| Βαρνα " βας, μητροπ. Κτρους. Καταστατικ νομοθεσα τ»ς Εκκλησας της Ελλδος απ της συστσεως του Ελληνικο Βασιλεου. Αθναι, 1967. Βαρνα " βας, " μητροπ. Κτρους. Χρονικν της Ιερς Μητροπλεως Κτρους. Κατερνη, 1–960. Δυοβουνιτου Κ. Σχεσις Εκκλησας και πολιτεας εν τ) ελευθρα Ελλδι. Αθναι, 1916. Κονιδορη Γ. Αι Μητροπλεις και α ρχιεπισκοπα του Οικουμενικο Πατριαρχεου και τξις αυτν. Τεχος α. Αθναι, 1934. Κονιδορη Γ. Εκκλησιαστικ Ιστορα της Ελλδος, απ της ιδρσεως των Εκκλησιν αυτς υπ του ποστο " λου Πανλου μχρι ση " μερον. Αθναι, 1954. Κονιδορη Γ. Επτομος Εκκλησιαστικ Ιστορα της Ελλδος. Αθναι, 1938. Κονιδορη Γ. " £λληνικη Εκκλησα ως πολιτιστικ δνναμις εν τη ιστορα της Χερσονη " σου του Αμου. Αθναι, 1948. Κονιδορη Γ. Ιστορικ αποστολ της Ελληνικς Εκκλησας εν τω παρελθντι και εν τω παρντι. Αθναι, 1940. Κονιδορη Γ. Συμβολ ες την ισαγωγν της Εκκλησιαστικς Ιστορας της Ελλδος. Αθναι, 1938. Παπαδοπολου Χρ. θσις της Εκκλησας και του ελληνικο " ε " θνους εν τω τουρκικο κρατε. Αθναι, 1935. Παπαδοπολου Χρ. Περ της συγχρο " νου πνευματικς δρα " σεως και κοινωνικς προνοας της Εκκλησας της Ελλδος. Αθναι, 1933. Τα σωζμενα εκκλησιαστικ συγγρμματα Κωνσταντνου πρεσβυτρου και οικονο " μου του εξ οκονο " μων. Αθναι, 1864. Χαραλαμπδης Κωνστ. Εκκλησα της Ελλδος. «Θρησκευτικ και ικ εγκυκλοπαδεια». Τ.5, σελ. 619–646. Χρη " στου Κ. Ιστορα της Εκκλησας της λλοδος. θεσσαλονκη, 1963. Глава VII. Албанская Православная Церковь Юрисдикция Албанской Православной Церкви распространяется на территорию Албании и на православных албанцев Северной Америки (США). Албания — государство на юго–западе Балканского полуострова. На севере граничит с Югославией, на востоке — с Македонией и на юге — с Грецией, на западе омывается Адриатическим морем. Площадь — 28,7 тыс. кв. км. Население (на 1989г.) — ок. 3.200.000 (97% — албанцы, 3% греки и др.). Столица — г. Тирана (216.000 человек). Немало албанцев проживает вне Албании, главным образом в Югославии, Греции, Южной Италии (в основном в Калабрии и Сицилии). Кроме того, албанцы есть в Северной Америке (несколько десятков тысяч), Южной Америке и Румынии. Исторический очерк Албанской Православной Церкви 1. Время утверждения христианства на берегу Адриатического моря |
| Всякий, слышавший от Отца и научившийся, приходит ко Мне“ ( Ин.6:44,45 , ср. Ин.6:65 ). Наконец, спасение не от дел, но от веры по благодати Божией засвидетельствовано в Откр.12:11 , где речь идет о победителях дракона кровью Агнца (ср. Откр.7:14; 22:14 ), что опять соответствует тому значению крови Христовой, какое ей приписывается в других писаниях Иоанна 1236 . Дела – τ ργα не только не занимают самостоятельного места в качестве орудия спасения, но даже мы не имеем данных на основании Апокалипсиса смотреть на них только, как на внешние поступки, – так, чтобы τ ργα относились исключительно к внешнему поведению человека. В самом деле, почти все