctoris explanation graeca. W., 1917. P. 301–320; Duval Y.-M. Le livre de Jonas dans la littérature chrétienne grecque et latine. P., 1973. Vol. 2. P. 629–645, 647–671. (Études augustiniennes; 54); Reuss J. Studien zur Lukas Erklärung des Presbyters Hesychius von Jerusalem//Biblica. 1978. Vol. 59. P. 562–571. Лит.: Faulhaber M., von. Eine wertvolle Oxforder Handschrift//ThQ. 1901. Bd. 83. S. 218-232; Schneider H. Die biblischen Oden im christlichen Altertum//Biblica. 1949. Vol. 30. P. 28-65, 239-272, 433-452, 479-500. Книга Притчей Соломоновых. Изд.: Peltanus Th. Catena graecorum Patrum in Proverbia Salomonis. Antverpiae, 1614; Mai. NPB. 1854. T. 7. P. 1–81; PG. 87. Col. 1779–1880; Achelis H., ed. Hippolytus Werke. Lpz., 1897. Bd. 1: Exegetische und homiletische Schriften. S.

http://pravenc.ru/text/1681377.html

188 Bingham J. The Antiquities of the Christian Church. London, 1710–1722. Это важное исследование, незаменимое, за исключением отдельных тем, и поныне, существует и в латинском переводе: Originum sive antiquitatum ecclesiasticarum libri. London, 1724–1729. 11 vol. Исследование многократно переиздавалось как по-английски, так и по-латыни. 189 Isebaert Y. Die Amtsterminologie im neuen Testament und in der Alten Kirche. Eine lexikographische Untersuchung. Breda: Eureia, 1994 (ср.: JTS 1996. P. 265 и далее; JEGS 4 (1996). P. 82 и далее). 191 В писаниях Нового Завета реальность Церкви не является объектом специального рассуждения, потому что первые христиане говорят о Христе, о своей вере и нравственном поведении, а не о Церкви в смысле того или иного служения. Мы собираем «эпизодические и фрагментарные замечания, относящиеся к нуждам Церквей или же непосредственно к критическим ситуациям, переживаемым ими. Более конкретные утверждения по данной проблеме довольно поздние и всегда фрагментарны» (Sesboue В. Op. cit. P. 536). Необходимо «дождаться» последующих текстов П-Ш вв., затрагивающих эту тему с большей ясностью. 192 I ministeri nella Chiesa antica. Testi patristici dei primi tre secoli/E. Cattaneo. Milano, 1997. 193 Fusco V Sul concetto di protocattolicesimo//«Rivista biblica " 30 (1982). P. 401–434. Многие статьи этого сборника посвящены темам, связанным с вышеуказанной. 194 К. Нойфелд предлагает перевод понятия Fruhkatolizismus (нем. «ранний католицизм») как «рождающийся католицизм», понимая под этим словосочетанием реальность, которая рождается, возникает, возрастает и развивается в определенный жизненно важный момент. Ср.: Neufeld K.-H. Cattolicesimo nascente. Proposta di un termine//«Rivista biblica» 36 (1988). P. 255–258. Ср.: Idem II LThK4. 1995. P. 201–204. 196 Ср.: La collegialite episcopate: histoire et theologie/Введение Y.-M. Congar. Paris, 1965; Tillard J.-M. R. Eglise des eglises. L " ecclesiologie de communion. Paris: Cerf, 1987; Idem. Chair de l " Eglise, chair du Christ. Aux origines de l " ecclesiologie de communion. Paris: Cerf, 1992.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/nas...

