| ν πουσα κπροσπων τν Ατοκεφλων ρθοδξων κκλησιν εναι τραγικ γι τν ντητ Της, τραγικτερα εναι τ πρτα δεγματα γραφς το νου «προκαθημνου». Δκα μρες μετ τν παραλαβ το «Τμου» (6.1.2019) κα πρν καλ-καλ «νθρονιστε», νος «προκαθμενος» σπευσε ν τιμσει τν Βασλειο Λιπκφσκη (Vasyl Lypkivsky) . Παρουσ το προδρου Ποροσνκο κα νς «πισκπου» τς νας του κκλησας, στς 18.1.19 στ Cherkasy τς Οκρανας πιφνιος κανε τ ποκαλυπτρια μεγλου δριντος πρς τιμν το Vasyl Lypkivsky, στν ποο τιμμενος εκονζεται ς ρχιερας ! Ποις εναι Vasyl Lypkivsky; (στ ρωσικ: Λιπκφσκη, στ οκρανικ: Λιπκφσκη) Καθηρημνος Οκρανς ερας, στ συνχεια ατοχειροτνητος «ρχιεπσκοπος», κα ργτερα ατοανακηρυγμνος «Πατριρχης Κιβου κα πσης Ορανας»! Τ 1921 δρυσε τν « Οκρανικ Ατοκφαλη ρθδοξη κκλησα »! μδα το Lypkivsky νασυστθηκε τ 1990 κα σμερα χει ρχηγ τν Μακριο (Μαλτιτς) πο τ Σεπτ Κντρο τν «ποκατστησε στν ρχιερωσνη» (!) μαζ μ τος «πισκπους» του… Στ «να» κκλησα τς Οκρανας συμμετχουν περπου 15 «πσκοποι» κ τς « μερδος τν ατοχειροτονηθντων », πως τος χαρακτηρζει εμνηστος Μητροπολτης Σρδεων Μξιμος! ς δομε λγο πι ναλυτικ ποιν νθρωπο σπευσε ν τιμσει νος «προκαθμενος» πιφνιος: Στς 20 κτωβρου 1921 ρισμνοι καθηρημνοι κα ναθεματισμνοι Οκρανο ερες κολουθομενοι π λακος συνλθαν στ Κεβο σ σοβιετικο τπου λακ συνλευση τν ποα νμασαν « Πανουκρανικ Σνοδο κλρου κα λακν » κα νακρυξαν τ «ατοκφαλο» τς Οκρανικς κκλησας, δροντας τν «Οκρανικ Ατοκφαλη ρθδοξη κκλησα»! Στ «σνοδο» ατ δν συμμετεχε οτε νας πσκοπος! διαπρεπς ερρχης το Οκουμενικο Πατριαρχεου, εμνηστος Μητροπο-λτης Σρδεων Μξιμος, ναφρει σχετικ : « λλ καταφανς το νγκη πισκπων… πανουκρανικ Σνοδος ποτυχοσα πως προσελκσ ες τς πψεις ατς τινς κ τν κανονικν ν Οκραν εραρχν (σημ. συντ.: στορα παναλαμβνεται…) νμισεν τι δνατο παρ τος ρητος ερος καννας ν πορρψ τν διαχρονικτητα τς ρχιερωσνης κα ν δρσ ατ ατη δαν δι τος Οκρανος εραρχαν. Κα θεσα οτω ες νργειαν τς πψεις ατς χι μνον ψφισεν πισκπους, λλ διταξε τν χειροτονα ατν »! Στς 23 κτωβρου 1921 « ν τ καταληφθντι καθεδρικ να τς γας Σοφας το Κιβου δι κκλησιαστικ γκλματα καθαιρεθες π το ερατικο βαθμο πρωθιερες Νστωρ Σαρκβσκη μο μετ’ λλων πρεσβυτρων κα διακνων, τ συμμετοχ κα λακν, ν ος κα γυνακες, νδειξαν πσκοπον δι’ πιθσεως τν χειρν ατο, τν δι’ κκλησιαστικ πσης γκλματα καθαιρεθντα πρην πρωθιερα Βασλειον Λιπκβσκη,γγαμον ντα, νομασθντα «Μητροπολτην Κιβου κα πσης Οκρανας». Τν πομνην οτος χειροτνησε τν Νστορα Σαρκβσκη πσκοπον, μφτεροι δ οτοι προβησαν κολοθως ες χειροτονας ψευδοεπισκπων, ψευδοερων κα ψευδοδιακνων ». |
