Saio ab exigendo dictus. Sutor a suendis pellibus nominatus. Subulcus, porcorum pastor; sicut bubulcus, a cura boum. T Tutor, qui pupillum tuetur, hoc est intuetur; de quo in consuetudine vulgari dicitur: «Quid me mones? Et tutorem et paedagogum olim obrui.» Testes dici quod testamento adhiberi solent; sicut signatores, quod testamentum signent. Tetricus, mons in Sabinis asperrimus. Unde et tristes homines tetricos dicimus. Taciturnus, in tacendo diuturnus. Trutinator, examinator, ex iudicii libra perpendens recta; translatione a trutina, quae est gemina ponderum lances. Tristis. Tenax, nummi cupidior, quod teneat. Interdum et pertinax. [Truculentus.] Torvus, terribilis, eo quod sit torto vultu et turbulento aspectu, ut: «torva leaena,» et (Virg. Aen. 3,677): Cernimus adstantes nequiquam lumine torvo. Turbidus, terribilis. Teter, ob obscura tenebrosaque vita. Teterrimus, pro fero nimium. Tetrum enim veteres pro fero dixerunt, ut Ennius (Ann. 607): «tetros elephantos.» Terribilis, quia terrorem habet et timetur. Tergiversator, quod animum quasi tergum vertat huc et illuc, nec [facile] qualis sit intellegitur. Temulentus a temeto, id est vino, dictus. Timidus, quod timeat diu, id est sanguine; nam timor sanguinem gelat, qui coactus gignit timorem. Turpis, quod sit informis et torpeat. U V Vir, a virtute. Utilis, ab utendo bene sua, vel quod bene quid utere possit; sicut docilis, quod doceri possit. Verus, a veritate; hinc et verax. Maior est veritas quam verus, quia non veritas a vero, sed verus a veritate descendit. Veridicus, quia verum dicit et veritatis adsertor est. Verecundus, quia verum factum erubescit. Venustus, pulcher, a venis, id est sanguine. [Viridis, vi et suco plenus, quasi vi rudis.] [Vivens, vivus.] Varius, quasi non unius viae, sed incertae mixtaeque sententiae. Versutus, eo quod eius mens in quolibet actu ad quamlibet fraudem facile vertitur; unde et versutia dicitur contorta sententia. Plautus (Epid. 371): Versutior [est] quam rota figularis. [Vilis, a villa; nullius enim urbanitatis est.] Versipellis, eo quod in diversa vultum et mentem vertat. Inde et versutus et callidus. Violentus, quia vim infert. Vecors, mali cordis et malae conscientiae. Vagus, quia sine via. Vanus a Venere etymologiam trahit. Item vanus inanis, falsus, eo quod memoria evanescat. Vesanus, non probe sanus. Vinolentus, qui et satis bibit et difficile inebriatur. Vexatus, id est portatus; ab eo quod est veho, vecto, vexo, ut vexasse sit portasse. Veneficus, eo quod venenum mortis causa paravit, aut praestitit, aut vendidit. Vector, quasi vehitor. Est autem vector et qui vehit et qui vehitur. Venator, quasi venabulator, a venatione scilicet, quo bestias premit. Quattuor autem sunt venatorum officia: vestigatores, indagatores, alatores, pressores.