послания к семи церквам начинаются торжественным οδα τ ργα σου ( Откр.2:2 ), οδ σου τ ργα ( Откр.2:19; 3:1, 8:15 ). После такого начала иногда суммарно указываются добродетели адресата послания, как, например, любовь, терпение ( Откр.2:19 ); но иногда начинается прямо речь, представляющая анализ внутреннего содержания этого адресата. Так, ангелу Сардийской церкви Христос говорит: οδ σου τ ργα, τι νομα χεις τι ζς κα νεκρς ε ( Откр.3:1 ). Ангел Лаодикийской церкви заслуживает со стороны Господа такой упрек: οδ σου τ ργα, τι οτε ψυχρς ε οτε ζεστς ( Откр.3:15 ). Ввиду этого, вполне возможно понимать под τ ργα не внешнее исключительно поведение человека, но и всю его внутреннюю жизнь, все факты его веры и идейного одушевления, из которых происходят внешние поступки. В этом случае вполне понятно, что в Апокалипсисе, с одной стороны, утверждается взгляд на вечную жизнь, как исключительно на дар Божий, а с другой, говорится о воздаянии по делам κατ τ ργα. При таком же взгляде на дела гораздо понятнее и соединение: „дела Иисуса“ – τ ργα μου в устах Самого Господа ( Откр.2:26 ). Кроме того, в данном случае и выражение: τ (γρ) βσσινον τ δικαιματα τν γων στν ( Откр.19:8 ) теряет тот смысл, какой ему придают Fr. Chr. Baur и H. J. Holtzmann. В понимании его можно присоединиться к мнению Prof. C. F. Nösgen’a, который полагает, что содержание нравственной жизни здесь рассматривается, как не по природе свойственное человеку, но данное ему в дар 1237 . Равным образом и слова Откр.14:13 : τ (γρ) ργα ατν κολουθε μετ ατν могут указывать на продолжение начавшейся здесь духовной жизни в мире потустороннем 1238 . Считая такой взгляд на понятие τ ργα в Апокалипсисе совершенно правильным, мы хотели бы обратить внимание на то, что в 4 Евангелии вера в посланного Богом Сына Его называется τ ργον το θεο ( Ин.6:29 ). |
| Κανν α», δ η« χος δ» Ερμς «Παδας εαγες ν τ καμν, τκος τς Θεοτκου διεσσατο, ττε μν τυπομενος, νν δ νεργομενος, τν οκουμνην πασαν, γερει ψλλουσαν. Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας». Νεσεσι πρς σ τας νενδτοις Ματθαος ερτατος θεομενος, θσει χρηματσας τε, φσει περ πφυκας, τν οκουμνην Δσποτα, ελκυσε ψλλειν σοι. Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. σπερ στραπν τ οκουμν, Λγος τν Θεολγον ξαπστειλε, ζφον μν δικοντα, θνη δ φωτζοντα, θεολογας δγμασιν· θεν κα ψαλλε· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. Λγ καθαρ κα διανο, Θε σοι προσομιλσαι ξεγνετο· λην γρ ς τεμες, τοτ προσεπλασας, κα συνεκρθης, νδοξε· θεν κα ψαλλες· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τος ανας. Θεοτοκον π» εεργεσ τν νθρπων, Λγος σωματωθναι κατηξωσε· πλην παρθενας γρ, δευσεν Κριος, κα Θεοτκον δειξε· δι κραυγζομεν. Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τους ανας. Ερμς «Παδας εαγες ν τ καμν, τκος τς Θεοτκου διεσσατο, ττε μν τυπομενος, νν δ νεργομενος, τν οκουμνην πασαν, γερει ψλλουσαν· Τν Κριον μνετε τ ργα, κα περυψοτε, ες πντας τους ανας». Κανν α», δ θ« χος δ» Ερμς «πας γηγενς, σκιρττω τ πνεματι, λαμπαδουχομενος, πανηγυριζτω δ, λων Νων φσις γεραρουσα, τν ερν πανγυριν τς Θεομτορος, κα βοτω· Χαροις παμμακριστε, Θεοτκε γν ειπρθενε». Κλλους νοητο, δξω διδημα, θεον πστολε, κα τς βασιλεας δ, επρεπεσττ στφει κεκσμησαι, χειρ το Παντοκρτορος, κα διαλμπεις σοφ, σν γγλοις, θρν παριστμενος, το Δεσπτου Χριστο παμμακριστε. Ξλου τς ζως, ξως τετχηκας, κρυξ το ζντος Θεο, εαγγελισμενος, ζως τ κσμ θεαν πσκεψιν· τ γρ φυτ τς γνσεως, ο διεφθρης τν νον, διαμενας, σειστος κρδαντος, κκλησας κρηπς παμμακριστε. Νμφην το Χριστο, νθως κσμησας, Εαγγελ σου, σπερ διαδματι, τν κκλησαν θεομακριστε, κα νν τν θεαν μνμην σου, πανηγυρζει φαιδρς, ν υσθναι, πσης περιστσεως, κα κινδνων δεινν καθικτευε. Θεοτοκον Κλπων οκ κστς, νρχου Γενντορος, Λγος ναρχος, ς εαγγελζεται, Ματθαος γρφων, Θες σεσρκωται, κ σο γν πανμνητε, τν τν νθρπων μορφν, λοτρπως, πσαν νδυσμενος, κα τ τατης λαβν διματα. Ερμς «πας γηγενς, σκιρττω τ πνεματι, λαμπαδουχομενος, πανηγυριζτω δ, λων Νων φσις γεραρουσα, τν ερν πανγυριν τς Θεομτορος, κα βοτω. Χαροις παμμακριστε, Θεοτκε γν ειπρθενε». |
| Облачение, – как уже сказано, – совершает νδοχος. Он же приносит и великосхимнические одежды, взяв их из θαλλασοδιον’а: 474, л. 165. Возложение каждой одежды на нового монаха сопровождается особым возгласом священника и благословением одежды. Так, при облачении в хитон (χιτν; по 213 – μτιον) священник говорит: Брат наш облачится в ризу правды и радования великаго и ангельскаго образа: во имя Отца, и Сына, и Святаго Духа; рцем о нем: Господи помилуй. При возложении кукуля: Брат наш облачится в кукуль беззлобия, в шлем спасительнаго упования: во имя Отца... При возложении аналава: Брат наш приемлет аналав: во имя Отца, и Сына, и Святаго Духа, восприемляй крест свой на рамех и последуяй Владыце Христу... При возложении пояса ( λρος): Брат наш препоясует чресла своя силою истины, во имя Отца... При возложении паллия (παλλον; в 604 – μανδα): Брат наш приемлет мандию Великаго ангельского образа, во одежду нетления и чистоты: во имя Отца... При обувании в сандалии: Брат наш обувается в сандалиа во уготование благовествования мира, во имя Отца... По окончании облачения, священник возглашает: Брат наш прият великий ангельский образ во имя Отца, и Сына, и Святаго Духа, рцем о нем: Господи помилуй. Наши памятники держатся одного, указанного сейчас порядка при возложении великосхимнических одежд, так что, может быть, простой случайностью надо объяснить перестановку паллия и пояса (один – на место другого) в 213 341 . Однообразны наши памятники и в передаче слов священника при возложении одежд; один только 604 приводить слова при возложении аналава в такой редакции: δελφς μν δε λαμβνει τν νλαβον, τ σταυρ τειχιζμενος κα τ πστει κατακοσμομενος, ες τ νομα το Πατρς κ. τ. λ. 