563, изд. " Academia " , 1928. 52 Шonehrayэp.Parerga und Paralipomena, т. 1. См. мою книгу " Мир как органическое целое " , стр. 142 с. 53 Собр. соч., изд. Гершензона, II, 290. 54 Л.Толстой.Казаки, гл. III. 55 Иоанн Скот Эриугенаговорит, ссылаясь на св. Григория Богослова,что злоба ограничена, и потому, исчерпав ее до предела, грешник рано или поздно повернет на путь добра, так что в конце концов ни в ком не останется зла (De divisione naturae, кн. V, 26). Эта надежда на всеобщее спасение может быть, обоснована не на теории законосообразной эволюции, а на ожидании свободногообращения к добру существ, испытавших гнусность зла и осудивших свое поведение. 56 О неизбежном трагизме греховной жизни см. Б.Вышеславцев.Сердце в христианской и индийской мистике. YMCA-press. Париж, 1929. 57 M.Scheler.Der Formalismus in der Ethik und die materiale Wertethik, стр. 219 с; см. также другие соображения Шелера против этического релятивизма и скептицизма, стр. 306-320. 58 Heyde.Wert, 186 с. 59 См. учение Н.Гартманао наличии двух законов предпочтения: о предпочтении ценности в зависимости от ее высоты и предпочтении ценности в зависимости от ее силы, разумея под словом " сила ценности " тягость Unwert " возникающего при неисполнении ее (Ethik, стр. 553). Малоценности (обесценивания) (нем.). 60 Der Formalismus in der Ethik... стр. XI, 64 е., 261-263. 61 См. об интуитивизме в гносеологии введение в мою " Логику " . 62 См. также учение Н.Гартмана в его " Ethik " (1-е изд.) о том, что познавание ценностей есть теоретическаядеятельность не в меньшей степени, чем знание о пространстве, стр. 135. 63 Н.Гартман, например, говорит, что ценность есть сила, благодаря которой бытие теряет равновесие и устремляется за пределы себя самого, tendiert über sich hinaus, стр. 172. См., однако, стр. 701, где Н.Гартман говорит, что ценности не имеют силы, что 64 См. об этом мою книгу " Свобода воли " . 65 О волюнтаризме в психологии см. мою книгу " Основные учения психологии с точки зрения волюнтаризма " . В ней начальное звено действия, стремление, рассматривается, как предвосхищение цели, связанное только с чувством удовольствия или неудовольствия; поправка, вносимая мною теперь в это учение, состоит в указании на то, что рядом с этими чувствами нужно поставить еще бесчисленное множество других чувств (см.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=900...

Wertphilosophie, 1924, стр. 43). Он прибавляет, что здесь приходится прибегать к несовершенным описаниям, чтобы дать знать о том, что собственно " уже невыразимо " . 24 Словом идеальноебытие мы обозначаем все то, что не имеет формы пространства и времени; словом " конкретно-идеальное " мы обозначаем такое идеальное бытие, которое творчески обосновывает события, процессы, т.е. реальное бытие. 25 В книге С. Франка " Душа человека " прекрасно обрисован момент переживания, но он рассматривается в ней как признак душевности,т.е. принадлежности к области психического. Отличие моего взгляда состоит в том, что я отношу к области психического и психоидного лишь такие проявления " я " , которые оформлены одним лишь временем, т.е. не имеют пространственного оформления. 26 О значении понятия единосущия для метафизики мирового бытия см. " Столп и утверждение истины " отца П.Флоренского.Различение двух видов единосущия и применение понятия их для учения о строении космоса см. в моей книге " Мир как органическое целое " . 27 См. мою книгу " Мир как органическое целое " , гл. V. 28 Н.Федоров " Философия общего дела " , 2-е изд. Харбин, 1929.   29 См. о. С.Булгаков. " Благодатные заветы преп. Сергия русскому богословствованию " , " Путь " , 1926. 30 См. мою статью " Учение Вл.Соловьева об эволюции " (Жур. Рус. Нар. Унив. в Праге, 1931). 31 См. мою статью " О воскресении во плоти " . " Путь " , 1931. Учение о том, что непроницаемая телесность есть следствие отпадения от Бога, в различных видоизменениях довольно часто встречается в философии. Напр., оно развито Оригеном, Эриугеною (De divisione naturae, кн. II, 9), в новой философии – Ренувье, Вл. Соловьевым ( " Чтения о богочеловечестве " , ч. IX). В форме психологистического и субъективистического учения о материи, именно в виде утверждения, что материя есть лишь иллюзорное представление, обусловленное нашим эгоизмом, это учение высказывается в Christian в русской литературе – в философии П.П.Николаева " Исследование нашего сознания " .

