Λαβντες γνσιν τς ς νω ποφσεως, νακοινωσμεθα τατην τ εραρχ το καθ’ μς Οκουμενικο Θρνου κα προετρεψμεθα ατν πως οδεμαν κκλησιαστικν κοινωναν χ τουντεθεν μετ τν ερημνων». α. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ Στς 11.6.1992 Φιλρετος (Denisenko) καθαιρθηκε π τ Σνοδο το Πατιαρχεου Μσχας, διτι στν κκλησα τς Ρωσας πγεται κκλησα τς Οκρανας. καθαιρεθες Φιλρετος κνοντας χρση τς κκλτου προσφυγς προσφυγε , κατ κυριολεξα, προστρεξε, πισκφθηκε προσωπικ τ Οκουμενικ Πατριαρχεο μσως μετ τν καθαρεσ του κα Ατ ξετζοντας μ αξημνο ασθημα εθνης κα μ τ δουσα σοβαρτητα τν κκλητο προσφυγ του πστειλε ντιπροσωπεα στ Μσχα ποτελομενη π τν Μητροπολτη Περγμου ωννη (Ζηζιολα) κα τν οκρανικς καταγωγς πσκοπο Σκοπλου Vsevolod (Maidansky, +12/2007) «π σκοπ πως κ το σνεγγυς πληροφορηθσι τ διατρξαντα κ πρτης χειρς κα πρς ποφυγν πσης ν προκειμν παρερμηνεας» (κεμενο Α). πφαση το Οκουμενικο Θρνου π τς νωτρ κκλτου προσφυγς το καθαιρεθντος Φιλαρτου ταν πορριπτικ μ τ σαφ δλωση τι « γα μας Μεγλη κκλησα το Χριστο, ναγνωρζουσα ες τ κραιον τν (…) ποκλειστικν ρμοδιτητα τς φ’ μς γιωττης κκλησας τς Ρωσσας ποδχεται τ συνοδικς ποφασισθντα περ το ν λγ, μ πιθυμοσα τ παρπαν να παρξ οανδποτε δυσχρειαν ες τν καθ’ μς δελφν κκλησαν» (κεμενο Α). πως προκπτει π τν νωτρω λληλογραφα Μσχας- Κωνσταντινουπλεως τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ντδρασε στν πθεση τς καθαιρσεως το Φιλαρτου μ τ δουσα σοβαρτητα γι να τσο κρσιμο ζτημα, μ στραπιαα ταχτητα στε ν μν συντηρεται πιζμια γι λες τς πλευρς κκρεμτητα κα κυρως μ πλυτη συνπεια στν μακραωνη παρδοσ Του. Μσα σ 76 μρες (καθαρεση 11.6.1992 – Πατριαρχικ κα Συνοδικ πρριψη τς κκλτου προσφυγς κα ποδοχ τς καθαιρσεως 26.8.1992) τ Οκουμενικ Πατριαρχεο “κλεισε” π κανονικς πλευρς τν πθεση. Φιλρετος μως δν πολγισε τποτα: οτε τν καθαρεση π τ Μσχα, οτε τν πρριψη τς κκλτου προσφυγς του κα τν ποδοχ τς καθαιρσες του π τ Οκουμενικ Πατριαρχεο, οτε τν ποδοχ τς καταδκης του π λες τς ρθδοξες κκλησες κα προχρησε σ σοβαρτατα κκλησιαστικ γκλματα (κατοι καθηρημνος προβη σ δεκδες χειροτονες, συνστησε σχισματικ Σνοδο, ατοχρσθηκε Πατριρχης, κοινωνοσε μ σχισματικος λλων κκλησιν, πηξε θυσιαστρια ν Οκραν κα λλαχο κ.ο.κ.) προκαλντας σχσμα κα σκανδαλισμ το Λαο.

