| Τι χει παραγγελει στο επιθυμητικ η θεα δεσποτικ εντολ; «Εκενος που κοιτζει γυνακα με επιθυμα δη διπραξε μοιχεα μ’ αυτν μσα στην καρδι του» (Ματθ. 5, 28). ταν εδε ο κακοργος διβολος τι δθηκε αυτ η εντολ, πλεξε κατ κποιο τρπο να δχτυ μσα στο νου κατ της εντολς. Γιατ μετφερε τον πλεμο απ την λη που ερεθζει και τον εγκατστησε μσα στον νθρωπο. Και μπορε να δει κανες να ζωγραφζονται μσα στο νου απ τον εχθρ σχματα και εικνες πορνικς, και μπορε ν’ ακοει λγια που ερεθζουν το πθος, και λλα που γνωρζουν σοι χουν περα του νοερο πολμου. Ποι εναι τρα η εντολ που προτρπει το λογιστικ μας; «Εγ σας λω να μην ορκιστετε καθλου (Ματθ. 5, 34). Ο λγος σας ας εναι ναι χι (Ματθ. 5, 37). ποιος δεν αρνθηκε τα πντα και δε με ακολουθε, δεν εναι ξιος για μνα (Ματθ. 10, 37–38). Να περσετε απ τη στεν πλη» (Ματθ. 7, 13). Αυτ εναι τα παραγγλματα για το λογιστικ. Ο αντπαλος διβολος λοιπν, για να υποτξει ναν ριστο στρατηγ, που εναι το λογιστικ, το βγζει απ τα λογικ του με λογισμος γαστριμαργας και αδιαφορας, και αφο σαν μθυσο στρατηγ το χλευσει και το απομακρνει απ την ηγεμονα, χρησιμοποιε, το πονηρ φδι, σαν υπηρτες των νομων θελημτων του το θυμ και την επιθυμα. Οι δο αυτς δυνμεις, αφο μενουν ελεθερες απ την εξουσα του λογικο, μεταχειρζονται τις πντε αισθσεις σαν υπηρτες για να αμαρτνουν φανερ. τσι συμβανουν οι διφορες πτσεις. Ττε λοιπν και τα μτια γνονται περεργα, αφο δεν χουν το νου να τα δεσμεει, και η ακο αγαπ να ακοει τα μταια και η σφρηση εκθηλνεται και το στμα γνεται ακρτητο και τα χρια αγγζουν εκενα που δεν πρπει. Σ’ αυτ ακολουθε αδικα αντ δικαιοσνη, ανοησα στη θση της φρονσεως, ακολασα αντ σωφροσνη δουλεα αντ ανδρεα. Αυτς οι τσσερις γενικς αρετς, δηλαδ η δικαιοσνη, η φρνηση, η σωφροσνη και η ανδρεα ταν εναι υγιες, κυβερνον τα τρα μρη της ψυχς. ταν αυτ διευθνονται ορθ, εμποδζουν τις αισθσεις απ τα τοπα. Και ττε ο νους χει γαλνη, και καθς οι δυνμεις του κυβερνιονται ενθως και υπακοουν, ανδραγαθε εκολα στο νοητ πλεμο. Αν μως σκοτζει τις δυνμεις του απ απροσεξα και νικιται απ τις επιθσεις του εχθρο, ττε παραβανει τις θεες εντολς. Την παρβαση μως οπωσδποτε ακολουθε, μετνοια ανλογη, κλαση στο μλλον. Καλ λοιπν εναι να χει πντοτε νψη ο νους, με την οποα αφο σταθε στην κατ φση κατσταση, γνεται αληθινς τηρητς των θεων εντολν. |