– Teil IV , Kommentar zu Eccl. Kap. 7–7.18. von Johannes Kramer. Kap. 7.19–8.8 von Barbel Krebber. Rudolf Habelt Verlag GMBH. Bonn. 1972.//TLG 2102/6. – Teil V , Kommentar zu Eccl. Kap. 9, 8–10, 20. hrg. und übersetzt von M. Gronewald, Bonn 1979.//рец.: APF 29. 1983. p. 107–108. Treu.//TLG 2102/048. – Teil VI, Kommentar zu Eccl. Kap. 11–12. hrg. und übersetzt von G. Binder und L. Liesenborghs, Bonn 1969. xviii & 261 S.//рец.: JEA. 72. 1970. р. 494–497. Courcelle.//RFIC. 99. 1971. р. 203–206. Sacchi.//TLG 2102/7. 2 . Didymus der Blinde. Kommentar zum Ecclesiastes Tura – Papyrus. Lage I. Kap. 1,1–2,149 Erläuterungen, von Binder G. Papyrol. Texte & Abh. XXVI Bonn Habelt. 1983. xv & 208 S.//ZKG. 96. 1985. р. 425–429. Bienert.(I-VI). 3 . Binder & Liesenborghs 1965 – Kommentar zum Ecclesiastes. Lage 1 des Tura-Papyrus, in Verbind. Mit Koenen L. hrsg.& übers. Von Binder G. & Liesenborghs L. Köln. 1965 г. 123 S.//ReeSR. 54. 1966. р. 319–320. Daniélou.//RHR. 170. 1966. р. 202–203. Nautin.//Biblica. 48. 1967. р. 631. des Places. 4 . Leisenborghs 1965 – Kommentar zum Ecclesiastes, Lage 22 und 23, Diss. L. Leisenborghs, Köln 1965. p. 211.//Biblica. 48. 1967. р. 631. des Places. Fragmenta in catenis 5 . Labate A. Catena Hauniensis in Ecclesiasten. (CCSG 24). Turnhout-Leuven. 1992. р. 3, 12, 58. 6 . Leanza A. Procopii catena in Ecclesiasten. (CCSG 4). Turnhout–Leuven. 1978. р.6, 8, 11, 32, 33, 35. 7 . Papathomopoulos. M. «Didimo il Cieco Frammento dell Ecclesiaste-Toura VI sec. d. C. » In Papiri della Universita Varese/Istituto Editoriale Cisalpino. 1967. Фрагменты толкования на Даниила. Fragmenta in Danielem in catenis. CPG 2556 1 . M. Faulhaber. Die Propheten–Catenen nach römischen Handschriften, Freiburg i. B. 1899. 107 р. Фрагменты толкования на Евангелие на Иоанна. Fragmenta in Iohannem in catenis. CPG 2557. 1 . PG 39, 1645–1653. 2 . Reuss 1966 – J. Kommentare aus der griechischen Kirche. (TU 89). Berlin. 1966 . S. 177–186.//TLG 2102/25. 3 . Fragmenta inedita Commentarii ad Iohannis Evangelium. Gr.& Lat. In: Mai (A.) Cardinal. Novae patrum bibliothecae tomus quartus, etc. pt. 3. р. 147–152. 1847.

http://azbyka.ru/otechnik/Didim_Aleksand...