http://gr.pravoslavie.ru/123478.html

К несомненным достоинствам рассматриваемого труда относится идентификация как библейских цитат (набранных для удобства читателя жирным шрифтом, но только в греческой части), так и 51 цитаты из произведений двенадцати святых отцов. Указаны разночтения между обеими рукописями. Впрочем, идентифицированы были преимущественно те цитаты из святоотеческих произведений, авторы которых были указаны либо непосредственно в тексте Филофея Коккина, либо в схолиях. Российский специалист по паламизму Дмитрий Макаров в своей рецензии указал на неопознанную цитату De Domini luce II, 112.4-7 из «Богословского правила» св. Нила Кавасилы (в этой же цитате Макаров указывает на неотождествленный пассаж 1 Тим. 3:16), а также на аллюзию на письмо Димитрия Кидониса (предположительно). Мне также удалось установить происхождение нескольких цитат, отмеченных издателем как неидентифицированные: 1) De Domini luce I, 31.19-22 – 1-й тропарь 9-й песни второго канона утрени на праздник Преображения Господня преп. Иоанна Дамаскина. 2) De Domini luce I, 37.6-14 – пассаж из Слова на Преображение Андрея Критского (PG 97, 932C-933A). Отметим тождественные пропуски в первой части текста Филофея и постановлении Синода, принятого в июле IX индикта (1341 г.), об осуждении учения монаха Варлаама. Андрей Критский Синод 1341 г. Филофей Коккин π τ ρος νγει τ ψηλν. Τ ποισων, τ διδξων; Τν περαστρπτουσαν ποδεξων τς οκεας θετητος δξαν τε κα λαμπρτητα, ες ν μικρ πρσθεν μυστικτερον, κα νν μφανστερον δι τς μεταμορφσεως ατο, μετεστοιχεωσε τν κοσασαν φσιν, «Γ ε, κα ες γν πελεσ». Τοτο τονυν ορτζομεν σμερον, τν τς φσεως θωσιν, τν ες τ κρεττον λλοωσιν, τν π τ πρ φσιν τν κατ φσιν κστασιν κα νβασιν. Πς κα πθεν τς οτω μεγλης κα περφυος χριτος ες μς προοσης; περνικσης τ λγ δηλαδ τ νθρπινον τς πντα νον κα λγον συγκρτως περαναβεβηκυας θετητος. δ Κρτης θεοπσιος νδρας «π τ ρος, φησν, νγει τ ψηλν τος μαθητς σωτρ, τ ποισων τ διδξων; τν περαστρπτουσαν παραδεξων τς οκεας θετητος δξαν τε κα λαμπρτητα. Τοτο τονυν ορτζομεν σμερον, τν τς φσεως θωσιν, τν ες τ κρεττον λλοωσιν, τν π τ πρ φσιν τν κατ φσιν κστασιν κα νβασιν, καθ’ ν κα το κρεττονος κνκησις, το γε κοριτερον επεν, νεκλλητος θετητος.