| «Μακριοι οι πενθοντες»(Ματθ. 5,4), λει, δηλαδ εκενοι που πενθον τον εαυτ τους και τον πλησον απ αγπη και συμπθεια γι’ αυτν. Και φτνει ο νθρωπος αυτς να πενθε πως για να νεκρ, προ του θαντου, απ τα φρικτ νοματα εκενων που γνονται μετ θνατον, ολολζοντας και στενζοντας απ τα βθη της καρδι του με πολλ πικρ και εππονα δκρυα και απεργραπτους θρνους. Και τσι η χρη του Θεο, η κοιν μητρα λων μας, του χαρζει την πρατητα, την αρχ της μιμσεως του Χριστο, δηλαδ την τρτη εντολ, πως λει ο Κριος: «Μακριοι οι προι»(Ματθ. 5,5). Και γνεται σταθερς σαν βρχος που δεν σαλεει διλου απ τον νεμο τα κματα του βου, αλλ εναι πντοτε ο διος και στην αφθονα και στη φτχεια, και στην ευκολα και στη δυσκολα, στην τιμ και στην ατιμα. Και γενικ γνωρζει σε κθε περσταση και κθε πρξη με τη δικριση, τι λα περνον, και τα ευχριστα και τα οδυνηρ, και τι αυτς ο βος εναι δρμος προς τον μλλοντα αινα. Και τι σως και χωρς να θλομε, γνονται εκενα που γνονται, στε μταια ταραζμαστε(Ψαλμ. 38,7) και χνομε το στεφνι της υπομονς και παρουσιαζμαστε αντθετοι στο θλημα του Θεο. Γιατ λα σα κνει ο Θες εναι πολ καλ, μα εμες δεν το γνωρζομε. πως λει η Γραφ, Αυτς θα οδηγσει τους πρους με κρση(Ψαλμ. 24,9), μλλον, με τη δικριση των πραγμτων. Αλλ και σε καιρ οργς, ο νθρωπος αυτς δεν ταρζεται καθλου. Μλλον χαρεται, γιατ βρκε καιρ κρδους και φιλοσοφας, σκεπτμενος τι δεν γινε ο πειρασμς χωρς αιτα, αλλ θα λπησε πρωττερα συνειδητ ασυνεδητα το Θε τον αδελφ καννα λλο, και τι μλλον βρθηκε αφορμ για τη συγχρησ του, στε τουλχιστον με την υπομον να λβει συγχρηση των πολλν του αμαρτιν. Σκφτεται ακμη τι αν δεν συγχωρσει σα του φταιξαν οι λλοι, οτε ο ουρνιος Πατρας θα συγχωρσει τα αμαρτματ του(Ματθ. 6,15), και τι δεν υπρχει απ αυτν πιο σντομη αρετ, δηλαδ την εντολ για την συγχρηση των λλων. Γιατ ο Κριος λει: «Συγχωρστε και θα συγχωρηθετε»(Ματθ. 6,14). |
| 18, 7–8), και: «Αιτετε, και θα σας δοθε· ζηττε, και θα βρτε· χτυπτε, και θα σας ανοιχθε η θρα»(Ματθ. 7, 7), και αλλο: «Ακμη και αν δεν του δσει επειδ εναι φλος του, θα σηκωθε ωστσο και θα του δσει ,τι ζητ, εξαιτας της αναδεις του»(Λουκ. 11, 8). Μ’ αυτ μας προτρπει να εναι η ατησ μας στο Θε αναιδς και επμονη. Αφο γι’ αυτ ρθε, για να επιστρψει τους αμαρτωλος κοντ Του(Ματθ. 9, 13). Μονχα εμες αφο απομακρυνθομε με λη μας τη δναμη απ τις κακς συνθεις μας, ας προσηλωθομε στον Κριο, και Αυτς δε μας προσπερν, αλλ εναι τοιμος να μας βοηθσει. νας που κατχεται απ κποια μακρ ασθνεια, ταν δεν μπορε πι να δεχθε τροφ και νερ, απελπζεται, και αυτ εναι σημδι θαντου και τον κλανε οι συγγενες και οι φλοι του. τσι και ο Θες και οι γγελοι, λυπονται πολ και θρηνον τι.