В 3 Цар 22. 43 говорится, что И. делал «угодное пред очами Господними» (см. также: 2 Пар 20. 32) и за это удостоился почитания израильского прор. Елисея (4 Цар 3. 14). Деятельность И., к-рый «взыскал... Бога отца своего и поступал по заповедям Его» (2 Пар 17. 4; ср.: 19. 3), получила высокую оценку: «И возвысилось сердце его на путях Господних» (2 Пар 17. 6). Тем не менее пророки Иудеи критиковали И. за связи с Израильским царством (2 Пар 19. 2; 20. 35-37). Деяния И., как отмечено в 2 Пар 20. 34, были письменно зафиксированы прозорливцем Ииуем, сыном Анании. Лит.: Albright W. F. The Judicial Reform of Jehoshaphat//Alexander Marx Jubilee Volume/Ed. S. Lieberman. N. Y., 1950. Vol. 1. P. 61-82; Aharoni Y. The Archaeology of the Land of Israel/Transl. A. F. Rainey. Phil., 1982. P. 243-249; Thiele E. R. The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings. Grand Rapids (Mich.), 1983 3. P. 96, 97, 217; Kasher R. The Salvation of Jehoshaphat: Its Dimensions, Parallels, and Significance (2 Chron 20:1-30)//Beit Mikra. 1985/1986. Vol. 31. P. 242-251 (иврит); Dillard R. The Chronicler " s Jehoshaphat//Trinity Journal. 1986. Vol. 7. P. 17-22; Luria B.-Z. Jehoshaphat, King of Judah//Beit Mikra. 1987/1988. Vol. 33. P. 113-118 (иврит); Knoppers G. N. Reform and Regression: The Chronicler " s Presentation of Jehoshaphat//Biblica. 1991. Vol. 72. P. 500-524; Шифман И. Ш. Учение: Пятикнижие Моисеево: Введ., пер. и коммент. М., 1993. С. 43-44; Begg Ch. Jehoshaphat at Mid-Career According to AJ 9, 1-17//RB. 1995. Vol. 102. P. 379-402; Klein R. W. Reflections on Historiography in the Account of Jehoshaphat//Pomegranates and Golden Bells: Studies in Biblical, Jewish, and Near Eastern Ritual, Law, and Literature in Honor of J. Milgrom/Ed. D. P. Wright е. a. Winona Lake (Ind.), 1995. P. 643-657; Na " aman N. Prophetic Stories as Sources for the Histories of Jehoshaphat and the Omrides//Biblica. 1997. Vol. 78. P. 153-173; Cogan M. I Kings: A new transl. and comment. N. Y.; L., 2000. P. 499-501; Rainey A. F. Mesha " s Attempt to Invade Judah Chron 20]//Studies in Historical Geography and Biblical Historiography Presented to Zechariah Kallai/Ed. G. Gershon, M. Weinfeld. Leiden; Boston, 2000. P. 174-176; Barrick W. B. Another Shaking of Jehoshaphat " s Family Tree: Jehoram and Ahaziah Once Again//VT. 2001. Vol. 51. N 1. P. 9-25; Тантлевский И. Р. История Израиля и Иудеи до разрушения Первого Храма. СПб., 2005. С. 217-218; Gass E. Topical Consideration and Redaction Criticism in 2 Kings 3//JBL. 2009. Vol. 128. N 1. P. 65-84.

http://pravenc.ru/text/578386.html

CSB in fact, ESV, NAS, NIV, NRS indeed, TOB oui, «в отношении чего» KJV wherein, «хотя» NJV though, DRB quoique, L45 wiewohl, LUT zwar, или, подобно СП, игнорируют это выражение. 296 Huby J. Saint Paul: Épître aux Romains (Verbum Salutis). Изд. S. Lyonnet, Paris, 1957. P. 521 ff. Цит. по: Cranfield C.E. В .A Critical and Exegetical Commentary... Vol. I. P. 275. 1. См. также Lyonnet S. «Le sens de φ’ en Rom 5:12 et l’exégèse des pères grecs», Biblica 36, 1955. P. 436–56 (по BDAG, s. v. π 6c). 297 Cambier J. «Péchés des Hommes et Péché d’Adam en Rom 5:12 ». New Testament Studies 11 (1964–65). P. 246–254; так же Turner N. Grammatical Insights into the New Testament. Edinburgh, 1965. P. 116–118, Manson W. «Notes on the argument of Romans (chapters 1–8)», в: A.J.B. Higgins (ed.), New Testament Essays: Studies in Memory of T.W. Manson. Manchester, 1959. P. 159, (по Moo D.J. The Epistle to the Romans. Wm. B. Eerdmans Publishing, 1996. P 322. 43). 298 Danker EW. « Rom.V.12 : Sin under Law», New Testament Studies 14 (1967–68). P. 431 (цит. по: Cranfield C.E. В. A Critical and Exegetical Commentary... Vol. I. P. 275. 1); см. также Idem. «Under contract». Festschrift to honor F. Wilbur Gingrich, lexicographer; scholar, teacher, and committed Christian layman. Ed. by E.H. Barth and R.E. Cocroft, Leiden, Brill, 1972. P. 104f. (по BDAG, s. v. π 6c, и Jewett R., Kotansky R.D., & Epp E.J. Romans... P. 375. 59). 300 Mounce R.H. Pomans. New American Commentary. Vol. 27. Broadman Press, 1995. P. 142. Джуит и Котански замечают, что эта интерпретация принята также Давидом Хелльхольмом: Hellholm D. «Universalitat und Partikularität. Die amplifikatorische Struktur von Römer 5, 12–21» в: D. Sanger and U. Mell, eds., Johannes und Paulus, Wissenschaftliche Untersuchungen zum Neuen Testament. Tübingen: Mohr Siebeck, 2006, S. 331–332 (Jewett R., Kotansky R.D., & Epp E.J. Romans... P. 375. 70). 301 Englezakis B. « Rom 5, 12–21 and the Pauline Teaching on the Lords Death: Some Observations». Biblica 58, 1977, P. 232 (no Schreiner T.R. Romans. Baker Exegetical Commentary on the New Testament. Grand Rapids, Mich.: Baker Books, 1998. P. 273).

