| Д. С. решительно утверждал божественность Св. Духа. Как «Сын есть образ Бога» (imago Dei), так «Св. Дух есть печать Божия» (signaculum Dei - Ibid. 22(95)); как Отец есть Господь и Сын есть Бог, так и Св. Дух называется Господом, а если Господом, то и Богом (Ibid. 29(131)). Св. Дух не есть сотворенное существо, Он обладает равенством с Отцом и Сыном (non esse creatura… cum Patre et Filio indifferentia - Ibid. 16(74)), общностью (consortium - Ibid. 18(83)), а также неразличимостью единой природы с Ними (unius naturae indifferentia - Ibid. 20(87), 23(100); в лат. переводе блж. Иеронима термин «единосущный» передается греч. словом μοοσιος - Ibid. 17(81), 32(145)). Поэтому ничто происходящее от Бога не происходит без Св. Духа: ни благодать (Ibid. 16(75-76)), ни милосердие (Ibid. 16(77)), ни приобщение к святости, т. е. соединение с Отцом и Сыном (Ibid. 17(79-80)), ни обретение человеком образа Божия (Ibid. 22(95)), ни таинство Крещения (Ibid. 23-24(100-103)), ни апостольская проповедь (Ibid. 23(98-99)) - все это подтверждает единое действие (eamdem operationem) Отца, Сына и Св. Духа, а у кого одно действие, у того и одна сущность (quorum una est operatio una est et substantia - Ibid. 17(81)). Дутрело объяснял неясность у Д. С. вопроса об исхождении Св. Духа нек-рой запутанностью его богословия в различении сущности и ипостаси ( Doutreleau. 1992. P. 75-77), поэтому нет оснований видеть у Д. С. и намек на учение об исхождении Св. Духа «и от Сына» ( Van Roey. 1960. Col. 425-426). Экклезиология Для Д. С. особенно важен мистический аспект христ. Церкви - она есть собрание разумных душ; отдельные приходы сочетаются в единый священный город, предстоящий Господу ( Did. Alex. In Zach. III 45). Церковь является матерью для своих чад, Господь - ее Жених, а апостольские установления - брачные узы (In Proverb.//PG. 39. Col. 1624). Д. С. отчетливо выражал идею, что Церковь есть Тело Христа. Истолковывая слова псалмопевца «делят ризы мои между собою и об одежде моей бросают жребий» (Пс 21. 19) применительно к природе Церкви, он отмечал, что Церковь не «разделяет свои ризы и не мечет о них жребия. Она восседает одесную Иисуса, подобно царице, украшенной в золоченые одежды. Она переросла эти облачения, облекшись в Самого Христа, истинную Премудрость и Силу Божию, сама став премудрой и сильной» (Exp. in Ps. 21//PG. 39. Col. 1281-1283). Говоря о церковном устройстве, Д. С. сравнивал его с телесным организмом: апостолы подобны костям, держащим плоть, уверовавшие менее глубоко люди подобны плоти и телесным покровам (Ibid.//PG. 39. Col. 1281). Антропологические воззрения |