http://bogoslov.ru/event/3851538

Κανν α», δ ζ», τν Μαρτρων χος δ " Ερμς «ν τ καμν βραμιαοι Παδες τ Περσικ, πθ εσεβεας μλλον τ φλογ, πυρπολομενοι κραγαζον· Ελογημνος ε, ν τ να τς δξης σου Κριε». βραμιαους ν τ καμν υσμενος, οτος κα τν ξνην κρην τς χαλεπς, περιστσεως δισωσε, τ μεσιτε νν, τν ατο θεραπντων ς εσπλαγχνος. ταμωττης, πανθρωπας δκην δωκε, πντων τν κακν θρως παιτηθες, λστωρ κα δυσνυμος, κρσει δικα σου, Λγε Θεο σοφα κα δναμις. Νενευρωμνη, τ πρς μς λπδι νδοξοι, κρη καθειργμνη τφ μετ νεκρν, προσδοκας ο διμαρτεν· Ελογημνος ε, Θες μου βοσα κα Κριος. Θεοτοκον ς νεσμηκτον, κα φωταυγεας πμπον σοπτρον, αγλην θεκς Παρθνε μαρμαρυγς, προσβαλοσν σοι χρησας· Ελογημνη σ, ν γυναιξ πανμωμε Δσποινα. Κανν α», δ η», τν Μαρτρων χος δ " Ερμς «Χερας κπετσας Δανιλ, λεντων χσματα, ν λκκ φραξε, πυρς δ δναμιν σβεσαν, ρετν περιζωσμενοι, ο εσεβεας ραστα, παδες κραυγζοντες· Ελογετε, πντα τ ργα Κυρου τν Κριον». Παγκσμιος σμερον μν, λαμπρ πανγυρις, τν Μαρτρων Χριστο, περιαυγζουσα χριτι, τν θαυμτων τος προστρχοντας, κα χαρμον πνευματικ, πστει κραυγζοντας· Ελογετε, πντα τ ργα Κυρου τν Κριον. αδως ο μολογητα, τς σς θετητος, πσαν κατργησαν, τν θετητα Δσποτα, τν τυρννων μ πτοομενοι τς πειλς, λλ εσθενς νακραυγζοντες·Ελογετε, πντα τ ργα Κυρου τν Κριον. Ο πνσοφοι μολογητα, ο προστμενοι, το θεου δγματος, χθρν τς φλαγγας τρπονται, δι ξφους ναιρομενοι, νκην παρδοξον σαφς, κα διαλμπουσαν δεδειχτες, ππτοντες τος ναντους γρ ττησαν. Θεοτοκον Φσεσιν ρμενον διττας, Χριστν γννησας, τν μαν φροντα, σαφς πστασιν σνθετον, νθρωπτητι θετητος, συνεισδραμοσης πρ νον, ντως καθ» νωσιν· θεν πντες, σ ελογομεν Μαρα Θενυμφε. Κανν α», δ θ», τν Μαρτρων χος δ " Ερμς «Λθος χειρτμητος ρους, ξ λαξετου σου Παρθνε, κρογωνιαος τμθη, Χριστς συνψας, τς διεστσας φσεις· δι παγαλλμενοι, σ Θεοτκε μεγαλνομεν». σεσιν πμενοι θεαις, κα θεοπνεστοις το Σωτρος, μολογητα θεοφεγγες, σταυρν π» μων χαροντες ρασθε, τος ζωηφροις χνεσιν, κολουθοντες ξιγαστοι. λ τ φωτ τς Τριδος, μτ» εφροσνης ο γενναοι, μολογητα προσχωροντες, τ τν γνων γρα κομζονται, τας σωμτοις τξεσιν, ξιωθντες συναυλζεσθαι. Νν οκ ν σπτρ ρτε, τν μακαρων τς λπδας, μολογητα το Σωτρος, τς ληθεας μλλον δ πνσοφοι, τ κλλος νοπτρζεσθε, στεφανηφροι πανσεβσμιοι. ς τς περθου Τριδος, σαφς σριθμοι φανντες, μολογητα θεηγροι, τ τατης αγλ καταλαμπρνεσθε, ς δι» ατν θλσαντες, ζως φθρτου ξιομενοι. Θεοτοκον Σαρκ πιδημσαι θελσας, διακοσμσας πντα Λγος, ν σο κατεσκνωσε μνην, γιωτραν πντων ερμενος, κα Θεοτκον δειξεν, π» ληθεας Μητροπρθενε.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/mineja-n...

