| “ταν μια αποκλυψη: ο Κριος και Θες φροντζει το μικρ πουλ που εχε χσει την ρασ του! Αν εναι ο Θες που σζει τα ζα, πσο περισστερο εμς τους ανθρπους;” ταν να εδος αποκλυψης για σους το εδαν. Ο Κριος Θες νοιζεται για το μικρ πουλ χωρς ραση! Αυτ δεν λει το ευαγγλιο; «οχ δο στρουθα σσαρου πωλεται; κα ν ξ ατν ο πεσεται π τν γν νευ το πατρς μν» (Ματθ. 10:29). Γιατ ο Κρις μας εναι φιλεσπλαχνος και αγαπει τη δημιουργα Του. πως εναι γραμμνο στους ψαλμος: « δικαιοσνη σου ς ρη Θεο, τ κρματ σου βυσσος πολλ νθρπους κα κτνη σσεις, Κριε. ς πλθυνας τ λες σου, Θες ο δ υο τν νθρπων ν σκπ τν πτεργων σου λπιοσι» (Ψαλ. 35:7-8). Και για τα λογα ζα χει την ακατανητη για μας Πρνοια. Στο Ευαγγλιο προστθεται: «μν δ κα α τρχες τς κεφαλς πσαι ριθμημναι εσ. μ ον φοβηθτε πολλν στρουθων διαφρετε μες» (Ματθ. 10:30-31). Στην πραγματικτητα, ο Θες καννισε την περπτωση της ανσυχης σφκας και του τυφλο πουλιο για τη δικ μας κατανηση. Ας θυμηθομε τι επε επσης ο Κρις μας: «μβλψατε ες τ πετειν το ορανο, τι ο σπερουσιν οδ θερζουσιν οδ συνγουσιν ες ποθκας κα πατρ μν ορνιος τρφει ατ οχ μες μλλον διαφρετε ατν;» (Ματθ. 6:26). Τι καταπληκτικς λξεις, ο Θες αποκαλεται Πατρας μας. Τρφει τα πουλι επειδ εναι ο σοφς δημιουργς τους, αλλ φροντζει και για εμς ως παιδι Του. Τι θλει να μας διδξει ο Κριος με αυτ την ενδεικτικ παραβολ της σφκας και του τυφλο πουλιο; τι κανες δεν ξεχνιται απ τον Θε και τι εν μσω των αδυναμιν μας δεν μας εγκαταλεπει ο Κριος. Ο Κριος θα βρει τρπο να σας βοηθσει ακμα και αν νομζετε τι λα χουν καταρρεσει και τι δεν εστε σε θση να κνετε τποτα. Το σημαντικ εναι να μην ξεχντε τον στοργικ Πατρα σας. Η σφκα μας φανεται χρηστη. Δεν δνει μλι και τσιμπει δυνατ. Αλλ η σφκα χει μια σημαντικ θση στον Θε. Τποτα δεν χει δημιουργηθε απ τον Θε για το τποτα. Και αν χρειαστε, ο Κριος θα δεξει φροντδα και μσα απ αυτ που φαινταν περιττ, χρηστο και χωρς νημα. |
| Τποτε λλο δεν σκοτζει σο η πονηρα. Ο Θες μως φανερνεται στην απλτητα και στην ταπενωση και χι με τους κπους. Φανερνεται δε, χι πως μερικο απ απειρα τους νομζουν, αλλ με τη θεωρα των ντων, δηλαδ των κτισμτων Του, και με τις αποκαλψεις των μυστηρων Του που περιχονται στις θεες Γραφς. Αυτς εναι ο μισθς της ησυχας και των λοιπν πρξεων σ’ αυτ τη ζω· εν στη μλλουσα, αυτ που μτια δεν εδαν και αυτι δεν τ’ κουσαν, οτε τα διανοθηκε ποτ νθρωπος, τα οποα ετομασε ο Θες για σους Τον αγαπον(Α Κορ. 2, 9) και εγκαταλεπουν τα θελματ τους με την υπομον και την ελπδα των μελλντων αγαθν. Αυτ ευχμαστε να επιτχομε, με τη χρη και τη φιλανθρωπα του Κυρου μας Ιησο Χριστο, στον Οποο