| – Και τι μπορετε να μας πετε για τον Αντχριστο, πτερ; – Ποιος εναι αυτς; Και τι θλει εδ; Παιδ μου, αυτς πολλαπλασιζει το κακ κι επομνως επιταχνει τη Δευτρα Παρουσα του Κυρου μας. Μνο δυο λγια θα πει ο Κριος, ταν ρθει: «Αποχωρετε απ’ εμο οι εργαζμενοι την ανομαν» (Ματθ. 7,23) και «Δετε οι ευλογημνοι του πατρς μου» (Ματθ. 25,34). πως εξαφανζεται ο καπνς στον αρα, το διο και οι πονηρο και οι εργαζμενοι την ανομα θα εξαφανιστον απ το πρσωπο του Κυρου. Η Ελλδα εναι αγα χρα. Παντο μπορετε να δετε τους αγους, τα λεψανα, τους μρτυρες, τα μοναστρια, τους μοναχος και τις μοναχς. Ωστσο, η αμαρτα χει πολλαπλασιαστε στον κσμο και οι νθρωποι περιφρονον λα αυτ που επαμε παραπνω, γι’ αυτ εναι αδνατο να τους βοηθσουμε. Αυτς εναι ο λγος που η χρα μας υποφρει. Και ο κλρος χει εξασθενσει απ τη μχη κατ του Διαβλου. Δεν υποστηρζει πια τον λα μας στην πστη. Τι λει τρα η Μεγλη Μητρα μας, η Βασλισσα των Ουρανν; Τι λει; Θα σταθε ενπιον του θρνου του Κριτ, τη στιγμ που ο Υιος Της θα κρνει λο τον κσμο και θα χει το δικαωμα και την εξουσα, που λαβε απ τον Υι Της, να συγχωρε. Ναι. Και η δια θα μπορε ν’ αλλξει την απφαση της Δκης, πως θλει. Επομνως, ποιος Την αγαπ πολ, Τη λατρεει εδ και πιστεει στη βοθει της, θα βοηθηθε απ την Παναγα. ποιος Την αγαπ πολ, Τη λατρεει εδ και πιστεει στη βοθει της, θα βοηθηθε απ την Παναγα Γι’ αυτ να μθουμε τα λγια απ τους χαιρετισμος στον Ευαγγελισμ, που λγεται: «Χαρε, του δικαου Κριτ πρεσβετρια! Χαρε, πολλν πτσεων συγχρεση!». τσι κι εμες, εδ, στο γιον ρος, ν’ αναθσουμε την ελπδα μας σ’ Αυτν! Ν’ αγαπσουμε το Περιβλι της Παναγας, στε Αυτ να μας κοιτξει με το ταπειν βλμμα Της κατ την Κρση. Εσπλαχνος εναι ο Θες μας. Βρισκμαστε στο Περιβλι της Μητρας Του. Η Μητρα Του χει εξουσα, αλλ περιμνει τη μετνοι μας. Να διαβζετε με προσοχ τον πρτο καννα του Αγου Νικοδμου στο Θεοτοκριο. Εκε η Παναγα παρακαλε τον Υι Της να μας σσει, αλλ ο Κριος Της απαντ: «Αν δεν μετανοσουν, δεν θα σωθε κανες». Δεν υπρχει διαφορ σε κανναν. Το καταλαβανεις, πτερ; |
| Και τσι ο νθρωπος αξινεται της τταρτης εντολς, δηλαδ του πθου της αποκτσεως των αρετν, πως λει ο Κριος: «Μακριοι σοι πεινον και διψον τη δικαιοσνη»(Ματθ. 5,6). Και γνεται ο νθρωπος σαν το πεινασμνο και διψασμνο για κθε δικαιοσνη, εννο κθε αρετ σωματικ και ηθικ, δηλαδ ψυχικ. Αν κανες δε γευθε κποιο πργμα, δεν γνωρζει τι στερεται, λει ο Μγας Βασλειος. Εκενος μως που γεθηκε, το ποθε πολ. τσι και εκενος που γεθηκε λγο τη γλυκτητα των εντολν και κατλαβε τι οι εντολς τον φρνουν σιγ-σιγ στη μμηση του Χριστο, ποθε την απκτηση λων, στε για χρη τους και τον θνατο πολλς φορς καταφρονε. Κι αφο καταλβει λγο τα μυστρια του Θεο που εναι κρυμμνα μσα στις θεες Γραφς, διψ πολ να φτσει σ’ αυτ. Και ταν τα γνωρσει, διψ περισστερο και καγεται, σαν να πνει φλγα. Επειδ μως το θεο εναι ακατληπτο για λους, μνει πντοτε διψασμνος. ,τι εναι για το σμα η υγεα και η ασθνεια, αυτ εναι για την ψυχ η αρετ και η κακα, και για το νου η γνση και η αγνωσα. Και σο κανες φροντζει την ευσβεια, δηλαδ την πρακτικ αρετ, τσο φωτζεται ο νους στη γνση. Και τσι αξινεται του ελους μσω της πμπτης εντολς, πως λει ο Κριος: «Μακριοι οι ελεμονες»(Ματθ. 5,7). Ελεμων εναι εκενος που ελεε τον πλησον απ εκενα που λαβε απ το Θε, ετε χρματα, ετε φαγητ, ετε δναμη, ετε λγο ωφλιμο, ετε προσευχ, και γενικ απ ,τι χει που μπορε να δεξει ευσπλαχνα σ’ εκενον που χει την ανγκη του, πιστεοντας πως εναι χρεστης, γιατ λαβε περισστερα απ’ σα του ζητονται και γιατ αξιθηκε σαν το Θε να ονομζεται ελεμων, και μλιστα απ το Χριστ σ’ αυτ τη ζω και στη μλλουσα, μπροστ σε λη την κτση. Σκφτεται τι μσω του αδελφο, ζητε τη βοθει του ο Θες και γνεται χρεωφειλτης του, και τι ο φτωχς μπορε να ζσει και χωρς αυτ που του ζητε, εν αυτς, χωρς να ελεε κατ τη δναμ του, δεν μπορε να ζσει, οτε να σωθε. Γιατ αν δε θλει να σπλαχνιστε το συννθρωπο, πως παρακαλε το Θε να σπλαχνιστε αυτν; Και λλα πολλ συλλογιζμενος τσι εκενος που αξιθηκε να τηρσει τις εντολς, δνει χι μνο τα πργματ του, αλλ και τη ζω του ακμη για χρη του πλησον. |
| Κκκος του σιναπιο εναι ο Κριος, ο οποος με την πστη σπερεται πνευματικ στις καρδις εκενων που Τον δχονται. ταν κανες τον καλλιεργσει επιμελς με τις αρετς, μετακινε, το βουν του χωματνιου, φρονματος απωθντας με δναμη τη δυσμετακνητη ξη της κακας του, και δνει τπο ν’ αναπαυθον μσα του, σαν πουλι του ουρανο, οι λγοι των εντολν και οι τρποι και οι θεες δυνμεις τους. Πνω στον Κριο, σαν σε θεμλιο της πστεως, ας υψσομε την οικοδομ των αγαθν, βζοντας χρυσ, ργυρο, πολτιμους λθους(Α Κορ. 3, 12), δηλαδ θεολογα καθαρ και ανθευτη και βο ολοκθαρο και λαμπρ και θεους λογισμος και νοματα σαν μαργαριτρια. χι μως ξλα, οτε χρτο, οτε καλαμι, δηλαδ χι ειδωλολατρα –εννο την εμπαθ επιθυμα των αισθητν–, οτε βο ασυλλγιστο, οτε λογισμος εμπαθες που στερονται τη σοφ σνεση, σαν χυρα. Εκενος που επιθυμε τη γνση, ας στηρξει σταθερ τις βσεις της ψυχς του κοντ στον Κριο, πως λει ο Θες στο Μωυσ: «Εσ στσου εδ μαζ Μου»(Δευτ. 5, 31). Και πρπει να γνωρζομε τι και σ’ αυτος που στκονται κοντ στον Κριο, υπρχει διαφορ, αν ββαια οι φιλομαθες δε διαβζουν με επιπολαιτητα το χωρο: «Εναι μερικο απ σους στκονται εδ που δε θα γευτον θνατο, ωστου δουν τη βασιλεα του Θεο να χει ρθει με δναμη»(Μρκ. 9, 1). Γιατ ο Κριος δεν φανερνεται πντοτε με δξα σ’ εκενους που στκονται κοντ Του, αλλ στους αρχαρους παρουσιζεται με μορφ δολου(Φιλιπ. 