| Στ σμα του ταν χαρισματικς παρν Χριστς, πως λλωστε κα στν γα ψυχ του. Κα τοτο, γιατ μ τος συντονισμνους σκητικος γνες του πρσφερε κα τ σμα του ς καθαρ να στ λογικ λατρεα το Θεο, πως κα τν ξαγιασμνο νο του ς λογικ θυσιαστριο, π’ που διαβιβζονταν τσο στν ψυχ του σο κα στ σμα του ο κτιστες χαρισματικς μετοχς κα ρρητη εωδα το Χριστο. Ν πομε δ να παρδειγμα. Μι φορ, σ ρτηση συνομιλητν του: Τ εναι «εωδα Χριστο» κα τ σημανει λγος το ποστλου Παλου, τι: «Χριστο εωδα σμν» (Β Κορ. 2,15), γιος φραμ δν πντησε. Μνο σκυψε τ κεφλι στ στθος του κα σιωποσε. Σ λγο, λλεπλληλα κματα ρρητης εωδας, πο κπμπονταν π τ στθος του, περιλουσαν τος συνομιλητς του, ο ποοι φωνοι κα κπληκτοι πελμβαναν τν πρωτοφαν γι’ ατος πνευματικ ατ μπειρα, συνοδευμενη μ κατσχετα δκρυα χαρς, βαθτατης ψυχοσωματικς γαλνης κα κυρως πνευματικς γλυκτητας, πο φτανε μχρι μυελο τν στν. Ο συνομιλητς του, ταν κπως συνλθαν, πεχρησαν χωρς λλη συζτηση κα χωρς καμα πολτως πορα στ τεθν ρτημ τους. λαβαν, κατ μοναδικ γι’ ατος τρπο, τν πντηση μ πλυτη πληρτητα, χι λεκτικ, λλ βιωματικ κα κρως παρξιακ. Στν πραγματικτητα, διαβεβαωση γι τ γνησιτητα ατς τς μπειρικς γνσεως δθηκε π τν διο τ Χριστ, μ τ διψευστα τεκμρια, πο διος Χριστς μς ποσχθηκε, τν πνευματικ δηλαδ νπαυση τν ψυχν μας κα τν ρρητη παρηγορα το γου Πνεματος. ποθτω, τι γιος φραμ ζτησε π τ Χριστ ν πληροφορσει τος συνομιλητς του, πως Ατς γνωρζει. γιος φραμ ταν νας αθεντικς νθρωπος. Χαιρσουν ατ πο λμε κατ φσιν, ταν βρισκσουν μαζ του. Το ταν γνωστη τυπικ εγνεια κα προσποηση, εχε φυσικτητα κα αθορμητισμ, εχε τ χρη το κατ φσιν νθρπου. μως, κενο πο τν κανε ν ξεχωρζει, κατ’ ξοχν, δν ταν τ κατ φσιν, λλ τ πρ νον κα πρ φσιν. |
| κηποπερβολον, τ umzäunter (Gemüse) garten:=κηπον DemChom 81,5 PitParal 354. MM IV 347 (a.1246). AEsph 8,13 (ca.1300). AProdB 166,41; 184,8 (s.XIV). κπος, τ (Gemüse)garten: GuillCorp V 42, 14.26 (a.1197/8).– κ. LS, LSSup, L, Kr, Car, AndrArch, RBLG, Stam, PB. κηποστσιν, τ Gartengrundstück: AVaz 104,27 (s.XIII). κηποτπιον, τ Gartengrundstück: AIv 58, 73 (a.1259); 62,27 (a.1283); 64,27sq. (a.l286); 72,106 (a.1310). AProdB 12,15 (a.1304 sive 1319). ADoch 15,16 (a.1315–6). AXer 18D I 24 (ca.1315–20). κηπτοπον, τ Gartengrundstück: AIv 64, 27.30.47 (a.1286). κηπουργω Gärtner sein: ThStudCatM 28 (p.195). 47 (p.130 MCL). κηπουργς, Gärtner: Pollux I 222 v.l. pro -ρς. GSync 439,25. ThStudCatM 46 (p.336).– TLG, Pankal; vgl. κηπουργα LS. κηπουρεον, τ (Gemüse) garten: AProt 2,51 (a.908). AIv52,308sq. (a.1104). ADoch 3,48 (a. 1112). Anna II 24,16.– L, Car, MenasGlos, Pankal, Karan κηπορι(ον); s. κηπωρεον. κηπουρεω Gartenarbeit verrichten: ThStudCatM 88 (p.628). 94 (p.676).– Somav. κηπουρα, Gartenbau: Pollux VII140. κηπουρτζι, τ kleiner Garten: GuillCorp I 4,23 (1060/1). κπουρον, τ (Gemüse)garten: Trinch 171 (a.1141). κηπουροτπιον, τ Gartengrundstück: APhil 6,47 (a.1326). Solov XX 73 (a.1348); XXXI 27 (a.1359).– S. κηπωροτ. κηποφλαξ, Gartenwächter: Inscr. Graecae XIV 102. –PHI, Kr. κηποχρα, Gartenland: Trinch 35 (a.1035).