| Можно представить многие свидетельства, что речение это употребляется и о Духе. Сказано: «нам же Бог открыл есть Духом» ( 1Кор 2:10 ). И в другом месте: «доброе завещание соблюди Духом Святым» ( 2Тим 1:14 ). И еще: «овому бо Духом дается слово премудрости» ( 1Кор 12:8 ). А то же самое можем сказать и о слове: «в» ( εν), а именно, что Писание допускает употребление сего слова и о Боге Отце. Так в Ветхом Завете сказано: «о ( εν) Бозе сотворим силу» ( Пс 107:14 ) И: «о ( εν) Тебе пение мое выну» ( Пс 70:6 ). И еще: «о ( εν) имени Твоем возрадуюся» ( Пс 88:17 ). И у Павла сказано: «в Бозе создавшем всяческая» ( Еф 3:9 ). И: «Павел и Силуан и Тимофей, церкви солунстей о ( εν) Бозе Отце» ( 2Фес 1:1 ). И: «аще убо когда поспешен буду волею ( εν τω θεληματι) Божиею приити к вам» ( Рим 1:70 ). И: «хвалишися, – говорит, – о ( εν) Бозе» ( Рим 2:17 ). Много и других мест, которые не легко перечислить. Но для нас важно показать не множество свидетельств, а изобличить, что еретики неосновательно делают такие различения. И что употребление сего слога принято в Писании о Господе или о Святом Духе, сего, как известного, не стану доказывать. Нужно же сказать то, что для разумного слушателя достаточным будет опровержение еретического положения, взятое от противного. Ибо, если по рассуждению еретиков разность выражения доказывает различие естества, то пусть теперь тождество речений заставит их со стыдом исповедать неразличную сущность. Но не только в богословии разнообразно употребление сих речений, они нередко меняются даже между собою и значением, когда одно принимает значение другого. Например: «стяжах человека Богом» ( Быт 4:1 ), говорит Адам, вместо того, чтобы сказать: от Бога. И в другом месте: «Елика заповеда Моисей... Израилю по ( δια) повелению Господню» ( Чис 36:5 ). И еще: «еда не Богом изъявление их есть» ( Быт 40:8 )? – говорит Иосиф, рассуждая о снах с заключенными в темнице, и очевидно, вместо того, чтобы сказать: «от Бога», сказал он: «Богом». А наоборот, Павел употребляет речение: «от Него» ( εξ ου) вместо речения: «Им» ( δι ου), когда говорит так: «раждаемый от ( εκ) жены» ( Гал 4:4 ), вместо: «женою». |
| Это выражение с первых же лет после собора сделалось предметом горячих споров, тем более, что обнаружились разные чтения этих слов. В дошедшем до нас греческом тексте определения стоит: εκ δο φσεων «из двух природ», но несомненно, что в первоначальном чтении этого места было – εν δο φσεσιν «в двух природах» (Лебедев. Вселенские соборы IV и V вв. С. 68; Болотов. Лекции по истории древней Церкви. Т. 4. С. 291; Schapper. S. 12; Hefele. В. II. S. 470–471). Хорошо подтверждает справедливость такого заключения историк Евагрии (Historia Ecclesiastica, II.5. PG Т. 86. Col. 2513С-2516А): «Богоненавистник