πειδ κατ διαφρους καιρος βαρβαρικα γεγνασιν φοδοι, κα πλεσται πλεις ντεθεν ποχεριοι τος νμοις κατστησαν, ς ντεθεν μ δυνηθναι τν τς τοιατης πλεως πρεδρον, μετ τν π ατ χειροτοναν, τν οκεον θρνον καταλαβεν, κα ν ατ ερατικ καταστσει νιδρυθναι, κα οτω κατ τ κρατσαν θος τς χειροτονας, κα πντα, τ πισκπ νκει, πρττειν τε κα μεταχειρζεσθαι· μες τ τμιον, κα σεβσμιον τ ερωσν φυλττοντες, κα μηδαμς πρς λμην τν κκλησιαστικν δικαων τν θνικν πρειαν νεργεσθαι βουλμενοι, τος οτω χειροτονηθεσι, κα δι τν προκειμνην αταν ν τος αυτν μ γκαταστσι θρνοις, τ προκριμτιστον τηρεσθαι συνεωρκαμεν, στε κα χειροτονας κληρικν διαφρων κανονικς ποιεν, κα τ τς προεδρας αθεντ κατ τν διον ρον κεχρσθαι, κα βεβααν, κα νενομισμνην εναι πσαν π ατν προοσαν διοκησιν. Ο γρ π το τς νγκης καιρο τς κριβεας περιγραφεσης, τς οκονομας ρος περιορισθσεται. Κανν ΛΗ´ Τν κ τν Πατρων μν τεθντα καννα κα μες παραφυλττομεν, τν οτω διαγορεοντα· Ε τις κ βασιλικς ξουσας καινσθη πλις, αθις καινισθεη, τος πολιτικος κα δημοσοις τποις κα τν κκλησιαστικν πραγμτων τξις κολουθετω. Κανν ΛΘ´ Το δελφο κα συλλειτουργο μν ωννου, το τς Κυπρων νσου προδρου, μα τ οκε λα, π τν λλησπντιον παρχαν, δι τε τς βαρβαρικς φδους, δι τε τ τς θνικς λευθερωθναι δουλεας, κα καθαρς τος σκπτροις το χριστιανικωττου κρτους ποταγναι, τς ερημνης μεταναστντος νσου, προνο το φιλανθρπου Θεο, κα μχθ το φιλοχρστου κα εσεβος μν βασιλως, συνορμεν, στε καινοτμητα διαφυλαχθναι τ παρ τν ν φσ τ πρτερον συνελθντων θεοφρων Πατρων τ θρν το προγεγραμμνου νδρς παρασχεθντα προνμια, στε τν ναν ουστινιανοπολιν τ δκαιον χειν τς Κωνσταντινουπλεως, κα τν π ατ καθιστμενον θεοφιλστατον πσκοπον, πντων προεδρεειν τν τς λλησποντων παρχας, κα π τν οκεων πισκπων χειροτονεσθαι, κατ τν ρχααν συνθειαν. Τ γρ ν κστ κκλησ θη, κα ο θεοφροι μν Πατρες παραφυλττεσθαι διεγνκασι, το τς Κυζικηνν πλεως πισκπου ποκειμνου τ προδρ τς ερημνης ουστινιανουπλεως, μιμσει τν λοιπν πντων πισκπων, τν π τν λεχθντα θεοφιλστατον πρεδρον ωννην, φ ο χρεας καλοσης, κα τς ατς Κυζικηνν πλεως πσκοπος χειροτονηθσεται. Κανν Μ´

http://azbyka.ru/otechnik/greek/pravila-...

9 Посл. вост. патр. чл. 3: χριτος... παρ τς θεας γαθτητος πσι χορηγουμνης. Иногда слово «благодать» употребляется прямо в значении благости Божией: так, в Прав. Испов. ч.3, вопр. 31; ibid. ч. 2, вопр. 2 (в словах: ες τοτο γροικται θεα χρις.) 11 Ср. «Посл. вост. патр.» чл.14. В «Прав. испов.» ч.2 вопр. 5 благодать называется «святою» (γα). 15 Об этом виде благодати говорится в Прав. Испов. ч. 2, вопр. 10; ср. ibid. ч. 1, вопр. 35 и Посл. вост. патр. чл.16 16 Прав. Испов. ч.1, вопр.104. Ср. с сим учение о семи дарах Святого Духа: ibid. ч. 2, вопр. 73 –80. 17 Ibid ч. 1, вопр. 35: χρις τοτη τς υοθεσας δι μσου το Χριστο χαρζεται  υοθεσας; Ibid. ч. 2, вопр. 10 22 Точное излож. прав. веры кп. 2, гл. 12. См. «Прав.-догмат. Богосл.» преосвященного Макария. Изд. 1856, т.1 § 76. стр. 327. 25 Правосл. Исповед., ч. 1, вопр. 23: ξουσα... ν μρτη, ν μν μρτη. Ibid. ч.1, вопр. 27: τ ατεξοσιον το νθρπου εναι μα θλησις... ες τ ν νεργ τ γαθν, τ κακν. 29 Эта потребность является еще более сильной, если обратить внимание на испорченность человеческой свободы вследствие первородного и личных грехов. Но последняя сторона дела сама собой здесь предполагается, и входить в ее рассмотрение нет надобности. 31 Возрожденный «есть весь семя будущего, или земля, исполненная семенем» (Путь ко спасению, еписк. Феофана, 23 стр.). 32 Правосл. Испов., ч. 2, вопр.15: Παρακαλομεν τν Θεν, στε ατς μ τν χριν... βασιλε ες λους μς, κα μλιστα ες τν καρδαν μας.  Ср. выражение: Θες λλου ποθν δν μνει, μνον ες τν καθαρν κα σφρονα καρδαν. (ibid. ч.3 вопр.20) 33 «Сердце», как внутреннейшее «я», выражаясь образно, лежит в основании всех добродетелей. Так, вера состоит в веровании «сердцем» и исповедании устами одного Триипостасного Бога (Прав. Испов. ч.1, вопр.4); надежда есть истинное дерзновение к Богу, дарованное «сердцу» человека через вдохновение и просвещение от Бога (ibid. ч.2, вопр.1); одно из важнейших проявлений любви к Богу – прославление Бога есть так же «сердечное» (απο καροιαν – ibid. ч.3, вопр.50) и проч.

http://azbyka.ru/otechnik/Feofan_Tihomir...