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Caelia a calefaciendo appellata; est enim potio ex suco tritici per artem confecta. Suscitatur enim igne illa vis germinis madefactae frugis ac deinde siccatur et post in farinam redacta molli suco admiscitur, quo fermentato sapor austeritatis et calor ebrietatis adicitur. Quae fit in his partibus Hispaniae cuius ferax vini locus non est. Fex dicta, quod sese vasis emergendo adfigat. Garum est liquor piscium salsus, qui olim conficiebatur ex pisce quem Graeci γρον vocabant; et quamvis nunc ex infinito genere piscium fiat, nomen tamen pristinum retinet a quo initium sumpsit. Liquamen dictum eo quod soluti in salsamento pisciculi eundem humorem liquant. Cuius liquor appellatur salsugo vel muria. Proprie autem muria dicitur aqua sale commixta, effectaque gustu in modum maris. Sucus dicti quod sacco exprimantur, ut ptisanae. Ptisana, zema, apozema Graeca vocabula sunt. Caput IV. DE VASIS ESCARIIS Vasa dicta a vescendo, quad in ea escae adponantur. Cuius diminutivum vascula, quasi vescula. Fictilia dicta quod fiant et fingantur ex terra. Fingere enim est facere, formare et plasmare, unde et figuli dicuntur. Et vas fictile dicitur non fictum [in] illud quod mendacium est, sed quod formatur, ut sit et habeat aliquam formam. Unde et Apostolus dicit ( Rom. 9,20 ): «Numquid dicit figmentun ei qui se finxit: Quare me sic fecisti?» Fictilia vasa in Samo insula prius inventa traduntur, facta ex creta et indurata igni; unde et Samia vasa: postea inventum et rubricam addere et ex rubra creta fingere. Antiquiorem autem fuisse usum fictilium vasorum quam fundendi aeris aut argenti; apud veteres enim nec aurea nec argentea, sed fictilia vasa habebantur; sicut ad vina doliis excogitatis, ad aquas amphoris, hydriis ad balneas, ac reliquis quae in usibus hominum aut rota fiunt aut manu aptantur. Argilla autem excocta testae vocabulum suscipit quia, dum mollis esset, efficitur tosta, nec communicat cum vocabulo pristini generis, quia quod fuit non est. Arretina vasa ex Arretio municipio Italiae dicuntur, ubi fiunt; sunt enim rubra.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Schreiner P. Omphalion und Rota Porphyretica: Zum Kaiserzeremoniell in Konstantinopel und Rom//Byzance et les slaves: études de civilisation/mélanges Ivan Dujéev. Paris, 1979. P. 403–410. Sedlmayr H. Das erste mittelalterliche Architecktursystem H Kunstwissenschaftliche Forschungen. 1933. Bd. 2. S. 25–62. Sedlmayr H. Zur Geschichte des justinianischen Architektursystems: Erste Untersuchung: Vorgeschichte und Entstehung//BZ. 1931. Bd. 35. S.      38–69. Sodini J.-P., Barsanti C., Guiglia Gui- dobaldi A. La sculpture architecturale en marbre au VI siècle à Constantinople et dans les régions sous influence constan- tinopolitaine//Acta XIII Congressus Internationalis archaeologiae Christianae=Radovi XIII Medunarodnog Kongresa za starokrâcansku arheologiju historiju Dalmatinsku. Split; Poreé, 25.9–1.10.1994. Città del Vaticano; Split, 1998. P. 301–376. Speck P. Die ENAYTH: Literarische Quellen zur Bekleidung des Altars in der byzantinischen Kirche//JÖB. 1966. Bd. 15. S. 323–375. Stichel R. Sechs kolossale Säulen nahe der Hagia Sophia und die Curia Justinians am Augusteion in Konstantinopel//Architecture: Zeitschrift für Geschichte der Baukunst. 