insule principales Chios et Mitylena, et multe alie regiones et insule, quas non valemus modo enumerare, usque Thracias, ab eis iam invase sunt; et fere iam nichil remansit nisi Constantinopolis, quam ipsi minantur citissime nobis auferre, nisi auxilium Dei et fidelium christianorum Latinorum velociter nobis subvenerit. Nam et Propontidem, qui et Avidus dicitur, et ex Ponto iuxta eam dem Constantinopolim in Mare Magnum decurrit, cum ducentis navibus invaserunt, quas Greci, ab eis predati, fabricaverant, et remigiis, velint nolint, deducunt, et minantur, tam per terrain quam per eamdem Propontidem, Constantinopolim, ut diximus, velociter capere. – Igitur, pro Dei amore – rogamus ut quoscumque fideles Christi bellatores, tarn maiores quam minores cum mediocribus, in terra tua adquirere poteris, ad auxilium mei et Grecorum christianorum, huc deducas, et sicut Galiciam (Galaciam), et cetera Occidentalium regna, anno preterite, a iugo paganorum aliquantulum liberaverunt, ita et nunc, ob salutem animarum suarum, regnum Grecorum liberare temptent, quum ego, quamvis imperator, nullum собственное размышление Гиберта, хотя в издании и отмечен кавычками). Hugonis Florialensis Modernorum regum Francorum Actus (MG. SS. IX, 392 sq.). Eodem etiam anno (1095) Urbanus papavenit in Galliam, et magnum apud Clarummontem concilium – celebravit. Imperium enim orientale a Turcis et Pincenatis graviter infestabatur, et iam Capadocia minor et maior et Frigia maior et minor et Bithinia simul et Asia, Galacia quoque et Libia et Pamphilia et Isauria et Licia et insulae principales illarum regionum, Chio videlicet et Mithilena, ab eis captae tenebantur, et fiebant cotidie diversae cedes christianorum et derisiones in Christum dominum et in religionem nostram. Unde papa in memorato concilio exortatus est Gallorum gentem, quam noverat bellicosissimam, ut viriliter oppressis fratribus succurrerent, ne eorum temporibus christianismus in Orientis partibus penitus deperiret. Asserebatque, gloriosam et ineffabilem mercedem in celo assecuturos esse eos omnes, qui cruce Domini insigniti propter hoc negocium exequendum peterent sanctum sepulchrum.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Vasile...

Quem primum genuit caelesti Iuppiter arce. Hic enim profectus de Corytho civitate primus venit in Phrygiam. Est autem regio Troadi superiecta ab Aquilonis parte Galatiae; a meridiana vicina est Lycaoniae; ab oriente Lydiae adhaeret; ab occidente Hellesponto mari terminatur. Huius regio Troia est, quam ex suo nomine appellavit Tros, Troianorum rex, Ganymedis pater. Duae sunt autem Phrygiae: maior et minor. Maior Phrygia Smyrnam habet, minor vero Ilium. Lycaonia ... Cariam Hermus fluvius discernit a Phrygia. Lydia sedes antiqua regnorum, quam Pactoli unda extulit in divitias torrentibus aureis. Haec antea Maeonia dicebatur, quae dum pro brevitate duos fratres reges Lydum et Tyrrhenum ferre non posset, hinc ex sorte Tyrrhenus cum ingenti multitudine profectus loca Galliae occupavit, et Tyrrheniam nominavit. Lydia autem a Lydo regis fratre, qui in provincia remanserat, cognominata est. Coniungitur autem ab occidente minori Phrygiae, ab ortu Smyrnam urbem habet, quam Helles fluvius cingit; cuius campos Pactolus et Hermus circumfluunt, arenis aureis ditissimi. Pamphylia. Isauria ex situ loci perhibetur cognominata, quod undique aperta aurarum flatibus pateat. Metropolim urbem Seleuciam habet. Cilicia a Cilice quodam nomen traxit, quem ortum Phoenice dicunt, antiquioremque Iove fuisse adserunt. Plurima iacet campis, recipiens ab occiduo Lyciam, a meridie mare Issicum, a tergo montis Tauri iuga. Hanc Cydnus