Епископы Китийские: прав. Лазарь (45/46-63), сщмч. Ферапонт (III или IV в.), Мнемий или Мнемоний (упом. в 381), свт. или сщмч. Исаак (Исаакий) (нач. V в.), Феодосий (?) (кон. VI - 1-я пол. VII в.), Сергий (?) (кон. VI - 1-я пол. VII в.), Леонтий (VII в.), Нарс (Марс?) (VII в.?), Феодор (упом. в 655), Тихон (упом. в 680), Феодор (упом. в 787), Иеремия (упом. в 1600 и 1601). Епископы Лимасольские, Амафунтские и Курийские (в состав епархии к-рых входила территория Китийской епископии): Герман Кускунарис (1572-1580), Иоаким (между 1580 и 1600), Иаков (упом. в 1609), Леонтий I (упом. в 1630 и 1634), Парфений (упом. в 1642 и 1662), Герасим (упом. в 1668). Митрополиты Китийские (по уточненным сведениям иером. Софрония (Михаилидиса)): Косма Маврудис (1674-1676), Варнава (1676-1679), Иоанникий I (1679/80-1704), Иоанникий II (1704-1709), Сильвестр (1709-1718; впосл. архиепископ Кипрский), Дионисий (1718-1726), Иоанникий III (1727-1737), Макарий I (1737-1776), Мелетий I (1776-1797), Хрисанф (1797-1810), Мелетий II (1810-1821), Леонтий II (1821-1837), Дамаскин (1837-1846; ранее архиепископ Кипрский), Мелетий III (Модинос; 1846-1864), Варфоломей (1864-1866), Киприан (Икономидис; 1868-1886), Хрисанф (Иоаннидис-Ладас; 1889-1890), Кирилл (Пападопулос; 1893-1909; впосл. архиеп. Кипрский Кирилл II), Мелетий (Метаксакис; 1910-1918; впосл. К-польский патриарх Мелетий IV и Александрийский патриарх Мелетий II), Никодим (Милонас; 1918-1937), вдовство кафедры (1937-1948), Макарий (Мускос; 1948-1950; впосл. Кипрский архиеп. Макарий III), Анфим (Махериотис; 1951-1973), Хризостом (Махериотис; с 1973 по наст. время). Лит.: Le Quien. OC. T. 2. Р. 1055-1058; Γεδεν Μ. Ο Αθως: Αναμνσεις, γγραφα, σημεισεις. Κωνσταντινοπολις, 1885; Λμπρος Σ. Τ Πτρια το Αγου Ορους//Νος Ελληνομνμων. Αθναι, 1912. Τ. 9; Κρρης Κ. Π. Κιτου, Μητρπολις//ΘΗΕ. 1965. Τ. 7. Σ. 591-598; Παπαγεωργου Α. Λρνακα επαρχα: Εκκλησιαστικ αρχιτεκτονικ//ΜΚΕ. 1987. Τ. 7. Σ. 252-254; Παυλδης Α. Κιτου επισκοπ//Ibid. Σ. 123-125; Χρστου Δ., Παυλδης Α. Κτιον//Ibid. Σ. 114-122; Fedalto. Hierarchia. P. 881; Μαραθετης Θ., Παυλδης Α. Λρνακα πλη//ΜΚΕ. 1988. Τ. 8. Σ. 254-276; Karageorghis V. The Cyprus: Ancient Monuments. Nicosia, 1989. P. 52-55; Baker D. W. Kittim//ABD. 1992. Vol. 4. P. 93; Σωφρνιος (Μιχαηλδης), ερομν. Ιστορα τς κατ Κιτου Εκκλησας. Λρνακα, 1992; Αγθωνος Π. Σ. Ο Αγιος Λζαρος Τετραμερος. Λευκωσα, 1997; Χοτζκογλου Χ. Ο Αγιος Λζαρος, ο μαρτυρες γι τν βο το κα σχση το μ τ Κτιον//Κυπριακα Σπουδα. Λευκωσα, 2002. Τ. 66. Σ. 33-42; Χαρτων Σταυροβουνιτης. μον. Μερικ ναθερηση το ν χρσει καταλγου πισκπων τς πισκοπς Κιτου: Προσθκες κα εσηγσεις//Ibid. 2005. Τ. 67/68. Σ. 147-176; idem. Αγιος Ισακ πσκοπος Κιτου θαυματουργς//Ibid. 2008. Τ. 72. Σ. 75-84; Εκκλησα τς Κπρου: Διοκητικ συγκρτησις τς Εκκλησας Κπρου κα τν λοιπν Ορθοδξων Εκκλησιν: Ετος 2013. Λευκωσα, 2012. Σ. 88-97; http://imkitiou.org [офиц. сайт К. м.].