| Л. подчеркивает такими выражениями, как «один и тот же Бог и человек» (unus idemque Deus et homo - Ibidem), «единство Лица» (unitas personae - Ibid. 13, 15, 16), «единичность одного и того же Лица» (singularitas unius ejusdemque personae - Ibid. 13), «по Лицу (Бог стал человеком)» (per personam - Ibidem), «ипостасно (Слово Божие соединилось с человеком)» (subsistendo - Ibid. 14), «Лицо ипостасное и пребывающее» (persona substantiva ac permanens - Ibid. 16) и др. Само Лицо Бога Слова было Лицом человеческой природы Христа (Deus Verbum… ipse persona hominis existeret), причем Лицом не притворным, а истинным, не по подражанию, а ипостасно (non imitativa, sed substantiva - Ibid. 14). Не менее подробно В. Л. останавливается на учении о двух природах. Церковь верует, что «во Христе были две истинные и совершенные сущности, но одно Лицо, чтобы ни различие природ не привело к разделению единства Лица, ни единство Лица не привело бы к стиранию различия сущностей» (Ibid. 16). Соединение природ В. Л. обычно описывает с помощью таких выражений, как «(Бог) воспринял плоть» (suscipere carnem, adsumere carnem - Ibid. 14), «человек соединился с Богом» (unitum hominem Deo - Ibid. 16), «Бог стал человеком» (Deum factum hominem - Ibidem) и др. Соединение двух природ Христа произошло в самой утробе Пресв. Девы (Ibid. 15, 16) или в самом девственном зачатии (in ipsa virginali conceptione - Ibid. 15). В. Л. указывает также на совершенство и полноту двух природ Христа. Христос - это «совершенный Бог и совершенный человек» (perfectus Deus, perfectus homo); «в Боге - высшее Божество, в человеке - полное человечество» (Ibid. 13). Во Христе особенности каждой из двух природ всегда сохраняются и никогда не смешиваются и не разрушаются (Ibid. 13, 14). При восприятии человеческой природы не произошло никакого превращения Божественной природы Бога Слова, к-рая осталась неизменной (Ibid. 14, 16). Полнота и истинность человеческой природы Христа подразумевает, что Он имел человеческую душу и плоть: плоть истинную (carnem veram), нашу, материнскую, а душу, наделенную умом, обладающую духом и разумом (animam intellectu praeditam, mente ac ratione pollentem - Ibid. |
| 26. De baptismo VI.24,39. PL Т.43. Col.196,197-198. Cfr. II.14,19. - Ibid. Col.138-139; Contra Cresconium II.33,41. - Ibid. Col.391. 27. De baptismo I.2,3. - Ibid. Col.110; Contra Cresconium I.22,27. - Ibid. Col.460. 28. Contra Cresconium IV.21,26. - Ibid. Col.563. Cfr. I.26,31. - Ibid. Col.462. 29. De baptismo I.9,12. - Ibid. Col.116. 30. Sermo ad Caesareensis Ecclesiae plebem. - Ibid. Col.692-693. 31. De baptismo I.12,18. - Ibid. Col.119. 32. De baptismo I.12,19. - Ibid. Col.119,120. 33. De baptismo I.13,21. - Ibid. Col.121. 34. De baptismo I.15,13. - Ibid. Col.121,122. 35. Contra Cresconium II.14,17. - Ibid. Col.477. 36. De baptismo I.10,14. - Ibid. Col.117. 37. См.: Ириней. Против ересей. I,31; Ипполит. Contra haeres. Noeti, а также Philosoph. IX,12. PG. T.16. Pars 3. Col.3386A-B. Ср. еще замечания: I. Dollinger: Hippolytus und Kallistus, oder die Romische Kirche in der ersten Halfte des dritten Jahrhunderts. Regensburg, 1853. S.102; Прот. А.