amnis intersecat. Matrem urbium habet Tarsum. In ea et Corycus oppidum est, unde crocum plurimum et optimum venit, spiramine fraglantiori et colore plus aureo. Lycia nuncupata quod ab oriente adiuncta Ciliciae sit. Nam habet ab ortu Ciliciam, ab occasu et meridie mare, a septentrione Cariam. Ibi est mons Chimaera, qui nocturnis aestibus ignem exhalat: sicut in Sicilia Aetna et Vesuvius in Campania. Caput IV. DE EUROPA Post Asiam ad Europam stilum vertendum. Europa quippe Agenoris regis Libyae filia fuit, quam Iovis ab Africa raptam Cretam advexit, et partem tertiam orbis ex eius nomine appellavit.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Agnourat Ioseph dilectum suum, sed ideo interrogabat, ut quem tenebat ani­mus uox sonaret. 57 . Denique non expectauit ut responderetur, sed continuo benedixit eum et turbatus est desiderii sui fructu. Torquebantur autem uiscera eius, quia conplectendi eius quem desiderauerat libertas differebatur. Deni­que ingressus in promptuarium plorauit et lauit faciem suam et continuit se. Grandis amoris aculei cito corda conpungunt, nisi desiderii frena laxen­tur. Vincebatur adfectu Ioseph, differebatur consiliö ratio cum amore certabat. Fleuit, ut amoris pii aestus lacrimis temperaret. 58 . Haec moraliter; mystice autem uidit dominus Iesus Paulum – oculi enim domini super iustos – et dixit: Hic frater uester est adulescen­tior? Adhuc adulescentior dicitur, qui nondum maturam canae fidei gerebat aetatem, nondum in uirum perfectum exercuerat, in illam, si­cut ipse ait, mensuram aetatis plenitudinis Christi. Denique adulescens legitur tantum ibi, ubi lapidantium Stephanum uestimenta seruabat. Et ideo Philemonem non adulescentiae suae, sed senectutis similem esse cupiebat, ut scripsit: Magis obsecro, cum sis talis ut Paulus senex. Ideo adulesccntiores uiduas praedicat declinandas, non propter aetatem, sed propter quandam pubiscentium delictorum lasciuiam inmaturitatemque uirtutis. Ceterum maior in iuuene quam in sene Iaus castitatis est. Puto autem quod a uero non sit alienum, si illud intellegamus, quia, cum hoc Paulus haberet et horreret correptus, quod caecitas accidisset ei. incipe­ret tamen adpropinquare dicendö Domine, quid me uis facere? Ideo adu­lescentior dicebatur a Christo, ut qui uocabatur ad gratiam excusaretur a culpa, quod ea lubricae fuisset aetatis. Denique uidit eum Christus, ubi lux circumfulsit eum, et quia adulescentes metu magis quam ratione reuocantura uitio, adhibuit stimulum et miseratus admonuit, ne aduesus stimulum calcitraret. 59 . Turbatus est autem, sicut habes in euangelio quia turbauit se spi­ritu, cum Lazarum suscitaret, et ibi fleuit, ut prius lacrimis suis mortui delicta lauaret. Sed intra fleuit et lauit faciem suam. Caecitas Pauli fletus est Christï lauat faciem suam, ubi lumen ei reparatur amissum. Lauit faciem suam Christus, ubi baptizatus est Paulus, per quem dominus Isus a pluribus uideretur. Et ideo in conuiuio pars eius quinquipliciter maior effecta est, quod haberet superioribus anteferri non solum mentis prudentia, sed etiam militia corporis et gratia castitatis.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