ανκει κθε δξα, τιμ και εξουσα, στους αινες. Αμν. Λγος η (7ος) Το τα εναι βδομο γρμμα του αλφαβτου, κι ο λγος ο αντστοιχος, περ απροσπαθεας. Η απροσπθεια γεννιται απ’ την ελπδα κι αποτελε φυγ απ τον κσμον λο. Τρα λοιπν ευλγησε την ανγνωση, πτερ. Η απροσπθεια (ελευθερα απ εμπαθες κλσεις) πηγζει απ την ελπδα· επειδ εκενος που ελπζει να επιτχει λλου αινιο πλοτο, εκολα περιφρονε αυτν που χει στα χρια του, και αν ακμη μποροσε να δσει κθε ανπαυση ο πρσκαιρος πλοτος. Αφο μως ο βος εναι κοπιαστικς και γεμτος βσανα, ποιος πεθει τον λογικ νθρωπο να προτιμ αυτν απ την αγπη του Θεο, που δνει και τον πρσκαιρο και τον αινιο πλοτο σ’ εκενους που τον αγαπον; Εκτς αν εναι τυφλς ο νθρωπος και δεν μπορε να βλπει απ απιστα κακ προαρεση και πονηρ συνθεια. Γιατ αν εχε πιστψει, θα φωτιζταν κι αν παιρνε λγο φωτισμ απ ββαιη πστη, θα εχε αγωνιστε να εξαλεψει την κακστη συνθει του. Και αν παιρνε σταθερ απφαση, η χρη θα συνεργοσε και θα αγωνιζταν μαζ του. Γι’ αυτ λει ο Κριος: «Εναι λγοι οι σωζμενοι»(Λουκ. 13, 23)· επειδ τα πρσκαιρα θεωρονται γλυκ, κι ας εναι πικρ. Ο σκλος που γλφει τη λμα, ματνει τη γλσσα του, απ τη γλυκτητα μως δεν αισθνεται τον πνο και τι πνει το διο του το αμα. τσι και ο γαστρμαργος, τργοντας εκενα που τον βλπτουν στην ψυχ και στο σμα, δεν αισθνεται τη βλβη. Και λοι σοι δουλεουν στα πθη, το διο παθανουν απ αναισθησα. Κι αν σως σηκσουν κεφλι, πλι σρνονται απ τη συνθεια. Γι’ αυτ επε ο Κριος: «Η βασιλεα των ουρανν απαιτε βα απ την πλευρ του ανθρπου»(Ματθ. 11, 12). Και τοτο χι εκ φσεως, αλλ εξαιτας της συνθειας των παθν. Γιατ αν απ τη φση της απαιτοσε βα, καννας δεν θα μπαινε σ’ αυτν. Αλλ για σους χουν την προαρεση, ο ζυγς του Κυρου εναι καλς και το φορτο Του ελαφρ(Ματθ. 11, 30)· εν για εκενους που δε θλουν, εναι στεν η πλη και δσβατος ο δρμος(Ματθ. 7, 14), και η βασιλεα απαιτε βα. Για τους πρτους, η βασιλεα εναι μσα τους(Λουκ. 17, 21) και κοντ τους, επειδ τη θλουν και επειδ θλουν να αποκτσουν σντομα την απθεια. |
| Εναι τσο σκοτειν, σο νομζει τι γνωρζει· και τσο ανητη, σο αγνοε την γνοι της. λλοτε πλι, Φαρισαε τυφλ, δεν εξετζεις αν εναι καθαρ το εσωτερικ του ποτηριο, αλλ νομζεις τι πρπει να εξετζεις και να καθαρζεις απ’ ξω το ποτρι το πιτο(Ματθ. 23, 26). Οτε ακος τ λει για την κρση ο Χριστς, η αληθιν σοφα: «Μην κρνετε κατ’ ψιν, μθετε να κρνετε με κριτρια ορθ»(Ιω. 7, 24). Δεν εννοες τι δεν μπορες να κρνεις δκαια κατ το φαινμενο και να παρνεις αποφσεις ορθς; Αυτ δηλνει το «κατ’ ψιν», δηλαδ το φαινμενο. Πς λοιπν εσ, ανασθητε, χωρς να φοβσαι μτε την εντολ του Πατρα, μτε πως φανεται