2,7), εν σ’ εκενους που μπορον να Τον ακολουθσουν καθς ανεβανει στο ψηλ βουν της μεταμορφσες Του, φανερνεται με μορφ Θεο(Ματθ. 17, 1–9), με την οποα υπρχε πριν απ τη δημιουργα του κσμου(Ιω. 17, 5). Εναι λοιπν δυνατ να μη φανεται σε λους σοι εναι κοντ Του ο Κριος κατ τον διο τρπο, αλλ σε λλους τσι, και σε λλους με λλο τρπο, ανλογα με το μτρο της πστεως καθενς. ταν ο λγος του Θεο γνει μσα μας ολοφνερος και λαμπρς και λμψει το πρσωπ του πως ο λιος, ττε φανονται κατλευκα και τα φορματ του(Ματθ. 17, 2), δηλαδ τα λγια των Ευαγγελων φανονται καθαρ , και σαφ και χωρς να χουν τποτε καλυμμνο· αλλ και ο Μωυσς και ο Ηλας τον πλησιζουν, δηλαδ οι πνευματικτεροι λγοι του Νμου και των Προφητν. |
| κ τς πιστολς το ρχιμ. κ. νδρου Κοννου, προκπτει τι χει διαπρξει τ κκλησιαστικ δικματα: 1. Τς ατογνωμνου ποβολς το ερατικο σχματος, 2. Τς γκαταλεψεως τς φημεριακς του θσεως κα 3. Το δεινοττου σκανδαλισμο τς συνειδσεως τν πιστν δικματα σαφς προβλεπμενα κα ρητς τιμωρομενα δι τς ποινς τς καθαιρσεως κ το ψηλο τς ερωσνης πουργματος κα τς παναφορς ες τν τξιν τν λακν π το Θεου κα ερο Καννος ΞΒ τν γων ποστλων, πως πεκυρθη ρισμνως μ τν Β Καννα τς γας Πενθκτης Οκουμενικς Συνδου κα τς ποινς το ναθεματισμο, π το Ζ ερο Καννος τς γας Δ Οκουμενικς Συνδου διακελεοντος «Τος παξ ν κλρ τεταγμνους, κα μοναστς, ρσαμεν μτε π στρατεαν, μτε π ξαν κοσμικν ρχεσθαι· , τοτο τολμντας, κα μ μεταμελουμνους, στε πιστρψαι π τοτο, δι Θεν πρτερον ελοντο, ναθεματζεσθαι». πειδ μως κατ τν διταξιν το ΚΕ . Καννος τν γων ποστλων «οκ κδικσεις δς π τ ατ» τ νωτρω δικματα κολζονται δι τς ποινς τς καθαιρσεως κα τς παναφορς ες τν τξιν τν λακν. δ σκανδαλισμς τς συνειδσεως τν πιστν πο ποτελε παρεπμενον δκημα τν νωτρω βασικν προβλπεται κα κολζεται μ τ Κυριακ λγια «οα τ νθρπ κεν δι’ ο τ σκνδαλον ρχεται...» (Ματθ. 18,7) «ς δ’ ν σκανδαλση ναν τν μικρν τοτων τν πιστευντων ες μ συμφρει ατ να κρεμασθ μλος νικς ες τν τρχηλον ατο κα καταποντισθ ν τ πελγει τς θαλσσης...» (Ματθ. 18,6). κ τν δηλσεων το ρχιμ. κ. νδρου Κοννου προκπτει τι δν χει προσκτσει δι κουρς κα μολογας τν μοναχικ διτητα, λλ δι ρασοευχς νεγρφη ες τ δοκιμολγιον τς . Μονς σωμτων Πετρκη τς ερς ρχιεπισκοπς θηνν. διαδικασα κανονικς διερευνσεως τς ς ερηται ποθσεως προβλπει σκηση κανονικς διξεως π το πιχωρου ρχιερως, το Μακαριωττου ρχιεπισκπου θηνν κα πσης λλδος κκ ερωνμου, χοντος τν κανονικ ρμοδιτητα κα τν δωσιδικαν, διτι ερημνος τυγχνει Κληρικς τς . ρχιεπισκοπς θηνν κα φημριος το . Ναο γ. νδρου γας Παρασκευς ττικς, διενργεια τακτικν νρκων νακρσεων, κδοσι παραπεμπτικο βουλεματος, κδκασι π το πισκοπικο Δικαστηρου τς . ρχιεπισκοπς θηνν τς κανονικς ατς ποθσεως, κδοσι παραπεμπτικς ποφσεως, λγ ναρμοδιτητος πιβολς τς ποινς τς καθαιρσεως, ες τ Πρωτοβθμιο δι Πρεσβυτρους, Διακνους κα Μοναχος Συνοδικ Δικαστριο κα τελεσδικη πφασι το ερημνου Δικαστηρου. |