демон коварно измыслил изменение одной буквы, дабы люди думали, что между разным произношением существует и много различия, а отсюда – что надо стоять за свои крайние убеждения и взаимно себя истреблять. Ибо кто исповедует Христа в двух природах ( εν δο φσεσιν), тот, ясно, считает Его состоящим из двух природ ( εκ δο φσεων). И если кто исповедует Христа в Божестве и человечестве, тот признает Его состоящим из Божества и человечества... Через εκ δο «из двух» удобно понимается εν δο «в двух» и наоборот: через εν δο «в двух» уразумевается εκ δο «из двух», и в общем одно от другого не разнится. Целое познается не только из частей, но и в частях». Преп. Евфимий говорит (См. Cotelerius. Vita Euthymii. Т. 4. Р. 56): «Исповедуем, что Христос в двух природах ( εν δο φσεσιν) – один по совершенному восприятию Божества и человечества... для этой цели правильною понимания собор внес в свое определение выражение εν δο «в двух», не для того, чтобы на части разделить Христа, но исповедать одного и Того же в том и другом, то есть Божестве и человечестве». Древние латинские переводы имеют в тексте определения: in duabus (= εν δο). Наконец, уже Халкидонский собор потому не должен был употреблять выражение: εκ δο φσεων, что оно повторило бы Евтихия, который говорил: «Исповедую, что Господь наш состоит из двух естестнв прежде соединения, а после соединения исповедую одно естество». Деяния Вселенских соборов. Т. III, 2. С. 129. |
| Запись эта сообщена проф. Кондаковым в его описании Синайской библиотеки и читается следующим образом γρψη η ιερ ατη ββλος των τριωδων κα καννων κα λοιπης πασης κολοθιας της γιας τεσσαρακοτης και της γιας κα μεγλης βδομδος. των ζωοποιν παθν το σωτηρος ημν ιυ χβ το υιο το θεο... εν σεβασμα λαρα το γιο σβα της εν ιεροσολμος . χειρι το ετελος και μαρτωλο θρασμο (γερασμο) το ντισχτο. και τη ζεοση σποδ το τιμιωττο μοναχο κα δευτερευντος τν πρεσβυτρων της εν ασκα (?) καθολικς κα αποστολικης εκκλησας κυρ ωννο, λγω τσ σεβασμο ναο το νδξο μεγαλομαρτρος γεωργο ν αυτ τ σκα το λεγμενον κατ τν εγχριον γλσσαν το χδρα. αρχιεραρχοντος της αυτς πλεως το οσιωττο κα παναγου γροντος κυρ αντωνιο μηνι ινοαριω κε ινδ ζ εν ετοι σχζ. οι εν αυτ τ για βιβλω μελετντες και ευχομενοι… т.е. написана сия святая книга трипеснцев, канонов и прочего последования святой четыредесятницы и святой великой седмицы животворящих страстей Спасителя вашего Иисуса Христа сына Божия... в честной лавре Св. Саввы, находящейся в Иерусалиме, рукой убогого и грешного Герасима Антиохийца и горячим усердием честнейшего монаха и второго из пресвитеров соборной и апостольской церкви в Аскалонии, господина Иоанна, для честнейшего храма славного великомученика Георгия в оном Аскалоне, который на местном языке называется Хадра, при архиерее