| На надгробной плите, найденной на берегу Чёрного моря, в развалинах Гераклеи Понтийской, написано было: ν ο λθοι κρζωσιν 32 . Заимствовано из Евангелия от Луки ( Лк.19:40 ): „аще сии умолчат, камение возопиет“. Надгробная надпись, на кладбище древнего Коптского монастыря возле горы Баркал в Нубии, оканчивается словами: ... θ(ε)ς ν παυσον τν ψνχ(ν) ατο μετ τν γων σου. μ(ν) 33 . С выражением: μετ τν γων находятся в прямой связи другие ещё выражения, как-то: ν σκηνας γων, σν τος μακαροις, μετ δικαων, ν σκηνας, τν δικαων, inter sanctos, cum sanctis, cum spiritu sancto, resurrecturus cum sanctis, inter justos 34 . Все они, по основной мысли, происходят от слов евангелиста Матфея ( Мф.8:11 ): „Глаголю же вам, яко мнози от восток и запад приидут и возлягут со Авраамом и Исааком и Иаковом во Царствии Небеснем“ (νακλιθσονται μετ βραμ κα σακ κα ακβ ν τ βασιλε τν ορατν). Эти выражения до такой степени были общеизвестны между христианами, что кладбище между ними называлось: π χωρ μακαρν (sic) 35 . Выражение: πθανε... (ν) τ Χριστ, obiit in Christo, намекает на слова первого послания к Солунянам ( 1Сол.4:16 ): „...и мертвии о Христе воскреснут первее“. Любопытно заметить, что это выражение, сопоставленное со словами Апокалипсиса ( Откр.20:6 ): „Блажен и свят, иже имать часть в воскресении первем“, и пр. возбудило между христианами ложные толки, которые отразились и на надписях 36 . Наконец, на надгробной надписи из Киликии стоит: το κυρου γ κ (вместо κα) τ πλρωμα ατς 37 . Заимствовано из первого послания к Коринфянам ( 1Кор.10:26 ): „Господня бо земля и исполнение ея“, куда оно вошло из Псалма 23 ( Пс.23:1 ). Теперь, если взглянем на выписки, которые делались христианами из творений церковных писателей, то увидим, что они с ними поступали одинаково, как с текстами из Священного Писания. Учение, объяснение или толкование известного писателя тогда вкоренялись глубоко в память народа, когда особый способ объяснения, или замечательное толкование, или даже удачно употреблённое выражение, резко поражали его воображение. |
| 1071 . Κατ της κακαδξου περ της θετητος του ονματος Ιησος διδασκαλας. – Εκκλησιαστικ Αλθεια. Ν. 33, 1913. Σ 187–192. 1072 . Κομνηνς Π. εν A γω " Ορει θρησκευτικ ερις.– Εκκλησιαστικς Φρος. Ν. 11. Αλεξνδρεια, 1913. Σ. 361–372. 1073 . Κωνσταντνου Μ. Δ. Ρμα Θεο κραταον. A φιγματικ κεμενα απ την Παλαι Διαθκη. Θεσσαλονκη, 1998. 1074 . Μαμαλκης Ι. Μ. Το « Αγιον » Ορος ( " Αθως) δια μσου των αινων. Θεσσαλονκη, 1971. 1075 . Μεταξκης Μ. Το « Αγιον ρος και ρωσικ πολιτικ εν Ανατολ. » Αθναι, 1913. 1076 . Μυλωνκος Ν. Γ. « Αγιον ρος και Σλβοι. » Αθναι, 1960. 1077 . Οι Ονοματολτραι εν A γω " Ορει.– Εκκλησιαστικς Κρυξ. Ν. 3, 1913. Σ. 708–720. 1078 . Πατριαρχικν γρμμα Οικουμενικο Πατριρχου Γερμανο Ε– ου προς αντιπροσπους 1. Κοιντητος Αγου ρους απ 5.4.1913. – Εκκλησιαστικ Αλθεια. Ν. 33, 1913. Σ. 145–146. 1079 . Πατριαρχικν γρμμα Οικουμενικο Πατριρχου Ιωακεμ Γ– ου προς γομενον Μονς Παντελεμονος απ 12.9.1912. – Εκκλησιαστικ Αλθεια. Ν. 33, 1913. Σ. 144–145. 1080 . Πρακτικ Ιερς Κοιντιητος του Αγου ρους.– Παπουλ– δης Κ. Ο Ρσοι Ονοματολτραι του Αγου " Ορους. Θεσσαλονκη, 1977. Σ. 77–114. 1081 . Παπουλδης Κ. " Ονοματολτραι. τεροδιδασκαλα Ρσων μοναχν του Αγου ρους κατ την δευτραν δεκαεταν του 20– ανος. – Μακεδνικα 11, 1971. Σ. 117–166. 