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=900...

Non habet ergo nativitas novam externamque naturam (De Tr., VII, 26). Nativi tas nec extra naturam eam ex qua manet, et naturam eam in se fiaoel unde subsistit (Ibidem). Unius nominis, atque naturae (ibid., VII, 8). Haec est verae nativitatis intelligentia, et fidei nostrae, quae ex naturae divinae unitate, unius indifferentisque divini tatis veritatem in Patre et Filio confitetur (ibid., VII, 18). Post naturae autem virtutem, naturae per id indissimilis intellige unitatem… (ibid., VII, 21). [Nativitatis hoc sacra mentum est, ut Pater et Filius in unitate naturae sunt (ibid. VII. 26). Indissimilis unitate naturae (ibid., VII, 40). Naturae in his unitas (ibid., VIII. 10). Docet Apostolus uni tatem esse naturae (ibid., VII, 28)]. Uno eodemque dicto utrumque illum in naturae ejus dem et dignitatis nuncupatione constituit (ibid., IV, 35). Nam discretio tantum personas in «te» et «tuus» posita est, in nullo tamen naturae distincta confessione (ibidem). Pa ter et Filius non persona, sed natura unus et verus Deus uterque est (ibid., V, 10). Ut per eamdem naturam divinitatis unius unus Deus per id intel ligatur, quod in Deum a! terum Deus unigenitus non refertur (ibid., V, 35). Secundum naturae unitatem, non se eundum personae unionem (ibid., VI, 8). Ut verus Dei Filius Deus non alienae a Pati, diversaeque naturae (ibidem). Nativitatis suae viventem habuit naturam (ibid., VI, 13) Et nativitas habuit originis suae in ipsa sua nativitate naturam (ibidem). Hanc igitur in Patre et Filio naturae unitatem (ibidem). Hanc igitur in Patre et Filio naturae uni tatem (ibidem). Ut natura in eo divinitatis, per quod Filius est. absoluta sit (ibid., VI, 22). Apostolica fides nunc primum naturam in eo divinitatis agnovit (ibid., VI, 36). Naturae autem veritatem confirmavit in nomine, cum Deum dixit (ibid., V, 11). Quod autem ex vivo vivum natum est, habet nativitatis profectum sine novitate naturae. Non enim novum est, quod ex vivo generatur in vivum (ibid., VII, 27). Ne non in eo paternae naturae veritas maneat (ibid., IX, 24).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