– Car. κηπωρεον, τ (-ριον ?) (Gemüse)garten: MM IV 7 (a.1235). 53 (a.1237). FerForm 56,12. ADoch 8,18 (a.1267). Zepos I 663 (a.1268–71). Trinch 487 (a.1273). DelTyp 131,19.– Privaturk; s. κηπουρεον. κηπωροτπιον, τ Gartengrundstück: MoneKot 335,24. MM IV 174 (a.1276). AZog 10,45 (a.1286); 12,2 etc. (a.1290). ALavra 89,135 (a. 1298).– S. κηπουροτ. κηπωρτοπον, τ Gartengrundstück: AChil 147,8 (а.1362). κρα, (lat. cera) Wachs: Trinch 89 (a.1101).– LS. κρα, Alter: DelStyl 54,11. PsChrysPG 55,710,41. I 4,88. JoCam 11,94. VBasVil 52,34. Bas В 1243,16. ein Fisch: CorpGloss.– TLG, (Tgl); L, LS, Tgl κερα. κηρπτης, Kerzenleuchter: DobChrist 227, 17. HagNik I 77,1; 167,16.– S. κηριπτης/κηροπτης. |
| В рукописях, в составе циклов, написанных тем или иным песнотворцем, также сохранились и др. каноны на эти дни. Прп. Феодор Студит составил трипеснцы на всю Страстную седмицу, в частности на Вел. понедельник (2-го гласа, ирмос: «Εν βυθ κατστρωθε» ( ), нач.: «Απαρχ γων μερν» (Начатки святых дней)), на Вел. вторник (1-го гласа, ирмос: «Ιδετε, δετε, τι γ εμι Θες δουλωθντα» ( ), нач.: «Πλιν πανγυριν τν ταθημτων» (Снова торжество гробниц)) и на Вел. среду (2-го плагального (6-го) гласа, ирмос: «Εν τ στε, τς πστες σου» ( ), нач.: «Τ πονηρν συνδριον» (Лукавый синедрион)). В рукописях X-XI вв. сохранились 3 полных канона Иосифа: на Вел. понедельник (4-го плагального (8-го) гласа, акростих: «Μγιστος ανος τ μεγστ δευτρ. Ιωσφ» (Величайшая хвала величайшему понедельнику. Иосиф), ирмос: «Αρματηλτην Θαρα» ( ), нач.: «Μετ τν παδων Ιησον μνσαντες» (С детьми поюще Иисуса)); на Вел. вторник (2-го гласа, акростих: «Σεπτς πφυκεν μνος ες σεπτν τρτην. Ιωσφ» (Священный произвести гимн на Священную Троицу. Иосиф), ирмос: «Εν βυθ κατστρωθε» ( ), нач.: «Συνελθντες δετε τ Χριστ» (Собравшись придем ко Христу)); на Вел. среду (2-го гласа, акростих: «Τν παμμγιστον ανσωμεν τετρδα» (Всевеличайшую да хвалим среду), ирмос: «Δετε, λαο» ( ), нач.: «Τ πονηρν ρτι συνχθη συνδριον» (Лукавый недавно собрался синедрион)) ( Карабинов. Постная Триодь. С. 152). В древнем груз. Иадгари выписаны трипеснцы на каждый из 3 дней (в Вел. понедельник 5-го гласа, нач.: «Бог явися во плоти»; в Вел. вторник 6-го гласа, нач.: «Воздадите, люди, славу Христу Богу нашему»; в Вел. среду 1-го гласа, нач.: «Крестом спасение наше устроить Ты благоволил»), относящиеся к более ранней стадии развития жанра канона и имеющие более архаичную форму, чем трипеснцы и каноны совр. Триоди, в частности, в них отсутствует четкое разделение на ирмосы и тропари. Кроме того, в рукописях встречается еще неск. десятков самогласных и подобных стихир на эти 3 дня, отсутствующие в совр. Триоди. ( Карабинов. Постная Триодь. С. 274-280). |