1082 . Παπουλδης Κ. Σοφιολογα και Πνευματολογα παρ Σ. Βουλ– γκοφφ και Βλ. Λσσκι. – Εκκλησα 47, 1970. Σελ. 209–210, 398–400, 435–438, 494–496. 1083 . Παπουλδης Κ. Ο Ρσοι Ονοματολτραι του Αγου ρους. Θεσσαλονκη, 1977. 1084 . Παπαδπουλος Ν., πρωτοπρεσβτερος. " Ονοματολτραι.– γκυκλοπαιδικν Λεξικν Ελευθερουδκη 10, 1930. Σ. 91. 1085 . Ρακτιβν Κ. Δ. γγραφα και σημεισεις εκ της πρτης ελληνικς διοικσεως της Μακεδονας (1912–1913). Θεσσαλονκη, 1951. 1086 . Τσιρκης Ν. Ε. Παντελεμονος Αγου Μον.– Θρησκευτικ και θηκ Εγκυκλοπαδεια 9, 1966. Σ. 1136. 1087 . Χερουβεμ, αρχιμανδρτης. Καλλνικος συχαστς. ροπς Αττικς, 1990. Читать далее Источник: Священная тайна Церкви : Введение в историю и проблематику имяславских споров/Митр. Иларион (Алфеев). - Изд. 3-е, испр. - СПб. : «Издательство Олега Абышко» ; М. : Храм иконы Божией Матери «Всех скорбящих Радость» на Большой Ордынке в Москве, 2013. - 912 с. (Серия «Библиотека христианской мысли. Исследования»). Вам может быть интересно: |
| 171 Оно ещё не было напечатано. Мы поместим перевод его в своём сочинении о настоящем состоянии александрийского патриархата. 175 Πανοπλα πνευματικ. Romae 1630. Σνοψις τν ϑεων κα ερν τς κκλησας μυστηρων. Romae 1633. 177 Δογματικ διδασκαλα. ν Βουκουρεστ 1703. Эта книга направлена против заблуждений нашей Духовной Академии в Киеве. 184 Σειρ τν πατρων ες τν μακριον β. ν Βενετ 1792. Σειρ 51 πομνηματιστν ες τν κττευχον κα τ τν βασιλεων Νικηφρου Θεοτκη. Τ. 2. ν Λειψ 1772. 185 Τ ψυχοσωτριον ψαλτριον παρ γαπου μοναχο. ν Βενετ 1692. Να ξγησις το ψαλτηρου παρ ϑανασου ερομονχου. ν Βενετ 1705. 188 Συναγωγ τν θεοφϑγγων ημτων ληφθεσα εκ τς ν τ ρει το ϑω μονς το Κουτλουμουσου. ν Βενετ 1783. 194 Λεξικν στορικν ες κατληψιν τν ψαλμν. Venetiis. 1643. Λεξικν γραμματικν τν ψαλμν. ν Σαλικτ. 203 Сведения об Иакове извлечены были арх. Порфирием из Афонской рукописи и напечатаны в Первом путешествии в Афонские монастыри, ч. V, отд. 2, стр. 820 сл. (Киев, 1877). Ред. 205 По свидетельству здравствующего поныне архиепископа газского Филимона, бывшего в Албании с 1816 по 1831 год, кресты Козмы поныне стоят на своих местах. Примечание 1851 года, апреля 8 дня. 210 Греческий текст напечатан в книге арх. Порфирия Успенского Александрийский патриархат (изд. Академии Наук), стр. 135–138. Далее следуют соборное деяние 1593 г. об учреждении в России патриаршества и александрийский том о Пасхе, документы, напечатанные арх. Порфирием в Трудах Киевской Духовной Академии, 1865 г., т. III, стр. 236–359, и послание патриарха Мелетия, заимствованное из книги Муравьёва. Ред. 211 В библиотеке Синайского подворья в Каире есть рукопись в большой лист, в которой между прочим помещены письма сего патриарха. Их весьма много. Я пробежал его послания: 1) к православнейшему князю Адаму Вишневецкому и благочестивейшему князю Кириаку Ружинскому с прочими боярами; тут он обличает панство