М. Иванцов-Платонов. Ереси и расколы первых трех веков христианства. М., 1877. С.93-94. Прим.44. 38. Слово богослов. 1. - Творения иже во святых отца нашего Григория Богослова, архиепископа Константинопольского. Ч.3. М., 1844. С.14. Творения св. отцов в русском переводе, издаваемые при Московской духовной академии. Т.3. 39. Слово богослов. 3. - Там же. С.61,76. 40. Против Евномия. Кн.1. - Творения иже во святых отца нашего Василия Великого, архиепископа Кесарии Каппадокийской. Ч.3. М., 1846. С.29. Творения св. отцов в русском переводе, издаваемые при Московской духовной академии. Т.7. 41. Деяния Вселенских Соборов. Т.1. Казань, 1809. С.680. 42. А.П. Лебедев. Вселенские Соборы IV и V веков. 2-е изд. СПб., 1904. С.69. Ср.: с.175. 43. Epist. I ad Serapionem. Творения иже во святых отца нашего Афанасия Великого, архиепископа Александрийского. Ч.3. Сергиев Посад, 1903. С.26. 44. Там же. С.31. 45. Письмо к брату Григорию. - Творения иже во святых отца нашего Василия Великого... Ч.6. М., 1847. С.101. (Творения св. отцов в русском переводе... Т.10.) Вообще, весь относящийся сюда материал собран в цитированном сочинении проф. Лебедева. С.64-73,172-175. Мы заимствовали наиболее краткие и типичные места. |
| Μετ τν β» Στιχολογαν, Κθισμα χος πλ. α’ Τν συνναρχον Λγον Τν μτιμον Λγον Πατρ κα Πνεματι, σαρκωθντα δι» οκτον κα βαπτιζμενον, τν γγλων ο χορο, βλποντες τρεμον, κα ορδνης ποταμς, ελαβηθες κα φοβηθες, στρφη ες τ πσω, μς νγων πρς ψος, τς σωτηρας, πθεσι εσαντας. Δξα... Κα νν... μοιον συνναρχος Λγος Πατρ κα Πνεματι, μορφωθες δι σπλγχνα νν τ λλτριον, βαπτισθναι δι» μς, δη πεγεται, παντσωμεν ατ, διανο καθαρ· Ελογητς ε βοντες, Χριστ Σωτρ εεργτα, γισαι μς ρχμενος. Προερτιος, ο κροστιχς, κατ λφβητον. ωσφ. δ α« χος δ» Ερμς «νοξω τ στμα μου, κα πληρωθσεται Πνεματος, κα λγον ρεξομαι, τ Βασιλδι Μητρ, κα φθσομαι, φαιδρς πανηγυρζων, κα σω γηθμενος, τατης τ θαματα». βσσους προστγματι, δημιουργσας φιλνθρωπε, τν γν τος δασι, κρεμσας Κριε, ταπεινομενος, προρχ βαπτισθναι, ποταμοις εμασι, πλνων με που παθν. Βουλσει πτχευσας, τν κουσως πτωχεσαντα, κακν πιδσεσιν, μ πλουτζων Χριστ, κα ν δασι, προρχ ορδνου, Βπτισμα ατομενος, ναμρτητος. Γηρσαντα πτασμασι, κσμον καινζων Φιλνθρωπε, ξνην ναγννησιν, ρχ ποισασθαι, δι δατος κα πνεματος νθρποις· θεν, σου δοξζομεν, τν πιφνειαν. Δαυδ θε Πνεματι, προκελαδν πεφθγγετο· Τ σοι στι θλασσα, τι νν φυγες; κα τ τι σ, στρφης ορδνη, Χριστν θεασμενος, γυμνν σττα ν σο; τερος Κανν το Προφτου, ο κροστιχς. Μαλαχου με τ κλος δοξαζτω. Θεοφνους. δ α« χος πλ. δ» Ερμς « κεκομμνη τν τομον τεμε, κα εδεν λιος γν, ν οκ θεσατο, λστορα χθρν τ δωρ κατεπντισε, κα βατον διλθεν σραλ, δ δ νεμλπετο. Τ Κυρ σωμεν· νδξως γρ δεδξασται». Μετ τς νω χορεας γηθμενος, κα τατ συγχορεων κα συναγαλλμενος, κα θεου φωτισμο, ξως μφορομενος, θεπνευστε, τος πστει τν σεπτν, σο