| Εξαιτας αυτς της θλιβερς εξελξεως των γεγοντων ιδιατερη επικαιρτητα προσλαμβνει η επιστολ του επισκπων της Αφρικς στον Ππα της Ρμης Κελεστνο, που συμπεριλφθηκε στους καννες της Συνδου Καρθαγνης: «Συνετς γρ κα δικαως συνεδεν, τιναδποτε πργματα ναφυσι, τατα ν τος δοις φελειν περατοσθαι τποις οτε γρ μι κα κστ προνο λογσαντο λλεπειν τν χριν το γου Πνεματος μλιστα, τι κα ν κστ συγκεχρηται, ν περ τς δκης τν διαγνωστν προσταται ατ πρς τς συνδους τς δας παρχας, τι μν ες οκουμενικν σνοδον κκαλσασθαι ε μ ρ τς στιν, στις πιστεσει, ν τινιδποτε δνασθαι τν Θεν μν τς κρσεως μπνεσαι τν δικαιοσνην, τος δ ναριθμτοις ες σνοδον συνηθροισμνοις ερεσιν ρνεσθαι». Στην κατακλεδα της επιστολς περιλαμβνεται μια προφητικ προειδοποηση στον Ππα της Ρμης: «κβιβαστς τονυν κληρικος μν τινν ατοντων μ θλετε ποστλλειν, μτε παραχωρεν, να μ τν καπνδη τφον το κσμου δξωμεν εσγειν τ το Χριστο κκλησ, τις τ φς τς πλτητος, κα τς ταπεινοφροσνης τν μραν τος τν Θεν δεν πιθυμοσι προσφρει». Η Ρμη στην αρχαιτητα περιφρνησε την προειδοποηση των πατρων της εν Καρθαγνη Συνδου και στη δικ μας εποχ την περιφρονε το Φανρι. Οι ενργειες στις οποες προβη ο Πατριρχης Βαρθολομαος με την περ Αυτν Ιερ Σνοδο και η θεολογικ τους θεμελωση προκαλον ιδιατερη ανησυχα, διτι περιλαμβνουν την εκκλησιαστικ διδασκαλα, που αναπαργει τη ρωμαιοκαθολικ διδασκαλα. Να, ορισμνες τοποθετσεις του Πατριρχη Βαρθολομαου, οι οποες σχεδν κυριολεκτικ επαναλαμβνουν τα επιχειρματα των απολογητν των αποκλειστικν δικαιωμτων του επισκπου της Ρμης: « ρθοδοξα δν δναται ν πρχει χωρς τ Οκουμενικ Πατριαρχεο», «δι τν ρθοδοξα τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ποτελε ζμη πο “λον τ φραμα ζυμο” (Γαλ. 5.9) τς κκλησας κα τς στορας», «τ Οκουμενικν Πατριαρχεον χει τν εθνην ν θσ τ πργματα ν εκκλησιαστικ κα κανονικ εταξ, διτι μνον ατ χει τ κανονικ προνμια κα τν εχν κα ελογαν τς κκλησας κα τν Οκουμενικν Συνδων ν πιτελ τ ψηλν κα ξαιρετικν τοτο χρος». Ακριβς αυτ σχεδν κυριολεκτικ ισχυρζονταν ναντι του θρνου τους οι επσκοποι της Ρμης σε εποχ προγενστερη του μεγλου σχσματος, το οποο και προκλθηκε απ παρμοιες αξισεις. Στην Αγα Γραφ και Παρδοση, στους ιερος καννες, οτε υπαινιγμς δεν υπρχει για μια ττοια διδασκαλα. Η Εκκλησα τιμ την εκ των Αρχιεπισκπων και Πατριαρχν Κωνσταντινουπλεως χορεα των Αγων, αλλ μεταξ εκενων, οι οποοι κατεχαν αυτ τον θρνο, υπρξαν και χι λγοι επσκοποι, οι οποοι αναθεματσθηκαν απ τις Οικουμενικς Συνδους. |
| Οι αδελφο μας στη Βρεια Μακεδονα συνειδητοποησαν και συμφνησαν τι το Πατριαρχεο Σερβας τποτε δεν πρττει σε βρος τους και δεν επιμνει ματαως στο θμα του αυτοκεφλου, το οποο επιθυμοσαν τσον καιρ και με τση θρμη, στε χριν αυτο ακολοθησαν την οδ του σχσματος, αλλ αντιθτως τι η Σερβικ Εκκλησα ως Μητρα Εκκλησα, για το δικ τους καλ, ως ψιστη προπθεση λων των προποθσεων στην οδ προς τον επιθυμητ αυτ σκοπ, απαιτε την επτευξ του αποκλειστικ με κανονικ τρπο, μσα απ την επαναφορ στο νμιμο καθεστς της πλον ευρεας αυτονομας εντς της Σερβικς Εκκλησας, η οποα τους χορηγθηκε το 1959. Και μλις προχρησαν σε αυτ την κνηση, η Σερβικ Εκκλησα χωρς να προβλλει οποιουσδποτε ρους και χωρς καθυστρηση τους ευλγησε χι μνον με την επιστροφ απ το