и просит их хранить сокровище веры и предания отцов; 2) ко всем русинам, доблестно противоставшим треволнению, устремлённому на православную церковь бывшим митрополитом киевским и клевретами его, которые, возлюбив нынешний век, уклонились на стези иноверцев; 3) к князю Острога, Литвы, Киева и Владимира Василию (1597 г.); в конце сего длинного послания значится: «Три православные архиерея, мановением твоим, боголюбезнейший княже Василие, пусть соберутся и с согласия прочих бояр да рукоположат архиереев и митрополита православного; а отступники от веры пусть делают своё вне церкви Божией; 4) к руссам в Польше (1597); в сем письме Мелетий разрешает их разные сомнения и утверждает их в вере правой. |
| Βσει ποου εκκλησιαστικο καννα μα Ατνομη κκλησα, μ διατερα ντονη κκλησιαστικ ζω (χιλιδες νορες, χιλιδες μοναχος κα κατομμρια πιστν), πο μχρι σμερα ναγνωριζταν π λες τς ρθδοξες κκλησες τι ατ κα μνο ατ κφρζει τ σνολο τν ρθοδξων τς Οκρανας, «ξαφανζεται» π τν κκλησιαστικ χρτη γι ν δημιουργηθε χρος ν δρυθε μα «να» κκλησα; Και τελικ, εναι δυνατν οι Ορθδοξες Εκκλησες να αναγνωρσουν τι οι ενργειες και πρξεις ενς τσαρλατνου αχειροτνητου ψευτο-επισκπου παρχουν την τελετουργικ του μυστηρου της Ιερωσνης Θεα Χρη; Εναι δυνατν νας αχειροτνητος να χειροτονε κανονικος επσκπους; Απ πτε οι αυτοχειροτνητοι χουν Αποστολικ Διαδοχ; ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ: ΑΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ; Δυστυχς, τ κκλησιαστικ πρβλημα τς Οκρανας ξελσσεται π πρβλημα κανονικς φς σ μεζον κκλησιολογικ πρβλημα, μ προσδιριστες γι τν ρα συνπειες κα διαστσεις: χουμε στ νετερη κκλησιαστικ στορα γι πρτη φορ τν Οκουμενικ Πατριρχη ν προσδδει στ «πρεσβεα τιμς» – πο ναμφισβτητα ρθδοξη παρδοση Το ναγνωρζει – ννοια πρωτεου ξουσας παπικο τπου. · Πρωτεο τιμς (πρεσβεα τιμς): 1. Συντονιστικς ρλος στς πανορθδοξες σχσεις. 2. κφραση κα λοποηση ποφσεων πο λαμβνουν ν Συνδ ο ρθδοξες κκλησες. · Παπικ πρωτεο ξουσας: 1. ππας νεργε περορως, χι μνο στ ρια το Πατριαρχεου Ρμης, λλ στν καθ’ λου κκλησα. 2. ππας ποφασζει κυριαρχικ κα νεξρτητα κα ντθετα μ τ γνμη τν κατ τπους κκλησιν. 3. Ο λοιπο πσκοποι ποχρεονται ν ποδεχθον τν παπικ πφαση. 4. παπικ πφαση δν χρζει γκρσεως λλ οτε προσβλλεται οτε ναιρεται. Σας παρακαλ πολ, πετε μου, οι ενργειες του Οικουμενικο Πατριρχου στο Ουκρανικ τι σας θυμζουν; Ορθδοξα πρεσβεα τιμς παπικ πρωτεο εξουσας; Και τι πλον: η καινοφανς στην Ορθδοξη Εκκλησα απατηση του Οικουμενικο πατριρχου Αυτς να επιλαμβνεται των σοβαρν υποθσεων των τοπικν Ορθοδξων Εκκλησιν και να μπορε ν πεμβανει περορως, στν ν τν Οκουμνη ρθδοξη κκλησα κμα κα «ατεπαγγλτως κα ς κ καθκοντος» «ο μνον νθα περ Δογμτων κα ερν Παραδσεων κα Κανονικν κκλησιαστικν Διατξεων περ γενικν ζητημτων φορντων ες λκληρον τ σμα τς κκλησας λλ κα ν πσι τος σχετικς σπουδαοις π μρους ζητμασι τος νδιαφρουσι τατην κενην τν Τοπικν κκλησαν», φρνει στο μυαλ τ Διταγμα Dictatus Papae (1075), το ππα Γρηγορου Ζ . |