ς ψυχς που δεν μπορον να προσλβουν την επουρνια τροφ. Αν λοιπν γινες θρνος του Θεο, αν η ψυχ σου γινε λη πνευματικς οφθαλμς κι λη φως, αν τρφηκες με την τροφ εκενη του Πνεματος, αν πνεις απ το ζωνταν νερ(Ιω. 4, 10) και απ το πνευματικ κρασ που ευφρανει την καρδι(Ψαλμ. 103, 15), αν η ψυχ σου φρεσε τα ενδματα του ανκφραστου φωτς, αν ο εσωτερικς σου νθρωπος λαβε περα και βεβαιτητα λων αυτν, ττε λοιπν ζεις απ τρα την πραγματικ αινια ζω και αναπαεσαι απ τρα μαζ με το Χριστ. Αν μως ακμη δεν τα λαβες αυτ οτε τα κανες κτμα σου, να κλαις θερμ και να οδρεσαι που δεν απκτησες ακμη αυτν τον πλοτο, και να εναι αδικοπη η φροντδα σου και η δηση για τη φτχεια σου. Αλλ μακρι τουλχιστον να αισθανταν τη φτχεια του εκενος που δεν χει αυτν τον θεο πλοτο, και να μη γυρνοσε αμριμνος σαν να τον χει παραχορτσει.Γιατ λει ο Κριος: «Καθνας που ζητ, βρσκει· και ποιος χτυπ, θα του ανοιχτε η θρα»(Ματθ. 7, 8). Αν το λδι εκενο που γινταν απ διφορα μυρωδικ(Εξ. 30, 23–25) εχε τση δναμη, στε εκενοι που χρονταν, να αποκτον το βασιλικ αξωμα(Α Βασ. 26, 11), πσο περισστερο εκενοι που χρονται στο νου και στον σω νθρωπο με το αγιαστικ λδι της αγαλλισεως(Ψαλμ. |
| Царь Давид оплакивал Ионафана и Саула и сместил избыток своего горя и гнева на горы , на которых был убит помазанник Господень (2 Цар. 1:21). Святитель отмечает, что это нередко происходит у детей и женщин . 4. Отождествление с противоположным Отождествление с противоположным является защитным механизмом, во время которого, чтобы удовлетворить одно из наших чувств, человек создает другое, противоположное. Например, супруга Потифара, которая не смогла удовлетворить своего постыдного желания с Иосифом, обратила свое вожделение в гнев . 5. Сопротивление Душевная (психическая) болезнь является следствием душевно-духовного конфликта, и в случае, если разумная часть души одержит победу, то человек становится ближе к самопознанию, покаянию и спасению. Если же человека одолеют страсти, тогда человек становится плотским, после чего бессознательно взращивает в себе целый ряд патологических психологических механизмов с целью избежать суда своей совести. Молитвами святителя Иоанна Златоуста, благой Бог да дарует всем нам истинное познание человека — как самих себя, так и ближнего, чего нам сегодня так сильно не хватает. Перевод Александра Астанова Εις Ιω. 69, 1, PG 59, 377. Иов 21:9, Пс. 72:5. Εις Ματθ. 53, PG 58б 531. Εις Φιλιπ. 10, PG 62, 255, Εις Πραξ. 51, 5, PG 60, 358. 60, 175. Διογ. Λαρτ.,ΦII, 110, Στοβαου, Εκλογα II, 166. Εις Ματθ. 53, PG 58, 531. Εις Εφ. 5, 4, PG 62, 41. Περ μετανας 6, 5, PG 49, 321. Εις Πραξ. 31, 4, PG 60, 232. Περ μετανοας 1, PG 55, 457. Εις Ψαλμ. 143, PG 55, 457. См. 2 Кор. 12:5, 9:11, 30, 13:9. Περ μετανοας 7, 6, PG 49, 332. См. E.Zeller – W.Nestle Ιστορα της Ελληνικς Φιλοσοφας, μτφρ. Χ. Θεοδωρδη, Αθνα 1942, σ.144, 305. Εις Πραξ. 7, 3, PG 60, 67. Προς Σταγεριον 2, PG 47, 470. Εις τον γιον Απστολον Παλον 6, 4, PG 50, 504. Εις τους αγους Μακκαβαους 1, 2, PG 50, 619. Περ μετανοας 3, 4, PG 49, 297. Εις τον Οζαν 3, 4, PG 56, 113. Εις τον γιον μρτυρα Λουκιανν 2, PG 50, 523. Εις Ματθ. 19, 7, PG 57б 283. Εις Α Τιμ. 7, 1, PG 62б 533. |
| Γ. Αντιλαμβνομαι τις αντιδρσεις τσο τις δικς σας, σο και των συνακροατν σας: «Μα τι ψματα κηρττει; Αυτς την αλθεια αναγγλλει, την εν Χριστ σωτηρα διδσκει το Ευαγγλιο ευαγγελζεται». Σταθετε λγο. Μη βιζεσθε στις αντιδρσεις σας. Ας βλουμε τα πργματα στη θση τους: Επιτρπεται να μιλμε για τον Ιησο Χριστ θολ και πουλα; Επιτρπεται να διδσκουμε τον σωτριο δρμο και να οδηγομε τους ακροατς στην καταστροφ; Αυτ δεν καναν πντα οι αιρετικο; Πσες και πσες διδασκαλες δεν υπρχαν που διστρεφαν την αλθεια και πριν τον αιρεσιρχη ρειο, αλλ πολ περισστερο και μετ απ αυτν … λες αυτς αποδοκιμσθηκαν απ τη Εκκλησα και αναθεματστηκαν. Αναρθμητες αιρσεις εμφανσθηκαν στην Δση. λες μως απορρφθηκαν απ την Ορθοδοξα, παρ’ λο που κηρττουν τον Σωτρα Χριστ! Επομνως δεν πρπει να συμπερανουμε τι εφ’ σον κποιος κηρττει τον Χριστ, οπωσδποτε εναι αξιπιστος, αλλ πρπει να εξετζουμε, εν σωστ κηρττει την αλθεια για τον Χριστ. Μεταξ σας μως κανες δεν κοπασε να κνει αυτ την ρευνα, αλλ μλις ακοσατε απ τα χελη του το γλυκτατο νομα του Κυρου, αμσως απερσκεπτα σταθκατε στο πλευρ του. Κανες σας δεν υποψιστηκε τι αυτ το προσκυνητ νομα εναι στα χελη του πλανεμνου σαν δλωμα, για να παραπλανσει και να οδηγσει στην καταστροφ τις απλοκς ψυχς σας. Δεν διαβσατε στο Ευαγγλιο τα προειδοποιητικ λγια του Κυρου: «Προσχετε δε απ των ψευδοπροφητν, οτινες ρχονται προς υμς εν ενδμασι προβτων, σωθεν δε εισ λκοι ρπαγες;» (Ματθ. 7,15) Μη φανταστετε τι ο Κριος εννοε εδ εκενους που δεν γνωρζουν το νομ Του. χι. Εννοε ακριβς αυτος που καλπτονται με το νομ Του, οδηγντας στην πλνη. Αυτ φανεται απ τα αμσως λγια Του: «Πολλο εροσι μοι εν εκενη τη ημρα, Κριε, Κριε, ο τω σω ονματι προεφητεσαμεν;» (Ματθ. 7,22). Βλπετε; Κηρττουν τον Χριστ και ο διος ο Χριστς μας προτρπει να φυλαγμαστε απ’ αυτος. Και κατ την ημρα της κρσεως θα τους πει: «Ουδποτε γνων υμς· αποχωρετε απ’ εμο οι εργαζμενοι την ανομα» (Ματθ. 7,23). |