342 . Евхологий 73 (274) указывает в числе великосхимнических одежд τ ποσιολικν 343 , а Евхологии XVI века: 217 Афоно-Филофеевского монастыря 344 и 367 Иерусалимской патриаршей библ. 345 – τ σουδριον. При возложении τ ποστολικν на схимника, священник говорить: δελφς μν, δενα, λαμβνει τ ποστολικν παγγλμα το εαγγελου τς ερνης, ες τ νομα, κ. τ. λ. При возложении τ σουδριον: δελφς μν, δενα, λαμβνει τ οουδριον το γου κσ γγελικο σχματος, ες τ νομα, κ. τ. λ. |
| Λαβντες γνσιν τς ς νω ποφσεως, νακοινωσμεθα τατην τ εραρχ το καθ’ μς Οκουμενικο Θρνου κα προετρεψμεθα ατν πως οδεμαν κκλησιαστικν κοινωναν χ τουντεθεν μετ τν ερημνων». α. ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ Στς 11.6.1992 Φιλρετος (Denisenko) καθαιρθηκε π τ Σνοδο το Πατιαρχεου Μσχας, διτι στν κκλησα τς Ρωσας πγεται κκλησα τς Οκρανας. καθαιρεθες Φιλρετος κνοντας χρση τς κκλτου προσφυγς προσφυγε , κατ κυριολεξα, προστρεξε, πισκφθηκε προσωπικ τ Οκουμενικ Πατριαρχεο μσως μετ τν καθαρεσ του κα Ατ ξετζοντας μ αξημνο ασθημα εθνης κα μ τ δουσα σοβαρτητα τν κκλητο προσφυγ του πστειλε ντιπροσωπεα στ Μσχα ποτελομενη π τν Μητροπολτη Περγμου ωννη (Ζηζιολα) κα τν οκρανικς καταγωγς πσκοπο Σκοπλου Vsevolod (Maidansky, +12/2007) «π σκοπ πως κ το σνεγγυς πληροφορηθσι τ διατρξαντα κ πρτης χειρς κα πρς ποφυγν πσης ν προκειμν παρερμηνεας» (κεμενο Α). πφαση το Οκουμενικο Θρνου π τς νωτρ κκλτου προσφυγς το καθαιρεθντος Φιλαρτου ταν πορριπτικ μ τ σαφ δλωση τι « γα μας Μεγλη κκλησα το Χριστο, ναγνωρζουσα ες τ κραιον τν (…) ποκλειστικν ρμοδιτητα τς φ’ μς γιωττης κκλησας τς Ρωσσας ποδχεται τ συνοδικς ποφασισθντα περ το ν λγ, μ πιθυμοσα τ παρπαν να παρξ οανδποτε δυσχρειαν ες τν καθ’ μς δελφν κκλησαν» (κεμενο Α). πως προκπτει π τν νωτρω λληλογραφα Μσχας- Κωνσταντινουπλεως τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ντδρασε στν πθεση τς καθαιρσεως το Φιλαρτου μ τ δουσα σοβαρτητα γι να τσο κρσιμο ζτημα, μ στραπιαα ταχτητα στε ν μν συντηρεται πιζμια γι λες τς πλευρς κκρεμτητα κα κυρως μ πλυτη συνπεια στν μακραωνη παρδοσ Του. Μσα σ 76 μρες (καθαρεση 11.6.1992 – Πατριαρχικ κα Συνοδικ πρριψη τς κκλτου προσφυγς κα ποδοχ τς καθαιρσεως 26.8.1992) τ Οκουμενικ Πατριαρχεο “κλεισε” π κανονικς πλευρς τν πθεση. Φιλρετος μως δν πολγισε τποτα: οτε τν καθαρεση π τ Μσχα, οτε τν πρριψη τς κκλτου προσφυγς του κα τν ποδοχ τς καθαιρσες του π τ Οκουμενικ Πατριαρχεο, οτε τν ποδοχ τς καταδκης του π λες τς ρθδοξες κκλησες κα προχρησε σ σοβαρτατα κκλησιαστικ γκλματα (κατοι καθηρημνος προβη σ δεκδες χειροτονες, συνστησε σχισματικ Σνοδο, ατοχρσθηκε Πατριρχης, κοινωνοσε μ σχισματικος λλων κκλησιν, πηξε θυσιαστρια ν Οκραν κα λλαχο κ.ο.κ.) προκαλντας σχσμα κα σκανδαλισμ το Λαο. |