http://pravenc.ru/text/1841149.html

Изд.: Synaxarium Ecclesiae Constantinopolitanae e codice Sirmondiano nunc Berolinensi: Adjectis synaxariis selectis. Brux., 1902; Les versions grecques des Actes des martyrs persans sous Sapor II. P., 1907. (PO; T. 2. Fasc. 4. N 9); Acta Sanctorum Novembris collecta, digesta, illustrata. Brux., 1925 (совм. c: P. Peeters, M. Coens); Constantinus Acropolitus. Epistularum manipulus//AnBoll. 1933. T. 51. P. 263-284; Martyrologium Romanum ad formam editionis typicae scholiis historicis instructum. Brux., 1940. Соч.: Catalogus codicum hagiographicorum graecorum Bibliothecae Nationalis Neapolitanae//AnBoll. 1902. T. 21. P. 381-402; St. Melaniae iunioris Acta graeca//Ibid. 1903. T. 22. P. 5-50; St. Barlaam martyr à Antioche//Ibid. P. 129-145; La Passion de St. Théodote d " Ancyre//Ibid. P. 320-328; L " hagiographie de Salone d " après les derniéres découvertes archéologiques//Ibid. 1904. T. 23. P. 5-18; Catalogus codicum hagiographicorum graecorum monasterii St. Salvatoris, nunc bibliothecae Universitatis Messanensis//Ibid. P. 19-75; Passio sanctorum sexaginta martyrum//Ibid. P. 289-307; Castor et Pollux dans les légendes hagiographiques//Ibid. P. 427-432; Les Légendes hagiographiques. Brux., 1905; Catalogus codicum hagiographicorum graecorum bibliothecae D. Marci Venetiarum//AnBoll. 1905. T. 24. P. 169-256; Hesychii Hierosolymorum presbyteri laudatio St. Procopii persae//Ibid. P. 473-482; Catalogus codicum hagiographicorum graecorum bibliothecae comitis de Leicester Holkhamiae in Anglia//Ibid. 1906. T. 25. P. 451-477; Saints de Chypre//Ibid. 1907. T. 26. P. 161-302; Les légendes grecques des saints militaires. P., 1909; Catalogus codicum hagiographicorum graecorum regii monasterii St. Laurentii Scorialensis//AnBoll. 1909. T. 28. P. 353-398; L " invention des reliques de St. Ménas à Constantinople//Ibid. 1910. T. 29. P. 117-150; Les Actes de St. Barbarus//Ibid. P. 276-301; Les origines du culte des martyrs. Brux., 1912; Saints de Thrace et de Mésie//AnBoll. 1912. T. 31. P. 161-301; De fontibus Vitae St.