2000. Bd. 30. S. 1–25. Stichel R. H. W Die Hagia Sophia Justinians, ihre liturgische Einrichtung und der zeremonielle Auftritt des frühbyzantinischen Kaisers//Byzanz – das Römerreich im Mittelalter/hrsg. von F. Daim, J. Drauschke. Mainz, 2010. Teil 2,1: Schauplätze. S. 25–57. Stichel R. H. W. Die Kuppel an der «Goldenen Kette»: Zur Interpretation der Hagia Sophia in Konstantinopel//Almanach Architektur 1998–2002: Lehre und Forschung an der Technischen Universität Darmstadt. Tübingen, 2003. S. 244–251. Stichel R. H. W. «Ta Sa Ek Ton Son»: Kaiser Justinian am Altar der Hagia Sophia//Architektur und Liturgie: Akten des Kolloquiums Greifswald 25. bis 27. Juli 2003/hrsg. Μ. Altrip, C. Nauerth. Wiesbaden, 2006. S. 163–174. Strube C. Die westliche Eingangseite der Kirchen von Konstantinopel in justinianischer Zeit. Wiesbaden, 1973. Strube C. Polyeuktoskirche und Hagia Sophia: Umbildung und Auflösung antiker Formen, Entstehen des Kämpferkapitells. München, 1984.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

La importancia de este principio fue puesta de relieve durante la segunda mitad del siglo IV, cuando Apolinar aventuró la teoría – que le valió ser condenado como herético – según la cual Cristo en la encarnación tomó un cuerpo humano, pero no un intelecto humano o un alma racional. A estas alegaciones, replicó san Gregorio el Teólogo que «lo que no es asumido no es salvado.» Quería decir con ello que Cristo nos salva convirtiéndose en lo que nosotros somos. Él nos cura haciendo suya nuestra humanidad rota. Nos cura «asumiéndola,» haciendo suya nuestra experiencia humana, conociéndola desde el interior, como si él mismo fuera uno de nosotros. Si su forma de compartir nuestra condición de hombre hubiera sido en cierto modo incompleta, la salvación del hombre habría sido también incompleta. Si creemos que Cristo nos ha aportado una salvación total, creeremos que lo ha asumido todo. En segundo lugar, esta noción de salvación como compartir implica, aunque muchos no se atrevan a decirlo abiertamente, que Cristo ha asumido a la vez una naturaleza humana no caída para salvar la naturaleza humana caída. La epístola a los hebreos insiste sobre esto (y en el Nuevo Testamento no hay un texto cristológico más importante que éste): «No tenemos un gran sacerdote que no pueda compartir nuestras debilidades, sino que ha sido probado en todo a nuestra semejanza, excepto en el pecado» (4:15). Cristo vive su vida sobre la tierra en las condiciones de la caída. No es un pecador, pero por solidaridad con el hombre caído, acepta plenamente las consecuencias del pecado de Adán. Acepta no solamente sus consecuencias físicas: la fatiga, el dolor y eventualmente la separación del cuerpo y del alma en la muerte. Acepta también sus consecuencias espirituales: la soledad, la alienación, el conflicto interior. Puede parecer enorme hacer asumir todo eso al Dios vivo, pero la doctrina de la encarnación no exige menos para ser consistente. Si Cristo hubiera asumido simplemente la naturaleza no caída, si hubiera vivido su vida terrestre en la misma situación de Adán en el Paraíso, no habría sido sensible a nuestras flaquezas. No habría sido probado en todo como lo somos nosotros. En ese caso, ¿cómo habría podido ser nuestro Salvador?

http://azbyka.ru/otechnik/Kallist_Uer/el...

