43 Qui dicunt.... quod erat aliquando tempus aut saeculum quando non erat, alienos novit sancta et catholica Ecclesia. Similiter et eos, qui dicunt... Christum non esse Deum ex ante saecula (Philip. De Synod., 34). Et si quis... docet, dicens aut tempus, aut spatium, aut saeculum, aut esse aut fuisse prius, quam generatus Filius; anathema sit (Ant. De Synod., 30). Eos autem qui dicunt... quod erat tempus vel saeculum quando non erat: alienos scit sancta et catholica Ecclesia (Sirm. anth. I. De Synod., 38). 44 Similiter et eos, qui dicunt... vel quod neque consilio neque voluntate Pater genuerit Filium: anathematizat sancta et catholica Ecclesia (Phili]). De Synod., 34). Si quis nolente Patre natum dicat Filium: anathema sil. Non enim nolente Patre coactus Pater, vel naturali necessitate ductus, cum nollet genuit Filium: sed mox voluit, sine tempore et impassibiliter ex se cum genitum demonstravit (Sirm. anath. XXV. De Synod., 38). 45 De Trinitate. VI, 13, 14, 19; VIII, 26, 27, 33; IX, 10, 19, 60: XI, 33, 42: XII, 6. Deus invisibilis, ineffabilis, infinitus... habet... naturae suae nomen in Patre (De Tr., II, 6). Deus – nomen innascibilis virtutis (De Tr.. VII, 27). 47 In Deo autem nihil nisi aeternum potensque esse venerandum (De Tr., I, 4) Omnem terrenae mentis amplexum potestas aeternae infinitatis excedat (ibid., I, 13). Infinitae aeternitatis operatio infinitam metiendi exigat opinionem (ibid., I, 13). Una potestas ex qua omnia (ibid., II, 1). Confitentes in Eo (Deo Patre) aeternae virtutis innascibilem potestatem (ibid., IV, 9). Aeternae videlicet et indemutabilis virtutis infi­nitatem in eo, quod ante et postea Deus praeter se sit nullus, ostendens (ibid., IV, 36). Deo tamen Filio a Patre, id est. ipso innascibilis virtutis suae nomine, nuncupato (ibid., IV. 37). Vivens igitur Deus, et aeterna naturae viventis potestas est (ibid., VII, 27). Deus autem immensae virtutis vivens potestas (ibid., VIII, 24). Perfecta aeternaque virtutis bonitas (In Ps. 2, 18 ). Naturae potentis virtus (In Ps. 57, 2 ). Aeternae virtutis Deum... indefinitae ut essentiae, ita et virtutis (In Ps. 63, 9 ). Non concluditur ergo aedificiorum domibus infinitus Deus, nec locis in aliquo continetur virtus immensa (In Ps 126, 6 ). Divinae virtutis immensitas (In Ps. 118, 19, 8 ).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

1900 год «Время и вечность (актовая речь)». Бог. Вестник, кн. 10, стр. 244–273. Книга: «На современные темы. Сборник популярно-философских статей». М. Университетская типография. 1900 г. Стр. 142. (Первоначально в Московских Ведомостях). —452— «Религия и социология». Русский Вестник. «Смысл язычества. (Философский комментарий на 1 гл., ст. 18–32 посл. к Римл.)». Вера и Церковь , кн. 1, стр. 25–48. 1901 год «Из итогов века. Литературно-философская характеристика XIX столетия». Бог. Вестник, кн. 1, стр. 1–22. «О закономерности в истории естественных религий». Бог. Вестн., кн. 5, стр. 30–75. «Браманизм». Бог. Вестн. кн. 7 и 8, стр. 440–497, кн. 9, стр. 24–59, кн. 10, стр. 242–284, кн. 12, стр. 595–630. «Реальность внешнего мира». Вера и Разум, книги 1–7. «Буддийское учение о цепи причинности». Вера и Разум, кн. 7–8. «Одинокий мыслитель» (Вл. С. Соловьев ). Русское Обозрение, кн. I, стр. 107–117. «Буддийская нирвана». Русский Вестник. Книга: «Закон причинности и реальность внешнего мира». Харьков, 1901, стр. 312. 1902 год Докторская диссертация: «Проф. Алексей Введенский . Религиозное сознание язычества. Опыт философской истории естественных религий». Т. 1. М. 1902. Стр. XII+750. «Гоголь, как христианин и христианский нравоучитель». Душ. Чт., кн. 4-я и след. «Светлый праздник у нас и за границей». Душ. Чт. кн. 4-я. «Д.Ф. Касицын, как профессор и ученый». Душ. Чт. кн. 12-я, стр. 524–545. «Чего ждет общество от духовно-образованного юношества»? Вступительная лекция. Богосл. Вестн., кн. 9, стр. 169–183. 1903 год «Запросы времени». Бог. Вест., кн. 10, стр. 240–255. « Недоразумение по важному вопросу» (о монашестве). Душ. Чт., кн. 1. «Против очевидности и мимо запросов жизни» (к полемике о монашестве). Душ. Чт. кн. 5, стр. 119–139. Брошюра: «Религиозное обновление наших дней» (вып. 1-ый, М. 1903 г.), –первоначально в Моск. Вед. 1904 год «К вопросу о методологической реформе православной догматики». Богосл. Вестн., кн. 6, стр. 179–209. «Дальне-восточная война, в связи с вопросом о войне вообще». Богосл. Вестник, кн. 11, стр. 446–473 и кн. 12, стр. 665–682.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