να εννοες τι δεν εναι εκενο που φανεται ο κυρως νθρωπος, νομζεις τι το να κρνεις απ το φαινμενο φρνει πολ μικρ ντροπ, αντ να κρβεσαι; Και φυσικ, εφσον ζεις στερημνος απ τη θεα ζω, στερημνος το φως, τη σοφα, την αλθεια και τη γνση και τα λλα μρια αγαθ που εκχνονται και μεταδδονται απ το Πνεμα, χωρς τα οποα χι μνο τα ξνα δεν μπορες να κρνεις χωρς να σφλλεις, αλλ οτε τον εαυτ σου μπορες να δεις σε ποιο βθος κακν χεις πσει. Αφαρεσε, αν σε πεθω, το δοκρι απ το μτι σου, εννο την ιδα την οηση απ το νου σου· και ττε αφο δεις, μπορες δικαιολογημνα στη συνχεια ν’ αφαιρσεις απ το μτι του αδελφο σου το σκουπιδκι, το αμρτημα δηλαδ που μπκε απροπτα και χωρς να το καταλβει(Ματθ. 7, 5). σο το εσωτερικ μτι σου δε βλπει φως νοητ, εναι φανερ το δοκρι που χει πνω του και του προξενε την τφλωση. Προτο λοιπν φροντσεις με κθε τρπο τον εαυτ σου και προτο απομακρνεις σο γνεται μακρι απ σνα το κακ, πρσεξε μην εξαπατηθες απ τον δαμονα και υποστες παθματα απ την ανοησα σου με το να επιχειρες αυτ που μνο στους φωτιζμενους ανκουν. Επισφαλς, και μλιστα πολ, αυτ η ενργεια· επικνδυνη η προσπθεια. Αυτο που πρπει να μιλσουν και κατ’ ακολουθαν να κρνουν εναι οι λυτρωμνοι απ τον Κριο, πως συμβουλεει ο ιερς Δαβδ, αυτο δηλαδ που ο Κριος λτρωσε απ τα χρια των χθρν(Ψαλμ. |
| Κι τσι θα καταντσεις να ξεπσεις απ το θλημα του Νυμφου, αφο Εκενος λα αυτ τα ελεεινολογε σφδρα στα Ευαγγλια λγοντας: «Αλομονο σ’ εσς τους πλοσιους, αλομονο σ’ εσς που γελτε, αλομονο σ’ εσς που εστε χορττοι, αλομονο ταν λοι οι νθρωποι σας επαινον»(Λουκ. 6, 24–26). Γιατ λοιπν τους ελεεινολογε αυτος; χι γιατ εναι νεκρωμνοι στην ψυχ; Ποι συγγνεια χει λοιπν η νμφη της ζως με τους νεκρος; Ποια σχση μπορε να χει μ’ εκενους που βαδζουν τον αντθετο δρμο; Γιατ ο δρμος που αυτο βαδζουν εναι πλατς και ευρχωρος(Ματθ. 7, 13)· κι αν δε συγκρατσουν τους εαυτος των αναμιγνοντας στη ζω τους κτι απ τη δικ σου, θα φτσουν στην τλεια απλεια. Εν εσ μπανεις απ τη στεν και γεμτη δυσκολες πλη και οδ προς την αινια ζω. Κι απ τη στεν πλη και οδ δεν μπορε να περσει κανες κουβαλντας γκο δξας, σωρ ηδονν, φορτο χρημτων και κτημτων. Ακογοντας μως τι εναι πλατς εκενος ο δρμος του βου, μην τον νομσεις τι εναι και χωρς λπες· στην πραγματικτητα εναι γεμτος απ πολλς και βαρις συμφορς. Αλλ ο Κριος τον ονομζει πλατ και ευρχωρο, επειδ εναι πολλο εκενοι που περνον απ’ αυτν(Ματθ. 7, 13) και σηκνει ο καθνας μεγλο σωρ φθαρτς λης. Εν ο δικς σου δρμος, παρθνε, εναι στενς, δε χωρει να περσουν δο μαζ. Γι’ αυτ και πολλς που ταν πρτα γγαμες, ταν μειναν χρες αρνθηκαν τον κσμο, ζηλεοντας