audit. Ессе aperui os meum, laxaui linguam meam. Abscide linguam, sed non abscides constantiam, non uirtutem auferes, non rationem obliterabis, non eripies testimonium ueritatis, non eripies cordis clamorem. Si lingua amputetur, sanguis clamabit et dicetur tibï Vox sanguinis fratris tui clamat ad me. Audit enim sanguinis uocem, qui audit internas cogitationes, tenebrae licet operiant et parietum saepta circumdent dicat inpius, quia nullus sibi testis adsistat; explorat uniuersa, uidet omnia deus, nec est aliquod facinus quod possit latere omnium iudicem, qui cognoscit uniuersa, antequam fiant. Quid uerba damus? Loquaciora sunt uulnerä etsi uulnera tegantur, etsi abscondatur cicatrix, non absconditur fides. Nec tamen plaudas quod auferendo linguam confessionem laudis eripias. Satis iam deum sermone laudauimus, nunc passione laudemus». 49 .Et hoc perempto iussit quartum uinciri ad rotam, ut eius uertigine membris omnibus solueretur. At ille cum torqueretur inmaniter: «Dissoluis», inquit, «corporis membra, sed adiungis gratiam passioni nec eripis solacium morti». Est enim uox tonitrui in rota, quia in bono et inoffenso uitae istius cursu caeleste resultat oraculum, sicut in Iohanne et Iacobo filiis tonitrui resultabat. Itaque illud quod legi, nunc manifestius recognoscö Quia rota intra rotam currit, nec impeditur. Teres enim uita sine ulla offensione in quauis passione uersatur et intra hanc quoque rota currit. Currit lex intra gratiam et obseruantia legis intra diuinae curriculum misericordiae est; nam quo magis uoluitur, plus probatur. «Potius est hic ab impiis aduersa tolerare, ut ibi a domino consolationem inuenire possimus». Et iste consummans cursum suum abrupit spiritum animamque uictor effudit. тебя еще тяжелее своим бормотанием. Ты думаешь спастись от меня, Антиох, если лишишь меня голоса? Но и молчащих слышит Бог, и лучше слышит. Вот я открываю уста мои (Иов. 33:2) и освобождаю язык мой. Отрежь язык, но не отрежешь стойкость, не отсечешь добродетель, не предашь забвению разум, не вырвешь свидетельство истины, не заглушишь крик сердца. Если вырвут язык, возопиет кровь и тебе возвестит: Голос крови брата твоего вопиет ко Мне (Быт. 4:10). Ибо слышит голос крови Тот, Кто слышит тайные помышления. Если покрывает тьма и окружает ограда стен 1452 , нечестивый скажет, что нет ему никакого свидетеля, но Бог все проницает и вес видит, и нет такого злодеяния, которое можно было бы скрыть от Судии всех, Который познал мир прежде, чем тот был сотворен. Что нам еще сказать? Раны более красноречивы, и даже если скрыт раны и спрятать шрамы, но нельзя спрятать веру. Не хвались тем, что, лишив языка, ты лишаешь меня возможности воздать хвалу. Довольно мы уже восхвалили Бога словом, теперь же восхвалим Его страданием».

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

1383 Serm. Lat. XLIX, 3, LW IV, pp. 425–426, n. 511; Exp. in Sap., in Archives, IV, pp. 371–372; Exp. in Io., LW III, p. 20, n. 25. 1390 См. выше, гл. 5, раздел 5 Rota in medio rotae, прим. 1115–1117. Ср. Exp. in Io., LW III, p. 115, n. 135; p. 116, n. 137. 1391 См. текст Lib. parab. Genes., приведенный выше: гл. 5, раздел 5 (Rota in medio rotae), и прим. 1093–1094. 1394 Ibidem, p. 54, n. 66. См. ссылку на Аристотеля (ibidem, notes 7–10): Майстер Экхарт совершает некоторое насилие над текстом «Философа». Ср. ibidem, pp. 31–32, n. 37. 1395 Ibidem. Экхарт комментирует здесь Ин. 1:3–4 : «...quod factum est. In ipso vita erat» [«... что начало быть. В Нем была жизнь»]. Если бы произведенное следствие не было «жизнью» в производящем, то производящая причинность не была бы произведением подобного подобным. 1396 См. выше, прим. 1320 к гл. 5, раздел 10 «Qui edunt me, adhuc esurient». Ср. Exp. in Sap., in Archives.., III, p. 401. 1397 [В рукописи имеется лишь следующее указание: вставить примечание о rememoratio Темистия]. – Прим. изд. 1399 Ibidem, p. 53, nn. 63–64. Ср. Lib. de causis, prop. 30 (Steele, p. 108; Bard., prop. 29, p. 188). 