того города преподобнейшем и святейшем старце Кир Антоние. Месяца января 25 дня, 7 индикта, лета 6607 (=1099) и т. д. Нельзя не согласиться с объяснением автора относительно значения слова Аска в смысле Аскалона, но едва ли была какая надобность сомневаться, что под σεβασμια λαβρα тο αγιο Σαβα εν ιεροσολυμοις разумеется что либо другое, кроме знаменитой лавры Саввы Освященного. Правда, что эта лавра находилась вне Иерусалима, но святой город признавал за особенную честь считать ее своей. Географическая неточность была следствием соображений церковных. Да и кроме того лавра Св. Саввы называется иерусалимской в надписании некоторых церковных уставов, как принадлежащая к иерусалимскому округу. |
| Μετ τν β» Στιχολογαν, Κθισμα χος πλ. α’ Τν συνναρχον Λγον Τν μτιμον Λγον Πατρ κα Πνεματι, σαρκωθντα δι» οκτον κα βαπτιζμενον, τν γγλων ο χορο, βλποντες τρεμον, κα ορδνης ποταμς, ελαβηθες κα φοβηθες, στρφη ες τ πσω, μς νγων πρς ψος, τς σωτηρας, πθεσι εσαντας. Δξα... Κα νν... μοιον συνναρχος Λγος Πατρ κα Πνεματι, μορφωθες δι σπλγχνα νν τ λλτριον, βαπτισθναι δι» μς, δη πεγεται, παντσωμεν ατ, διανο καθαρ· Ελογητς ε βοντες, Χριστ Σωτρ εεργτα, γισαι μς ρχμενος. Προερτιος, ο κροστιχς, κατ λφβητον. ωσφ. δ α« χος δ» Ερμς «νοξω τ στμα μου, κα πληρωθσεται Πνεματος, κα λγον ρεξομαι, τ Βασιλδι Μητρ, κα φθσομαι, φαιδρς πανηγυρζων, κα σω γηθμενος, τατης τ θαματα». βσσους προστγματι, δημιουργσας φιλνθρωπε, τν γν τος δασι, κρεμσας Κριε, ταπεινομενος, προρχ βαπτισθναι, ποταμοις εμασι, πλνων με που παθν. Βουλσει πτχευσας, τν κουσως πτωχεσαντα, κακν πιδσεσιν, μ πλουτζων Χριστ, κα ν δασι, προρχ ορδνου, Βπτισμα ατομενος, ναμρτητος. Γηρσαντα πτασμασι, κσμον καινζων Φιλνθρωπε, ξνην ναγννησιν, ρχ ποισασθαι, δι δατος κα πνεματος νθρποις· θεν, σου δοξζομεν, τν πιφνειαν. Δαυδ θε Πνεματι, προκελαδν πεφθγγετο· Τ σοι στι θλασσα, τι νν φυγες; κα τ τι σ, στρφης ορδνη, Χριστν θεασμενος, γυμνν σττα ν σο; τερος Κανν το Προφτου, ο κροστιχς. Μαλαχου με τ κλος δοξαζτω. Θεοφνους. δ α« χος πλ. δ» Ερμς « κεκομμνη τν τομον τεμε, κα εδεν λιος γν, ν οκ θεσατο, λστορα χθρν τ δωρ κατεπντισε, κα βατον διλθεν σραλ, δ δ νεμλπετο. Τ Κυρ σωμεν· νδξως γρ δεδξασται». Μετ τς νω χορεας γηθμενος, κα τατ συγχορεων κα συναγαλλμενος, κα θεου φωτισμο, ξως μφορομενος, θεπνευστε, τος πστει τν σεπτν, σο μνμην ορτζοντας, τ Κυρ ψλλοντας, πρεσβεων διαφυλττε. γγελομρφ ψυχς ραιτητι, κα κλλει διαπρπων, πλιν τ το σματος, τν νωθεν αγν, τς θεας πιλμψεως, δξω θεηγρε τηλαυγς, κα χαρων νεκραγαζες· τ Κυρ σωμεν, νδξως γρ δεδξασται. Λελογισμνως νων τν βον σου, κα τρπων εκοσμ, καθωραζμενος, κα θεσι χρηστος, Παμμκαρ σεμνυνμενος, Προφτης ληθεας εσεβς, κραυγζων ναπφηνας. Τ Κυρ σωμεν· νδξως γρ δεδξασται. Θεοτοκον χραντε Μτηρ Θεο Παντοκρτορος, Βασιλδος φυλς, Δσποινα βλαστσασα, κα μνη τν Θεν, τν πντων βασιλεοντα, γεννσασα σαρκ περφυς, κινδνων με δισωσον, τ Υ σου ψλλοντα· νδξως γρ δεδξασται. |