την υπερκσμια ζω σου, και διλεξαν να βαδσουν το δικ σου δρμο για να συμμετσχουν και στα στεφνια. Αυτς τις χρες παραγγλλει ο Παλος να τις τιμομε, γιατ επιμνουν καρτερικ στις δεσεις και τις προσευχς, με την ελπδα τους στο Θε(Α Τιμ. 5, 5). Κι αν υπρχει και στην παρθενικ ζω κτι λυπηρ, αλλ και αυτ επισρει τη θεα παρηγορι και μας χαρζει τη βασιλεα των ουρανν και προξενε τη σωτηρα μας. Εν της κοσμικς ζως και τα τερπν και τα λυπηρ εναι θανατηφρα. πως λει και ο Απστολος: «Η κατ κσμον λπη προκαλε θνατο, εν η κατ Θεν λπη προξενε μετνοια που καταλγει σε αναφαρετη σωτηρα»(Β Κορ. |
| Μας σωσε με το βπτισμα της αναγεννσεως και της ανανεσεως που χαρζει το γιο Πνεμα, που το σκρπισε πλοσια επνω μας δια του Ιησο Χριστο του Σωτρα μας, για να δικαιωθομε με τη δικ Του χρη και να κληρονομσομε την αινια ζω πως ελπζομε»(Ττ. 3, 4–7). Και πλι: «Ο Θες που μας χρισε και μας σφργισε και δωσε τον αρραβνα του Πνεματος στις καρδις μας»(Β Κορ. 1, 21–22) και: «χομε το θησαυρ τοτο μσα σε πλινα δοχεα, τα σματ μας, για να αποδεικνεται τι η υπερβολικ δναμη δεν εναι δικ μας αλλ του Θεο»(Β Κορ. 4, 7). Αυτ σχετικ μ’ εκενους. Εθε κι εμες με τις δεσεις εκενων, που γνονται δεκτς απ το Θε, να γνομε κατ να μρος μοιοι μ’ αυτος, με το λεος και τη χρη του Θεο. ποιος θλει να ησυχσει στην εντλεια, πρπει οπωσδποτε να εναι προς στην καρδι Εσ, τκνον, εναι καιρς τρα πριν απ τ’ λλα και μαζ με τ’ λλα να μθεις τι, εκενος που θλει να μθει να τοξεει καλ, δεν τεντνει το τξο χωρς να βλει μπροστ του σημδι· τσι κι εκενος που θλει να μθει να ησυχζει, ας χει σαν σημδι το να εναι πντοτε προς στην καρδι. Λει ο γιος Ισδωρος: «Για την κατρθωση της αρετς δεν αρκε η σκηση, αλλ χρειζεται και η μετριοπθεια, κατ την σκηση. Γιατ αν διεξγομε αγνα πρατητας και τον εμποδζομε με την ταραχδη γνμη μας, αυτ δεν εναι τποτε λλο, παρ εν θλομε να σωθομε, δε θλομε να κνομε εκενα που χρειζονται για τη σωτηρα μας». Και πριν απ αυτν, ο θειτατος Δαβδ επε: «Θα οδηγσει τους πρους στη δικριση, θα διδξει στους πρους τους δρμους Του»(Ψαλμ. 24, 9). Και ο Σειρχ: «Στους πρους αποκαλπτονται τα μυστρια». Και ο γλυκτατος Ιησος: «Μθετε απ μνα τι εμαι προς και ταπεινς στην καρδι και θα βρουν ανπαυση οι ψυχς σας»(Ματθ. 11, 29), και: «Σε ποιν θα ρξω το βλμμα μου, παρ στον προ και συχο που τρμει τα λγια μου;»(Ησ. 66, 2), και: «Μακριοι οι προι, γιατ αυτο θα κληρονομσουν τη γη»(Ματθ. 5, 5), δηλαδ την καρδι που θα καρποφορε με τη βοθεια της χρης τριντα και εξντα και εκατ φορς περισστερο(Μαρκ. 4, 20), σμφωνα με τις τξεις των αρχαρων, των μσων και των τελεων. Ο προς δεν προκαλε ταραχ για τποτε οτε ταρζεται, εκτς αν ο λγος εναι για την ευσβεια. |