Род князя Иоанна (Тугого Лука). Помяни Господи благоверных князей: кн. Иоанна во иноцех Иону, кн. Андрея (сын его), кн. Максима, кн. Василия, кн. Василия (немой), кн. Димитрия, кн. Иоанна (сын его), кн. Иоанна во иноцех Иосифа, кн. Андрея (сын его), кн. Иуя (Петр), кн. Никиту (сына его), кн. Даниила, кн. Иоанна, кн. Александра (везметен). Род Горбатых (и Борбошиных). Помяни Господи благоверных князей: кн. Василия, кн. Александра (Глазатой), кн. Иоанна, кн. Романа, кн. Андрея, кн. Бориса, кн. Василия (Бреила), кн. Димитрия, кн. Бориса, кн. Иоанна, кн. Феодора, кн. Симеона (Суздальской), кн. Иоанна, кн. Андрея, кн. Бориса, кн. Василия, кн. Михаила, кн. Владимира, кн. Феодора, кн. Ивана, кн. Андрея, кн. Ивана (Чеснок), кн. Михаила (Лопата), кн. Бориса, кн. Александра (Горбатой), князя Петра (сын его), кн. Владимира, кн. Ивана, кн. Димитрия, кн Василия, кн. Андрея, кн. Феодора (кузнец), князя Василия, кн. Даниила, кн. Ивана, кн. Михаила (Кислой), кн. Феодора (сын его), кн. Василия, кн. Григория во иноцех Порфирия (Борбошин). Род Нохтевых. Помяни Господи благоверных князей: кн. Георгия, кн. Андрея, кн. Василия, кн. Симеона, кн. Ивана (сын его), кн. Агафоника (сын его). Помяни Господи благоверных княгинь: кн. Анну. Помяни Господи Геннадия, Ферапонта. Покровские. Помяни Господи Игумений: Парасковию, Василиссу. Помяни Господи благоверных инокинь: инокиню Марию, Александру, Марфу, кн. Анастасию, Евфимию, кн. Фетинью, кн. Февронию, кн. Александру, кн. Ксению, кн. Евфимию, кн. Елену, кн. Анастасию, кн. Ирину, кн. Елену, инокиню Василиссу, ин. Марию, ин. Стефаниду, ин. Анну, ин. Феодосию, ин. Анастасию, княгиню Фетинью, кн. Анастасию, кн. Агрипину, кн. Меланию, княжны Ивановы, кн. Михайловы. Помяни Господи: княгиню Евдокию, кн. Аксению во инокинях Селифонтию, кн. Марию во инок. Александру (дочери Ивана Шуйскаго). Помяни Господи: княгиню Марию, кн. Анастасию (князя Андрея Шуйскаго). Помяни Господи: княгиню Марию во инокинях Марфу. Помяни Господи: кн. Марию во инок. Марфу, кн. Анастасию, кн. Марфу (князя Ивана Васильевича Шуйскаго). Кн. Евдокию во инок. Евпраксию (кн. Петра Шуйскаго), кн. Соломониду во инок. Сисою, (князя Александра Горбатова), кн. Анастасию во инок. Наталию, кн. Ирину (кн. Мстислава), инокиню (Борбошину), кн. Анну (кн. Андрея), кн. Марию во ин. Марфу, (кн. Феодора Скопина), кн. Фетинью во инок. Федосию (кн. Михаила Галицкаго), кн. Ульяну во инок. Александру (Феодора Скопина), кн. Улиту, кн. Марфу, кн. Варвару, кн. Феодору.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikanor_Kamens...

686 I, С.411А: Mag. Saepe mihi cogitanti, diligentiusque quantum vires suppetunt in-quirenti, rerum omnium, quae vel animo percipi possunt, vel intentionem ejus supe-rant, primam summamque divisionem esse in ea quae sunt, et in ea quae non sunt, horum omnium generale vocabulum occurrit, quod graece φσις, latine vero natura vocitatur. Cf. C.443A, 574A, 628B, 643D, 871C, 907B. I, 1, C.441B: Videtur mihi divisio naturae per quattuor differentias quattuor species reciperë quarum prima est in earn, quae creat ei non creatur; secunda in earn, quae creatur et creat; tertia in eam, quae creatur et non creat; quarta, quae nec creat nec creatur. 687 II, 1, C.523D: Quoniam in superior! libro de universalis naturae universali divisione, non quasi generis in formas, seu totius in partes sed intelligibili quadam universitatis contemplatione – universitatem dico Deum et creaturam – brevitcr diximus, nunc eandem naturae divisionem latius, si videtur, repetamus. 525B: universalem vero naturam formas habere propterea dicimus, quoniam ex ea nostra intel-ligentia quodammodo formatur, dum de hac ipsa tractare nititur; nam per se ipsara universa natura non ubique formas recipit; earn siquidem Deo et creatura contineri non incongrue dicimus, ac per hoc in quantum creatrix est, nullara formam accipit in seipsa, formatae vero a se naturae multiformitatem praestat. Ill, 1, 621C: Cum igitur totius universitatis divisio ab ipsius causa et creatrice incipiat, non earn veluti pri-mam partem vel speciem debemus intelligere, sed ab ea omnem divisionem et parti-tionem inchoare, quoniam omnis universitatis principium est, et medium, et finis. 688 II, 1, C.526Ä Nulla rationabilis divisio est, sive esstntiae in genera, sive generis in formas et numeros, sive totius in partes, quae proprie partitio nominatur, sive universitatis in ea, quae vera ratio in ipsa contemplatur, quae non iterum possit redigi per eosdem grad us, per quos divisio prius fuerat multiplicata, donee perveniatur ad illud unum inseparabiliter in seipso manens, ex quo ipsa divisio primordium sumpsit.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Bril...