14 Г. Ратнером издано уже несколько выпусков по критике и исправлению текста Иерус. Талмуда, под общим заглавием: «Агават Цийон ве – Иерушалаим». Варианты, разночтения и пополнения текста Иерусалимского Талмуда, изданные по древним печатным и рукописным источникам с критическими замечаниями и объяснениями Б. Ратнером. 15 В т. 17 Песахим; 18: Шекалим, Иома, Сукна, Рош-гащана, Таанит, Мегилла, Хагига, Беца, Моэд-катан; 20: Маасрот, Маасер-шени, Халла, Орла, Биккурим; 25: Сангедрин, Маккот; 30: Киддушин, Сота и Кетубот. 18 Согласно усвоенному в лексиконе Иоанна Буксторфия пониманию слова «Midrasch» в женском роде, это слово понимается автором в женском роде и читается, как имя женского рода «мидрашь». 19 О значении творений бл. Иеронима для б. археологии см. сочинение проф. Е. Я. Полянского: «Творения бл. Иеронима, как источник для библейской археологии» 1908 г. 20 Первоначально это сочинение было написано на арабском языке, на котором оно называется «Китаб-ал-Сираг» (книга светильник) а потом было переведено на еврейский язык. 21 1-я книга – «Сефер га-мадда» (книга о знании, т. е. Бога), 2-я кн. «Сефер агава» (книга о любви, т. е. к Богу, точнее о выражении таковой любви); 3-я кн. «Сефер га-земаним» (книга о временах, т. е. праздничных); 4-я кн. «Сефер нашим» (кн. о женщинах, т. е. законы о заключении и расторжении браков); 5-я кн. «Сефер кедуша» (книга о святости в пище); 6-я кн. «Сефер га-плеа» (кн. о обетах и клятвах); 7-я кн. «Сефер зераим» (книга о семенах, т. е. об аграрных законах); 8-я кн. «Сефер-фбада» (кн. о богослужении); 9-я кн. «Сефер корбанот» (кн. о жертвоприношениях); 10-я кн. «Сефер тегора» (книга о чистом, т. е., о соблюдении чистоты); 11-я кн. «Сефер незикин» (кн. о повреждениях, встречающихся в обычной жизни); 12-я книга «Сефер киньян» (кн. о купле, т. е. купле и продаже); 13-я кн. «Сефер мишпатим» (кн. о судах, т. е. о судебных процессах по тем делам, которые не были сопряжены с повреждениями); 14-я кн. «Сефер шофетим» (кн. о судьях, т. е. о праве еврейских судей, в частности синедриона).

http://azbyka.ru/otechnik/Ivan_Troickiy/...