49 . Vnde mystice illis respondit maior domus. Et is qui sit intel­lege, cum legeris Moysen fidelem in tota domo eius. Maiores enim do­mus Movses Petrus Paulus et ceteri sancti sunt. Christus autem solus est dominus. Scriptum est quia Moyses fidelis in tota domo eius tamquam famulus in testimonium eorum quae dicta essent, Christus uero tamquam filius in domo sua, quae domus nos sumus, si libertatem et gloriam spei tenuerimus. 50 . Hic ergo maior domus respondit iliis: Propitius sit uobis, nolite ti­mere. Deus enim uester et deus patrum uestrorum dedit uobis thensauros in sacculis uestris: argentum uestrumprobum acceptum habeo. Illi enim dixerant: Argentum uniuscuiusque in sacculis nostris inuenimus. Argentum nostrum ad pondus rettulimus. O magna mysteria et euidenter expressa! Hoc est dicerë Cur inflamini? Argentum uos habere uestrum in sacculis saepius usurpatis? Quid enim habetis quod non accepistis? Si autem accepistis, quid gloriamini quasi non acceperitis? Iam saturati estis, diuites facti estis, qui argentum habere uos creditis, sed argentum uobis deus patrum uestrorum dedit. Ille deus uester, ille patrum uestrorum deus est. quem negastis. Sed ignoscit, sed indulget, sed recipit, si reuertamini. Ipse est, qui uestrum non quaerit argentum, suum donat. Ipse uobis dedit argentum in sacculis uestris. Iam sacculi uestri argentum habent, qui lutum habebant; et ideo uester est qui dicit: Conscidisti saccum meum et induisti me laetitia. Laetitiae munus est Christus, ipse est argentum uestrum, ipse est pretium uestrum. Non exigit a uobis dominus Iesus frumenti sui pretium, non quaerit uestri pondus ar­genti. Argentum uestrum reprobum est, argentum sacculi non est bonum. 51. Argentum uestrum probum acceptum habeo, hoc est: non esi illud materiale argentum, sed spiritale argentum uestrum, hoc est probum, quod fida deuotione quasi Iacob filii detulistis, quod sine damno da­tur et sine ullo adnumeratur dispendio, quandoquidem tali pretio detri­mentum mortis excluditur, lucrum uitae adquiritur.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

На Л. С. были приняты 27 канонов (в нек-рых рукописях указаны 28, т. к. последний канон иногда бывает представлен как 2 самостоятельных). Часть канонов повторяла решения предшествующих Соборов, прежде всего Латеранского II Собора (апр. 1139), Реймсского Собора (1148) и созванного Александром III в начале понтификата Турского Собора (1163). В связи с большим числом рукописей (более 50) история текста канонов Л. С. изучена не до конца. Порядок канонов в различных списках существенно варьируется; по-видимому, офиц. текста постановлений не существовало или во всяком случае наряду с ним бытовали и другие версии, составленные участниками Собора ( Summerlin. 2014). Впервые каноны Л. С. опубликовал нидерланд. историк-францисканец П. Краббе, использовавший несохранившуюся рукопись (Secundus tomus conciliorum omnium tam generalium quam particularium. Coloniae Agrippinae, 1551). Версия канонов, опубликованная в офиц. издании (т. н. Editio Romana) «Вселенские Соборы католической Церкви» (Concilia Generalia Ecclesiae Catholicae/Ed. A. Carafa e. a. R., 1612. T. 4), послужила основой для большинства последующих публикаций. Критическое издание канонов Л. С. подготовил в 1952 г. нем. историк В. Герольд в диссертации, к-рая осталась неопубликованной (краткие выводы см.: Kuttner. 1957). Этот текст положен в основу новейшего издания канонов Л. С. (CCCOGD. 2013. P. 127-147). Важнейшие постановления Л. С. относились к занятию церковных должностей, в т. ч. к выборам папы Римского (канон 1). Чтобы предотвратить новые схизмы, устанавливалось правило, по которому для избрания нового папы требовалось 2/3 голосов всех выборщиков-кардиналов (а не только кардиналов-епископов, как это было в декрете папы Николая II (1059)). С некоторыми изменениями это постановление служит основой выборов папы Римского до наст. времени. Нарушители этого порядка подлежали отлучению от Церкви. Выборы на др. епископские кафедры должны были совершаться «большей и более здоровой частью» (maior et sanior pars; в нек-рых рукописях - maior et senior pars, т.