| К несомненным достоинствам рассматриваемого труда относится идентификация как библейских цитат (набранных для удобства читателя жирным шрифтом, но только в греческой части), так и 51 цитаты из произведений двенадцати святых отцов. Указаны разночтения между обеими рукописями. Впрочем, идентифицированы были преимущественно те цитаты из святоотеческих произведений, авторы которых были указаны либо непосредственно в тексте Филофея Коккина, либо в схолиях. Российский специалист по паламизму Дмитрий Макаров в своей рецензии указал на неопознанную цитату De Domini luce II, 112.4-7 из «Богословского правила» св. Нила Кавасилы (в этой же цитате Макаров указывает на неотождествленный пассаж 1 Тим. 3:16), а также на аллюзию на письмо Димитрия Кидониса (предположительно). Мне также удалось установить происхождение нескольких цитат, отмеченных издателем как неидентифицированные: 1) De Domini luce I, 31.19-22 – 1-й тропарь 9-й песни второго канона утрени на праздник Преображения Господня преп. Иоанна Дамаскина. 2) De Domini luce I, 37.6-14 – пассаж из Слова на Преображение Андрея Критского (PG 97, 932C-933A). Отметим тождественные пропуски в первой части текста Филофея и постановлении Синода, принятого в июле IX индикта (1341 г.), об осуждении учения монаха Варлаама. Андрей Критский Синод 1341 г. Филофей Коккин π τ ρος νγει τ ψηλν. Τ ποισων, τ διδξων; Τν περαστρπτουσαν ποδεξων τς οκεας θετητος δξαν τε κα λαμπρτητα, ες ν μικρ πρσθεν μυστικτερον, κα νν μφανστερον δι τς μεταμορφσεως ατο, μετεστοιχεωσε τν κοσασαν φσιν, «Γ ε, κα ες γν πελεσ». Τοτο τονυν ορτζομεν σμερον, τν τς φσεως θωσιν, τν ες τ κρεττον λλοωσιν, τν π τ πρ φσιν τν κατ φσιν κστασιν κα νβασιν. Πς κα πθεν τς οτω μεγλης κα περφυος χριτος ες μς προοσης; περνικσης τ λγ δηλαδ τ νθρπινον τς πντα νον κα λγον συγκρτως περαναβεβηκυας θετητος. δ Κρτης θεοπσιος νδρας «π τ ρος, φησν, νγει τ ψηλν τος μαθητς σωτρ, τ ποισων τ διδξων; τν περαστρπτουσαν παραδεξων τς οκεας θετητος δξαν τε κα λαμπρτητα. Τοτο τονυν ορτζομεν σμερον, τν τς φσεως θωσιν, τν ες τ κρεττον λλοωσιν, τν π τ πρ φσιν τν κατ φσιν κστασιν κα νβασιν, καθ’ ν κα το κρεττονος κνκησις, το γε κοριτερον επεν, νεκλλητος θετητος. |
| Κανν α», δ ζ», τν Μαρτρων χος δ " Ερμς «ν τ καμν βραμιαοι Παδες τ Περσικ, πθ εσεβεας μλλον τ φλογ, πυρπολομενοι κραγαζον· Ελογημνος ε, ν τ να τς δξης σου Κριε». βραμιαους ν τ καμν υσμενος, οτος κα τν ξνην κρην τς χαλεπς, περιστσεως δισωσε, τ μεσιτε νν, τν ατο θεραπντων ς εσπλαγχνος. ταμωττης, πανθρωπας δκην δωκε, πντων τν κακν θρως παιτηθες, λστωρ κα δυσνυμος, κρσει δικα σου, Λγε Θεο σοφα κα δναμις. Νενευρωμνη, τ πρς μς λπδι νδοξοι, κρη καθειργμνη τφ μετ νεκρν, προσδοκας ο διμαρτεν· Ελογημνος ε, Θες μου βοσα κα Κριος. Θεοτοκον ς νεσμηκτον, κα φωταυγεας πμπον σοπτρον, αγλην θεκς Παρθνε μαρμαρυγς, προσβαλοσν σοι χρησας· Ελογημνη σ, ν γυναιξ πανμωμε Δσποινα. Κανν α», δ η», τν Μαρτρων χος δ " Ερμς «Χερας κπετσας Δανιλ, λεντων χσματα, ν λκκ φραξε, πυρς δ δναμιν σβεσαν, ρετν περιζωσμενοι, ο εσεβεας ραστα, παδες κραυγζοντες· Ελογετε, πντα τ ργα Κυρου τν Κριον». Παγκσμιος σμερον μν, λαμπρ πανγυρις, τν Μαρτρων Χριστο, περιαυγζουσα χριτι, τν θαυμτων τος προστρχοντας, κα χαρμον πνευματικ, πστει κραυγζοντας· Ελογετε, πντα τ ργα Κυρου τν Κριον. αδως ο μολογητα, τς σς θετητος, πσαν κατργησαν, τν θετητα Δσποτα, τν τυρννων μ πτοομενοι τς πειλς, λλ εσθενς νακραυγζοντες·Ελογετε, πντα τ ργα Κυρου τν Κριον. Ο πνσοφοι μολογητα, ο προστμενοι, το θεου δγματος, χθρν τς φλαγγας τρπονται, δι ξφους ναιρομενοι, νκην παρδοξον σαφς, κα διαλμπουσαν δεδειχτες, ππτοντες τος ναντους γρ ττησαν. Θεοτοκον Φσεσιν ρμενον διττας, Χριστν γννησας, τν μαν φροντα, σαφς πστασιν σνθετον, νθρωπτητι θετητος, συνεισδραμοσης πρ νον, ντως καθ» νωσιν· θεν πντες, σ ελογομεν Μαρα Θενυμφε. Κανν α», δ θ», τν Μαρτρων χος δ " Ερμς «Λθος χειρτμητος ρους, ξ λαξετου σου Παρθνε, κρογωνιαος τμθη, Χριστς συνψας, τς διεστσας φσεις· δι παγαλλμενοι, σ Θεοτκε μεγαλνομεν». σεσιν πμενοι θεαις, κα θεοπνεστοις το Σωτρος, μολογητα θεοφεγγες, σταυρν π» μων χαροντες ρασθε, τος ζωηφροις χνεσιν, κολουθοντες ξιγαστοι. λ τ φωτ τς Τριδος, μτ» εφροσνης ο γενναοι, μολογητα προσχωροντες, τ τν γνων γρα κομζονται, τας σωμτοις τξεσιν, ξιωθντες συναυλζεσθαι. Νν οκ ν σπτρ ρτε, τν μακαρων τς λπδας, μολογητα το Σωτρος, τς ληθεας μλλον δ πνσοφοι, τ κλλος νοπτρζεσθε, στεφανηφροι πανσεβσμιοι. ς τς περθου Τριδος, σαφς σριθμοι φανντες, μολογητα θεηγροι, τ τατης αγλ καταλαμπρνεσθε, ς δι» ατν θλσαντες, ζως φθρτου ξιομενοι. Θεοτοκον Σαρκ πιδημσαι θελσας, διακοσμσας πντα Λγος, ν σο κατεσκνωσε μνην, γιωτραν πντων ερμενος, κα Θεοτκον δειξεν, π» ληθεας Μητροπρθενε. |
| πειδ κατ διαφρους καιρος βαρβαρικα γεγνασιν φοδοι, κα πλεσται πλεις ντεθεν ποχεριοι τος νμοις κατστησαν, ς ντεθεν μ δυνηθναι τν τς τοιατης πλεως πρεδρον, μετ τν π ατ χειροτοναν, τν οκεον θρνον καταλαβεν, κα ν ατ ερατικ καταστσει νιδρυθναι, κα οτω κατ τ κρατσαν θος τς χειροτονας, κα πντα, τ πισκπ νκει, πρττειν τε κα μεταχειρζεσθαι· μες τ τμιον, κα σεβσμιον τ ερωσν φυλττοντες, κα μηδαμς πρς λμην τν κκλησιαστικν δικαων τν θνικν πρειαν νεργεσθαι βουλμενοι, τος οτω χειροτονηθεσι, κα δι τν προκειμνην αταν ν τος αυτν μ γκαταστσι θρνοις, τ προκριμτιστον τηρεσθαι συνεωρκαμεν, στε κα χειροτονας κληρικν διαφρων κανονικς ποιεν, κα τ τς προεδρας αθεντ κατ τν διον ρον κεχρσθαι, κα βεβααν, κα νενομισμνην εναι πσαν π ατν προοσαν διοκησιν. Ο γρ π το τς νγκης καιρο τς κριβεας περιγραφεσης, τς οκονομας ρος περιορισθσεται. Κανν ΛΗ´ Τν κ τν Πατρων μν τεθντα καννα κα μες παραφυλττομεν, τν οτω διαγορεοντα· Ε τις κ βασιλικς ξουσας καινσθη πλις, αθις καινισθεη, τος πολιτικος κα δημοσοις τποις κα τν κκλησιαστικν πραγμτων τξις κολουθετω. Κανν ΛΘ´ Το δελφο κα συλλειτουργο μν ωννου, το τς Κυπρων νσου προδρου, μα τ οκε λα, π τν λλησπντιον παρχαν, δι τε τς βαρβαρικς φδους, δι τε τ τς θνικς λευθερωθναι δουλεας, κα καθαρς τος σκπτροις το χριστιανικωττου κρτους ποταγναι, τς ερημνης μεταναστντος νσου, προνο το φιλανθρπου Θεο, κα μχθ το φιλοχρστου