| Φσει αγαθς εναι μνο ο Θες(Ματθ. 19, 17). Κατ την προαρεση αγαθς εναι μνον εκενος που μιμεται τον Θε, δηλαδ ο σκοπς του εναι να ενσει τους πονηρος με Εκενον που εναι φσει αγαθς, για να γνουν αγαθο. Γι’ αυτ ταν εκενοι τον λοιδωρον, αυτς ευλογε. ταν τον καταδικουν, υπομνει. ταν τον βλασφημον, παρηγορε(Α Κορ. 4, 12–13). ταν τον φονεουν , προσεχεται γι’ αυτος. Τ απντα κνει για να μην ξεπσει απ το σκοπ της αγπης, η οποα εναι Αυτς ο Θες μας(Α Ιω. 4, 8). Οι εντολς του Κυρου μας διδσκουν να χρησιμοποιομε λογικ τα πργματα που δεν οδηγον σε πθος. Η λογικ χρση αυτν των πραγμτων κνει καθαρ την κατσταση της ψυχς. Η καθαρ κατσταση γενν την απθεια, απ την οποα γεννιται η τλεια αγπη. Δεν χει ακμη την απθεια εκενος που επειδ του τυχε κποιος πειρασμς, δεν μπορε να παραβλψει το ελλτωμα του φλου, ετε εναι πραγματικ ετε υποθετικ. Γιατ τα πθη που υπρχουν στην ψυχ, ταν ταρζονται τυφλνουν το νου και δεν τον αφνουν να ατενσει προς το φως της αλθειας, οτε να διακρνει το καλτερο απ το χειρτερο. ρα οτε την τλεια αγπη δεν απκτησε ο νθρωπος αυτς, η οποα αποδιχνει το φβο της κρσεως(Α Ιω. 4, 18). Ο πιστς φλος δεν ανταλλσεται με τποτα(Σοφ. Σειρ. 6, 15). επειδ τις συμφορς του φλου τις νομζει για δικς του και υποφρει μαζ του υπομνοντας μχρι θαντου. Υπρχουν πολλο φλοι, αλλ στον καιρ της ευημερας(Παροιμ. 19, 4). Στον καιρ του πειρασμο, ζτημα αν βρεις να. Κθε νθρωπο πρπει να τον αγαπομε με την ψυχ μας. μως μνο στο Θε να χομε την ελπδα μας, και με λη τη δναμ μας να Τον λατρεομε. Γιατ σο μας συντηρε Εκενος, και οι φλοι μς περιποιονται και οι εχθρο δεν μπορον να μας βλψουν. ταν μως Εκενος μας εγκαταλεψει, και οι φλοι μς αποστρφονται, και οι εχθρο αποκτον δναμη εναντον μας. Τσσερις εναι γενικ οι τρποι εγκαταλεψεως: η κατ’ οικονομαν Θεο, πως γινε στο πθος του Κυρου(Ματθ. 27, 46. Μαρκ. 15, 34), στε με τη νομιζμενη εγκατλειψη να σωθον οι νθρωποι, που εχαν εγκαταλειφθε. πειτα η προς δοκιμν, πως με τον Ιβ και τον Ιωσφ, για να αναδειχθον ο πρτος υπδειγμα ανδρεας, και ο λλος υπδειγμα σωφροσνης(Ιβ 40, 8. Γεν. 39, 7–20). τρτη, η πατρικ παιδαγωγα, πως με τον Απστολο Παλο, για να φυλξει με την ταπεινοφροσνη την φθονη χρη(Β Κορ. 12, 7). τλος, η εγκατλειψη λγω αποστροφς, πως των Ιουδαων, στε με την τιμωρα να μαλακσουν και να λυγσουν σε μετνοια. λοι αυτο οι τρποι εναι σωτριοι και γεμτοι απ θεα αγαθτητα και φιλανθρωπα. |