Журнал опубликовал большое число материалов и исследований по отдельным аспектам истории Русской Церкви: записку А. Н. Муравьёва «О состоянии Православной Церкви в России» (1883. Кн. 1), в к-рой обсуждались проблемы церковных преобразований; труд Ю. Ф. Самарина «Православные латыши, 1841 и 1842 гг.: Ист. очерк» (1863. Кн. 3) - об обстоятельствах массового перехода в Православие латышей, «Очерки из быта Малороссии XVIII в.: Приходское духовенство и монашество» А. М. Лазаревского (1871. Кн. 2). Тема мон-рей и монашества освещена в публикациях журнала: «Черты монастырского быта в 17 в.» (1873. Кн. 1), «Московские монастыри во время нашествия французов в 1812 г.» (1869. Кн. 1), «О монастырском земельном владении» (1910. Кн. 1). К материалам о миссионерстве в РА относятся записки и письма митр. Московского свт. Иннокентия (Вениаминова) (1879. Кн. 2; 1881. Кн. 2), «Записки» генерал-губернатора Вост. Сибири Н. Н. Муравьёва-Амурского (К истории духовной миссии в Китае//РА. 1886. Кн. 2), «Рассказы» руководителя Алтайской духовной миссии архим. прп. Макария (Глухарёва) (1904. Кн. 1), переписка архиеп. Японского равноап. Николая (Касаткина) (1910. Кн. 1). Ряд публикаций РА посвящен старообрядчеству: «Послания протопопа Аввакума к боярыне Феодоре Морозовой, княгине Евдокии Урусовой и Марии Даниловой» (1864. Кн. 1), «Из истории раскола: Бумаги кн. Прозоровского, Архарова и гр. И. П. Салтыкова» (1864. Кн. 2), «Митрополит Иннокентий о епископах-старообрядцах» (1889. Кн. 2), «Записки митр. Филарета о раскольническом и единоверческом духовенстве» (1889. Кн. 3). Во время архивных изысканий Б. обнаружил и напечатал отдельным изданием написанное Екатериной II «Житие Сергия Радонежского» (М., 1887). Большую ценность представляет регулярно публиковавшийся в РА критико-библиографический материал о выходивших в свет исследованиях по истории и о публикациях документов. В качестве «дополнения» к РА историк подготовил и издал 3 части каталога Чертковской б-ки (1863-1868), документальные сборники «Осмнадцатый век» (1868-1869. 4 кн.), «Девятнадцатый век» (1872. 2 кн.), «Архив кн. Воронцова» (1870-1897. 40 кн.). Б. составил библиографические указатели к периодическим изданиям: «Московским литературным и ученым сборникам» (1846-1847), «Московскому сборнику» (1852), «Русской беседе» (1856-1860), «Москвитянину» (1841-1856), «Русскому вестнику» (1856-1862), «Библиографическим запискам» (1858-1861), изданиям ОИДР (1815-1865). В 1869-1910 гг. в «Московских ведомостях» и др. периодических изданиях Б. опубликовал ряд воспоминаний о знаменитых людях своего времени.

http://pravenc.ru/text/77626.html

122 Et idcirco Deus ejus est, quia ex eo natus in Deum est. Non tamen per id, quod Pater Deus est, non et Filius Deus est: «Unxit» enim «te, Deus, Deus tuus»: designata videlicet et auctoris, et ex eo geniti significatione, uno eodemque dicto utrumque illum in naturae ejusdem et dignitatis nuncupatione constituit (De Tr., IV, 35). 123 Contestatam de se potestatem, per reverentiae honorem, ei cui omnia meminerat confitenda subjecit; non sibi adimens quod similia Patri posset, sed eum per quem similia posset ostendens (In. Ps. 138, 28 ). Missurus quo que Paracletum, sicuti frequenter spopondit, interdum eum et mittendum dixit a Patre, dum omne quod ageret, pie referre est solitus ad Patrem (De Synod., 54). Sed pietatis subjectio non est essentiae diminuto, nec religionis officium efficit naturam (De Synod., 51). An et hoc ex ignorantia venit, ut cum caeteris Patri subjectus sit Filius: ut dum cum caeteris subjicitur, non discernatur a caeteris? Cum subjectio Filii naturae pietas sit, subjectio autem caeterorum creationis infirmitas sit (De Synod., 79). 124 Quod si acceptio potestatis, sola est significatio nativitatis, in qua accepit id quod est: non est infirmitati datio deputanda, quae totum hoc nascentem consummat esse quod Deus est. Cum enim innascibilis Deus ad perfectam divinae beatitudinis nativitatem unigenito Deo auctor sit, auctorem nativitatis esse sacramentum paternum est. Caeterum non habet contumeliam, quae se auctoris sui esse imaginem genuina nativitate consummat. Dedisse enim potestatem omnis carnis, et ad id dedisse ut det ei vitam aeternam, habet et in dante quod pater est, et in accipiente quod Deus est: cum et in eo significetur Pater esse, quod dederit; et in eo Filius Deus maneat, quod vitae aeternae dandae sumpserit potestatem (De Tr., IX, 31). 125 Haec igitur natura (Deus Filius) non eguit vel demutatione, vel interrogatione, vel allocutione, ut post ignorantiam sciat, post silentium interroget, post interrogationem audiat: sed perfecta in sacramento unitatis suae manens, ut habuit de Deo nativitatem ita habuit et universitatem. Universitatem autem habens, non etiam non quae universitatis sunt tenuit, scientiam scilicet, aut voluntatem: ne quod scit Pater, per interrogationem Filius sciret; vel quod vult Pater, per significationem Filius vellet. Sed cum omnia, quae Patris sunt, sua essent; in ea fuit proprietate naturae, ne aliud aliquid, quam Pater, aut vellet, aut sciret (De Tr.. IX, 74).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