κα εσεβος μν βασιλως, συνορμεν, στε καινοτμητα διαφυλαχθναι τ παρ τν ν φσ τ πρτερον συνελθντων θεοφρων Πατρων τ θρν το προγεγραμμνου νδρς παρασχεθντα προνμια, στε τν ναν ουστινιανοπολιν τ δκαιον χειν τς Κωνσταντινουπλεως, κα τν π ατ καθιστμενον θεοφιλστατον πσκοπον, πντων προεδρεειν τν τς λλησποντων παρχας, κα π τν οκεων πισκπων χειροτονεσθαι, κατ τν ρχααν συνθειαν. Τ γρ ν κστ κκλησ θη, κα ο θεοφροι μν Πατρες παραφυλττεσθαι διεγνκασι, το τς Κυζικηνν πλεως πισκπου ποκειμνου τ προδρ τς ερημνης ουστινιανουπλεως, μιμσει τν λοιπν πντων πισκπων, τν π τν λεχθντα θεοφιλστατον πρεδρον ωννην, φ ο χρεας καλοσης, κα τς ατς Κυζικηνν πλεως πσκοπος χειροτονηθσεται. Κανν Μ´ |
| Ως θεμελωση των αξισεων του Φαναρου επ της οικουμενικς δικαιοδοσας παρατθεται μια ιδιμορφη ερμηνεα των δο καννων της εν Χαλκηδνι Συνδου: του 9 ου και του 17 ου . Ο 9 ος καννας διαλαμβνει: «Ε δ κληρικς πργμα χει πρς τν διον, κα πρς τερον πσκοπον, παρ τ συνδ τς παρχας δικαζσθω. Ε δ πρς τν τς ατς παρχας μητροπολτην, πσκοπος, κληρικς μφισβητοη, καταλαμβαντω τν ξαρχον τς διοικσεως, τν τς βασιλευοσης Κωνσταντινουπλεως θρνον, κα π ατ δικαζσθω». Στον 17 ο καννα περιλαμβνεται η διταξη ως κτωθι: «Ε δ τις δικοτο παρ το δου μητροπολτου, παρ τ ξρχ τς διοικσεως, τ Κωνσταντινουπλεως θρν δικαζσθω, καθ προερηται». Στην Κωνσταντινοπολη επ του παρντος αυτο οι καννες ερμηνεονται υπ την ννοια, τι δθεν στους κληρικος και τους επισκπους χορηγεται δικαωμα εκκλτου προσφυγς στην Κωνσταντινοπολη επ των δικαστικν αποφσεων των οικεων αυτν Πατριαρχν. Η ανλυση του ιστορικο πλαισου καθς και το περιεχμενο εκενων των καννων επιτρπει να καταλξουμε σε να μοναδικ συμπρασμα: λγος εκε γνεται περ του δικαιματος των επισκπων και κληρικν των τριν διοικσεων της Ασας, του Πντου και της Θρκης να ασκσουν προσφυγ ως και προηγουμνως στους εξρχους εκενων των τριν περιοχν, ετε εξαιτας της εντξες τους στη δικαιοδοσα της Κωνσταντινουπλεως, που γινε στην δια τη Σνοδο της Χαλκηδνος, η οποα και εξδωσε αυτος τους καννες, παραμερζοντας τους εξρχους απευθεας στον θρνο της Κωνσταντινουπλεως, ο οποος μνον στη Σνοδο της Χαλκηδνος λαβε το δικαωμα της δικαιοδοσας επ εκενων των «μεγλων ξαρχεων», που αναφρονται στον 28 ο καννα, δηλαδ, του Πντου, της Ασας και της Θρκης. Εφσον αυτς οι τρεις εξαρχες και συγκροτοσαν το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως, παραλλλως ο ρλος των διων των εξρχων μειθηκε σντομα, η αρχ, που συμπεριλφθηκε στον 9 ο και τον 17 ο καννα, επεκτενεται μνον στο Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως εντς των κανονικν ορων του. Ο Ιωννης ο Ζωναρς, ερμηνεοντας τον 17 ο καννα της εν Χαλκηδνι Συνδου, δωσε την κατλληλη ερμηνεα του περιεχομνου αυτο: «στε τοιατην εναι το καννος τοτου τν ννοιαν, διαιροσαν δηλαδ τ δικαστρια· κα τε μν πσκοπος κατ συνεπισκπου νγει, κληρικς κατ πισκπου, ττε τν μητροπολτην καθζειν δικαστν, ν κα ξαρχον τς διοικσεως νομζει· τε δ πσκοπος