| Не имея прямого оригинала настоящего чина в практике греческой церкви, мы не можем указать происхождеиие всех подробностей и частностей его, имеющих характер исключительный, но особенности даннаго выхода к богослужению архиерея, так сказать, общего характера, несомненно те же самыя, которыя мы находим в обычном уставе великой церкви. В известном нам по рукописи ΧV в. русского Андреевского скита на Афоне чине вечернего, утреннего и литургийного богослужения или «Τξις, γινομνη ν τ μεγλ κκλησ π τε τ σπεριν, τ ρθρ, τ θε κα ερ λειτουργ κα π τ χειροτον το πισκπου» мы читаем следующее описание выхода митрополита к вечернему богослужению: «Τ σαββτ σπρ, μετ τ συναχθναι τν κλρον, πρχονται ες τ κελλον το μητροπολτου, κα λαμβνει τ μονοβμβουλον στιριος, ε νι, ε δ μ, τερς τις τν κκλησιαστικν 53 , κα πτει τν λαμπδαν, κα προπορευομνου το κλρου κα το λαο μπροσθεν το ρχιερως, εσρχεται ρχιερες ες τν κκλησαν κα προσκυνε μσον τς κκλησας στμενος, πειτα σπζεται τν ες τ μσον το ναο σταμνην γαν εκνα κα νρχεται ες τ στασδειον ατο, κα ψλλουσιν κ τρτου ο κληρικο μετ τ νελθεν ατν κεσε τ Τν δεσπτην κα ρχιερα μν, Κριε, φλαττε, μετ μλους. Μετ δ τ συμπληρωθναι τοτο παρ» ατν, πευλογε ατος κ τρτου ρχιερες, πιφωνοντων ατ το Ες πολλ τη, δσποτα. Ετα γνεται ναρξις τς κολουθας, το μν διακνου κφωνοντος τ Ελγησον δσποτα, το δ ερως Ελογητς Θες, Ελογημνη βασιλεα 54 . Если заменить в данном чине остиария и церковников с лампадами дьяками, а клириков или певцов – отроками и «отроческим учителем», двух человек из народа одеть «в халдейское платье» и «турики» или «шоломы», в уста певцов вложить те песнопепия, какие положено петь отрокам на пути в церковь , то тождество между обоими чинами получится полное. Все остальные обряды не представляют никакой разницы в обоих чинах. Вечерня до выхода происходила обычным порядком. Во время догматика совершается выход. Впереди идет халдей с «халдейскою свечею», за ним отроки, потом другой халдей, далее «подияк» со свечею, «диакони градские», «от соборов десятские», «протопоп и священники соборные и градские» –«от соборов старосты». Отроки становятся против архиерейского места, имея по сторонам халдеев, а «подиак» со свечою у царских врат. Остальные лица, после совершения входа, направляются в алтарь, куда, поклонившись владыке, удаляются и отроки, а халдеи становятся на прежнее место. «Подияцы же меньшая станица» за пещью, носредипе церкви, поют: «Святыя славы» 55 , после чего следует прокимен: «Господь воцарися», который произносит «подияк». «Певчие дияки поют прокимен тройной по дважды на клиросех, таже подияки поют большая станица за пещию, посреде церкви, прокимен демественной» 56 . Остальная часть вечернего богослужения совершается обычным порядком. |