σχσμα στην εντητα, αλλ με το πολυαναμενμενο αυτοκφαλο. Αυτο οι αδελφο μας πεσθηκαν τι η Σερβικ Εκκλησα δεν εναι εναντον τους, αλλ υπρ αυτν και τι δεν εναντινεται στο αυτοκφαλ τους (εντλει επ αινες ταν ανεξρτητη, στω και απ τυπικς απψεως και χι Αυτοκφαλος Εκκλησα), εν αυτ συνδρμει στη μεγαλτερη επιτυχα της πνευματικς και ποιμαντικς δρσεως προς σωτηρα ψυχν στον λα και για τον λα. λλωστε, σε τελικ ανλυση, το εκκλησιαστικ νομικ καθεστς οποιασδποτε Εκκλησας με καννα τρπο δεν επηρεζει εκενο το οντολογικ γεγονς τι λες οι κατ τπους Εκκλησες απαρτζουν τη μια καθολικ Εκκλησα. Η διαφορ μλιστα μεταξ του αυτοκεφλου και του ευρως ερμηνευομνου καθεσττος αυτονομας στην πραγματικτητα εναι ελχιστη: στην πρτη περπτωση ο Πρωθιερρχης Προκαθμενος μνημονεει ταν ιερουργε τους Προκαθημνους λων των λλων Ορθοδξων Εκκλησιν, εν στην δετερη μνον τον οικεο αυτο μεσο κυραρχο επσκοπο. Ακριβς κατ τον διο τρπο στην πρτη περπτωση η εκλογ Προκαθημνου δεν συνεπγεται την υποχρεωτικ τυπικ γκριση της εκλογς, που γινε, εν στην δετερη η διαδικασα αυτ προβλπεται και στην πρξη περιορζεται στο τι η γκριση δεν δδεται μνον εν ο εκλεγες υποψφιος εναι ασταθς ως προς την πστη απαρδεκτος απ ηθικ ποψη, εν πσω του ευρσκονται εξωεκκλησιαστικο παργοντες, δηλαδ οι δυνμεις του κσμου τοτου, πολιτικς κποιες λλες. |
| Во время пения «свете тихий» священник входит в алтарь, «и затворяются святыя двери». В греческом уставе о закрытии в это время алтарных дверей ничего не говорится; нет этого замечания в уставе 1641 года и в правленном экземпляре. Это дополнение впервые встречается в уставе 1682 г. и заимствовано ordo, патр. Филофея, где на этом месте читается следующее: «αι λειονται τα αγια ϑυρια». У нас это правило не соблюдается, и царские двери затворяются уже после прокимена «на свете тихий». После стихир стиховных поставляются свещники «предукрасившуся четвероножцу, на нем же лежит со пшеницею и пятью хлебы блюдо еже имамы обычай приносити в церковь ». В греческом печатном типике это место читается таким образом: ο δε ελλαριτης προτιϑησιν εν αναλωγιω αρτους ε’ εξ ων εσϑιομεν εν τη τραπεζη, и буквально значит: «келарь же, предлагает на аналогие пять хлебов, от которых едим на трапезе». В рукописных уставах иногда говорится только о трех хлебах, иногда о пяти. Справщики очевидно руководились каким-то другим источником 1 , и всего вероятнее ordo Филофея, где этот стих читается: «αι τα μεν μανουαλια τιϑενται παρ εατερα του προευτρεπισϑεντος τετραποδιου εν ω ειται μετα σιτου αι πεντε αρτων δισος, ων εχομεν εϑος προσερειν εν τη ελησια». Из сравнения славянского и греческого текстов видно, что «предукрасившуся четвероножцу» есть буквальный, хотя и не вразумительный перевод греческого выражения «προευτρεπισϑεντος του τετραποδιου», чтó собственно значит наперед приготовленный четвероножный столик. Далее он действительно и называется столом. Местоимение «еже» (еже имамы обычай), повидимому, относится к слову блюдо и вызывает вопрос, о каком, блюде идет здесь речь. Но по справке с греческим текстом оказывается, что вместо «еже» стоит в греческом «ν», относящееся к пяти хлебам, и славянский перевод, сделан неправильно. Устав хочет сказать, что для благословения на вечерне приносятся не хлебы подаваемые к братскому столу, «εξ ων εσϑιομεν εν τη τραπεζη» а особенные, приготовляемые для церковного употребления. |