Deus honorem Deo postulat; et postulat cum alterius significatione personaë «Qui», inquit, «apparuit tibi eum lugeres»; ne qua personae ejusdem confusio nasceretur (De Tr., IV. 30). Sed significata personarum intelligentia, et distincto innascibilitatis nativitatisque sensu… non solitarium Deum docuit (ibid., IV, 33). Nam discretio tantum personae in «te» et «tuus» posita est, in nullo tamen naturae distincta confessione (ibid., IV, 35). Habitantem abeo in quo habitet discernens, personae tamen tantum distinctione, non generis… (ibid., IV, 40). In quibus Pater et Filius non persona, sed natura unus et verus Deus uterque est (ibid., V. 10). Vel quid praeter significationem personae in Domino ac Domino coaptabis? (ibid., V, 16). Ut indivisus atque inseparabilis, non ex persona, sed ex natura, subsistens ex Patre unigenitus intelligatur… (ibid., V. 35). Discernitur persona accipientis, et dantis; ne ipse idem sit unus et solus (De Synod., 14). Non persona Deus unus est, sed naturä quia nihil in se diversum ac dissimile habeat natus et generans. Et post haec, unam substantiam Patris et Filii dicendo, non erra!: aut unam substantiam negando, jam peccat (De Synod., 69). Unius nominis, atque naturae (De Tr., VII, 8). Naturae unitas (ibid., VII, 21). Nativitatis hoc sacramentum est. ut Pater et Filius in unitate naturae sint (ibid., VII, 26) Naturae in his unitas (ibid., VIII, 10). Indissimilis unitate naturae (ibid., VII, 40). Docet Apostolus unitatem esse naturae (ibid., VIII, 28). Hanc igitur in Patre et Filio naturae unitatem (ibid., VI, 13). Personarum autem ita facta distinctio est, ut opus referatur ad utrumque (ibid., IV, 20). Ut personarum distinctio obsoluta esset, angelus Dei est nuncupatus (ibid., IV, 23). Tuto enim, jam personarum discretione praemissa, ne solitarii error subesset, absolutum et verum ejus nomen edicitur (ibid., IV, 24). Neque enim aliam, quam personae, intulit lex significationem (ibid., V, 5). Volens igitur lex, immo per legem Deus personam paterni nominis intimare, Deum Filium angelum Dei locuta est (ibid., V, 11. Срав. V, 24).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

Значительную часть публикаций в РА составляют материалы по рус. церковной истории (более 190 названий). Многие из них посвящены митр. Московскому свт. Филарету (Дроздову) , с к-рым Б. был хорошо знаком. В журнале широко представлена переписка святителя с обер-прокурорами Святейшего Синода, архиереями, настоятелями мон-рей, миссионерами, светскими лицами (1874. Кн. 1; 1876. Кн. 3; 1877. Кн. 3; 1878. Кн. 3; 1881. Кн. 2; 1882. Кн. 1; 1883. Кн. 1; 1885. Кн. 2; 1886. Кн. 2; 1887. Кн. 2; 1889. Кн. 2, 4; 1890. Кн. 3; 1891. Кн. 1; 1893. Кн. 1-2; 1894. Кн. 2-3; 1895. Кн. 2; 1896. Кн. 2; 1899. Кн. 1; 1904. Кн. 1; 1905. Кн. 1, 3; 1906. Кн. 1; 1908. Кн. 3; 1909. Кн. 1; 1912. Кн. 2). Интересны мемуары митр. Филарета и записанные разными лицами его рассказы: «Рассказы митр. Филарета, записанные А. В. Горским» (1897. Кн. 1), «Воспоминания и отзывы Филарета, записанные его викарием преосв. Леонидом» (1901. Кн. 1), «Из воспоминаний митр. Филарета» (1906. Кн. 3). В РА увидели свет письма Патриархов Московских Никона (1873. Кн. 2) и Адриана (1903. Кн. 3), Ростовского митр. свт. Димитрия (Туптало) (1872. Кн. 1), архиеп. Феофана (Прокоповича) (1863. Кн. 2; 1865. Кн. 1), Московского митр. Платона (Левшина) (1897. Кн. 2), Киевского митр. Евгения (Болховитинова) (1873. Кн. 1), архим. Фотия (Спасского) (1863. Кн. 3; 1869. Кн. 2; 1870. Кн. 1; 1871. Кн. 3; 1878. Кн. 2; 1895. Кн. 3; 1896. Кн. 1) и др. Среди мемуаров духовных лиц, напечатанных Б.,- «Записки первоприсутствующего в Св. Синоде» Херсонского архиеп. Никанора (Бровковича) (1906. Кн. 1-4; 1908. Кн. 1-3; 1909. Кн. 1), «Из записок» Тверского архиеп. Саввы (Тихомирова) (1908. Кн. 3; 1914. Кн. 3), «Книга бытия моего» Чигиринского еп. Порфирия (Успенского) (1910. Кн. 3-4) и др. В РА были напечатаны биографические исследования «Ириней, архиеп. Псковский» Н. И. Григоровича (1869. Кн. 2), «Филарет, архиеп. Черниговский» (1887. Кн. 2-3), «Митрополит Амвросий (Подобедов)» К. Я. Лаврова (1904. Кн. 1), «Биографический очерк» обер-прокурора Святейшего Синода гр. Д. А. Толстого о ректоре МДА прот. А. В. Горском (1875. Кн. 3).