| Και χι μνο αυτ, αλλ δνεις εξουσα στους δολους Σου να κνουν και μεγαλτερα(Ιω. 14,12) και να θαυμζομε περισστερο, πως επες, Κριε. Μγα το νομ Σου, γιατ με τη δναμ Σου γνονται τα θαματα απ τους Αγους Σου. »Δσποτα Κριε Ιησο Χριστ, Υι και Λγε του Θεο, το γλυκτατο νομα της σωτηρας μας, μεγλη η δξα Σου· μεγλα τα ργα Σου· θαυμαστο οι λγοι Σου και πιο γλυκο απ το μλι και την κηρθρα(Ψαλμ. 18,11). Δξα σοι Κριε δξα σοι. Ποιος μπορε να δοξζει και να υμνε τη συγκατβαση, την αγαθτητα, τη δναμη, τη σοφα, τη διαγωγ Σου στον κσμο, τη διδασκαλα Σου; Και πς οι γιες εντολς Σου διδσκουν φυσικ και με ευκολα τον ενρετο βο; πως επες Κριε: “Συγχωρστε, και θα συγχωρηθετε”(Ματθ. 6,14) και: “Ζητετε, και θα βρετε· χτυπτε τη θρα, και θα σας ανοιχτε”(Ματθ. 7,7), και: “σα θλετε να σας κνουν οι νθρωποι, τα δια να κνετε κι εσες σ’ αυτος”(Ματθ. 7,12). Και ποιος ραγε ταν εννοσει τις εντολς Σου και τα λοιπ λγια Σου δε θα εκπλαγε κατανοντας την πειρη σοφα Σου; »Σοφα του Θεο, Ζω των πντων, Χαρ των αγγλων, ανκφραστο Φως, Ανσταση των νεκρν, καλ Ποιμνα, που δωσες τη ζω Σου για χρη των προβτων Σου(Ιω. 10,11)! Υμν τη μεταμρφωσ Σου, τη σταρωση, την ταφ και την ανσταση, την ανληψη και την εγκατσταση στα δεξι του Θεο και Πατρα, την λευση του Αγου Πνεματος και τη δευτρα παρουσα Σου, που θα γνει με δναμη και δξα μεγλη και ακατανητη. Χνω τη δναμ μου, Κριε, μπροστ στα θαυμαστ σου ργα και απ αμηχανα θλω να καταφγω στη σιωπ. Αλλ τι να κνω, δεν ξρω. Αν σωπσω, εκπλττομαι, αν τολμσω να πω τποτε, απορ και εξσταμαι. Θεωρ ανξιο τον εαυτ μου για τον ουραν και τη γη και ξιο για κθε κλαση, χι μνο για σα αμρτησα, αλλ πολ περισστερο για σα χω ευεργετηθε απ Σνα, ο αχριστος και θλιος. Γιατ χρτασες την ψυχ μου με κθε αγαθ, υπεργαθε Κριε. Κατανησα εν μρει τα ργα Σου, και η δινοι μου κυριετηκε απ κσταση(Αββακ. 3,2). γινα μηδν, Κριε, μνο βλποντας τα ργα Σου. |
| 46 . Εναι ανγκη η ψυχ να παρατηρε και να βλπει ριστα μπροστ της μην τυχν και στο ελχιστο κυριευθε απ τη δναμη του εχθρο. πως ταν κποιο ζο πιαστε στην παγδα απ το να πδι, αναγκαστικ λυγζει λο και πφτει στα χρια των κυνηγν, τσι συμβανει συνθως και στην ψυχ απ τους δαμονες. Και αυτ το φανερνει ο Προφτης λγοντας: «Ετομασαν παγδα στα πδια μου και λγισαν την ψυχ μου»(Ψαλμ. 56, 7). Εκενος που θλει να μπει απ τη στεν πλη(Ματθ. 7, 13) στο σπτι του ισχυρο διαβλου και να αρπξει τα σκεη του(Ματθ. 12, 29), δεν πρπει να επιθυμε τη μαλθακτητα και τον γκο του σματος, αλλ να ενδυναμνεται απ το αγαθ πνεμα και να θυμται πντοτε Εκενον που επε τι «σρκα και αμα δε θα κληρονομσουν τη βασιλεα του Θεο»(Α Κορ. 15, 50). Πς πρπει μως να ενδυναμωθομε απ το Πνεμα; Ας προσξομε τον Απστολο, που λει τι η σοφα του Θεο θεωρεται μωρα απ τους ανθρπους(Α Κορ. 1, 23–24). Επσης και ο Προφτης