1401 Serm. All. 13, DW I, pp. 211–212. Ср., в Lib. parab. Gen. (C, f o 39 va , ll. 53–58), сравнение лестницы Иакова с цепью Гомера: «Notandum autem quod id quod hic dicitur scala in terra stare et caelis attingere ipsum est quod Homerus dixit: cathenam auream de caelo in terram pendentem dimitti, eo scilicet quod suprema inferiorum attingunt et connectuntur infimis superiorum sicut videmus in ansis cathenarum contingere» [«Следует заметить, однако, что именуемое здесь лестницей, стоящей на земле и достигающей неба, есть то самое, о чем говорил Гомер: золотая цепь, свесившаяся с неба на землю. Ибо высшие (ступени) низшего достигают низших (ступеней) высшего и соединяются с ними, подобно тому, как мы это наблюдаем у звеньев цепи»]. Майстер Экхарт мог узнать о «золотой цепи» – аллегории, к которой часто обращались неоплатоники (см. σειρ у Прокла, Elem theol., pr. 21–30, Dodds, pp. 24–34), – из сочинения Макробия: In somnium Scipionis I, c. 14, n. 15 (2 e ed. Eyssenhardt, p. 542): «Cumque omnia continuis succesionibus se sequantur degenerantia per ordinem ad imum meandi: invenietur pressius intuenti a summo deo usque ad ultimam rerum faecem una multis se vinculis religans et nusquam interrupta connexio et haec est Homeri catena aurea...» [«И так как все следует друг за другом в непрерывной последовательности, вырождаясь по мере движения вплоть до самого низа, внимательному наблюдателю откроется единая, сопрягающая многими узами и нигде не прерывающаяся связь, идущая от вышнего Бога и до последнего остатка вещей; и это и есть золотая цепь Гомера.»].

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

Соч. и изд.: Isocratis Oratio de permutatione. Mediolani, 1813; M. Tullii Ciceronis Trium orationum «In Clodium et Curionem», «De aere alieno Milonis», «De rege Alexandrino» fragmenta inedita. Mediolani, 1814; M. Tullii Ciceronis Trium orationum «Pro Scauro», «Pro Tullio», «Pro Flacco» partes ineditae cum antiquo scholiaste item inedito ad orationem «Pro Scauro». Mediolani, 1814; M. Cornelii Frontonis opera inedita, cum Epistulis item ineditis Antonini Pii, M. Aurelii, L. Veri et Appiani, nec non aliorum veterum fragmentis. Mediolani, 1815. 2 pt.; Q. Aurelii Symmachi Octo orationum ineditarum partes. Mediolani, 1815; Dionysii Halicarnassei Romanarum antiquitatum. Mediolani, 1816; Eusebii Pamphili Chronicorum canonum libri II/Ed. A. Maius, I. Zohrabus. Mediolani, 1818; M. Tulli Ciceronis De re publica quae supersunt. R., 1822; Catalogo de " papiri egiziani della Biblioteca Vaticana e notizia più estesa di uno d " essi, con breve previo discorso e con susseguenti riflessioni. R., 1825; Scriptorum veterum nova collectio. R., 1825-1838. 10 t.; Classicorum auctorum e Vaticanis codicibus editorum tomi I-X. R., 1828-1838. 10 t.; Spicilegium Romanum. R., 1839-1844. 10 t.; Nova Patrum bibliotheca. R., 1844-1854. T. 1-7; Vetus et Novum Testamentum ex antiquissimo codice Vaticano. R., 1857. 5 vol.; Novum Testamentum Graece ex antiquissimo codice Vaticano. L., 1859; Epistolario/A cura di G. Gervasoni. Firenze, 1954. Vol. 1: Giugno 1799 - ottobre 1819. Лит.: Gervasoni G. Leopardiana: G. Leopardi filologo e poeta nei suoi rapporti con A. Mai. Bergamo, 1934; idem. Angelo Mai. Bergamo, 1954; Batllori M. Tre ex gesuiti spagnoli nella formazione di A. Mai. Bergamo, 1954; Ciavarella A. Angelo Pezzana corrispondente del Mai//Bergomum. Bergamo, 1954. Vol. 28. N 4. P. 203-230; Treves P. Lo studio dell " antichità classica nell " Ottocento. Mil., 1962. P. 347-397; Il carteggio Mai - Pezzana (1818-1853)/A cura di A. Ciavarella. Parma, 1973; Angelo Mai: Nel II centenario della nascità, 1782-1982: Contributi alla storia del giovane Mai/A cura di J. Ruysschaert, L. Cortesi. Bergamo, 1983; Angelo Mai e la cultura del primo Ottocento/A cura di D. Rota. Bergamo, 1985; Polg á r L. Bibliographie sur l " histoire de la Compagnie de Jésus, 1901-1980. R., 1990. Vol. 3: Les personnes. T. 2. P. 469-473 [Библиогр.]; Rota D. Cultura, politica, diplomazia nella Restaurazione: A. Mai, G. Mellerio, A. Castiglioni. Firenze, 1991; Carrannante A. Mai, Angelo//DBI. 2006. Vol. 67. P. 517-520.