http://pravenc.ru/text/171638.html

Особое значение для возрастания святости в Церкви, для «укоренения и укрепления в душах Царства Христова и его распространения по всем странам света» (Ibid. 44) имеет монашество - «божественный дар, который Церковь получила от своего Господа и по Его благодати всегда хранит» (Ibid. 43). Духовные усилия монашествующих должны быть посвящены благу всей Церкви. Из-за высоких требований к образу их жизни монашествующие могут с большей силой возвещать другим верующим и всему миру о величии Христа и могуществе Св. Духа, о евангельских добродетелях и небесных благах, свидетельствовать о новой вечной жизни, благовестить о славе Царства Божия, превосходящей все земное (Ibid. 44, 46). Говоря о монашестве, «L. g.» определяет, что оно не является промежуточным звеном между состояниями клирика и мирянина: «как из тех, так и из других Бог призывает некоторых верных Христу, чтобы они вкушали от этого особого дара в жизни Церкви и, каждый по-своему, приносили пользу ее спасительной миссии» (Ibid. 43). Монашеские институты, имея юрисдикционную автономию в пределах отдельных Церквей, обязаны подчиняться верховной власти Римского епископа в силу присущего ему вселенского первенства. Уставы монашества обретают канонический статус после их офиц. утверждения церковной властью (Ibid. 45). Церковь и Богородица Посвятив отдельную главу в «L. g.» Богородице, II Ватиканский Собор обстоятельно рассмотрел вопрос о Ее месте в домостроительстве спасения и значении для Церкви, т. е. представил экклезиологический аспект мариологии. Поскольку Богородице была уготована особая роль в тайне воплощенного Слова - «дар и служение богоматеринства, которые соединяют Ее с Сыном Искупителем» (CVatII. LG. 63), Она нераздельно связана с созиданием и жизнью Его мистического тела и занимает высочайшее после Христа положение (Ibid. 54), стоит на первом месте в тайне Церкви, «выше всех блаженных и ангелов» (Ibid. 69), являясь «наипревосходнейшим и совершенно особым членом» Церкви (Ibid. 53). В лице прославленной душой и телом Пресв. Девы Церковь, еще находящаяся на пути к своей полноте в Царстве буд. века, уже достигла совершенства (Ibid. 65). В то же время Богородица очень близка верующим, поскольку стала для них Матерью по благодати и участвует с материнской любовью в их духовном рождении и воспитании (Ibid. 63). Содействовав на земле «послушанием, верой, надеждой и горячей любовью делу Спасителя», Она не оставила спасительного служения и по взятии Ее на небо, но Своим многообразным заступничеством помогает обретению верными даров вечного спасения и соединению их со Христом (Ibid. 61, 62) и «сияет как знамение [signum] твердой надежды и утешения странствующему народу Божию» (Ibid. 68).

http://pravenc.ru/text/2561084.html

Особое значение имеют его транскрипции в нотацию Нового метода. К ним относятся следующие песнопения: полиелей Λϒον ϒαθν Петра Берекета на 4-й глас (Benakis. TA. 120. Fol. 2-11), херувимские Петра Пелопоннесского на 1-й глас, βαρυς, 4-й, 4-й плагальный, 1-й плагальный (Athen. O. et M. Merlier. 14. Fol. 1-2/60-61, 2-3/61v - 62, 3-4v/62-63v, 4v - 5v/63v - 64v, 6-7/64v - 65v) и его же седмичные причастны (Ibid. Fol. 8-17, 66-70v), изложенные в 2 вариантах: «Творяй ангелы» 1-го гласа (Ibid. Fol. 8-9/66-67), «В память вечную» на глас βαρς (Ibid. Fol. 9-10/67-67v), «Чашу спасения прииму» на 1-й глас (Ibid. Fol. 10-11v/68-69v), «Во всю землю изыде вещание их» на 4-й плагальный (Ibid. Fol. 11v - 13/69-69a), «Спасение соделал» на 1-й плагальный (Ibid. 13-13v/69a - 70), «Блаженни, яже избрал» на 1-й плагальный (Ibid. Fol. 13v - 15/70-70v). Отдельную группу составляют транскрипции Е. песнопений протопсалта Даниила : праздничных причастнов («Чашу спасения прииму» на 4-й глас, «Знаменася на нас» на 1-й глас, «Избра Господь Сиона» на 1-й глас τετρφωνος, «Избавление посла» на 1-й глас τετρφωνος, «Явися благодать Божия» на 1-й глас, «Благословен грядый» на 4-й глас, «Тело Христово» на 1-й плагальный глас, «Похвали, Иерусалиме, Господа» на 1-й плагальный глас, «Ядый Мою Плоть» на 4-й глас, «Взыде Бог» на 4-й глас, «Дух Твой благий» на 1-й глас, «Радуйтеся, праведнии, о Господе» на 4-й плагальный глас, «Во свете славы лица Твоего, Господи» на глас βαρς, «Во всю землю» на 4-й плагальный глас; см.: Benakis. TA. 120. Fol. 95-110v) и нек-рых седмичных причастнов («Творяй ангелы Своя духи» на 2-й плагальный глас, «В память вечную» на глас βαρς; см.: Ibid. Fol. 106-107v), а также «Да молчит» на 1-й плагальный (Ibid. Fol. 107v - 108v). В указанной рукописи содержатся также переложения в нотацию Нового метода причастна Георгия Критского «Благослови венец» на 1-й глас (Ibid. Fol. 108v - 109) и песнопения Петра Пелопоннесского «Вечери Твоея тайныя» на 2-й плагальный глас (для литургии Великого четверга) (Ibid. Fol. 109-110). Е. принадлежат также транскрипции сочинений протопсалта Иакова на Рождество, Богоявление, Великую пятницу (Benakis. TA. 120. Fol. 24-46, 56v - 66; Ath. Doch. 343. Fol. 140v - 175v; 365. Fol. 242v - 298), славника стихир на хвалитех «Воскресения день» Мануила Хрисафа (Benakis. TA. 120. Fol. 68-69v; Ath. Doch. 365. Fol. 301-304). Возможно, Е.- автор расшифровок др. сочинений: прокимнов Постной и Цветной Триодей (Benakis. TA. 120. Fol. 46-46v), самогласнов Великого поста (Ibid. Fol. 47-53; Ath. Doch. 365. Fol. 231v - 239), славника на стиховне Великой среды «Господи, яже во многия грехи» (Benakis. TA. 120. Fol. 66-68; Ath. Doch. 365. Fol. 298-301) и др.