9.4. Creditur ab hereticis mentem a Deo, uitia a diabolo fuisse creata. Inde et ab ipsis duae naturae bona et mala putantur. Sed uitia natura non sunt, et dum uere a diabolo sint, non tamen creata sunt. 9.5. Quamobcausam permiserit Deus mali oboriri statum, nisi ut ex contrariis malis bonae naturae decor emineret? Modus iste etiam in uerbis esse conperitur. Qui modus antitheta dicitur, quod latine oppositum, uel contrapositum nominatur, et fit pulchra elocutio quando mox contraria prosperis proferuntur. Ita in rebus permixtum est malum, ut naturae bonum ad conparationem excelleret mali. 9.6. [Fecit Deus omnia ualde bona. Nihil ergo natura malum, quando et ipsa quae in creaturis uidentur esse poenalia, si bene utantur et bona et prospera sunt; si male utantur, noceant. Ita ergo pendenda est creatura ex nostro usu non bono, non ex sua natura ualde bona. ] 9.7. Si radas supercilium hominis, paruam rem demis, sed totius corporis ingeris foeditatem. Ita et in uniuersitate creaturae: si extremum uermiculum natura malum dixeris, uniuersae creaturae iniuriam facis. 9.8. Cuncta mala per peccatum primi hominis pro poena sunt translata in uniuersum genus humanum. Proinde quaecumque uidentur mala, partim nobis saeuiunt origine, partim culpa. 9.9a. Mala dicunt multa in creaturis peruersi, ut ignem quia urit, ut ferrum quia occidit, ut feram quia mordit. Sedcommoda ipsorum non intendens homo, accusat in illis quod sibi debet potius inputari. Cuiusque pro peccato ista effecta sunt noxia, quae illi omni ex parte fuerant ante peccatum subiecta. 9.9b. Nostro uitio, non sua natura, nobis mala sunt ea quae nobis nocent. Nam lux, dum sit bona, infirmis oculis noxia est, et tunc oculorum uitium, non lucis est. Sic et cetera. 9.10. Cum creaturarum stimulis et elementorum aduersitatibus homo uerberatur, peccati hoc exigere poenam, ut Deo superbiens homo ea quae infra ipso sunt patiatur aduersa. Vnde et in sapientia legitur pro Deo: Pugnauit cum eo orbis terrarum contra insensatos. Merito ergo peccatorum hoc actum est ut naturaliter prospera mutentur homini in aduersis. Vnde et Salomon: Creatura exardescit in tormentum aduersus iniustos et lenior est ad benefaciendum his qui in Deum confidunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