| νησυχα μν πεκεντρθη λως διαιτρως ες τ καριον θμα τς χειροτονας τν πισκπων, τς ποστολικς διαδοχς. Δι πεγραμμσθη προπαντς δλιος ρλος το ατοκαλουμνου «πιτμου Πατριρχου Κιβου κα πσης Ρς-Οκρανας» κ. Φιλαρτου κα διετυπθησαν θεολογικα πιφυλξεις, ς πρς τν γιοπνευματικν γκυρτητα τν π’ ατο τελεσθεισν χειροτονιν, δοθντος τι θεα Χρις δν πενεργε, ταν τελετουργς εναι καθρημνος, φωρισμνος κα ναθεματισμνος κα τι κανονικς χειροτονν πσκοπος δν νεργε ξ δας δυνμεως, λλ’ ξ νματος τς κκλησας, μοναδικο φορως τς χριτος το Θεο. Διερωτμεθα κατ πσον παναφορ το κ. Φιλαρτου ες τν κανονικν τξιν καθιστ ατομτως γκρους τς τελεσθεσας π’ ατο χειροτονας. 2. συσχτισις κα ναλογα το Οκρανικο ζητματος πρς τ Μελιτιανν Σχσμα το 4ου ανος, περ το ποου γνεται κτενς ναφορ ν τ μετρ Γρμματι, δν λυσεν τς πορας μν. ντιθτως προσεκτικ μελτη ατο δηγε ες διαφορετικ συμπερσματα: Συμφνως πρς τν Πραγματεαν το ειμνστου Μητροπολτου γχιλου κα μετπειτα Σμρνης κυρο Βασιλεου, τν ποσταλεσαν μν σωκλεστως, ες τ παρρτημα «Περ το Σχσματος τν Μελιτιανν πλαττερον» καταγρφονται τ ξς: « διρθωσις γνετο δι παραδοχς το μν Μελιτου μνον ν τ πισκοπικ τιμ νευ το λειτουργεν, τν δ π’ ατο, καπερ καθρημνου, χειροτονηθντων πισκπων τε κα πρεσβυτρων κα διακνων μετ τς ατς συνθκης κα κατ τν ατν τρπον, πως δι το γδου καννος διετξετο περ παραδοχς τν Καθαρν ετε Νοβατιανν, τοτστιν δι’ πλς χειροθεσας μετ’ εχς βεβαιωθντων κστωνν τος οκεοις ερατικος βαθμος». τελευταα πεξηγηματικ φρσις παρελφθη ες τ μτερον Γρμμα. Πργματι, σχετικς πρς τν διαδικασαν τς διορθσεως το Σχσματος Μ. θανσιος διευκρνσεν: «δοξεν…τος δ π’ ατο κατασταθντας μυστικωτρ χειροτον βεβαιωθντας κοινωνηθναι π τοτοις, φ’ τε χειν μν ατος τν τιμν κα λειτουργεν, δευτρους δ εναι ξπαντος πντων τν ν κστ παροικ»(1). Μητροπολτης Βασλειος πλεξεν τν κδοχν, πως προανεφρθη, τι γιναν ποδεκτο ες κοινωναν δι’ πλς χειροθεσας μετ’ εχς. π’ ατο μβριθς στορικς οδιμος ρχιεπσκοπος θηνν Χρυσστομος Παπαδπουλος συνοψζει: « Σνοδος πελφθη κα το ζητματος το Μελιτου Λυκοπλεως (Καν. 4). Ες τν Μελτιον πετρπη ν μνν Λυκοπλει κα ν χ τν τιμν το πισκπου, νευ το δικαιματος το διοικεν τν πισκοπν Λυκοπλεως κα το χειροτονεν. λεξανδρεας λξανδρος πτησε παρ’ ατο (το Μελιτου) βρεβον (κατλογον) τν π’ ατο χειροτονηθντων πισκπων νερχομνων ες 29. Τοτους δ Σνοδος φιλανθρωπευομνη νεγνρισεν ν τ ξιματι ατν δι νας πιθσεως τν χειρν, «μυστικωτρ χειροτον βεβαιωθντας», π τν ρον πως διατελσι δετεροι μετ τος κανονικος πισκπους, πκεινται τ ρχιεπισκπ δ οτοι ν κλγωνται ες κενουμνας θσεις πισκπων. Μνος Μελτιος δν δνατο ν κλεγ»(2). |