| Η ενορα δεν εναι υποκατστατο της αρχικς επισκοποκεντρικς εκκλησας, διτι η τελευταα συνεχζεται στην Επισκοπ των μετπειτα εποχν. Η Επισκοπ (ο επσκοπος) παραμνει πντα το κντρο της εκκλησιαστικς ζως. Γιατ η ενορα δεν εναι μια να (λλη) εκκλησα, στε να χουμε πολλς (επ μρους) εκκλησες σε κθε Εκκλησα - Επισκοπ. «Αι εκ λγων πρακτικς ανγκης εμφανισθεσαι ενοραι δεν εθεωροντο ως αυτοτελες ευχαριστιακα εντητες εντς της επισκοπς, αλλ " εξηρτντο εκ της μιας επισκοποκεντρικς ευχαριστας, ως κλδοι οργανικο αυτς» (Ι. Ζηζιολα, Η εντης της Εκκλησας εν τη Θεα Ευχαριστα και τω επισκπω κατ τους τρεις πρτους αινας, Εν Αθναις 1965, σ. 195). Δεν θα πασει ποτ να θεωρεται απαρατητη η προσωπικ παρουσα του Επισκπου στην ευχαριστιακ σναξη των ενοριν. Γι " αυτ και μνημονεεται ο Επσκοπος σε κθε Ευχαριστα (Λειτουργα) μας αμσως μετ τον καθαγιασμ των Τιμων Δρων, ως να εναι και σωματικ παρν στην σναξ μας. Δεν διασπται, συνεπς, απ τον β " αινα με την γνεση της (σημερινς) ενορας η επισκοποκεντρικ Ευχαριστα, αλλ πραγματοποιεται κατ τον Ι. Ζηζιολα (σμερα, Μητροπολτη Περγμου) «επιμερισμς του συνθρνου του πρεσβυτερου» (σ. 151 κ.ε.) για την πρακτικ αντιμετπιση των αναγκν του αριθμητικ αυξημνου εκκλησιαστικο σματος. Η ενορα εναι η επκταση της μιας υπ τον επσκοπο ευχαριστας μσα στα γεωγραφικ ρια της επισκοπς, χωρς να δημιουργονται τσι να κντρα ευχαριστιακς εντητας. 3. Η εν Χριστ κοινωνα διαφοροποιεται αμετκλητα και οριστικ απ κθε λλη εγκσμια κοινωνα. λες οι ανθρπινες κοινωνες θεμελινονται σε ορισμνες ιδεολογικς κ.λπ. προποθσεις, βσει των οποων συγκροτονται, ιδιατερα στην εποχ μας. Η κοινωνα του σματος του Χριστο εισλθε στον κσμο ως «καιν κτσις» (Γαλ. 6, 15). Η Εκκλησα εναι μυστριο «αποκεκρυμμνον απ των αινων εν τω Θε» (Εφεσ. 3, 9) και «πρτερον κτισθεσα, μετ τατα γεννται εκ Θεο» (Μ. Αθαν. Ε.Π. 36, 1004/5). Εισρχεται εν Χριστ και δια Χριστο στον κσμο ως νο ολτελα μγεθος στην ανθρπινη ιστορα. Το Πρσωπο του Χριστο, το κατ " εξοχν και μνο «νο» που γνρισε ποτ ο κσμος, διαφοροποιε ριζικ την δικ του κοινωνα απ κθε ανθρπινη ομδα, που διεκδικε το νομα «κοινωνα». Ο Χριστς εναι ο θεμλιος τη εντητας της δικς Του κοινωνας. |