http://pravenc.ru/text/2463163.html

En estas misas se ve sistemáticamente adoptado el Evangelio de San Lucas. Dios Forma parte de la lección atribuida en el Breviario (segunda nota T. P.) a San Ambrosio (Serm. XXII); en cambio, probablemente no es suya, sino de San Máximo de Turín. La alegría de la Quincuagésima pascual está interrumpida por las solemnes procesiones de penitencia (rogativas), prescritas oficialmente por la Iglesia durante este tiempo; es decir, la litania maior, que tiene lugar el 25 de abril, fiesta de San Marcos, y las litaniae minores, que se celebran en los tres días precedentes a la Ascensión. La Litania maior, así llamada desde el tiempo de San Gregorio Magno, en contraste quizá con otras menos antiguas o menos importantes, es de origen estrictamente romano, y se asemeja a las antiquísimas procesiones paganas, las ambarvalia, que se hacían a través de las zonas rurales durante la primavera para impetrar de los dioses la buena cosecha. Las ambarvalias más importantes eran las del 25 de abril. La procesión recorría la vía Flaminia – el Corso actual – y llegaba hasta la quinta milla, es decir, al puente Milyio, en un bosquecillo sagrado, donde el Flamen Quirinalis sacrificaba al dios Robigus los intestinos de un perro o de una oveja. El papa Liberio (352–366), así al menos refiere Juan Beleth, para suplantar la ceremonia pagana, tenazmente enraizada en el pueblo, pensó transformarla en rito cristiano, manteniendo durante la procesión el antiguo itinerario, pero substituyendo el sacrificio pagano por una solemne estación en San Pedro. Puede observarse, sin embargo, que el carácter original de esta letanía no era tan penitencial como más tarde lo han hecho las rúbricas medievales y todavía lo es; admitía el Gloria in excelsis y el Alleluia en la misa y excluía el ayuno. La Ascensión 132. San Agustín (+ 430), afirmando que la fiesta de la Ascensio Domini in caelum es observada toto terrarum orbe, pretende hacer remontar la institución hasta los apóstoles mismos o a un decreto de sínodo general.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Quae cum sit unius nominis, non unam speciem reddit: amineae duae geminae, ab eo dictae quod duplices uvas mittant; aminea lanata, quia plus omnibus lanescit lanugine. Rubelliana dicta quia eius materia rubet. Faecinia minuti acini et durae cutis uvas habet; nobilitate amineam sequitur, fecunditate praecedit. Quam proinde faeciniam vocant quod plus quam ceterae faeces afferat. Apianae vinum dulce faciunt; quas nisi cito legas, pluviis et ventis et maxime apibus infestantur; quarum depraedatione apianae cognominatae sunt. Balanitae a magnitudine nomen sumpserunt; βλανοι enim Graece glandes vocantur. Biturica a regione nomen sortita est, turbines et pluvias et calores fortissime sustinens, nec in macra terra deficiens. Huius meriti et basili[s]ca est. Argitis Graecula vitis, generis albi, fertilis, vastam materiam et brevem et latum folium mittens, cuius fructum nisi primo tempore colligas, aut ad terram decidit aut humore putrescit. Inerticula nigra est, quam Graeci amaracion vocant, boni vini et levis; a quo etiam nomen traxit, quod iners in tentandis nervis habeatur, quamvis gustu non sit hebes. Mareoticae a regione Aegypti Mareotis dictae, unde prius venerunt; sunt enim et albae et nigrae. Helvolae, quas quidam varias appellant, neque purpureae neque nigrae, ab helvo colore ita dictae, subalbi tamen musti. Helvum est enim nigrum candidumque colore. Nam helvum nec album nec nigrum est. Tertius locus vitium quae sola fecunditate conmendantur, abundantia copiosa multumque vini fluens. †Viticionia† uvas grandes magis quam multas habet; nomen autem inde hoc sumens quod multum vini fluat. Syriaca, vel quia de Syria adlata vel quia nigra est. Multa autem genera vitium sunt quae tamen mutatione loci et qualitatem et nomen amittunt. Vitibus inter cetera magis ista conveniunt, oblaqueatio, putatio, propaginatio, fossio. Oblaqueare est circa codicem terram aperire et velut lacus efficere: hoc aliqui excodicare appellant. Putare est virgam ex vite supervacuam resecare, cuius flagellis luxuriat; putare enim dicitur purgare, id est amputare.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