| Впоследствии, укоренившись и сделавшись, более сообразительными, они могут правильно судить, и о себе самих, особенно после того, как сделаются уже проницательными исследователями истины в окружающих их явлениях 40 . в) Фрагмент, сохранившийся у Иоанна Дамаскина в его Sacra parallela 41 . X. Недостаточно и несовершенно человеческое знание не только о относительно делимых тел, находящихся в мире, и тел, находящихся под ним, и относительно числа века, но и относительно всех самых малейших вещей. г) Фрагмент, напечатанный у Питры 42 . XI. По природе, по первоначальному порядку, строитель старее и по рождению предшествует тому, что строится. 1 Поставленное нами заглавие представляет перевод вступительных слов Евсевия в Praeparatio evangelica (lib. XIV, cap. 23) пред первым фрагментом из книг «О природе». Ему же, по всей вероятности, принадлежат и заголовки пяти отделов, на которые разделены выписанные им семь фрагментов из книг «О природе». 2 Диодор, по прозванию Крон, принадлежал к ученикам Евклида Мегарского и часто цитируется Секстом Эмпириком. См. Franck, Dictionnaire des Sciences philosophiques Paris. 1875, p. 401–402. 3 Гераклит, из Гераклеи в Понте, сначала быль учеником Платона, а потом перешел на сторону перипатетиков. Franck, ор. cit., р, 698. 4 Врач Асклепиад жил во времена Помпея в Риме и, хотя не был чистым. эпикурейцем, однако стоял в связи с эпикурейскою школою. 5 Между первым и вторым фрагментом Евсевий вставляет следующее свое замечание: «сказав это, он (Дионисий) опровергает вышеизложенное учение различными основаниями и между прочим говорит». 7 Греческий текст этого места читается так: «Αλλ» ο δ π τ ν μικρ ν τ ν συν θων κα παρ π δας νουθετο ντων παραδειγμ των, ξ ν δ νανται μανθ νειν κ. τ. λ.». В нем недостает глагола, управляющего словами: π τ ν μικρ ν τ ν συν θων κα παρ π δας νουθετο ντων παραδειγμ των. Vigerus, составивший перевод книг «О природе» на латинский язык, предлагает для исправления текста или пропустить слова: ξ ν, или вставить какой-либо глагол, напр., φ λοσοφο σι, после слова παραδειγμ των, или, наконец, заменить слова νουθετο ντων словом νουθετο νται. |
| 731 Orat. 31, n. 6, c 140: ο γρ τατν στι πιστεειν ς τι κα περ ατο πιστεειν τ μν γρ στι θετητος, τ δ παντς πργματος. To же самое относительно никейского выражения доказывает и Амфилохий (Ер. synod, ар. Coteler. Monument, eccles. graec., t. 2, p. 99–164). Библейское выражение: « πιστεειν ις τινα«весьма ясно указывают на божество Сына Божия; напр., Ioan. 6:47; 9:36; 11:25,26,45; 12:42; 14:1; 17:20; Деян. 20:21 ; Кол. 2:5 . Из отцов в этом отношении заслуживает внимания бл. Августин (Tract. 67 in loh., ad loh. 14:1). 734 В этом случае, по словам св. Григория, с нами могло бы быть то же, что бывает с людьми, обременяющими себя принятием в чрезвычайном количестве пищи, или устремляющими слабое зрение на солнечный свет. 737 Св. Василий Великий , как ясно видно из его творений, несомненно признавал божество и единосущие Духа Святого с Отцом и Сыном. Но когда, при императоре Валенте, взоры всех обращены были на него, как главного противника покровительствуемого при дворе арианства, и когда ариане стали искать предлог к удалению его