| Υπρχε ραγε κτι καθαρ, ειλικρινς στις καρδις τους; Απολτως τποτα. ταν ολοκληρωτικ σκοτεινς, εχαν ολοκληρωτικ αδιαπραστο σκοτδι αμαρτιν, μσους και κακας. Αλλ ιδο και μα λλη, ακμη πιο φοβερ μορφ, του Αποστλου του Χριστο, του Ιοδα, του οποου ο Κριος πλυνε τα πδια, ο οποος κοιννησε το Σμα και το Αμα του Χριστο και ο οποος πηγανει να Τον προδσει για τρικοντα αργρια. Ω φρκη! Ω ανεπωτη ποταπτης που με καμι ατιμα δεν συγκρνεται! Πρδωσε τον Διδσκαλ του, απ Τον Οποο εδε τσο καλ! Τι συνβαινε στην ψυχ αυτο του δυστυχισμνου ανθρπου; ταν λη υπ την εξουσα του διαβλου της φιλαργυρας, ζοσε με την φιλαργυρα, ταν κλπτης και, πως λει ο γιος Ευαγγελιστς Ιωννης ο Θεολγος, κρατοσε το κιβτιο μσα στο οποο ριχναν τις δωρες για τον Σωτρα και τους μαθητς Του και κλεβε χρματα για τον εαυτ του. Η φιλαργυρα τον οδγησε μχρι του σημεου στε το νομ του να γνει μισητ σε λο τον κσμο. Το νομα του Ιοδα γινε συννυμο κθε προδοσας, κθε ατιμας, κθε ποταπτητος. Ο γιος απστολος Παλος μας λει τι η φιλαργυρα εναι η ρζα κθε κακο (Α’ Τιμ. 6, 10). Και ραγε δεν βλπουμε την απδειξη αυτο στο δυστυχ Ιοδα; Μπορε να υπρχει πιο φανερ απδειξη; χι, δεν μπορε, γιατ κθε κακ δεν εναι τποτα σε σγκριση με αυτ το φοβερ κακ, στο οποο τον οδγησε η φιλαργυρα του. Και ταν απστολος! μως το Ευαγγλιο δεν παρουσιζει σε μας μνο το σκοτδι. Μας παρουσιζει και το καθαρ και ευλογημνο φως. Ιδο, ενπιον μας η μορφ της μετανοημνης αμαρτωλς, της σε λα καταφρονημνης. Πσο λαμψε αυτ η μορφ! Εδ επιδικεται η σγκριση με την λλη αμαρτωλ που πλυνε με τα δκρυ της τα πδια του Σωτρα, τα σκοπισε με τα μαλλι της και λαβε την συγχρεση λων των αμαρτιν της απ τον Κριο (Λουκ. 7, 38-48). Κινομενη απ τα δια συναισθματα της αγπης και της μετνοιας, προσλθεν αυτ γυν αλβαστρον μρου χουσα βαρυτμου, και κατχεεν επ την κεφαλν αυτο ανακειμνου. Ιδντες δε οι μαθητα αυτο ηγανκτησαν λγοντες· εις τι η απλεια ατη; (Ματθ. 26, 7-8) και κουσε ο κσμος τα εκπληκτικ λγια του Σωτρα: « τι κπους παρχετε τη γυναικ; ργον γαρ καλν ειργσατο εις εμ » (Ματθ. 26, 10). |
| Απ αυτ και ο νους μας παει τις πνευματικς θεωρες· γιατ ο λγος της γνσεως, που εναι λο αγπη, δεν επιτρπει στη δινοια να απλωθε για να συλλβει τα θεα αντικεμενα της θεωρας, αν προηγουμνως δεν επαναφρομε στην αγπη και εκενον που οργζεται δικα εναντον μας. Αν μως εκενος δεν θλει να γνει αυτ χει απομακρυνθε απ τα μρη που ζομε, ττε η αγα γνση μς ωθε να χομε τη μορφ του προσπου του στη ψυχ μας με απεριριστη αγπη, και τσι στο βθος της καρδις να εκπληρσομε το νμο της αγπης. Γιατ χει λεχθε τι πρπει και τα πρσωπα εκενων που χωρς λγο οργζονται εναντον μας, να τα βλπομε στη δινοι μας χωρς οργ, σοι θλομε να χομε γνση Θεο. Και αν κνομε αυτ, ττε χι μνον ο νους μας