http://pravenc.ru/text/2561232.html

Такие документы писались на папирусе, а позднее – на больших кусках пергамена. Первая строка в них выводилась крупными удлиненными буквами; в документе обязательно имеются rota 456 и bene valeme 457 , а также личная подпись папы и (с времени Пасхалия II) кардиналов (в центре листа – кардиналов–епископов [Ego N. Sabinen, episcopus subscripsi, etc.], слева от них – кардиналов–священников [Ego N. presbiter cardinalis tituli sancti N. subscripsit, etc.], справа – кардиналов–диаконов [ Ego N. diaconus cardinalis sancti N. subscripsit, etc.]). С того же времени между ротой и bene valete вписывалась вербальная подпись папы: Ego N. catholice ecclesie episcopus subscripsi; эта подпись могла быть собственноручной, однако со временем папы ограничивают личное рукописание лишь словом Ego или даже одной буквой Е; обычай прекратился при Бонифации VIII. Названиями булл и энциклик служат первые слова, следующие за титулатурой папы. Бреве издаются по менее торжественным или менее важным случаям, чем буллы. Они пишутся на тонком белом пергамене по–латыни или на итальянском языке. В заголовке бреве помещается имя папы с его числовым обозначением. Бреве опечатываются печатью на красном воске с изображением апостола Петра в рыбачьей лодке и с ключом в руке («anulus piscatoris – «кольцо рыбака», «рыбарский перстень»), которая помещается непосредственно на документе. Декретами (decreta) назывались указы общего характера, подготовленные на основе совещаний с коллегией кардиналов. Указы, относящиеся к частным случаям, носили названия rescripta, responsa, mandata. Так, под рескриптом понимался папский указ, выпущенный в ответ на предварительное обращение и юридически решающий конкретный иск или предоставляющий некие привилегии. Папской конституцией назывался документ, юридически регулирующий внутрицерковные отношения общего характера и рассчитанный на длительное (в идеале – вечное) использование. Помимо булл и бреве, каноническое значение имеют regulae cancellariae apostolicae («правила апостольской канцелярии»): инструкции, которые новый папа издает для центральных церковных учреждений – папской курии. До 15 в. они издавались заново с началом каждого нового понтификата, затем вошло в обычай при восшествии на престол нового папы публиковать от его имени и прежние правила.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Так истинность третьего утверждения – «нет ничего, что было бы столь неподобным и одновременно подобным, как Бог и творение» – получает наконец обоснование: она опирается на отношение образцовой причинности, к которому обращается Майстер Экхарт в аргументах B1, C3 и 4, и подкрепляется тремя примерами подобия (или тождества, как в примере 3) в сущностном содержании двух неподобных субъектов. Заметим, что в финальном звене диалектики Майстера Экхарта антиномия не снимается в синтезе, а разрешается в различение двух моментов божественной причинности, выступающих основанием как «неподобия», так и «подобия» тварных сущих. 