λει: «Εδα τον Υι του ανθρπου, και η μορφ του ταν χωρς καμι τιμ, καταφρονεμνη σο κανενς λλου ανθρπου»(Ησ. 53, 3). Πρπει λοιπν εκενος που θλει να γνει υις του Θεο, να υποστε πρτα την δια ταπενωση, να θεωρηθε μωρς και τιμος, να μην αποστρφει το πρσωπ του απ φτυσματα(Ησ. 50, 6), να μην κυνηγ οτε δξα, οτε ομορφι κτι παρμοιο αυτο του κσμου, να μην χει που να γερει το κεφλι(Ματθ. 8, 20), να ονειδζεται και να εξουθεννεται, να τον χουν λοι για περιφρνηση και παραγκωνισμ, να αντιμετωπζει κρυφ και φανερ πλεμο, ακμη και νοερ. Και ττε ο διος ο Υις του Θεο, Εκενος που επε: «Θα κατοικσω μσα σας και θα βαδσω μαζ σας»(Λευτ. 26, 12), θα φανερωθε στην καρδι του και θα του δσει δναμη και ισχ, στε να δσει τον ισχυρ και να αρπξει τα σκεη του, και να πατσει πνω στην ασπδα και στο βασιλσκο(Ψαλμ. 90, 13), και πνω σε σκορπιος και φδια(Λουκ. 10, 19). Δεν εναι μικρς ο αγνας που χρειζεται για να συντρψομε το θνατο. Λει ββαια ο Κριος: «Η βασιλεα του Θεο εναι μσα σας»(Λουκ. 17, 21), βρσκεται μως κατ κποιο τρπο και ο θνατος μσα μας, ο οποος μας πολεμ και μας αιχμαλωτζει. Ας μην υποχωρε λοιπν διλου η ψυχ, μχρις του νεκρσει εκενον που την αιχμαλωτζει. Και ττε θα φγει κθε πνος, λπη και στεναγμς(Ησ. 35, 10), γιατ θ’ αναβλσει νερ στη διψασμνη γη και η ρημος θα γεμσει πηγς υδτων(Ησ. 41, 18). Επειδ ο Κριος υποσχθηκε να γεμσει την ρημο-καρδι με ζωνταν νερ· πρτα δι μσου του Προφτη που λει: «Εγ θα δσω νερ σ’ εκενους που βαδζουν στην κατξερη ρημο και διψονε»(Ησ. 44, 3), πειτα και με σα λει ο διος: «ποιος πνει απ το νερ που εγ θα του δσω, δε θα διψσει στον αινα»(Ιω. 4, 14). |
| 23. Ο υποκριτς, σο νομζει τι δεν τον αντιλφθηκαν, εναι ρεμος, κυνηγντας τη δξα του να νομζεται δκαιος. ταν μως ανακαλυφθε, ττε προβλλει θανατηφρους λγους, νομζοντας τι με τις κατηγορες εναντον των λλων θα σκεπσει την απρπει του. Αυτν, επειδ εναι στατος, η Γραφ τον παρομοωσε με γννημα χιδνας και τον διταξε να κνει καρπος ξιους της μετνοιας(Ματθ. 3, 7–8), δηλαδ να μετατρψει την κρυφ διθεση της καρδις, στε να γνει σμφωνη με τους εξωτερικος τρπους. 24. Μερικο λνε τι θηρο ονομζεται κθε ζο απ σα ζουν στον αρα, στη γη και στην θλασσα, που ο Νμος δεν το χει κρνει καθαρ(Λευιτ. 