из города в его выражениях о Св. Духе, как Божестве, – он, уступая времени и обстоятельствам, перестал открыто называть Духа Святого Богом, заменяя это название другими равносильными этому, именами. S. Gregor. Theolog. Orat. 63, n. 68 et 69, c. 585 seqq. Между тем некоторые каппадокийские епископы стали выражать недовольство на такой способ действий св. Василия, упрекая его в нерешительности исповедания Духа Святого Божеством. При каких обстоятельствах возникло это недовольство каппадокийцев по отношению к великому мужу, наш Богослов рассказывает в одном из своих писем к своему другу (Epist, 58, c. 113 sqq. t. 37). Чтобы прекратить зло в самом начале его появления, он просил своего друга Василия выразить его воззрения относительно божества Духа Святого яснее и, таким образом, дать средство заградить уста его противникам. 739 Ibid: ν, κα ν, κα ν λλ ν ν. Φς, κα φς, κα φς, λλ ν φς, ε ς Θες. Τοτο στιν κα Δαβδ πρτερον φαντσθη, λγων. ν τ φωτ σου ψμεθα φς. Κα νν μες κα τεθεμεθα, κα κηρσσομεν, κ φωτς το Πατρς φς καταλαμβνοντες, τν Yν ν φωτ τ Πνεματι, σντομον κα πριττον τς Τριδος θεολογαν. |
| Κανν α», δ η», το Μρτυρος χος πλ. δ " Ερμς «πταπλασως κμινον, τν Χαλδαων Τραννος, τος θεοσεβσιν, μμανς ξκαυσε, δυνμει δ κρεττονι, περισωθντας τοτους δν· Τν Δημιουργν κα Λυτρωτν νεβα, ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας». Σημειωθες τ χριτι, το Σωτρος ατκλητος, σ πρς τος γνας νδρικς χρησας, κα νκην ρμενος, κατ» ντιπλων Μρτυς Χριστο, τος νικητικος κατεκοσμθης στεφνοις, νθως ναμλπων· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. Μυστικωτρ κλμακι, κεχρημνος τ αματι, πρς τν πρ σο δι Σταυρο κχαντα, τ αμα τ διον, σφαγιασθες νλθες φαιδρς, τς τν δυσμενν διεκφυγν μεθοδεας, κα χαρων νακρζεις· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. γιασθες δι» δατος, Νικηφρε κα πνεματος, κα μαρτυρικος πεφοινιγμνος αμασι, μαρτρων μετσχηκας, τν ληθν Χριστο το Θεο, τς φωτοειδος λαμπρτητος παμμκαρ, ν νν νακρζεις· ερες ελογετε, λας περυψοτε, Χριστν ες τος ανας. Τριαδικν Σν σωμτοις Τξεσιν, ν Τρισν ποστσεσι, μαν γαθτητος πηγν ναον, γννητον ναρχον, περτελ Θετητα, δημιουργικν, κα Βασιλδα τν λων· ο Παδες ελογετε, ερες νυμνετε, λας περυψοτε, ες πντας τος ανας. Θεοτοκον ερωτρα πφηνας, Θεοτκε πανμνητε, τς περκοσμου τν γγλων τξεως· τν τοτων γρ ττοκας, Δημιουργν κα Κριον κ παρθενικς, πειρογμου νηδος, ν δο τας οσαις, συγχτως τρπτως, μι δ ποστσει, Θεν σεσαρκωμνον. Κανν α», δ θ», το Μρτυρος χος πλ. δ " Ερμς «ξστη π τοτ ορανς, κα τς γς κατεπλγη τ πρατα, τι Θες, φθη τος νθρποις σωματικς, κα γαστρ σου γγονεν, ερυχωροτρα τν ορανν· δι σ Θεοτκε, γγλων κα νθρπων, ταξιαρχαι μεγαλνουσι». Μετστης ς νυμφος ρασθες, ν στολας φανθεσαις ξ αματος, μαρτυρικο, θεας γλαας πρς μετοχν, το κοσμηθντος σματος, κα καλλωπισθντος τ σταυρ, τ πθει τ Τιμ, το πντων εεργτου, Νικηφρε παμμακριστε. θλχθης το Δεσπτου τας καλλονας, ν οδν ραιτερον νδοξε, κα τς