5. Rota in medio rotae (Колесо в колесе (лат.)) Две попытки диалектически выразить отношение между Богом и творением – в Толкованиях на книгу Премудрости и на книгу Исхода – неодинаковы по своей богословской глубине. Диалектика distinctio-indistinctio, основанная на философии единого, этого трансцендентного начала числа, развертывается на уровне творческой производящей причинности: она дает место инаковости субъекта, отличного от не-инаковости неразличного Бытия, но всецело зависимого от нее в своем воспринятом бытии. В диалектике dissimilitudo-similiitudo Экхарт вводит, как мы заметили, новый доктринальный элемент: образцовую причинность, которая предполагает присутствие идеального «подобия» того, что производится, в интеллекте того, кто производит. Соскальзывание в образцовую причинность, происходящее в ходе аргументации Майстера Экхарта, усложняет проблему отношения между Богом и тварью, перенося ее на уровень, который уже не является исключительно уровнем производящей причинности. Этот перенос подтверждается в общем выводе из диалектического рассуждения, которое мы только что проанализировали. В самом деле, Майстер Экхарт стремится здесь положить в основание подобия Бога и творений тождество сущностного содержания, не приходящего извне, как творческая производящая причинность, collatio esse – «наделение бытием», но излучаемого изнутри тварных произведений, делающего их познаваемыми и определяемыми в началах, коими конституируются сущности.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

204–205 (франц. текста). 1206 Prol. gener., LW I, pp. 152–153, n. 8; Prol. in Op. propos., ibidem, pp. 172–175, nn. 13–15. Ср. выше, гл. 5, раздел 7 (Бог как esse omnium и принцип аналогии) 1213 On the university of being in Meister Eckhart of Hochheim, St. Michael’s Medieval Studies (New York-London 1939). 1217 См. прим. 855, 861 и 864 к гл. 4, раздел 6 (Ens cognitivum и ens reale («Сущее в познании» и «реальное сущее»)). 1218 См. выше, гл. 4, раздел 6 (Ens cognitivum и ens reale («Сущее в познании» и «реальное сущее»)). 1219 См. выше, гл. 4, раздел 6 (Ens cognitivum и ens reale («Сущее в познании» и «реальное сущее»)); гл. 5, раздел 5 Rota in medio rotae (Колесо в колесе (лат.)) 1220 См. выше, прим. 855 к гл. 4, раздел 6 (Ens cognitivum и ens reale («Сущее в познании» и «реальное сущее»)). 1222 См. выше, гл. 5, раздел 3 (Indistinctio-distinctio [Неразличие-различие]). Ср. формулировку «eo ipso continue, quia non continue» («именно потому непрерывно, что прерывно») в Exp. in Io., LW III, p. 15, n. 18. См. также Exp. in Sap., in Archives.., IV, p. 385: «Ex hiis patet quod omnis creatura, quamvis perfectissima, et continue (Thery: continua) – quia non continue – et semper actu accipit esse a Deo; et suum esse est in continuo fluxu et fieri... Semper enim creatum et esse habet et esse accipit, sicut lux in medio a sole» [«Отсюда явствует, что всякая тварь, пусть даже самая совершенная и непрерывно – ибо прерывно – пребывающая в акте, принимает бытие от Бога, и ее бытие находится в постоянном течении и становлении.. Ибо тварь всегда обладает бытием и принимает бытие так, как свет в среде принимает его от солнца»]. 1224 Exp. in Io., LW III, p. 85, n. 99: «...dei proprium est esse indistinctum et ipse sola sua indistinctione distinguitur, creatirae vero proprium est esse distinctum. Distinctum autem proprie non recipit indistinctum» [«… Богу свойственно неразличное бытие, и Он отличается только своей неразличенностью; твари же свойственно различенное бытие. Но различенное в собственном смысле не принимает неразличного»].

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010