http://pravenc.ru/text/77626.html

137 Unum sunt, non unione personae, sed substantiae unitate (De Tr., IV, 42). Secundum naturae unitatem, non secundum personae unionem (ibid., VII, 8). Ubi quia nihil differat in utrique similitude naturae, proprietas tamen similitudinis personalium nominum respuat unionem, ne subsistens unus sit, qui et Paier dicatur et Filius (De Synod., 27). 138 Sabellius... indiscretae et indissimilis in Parte et Filio naturae impie arripuit unionem, non intelligens naturalem unitatem sub nativitatis significatione monstrari... Naturae enim indissimilis unitas irreligiose ad unionis profecit errorem (De Tr., VII, 5). 139 Neque rursum corporali insinuatione Patrem in Filio praedicamus, sed ex eo ejusdem generis genitam naturam naturaliter in se gignentem se habuisse naturam (De Tr., IX, 51). 140 Atque ita non eum demutatio corrumperet, qui in substantiam novam nativitate substiterat (De Tr., IX, 36), innascibilis substantiae unigenitam nativitatem (ibid., XI, 5). 141 Naturalem unitatem sub nativitatis significatione monstrari (De Tr., VII, 5). Nativitatis est unitas ad utrumque (ibid., VII, 21). Unum eos efficit esse nativitas... quia nativitas non aliam possit, nisi eam ex qua subsistit, afferre naturam (ibid., VII, 25). Quam per generationem nativitatemque unitas ejusdem in utroque naturae (ibid., VII. 41). Dominus... ut Patrem Deum unum praedicans, a sacramento se Dei non separaret unius, dum per naturam nativitatis neque alium de Deum profiteretur esse, neque ipsum (ibid., IX, 19). Nativitas non habeat aliunde quod maneat, et omnis generatio a generante se non sit aliena (ibid., IX, 44). Neque unum eos esse ex geminatis nominibus unionis, sed ex nativitate naturae (ibid., X. 6). Ita et naturalis per nativitatem unitas Dë patris in Christo docetur (De Tr.. IX, 23). Per id enim in sacramento Dei unius per nativitatem manet, quia Dei in se naturam Dei nativitas tenens, in Deum alterum non excedat (De Tr., IX, 27). 142 Sed quia verae fidei professio est, ita Deum ex Deo natum ut lumen ex lumine, quod sine detrimento suo naturam suam praestat ex sese, ut det quod habet, et quod dederit habeat, nascaturque quod sit; cum non aliud, quam quod est, natum sit; et nativitas acceperit quod erat; nec ademerit quod accepit; sitque utrumque unum, dum ex eo quod est nascitur, et quod nascitur, neque aliunde, neque aliud est; est enim lumen ex lumine... Unigeniti ex Deo Dei nativitas non series est, sed progenies, non tractus est. sed ex lumine lumen. Luminis naturae unitas est, non ex connexione porrectio (ibid., VI, 12). Non demutatur autem per nativitatem natura, ne secundum similitudinem generis sui eadem sit. Eadem autem ita est, ut per nativitatem et generationem uterque potius unum confitendus sit esse, non unus (ibid., VII, 31).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