| 4. Ατ εναι, πιστεω, μ λθεια κα πραγματικτης, Μακαριτατε κα γιοι Πατρες κα συνεπσκοποι δελφο. Μακ. ρχιεπισκπος Τιρννων κα πσης λβανας κ.ναστσιος, διερμηνεων τν πφασιν τς περ ατν ερς Συνδου, ες τ π 14ης ανουαρου 2019 ρχιεπισκοπικν του Γρμμα πρς τν Α.Θ.Π. τν Οκουμενικν Πατριρχην κ. Βαρθολομαον, διεκτραγδε τ δρμα τς Οκρανικς κκλησας κα στιγματζει τν ξ κοινωντων, καθρημνων, χειροτοντων - κα δ το ς «Προκαθημνου τς Ατοκεφλου Οκρανικς κκλησας» φερομνου κ.πιφανου -κα σχισματικν συγκροτηθεσαν «Ατοκφαλον κκλησαν», παραγκωνισθεσης τς κεσε κανονικς Οκρανικς κκλησας π τν Μητροπολτην Κιβου κ.νοφριον. Θεωρεται, λοιπν, σοφιστικ κα χι σοφ θερησις το λλογ. κ.Καθηγητο, φο παραθεωρε παντα τ ς νω, τ ποα προδλως προσκροουν ες τος Θεους κα ερος Καννας τς γας μας κκλησας, τ Κανονικν Δκαιον Ατς κα τν ν Ατ εροκανονικν τξιν, κα 5. Σεπτ μν εραρχα κατ τατα δν θ σταζε, προφανς, τν προσοχν Ατς ες τν δυναττητα κα τ δικαωμα το Οκουμενικο Πατριαρχεου ν χορηγ τν Ατοκεφαλαν ες παρχας – Κρτη το Οκουμενικο Θρνου, λλ ες τ ν κκλησιαστικ κοινωνα τς λλαδικς μν κκλησας κωλεται μ κ τς οτω πως δοθεσης Ατοκεφαλας ες σχισματικος, ναθεματισμνους, καθρημνους κα χειροτοντους «πισκπους» κα λοιπος «Κληρικος» κα συνεπς, ν μες, Μακ. Προκαθμενος ατς ερουργοντες ς Πρωθιερρχης κα ρχιεπσκοπος θηνν κα πσης λλδος δνασθε κ τν ερν Καννων ν μνημονεητε ες τν Μεγλην Εσοδον κα τ Δπτυχα κα τ βασικτερον ν συλλειτουργτε μετ το «νου Προκαθημνου» κ.πιφανου. Ατ εναι τ οσιδες θμα κα τ ζητομενον. Κα ατ δν δικαιοται πλς, λλ’ εναι ποχρεωμνη ν τ κρν ρμοδως κα παραιττως μ εροκανονικ κριτρια ερ Σνοδος τς εραρχας μας. πομνως ερ μν Σνοδος τς εραρχας, αρομνη ες τ ψος τν περιστσεων, θ δει, συνερχομνη νευ πιβραδνσεως τινος, ν επ ς ες νθρωπος, μετ το προσκοντος σεβασμο, λλ κα το πιβεβλημνου ασθματος εθνης ναντι Θεο κα νθρπων, τ «οκ ξεστι παραβανειν τος ερος Καννας κα παραθεωρεν τν κανονικν τξιν τς κκλησας». Ες τοιατα κρσιμα κα κατεπεγοντα θματα ταπεινς φρον τι δν χρειζεται π’ ριστον ναμον κα τρησις το κκλησιαστικο πρωτοκλλου. λλωστε εναι γνωστν τι τ βλμματα τν λοιπν Ατοκεφλων κατ τπους ρθοδξων κκλησιν εναι στραμμνα ες τν λληνορθδοξον Πατρδα μας κα τν λλαδικν μας κκλησαν, παρ’ ς τν πιβεβλημνην κνησιν κα πρωτοβουλαν ναμνουν. |
| Καλατζδης συνεχζει: «ν ντς τν πομνων δεκαετιν χουμε μα Ερπη π τν τλαντικ μχρι τν Οκρανα, μ κοιν νμισμα, κοιν ξωτερικ, οκονομικ κα νομισματικ πολιτικ, μ περαιτρω μβθυνση τν Ερωπακν θεσμν κα το Ερωπακο κεκτημνου, κα μ τν μα τν λλη μορφ θ περιλαμβνει τν Τουρκα στος κλπους της, ττε πραγματικ καννας πο λει τι “εωθε τ κκλησιαστικ συμμεταβλεσθαι τος πολιτικος” ποκτ ντελς ξεχωριστ νημα κα προοπτικ γι τν κανονικ ργνωση κα τ κκλησιολογικ παρδειγμα τς ρθδοξης Κατ τ γνμη του, ρθοδοξα δναται ν κολουθσει μα κ τν