μνμην ορτζοντας, τ Κυρ ψλλοντας, πρεσβεων διαφυλττε. γγελομρφ ψυχς ραιτητι, κα κλλει διαπρπων, πλιν τ το σματος, τν νωθεν αγν, τς θεας πιλμψεως, δξω θεηγρε τηλαυγς, κα χαρων νεκραγαζες· τ Κυρ σωμεν, νδξως γρ δεδξασται. Λελογισμνως νων τν βον σου, κα τρπων εκοσμ, καθωραζμενος, κα θεσι χρηστος, Παμμκαρ σεμνυνμενος, Προφτης ληθεας εσεβς, κραυγζων ναπφηνας. Τ Κυρ σωμεν· νδξως γρ δεδξασται. Θεοτοκον χραντε Μτηρ Θεο Παντοκρτορος, Βασιλδος φυλς, Δσποινα βλαστσασα, κα μνη τν Θεν, τν πντων βασιλεοντα, γεννσασα σαρκ περφυς, κινδνων με δισωσον, τ Υ σου ψλλοντα· νδξως γρ δεδξασται. |
| Не имея прямого оригинала настоящего чина в практике греческой церкви, мы не можем указать происхождеиие всех подробностей и частностей его, имеющих характер исключительный, но особенности даннаго выхода к богослужению архиерея, так сказать, общего характера, несомненно те же самыя, которыя мы находим в обычном уставе великой церкви. В известном нам по рукописи ΧV в. русского Андреевского скита на Афоне чине вечернего, утреннего и литургийного богослужения или «Τξις, γινομνη ν τ μεγλ κκλησ π τε τ σπεριν, τ ρθρ, τ θε κα ερ λειτουργ κα π τ χειροτον το πισκπου» мы читаем следующее описание выхода митрополита к вечернему богослужению: «Τ σαββτ σπρ, μετ τ συναχθναι τν κλρον, πρχονται ες τ κελλον το μητροπολτου, κα λαμβνει τ μονοβμβουλον στιριος, ε νι, ε δ μ, τερς τις τν κκλησιαστικν 53 , κα πτει τν λαμπδαν, κα προπορευομνου το κλρου κα το λαο μπροσθεν το ρχιερως, εσρχεται ρχιερες ες τν κκλησαν κα προσκυνε μσον τς κκλησας στμενος, πειτα σπζεται τν ες τ μσον το ναο σταμνην γαν εκνα κα νρχεται ες τ στασδειον ατο, κα ψλλουσιν κ τρτου ο κληρικο μετ τ νελθεν ατν κεσε τ Τν δεσπτην κα ρχιερα μν, Κριε, φλαττε, μετ μλους. Μετ δ τ συμπληρωθναι τοτο παρ» ατν, πευλογε ατος κ τρτου ρχιερες, πιφωνοντων ατ το Ες πολλ τη, δσποτα. Ετα γνεται ναρξις τς κολουθας, το μν διακνου κφωνοντος τ Ελγησον δσποτα, το δ ερως Ελογητς Θες, Ελογημνη βασιλεα 54 . Если заменить в данном чине остиария и церковников с лампадами дьяками, а клириков или певцов – отроками и «отроческим учителем», двух человек из народа одеть «в халдейское платье» и «турики» или «шоломы», в уста певцов вложить те песнопепия, какие положено петь отрокам на пути в церковь , то тождество между обоими чинами получится полное. Все остальные обряды не представляют никакой разницы в обоих чинах. Вечерня до выхода происходила обычным порядком. Во время догматика совершается выход. Впереди идет халдей с «халдейскою свечею», за ним отроки, потом другой халдей, далее «подияк» со свечею, «диакони градские», «от соборов десятские», «протопоп и священники соборные и градские» –«от соборов старосты». Отроки становятся против архиерейского места, имея по сторонам халдеев, а «подиак» со свечою у царских врат. Остальные лица, после совершения входа, направляются в алтарь, куда, поклонившись