1 Предварительные замечания Отдел первый. Биографические сведения об Аполлинарии Глава первая Глава вторая Глава третья Отдел второй. Сочинения Аполлинария Глава первая. Общий обзор литературной деятельности Аполлинария и судьба его сочинений Глава вторая. Сочинения Аполлинария, надписанные именем св. Григория Чудотворца Глава третья. Сочинения Аполлинария, надписанные именем св. Афанасия Александрийского Глава четвертая. Сочинения Аполлинария, надписанные именами Юлия и Феликса; изложение веры, согласное с 318-ю отцами, и беседа Ерехтия Глава пятая. Фрагменты догматических сочинений Аполлинария Глава шестая. Догматико-полемические сочинения Аполлинария Глава седьмая. Апологетические сочинения Аполлинария Глава восьмая. Аполлинарий, как поэт Заключение. Оценка литературной деятельности Аполлинария Stuttgart, 1845, I, 985–1036. 4 Слово: (Χριστς, λγος) обозначает собой учение о Лице Иисуса Христа; употребление этого, получившего уже достаточную распространенность в русской богословской литературе, термина в нашем сочинении вызывается практическими целями, т.е. желанием избежать повторения одних и тех же оборотов речи. 5 Св. Епифаний называет его «дивным по высоте жизни " – Наег. LXXV, I; Migne, Patrolog. curs. compl. gr. s., t. 42, c. 641, – Твор. св. Епифания, ч. 5, стр. 175; Москва, 1882. 6 Слова того же св. Епифания; Наег. LXXVII, 25; Migne, ibid., c. 676; Твор. св. Епиф. ч. 5, стр. 211, 212. 9 Vincent. Lirin., Commonit., c. XI; Migne, Patrol. curs. compl., lat. s., t. 50, col. 653. Памятные записки Вик. Лир. в русск. пер., Казань, 1863, стр. 55. (Здесь цитируемые слова ошибочно отнесены к Фотину, которому они совсем не приличествуют). 10 Vid. apud. Suidam, Lexic., I, 616; ed. Bernhardy, Halis, 1853==Migne, Patr. gr. s., t. 65, col. 628; cf. col. 564, 565. 12 Ср. Epiphan. Наег. LXXVII, 20; Твор. св. Епиф., V, 204. Cf. Basili Magni epist. ad episc. Diokesareae, CCLXI; Migne, gr. s., t. 32, col. 985. 13 Так Сократ излагает разсказ о столкновении Аполлинария с Георгием лишь потому, что видит в нем повод, побудивший Аполлинария к изобретению ереси (II, 46). Подобным же образом поступает и Созомен в отношении к Аполлинарию и Виталию (V, 25). Феодорит всего менее интересуется Аполлинарием: замечание о нем и его ереси он просто вставляет в разсказ о споре Павлина с Мелетием (V, 3).

http://azbyka.ru/otechnik/Anatolij_Spass...

Licet igitur ponere eodem modo g-homoousion. Certe verbum, cum tollendum est, aut, quia obscurum est, tollitur, aut, quia contrarium, aut, quia minus vel plus exprimit, aut, quia supervacuum est. Hoc non obscurum est. Nam et nos diximus quid significet; et vos, quia intellegetis, timetis, et Basilius, quia intellegit, mutat. Contrarium autem non est. Nam cum de substantia iam omnes fatemur – substantia est enim deus, spiritus, lumen, quae de deo patre et Christo dicuntur – hoc verbum g-homoousion, cum de substantia dicatur, non potest esse contrarium. Sed minus aut amplius exprimitur. Corrigendum potius quam auferendum. Iam vero supervacuum? Quomodo? Quia iam dictum? Et ubi dictum? An quia non utile? Non utile quod excludit haereticos, maxime Arrianos? Quod a maioribus positum, ut murus et propugnaculum? Sed nuper est positum. Quia nuper erupit venenata cohors haereticorum. Quod tamen conditum iuxta veterem fidem – nam et ante tractatum – a multi < s > orbis episcopi < s > trecentis quindecim in civitate Nicea qui per totum orbem decretam fidem mittentes, episcoporum milia in eadem habuerunt vel illius temporis vel sequentium annorum; probatum autem ab imperatore imperatoris nostri patre. 