κατ μητροπολτου ατο δκην χει, ττε τ Κωνσταντινουπλεως πιτρπειν τ δικαστριον. Ο πντων δ τν μητροπολιτν πντως Κωνσταντινουπλεως καθιεται δικαστς, λλ τν ποκειμνων ατ. Ο γρ δ κα τος τς Συρας μητροπολτας, τος τς Παλαιστνης, κα Φοινκης, τος τς Αγπτου, κοντας λκσει δικσασθαι παρ ατ· λλ ο μν τς Συρας, τ τς ντιοχεας πκεινται φρ· ο δ τς Παλαιστνης, τ το εροσολμων· ο δ τς Αγπτου, παρ τ λεξανδρεας δικσονται, παρ ν κα χειροτονονται, κα ος περ πκεινται». |
| Κτι ττοιο θα σμαινε ‘σγχυση του καννα της εκκλησας’ (Αντιοχ-2)». Το τι ο μοναχς Φιλρετος δεν μετανησε ειλικριν φανεται και απ το γεγονς τι αργτερα παλινδρμησε και αναδιοργνωσε το ψευδοπατριαρχειο Κιβου. . Γρφει: «η Εκκλησα μσω των Οικουμενικν Συνδων δωσε το προνμιο στο Οικουμενικ Πατριαρχεο ως πρτη Εκκλησα μεταξ σων, να παρεμβανει αυτεπαγγλτως που χρειαστε, αλλ και να δχεται κκλητο προσφυγ και απ λλες τοπικς Εκκλησες και να κρνει και να διευθετε τις υποθσεις τους», (σελ. 7). Στο κρσιμο και κομβικς σημασας αυτ θμα μας δδει αυθεντικς και γκυρες απαντσεις η περισποδαστη μελτη των εξ’ Ελλδος τεσσρων Μητροπολιτν, για τους οποους γινε λγος προηγουμνως. Την παραθτουμε αυτοσια: «Το κρσιμον, επομνως, θμα, το οποον τθεται απ κανονικς επψεως εις το συγκεκριμνον ζτημα εναι, εν αι αποφσεις τελεας Συνδου, προεδρευομνης υπ Πατριρχου, ως εναι η Σνοδος του Πατριαρχεου Μσχας, εναι ανκκλητοι, δνανται να εκκληθον ενπιον λλης Πατριαρχικς Συνδου. Το θμα αυτ απησχλησε την Οικουμενικν Εκκλησαν μετ την Σνοδον της Σαρδικς και τους Καννας Αυτς Γ, Δ κα Ε, εις την οποαν μετεχον οι Δυτικο Επσκοποι και προδρευσε ο σιος Κορδοης, συγκροτηθεσης εν ταυτ και Συνδου των Ανατολικν Επισκπων εις την σημερινν Φιλιπποπολιν. Πρτος ο Επσκοπος Ρμης Ζσιμος, επικαλομενος τους Καννας της Σαρδικς, ως Καννας δθεν της Α Οκουμενικς Συνδου της Νικαας, διεξεδκησε δικαιματα υπτου δικαστο επ των Εκκλησιν της Β. Αφρικς και ηξωσε την αποκατστασιν του καθαιρεθντος απ τον Επσκοπον Sicca Ουρβανν Πρεσβυτρου Απιαρου. Οι αφρικανο Επσκοποι απκρουσαν διαρρδην το υπ του Επισκπου της Πρεσβυτρας Ρμης Ζωσμου και των διαδχων του Βονιφατου και Κελεστνου Α αξιομενον δικαωμα υπτου δικαστο των Εκκλησιν τους το 424. Προηγουμνως, η εν Καρθαγνη Τοπικ Σνοδος με τον ΛΣΤ (31) Καννα της (κατ’ αρθμησιν ‘Πηδαλου’), ο οποος επαναλαμβνεται απαραλλκτως και με τον ΡΛΔ (129) Καννα της ιδας Συνδου ενομοθτησεν: ‘Ομοως ρεσεν, να οι πρεσβτεροι και οι δικονοι και οι λοιπο καττεροι κληρικο, εν αις χουσιν αιταις, εν τα δικαστρια μμφωνται των ιδων επισκπων, οι γετονες επσκοποι ακροσωνται αυτν και μετ συναινσεως του ιδου επισκπου, τα μεταξ αυτν διαθσιν οι προσκαλομενοι παρ’ αυτν επσκοποι. Δι, ει και περ αυτν κκλητον παρχειν νομσωσι, μη εκκαλσωνται εις τα πραν της θαλσσης δικαστρια, αλλ προς τους πρωτεοντας των ιδων επαρχιν, ως και περ των επισκπων πολλκις ρισται. Οι δε προς περαματικ δικαστρια διεκκαλομενοι, παρ ουδενς εν τη Αφρικ δεχθσιν κοινωναν’. |
|
|