| Με παιδαγωγημνη τη καρδι μας απ τη σοφα(Ψαλμ. 89, 12) ας ζομε πντοτε, κατ τον Δαβδ, αναπνοντας αδικοπα αυτ τη δναμη του Θεο Πατρα και τη σοφα του Θεο(ΑΚορ. 1, 24), τον Ιησο Χριστ. Αν απ οιαδποτε περσταση χαλαρωθομε και αμελσομε τη νοητ αυτ εργασα, το λλο πρω ας σφξομε πλι γερ τη μση του νου μας και ας ξαναρχσομε με δναμη τη νοητ αυτ εργασα. Γιατ δεν χομε απολογα, αν γνωρζομε το καλ και δεν το πρξομε. Τα φαγητ που φρνουν αρρστια, μας ενοχλον μλις τα βλομε στο στομχι μας. ποιος φει απ αυτ αισθνεται αμσως την ενχληση, αν μως πιει γργορα κποιο φρμακο και κνει εμετ, μνει αβλαβς. τσι και ο νους, αν δεχτε πονηρος λογισμος και τους καταπιε κι αισθανθε την πικρα τους, ττε με την ευχ του Ιησο που κραυγζει απ τα βθη της καρδις του, εκολα τους κνει εμετ και τελεως τους αποβλλει. τσι – με τη βοθεια του Θεο – η μθηση, και με τη μθηση η περα, χουν δσει σε σους χουν την νψη να εννοσουν για το θμα αυτ. Με την αναπνο σου νωσε τη νψη και το νομα του Ιησο. Η αδικοπη μελτη θαντου και ταπενωση. Γιατ ωφελον πολ και τα δο. Επε ο Κριος: “Μθετε απ μνα τι εμαι προς και η καρδι μου ταπειν και θ’ αναπαυθον οι ψυχς σας”(Ματθ. 11, 29). Επε ο Κριος: “ποιος ταπεινσει τον εαυτ του πως το παιδ τοτο, θα υψωθε. εν ποιος υψνει τον εαυτ του, θα ταπεινωθε”(Ματθ. 18, 4. 23, 12). “Απ εμνα”, λει, “μθετε”. Βλπεις τι μθηση εναι η ταπενωση. Γιατ η εντολ Του εναι ζω αινια(Ιω. 12, 50). Κι αυτ εναι η ταπενωση. Ο μη ταπεινς λοιπν ξεγλστρησε απ τη ζω και θα βρεθε στο αντθετο της ζως. Κθε αρετ οικοδομεται με τη ψυχ και το σμα. Και κτσματα του Θεο εναι και η ψυχ και το σμα, με τα οποα η αρετ πως επα παρνει παρξη. Πς ττε δεν εμαστε ολτελα μανιακο ταν καυχιμαστε για τα στολδια της ψυχς και του σματος που δεν εναι δικ μας και κενοδοξομε και στηριζμαστε πνω στην υπερηφνεια που εναι σαν καλαμνιο ραβδ, και το Θε που υπερχει απερως κατ το μγεθος απ εμς τον διεγερομε εναντον μας, πργμα που εναι πρα πολ φρικτ, με την υπερβολικ μας ανομα και ανοησα; Γιατ ο Κριος αντιτθεται στους υπερφανους(Ιακ. 4, 6). Αντ να μιμομαστε τον Κριο με ταπενωση, πινομε φιλα με τον δαμονα, τον εχθρ του Κυρου, απ φρνημα κενδοξο και υπερφανο. Γι’ αυτ λεγε ο Απστολος: “Τι χεις που δεν το λαβες; Μπως εσ πλασες τον εαυτ σου; Και αν το σμα και την ψυχ, απ τα οποα και στα οποα και με τα οποα οικοδομεται κθε αρετ, τα λαβες απ το Θε, γιατ καυχισαι σαν να μην τα λαβες;”(ΑΚορ. 4, 7). Ο Κριος εναι που σου τα δωρζει. |