θα κινηθε στη θεολογα χωρς πλνη, αλλ και στην αγπη του Θεο θα ανβει με μεγλη παρρησα, τρχοντας χωρς εμπδιο απ τη δετερη βαθμδα στην πρτη. Ο δρμος της αρετς, σ’ εκενους που αρχζουν να χουν ρωτα για την ευσβεια φανεται σκληρς και πολ σκυθρωπς, χι γιατ εναι πργματι ττοιος, αλλ γιατ η ανθρπινη φση ευθς απ τη γννηση ζει και συναναστρφεται μσα στο πλτος των ηδονν. Σ’ εκενους που μπρεσαν να φτσουν στο μσο του δρμου, φανεται ευχριστος και ξεκοραστος, επειδ χει υποταχθε η κακα στην συνθεια της αρετς και χνεται μαζ με την ανμνηση των παρλογων ηδονν. Γι αυτ η ψυχ στο εξς βαδζει μ’ ευχαρστηση το δρμο των αρετν. Για τοτο ο Κριος, ταν μας προτρπει στο δρμο της σωτηρας, στην αρχ λει: «Πσο στενς και δσκολος εναι ο δρμος που οδηγε στη βασιλεα! Και εναι λγοι σοι τον βρσκουν»(Ματθ. 7, 14). Σ’ εκενους πλι που με θερμ διθεση αποφασζουν την τρηση των αγων εντολν Του, λει: «Ο ζυγς μου εναι πιος και το φορτο μου ελαφρ»(Ματθ. 11, 30). Πρπει λοιπν απ την αρχ του πνευματικο αγνα να εργαζμαστε με κποια βα τις γιες εντολς του Θεο, στε ο αγαθς Κριος, βλποντας το σκοπ και τον κπο μας, να μας δσει θληση τοιμη να υπηρετε με πολλ ευχαρστηση τα νδοξα θελματ Του. |
| Αυτς, που αν και εναι νοχος αμαρτας και πρξεων, οι οποες προκαλον οργ, τολμει να απλνεται αδιντροπα σε γνση θεκτερων πραγμτων προχωρε ανξια στην υλη προσευχ, αυτς ας δεχτε την αποστολικ επιτιμηση, τι δεν εναι ακνδυνο γι’αυτν να προσεχεται με γυμν και ακλυπτο κεφλι. χει υποχρωση δηλαδ η ψυχ αυτ, λει ο απστολος, «κατ κεφαλς εξουσαν χει δια τους αγγλους» (Α Κορ.ια 5 εξ.: χει υποχρωση να χει στο κεφλι της -στο αποστολικ κεμενο η γυνακα, κατ τον γιο Νελο μεταφορικ η ψυχ- κποιο σμβολο εξουσας απ σεβασμ προς τους αγγλους, που στκουν απ πνω της), ντυμνη το σεβασμ και την ταπεινοφροσνη, που ταιριζουν στην κατστασ της. πως δε θα ωφελσει εκενον, που πσχουν τα μτια του, το να βλπει καταμεσμερα χωρς κλυμμα και εντατικ τον ολλαμπρο λιο, τσι δε θα ωφελσει καθλου και τον λο πθη ακθαρτο νου η αναπαρσταση στο νο της «εν πνεματι και αληθεα» φοβερς και υπερφυσικς προσευχς. Αντθετα προκαλε εναντον του την αγανκτηση του Θεο. Αν ο ανενδες (αυτς που δεν του λεπει και δεν του χρειζεται τποτε) και αμερληπτος Θες δεν δχτηκε εκενον, που ρθε στο θυσιαστριο με δρο, σπου να συμφιλιωθε με τον πλησον του, με τον οποον ταν λυπημνος (Ματθ. ε 23 εξ.), σκψου πση προσοχ και δικριση χρειαζμαστε, για να προσφρουμε στο Θε ευπρσδεκτο θυμαμα στο νοερ (νοητ) θυσιαστριο. Να μη σου αρσουν τα λγια οτε δξα. Αλλοις δε θα ενεργον πια δολερ πσω απ τις πλτες σου οι αμαρτωλο, αλλ κτα