93 Nasci autem eum voluntas ejus fuit, cujus in virtute ac potestate inecai ut nasceretur (In Matth. XVI, 4). 95 Omnipotentem te scio, nec consciae tibi tantum atque ipsi Unigenito tuo nativitatis inenarrandae exspecto rationem. Impossibile enim tibi nihil est, et genitum a te filium omnipotentiae tuae virtute non ambigo. Ambigens enim, jam omnipotentem te negabo. Bonum te etiam ex nativitate mea didicï atque obid non invidum tebonorum tuorum in Unigeniti tui nativitate esse confido. Credo enim, quod quae tua sunt, eius sint… (De Tr., VI, 21). 96 Cum extra naturalium necessitatum causam liber atque absolutus, naturae lotius dominus manens, proprietatem nativitatis Unigeniti sui ex indemutabilis naturae suae virtute significet… Proprietas autem humanarum necessitatum intra causas uteri continetur. Sed Deo non ex partibus perfecto, sed indemutabili per spiritum, quia Deus spiritus est, non est internarum causarum naturalis necessitas (De Tr., XII, 8). 97 Cum non ex voluntate, ut cartera. Filius subsistere doceretur, ne secundum voluntatem tantum, non etiam secundum naturam haberet essentiam… Nec voluntas sola genuit Filium, nec demutata aut coacta imperio naturalis legis essentia est… Ante tempora omnia Pater ex naturae suae essentia, impassibiliter volens, Filio dedit naturalis nativitatis essentiam (De Synod., 59). 98 Ita hoc praedicationis suae modo «unus Deus» aut alium excluderet, aut per alium non esset (unus), aut tantum in nominibus unus esset: quia et unitas alium nesciret, ei alius non permitteret unionem, et duo unus esse non posset. 99 «Dixit», enim, «et facta sunt», non utique solum voluit, et fecit: «mandavit, et creata sunt», non utique quia complacitum ei est, exstiterunt; ut (ita) Mediatoris officium inter se et ea quae essent creanda cessaret. Dicit ergo fieri Deus ex quo omnia sunt, et facit Deus per quem omnia (De Tr., IV, 16). Arguet te plane, arguet ille toto legis volumine, quam manu Mediatoris per angelos dispositam suscepit (ibid., V, 23). Hac ipsa psalmi prophetia per angelos potius legem in manu Mediatoris esse dispositam ( Ps. 67, 17 ). Oblitus es Mediatoris dispensationem, et in ea partum, cunas, aetatem, passionem, crucem, mortem? (De Tr., IX, 51). Sit nobis ille et frater et particeps… secundum quod Mediator Dei atque hominum homo Jesus Christus est (De Tr., XI, 20). Per id enim erit omnia in omnibus Deus, quia secundum dispensationem ex Deo et homine hominum Deique Mediator, habens in se ex dispensatione quod carnis est, adepturus in omnibus ex subjectione quod Dei est, ne ex parte Deus sit. sed Deus totus (ibid., XI, 40).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

У католиков это как раз наоборот: status iustitiae originalis [состояние изначальной праведности] является противоестественным для человека, хотя бы и в смысле сверхъестественности его, и, наоборот, status naturae lapsae [состояние падшей природы] более соответствует status naturae purae [состоянию чистой природы]. Состояние человека до и после грехопадения здесь определяется извне, как закон, трансцендентно его природе, как акт всемогущей воли Божией, не в человеке, но над человеком, или о человеке, сначала как милость а затем, как суд и судебный приговор, наказание: существенно таким образом здесь то, что изменяется состояние человека в его отношении к благодати, но не он сам. Эту мысль Католическая Церковь выразила в осуждении учения Baius–a в булле п. Пия V в 1567 г. Байус учил о первоначальном состоянии, что оно есть status naturae d е b i t u s [должное состояние природы] (в противоположность indebitus [недолжному]), и все преимущества прародителей в раю были связаны с этой первозданной человеческой природой . Все страдания человека, даже и смерть, суть наказания за грехи, и это имеет силу даже относительно Девы Марии. Это учение было осуждено в виде ряда анафематствованных тезисов (Enchiridion Denzingeri [«Собрание вероопределений» Денцингера], 1001, Sqq), причем было установлено, что человек может быть сотворен Богом в таком же состоянии, в каком он находится ныне и независимо от вины, и, следов., благодать первоначального состояния сверхприродна, т. е. сверхчеловечна, человек есть более объект воздействия благодати, нежели ее субъект. Второй раз подобное же учение было в XIX в. осуждено в лице Гермеса и Гюнтера, утверждавших также, что первоначальное состояние имеет не благодатный, но природный характер: божественная благость и премудрость не допустили бы создания человека без изначальной справедливости, под которой понимается подчинение чувственности разуму. Эти проблески учения о первозданной софийности человека были осуждены на провинциальном Кельнском Соборе (с.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=117...