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/poslan...

Параллельно с официальными церковными изданиями с середины XV ве­ка стали выходить частные издания Вульгаты, которые позднее носили критический характер, так как текст их исправлялся по греческим руко­писям. Лучшее из ранних изданий – 1540 года. Папа Пий X в 1907 году распорядился образовать, преимущественно из членов ордена бенедиктинцев, особую комиссию для пересмотра и восстановления текста Вульгаты в первоначальной чистоте. Позднейшие западные переводы С XI по XV век на Западе вышло несколько новых переводов, пред­принятых по инициативе отдельных лиц с целью устранить накопившиеся разночтения. Такие исправления делали: в XI веке архиепископ Кентерберийский Ланфранк, в XII веке кардинал Николай и аббат Стефан Сито. С XIII века начали издаваться так называемые Correctoria biblica, как, например: Парижская «Correctoria biblica» 1230 года и Доминикан­ская – 1236 года 61 . Для исправления Вульгаты, издание корректорий принесло, однако, более вреда, чем пользы. Разнообразие текста в манускриптах Вульгаты увеличилось еще более, так как каждая из корректорий предлагала свой особый исправленный текст. Наряду с корригированными поздними латинскими переводами в раз­ных странах Западной Европы на почве сначала сектантских движений, а потом в связи с реформацией появились переводы Нового Завета на местных национальных языках. Наиболее ранними из этих переводов являются: англо-саксонские, из которых некоторые восходят к X-XIII вв., романские или франкские переводы вальденсов (XIII в.), богемские или чешские (нач. XV в.). После реформации национальные переводы возникают почти во всех странах, куда проникал протестантизм (Голландия, Швеция, Дания, Англия и др.). Все эти поздние переводы имеют известное отношение к тексту Вульгаты, как к своему оригиналу, но для текстуальной критики или для истории греческого Новозаветного текста они никакой ценности не пред­ставляют. 30 Rich. Simon Histoire critique des Versions du N. T. Rotlerd., 1690. E. Reuss, Geschichte der heil. Schrift. N.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/tekstua...

Pardee 1995=Pardee N. The Curse that Saves (Didache 16, 5). – Didache in Context 1995, 156–176. Patterson 1995=Patterson S.J. Didache 11–13: The Legacy of Radical Itinerancy in Early Christianity. – Didache in Context 1995, 313–329. Patterson–Jefford 1989–1990=Patterson S.J., Jefford C.N. A Note on Didache 12, 2a (Coptic). – SCent 7, 1989–1990, 65–75. Peradze 1932=Peradze G. Die «Lehre der zwölf Apostel» in der georgischen Überlieferung. – ZNTW 31, 1932, 111–116. Prete 1980=Prete S. In incorruptibilitate (φθαρσα) Spiritus s. (Mart. Polyc. 14, 2). – Augustinianum 20, 1980, 509–521. Prigent 1959=Prigent P. Apocalypse 12. Histoire de l’éxègese. Tübingen, 1959 (Beiträge zur Geschichte der biblischen Exegese 2). Prigent 1981=Prigent P. L’Apocalypse de Saint Jean. Lausanne, Paris, 1981 (Commentaire du Nouveau Testament 14). Resch 1905=Resch G. Das Aposteldecret nach seiner ausserkanonischen Textgestalt. Leipzig, 1905 (TU 28/3). Riggs 1984=Riggs J.W. From gracious table to sacramental elements. The tradition history of Didache 9 and 10. – SCent 4, 1984, 83–101. Riggs 1995=Riggs J.W. The Sacred Food of Didache 9–10 and Second-Century Ecclesiologies. – Didache in Context 1995, 256–283. Rius-Camps 1989=Rins-Camps J. Ignacio de Antioquia, testigo ocular de la muerte у resurreccion de Jesus? – Biblica 70, 1989, 449–473. Rordorf 1996a=Rordorf W. Baptism according to the Didache. – The Didache in Modern Research/Ed. J.A. Draper. Leiden, New-York, Köln, 1996 (Arbeiten zur Geschichte des antikcn Judentums und des Urchristentums 37), 212–222. Rordorf 1996b=Rordorf W. Le preghiere della cona in Didachè 9–10: un nuovo «status quaestionis». – Litugria ed evangelizzazione nell’epoca dei Padri e nella Chiesa del Vaticano II. Studi in onore di Enzo Lodi. Bologna, 1996, 55–76. Нем. вариант: Die Mahlgebete in Didache Кар. 9–10. Ein neuer Status quaestionis. – VChr 51, 1997, 229–246. Saddington 1987=Saddington D.B. St. Ignatius, leopards, and the Roman army. – JThS 38, 1987, 411–412. Salvarani 1986=Salvarani B. L’Eucaristia di Didachè IX-X alia luce della Teologia giovannea: un’ ipotesi. – Rivista Biblica 34, 1986, 369–390.