| Ο εχθρς διβολος γνωρζει τι η προσευχ εναι για μας υπερασπιστς, εν γι’ αυτν εχθρς και επβουλος. Θλοντας να μας αποσπσει απ αυτν, βζει μσα μας την επιθυμα της μελτης των συγγραφν των αρχαων Ελλνων, απ τους οποους και απομακρυνθκαμε, και μας προτρπει να ασχολομαστε μ’ αυτς. Αλλ ας μη πεισθομε σ’ αυτν, μην τυχν και πει στραβ η καλλιργει μας και αντ να συνξομε σκα και σταφλια, συνξομε αγκθια και τριβλια. Γιατ η σοφα του κσμου αυτο εναι μωρα ενπιον του Θεο(Α Κορ. 3,19). Λει η Γραφ: «Ευαγγελζομαι χαρ μεγλη σ’ εσς, που αφορ λο το λα»(Λουκ. 2,10), χι να μρος μνον του λαο. Και «λοι οι κτοικοι της γης θα σε προσκυνσουν και θα ψλλουν σε Σνα»(Ψαλμ. 65,4), χι να μρος μνον της γης. Η ψαλμωδα δεν εναι γνρισμα αυτν που δονται με δκρυα, αλλ εκενων που εναι εθυμοι. Αφο λοιπν τσι εναι, ας μην απελπιστομε διλου, αλλ ας περσομε τον παρντα βο εθυμοι, χοντας στο νου μας την μλλουσα εκενη χαρ και ευθυμα. Αλλ μως να την ανακατψομε την ευφροσνη με το φβο του Θεο, πως λει Γραφ: «Να νιθετε αγαλλαση για τον Κριο μαζ με τρμο»(Ψαλμ.2,11). Οι γυνακες που ταν μαζ με τη Μαρα, φυγαν απ τον Τφο με φβο και χαρ(Ματθ. 28,8). σως κι εμες κποτε με φβο και χαρ βγομε απ τον νοητ τφο. Απορ πς μπορομε να μην χομε φβο, γιατ κανες δεν εναι αναμρτητος, και αν ακμη εναι Μωυσς Απστολος Πτρος. Πλν μως σ’ αυτος, αφο νικσει η θεα αγπη, αποδιχνει το φβο(Α Ιω. 4,18) κατ την ρα του θαντου. Για το τι ο εμπαθς, αφο πιστψει με λη του την καρδι και με ταπενωση, λαμβνει χρισμα απθειας, χεις μρτυρα τη Γραφ. «Σμερα, λει, θα εσαι μαζ μου στον Παρδεισο»(Λουκ. 23,43)· και, «η πστη σου σ’ σωσε· πγαινε στην ειρνη»(Λουκ.7,50) της τρισμακριας απθειας· και λλα μοια με αυτ, πως: «το σταφλι θα ωριμσει τον καιρ της σπορς»(Αμς 9,13), και: «Ας γνει σε σας σμφωνα με την πστη σας»(Ματθ. 9,29). ταν, εν αντιμετωπζομε με αγανκτηση τα πθη, μας πολεμον δυναττερα οι δαμονες με αισχρς ενθυμσεις, ττε περισστερο στηριζμαστε στην πστη του Κυρου και κνομε βεβαιτερη την ελπδα μας προς τα αγαθ που μας χει υποσχεθε ο Θες, απ τα οποα οι εχθρο σπεδουν απ φθνο να μας αποξενσουν. Γιατ αν δεν ταν πολ μεγλα τα μλλοντα αγαθ, δεν θα καναν πυκνς επιθσεις οι δαμονες με τσο φθνο εναντον μας με ακθαρτους λογισμος, νομζοντας τι τσι ικανοποιον τη μανα τους και τι μας οδηγον στην απελπισα, με τη μεγλη και αβσταχτη ενχλησ τους. |
| Ο Λγος δεν παρνει μαζ Του λους τους υπηρτες και τους μαθητς Του κατ τη φανρωση των απκρυφων και ανωτρων μυστηρων Του, αλλ μνο μερικος, εκενους στους οποους χορηγθηκε δεκτικ ακο και ανοχθηκαν μτια οπτασας και δθηκε ευκρινς καινοργια γλσσα. Αυτος λοιπν τους παραλαμβνει και τους ξεχωρζει απ τους λλους, που εναι επσης μαθητς Του, και ανεβανει στο Θαβριο ρος της θεωρας και μεταμορφνεται μπροστ τους(Ματθ. 17, 2)· δεν τους μυσταγωγε πλον τα περ της βασιλεας των ουρανν, αλλ τους δεχνει τη δξα και τη λαμπρτητα της θετητας. Και απ αυτ τους δνει να λμπουν κατ τον χαρακτρα του βου και του λγου τους σαν τον λιο