владыке, удаляются и отроки, а халдеи становятся на прежнее место. «Подияцы же меньшая станица» за пещью, носредипе церкви, поют: «Святыя славы» 55 , после чего следует прокимен: «Господь воцарися», который произносит «подияк». «Певчие дияки поют прокимен тройной по дважды на клиросех, таже подияки поют большая станица за пещию, посреде церкви, прокимен демественной» 56 . Остальная часть вечернего богослужения совершается обычным порядком. |
| 4. Ατ εναι, πιστεω, μ λθεια κα πραγματικτης, Μακαριτατε κα γιοι Πατρες κα συνεπσκοποι δελφο. Μακ. ρχιεπισκπος Τιρννων κα πσης λβανας κ.ναστσιος, διερμηνεων τν πφασιν τς περ ατν ερς Συνδου, ες τ π 14ης ανουαρου 2019 ρχιεπισκοπικν του Γρμμα πρς τν Α.Θ.Π. τν Οκουμενικν Πατριρχην κ. Βαρθολομαον, διεκτραγδε τ δρμα τς Οκρανικς κκλησας κα στιγματζει τν ξ κοινωντων, καθρημνων, χειροτοντων - κα δ το ς «Προκαθημνου τς Ατοκεφλου Οκρανικς κκλησας» φερομνου κ.πιφανου -κα σχισματικν συγκροτηθεσαν «Ατοκφαλον κκλησαν», παραγκωνισθεσης τς κεσε κανονικς Οκρανικς κκλησας π τν Μητροπολτην Κιβου κ.νοφριον. Θεωρεται, λοιπν, σοφιστικ κα χι σοφ θερησις το λλογ. κ.Καθηγητο, φο παραθεωρε παντα τ ς νω, τ ποα προδλως προσκροουν ες τος Θεους κα ερος Καννας τς γας μας κκλησας, τ Κανονικν Δκαιον Ατς κα τν ν Ατ εροκανονικν τξιν, κα 5. Σεπτ μν εραρχα κατ τατα δν θ σταζε, προφανς, τν προσοχν Ατς ες τν δυναττητα κα τ δικαωμα το Οκουμενικο Πατριαρχεου ν χορηγ τν Ατοκεφαλαν ες παρχας – Κρτη το Οκουμενικο Θρνου, λλ ες τ ν κκλησιαστικ κοινωνα τς λλαδικς μν κκλησας κωλεται μ κ τς οτω πως δοθεσης Ατοκεφαλας ες σχισματικος, ναθεματισμνους, καθρημνους κα χειροτοντους «πισκπους» κα λοιπος «Κληρικος» κα συνεπς, ν μες, Μακ. Προκαθμενος ατς ερουργοντες ς Πρωθιερρχης κα ρχιεπσκοπος θηνν κα πσης λλδος δνασθε κ τν ερν Καννων ν μνημονεητε ες τν Μεγλην Εσοδον κα τ Δπτυχα κα τ βασικτερον ν συλλειτουργτε μετ το «νου Προκαθημνου» κ.πιφανου. Ατ εναι τ οσιδες θμα κα τ ζητομενον. Κα ατ δν δικαιοται πλς, λλ’ εναι ποχρεωμνη ν τ κρν ρμοδως κα παραιττως μ εροκανονικ κριτρια ερ Σνοδος τς εραρχας μας. πομνως ερ μν Σνοδος τς εραρχας, αρομνη ες τ ψος τν περιστσεων, θ δει, συνερχομνη νευ πιβραδνσεως τινος, ν επ ς ες νθρωπος, μετ το προσκοντος σεβασμο, λλ κα το πιβεβλημνου ασθματος εθνης ναντι Θεο κα νθρπων, τ «οκ ξεστι παραβανειν τος ερος Καννας κα παραθεωρεν τν κανονικν τξιν τς κκλησας». Ες τοιατα κρσιμα κα κατεπεγοντα θματα ταπεινς φρον τι δν χρειζεται π’ ριστον ναμον κα τρησις το κκλησιαστικο πρωτοκλλου. λλωστε εναι γνωστν τι τ βλμματα τν λοιπν Ατοκεφλων κατ τπους ρθοδξων κκλησιν εναι στραμμνα ες τν λληνορθδοξον Πατρδα μας κα τν λλαδικν μας κκλησαν, παρ’ ς τν πιβεβλημνην κνησιν κα πρωτοβουλαν ναμνουν. |