δο νδεχομνων δν: ετε τς περαιτρω πιδεινσεως τς θνικιστικς παραφροσνης κα τς ταυτσεως τς κκλησας μ τν Πολιτεα κα τ θνος –κτι τ ποο συντκτης γι κποιο λγο παρουσιζει ς θση τς Ρωσικς κκλησας– ετε τς μεταβσεως στν λγο πολ περεθνικ προοπτικ, ποα προσεγγζει περισστερο τ οκουμενικ πνεμα τς ρθοδοξας κα νταποκρνεται ποτελεσματικτερα στν ναπτρεπτη κα μελικτη πορεα τς παγκοσμιοποησης. Ατ τ θερηση, κατ τν συντκτη, τν προωθε τ Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως. διατερο νδιαφρον γι τ θρησκευτικ δισταση τς ντξεως στν Ερπη πιδεικνει στ πονματ του κανονολγος ρχιμανδρτης Γρηγριος Παπαθωμς. Σ πολλς μελτες του περασπζεται μ συνπεια τ γνμη του τι διαδικασα τς νσεως τς Ερπης δημιουργε να πλασια γι τν παρξη τς ρθοδξου κκλησας. φσον τ πργματα ξελσσονται τσι στε τ Ερωπακ κρτη ποβαθμζονται, γι ν καταλξουν περιφρειες, περιοχς, μεγλες Ερωπακς παρχες, ποβθμιση τν κποτε κυραρχων πολιτικν σχηματισμν ναπφευκτα θτει τ ζτημα τς προσαρμογς τν κκλησιαστικν ατοκεφλων στ να Ερωπακ Ο προαναφερθντες γρφουν πσης τι ρχ τν θνικν ατοκεφλων θ πρπει ν ντιπαραταχθε μ τ δαφικ ατοκφαλα, οτως στε ο δικαιοδοσες τν περιφερειακν κκλησιαστικν δομν ν συμπεριληφθον ντς τν αστηρν γεωγραφικν ρων, ν περρια εθνη ν κατοχυρωθε μνο σ μα κκλησα, κενη δηλαδ το Οκουμενικο Πατριαρχεου. Κατ τν ποψ τους, ποιαδποτε διαφορετικ προσγγιση το θματος δηγε στ συνπαρξη πληθρας οκουμενικν κκλησιν κα σ σγχυση τν περορων δικαιοδοσιν. Γι’ ατ, σπουδαο στοιχεο τς μεταρρυθμσεως τς κκλησιαστικς διαρθρσεως ποτελε πσχιση τν θνικν διασπορν π τς «θνικς κκλησες» κα ποταγ τους στ δικαιοδοσα το Οκουμενικο Πατριρχη, κτι τ ποο παρατηρομε κα στ κεμενο το Τμου Ατοκεφαλας τς ν Οκραν σχισματικς νττητας. |
| Κατ συνπεια, πως τ νατολικ λλυρικ λγ κκλησιαστικο θμου πγεται στν Κωνσταντινοπολη, παρ τ γεγονς τι δν πρχει κκλησιαστικ πρξη («Τμος») κχωρσεως τς δικαιοδοσας π τ Ρμη, πολλ μλλον Μητρπολις Κιβου πγεται στ Πατριαρχεο τς Μσχα, τ στιγμ πο πρχει κα Πατριαρχικ κα Συνοδικ πφαση το 1686, τν ποα κκλησιαστικ συνεδηση τσο στν Κωνσταντινοπολη λλ κα σ πανορθδοξο ππεδο κατ’ ατν τν τρπο ρμνευσε, δημιουργντας πλον κκλησιαστικ θιμο π 332 συναπτ χρνια. Συνεπς, τ Οκουμενικ Πατριαρχεο σεβμενο τν κκλησιαστικ κανονικ τξη δν εχε καννα δικαωμα π τς Οκρανας χωρς τ σμφωνη γνμη τς κυριρχου κκλησας τς Ρωσας. Μνο Οκουμενικ Πανορθδοξη Σνοδος μποροσε ν ξουσιοδοτσει τν Οκουμενικ Πατριρχη ν παρμβει. Τρα μως συνβη τ κριβς ντθετο: λες ο ρθδοξες κκλησες ζτησαν ν μν παρμβει. Μ ποι κανονικ δικαωμα περιφρονεται ατ “πολυμερς κα πολυτρπως” κπεφρασμνη πανορθδοξη συνεδηση κα μπειρα; Μ ποι κανονικ δικαωμα Οκουμενικς Πατριρχης σταται περνω τς πανορθδοξης συνεδησης; Β Δικαιοται τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ν χορηγε τ Ατοκφαλο κατ’ ατν τν τρπο; Γι ν μν πρξουν παρεξηγσεις κα παρερμηνεες: σφαλς, Οκουμενικς Πατριρχης δικαιοται ν χορηγε τ Ατοκφαλο, πλν μως π προποθσεις1! σφαλς, κκλησα τς Οκρανας δικαιοται τν ατοκεφαλα, λλ κα πλι π προποθσεις. Τα πντα στν ρθδοξη κκλησα γνονται π προποθσεις, τς ποες χει θεσμοθετσει κκλησιαστικ παρδοση και κανονικ τξη. Ατ κριβς συμβανει κα μ τν κχρηση Ατοκεφαλας. Στν περπτωση τς Οκρανας δν γιναν σεβαστς ο βασικς προποθσεις πο παιτε κκλησιαστικ παρδοση κα τξη. Δυστυχς, τ Οκουμενικ Πατριαρχεο χι μνο δν τρησε τς προποθσεις, λλ κα ατοαναιρθηκε! λλα λεγε κα μ θρμη ποστριζε π δεκαετες στς Πανορθδοξες Διασκψεις, κα τ κριβς ντθετα κανε στν Οκρανα. λες ο Πανορθδοξες Διασκψεις, λοι ο στορικο κα κανονολγοι πο εναι συνεργτες κα στελχη το Οκουμενικο Πατριαρχεου, κμα κα διος Οκουμενικς Θρνος μχρι τν πρλιο 2018 μογνμως κα μοφνως διεκρυτταν τι κκλησιαστικ παρδοση κα τξη γι τν νακρυξη το «ατοκεφλου» μις κκλησας προβλπει τ ξς, τ ποα συνοψζει π τ πσημο βμα τς Διορθοδξου Προπαρασκευαστικς Δισκεψης (Γενεη, 9-17.12.2009), ς πρεδρς της κπρσωπος το Οκουμενικο Πατριαρχεου Μητρ. Περγμου ωννης (Ζηζιολας): |
| Κθισμα χος α " Τν τφον σου Σωτρ Τ β τ φαιδρ, συναστρπτοντα χων τν λγον ερς, φειλκσω γλας, πιστν πρς εσβειαν, μεθ» ν χαρων νθλησας, πσαν κκωσιν, πενεγκν τν Τυρννων· θεν σμερον τν παναγαν σου μνμην, τελοντες μνομν σε. Δξα... Κα νν... Θεοτοκον Μαρα τ σεπτν, το Δεσπτου δοχεον, νστησον μς, πεπτωκτας ες βθος, δεινς πογνσεως, κα πταισμτων κα θλψεων· σ γρ πφυκας, μαρτωλν σωτηρα, κα βοθεια, κα κραται προστασα, κα σζεις τος δολους σου. Σταυροθεοτοκον θαματος φρικτο! καινο μυστηρου! βα γν, κα πανμωμος Κρη, ν ξλ ς βλεψε, τανυσθντα σε Κριε, πς δκαστε, Κριτ πντων κα Λγε, ς κατκριτος, π κριτν παρανμων, Σταυρ κατακκρισαι; Κανν α», δ δ», το Μρτυρος χος α " Ερμς «ρος σε τ χριτι, τ θεα κατσκιον, προβλεπτικος ββακομ, κατανοσας φθαλμος, κ σο ξελεσεσθαι, το σραλ προανεφνει τν γιον, ες σωτηραν μν κα νπλασιν». Σθνοις σοι Τιβορτιε, δωρεται Κριος, δι» σθενεας τς σαρκς, καταπαλασαι τν χθρν· πυρ γρ φλογζοντι, νεανικς, πβης Μρτυς στερρτατα, κα τν ορνιον δρσον ντλαβες. Συνφθης τος νω, λειτουργος Τιβορτιε, ς λειτουργσας τ Χριστ, κα νενγκας καθαρς, θυσας ν πνεματι, ερουργ, Μαρτρων κλος κα καχημα, χαρμονικς· δι τοτο τιμμν σε. ρθιος κρεμμενος, κα πλκτροις ξεμενος, κα ταςσφοδρας τν ακισμν, περικυκλομενος φορας, κα βθρ χωννμενος, κα ν ατ τ θεον τλος δεχμενος, γενναιφρων γλλετο Κστουλος. σεις ν Πνεματι γ μακριε, πιτελν πρς φωτισμν, τν καθορντων εσεβς, λαος τ σωτριον, θεοπρεπς Σεβαστιαν κατγγειλας, μαρτυρικς δ τν δρμον τλεσας. Θεοτοκον Μνην σε πασν, κ γενεν ξελξατο, περοσιος Θες, κα οσιθη καθ» μς γενμενος νθρωπος, πλαστουργς, τς νθρωπνης πρξεως, Θεογενντορ πανμωμε Δσποινα. Κανν α», δ ε», το Μρτυρος χος α " Ερμς « φωτσας, τ λλμψει τς σς παρουσας Χριστ, κα φαιδρνας τ Σταυρ σου το κσμου τ πρατα, τς καρδας φτισον φωτ, τς