144 Recte enim unum Deum a Moyse praedicatum Evangelia testantur: et rursum fideliter in Evangeliis Deum et Deum doceri, Moyses Deum unum praedicans auctor est. Atque ita non auctoritati contrarium est, sed ex auctoritate responsum est, ne per id Dei Filium liceret Deum negari, quia ad Israel Deus unus est, cum confitendi Dei Filium Deum idem auctor esset, qui auctor est Dei unius praedicandi (ibid., V, 2). Deum et Deum dixit, quae dixit Deum unum. Sed quid tantum dixisse dico? Deum verum et Deum verum per veritatem imaginis praedicavit. Usa est in nuncupatione primum naturae nominë utitur deinceps in genere veritate naturae. Cum enim qui fit, secundum imaginem creatur utriusque, non potest non ex vero consistere, quod uterque Deus verus sit (ibid., V, 10). 145 Sabellius eumdem praedicet, et ipsum illum esse qui utrumque sit nuncupatus: ut cum eo unus sit ambo, non unum (De Tr., II, 23). 146 Et cum ex substantiae similitudine ac proprietate naturae alter in altero sit, et ambo unum sint (In Ps. 144, 3 ). Atque ita in hac perfectae nativitatisbeatissima fide, vitium omne, et duum deorum, et Dei singularis exstinguitur: cum qui unum sunt, non sit unus; et qui non unus est. non tamen abeo qui est, ita ex aliquo differat, ut uterque non unum sint (De Tr., VIII, 4). 147 Est enim Unigenitus Deus: neque consortem unigeniti nomen admittit (sicuti non recipit innascibilis, in eo tantum quod est innascibilis, participem); est enim unus ab uno. Neque praeter innascibilem Deum innascibilis Deus alius est, neque praeter unige nitum Deum unigenitus Deus quisquam est. Uterque itaque unus et solus est, proprietate videlicet in unoquoque et innascibilitatis et originis. Ac sic uterque Deus unus est; cum inter unum et unum, id est, ex uno unum, divinitatis aeternae non sit secunda natura. (De Tr., IV, 33). 148 Hoc ergo propter Dominum dictum est: ut intelligeremus per id quod unus innas cibilis Deus est, non adimi unigenito Deo posse quod Deus est. Deus enim unus uter que est: non quod (ut Hierax) unus divisus in duos sit, aut uterque ipse sil (ut Sabellius sensit), ut nuncupatio sola fecerit patrem et filium, non natura gignendï sed idcirco sola fecerit patrem et filium, non natura gignendï sed idcirco Deus unus, quia neque duo innascibilis, neque unigeniti duo, sed unus ex uno, et ambo unum, non dissimili scilicet aut differente a se substantia divinitatis in utroque (In Ps. 122, 7 ). Unus ex uno. Deus ex Deo est. Non recipit alterum innascibilis ut duo sint; nec admittit quod est unus unigenitus ne Deus sit. Non sunt duo innascibiles, non sunt duo unigenitï tu eo unusquisque quod est unus est: dum parem nec unigenitus habet, nec innascibilis ad mittit; neque unigenitus Deus ex alio quam innascibili Deo subsistit (In Ps. 134, 8 ).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

У католиков это как раз наоборот: status iustitiae originalis [состояние первоначальной праведности] является противоестественным для человека, хотя бы и в смысле сверхъестественности его, и, наоборот, status naturae lapsae [состояние падшей природы] более соответствует status naturae purae [состоянию чистой природы]. Состояние человека до и после грехопадения здесь определяется извне, как закон, трансцендентно его природе, как акт всемогущей воли Божией, не в человеке, но над человеком, или о человеке, сначала как милость, а затем как суд и судебный приговор, наказание; существенно, таким образом, здесь то, что изменяется состояние человека в его отношении к благодати, но не он сам. Эту мысль Католическая церковь выразила в осуждении учения Baius " а в булле папы Пия V в 1957 году. Байус учил о первоначальном состоянии, что оно есть status naturae debitus [должное состояние природы] (в противоположность indebitus [недолжному]) и все преимущества прародителей в раю были связаны с этой первозданной человеческой природой Все страдания человека, даже и смерть, суть наказания за грехи, и это имеет силу даже относительно Девы Марии. Это учение было осуждено в виде ряда анафемствованных тезисов причем было установлено, что человек может быть сотворен Богом в таком же состоянии, в каком он находится ныне, и независимо от вины, а следовательно, благодать первоначального состояния сверхприродна, то есть сверхчеловечна, человек есть более объект воздействия благодати, нежели ее субъект. Второй раз подобное же учение было в XIX веке осуждено в лице Гермеса и Гюнтера, утверждавших также, что первоначальное состояние имеет не благодатный, но природный характер: Божественная благость и премудрость не допустили бы создания человека без изначальной справедливости, под которой понимается подчинение чувственности разуму. Эти проблески учения о первозданной софийности человека были осуждены на провинциальном Кельнском соборе (c[anon] 15). Итак, принятое в настоящее время учение Католической церкви о первородном грехе и первоначальном состоянии рассматривает грех как privatio [отнятие], отстранение благодати, которая по воле Божией может быть возвращена человеку, и тем самым он восстанавливается вполне и всецело в первоначальное состояние.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/176/...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010