11, 1–43), ακμη κι αν φανεται μερο. Ονομασα θηρου δνει και ο λγος μας σε κθε νθρωπο ανλογα με το πθος που τον κατχει. Εκενος που υποκρνεται φιλα για να βλψει τους γρω του, εναι λκος που κρβει κτω απ προβι την κακα του. Αυτς ταν βρει να αθο φρσιμο λγο, που γνεται λγεται πως θλει ο Χριστς, αλλ με τρπο απλοκ, το αρπζει και το καταστρφει, εκτοξεοντας μριες κατηγορες προς εκενους, των οποων στα θη τους λγους επιτθεται, σαν επβουλος της ελευθερας που χουν οι αδελφο απ τον Χριστ(Γαλ. 2, 4). Εκενος που υποκρνεται σιωπ για να πρξει κτι κακ, μηχανεεται δλο κατ του πλησον. Αν αποτχει σ’ αυτ, φεγει προσθτοντας στο πθος του και τον πνο της αποτυχας. Εν εκενος που σιωπ για να ωφελσει, αυξνει την φιλα και φεγει με χαρ, γιατ λαβε φωτισμ που διχνει το σκοτδι. Εκενος που μσα σε σναξη διακπτει την ακραση των λγων με αυθδεια, δεν κρβει τι πσχει απ φιλοδοξα. Δολος της φιλοδοξας αυτς, προτενει στροφς και περιστροφς προτσεων, θλοντας να διασπσει τον ειρμ των λεγομνων. . Ο σοφς, ετε διδσκει, ετε διδσκεται, μνον τα ωφλιμα θλει να διδσκεται και να διδσκει. Ο δοκησσοφος- αυτς που κνει το σοφ-, και ταν ερωτ και ταν τον ρωτον, μνο τα πιο περεργα παρουσιζει. . Εκενος που εναι μτοχος αγαθν κατ χρη Θεο, εναι χρεστης να τα μεταδδει και στους λλους χωρς φθνο. γιατ λει η Γραφ: “Δωρεν ελβατε, δωρεν να δσετε”(Ματθ. 10, 8). Αυτς που κρβει τη θεα δωρε, συκοφαντε τον Κριο ως σκληρ και αρνεται την αρετ, θλοντας να μην ταλαιπωρσει την σρκα του. Κι εκενος που πουλει την αλθεια στους εχθρος κι πειτα ξεσκεπζεται ως φιλδοξος, απαγχονζεται μην μπορντας να αντξει την ντροπ(Πρβλ. Ματθ. 25, 24. 26, 15. 27, 5). |
| 7, 8), σμφωνα με το λγο του Κυρου, επιτυγχνει τα αιτματ του. Μνο ας χει θρρος να ζητ αδιλειπτα με το νου και με το στμα, και να επιμνει αννδοτα στη σωματικ λατρεα του Θεο, χωρς να περιπλκεται στα κοσμικ πργματα, οτε να ευχαριστεται με τα πθη της κακας. Γιατ εναι αψευδς Εκενος που επε: «Κθε τι που θα μου ζητσετε στην προσευχ με πστη, θα το λβετε»(Ματθ. 21, 22). Εκενοι τρα που λνε τι και αν κνει κανες λα τα διαταγμνα, αλλ δε λβει τη θεα χρη σ’ αυτν τον κσμο, δεν ωφελθηκε τποτε, νομζουν και λνε εσφαλμνα και ασμφωνα με τις θεες Γραφς. Γιατ δεν εναι δικος ο Θες, στε ταν εμες κατορθσομε ,τι απαιτεται απ μας, Αυτς να μην κνει ,τι αφορ Εκενον. Φρντιζε μονχα ττε, ταν η ψυχ θα χωρζεται απ το θλιο αυτ σμα, να βρεθες αγωνιζμενος, γεμτος σπουδ κι απαντοχ της θεας υποσχσεως, καρτερικς, γεμτος πστη, και να ζητς με δικριση. Και εγ σου λω, και πστεψ το, τι θα φγεις απ τη ζω με χαρ, θα χεις παρρησα και θα αποδειχθες ξιος της βασιλεας. Γιατ νας ττοιος νθρωπος βρσκεται δη σε κοινωνα με το Θε ανεπασθητα, με την πστη δηλαδ και την προθυμα. πως δηλαδ εκενος που βλπει μι γυνακα με πονηρ επιθυμα, δη χει διαπρξει μσα του μοιχεα μ’ αυτν(Ματθ. 5, 28), και μ’ λο που δε μολνθηκε στο σμα, θεωρεται δη μοιχς, τσι και εκενος που αποστρφηκε με την καρδι του τα πονηρ και