152 Non est autem, ut saepe jam commemoravimus, in unitate Dei Patris et Dei Filii humanorum vitium opinionum: ut sit vel extensio, vel series, vel fluxus: ut aut rivum fons effundat ab origine, aut ramum arbor teneat in candice, aut calorem ignis emittat in spatium. Haec enim ab se inseparabili protensione manent potius detenta, quam sibi sunt, dum et calor in igne est, et in arbore ramus est, et rivus in fante est. Et haec ipsa sola sibi est potius, quam res ex re substituta est: quia non aliud arbor quam ramus, neque ignis quam calor, neque fons possit esse quam rivus. At vero unigenitus Deus ex perfecta atque inenarrabili nativitate subsistens Deus est, et vera progenies innascibilis Dei est, et incorporalis naturae generatio incorporalis et Deus vivus et verus a vivente Deo vero, et inseparabilis a Deo naturae Deus: dum subsistens nativitas non alterius naturae. Deum perfecit, neque generatio, quae substantiam provehebat, substantiae naturam demutavit in genere. 153 Cognovi te in Deo Deum, non ex permixtione confusum, sed ex virtute naturae (De Tr.. VI, 19). Cum Patrem nosceremus in Filio, Filium tamen esse meminissemus in Patrë ne transfusio potius alterius in alterum existimaretur, quam per generationem nati vitatemque unitas ejusdem in utroque naturae (ibid., VII, 41). Filius in Patre est, et in Filio Pater, non per transfusionem refusionemque mutuam, sed per viventis naturae perfectam nativitatem (ibid., VII, 31). Neque rursum corporali insinuatione Patrem in Filio praedicamus (ibid., IX, 51)). 154 Non est enim natura divinitatis alia, ut praeter se Deus ullus sit. Nam cum ipse Deus sit, tamen etiam per naturae virtutem in eo Deus est. Et per id, quod ipse Deus est et in eo Deus est, non est Deus praeter eum: cum non exstet aliunde quod Deus est. et in eo Deus sit, habens in se et quod ipse est, et ex quo ipse subsistit (ibid., V, 37) Subsistentem in eo Dei naturam intelligentes, cum in Deo Deus insit, nec praeter eum, qui est Deus quisquam Deus alius sit: quia ipse Deus, et in eo Deus, alterius nobis cujusquam Dei non relinquat errorem (ibid., V, 38).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

1151 Verum et absolutum et perfectum fidei nostrae sacramentum est Deum ex» Deo et Deum iit Deo confiteri: non corporalibus modis, sed divitiis virtutibus, ner naturae in naturam transfusione, sed mysterio et potestate naturae. De Triti. 5, 37 n. Unus Patri Deo Titius et vera atque absoluta manens tantum in cognitione utritisque nativitas, ili. 1:2, 2. 1152 Ut inenarrabilis est Pater in eo, quod ingenitus est, ita enarrari Titius in eo, quod unigenitus est non potest, quia ingeniti est imago, qui genitus est. De Trin. 3, 18 n. 1153 Volens Titius nativitatis suae fident facere, faetorum suorum nobis posuit exemplum, ut per inettarrabilium gestorum inenarrabilem efficientiam de virtute nativitatis inenarrabilis doceremur: cum aqua fit vinum etc. ib. 1156 Quinque panes offeruntur et franguntur, subrepunt praefrigentium manibus quaedam fragmentorum procreationes. Non inminuitur, unde praefringitur; et tamen semper praefrigentis manum fragmenta occupant. Fallunta momenta visum; dum plenam fragmentis manum sequeris, alterum sine damno portionis suae contueris. ib. 3, 6 n. 1158 Humanas comparationes divinis non satisfacere exemplis.. Dignum et justum esse testanti de se Deo credere. Sed quia simpliciorum fidem furor haereticos turbaret. ut id de Deo credi non oporteret quod difficile nisi per corpoream comparationem, posset intelligi: idcirco.. utile existimavimus haec pro parte inserere comparationis exempla. De Trin. 7, 28, 30 nn. 1159 Hoc tantum ad humanae nativitatis intenigentiam commemoratum a nobis sit, non etiam ad perfectum in unigenito Deo nativitatis exemplum: quia naturae humanae infirmitas ex disparibus comparatur, et ex inanimis continetur ad vitam. Nec statim in ea, quod gignitur vivit, neque totum vivit ex vita; cum in ea multa sint, quae sine naturae suae sensu, cum excreverint, desecentur. In Deo vero totum quod sit vivit. Deus enim vita est. et ex vita non potest quidquam esse nisi vivum. De Trin. 7, 28 n. 1160 Et nativitatem, quam dedit, per indiscretae naturae similitudinem sequitur, et nativitas eam, quae vivens ex vivente est, naturam nascendo non deserit.. Nam tametsi elementa illa inanima ac turpia, quibus nascendi causae inchoantur, in hominem alterum effluant, naturae tamen virtute intra se invicem manent, ib.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarij_Piktavi...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010