μσα στην Εκκλησα των πιστν. Τα νοματ τους τα μεταβλλει, δνοντς τους λευκτητα και καθαρτητα υπρλαμπρου φωτς. Και αποθτει το δικ Του νου μσα τους, αποστλλοντς τους να διηγονται καινοργια και παλαι(Ματθ. 13, 52) προς οικοδομ της Εκκλησας Του. Πολλο καλλιργησαν με μεγλη επιμλεια τα χωρφια τους και σπειραν καθαρ σπρο σ’ αυτ, αφο προηγουμνως κοψαν τα αγκθια και καψαν τα τριβλια με τη φωτι της μετνοιας, αλλ επειδ δεν βρεξε πνω σ’ αυτ ο Θες βροχ Πνεματος Αγου με την κατνυξη, δε θρισαν τποτε απ αυτ. Γιατ απ την ξηρασα ξερθηκαν και δεν καρποφρησαν μσα τους φθονο το στχυ της γνσεως του Θεο. Γι’ αυτ και πθαναν, αν και χι πεινασμνοι για λγο Θεο, πντως φτωχο απ γνση Θεο και μ’ δεια χρια, λγα μνο εφδια παρνοντας για τροφ τους απ εισφορ λλων. Καθνας που βγζει απ το στμα του ωφλιμα λγια για την οικοδομ του πλησον, τα βγζει απ τους αγαθος θησαυρος της καρδις του, ντας ο διος αγαθς, πως επε ο Κριος(Λουκ. 6, 45). Κανες δεν μπορε να κινηθε σε θεολογα και να πει τα περ Θεο, παρ με το φωτισμ του Αγου Πνεματος(Α Κορ. 12, 3). και κανες που μιλ με πνεμα Θεο δε λει πργματα αντθετα στην πστη στο Χριστ, αλλ σα ωφελον, σα οδηγον στο Θε και στη βασιλεα Του και αποκαθιστον στην παλι νδοξη καταγωγ και εννουν με το Θε μερικος απ τους σωζμενους. Αν τρα η φανρωση του Πνεματος δωρζεται στον κθε να προς το συμφρον λων(Α Κορ. 12, 7), ρα εκενος που απκτησε πλοσια το λγο της σοφας του Θεο και αξιθηκε να λβει το λγο της γνσεως, ενεργεται απ το θεο Πνεμα και εναι θησαυροφυλκιο των ακνωτων θησαυρν του Θεο. |
| Φιλλογος τρα κι χι καθαυτ φιλσοφος (αν και η δξα σφετερστηκε κρυφ το νομα της φιλοσοφας, πως λει ο μγας Γρηγριος), εναι εκενος που αγαπ και ερευν τη σοφα της δημιουργας του Θεο ως το σχατο απχημ της, δεν ασκε μως επιδεικτικ τη φιλοσοφα αυτ για παινο και ανθρπινη δξα, για να εναι χι φιλλος, αλλ φιλσοφος της σοφας του Θεο για τη φση. Γραμματας που μαθτευσε στη βασιλεα του Θεο(Ματθ. 13, 52), εναι καθνας που με την πρξη σχολζει στη θεωρα του Θεο και παραμνει καρτερικ στην ησυχα· αυτς βγζει απ το θησαυρ της καρδις του διδγματα καινοργια και παλαι, δηλαδ ευαγγελικ και προφητικ, απ Καιν και Παλαι Διαθκη, διδασκαλικ και πρακτικ, νομικ και αποστολικ. Αυτ εναι τα καινοργια και τα παλαι μυστρια, τα οποα ο πρακτικς γραμματας φανερνει, ταν μαθητεσει στη θερεστη ζω. Γραμματας, για να συνοψσομε, εναι κθε πρακτικς που ασχολεται ακμη με τις πρξεις σωματικς. Ρτορας θεος εναι εκενος που στκεται κατ φση ανμεσα στις γνσεις και τους λγους των ντων και τα αποδεικνει λα, φωτιζμενος απ το Πνεμα, με τη διαιρετικ δναμη του λγου. Φιλσοφος αληθινς εναι εκενος που αισθνεται μσα του την υπερφυσικ νωση με το Θε, με τρπο συνειδητ και μεσο. Εκενοι που γρφουν και μιλον και