10. Sed latine hoc nos dici volumus. Nec hoc vobis negabitur. Vos qui substantiam negatis in deo, quamquam a Basilio vincamini, et tu, Basili, qui substantiam confiteris, utrique vestris vocibus g-homoousion confitemini. Nempe dicitis deum et eundem dicitis lumen, eundem spiritum. Qui dicit ista, substantiam dicit dei. Nam qui dicit patrem vel omnipotentem vel bonum vel infinitum et talia, non substantiam sed qualitatem dicit. Item filium dicitis g-logon, lumen, spiritum, et ista substantiam significant. Rursus cum dicitis deum de deo, verum lumen de vero lumine, argumentum timoris Basilii tollitis, ne sit superior substantia ex qua duo sint. Si enim de deo deus et lumen de lumine, utique patris substantia substantia filii est, quia ipse deus pater ipse substantia est, de qua substantia filius, g-logos, lumen, spiritus.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Сообщил П. А. Сырку. С.-Петербург, 1900». – У нас в России не может дело дойти до построения храмов в честь живых людей, считаемых святыми, потому что не будет это дозволено, но уже дошло до того, что сочиняют в честь таких живых людей акафисты: в настоящем 1902-м году один крестьянин Костромской губернии составил акафист о. Иоанну Сергиеву Кронштадтскому, озаглавленный: «Акафист великочудному сподвижнику Иоанну Ильичу Сергиеву, в Троице славимому». Напечатанное в газетах письмо о. Иоанна составителю акафиста, с подобающим суровым осуждением его безумия, от 22-го числа Мая месяца). 26 Есть слово импер. Льва  Κυριακ μετ τν Πεντηκοστν,  ες τος πανταχο γους πντας, т. е. в неделю по Пятидесятнице, в честь всех повсюду святых – в Nampoл. Muhя m. 107, col. 172. Но слово не в похвалу всех святых всех их чинов, а в похвалу всех мучеников, как это видно, помимо его содержания, и из самого его заглавия, в котором после приведенных слов читается:  τε τν λστορα το γνους οκεοις θλοις κατβαλον κα πανκσμιος κκλησα τος τιμ, т. е. так как своими подвигами (подразумевается: мученическими) низвергли врага (человеческого) рода, и всемирная церковь сих чтит. 28 В прологе импер. Василия, содержащем жития святых всех классов всей Греческой церкви, положены памяти святых на все дни года. Но мы имеем свидетельство из конца XI – начала XII века, что и тогда еще были дни без памятей святых. У хартофилакса Константинопольской патриархии Петра, жившего при импер. Алексее Комнине (1081–1118) и написавшего ответы неизвестно на чьи вопросы, между прочим читается: «Вопрос: Подобает ли совершать литургию с одной просфорой? Ответ: если нет памяти святого или (поминовения) мертвого, то не существует никакого препятствия», у Ралли и N. V, 369. 29 Импер. Маркиан (450–457) построил храм в честь преп. Вассиана еще при жизни последнего, см. в Синактаристе Никодима под 10-м Октября; в честь преп. Маркиана Кирского было построено при его жизни несколько храмов, – Феодорита  Φιλοθεος Ιστορα, гл. 3, y Muhя m. 92, col. 1336 fin. (b наших святцах первый под тем же 10-м Октября, второй – под 18-м Января и 2-м Ноября). 30 Указывают на один пример весьма непохвального злоупотребления канонизацией со стороны императоров, именно – на то, будто Василий Македонянин построил было церковь в честь своего первородного сына Константина, неожиданная смерть которого (в 879-м году) причинила ему величайшую скорбь. Но на самом деле Василий Македонянин построил церковь не в честь своего сына, а во имя его ангела – св. Константина Великого , см. продолжателя Амартола по изданию сего последнего Муральтом р. 762 sub fin., makжe в нашей Никоновск. Лет. – I, 20 fin., равно выписку из летописца в 48-м слове Пандект Никона Черногорца, – Почаевск. изд. л. 331 об. нач. (построена была церковь в загородном дворце у «Живоносного источника», – ντο ς  καλουμναις Πηγας, см. Константина Nopфuporehuma Hismoriam de vita Basili, cap. XC, b Scripmores post Theophanem p. 207 fin.).

http://azbyka.ru/otechnik/Evgenij_Golubi...

   001    002    003    004    005    006    007   008     009    010