| Καλατζδης συνεχζει: «ν ντς τν πομνων δεκαετιν χουμε μα Ερπη π τν τλαντικ μχρι τν Οκρανα, μ κοιν νμισμα, κοιν ξωτερικ, οκονομικ κα νομισματικ πολιτικ, μ περαιτρω μβθυνση τν Ερωπακν θεσμν κα το Ερωπακο κεκτημνου, κα μ τν μα τν λλη μορφ θ περιλαμβνει τν Τουρκα στος κλπους της, ττε πραγματικ καννας πο λει τι “εωθε τ κκλησιαστικ συμμεταβλεσθαι τος πολιτικος” ποκτ ντελς ξεχωριστ νημα κα προοπτικ γι τν κανονικ ργνωση κα τ κκλησιολογικ παρδειγμα τς ρθδοξης Κατ τ γνμη του, ρθοδοξα δναται ν κολουθσει μα κ τν δο νδεχομνων δν: ετε τς περαιτρω πιδεινσεως τς θνικιστικς παραφροσνης κα τς ταυτσεως τς κκλησας μ τν Πολιτεα κα τ θνος –κτι τ ποο συντκτης γι κποιο λγο παρουσιζει ς θση τς Ρωσικς κκλησας– ετε τς μεταβσεως στν λγο πολ περεθνικ προοπτικ, ποα προσεγγζει περισστερο τ οκουμενικ πνεμα τς ρθοδοξας κα νταποκρνεται ποτελεσματικτερα στν ναπτρεπτη κα μελικτη πορεα τς παγκοσμιοποησης. Ατ τ θερηση, κατ τν συντκτη, τν προωθε τ Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως. διατερο νδιαφρον γι τ θρησκευτικ δισταση τς ντξεως στν Ερπη πιδεικνει στ πονματ του κανονολγος ρχιμανδρτης Γρηγριος Παπαθωμς. Σ πολλς μελτες του περασπζεται μ συνπεια τ γνμη του τι διαδικασα τς νσεως τς Ερπης δημιουργε να πλασια γι τν παρξη τς ρθοδξου κκλησας. φσον τ πργματα ξελσσονται τσι στε τ Ερωπακ κρτη ποβαθμζονται, γι ν καταλξουν περιφρειες, περιοχς, μεγλες Ερωπακς παρχες, ποβθμιση τν κποτε κυραρχων πολιτικν σχηματισμν ναπφευκτα θτει τ ζτημα τς προσαρμογς τν κκλησιαστικν ατοκεφλων στ να Ερωπακ Ο προαναφερθντες γρφουν πσης τι ρχ τν θνικν ατοκεφλων θ πρπει ν ντιπαραταχθε μ τ δαφικ ατοκφαλα, οτως στε ο δικαιοδοσες τν περιφερειακν κκλησιαστικν δομν ν συμπεριληφθον ντς τν αστηρν γεωγραφικν ρων, ν περρια εθνη ν κατοχυρωθε μνο σ μα κκλησα, κενη δηλαδ το Οκουμενικο Πατριαρχεου. Κατ τν ποψ τους, ποιαδποτε διαφορετικ προσγγιση το θματος δηγε στ συνπαρξη πληθρας οκουμενικν κκλησιν κα σ σγχυση τν περορων δικαιοδοσιν. Γι’ ατ, σπουδαο στοιχεο τς μεταρρυθμσεως τς κκλησιαστικς διαρθρσεως ποτελε πσχιση τν θνικν διασπορν π τς «θνικς κκλησες» κα ποταγ τους στ δικαιοδοσα το Οκουμενικο Πατριρχη, κτι τ ποο παρατηρομε κα στ κεμενο το Τμου Ατοκεφαλας τς ν Οκραν σχισματικς νττητας. |
| Κατ συνπεια, πως τ νατολικ λλυρικ λγ κκλησιαστικο θμου πγεται στν Κωνσταντινοπολη, παρ τ γεγονς τι δν πρχει κκλησιαστικ πρξη («Τμος») κχωρσεως τς δικαιοδοσας π τ Ρμη, πολλ μλλον Μητρπολις Κιβου πγεται στ Πατριαρχεο τς Μσχα, τ στιγμ πο πρχει κα Πατριαρχικ κα Συνοδικ πφαση το 1686, τν ποα κκλησιαστικ συνεδηση τσο στν Κωνσταντινοπολη λλ κα σ πανορθδοξο ππεδο κατ’ ατν τν τρπο ρμνευσε, δημιουργντας πλον κκλησιαστικ θιμο π 332 συναπτ χρνια. Συνεπς, τ Οκουμενικ Πατριαρχεο σεβμενο τν κκλησιαστικ κανονικ τξη δν εχε καννα δικαωμα π τς Οκρανας χωρς τ σμφωνη γνμη τς κυριρχου κκλησας τς Ρωσας. Μνο Οκουμενικ Πανορθδοξη Σνοδος μποροσε ν ξουσιοδοτσει τν Οκουμενικ Πατριρχη ν παρμβει. Τρα μως συνβη τ κριβς ντθετο: λες ο ρθδοξες κκλησες ζτησαν ν μν παρμβει. Μ ποι κανονικ δικαωμα περιφρονεται ατ “πολυμερς κα πολυτρπως” κπεφρασμνη πανορθδοξη συνεδηση κα μπειρα; Μ ποι κανονικ δικαωμα Οκουμενικς