σς θεογνωσας, τν ρθοδξως μνοντων σε». Α τρβοι σου, κα πορεαι πρς μνον φερμεναι, τν Κριον, νοδας χθρν πεξκλιναν, κα πολλος γεγνασιν, δς εθεα κα πραεα, Μρτυς Χριστο πανσεβσμιε. ητορεει, Μαρκελλνος κα Μρκος σοφτατα, πρ βημτων, το Χριστο τν σωτριον λευσιν, προσδεθντες μφω δ, κντροις τος πδας καθηλονται, μαρτυρικς κλεζμενοι. Τ πθημα, το τ πθη μν θανατσαντος, Μαρκελλνος, κα Μρκος στερρς εκονζοντες, λγχ σφαγιζονται, κα στεφηφροι τας χορεαις, τν θλοφρων συνπτονται. Θεοτοκον πρφωτε, το λου Νεφλη πανμωμε, πλασον, τς ψυχς μου τ νφη πρεσβεαις σου, κα τν νον μου φτισον, τ μελε σκοτισθντα, πως μν σε Πανμνητε. |
| Σε διφορες εποχς καταγρφηκαν περιπτσεις προσφυγς Προκαθημνων λλων κατ τπους Εκκλησιν στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως για βοθεια. Αυτ η πρακτικ αντικατοπτρσθηκε ειδικτερα στην «γκκλιο τς μις γας καθολικς κα ποστολικς κκλησας πιστολ πρς τος πανταχο ρθοδξους» (1848), που αναφρεται: «Ο Πατριρχαι τς λεξανδρεας, τς ντιοχεας, τν Ιεροσολμων ες τ παραδξως συμπεσντα, κα δυσδιευθτητα γρφουσιν ες τν Κωνσταντινουπλεως, δι τ εναι δραν Ατοκρατορικν, τι δ κα δι τ Συνοδικν Πρεσβεον κα ε μν δελφικ σμπραξις διορθσει τ διορθωτον, ε χει ε δ μ, ναγγλλεται τ πργμα κα ες τν Διοκησιν κατ τ καθεσττα. λλ’ ατη δελφικ συνδρομ, ν γε τ χριστιανικ πστει, ο πολεται δι τς ποδουλσεως τν κκλησιν το Θεο » . Εν τοτοις, κατ πρτον, εδ λγος γνεται περ συγκεκριμνων κατ τπους Εκκλησιν της Αλεξανδρεας, της Αντιοχεας και των Ιεροσολμων, και χι γενικτερα περ λων των Εκκλησιν, οι οποες κποτε υπρξαν και σμερα υπρχουν. Κατ δετερον, πρκειται για «τ παραδξως συμπεσντα κα δυσδιευθτητα», τα οποα παραπμπονται στην κρση του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως απ τους Προκαθημνους εκενων των Εκκλησιν με δικ τους πρωτοβουλα σε περπτωση που δεν μπορον μνοι τους να επιλσουν εκενα τα ζητματα. Κατ τρτον, στο κεμενο αναφρεται σαφς τι η σμπραξη της Κωνσταντινουπλεως στην επλυση ττοιων ζητημτων δεν πρπει να θξει την ελευθερα των κατ τπους Εκκλησιν. Κατ τταρτον, πουθεν μσα στο κεμενο δεν γνεται λγος τι ο επιμρους επσκοπος κληρικς της μιας λλης τοπικς Εκκλησας, θα μποροσε να ασκσει κκλητο στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως παραμερζοντας τον οικεο αυτο Προκαθμενο την αντατη συνοδικ Αρχ της οικεας αυτο Εκκλησας. Η πρακτικ στα «παραδξως συμπεσντα κα δυσδιευθτητα» οφελεται στο «εναι δρα Ατοκρατορικν» η Πλη, κτι που πως εναι ριστα γνωστ δεν εναι πλον. Εναι προφανς τι οι σχετικς αρμοδιτητες του θρνου Κωνσταντινουπλεως δεν μποροσαν να επεκταθον πραν των εδαφν, τα οποα εχαν υπ την εξουσα τους οι εν λγω αυτοκρτορες: το 1848 ττοιος αυτοκρτορας ταν ο σουλτνος και επομνως εν προκειμνω λγος θα μποροσε να γνει μνον για τις κατ τπους Εκκλησες, οι οποες ευρσκονταν εντς των ορων της Οθωμανικς Αυτοκρατορας. |
|
|