θλουν να οικοδομον το πλρωμα της Εκκλησας, χωρς να χουν το Πνεμα, εναι ψυχικο και χωρς Πνεμα, πως λει κπου ο θεος Απστολος(Ιοδα 19). Και εναι υπδικοι στην κατρα που λει: «Αλομονο σ’ αυτος που εναι συνετο κατ τη γνμη τους και θεωρον τους εαυτος των επιστμονες»(Ησ. 5,21). Γιατ αυτο μιλον απ τον εαυτ τους και δεν εναι το Πνεμα του Θεο αυτ που μιλ μσα τους, σμφωνα με το λγο του Κυρου(Ματθ. 10, 20). Και σοι μιλον απ τους δικος τους λογισμος πριν φτσουν στην καθαρτητα, χουν πλανηθε απ το πνεμα της οισεως. Γι’ αυτος λει ο σοφς Σολομν: «Εδα νθρωπο να φαντζεται τι εναι σοφς, αλλ περισστερο ξιζε ο ανητος»(Παροιμ. 26,12)· ο διος πλι μας παραγγλλει: «Μην χετε την πεποθηση τι εστε φρνιμοι»(Παροιμ. 3,7). Αλλ και αυτς ο πλρης Πνεματος θεος Απστολος ομολογε και λει: «Δεν εμαστε ικανο απ μνοι μας· η ικαντητ μας προρχεται απ το Θε»(Β Κορ. 3,5), και: «Ως απεσταλμνοι του Θεο, μιλομε ενπιον του Θεο με τη χρη του Χριστο»(Β Κορ. 2,17). Οι λγοι των ανθρπων που αναφραμε, εναι νοστοι και αφτιστοι. Γιατ δε μιλον αντλντας απ τη ζωνταν πηγ του Πνεματος, αλλ τρφονται απ την καρδι τους σαν απ βορβορδη λμνη γεμτη βδλλες και φδια και βατρχια επιθυμιν, επρσεως και ακρτειας. Το νερ της γνσες τους εναι δσοσμο, θολ και χλιαρ, κι ποιοι πνουν απ αυτ, παθανουν καχεξα και αηδα και εμετος. |
| πως το αποτλεσμα της παρακος εναι η αμαρτα, τσι επτευγμα της υπακος εναι η αρετ. Και πως στην παρακο ακολουθε παρβαση των εντολν και χωρισμς απ το Θε που δωσε τις εντολς, τσι και στην υπακο ακολουθε η τρηση των εντολν και η νωση με το Θε. Εκενος λοιπν που τρησε την εντολ με την υπακο του, και την αρετ κατρθωσε, και δε χρισε τον εαυτ του απ την νωση με το Θε μσω της αγπης. Εκενος που συγκεντρνεται απ τη διαρεση που προκλεσε η παρβαση, πρτα χωρζεται απ τα πθη, πειτα απ τους εμπαθες λογισμος· κατπιν χωρζεται απ τη φση και τους λγους της φσεως· στη συνχεια απ τα νοματα και τη σχετικ με αυτ γνση. Και τελευταα, αφο προσπερσει την ποικιλα των λγων περ Προνοας, καταλγει κατ τρπο γνωστο σ’ αυτν το λγο περ Μονδος· ττε ο νους, καθς βλπει μνο τη σταθερτητ του, χαρεται με την ανεκλλητη χαρ, γιατ λαβε την ειρνη του Θεο που υπερβανει κθε νου και που φρουρε αδικοπα απ κθε πτση εκενον που αξιθηκε να την λβει(Φιλιπ. 4, 7). Ο φβος της κολσεως κνει τους αρχριους να αποφεγουν την κακα· ο πθος της ανταποδσεως των αγαθν χαρζει σ’ εκενους που προκβουν την προθυμα της εργασας των αρετν. Το μυστριο μως της αγπης υπερυψνει το νου πνω απ’ λα τα δημιουργματα και κνει το νου τυφλ προς λα σα εναι μετ το Θε. Γιατ ο Κριος κνει σοφος μνο εκενους που γιναν τυφλο(Ψαλμ. 145, 8) σε λα σα εναι πειτα απ το Θε, δεχνοντς τους τα πιο θεα. Ο λγος του Θεο, ο οποος μοιζει με κκκο σιναπιο(Ματθ. 13, 