πρσωπο, μπροστ στα μτια σου (Ψαλμ. 128,3) και θα εσαι αντικεμενο της χαιρεκακας τους (Σοφ. Σολ. ς 4) την ρα της προσευχς, καθς θα σε τραβον και θα σε δελεζουν (Ιακ. α 14) με αλλκοτους λογισμος. Η προσοχ, που αναζητει προσευχ, θα βρε προσευχ, γιατ περισστερο απ κθε τι λλο την προσοχ την ακολουθει η προσευχ. Αυτ πρπει να επιδικεται με πολλ φροντδα. πως η ραση εναι αντερη απ λες τις αισθσεις, τσι και η προσευχ εναι η πιο θεκ απ λες τις αρετς. Αυτ που αποτελι παινο της προσευχς δεν εναι η ποστητα, αλλ η ποιτητ της. Και αυτ δηλνουν εκενοι, που ανβηκαν στο ιερ (δηλ. ο Φαρισαος και ο Τελνης, Λουκ. ιη 10) καθς και η προτροπ· «υμες ουν προσευχμενοι μη βαττολογετε» (Ματθ. ς 7: ταν προσεχεσθε να μην φλυαρετε) και σα λγονται στη συνχεια. |
| Ι.Μ. Πειραις: Περ του Αρχιμ. Ανδρα Κοννου Παγα γραμμ τς καθ’ μς . Μητροπλεως εναι ν μιλομε δι τς θσεις κα κρσεις πο κφρονται π κκλησιαστικν, θεολογικν, θνικν κα κοινωνικν ζητημτων κα χι δι τ πρσωπα πο τς καταθτουν. ναλως χον ο λγοι το Κυρου μας «μ κρνετε να μ κριθτε» (Ματθ. 7,1) κα «σ τς ε κρνων λλτριον κτην (Ρωμ. 14,4)». ρθρωσι το ταπεινο μας λγου κατατθεται κ τς ποχρεσεως τς διαποιμνσεως το λαο το Θεο «ς λγον ποδσοντες» (βρ. 13,17). πειδ μως τυχς νεπλκη τ νομα τς καθ’ μς . Μητροπλεως ες τν τραγικν κπτωσιν το ρχιμ. κ. νδρου Κοννου φελομεν κατ τν Πρωτοκορυφαον πστολον Πτρον ν διευκρινσωμεν τν θσιν μας (Α Πτρου 3,15). Ες τν Μαν, γαν, Καθολικν κα ποστολικν κκλησαν το Χριστο, τ μυστριον εναι κκλησα, ταμειοχος τς Θεας Χριτος ες τν ποαν δθη κατ’ φατον μακροθυμαν το Παναγου Θεο, τ «δεσμεν» κα «λειν» πο «ποχρεο» κα τν διον τν Θεν κατ τν διακρυξν Του «σα ν δσητε π τς γς σται δεδεμνα ν τ οραν κα σα ν λσηται π τς γς σται λελυμνα ν τ οραν» (Ματθ. 18,18). πομνως τ μυστρια δν λειτουργον μαγικς λλ μνον τελομενα σ πλυτον κοινωναν μ τν κκλησαν. ποψις πομνως τι ερωσνη εναι νεξλειπτος τι δρανοποιεται εναι κακοδοξα, πο προρχεται π τν Ρωμαιοκαθολικισμ κα τν ποαν εσγαγαν ες τν καθ’ μς Θεολογαν ο ν σπερ σπουδσαντες Θεολγοι κα μαθητα των. πδειξις το γεγοντος ΞΒ Κανν τν γων ποστλων, ποος διακελεει τ κλουθα «Ε τις κληρικς, δι φβον νθρπινον, ουδαου λληνος αρετικο, ρνσεται, ε μν τ νομα το Χριστο, ποβαλλσθω ε δ τ νομα το κληρικο, καθαιρεσθω· μετανοσας δ, ς λακς δεχθτω». κανν ατς χει πικυρωθε ρισμνως μ τν Β Καννα τς γας Πενθκτης Οκουμενικς Συνδου. Ες τ ρτημα διατ δν «ναχειροτονονται» ο ποβαλμενοι ες τν ποινν τς καθαιρσεως Κληρικο μετ τν πονομν ες ατος χριτος, πντησις εναι τι τ μυστριον εναι κκλησα ποα ποφανεται κα κατ τατα δν παιτεται πανληψις τς μυστηριακς πρξεως. |
|
|