συνδεται με τον Κριο με πθο και αναζτηση, με επιμον και θεοφιλ διθεση, βρσκεται δη κπως σε κοινωνα με το Θε, και χει λβει μεγλο δρο απ Αυτν το να επιμνει στην προσευχ και στον καλ ζλο και στη φιλρετη ζω. Αν ακμη και να ποτρι κρο νερ που δνομε δε μνει χωρς μισθ(Ματθ. 10, 42), πσο περισστερο δε θα δσει ο Θες ,τι υποσχθηκε σ’ εκενους που εναι προσηλωμνοι σ’ Αυτν μρα και νχτα και τον παρακαλον; Σ’ εκενους που απορον λγοντας τι «ρχεται μρα που και μσος χω κατ του αδελφο, και λλα κακ μο ρχονται στο νου, τα οποα μου συμβανουν και χωρς να θλω», πρπει να ειπωθον τα εξς: λος ο αγνας και η επιμλεια του ανθρπου ας εναι να αντιστκεται στον πονηρ και στους πονηρος λογισμος. |
| Κνοντας τσι και δοξζοντας εκενους που δξασαν το Θε, γιατ φνηκαν με τα ργα τους τλειοι στην αγπη του Θεο, θα δοξαστες κι εσ μαζ απ το Θε και θα ψλλεις σαν τον Δαβδ: «Τμησα πρα πολ τους φλους Σου, Θε μου»(Ψαλμ. 138, 17). Δε θα χρησιμοποισεις μταια το νομα του Κυρου και Θεο σου(Εξ. 20, 7), κνοντας ψετικο ρκο για καννα γινο πργμα, απ φβο ανθρπου απ ντροπ για δικ σου κρδος. Γιατ η επιορκα εναι ρνηση του Θεο. Γι’ αυτ μην ορκιστες διλου(Ματθ. 5, 34), αλλ ν’ αποφεγεις τελεως τον ρκο, γιατ απ αυτν ρχεται η επιορκα που αποξεννει τον νθρωπο απ το Θε και κατατσσει τον επορκο με τους παρνομους. Αν αληθεεις σ’ λους τους λγους σου, θα σε πιστεουν σαν να παρνεις ρκο. Κι αν ποτ συμβε να υποβλλεις τον εαυτ σου σε ρκο – πργμα που πρπει να απευχμαστε–, αν μεν πρκειται για κτι σμφωνο με το θεο νμο, θα το εκτελσεις ως νμιμο, αλλ θα ζητσεις ευθνη απ τον εαυτ σου που ορκστηκες, και με ελεημοσνη, ικεσα, πνθος και κακοπθεια του σματος, θα ζητσεις το λεος του Χριστο που επε να μην ορκιστες διλου(Ματθ. 5, 34). Αν μως ορκστηκες για κτι παρνομο, πρσεξε μην τυχν κνεις για χρη του ρκου την παρανομα, για να μη συγκαταλεχθες με τον προφητοκτνο Ηρδη(Ματθ. 14, 9–10). Κι ταν αθετσεις εκενο τον παρνομο ρκο, βλε νμο στον εαυτ σου να μην ορκιστες ποτ πια, και να ζητς το λεος του Θεο χρησιμοποιντας με δκρυα τα παραπνω φρμακα πιο εππονα. Μια ημρα της εβδομδας, η οποα ονομζεται και Κυριακ, επειδ εναι αφιερωμνη στον Κριο που αυτν την ημρα αναστθηκε εκ νεκρν, δεχνοντας και πιστοποιντας απ πριν την κοιν ανσταση λων των ανθρπων, οπτε θα σταματσει κθε γινο ργο, αυτ την ημρα θα την αφιερσεις στο Θε(Εξ. 20, 8). Δε θα κνεις καννα ργο βιοτικ, εκτς απ τα αναγκαα, εν θ’ αφσεις ν’ αναπαυθον σοι εργζονται για σνα μνουν μαζ σου, για να δοξσετε λοι μαζ Εκενον που μας αγρασε με το θνατ Του και αναστθηκε και μαζ Του ανστησε και την ανθρπινη φση. |
|
|