31), προτο καλλιεργηθε φανεται πρα πολ μικρς. ταν μως καλλιεργηθε πως πρπει, γνεται τσο μεγλος, στε οι υψηλο λγοι των αισθητν και νοητν κτισμτων αναπαονται πνω σ’ αυτν σαν πουλι. Γιατ ττε γνονται απ αυτν καταληπτο οι λγοι των πντων, αυτς μως δεν εναι κατανοητς σε καννα απ τα ντα. Γι’ αυτ εκενος που χει πστη σαν κκκο σιναπιο μπορε με το λγο του να μετακινσει το βουν που επε ο Κριος(Ματθ. 17, 20), δηλαδ τη δναμη του διαβλου που στρφεται εναντον μας να τη διχνει και να τη μετακινε απ τη βση της. |
| πως το νεογννητο βρφος εναι εικνα του τλειου νδρα, τσι ακριβς και η ψυχ εναι εικνα του Θεο που την πλασε. πως λοιπν το παιδ σο μεγαλνει, τσο γνωρζει τον πατρα του, και ταν φτσει σε ηλικα, ττε φανονται καθαρ τα χαρακτηριστικ του πατρα στο γιο και του γιου στον πατρα, και του φανερνεται η πατρικ περιουσα, τσι και η ψυχ πριν απ την παρακο, μελλε να προοδεει και να φτσει σε τλειο νδρα(Εφ. 4, 13). Εξαιτας μως της παρακος βυθστηκε σε πλαγος λησμοσνης και σε βυθ πλνης και κατοκησε στις πλες του δη. Αφο λοιπν απομακρνθηκε σε τσο μεγλη απσταση η ψυχ απ το Θε, δεν μποροσε πι να πλησισει και να γνωρσει ορθ τον Πλστη. Ο Θες μως την καλοσε να επιστρψει κοντ Του, και την οδηγοσε στην επγνωσ Του, αρχικ δι μσου των Προφητν, και στο τλος αφο ρθε ο διος. Αφαρεσε ττε τη λησμοσνη και την πλνη. Κατπιν, αφο σπασε και τις πλες του δη, μπκε στην πλανεμνη ψυχ, δνοντας σ’ αυτν παρδειγμα τον εαυτ Του, μσω του Οποου θα της εναι δυνατ να φτσει στην πλρη ωριμτητα και στην τελειτητα του Πνεματος. Υποβλλεται λοιπν σε πειρασμ ο Λγος του Θεο απ τον πονηρ(Ματθ. 4, 1) κατ’ οικονομαν. πειτα υπομνει ονειδισμος, εξευτελισμος, βρεις, ραπσματα απ εκενους τους θρασες, και τλος δχεται ακμη και σταυρικ θνατο(Ματθ. 27, 26–30), για να μας υποδεξει, πως επαμε, ποι διθεση πρπει να χομε προς εκενους που μας ονειδζουν, μας εξευτελζουν επιδικουν ακμη και το θνατ μας. Να γνει δηλαδ απναντ τους και ο νθρωπος σαν κουφς και λαλος, χωρς να ανογει το στμα του(Ψαλμ. 37, 14), στε βλποντας την ενργεια και την επιδεξιτητα της πονηρας, και σαν να εναι καρφωμνος στο σταυρ, να φωνξει με πολ δυνατ φων σ’ Εκενον που μπορε να τον λυτρσει απ τον θνατο(Εβρ. 5, 7), και να πει: «Καθρισ με απ τα κρυμμνα πθη μου· αν αυτ δεν κυριαρχσουν πνω μου, ττε θα εμαι μεμπτος»(Ψαλμ. 18, 13–14). Ττε λοιπν, αφο γνει μεμπτος, βρσκει Εκενον που διταξε στην εξουσα του τα πντα(Ψαλμ. 8, 6), και βασιλεει και αναπαεται μαζ με το Χριστ(Β Τιμ. 2, 12). Εξαιτας της παρακος χουν καταπιε την ψυχ υλικο και ακθαρτοι λογισμο και γινε σαν να μην χει λογικ. στε χρειζεται χι λγος κπος για να σηκωθε πνω απ αυτ το σωρ και να εννοσει καλ την επιδεξιτητα της πονηρας, και ξεφεγοντς την να συγκραθε με τον ναρχο νου. |
|
|