| Апостол Павел пишет в первом послании Коринфянам: ει δ Χρστς ουκ γνερται, ματαα πστις μν, τι στε ν τας μαρτιαις μων, αρα κα οι κυμηθενιες εν Χριδτω απωλοντο. Ει εν τη ζωη ταυτη εν Χριστ ηλπικοτες εσμεν μονον, ελεειντεροι πανιν ανΟρωπων εσμεν 81 . В послании к римлянам тот же апостол убеждает: εαν ομολογησης εν τω στοματι σου κριον ησουν, και πιστευσης εν τη καρια σου τι ο Αεος αυτν ηγειρεν κ νεκρν, σωθηση 82 . Полагаем, что в приведенных словах Апостола содержится нечто большее, чем «космологическое доказательство» Воскресения. Автор двадцатого столетия, епископ Сергий пишет: «Только с воскресением И. Христа мы поняли свое достоинство и конечное призвание, потому что только теперь вечная жизнь стала близка и понятна нам, только теперь небесное царствие, действительно, «приближися», стало вполне ясным, сознанным предметом наших стремлений, мотивом нашей деятельности.., поняли, что счастие, временное довольство не может удовлетворить человека и потому, что целью может быть только блаженство, блаженство только бесконечное, а с другой стороны, конкретно показано человеку и самое содержание этого блаженства. Идеал, прежде бывший в отвлечении и впереди человека, теперь оказался позади, стал объективно существующим предположением его тварного бытия. Та жизнь, которая составляет свет человеков, существует уже из начала, в Боге, который и является, таким образом, реальным воплощением человеческого идеала, и вся нравственная жизнь поэтому получает характер и значение жизни религиозной» 83 . Подобных признании огромного значения Воскресения Христова для жизни человеческой можно было бы привести множество. Поэтому решение идеологической проблемы касательно Воскресения Христова должно быть сведено с неба на землю, с высоты умозрения на почву опыта, приближено к самому человеку. Одну из попыток такого приближения пасхального догмата к человеку и его внутреннему миру делает проф. В. Ив. Несмелов , за что одно уже, в отличие от точки зрения Вл. С. Соловьева , его концепцию можно назвать антропологической. |
| φ. 200. В статье о каждении, при описании движения кадящего священника по церкви замечено на поле, что оно соображается с удлинённым планом церкви, σημ. οτι δρομικη η εκκλησια... Заметь, что церковь имеет продолговатый вид. Кроме того, в этом уставе, в дни праздничные и нарочитых святых, делается на полях замечание: εικων, κολιβα κα λειτουργια μυστικη или λειτουργια παρρησιας (заупокойная литургия). Παρρησα на Афоне называются поминания. См. Антон. Заметки поклонника св. горы 126. Иногда присоединяется «κηρια». Это значит, что в отмеченные дни выносится на службе икона празднуемого святого, приносится коливо и кутья (об этом обычае ibid. 367), совершается литургия и даются братиям свечи на службе. В типике Московского Публичного Музея, из собрания Норова после чтения священником утренних молитв, замечено: ες την μονην του αγιου Παυλου εν τω Λατρω εις την εναρστιν της β′ δοξης απαρχεται ιερενς του ορθρου ευχων... В монастыре св. Павла в Латре в начале второй славы начинает иерей читать утренние молитвы. Αι δε ευχαι αυται (молитвы на литии по окончании утрени) λεγονται εν τη Θεοφορου πατρος (пробел в подлиннике) μονη κατα την περιλειψιν του τυπικου· αλλα τε και λεγονται οτε γινεται αγιον ελαιον (т.