ατο, σπεδων πολαειν διηνεκος, κα επρεπος λαμπρτητος, ξφει κτεμεν σου τν κεφαλν, ρθισας τυρννους, πυρομενος τ πθ, Νικηφρε το Κυρου σου. Λαμπρς κατ τς πλνης Μρτυς Χριστο, ριστεσας κα τατην τρεψμενος, ς νικητς, στφος κομσω τ κορυφ, τ τν χαρτων νδοξε, κα νν συγχορεεις μαρτυρικς, Μαρτρων τας χορεαις, παμμκαρ Νικηφρε, περ τν θρνον το Παντνακτος. Τριαδικν Πατρς ξ γενντου θεοπρεπς, τν Υν γεννηθντα δοξζοντες, κα τ εθς, Πνεμα πρ ανων κπορευθν, τρες ποστσεις σβομεν, τς περουσου κα ρχικς, Τριδος νωμνας, νσει συγχτ, κα εσεβοντες μεγαλνομεν. Θεοτοκον ρθης Παρθνε Μτηρ Θεο, πρ φσιν τεκοσα ν σματι, τν γαθν, Λγον κ καρδας τς αυτο, ν Πατρ ρεξατο, πντων πρ ανων ς γαθς, ν νν κα τν σωμτων, πκεινα νοομεν, ε κα τ σμα περιββληται. |
| При его расторжении и этот тормаз исчезает. Следовательно, и в XIX, 9 муж μοιχ ται единственно по той причине, что развод фиктивный, реально-юридически не состоявшийся. Само собою понятно, что этого греха он и не совершает, если нет для того causa efficiens в нелегальности отпуска. Отсюда отрицательное необходимо обращается в категорическое, что при благословном упразднении супружеского союза женящийся не прелюбодействует, т. е. при ε πι πορνει " , оправдывающей отпущение жены, новый брак для него дозволителен, ибо μοιχει α бывает не иначе, когда наличная брачная связь сохраняет всю свою силу. Эта идея прозрачно выражается и у Мрк. Х, 11 : ς ν α πολυ σ τη ν γυναχα αυ το χαι γαμη σ λλην, μοιχ ται ε αυ τη ν. Вся типичность этой фразы-в конечном предложном сочетании, удостоверенном весьма прочно 69 . Обыкновенно его относят к «другой»: так в Catenae graecorum Patrum in Novum Testamentum (ed. I. A. Cramer, vol. I, Oxonii 1844, p. 374 -ad Marc. X, 11; 151-ad Matth. XIX, 3: μοιχ ται ε αυ τη ν, τουτε στιν ε πι– τη ν– δευτε ραν)-Виктор (?) и Аполлинарий, Евфимий Зигавин (ар. Migne, gr. ser. t. CXXIX, col. 825: μοιχευ ει προ ς αυ τη ν, δηλαδη τη ν ε πει σαχτον), Bleek, Ewald, Schegg. Из русских это мнение защищает и казанский проф. А. А. Некрасов («Чтение греческого текста святых Евангелий», Казань 1888, стрн. 61) – вопреки теперешнему синодальному переводу, утвержденному авторитетом митр. Филарета (см. «Труды митрополита московского и коломенского Филарета по переложению Нового Завета», Спб. 1893, стрн. 51; ср. «Святое Евангелие» в издании Российского Библейского Общества, Спб. 1819, стрн. 153). Но и слав.-наряду «с нею» (св. Алексий, л. 21 об., кол. 1-я) – не редко употребляет обоюдное «на ню» 70 . И нужно заметить, что не встречающаяся более грамматическая комбинация μοιχ σθαι ε πι» τινα (никоим образом не равняется ν πινι, почему и справедливее придавать предлогу значение «против», «в отношении» к той-отпущенной жене своей. По всем этим соображениям выходит, что и у Марка поятие считается блужением не абсолютно, по свойству самого факта, а условно, поскольку и доколе законного удаления не было. |
|
|