http://azbyka.ru/otechnik/Petr_Preobrazh...

Münch., 1973; Saggs H. W. F. «External Souls» in the Old Testament//JSS. 1974. Vol. 19. P. 1-12; Westermann C. nepeš//ThWAT. 19792. Bd. 2. S. 71-96; Lauha R. Psychophysischer Sprachgebrauch im AT. Helsinki, 1983; Seebas H. nepeš//ThWAT. 1986. Bd. 5. S. 531-555; Rankin J. C. The Corporeal Reality of Nepeš and the Status of the Unborn//JETS. 1988. Vol. 31. P. 153-160; Koch K. Der Güter Gefährlichstes, die Sprache, dem Menschen gegeben(?): Überlegungen zu Gen 2. 7//BN. 1989. Bd. 48. S. 50-60; idem. Spuren des hebräischen Denkens. Neukirchen-Vluyn, 1991. S. 238-247; Zevit Z. Phoenician nbš/npš and its Hebrew Semantic Equivalents//Maarav. Santa Monica (Calif.), 1990. Vol. 5/6. P. 337-344; Barr J. Scopes and Problems in the Semantics of Classical Hebrew//ZAH. 1993. Bd. 6. S. 3-14; Michel D. nepeš als Leichnam?//Ibid. 1994. Bd. 7. S. 81-84; Müller H. P. Was der Akzeptanz einer biblischen Anthropologie entgegensteht und wie wir mit der Herausforderung umgehen//Der Mensch vor Gott: Forsch. z. Menschenbild in Bibel, antikem Judentum und Koran: FS H. Lichtenberger/Hrsg. U. Mittmann-Richert. Neukirchen-Vluyn, 2003. S. 3-13; Nickelsburg G. W. 1 Enoch and Some Qumran Texts: Comparing Aspects of Their Anthropology//Ibid. S. 75-88; Siegert F. Anthropologisches aus der Septuaginta//Ibid. S. 65-74; Davies S. E. Threats and Challenges to Life: Biblical Perspectives//Reformed World. Gen., 2004. Vol. 54. P. 198-204; Janowski B. Der Mensch im alten Israel: Grundfragen alttestamentlicher Anthropologie//ZTK. 2005. Bd. 102. S. 143-175; Leuenberger M. Deine Gnade ist besser als Leben (Ps 63. 4): Ausformungen der Grundkonstellation von Leben und Tod im alten Israel//Biblica. 2005. T. 86. P. 343-368; Mies F. Le corps souffrant dans l " Ancien Testament//Rivista biblica. 2006. Vol. 54. P. 257-290. Характерные черты учения о Д. у христ. богословов доникейского периода - отсутствие терминологической точности и определенности, большое разнообразие взглядов и мнений, присутствие многочисленных неточностей и заблуждений.

http://pravenc.ru/text/180712.html

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010