е. когда бывает помазание елеем на утрени) χριομενων των αδελφν... Эти молитвы читаются в монастыре богоносного отца... по указанию типика: читаются также, когда бывает святой елей при помазывании братии. На литургии преждоосвященных, против того места где сказано, что священник берёт кадильницу и свечу в левую руку, замечено: αλλοι δε αλλως· και εν τη του Θεοφορου μονη εν τη δεξια χειρι κρατουσι κα τα αμφοτερα... Иные же иначе, а в монастыре богоносного отца то и другое держат в правой руке. В службе вечерни пятидесятницы о молитвах коленопреклонения говорится: ιστεον οτι ευρησκονται ευχαι εξ η και επτα. και λεγονται ανα δυο η και τρεις. Должно знать, что имеются эти молитвы в числе шести и семи и читаются по две и по три (в один приём). φ. 1. оборот. Во время благовеста к великой вечерне кандилантис читает непорочны: εν δε ταις μιχραις νυξι το ελεησον με о Θς... В малые же ночи помилуй мя Боже. |
| Το εν λγω θμα δναται να συνεχισθε και να περιγραφε λεπτομερς. Αυτ η απαρδεκτη ιδεολογα, δυστυχς, καθσταται ολονα και περισστερο θεμελιδης και ευρως διαδεδομνη. Οι αρχαες αποστολικς Εκκλησες της ορθοδξου Ανατολς μαζ με την Εκκλησα της Ρμης εντχθηκαν στη λεγμενη Πενταρχα, που ανταποκρινταν στις πντε ανθρπινες αισθσεις και συμβλιζε την πληρτητα και ολοκληρα του εκκλησιαστικο πολιτεματος. Η Πενταρχα δημιουργθηκε στην εν Χαλκηδνι Σνοδο σε τελικ μορφ και υφστατο χι μνον μχρι την λωση της Πλεως, μετ την απσχιση της Ρμης, αλλ και μετ την λωση της Πλεως, που η πμπτη θση για τη Ρμη, τρπον τινα διαφυλασσταν. Εναι προφανς τι μετ τη δημιουργα των λλων κατ τπους Εκκλησιν, η Πενταρχα ταν ξεπερασμνη και απλεσε το αρχικ της νημα. Εν τοτοις, οι υποστηρικτς της θεωρας του πρωτεου τιμς και εξουσας επιμνουν σμερα σε ειδικ δικαιματα της Πενταρχας³, εν στην πραγματικτητα της Τετραρχας των πντε Εκκλησιν συνυπολογζοντας την Εκκλησα της Κπρου, πργμα που τους επιτρπει βσει της κυριαρχας στη σνθεση αυτς της Πενταρχας των ελληνοφνων Εκκλησιν να σκπτονται για δκη επ της Ρωσικς Εκκλησας για τη συνοδικ της θση και τη μη συμμρφωση με τη θεωρα του πρωτεου τιμς και εξουσας. Η εν λγω ιδεολογα μετ την μπρακτη υλοποησ της στο δαφος της Ουκρανας και σε σειρ λλων περιπτσεων οδηγε σε ολθριες συνπειες, προφανστατα δημιουργντας σχσμα νευ οιασδποτε ορθολογικς διεξδου. Στους αμητους παραμνει η ελπδα τι λα θα επιλυθον απ μνα τους. μως το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως και οι οπαδο του καθ’ λη τη διρκεια της συζητσεως που διεξγεται, δεν προβησαν σε καμα πραγματικ κνηση, δλωση υποχρηση και δεν εξεδλωσαν καμα μπρακτη μετνοια με σκοπ την εξομλυνση της καταστσεως. Τοτο αποδεικνεται χι μνον απ τα επιστημονικ και ψευδοεπιστημονικ δημοσιεματα, τα οποα διακινονται απ την πλευρ τους, αλλ και απ μια τερστια γκμα δημοσιογραφικν τοποθετσεων, που εκφρζονται σε λα τα εππεδα τσο απ ηγετικ πρσωπα, σο και απ τους δημοσιογρφους, ιδεολγους της θεωρας του πρωτεου τιμς και εξουσας, συμπεριλαμβανομνου και του διευθυντ της ιστοσελδας «Φως Φαναρου» Π.Α. Ανδριοπολου, ο οποος κρως επιθετικ προωθε τις α β σκψεις¹. |
|
|