http://pravenc.ru/text/187586.html

III. Прп. Иоанн Кассиан Римлянин , рассуждая о таинстве В., называл его прямо «воплощением» (incarnatio - De incarn. Chr. III 5; IV 4 и др.) или «таинством рожденного во плоти Бога» (sacramentum nati in carne Dei - Ibid. III 3). Для описания соединения божества и человечества во Христе прп. Иоанн использовал различные, порой взаимоисключающие термины, что придает его христологии нек-рую двусмысленность ( Grillmeier. 1975. P. 394, 396). Так, напр., рассуждая о В., он употреблял выражения: «восприятие плоти/тела» (susceptio carnis/corporis - Ibid. IV 1, 3, 7), «телесное рождение» (corporea nativitas), «рожденный во плоти/плотски» (natus in carne/secundum carnem - Ibid. III 1; IV 1; V 7), «единство», «соединение» (unitas, unitus - Ibid. II 3; IV 5; V 7), «сопрягать», «сопряжение» (conjungi - V 12), «прилипать», «прилипание» (adhaereo - V 12), «сопричастие» (consortium- Ibid. IV 5) и даже «смешивать», «смешение» (inserere, miscere - Ibid. II 2). В полемике с Несторием прп. Иоанн делал особенный акцент на единстве Лица Иисуса Христа, что обычно подчеркивалось у него выражением «один и тот же» (unus atque idem - De incarn. Chr. III 1; IV 1, 5, 6; V 7; VI 13). Согласно прп. Иоанну, один и тот же Сын Божий есть Единородное Слово Божие и Иисус Христос (Ibid. IV 5). «Господний человек» (Dominicus homo) так соединился и сочетался (concorporat) с Богом, что никто не может отделить ни человека от Бога во времени, ни Бога от человека в страдании (Ibid. VI 22; cf.: III 1). Христос, сын человеческий и Сын Божий, един и неделим в себе (unitum et individuum sibi - Ibid. VI 22); во Христе нет никакого разделения (divisio - Ibid. V 7; VI 22). Единство Бога и человека во Христе характеризуется прп. Иоанном как их «неразрывная связь» (inseparabilis connexio - Ibid. IV 4; V 7). Более того, он говорит даже о сущностном единстве, понимая его в смысле личного единства: «Там, где ты видишь совершенно нераздельную сущность Христа и Бога, познай также нераздельность Лица» (Ibid. III 7). По мнению прп.

http://pravenc.ru/text/воплощение.html

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010