Πατριρχης σταται περνω τς πανορθδοξης συνεδησης; Β Δικαιοται τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ν χορηγε τ Ατοκφαλο κατ’ ατν τν τρπο; Γι ν μν πρξουν παρεξηγσεις κα παρερμηνεες: σφαλς, Οκουμενικς Πατριρχης δικαιοται ν χορηγε τ Ατοκφαλο, πλν μως π προποθσεις1! σφαλς, κκλησα τς Οκρανας δικαιοται τν ατοκεφαλα, λλ κα πλι π προποθσεις. Τα πντα στν ρθδοξη κκλησα γνονται π προποθσεις, τς ποες χει θεσμοθετσει κκλησιαστικ παρδοση και κανονικ τξη. Ατ κριβς συμβανει κα μ τν κχρηση Ατοκεφαλας. Στν περπτωση τς Οκρανας δν γιναν σεβαστς ο βασικς προποθσεις πο παιτε κκλησιαστικ παρδοση κα τξη. Δυστυχς, τ Οκουμενικ Πατριαρχεο χι μνο δν τρησε τς προποθσεις, λλ κα ατοαναιρθηκε! λλα λεγε κα μ θρμη ποστριζε π δεκαετες στς Πανορθδοξες Διασκψεις, κα τ κριβς ντθετα κανε στν Οκρανα. λες ο Πανορθδοξες Διασκψεις, λοι ο στορικο κα κανονολγοι πο εναι συνεργτες κα στελχη το Οκουμενικο Πατριαρχεου, κμα κα διος Οκουμενικς Θρνος μχρι τν πρλιο 2018 μογνμως κα μοφνως διεκρυτταν τι κκλησιαστικ παρδοση κα τξη γι τν νακρυξη το «ατοκεφλου» μις κκλησας προβλπει τ ξς, τ ποα συνοψζει π τ πσημο βμα τς Διορθοδξου Προπαρασκευαστικς Δισκεψης (Γενεη, 9-17.12.2009), ς πρεδρς της κπρσωπος το Οκουμενικο Πατριαρχεου Μητρ. Περγμου ωννης (Ζηζιολας): |
| Κθισμα χος α " Τν τφον σου Σωτρ Τ β τ φαιδρ, συναστρπτοντα χων τν λγον ερς, φειλκσω γλας, πιστν πρς εσβειαν, μεθ» ν χαρων νθλησας, πσαν κκωσιν, πενεγκν τν Τυρννων· θεν σμερον τν παναγαν σου μνμην, τελοντες μνομν σε. Δξα... Κα νν... Θεοτοκον Μαρα τ σεπτν, το Δεσπτου δοχεον, νστησον μς, πεπτωκτας ες βθος, δεινς πογνσεως, κα πταισμτων κα θλψεων· σ γρ πφυκας, μαρτωλν σωτηρα, κα βοθεια, κα κραται προστασα, κα σζεις τος δολους σου. Σταυροθεοτοκον θαματος φρικτο! καινο μυστηρου! βα γν, κα πανμωμος Κρη, ν ξλ ς βλεψε, τανυσθντα σε Κριε, πς δκαστε, Κριτ πντων κα Λγε, ς κατκριτος, π κριτν παρανμων, Σταυρ κατακκρισαι; Κανν α», δ δ», το Μρτυρος χος α " Ερμς «ρος σε τ χριτι, τ θεα κατσκιον, προβλεπτικος ββακομ, κατανοσας φθαλμος, κ σο ξελεσεσθαι, το σραλ προανεφνει τν γιον, ες σωτηραν μν κα νπλασιν». Σθνοις σοι Τιβορτιε, δωρεται Κριος, δι» σθενεας τς σαρκς, καταπαλασαι τν χθρν· πυρ γρ φλογζοντι, νεανικς, πβης Μρτυς στερρτατα, κα τν ορνιον δρσον ντλαβες. Συνφθης τος νω, λειτουργος Τιβορτιε, ς λειτουργσας τ Χριστ, κα νενγκας καθαρς, θυσας ν πνεματι, ερουργ, Μαρτρων κλος κα καχημα, χαρμονικς· δι τοτο τιμμν σε. ρθιος κρεμμενος, κα πλκτροις ξεμενος, κα ταςσφοδρας τν ακισμν, περικυκλομενος φορας, κα βθρ χωννμενος, κα ν ατ τ θεον τλος δεχμενος, γενναιφρων γλλετο Κστουλος. σεις ν Πνεματι γ μακριε, πιτελν πρς φωτισμν, τν καθορντων εσεβς, λαος τ σωτριον, θεοπρεπς Σεβαστιαν κατγγειλας, μαρτυρικς δ τν δρμον τλεσας. Θεοτοκον Μνην σε πασν, κ γενεν ξελξατο, περοσιος Θες, κα οσιθη καθ» μς γενμενος νθρωπος, πλαστουργς, τς νθρωπνης πρξεως, Θεογενντορ πανμωμε Δσποινα. Κανν α», δ ε», το Μρτυρος χος α " Ερμς « φωτσας, τ λλμψει τς σς παρουσας Χριστ, κα φαιδρνας τ Σταυρ σου το κσμου τ πρατα, τς καρδας φτισον φωτ, τς σς θεογνωσας, τν ρθοδξως μνοντων σε». Α τρβοι σου, κα πορεαι πρς μνον φερμεναι, τν Κριον, νοδας χθρν πεξκλιναν, κα πολλος γεγνασιν, δς εθεα κα πραεα, Μρτυς Χριστο πανσεβσμιε. ητορεει, Μαρκελλνος κα Μρκος σοφτατα, πρ βημτων, το Χριστο τν σωτριον λευσιν, προσδεθντες μφω δ, κντροις τος πδας καθηλονται, μαρτυρικς κλεζμενοι. Τ πθημα, το τ πθη μν θανατσαντος, Μαρκελλνος, κα Μρκος στερρς εκονζοντες, λγχ σφαγιζονται, κα στεφηφροι τας χορεαις, τν θλοφρων συνπτονται. Θεοτοκον πρφωτε, το λου Νεφλη πανμωμε, πλασον, τς ψυχς μου τ νφη πρεσβεαις σου, κα τν νον μου φτισον, τ μελε σκοτισθντα, πως μν σε Πανμνητε. |
| 2005. 14. С. 11. Nicolaus Cabasilas. Sacrae Liturgiae interpretatio V, 1//SC. 4 bis. P. 78. Ibid. V, 1, 4//SC. 4 bis. P. 78–80. Nicolaus Cabasilas. Sacrae Liturgiae interpretatio V, 3//SC. 4 bis. P. 78. Ibid. IV, 3//SC. 4 bis. P. 76. Ibid. Ibid. IV, 3//SC. 4 bis. P. 76. См. также: Nicolaus Cabasilas. De vita in Christo, libri septem II, 83//SC. 355. P. 210. Гедеон (Покровский), иером. Археология и символика ветхозаветных жертв. С. 35–36. Nicolaus Cabasilas. Sacrae Liturgiae interpretatio VI, 1//SC. 4 bis. P. 80. Ibid. XLVII, 2–4//SC. 4 bis. P. 264–267. Ibid. X, 6//SC. 4 bis. P. 94. Ibid. X, 7//SC. 4 bis. P. 94. О богословском значении приношения поминальных частиц см.: Борнер Р. Византийские толкования VII–XV вв. на Божественную литургию. М., 2015. С. 279–280. Nicolaus Cabasilas. Sacrae Liturgiae interpretatio I, 9//SC. 4 bis. P. 62. Ibid. XVIII, 3//SC. 4 bis. P. 138. Ibid. XXXVII, 2//SC. 4 bis. P. 226. Nicolaus Cabasilas. Sacrae Liturgiae interpretatio XXXVII, 2//SC. 4 bis. P. 226. Ibid. XVI, 5//SC. 4 bis. P. 128. Ibid. I, 7//SC. 4 bis. P. 62. Ibid. XI, 1//SC. 4 bis. P. 98. Ibid. I, 9//SC. 4 bis. P. 62. Источник: Елиманов В.Е. Учение св. Николая Кавасилы о Евхаристии как Жертве//Богословский вестник. 2021. 1 (40). С. 151–177. DOI: 10.31802/GB.2021.40.1.008. УДК 27-549 (271.2-528.549). Комментарии ( 2): Геннадий, Санкт-Петербург 03 января 2022г. 15:11 //Таким образом, домостроительство спасения, совершённое Христом, имеет, согласно Кавасиле, также четыре этапа: 1) избрание Дара. В таинстве Боговоплощения из всей человеческой природы Христос «избирает» (ξαιρε) Себе человеческое Тело и становится по Своей человеческой природе «Даром» Богу и людям; 2) приношение Дара. Христос «посвящает» (νκειται) всю Свою человеческую жизнь на земле служению Богу и всему человечеству; 3) совершение Жертвы. На Голгофе Христос из «Дара» (δρον) становится «Жертвой» (θυσα) Богу и всему человечеству; 4) причащение. На пятидесятый день по Воскресении вся Церковь становится причастной Святому Духу, чем и завершается Христово домостроительство.//(с) Четвертый этап, по-моему, явно выбивается из общего ряда. |
|
|
